Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

17 września 2021 r. wpłynął Pana wniosek z 13 września 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 10 grudnia 2021 r. (wpływ 13 grudnia 2021 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą działająca m.in. na rynku paneli fotowoltaicznych. Oferuje Pan zarówno sprzedaż, jak i montaż produktów w lokalizacji wskazanej przez klienta. W ramach swojej działalności zatrudnia Pan monterów instalacji fotowoltaicznych oraz innych oferowanych przez siebie produktów. Ponadto, posiada Pan flotę kilkudziesięciu samochodów wyposażonych w narzędzia i maszyny niezbędne do wykonywania montażu oferowanych produktów. Samochody oraz ich wyposażenie stanowią środki trwałe w prowadzonej działalności gospodarczej. Samochody oznaczone są Pana znakami firmowymi. Wartość poszczególnych samochodów przewyższa 10 000 zł. Przewidywany okres używania samochodów, jak i ich wyposażenia jest dłuższy niż rok. Poza zatrudnionymi pracownikami, w obliczu trudności z zatrudnieniem kolejnych doświadczonych monterów oraz w związku z dużym zapotrzebowaniem na świadczone przez Pana usługi na rynku, w celu zapewnienia płynności działalności operacyjnej, współpracuje Pan stale z podwykonawcami - monterami prowadzącymi swoje jednoosobowe działalności gospodarcze, a także z dwoma spółkami powiązanymi z prowadzoną przez Pana działalnością osobowo, które zatrudniają monterów lub również współpracują z monterami prowadzącymi działalność gospodarczą. W jednym z podstawowych modelów współpracy zarówno monterzy prowadzący jednoosobowe działalności gospodarcze, jak i powiązane spółki funkcjonują jako podmioty wykonujące montaż paneli fotowoltaicznych oraz innych produktów oferowanych przez Pana w imieniu i na Pana rzecz. Innymi słowy kontraktuje Pan z klientem i jest właścicielem kontraktu, zapewnia sobie jednak w kontrakcie zgodę klienta (inwestora) na to, że część lub całość prac wynikających z wykonania instalacji fotowoltaicznej zostanie wykonana przez podwykonawcę. W takiej sytuacji jest Pan odpowiedzialny za działania podwykonawcy, jak za swoje własne. W praktyce Pana klienci (inwestorzy) w poszczególnych wypadkach nie wiedzą, czy konkretną instalację wykonał Pan własnymi siłami, czy przez podwykonawców. Jest to możliwe również dlatego, że w ramach kooperacji, w celu budowy swojego wizerunku na rynku, zobowiązuje Pan podwykonawców, aby w trakcie wykonywania prac zleconych przez Pana, dla Pana klientów posługiwali się oni Pana narzędziami.

Tym samym, w toku działalności bezpłatnie udostępnia Pan ww. współpracującym podmiotom samochody wraz z wyposażeniem (w praktyce są to mobilne warsztaty zawierające wszelkie materiały i narzędzia potrzebne do wykonania instalacji fotowoltaicznej - dalej: „warsztaty mobilne”) i zobowiązuje te podmioty wykorzystania udostępnionych warsztatów mobilnych w ramach prac zleconych. Dzięki temu zapewnia Pan sobie, że ww. podmioty w trakcie montażu będą wykorzystywały najwyższej klasy materiały i narzędzia niezbędne do wykonania montażu, zgodnie ze sztuką i określonymi zasadami współpracy na oczekiwanym przez Pana poziomie, który minimalizuje ryzyko poprawek i ewentualnych prac gwarancyjnych.

Warsztaty mobilne stale pozostają Pana własnością. Kontrahenci użytkują Pana środki trwałe jedynie w celu realizacji zleceń wskazanych przez Pana. Zgodnie z ustaleniami nie mają prawa i nie wykorzystują ich w celach innych, niż współpraca z Panem. Dzięki współpracy z ww. Kontrahentami jest Pan w stanie zrealizować znacznie więcej zleceń i osiągnąć wyższe obroty, ponieważ nie jest ograniczony brakami kadrowymi. Kontrahenci nie ponoszą dodatkowych kosztów względem Pana z tytułu korzystania z Pana środków trwałych. Ponoszą natomiast koszty eksploatacyjne samochodów (paliwo, naprawy, etc.). Niemniej jednak dzięki udostępnieniu narzędzi niezbędnych do wykonania zlecenia, fakt ten znajduje odzwierciedlenie w kalkulacji wynagrodzenia Kontrahentów, przez co zapewnia Pan sobie współpracę Kontrahentów w ramach niższego wynagrodzenia, dzięki czemu jest to opłacalne biznesowo dla obu stron.

13 grudnia 2021 r. uzupełnił Pan wniosek, na wezwanie Organu i wskazał, że samochody wraz z wyposażeniem spełniały definicję środków trwałych, zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w dniu przyjęcia do używania przez Pana oraz zostały wpisane do Pana ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Analiza spełnienia poszczególnych przesłanek uznania tych samochodów za Pana środki trwałe została przedstawiona we wniosku. Kontrahenci nie mają prawa do rozporządzania warsztatami mobilnymi. Warsztaty mobilne stale pozostają Pana własnością. Kontrahenci wykorzystują je jedynie w celu wykonania zadań zleconych przez Pana w ramach prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej. Samochody udostępniane są na podstawie ustnej umowy z Kontrahentami. Umowa ta odpowiada tzw. umowie toolingu.

W praktyce Pana kontrahenci świadczą swoje usługi montażowe w sposób ciągły i systematyczny, wykonując zlecenia po kolei, jedno za drugim. W takiej sytuacji nie występuje potrzeba zwrotu warsztatów mobilnych – kontrahent stale je użytkuje w celu realizacji usług na rzecz Strony. Jeżeli jednak prace są zakończone, a Kontrahentowi nie zostały zlecone kolejne prace (np. współpraca z Kontrahentem została zakończona lub ma wystąpić znacząca przerwa we współpracy z danym Kontrahentem), warsztaty mobilne podlegają zwrotowi, jako Pana własność i mogą być oddane do czasowego użytku innej ekipie montażowej na takich samych warunkach, tj. do realizacji zleceń od Pana.

Udostępnia Pan Kontrahentom warsztaty mobilne, aby umożliwić im prawidłowe świadczenie usług w ramach zleconych prac na Pana rzecz. W zamian Kontrahenci mogą zaproponować niższe ceny swoich usług, jako że nie muszą wykorzystywać, czy nawet posiadać własnych narzędzi do pracy (nie muszą brać pod uwagę kosztów zużycia sprzętu).

Ponadto, poza odpowiednią redukcją wynagrodzenia wypłacanego Kontrahentom z tytułu podzleconych prac, uzyskuje Pan również szereg innych korzyści, jak chociażby budowanie własnej marki poprzez reklamę dzięki używaniu samochodów i narzędzi oznaczonych Pana znakami firmowymi, czy też gwarancję wykorzystania odpowiednich materiałów i narzędzi do wykonania instalacji, które minimalizują ryzyko usterek i Pana odpowiedzialności gwarancyjnej. Tym samym, świadczenia obu stron mają charakter ekwiwalentny.

Pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy ma Pan prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne ustalane zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych od środków trwałych udostępnianych w ramach współpracy z Kontrahentami?

Pana stanowisko w sprawie

W Pana ocenie, ma Pan prawo do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych udostępnianych Kontrahentom w ramach współpracy.

Wydatek na zakup środków trwałych w postaci samochodów, jako koszt uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128, z późn. zm.; dalej: „Ustawa PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Art. 23 Ustawy PIT przedstawia obszerny katalog enumeratywnie wymienionych wydatków, których nie można uznać za koszt uzyskania przychodu.

Na gruncie ww. przepisów w praktyce przyjmuje się, że w celu uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu musi on spełniać łącznie następujące przesłanki:

- musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

- nie może być wymieniony w art. 23 Ustawy PIT, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

- musi być należycie udokumentowany.

Istotę przepisów art. 22 ust. 1 i art. 23 ust. 1 Ustawy PIT przedstawił Naczelny Sąd Administracyjny w Postanowieniu Składu Siedmiu Sędziów z dnia 8 kwietnia 2013 r., sygn. II FPS 7/12: „Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, każdy wydatek - poza wyraźnie wskazanymi w ustawie niestanowiącymi kosztów - wymaga indywidualnej oceny pod kątem istnienia związku z tymi przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia tego przychodu. Oznacza to, że podatnik podatku dochodowego od osób fizycznych może zaliczyć w ciężar kosztów wszelkie faktycznie poniesione wydatki, które mają lub mogły mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu z wyłączeniem enumeratywnie wymienionych w art. 23 ust. 1 PDoFizU. Przepis ten zawiera zamknięty katalog kosztów (wydatków, odpisów, rezerw) nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów. Oznacza to, że przy ustalaniu dochodu, stanowiącego podstawę opodatkowania, podatnik nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów takich kosztów, które zostały enumeratywnie wymienione w tym przepisie.

Przy interpretacji przepisów dotyczących kosztów uzyskania przychodów należy więc mieć na uwadze, że każdy wchodzący w rachubę, jako koszt uzyskania przychodów, wydatek (koszt), powinien przejść „test” na podstawie art. 22 ust. 1 PDoFizU, pod kątem pozostawania w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami osiąganymi przez podatnika. Podstawą do ustalenia, jakiego rodzaju „koszty” stanowią koszty uzyskania przychodów jest art. 22 ust. 1 PDoFizU.

Natomiast nieprawidłowa, bo obarczona dużym ryzykiem błędu jest wykładnia polegająca na zastosowaniu rozumowania a contrario z negatywnego katalogu, zawartego w art. 23 ust. 1 tej ustawy, w celu ustalenia co stanowi pozytywnie koszt uzyskania przychodów, gdyż nie taki jest cel tych przepisów (art. 23 ust. 1), tj. przesądzenie, co jest kosztem uzyskania przychodów (por. uchwała NSA z dnia 25 czerwca 2012 r., sygn. akt II FPS 2/12).

Dlatego też art. 22 ust. 1 PDoFizU należy rozumieć w sposób następujący: kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów (zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów), z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23, w przypadku których cel poniesienia jest bez znaczenia dla możliwości zaliczenia ich, albo nie, do kosztów uzyskania przychodów, zaś decydujące znaczenie ma jednoznaczne wskazanie ustawodawcy, czy dany koszt jest kosztem uzyskania przychodu, czy też nie. Należy również pamiętać, że przepisy art. 23 PDoFizU, stanowiące samodzielną podstawę do niezaliczania określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, są jednocześnie przepisami o charakterze wyjątkowym. Warunkuje to jednocześnie określony sposób ich wykładni. Przede wszystkim nie można ich interpretować w sposób rozszerzający. Zgodnie z ogólnie przyjętymi dyrektywami wykładni, nie jest dopuszczalne interpretowanie ich poprzez wnioskowania prawnicze (wnioskowanie z przeciwieństwa, wnioskowane z analogii, jak również argumentum a maiori ad minus oraz argumentum a minori ad maius).”

Przenosząc powyższe na zaprezentowany we wniosku stan faktyczny wskazuje Pan, że pod względem systemowym zakup warsztatów mobilnych - samochodów oraz ich wyposażenia przeznaczonego do wykonania instalacji fotowoltaicznej - przez Pana jest niewątpliwie wydatkiem stanowiącym koszt uzyskania przychodu dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych. Warsztaty mobilne stanowią bowiem podstawowe narzędzia pracy montera instalacji wykonującego zlecenie, służą wykonywaniu Pana działalności gospodarczej i przyczyniają się w sposób bezpośredni do generowania przychodu.

Amortyzacja środków trwałych.

Wskazane w stanie faktycznym warsztaty mobilne (samochody oraz ich wyposażenie) stanowią środki trwałe w Pana działalności, przez co powinny one podlegać amortyzacji podatkowej.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 Ustawy PIT, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Natomiast, art. 22a ust. 1 ww. ustawy stanowi, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2. maszyny, urządzenia i środki transportu,

3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Przedmiotowe warsztaty mobilne potrzebne do wykonania montażu wpisują się zatem w katalog środków trwałych podlegających amortyzacji zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 2 ustawy PIT jako:

- maszyny, urządzenia i środki transportu o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok,

- stanowiące własność Pana,

- nabyte,

- kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania.

Art. 22a ust. 1 ww. ustawy jako przesłankę wskazuje również wymóg wykorzystywania środka trwałego podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddanie go do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1.

Z uwagi na fakt, że stosunek prawny pomiędzy Panem a Kontrahentami w zakresie udostępnienia samochodów wraz z wyposażeniem nie stanowi umowy najmu, dzierżawy, lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 cyt. ustawy (umowa leasingu), należy ocenić, czy te środki trwałe są wykorzystywane przez Pana na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Ustawa PIT nie definiuje pojęcia wykorzystywania środka trwałego, zatem w tym zakresie odwołać należy się do językowego znaczenia tego terminu. Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego „wykorzystywanie” oznacza „użycie czegoś dla osiągnięcia jakiegoś celu, zysku” (Internetowy Słownik Języka Polskiego; www.sjp.pwn.pl).

Istotny jest przy tym także fakt, że art. 22a ust. 1 powyższej ustawy nie określa, jaki charakter owo wykorzystywanie powinno mieć. W szczególności, w Pana ocenie nie jest wymagane – gdyż nie wynika to wprost z przepisu, ani jego celu – aby musiało mieć ono charakter bezpośredni, tj. wiążący się z fizycznym władztwem podatnika nad określonym składnikiem majątkowym przy wykonywaniu jego działalności gospodarczej. Omawiany przepis wskazuje wyłącznie, że wykorzystywanie powinno wykazywać związek z działalnością gospodarczą podatnika.

Natomiast, jak już wykazano przy analizie charakteru wydatku poniesionego na zakup samochodów i narzędzi stanowiących mobilny warsztat, jako kosztu uzyskania przychodu, warsztaty mobilne stanowią narzędzie pracy montera instalacji wykonującego zlecenie, służą wykonywaniu Pana działalności gospodarczej i przyczyniają się w sposób bezpośredni do generowania Pana przychodów. Generują zatem zyski dla Pana.

Na powyższe nie wpływa fakt oddania Pana środków trwałych do używania przez Kontrahentów jako Pana podwykonawców. Warsztaty mobilne nadal stanowią Pana własność, a Kontrahenci wykorzystują je jedynie w celu wykonania zadań zleconych przez Pana w ramach prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej.

Powyższe jednoznacznie wskazuje na to, że udostępniane środki trwałe Pana Kontrahentom, spełniają przesłanki z art. 22a ust. 1 Ustawy PIT i podlegają amortyzacji.

Udostępnienie środków trwałych Kontrahentom, a art. 23 ust. 1 pkt 45a lit c) ww. ustawy.

Uznając przedmiotowe środki trwałe za podlegające amortyzacji należy ocenić, czy mogą stanowić koszt uzyskania przychodu. Jak wynika z ww. art. 22 ust. 1 Ustawy PIT, aby dany wydatek uznać za koszt uzyskania przychodu, nie może być on wymieniony w art. 23 cyt. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów.

W tym zakresie istotne jest, Pana zdaniem, w szczególności dokonanie analizy art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. c) Ustawy PIT.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. c) powyższej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oddanych do nieodpłatnego używania - za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania.

W Pana ocenie, przedstawione w stanie faktycznym bezpłatne udostępnianie samochodów z narzędziami Kontrahentom przez Pana, nie stanowi oddania do nieodpłatnego używania na gruncie art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. c) Ustawy PIT. Wskazane w przepisie nieodpłatne używanie nie zostało zdefiniowane w ustawach podatkowych. Zasadne jest więc posłużenie się aktami prawnymi z innych dziedzin prawa.

Stosując wykładnię językową, oddanie do nieodpłatnego używania należy utożsamiać z cywilistycznym użyczeniem. Zgodnie z Kodeksem cywilnym (art. 710-719) pod pojęciem „użyczenia” rozumie się zobowiązanie użyczającego do zezwolenia biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy. Istotnym elementem tego stosunku prawnego jest jednostronność świadczenia i nieodpłatność, tj. brak korzyści z tego tytułu po stronie osoby użyczającej, a także brak ograniczenia biorącego co do zakresu wykorzystania użyczonej rzeczy.

Te elementy nie występują jednak w stosunku prawnym, który łączy Pana z Kontrahentami. W przedstawionym stanie faktycznym, Pana związki prawne z Kontrahentami mają zupełnie inny charakter. Co prawda udostępnia Pan środki trwałe (warsztaty mobilne), ale jest to wynikiem zobowiązania Kontrahentów przez Pana do wykonywania prac zleconych przez Pana przy użyciu tych właśnie narzędzi, które gwarantują odpowiednią jakość wykonania i są oznaczone Pana logo. Kontrahenci zaś zobowiązują się do wykonania zlecenia zgodnie z umową przy użyciu tych narzędzi oraz do tego, że nie będą wykorzystywali tych narzędzi w swojej własnej działalności gospodarczej niezwiązanej ze zleceniami od Pana (nie wykorzystują ich w przypadku zadań które sami zakontraktowali z własnymi klientami (inwestorami). Co więcej, pomimo tego, że Kontrahenci nie ponoszą kosztów z tytułu używania warsztatów mobilnych, to fakt przekazania im Pana środków trwałych w ramach zleceń od Pana jest uwzględniany w kalkulacji ich wynagrodzenia i ma wpływ na dokonywane rozliczenia.

Nie można zatem mówić o bezpłatnym oddaniu do używania środków trwałych - ergo ich użyczeniu - gdyż po Pana stronie widoczne są korzyści ekonomiczne z tytułu przedmiotowego udostępnienia samochodów. Ustalenia z Kontrahentami w zakresie udostępnienia środków trwałych są bowiem dwustronnie zobowiązujące i przewidują szereg obowiązków i ograniczeń w używaniu warsztatów mobilnych właśnie po stronie Kontrahentów - ściśle określają zakres i sposób wykorzystania warsztatów mobilnych przez Kontrahentów.

Poza wspomnianą odpowiednią redukcją wynagrodzenia wypłacanego Kontrahentom z tytułu podzleconych prac, uzyskuje Pan również szereg innych korzyści, jak chociażby budowanie własnej marki poprzez reklamę dzięki używaniu samochodów i narzędzi oznaczonych Pana znakami firmowymi, czy też gwarancję wykorzystania odpowiednich materiałów i narzędzi do wykonania instalacji, które minimalizują ryzyko usterek i Pana odpowiedzialności gwarancyjnej.

W Pana ocenie, stosunek pomiędzy Panem a Kontrahentami odpowiada tzw. umowie toolingu (ang. tool - narzędzie), która jest umową nienazwaną. Należy wskazać, że umowa toolingu jest umową zbliżoną do umowy użyczenia. Istota tych dwóch umów jest podobna - co do zasady jeden podmiot użycza drugiemu rzeczy do bezpłatnego używania. Kluczową różnicą jest jednak to, że w ramach umowy toolingu podmiot biorący rzecz do używania, pomimo najczęściej braku opłat z tego tytułu, użytkuje tę rzecz w sposób wskazany przez podmiot użyczający i zapewniający temu podmiotowi użyczającemu wymierne korzyści.

Charakter umowy toolingu został szczegółowo przeanalizowany w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 18 grudnia 2020 r., Nr 0112-KDIL1- 2.4012.436.2020.4., w której Organ wskazał, że: „W tym miejscu wskazać należy, że zawierana pomiędzy Wnioskodawcą a Y umowa, zakładająca udostępnienie kontrahentowi (Wnioskodawcy) narzędzi wykorzystywanych w ramach przedsięwzięcia - którą w praktyce gospodarczej przyjęto nazywać umową toolingową (z ang. tool - narzędzie) - jako umowa nienazwana nie została unormowana w prawie cywilnym. Na mocy umowy toolingowej zlecający zobowiązuje się do bezpłatnego udostępnienia wykonawcy, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, określonych składników majątkowych stanowiących jego własność (Y). Wykonawca (Wnioskodawca) zobowiązuje się natomiast do wykorzystania otrzymanych przedmiotów do wykonania uzgodnionych w umowie toolingowej usług na rzecz zlecającego (Y). W wyniku zawarcia umowy nie dochodzi do przeniesienia własności składników majątkowych na rzecz wykonawcy (Wnioskodawcy), nie jest on również uprawniony do swobodnego dysponowania udostępnionymi przedmiotami.”

W Pana ocenie stosunek pomiędzy Panem a Kontrahentami odpowiada stosunkowi przedstawionemu w ww. interpretacji.

Tym samym, uznając stosunek pomiędzy Panem a Kontrahentami za umowę toolingu, należy stwierdzić, że art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. c) Ustawy PIT nie ma zastosowania, ponieważ udostępnienie Kontrahentom Pana środków trwałych nie ma charakteru oddania w bezpłatne używanie w rozumieniu tego przepisu.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w utrwalonej linii interpretacyjnej władz skarbowych wyrażonej w licznych interpretacjach indywidualnych wydanych w analogicznych sprawach, w tym m.in. :

· interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 12 czerwca 2020 r., Nr 0111-KDIB1-2.4010.75.2020.3.BD;

· interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 9 kwietnia 2020 r., Nr 0111-KDIB2-1.4010.6.2020.2.MK,

· interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 1 października 2018 r., Nr 0111-KDIB2-1.4010.303.2018.1.AP,

· interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 1 października 2018 r., Nr 0111-KDIB2-1.4010.361.2018.1.AP,

· interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 24 września 2018 r., Nr 0111-KDIB2-1.4010.286.2018.1.EN;

· interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 20 listopada 2014 r., Nr IPPB5/423-879/14-2/KS;

· interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 24 października 2014 r., Nr IBPBI/2/423-904/14/CzP;

· interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 17 maja 2013 r., Nr IPTPB3/423-79/13-2/KJ;

· interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 7 lutego 2013 r., Nr IBPBI/2/423-1451/12/JS;

· interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 17 września 2012 r., Nr ITPB3/423-314/12/AM;

· interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 9 lutego 2012 r., Nr ITPB3/423-629A/11/AW.

Wskazał Pan, że znaczna część ww. interpretacji została wydana na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: Ustawa CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)), jednakże zarówno Ustawa PIT, jak i Ustawa CIT przewidują zasadniczo jednakowe zasady opodatkowania w omawianym zakresie, a odpowiednikiem art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. c) Ustawy PIT jest art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c) Ustawy CIT.

Mając powyższe na uwadze, Pana zdaniem odpisy amortyzacyjne od środków trwałych udostępnionych przez Pana Kontrahentom w przedstawionym stanie faktycznym, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodu ponieważ:

- wydatek poniesiony na ich zakup spełnia przesłanki uznania go za koszt uzyskania przychodu,

- warsztaty mobilne spełniają przesłanki uznania ich za środki trwałe podlegające amortyzacji,

- udostępnienie Kontrahentom środków trwałych jest racjonalne biznesowo i służy zwiększeniu Pana przychodów,

- art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. c) Ustawy PIT nie ma zastosowania, ponieważ udostępnienie Kontrahentom Pana środków trwałych stanowi de facto tzw. umowę toolingu i nie ma charakteru oddania w bezpłatne używanie,

- ustawa PIT nie przewiduje innych przepisów ograniczających możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych tego typu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Ponadto nadmienia się, że wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny załączonych do wniosku ORD-IN dokumentów, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Pana i Pana stanowiskiem.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Pan sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i musi się Pan zastosować do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 i art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, ze zm.).