Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe
Szanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
19 listopada 2021 r. wpłynął Państwa wniosek z 17 listopada 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązków płatnika. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 19 stycznia 2022 r. (wpływ 19 stycznia 2022 r.). Treść wniosku jest następująca:
Opis zdarzenia przyszłego
Uniwersytet (dalej jako: Uczelnia lub Wnioskodawca) jest uczelnią publiczną działającą na podstawie ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz.U. z 2021 r., poz. 478 ze zm., dalej jako: ustawa PSWiN).
Wnioskodawca prowadzi działalność określoną w statucie Uczelni, obejmującą w szczególności: kształcenie i wychowywanie studentów, kształcenie i promowanie kadry naukowej, prowadzenie badań naukowych i prac rozwojowych, świadczenie usług badawczych oraz transferowanie technologii do gospodarki, zgodnie z zasadami wolności nauczania i wolności nauk.
Program „(…)” wprowadzony został przez nową ustawę - Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce i stanowi jeden z kluczowych elementów reformy nauki i szkolnictwa wyższego.
Minister odpowiedzialny za sprawy szkolnictwa wyższego i nauki (dalej jako: Minister), w Biuletynie Informacji Publicznej ogłasza komunikat o konkursie organizowanym w ramach Programu „(…)” (dalej jako: Program).
Celem Programu jest wyłonienie i wsparcie uczelni, które będą dążyć do osiągnięcia statusu uniwersytetu badawczego, a także będą w stanie skutecznie konkurować z najlepszymi ośrodkami akademickimi w Europie i na świecie.
W ramach konkursu, wybieranych jest nie więcej niż dziesięć uczelni w kraju, które otrzymują w ramach Programu środki finansowe, które są przekazywane co roku przez okres sześciu lat.
Środki finansowe otrzymywane w danym roku przez Uczelnię w ramach konkursu stanowią zwiększenie subwencji ze środków finansowych, o których mowa w art. 365 pkt 1 lit. a-c i pkt 2 lit. ad Ustawy PSWiN. Kwota zwiększająca subwencję w ramach Programu nie może być mniejsza niż 10% tej subwencji ustalonej na podstawie algorytmów, o których mowa w art. 368 ust. 2 i 3 Ustawy PSWiN.
Wnioskodawca złożył wniosek o udział w konkursie, który zawierał plan obejmujący cele Uczelni mające zmierzać do podniesienia poziomu jakości działalności naukowej i poziomu jakości kształcenia oraz opis działań zmierzających do ich osiągnięcia w okresie 5 lat (dalej jako: Plan). Przedstawiony Plan zawierał harmonogram zmierzający do podniesienia poziomu badań naukowych i jakości kształcenia studentów i doktorantów Uczelni, co docelowo ma się przyczynić do wzrostu międzynarodowego znaczenia Uczelni.
W wyniku rozstrzygnięcia konkursu, ogłoszonego komunikatem Ministra Wnioskodawca został jedną z uczelni, która będzie mogła realizować ww. Program.
W związku z powyższym, Wnioskodawca zawarł umowę ze Skarbem Państwa - reprezentowanym przez Ministra, określającą warunki finansowania realizacji Planu. Zgodnie z umową integralną częścią umowy jest sam złożony przez Wnioskodawcę Plan.
Na podstawie podpisanej umowy Minister przekazał środki finansowe na realizację Planu począwszy od roku następującego po roku, w którym został ogłoszony konkurs i będzie je przekazywał, aż do zakończenia finansowania (tj. do końca 2025 r.).
Celem konkursu jest zatem wspieranie wyjazdów na staże naukowe do wiodących uczelni zagranicznych i zespołów badawczych, w celu realizacji działalności badawczej oraz nawiązania kontaktów naukowych.
Przyznane środki mają m.in. wspierać rozwój kompetencji naukowo-badawczych studentów, doktorantów i pracowników Uczelni, poprzez ich udział m.in. w pracach studenckich kół naukowych oraz w badaniach prowadzonych przez pracowników Uczelni, realizujących zadania w zakresie wszystkich dziedzin i dyscyplin naukowych.
Wnioskodawca zamierza finansować ze środków otrzymanych w ramach Programu m.in. wyjazdy studentów i doktorantów oraz pracowników Uczelni, w związku z różnymi wydarzeniami naukowymi, stażami, itp.
Z przyznanych środków, mogą być finansowane m.in. koszty podróży i pobytu w zagranicznym ośrodku, ale także udział w innych wydarzeniach jak np. w konferencjach naukowych, z czym wiąże się wydatek związany z opłatą konferencyjną.
Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca ma wątpliwości w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania opłat konferencyjnych sfinansowanych ze środków pochodzących z Programu „(…)” z tytułu udziału w konferencji swoich pracowników.
Ponadto w uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że udział pracowników w konferencjach naukowych jest związany z podnoszeniem przez nich kwalifikacji zawodowych.
Dodatkowo Wnioskodawca wspomniał, że udział pracownika w konferencji naukowej - zawsze wiąże się z uzupełnianiem wiedzy, rozwojem umiejętności i podnoszeniem kwalifikacji zawodowych.
Udział w wydarzeniu naukowym takim jak konferencja, spełnia zatem kryterium „podnoszenia kwalifikacji zawodowych” przez pracownika, gdyż między tematyką takich wydarzeń naukowych, a wykonywaną przez pracownika Wyższej Uczelni pracą, istnieje bezpośredni związek - bowiem uzyskana wiedza (poprzez uczestnictwo w tym wydarzeniu naukowym), zwiększa efektywność pracy, podnosi jego kwalifikacje i kompetencje.
Pytania
- Czy na podstawie tak opisanego zdarzenia przyszłego, sfinansowanie pracownikom opłat konferencyjnych ze środków pochodzących z Programu „(…)” - jest zwolnione z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
- a w przypadku odpowiedzi negatywnej, Wnioskodawca prosi o odpowiedź na pytanie nr 2:
- Czy na podstawie tak opisanego zdarzenia przyszłego, sfinansowanie opłat konferencyjnych ze środków pochodzących z Programu „(…)” - nie stanowi żadnego przysporzenia po stronie pracownika, a tym samym na Uczelni nie ciążą obowiązki płatnika?
Państwa stanowisko w sprawie
Zdaniem Wnioskodawcy – w odniesieniu do pytania nr 1, sfinansowanie pracownikom opłat konferencyjnych ze środków pochodzących z Programu „(…)” - jest zwolnione z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej jako: ustawa o PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)), a tym samym na Uczelni nie ciążą obowiązki płatnika.
Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o PIT, wolna od podatku jest wartość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas zwolnienia z całości lub części dnia pracy oraz za czas urlopu szkoleniowego.
Z powyższego wynika zatem, że warunkiem zastosowania ww. zwolnienia jest to, aby świadczenie zostało przyznane pracownikowi zgodnie z odrębnymi przepisami, a do tych odrębnych przepisów należy zaliczyć m.in. Kodeks pracy.
Zgodnie z art. 1031 § 1 Kodeksu pracy, przez podnoszenie kwalifikacji zawodowych rozumie się zdobywanie lub uzupełnianie wiedzy i umiejętności przez pracownika, z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą.
Ponadto, pracodawca może przyznać pracownikowi podnoszącemu kwalifikacje zawodowe dodatkowe świadczenia, w szczególności pokryć opłaty za kształcenie, przejazd, podręczniki i zakwaterowanie (art.1033 Kodeksu pracy). Natomiast na podstawie art. 1034 §1 oraz §3 Kodeksu pracy, pracodawca nie ma obowiązku zawarcia z pracownikiem podnoszącym kwalifikacje zawodowe umowy określającej wzajemne prawa i obowiązki stron - jeżeli pracodawca nie zamierza zobowiązać pracownika do pozostawania w zatrudnieniu po ukończeniu podnoszenia kwalifikacji zawodowych. W ocenie Wnioskodawcy, nie ulega wątpliwości, że umożliwienie pracownikowi Uczelni udziału w wydarzeniu naukowym jak np. konferencja - będzie miało na celu uzupełnianie wiedzy, rozwój umiejętności i podnoszenie kwalifikacji zawodowych pracowników naukowych, a które to wydarzenia będą się odbywać z inicjatywy i za zgodą Wnioskodawcy (pracodawcy).
Udział w wydarzeniu naukowym takim jak konferencja, będzie spełniał kryteria „podnoszenia kwalifikacji zawodowych” przez pracownika, gdyż między tematyką wydarzeń naukowych (konferencji), a wykonywaną przez pracownika Uczelni pracą, istnieje związek rozumiany w ten sposób, że wiedza uzyskana przez tę osobę w wyniku uczestnictwa w wydarzeniu naukowym, zwiększa efektywność jej pracy.
Ponadto, należy podkreślić, że do zadań podstawowych Uczelni (na podstawie art. 11 Ustawy PSWiN), należy m.in. kształcenie i promowanie kadr uczelni. Z kolei do zadań i przedsięwzięć objętych finansowaniem (na podstawie art. 365 Ustawy PSWiN) - środki finansowe na szkolnictwo wyższe i naukę przeznacza się m.in. na: utrzymanie i rozwój potencjału dydaktycznego, w tym: rozwój zawodowy pracowników uczelni, przy czym środki finansowe otrzymywane w danym roku przez Uczelnię w ramach konkursu Ministra, stanowią zwiększenie subwencji ze środków finansowych, o których mowa w ww. art. 365.
Podkreślenia wymaga także, że celem Programu „(…)” - jest wyłonienie i wsparcie uczelni, które będą dążyć do osiągnięcia statusu uniwersytetu badawczego, a także będą w stanie skutecznie konkurować z najlepszymi ośrodkami akademickimi w Europie i na świecie.
Cel ten nie może być jednak osiągnięty inaczej niż poprzez pracę, ciągły rozwój, dokształcanie i promowanie dorobku naukowego pracowników Uczelni, a wyjazdy do zagranicznych ośrodków naukowo-badawczych, udział w wydarzeniach naukowych takich jak np. konferencje, sympozja, itp. - są środkiem do osiągnięcia tego celu.
Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, sfinansowanie pracownikom opłat konferencyjnych ze środków pochodzących z Programu „(…)” - jest zwolnione z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym na Uczelni nie ciążą obowiązki płatnika.
Zdaniem Wnioskodawcy – w odniesieniu do pytania nr 2, w przypadku gdy zwolnienie z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o PIT, nie będzie mogło mieć zastosowania, to jego zdaniem - sfinansowanie pracownikom opłat konferencyjnych ze środków Programu, nie będzie stanowiło żadnego przysporzenia. W konsekwencji, nie będą one stanowiły przychodu podlegającego opodatkowaniu na gruncie ustawy o PIT – i tym samym na Uczelni nie będzie spoczywał obowiązek obliczenia i pobrania podatku. Wnioskodawca w tym miejscu pragnie wskazać, że zgodnie z linią orzeczniczą, sporne kwestie w zakresie ustalania przychodu podatkowego rozstrzygnął już Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, które jego zdaniem mają charakter uniwersalny i nie dotyczą jedynie przychodu ze stosunku pracy, ale wszelkich tytułów.
W następstwie ww. wyroku, jak przykładowo stwierdził WSA we Wrocławiu w wyroku z 17 maja 2017 r., sygn. I SA/Wr 44/17: „Oceniając sporną kwestię zasadne jest odwołanie się do wyroku TK z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r. Nr 947), który analizował definicję przychodu podatkowego pracowników z tytułu nieodpłatnych świadczeń. Wyrok dotyczył wprawdzie przychodu ze stosunku pracy, ale z uwagi na to, że zasadnicza część rozważań TK oparta była na art. 11 u.p.d.o.f., który definiuje pojęcie przychodu nie tylko ze stosunku pracy, ale także z innych tytułów, to wnioski płynące z wyroku TK należy odnieść także do przychodów innych niż pracownicy osób”.
W opinii Wnioskodawcy, na podstawie wyżej przywołanego wyroku, również w przedmiocie niniejszej sprawy, będzie miał zastosowanie wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, w którym stwierdzono, że za przychód pracownika, mogą być uznane świadczenia które:
-
zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystanie ze świadczeń w pełni dobrowolne),
-
zostały spełnione w jego interesie i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, które musiałby ponieść,
-
są przypisane indywidualnemu pracownikowi (nie są dostępne w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów), a korzyść z nich wynikająca jest wymierna.
Co szczególnie istotne, wszystkie wskazane wyżej przesłanki muszą być spełnione łącznie. Oznacza to, że jeśli świadczenie przyznane pracownikowi nie wypełni choćby jednego z warunków, po stronie takiej osoby nie powstaje przychód.
Mając na uwadze powyższe, należy przeanalizować, czy finansowanie opłat konferencyjnych ze środków Programu, według zasad wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego (w tym na podstawie warunków konkursu ogłoszonych przez Ministra), spowoduje powstanie po stronie pracownika przychodu podlegającego opodatkowaniu.
Warunek-1:
Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik Uczelni skorzystał ze świadczenia w pełni dobrowolnie, a świadczenie - z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej - jest celowe i przydatne, leży w jego interesie.
Udział w konferencji jest w pełni dobrowolny. Zatem, w ocenie Wnioskodawcy, można uznać, że warunek ten będzie spełniony.
Warunek-2:
Zdaniem Wnioskodawcy, sfinansowane ze środków Programu opłaty związane z wydarzeniem naukowym (konferencją), będą ponoszone przede wszystkim w interesie Uczelni.
Należy podkreślić, że celem Programu jest wyłonienie i wsparcie uczelni, które będą dążyć do osiągnięcia statusu uniwersytetu badawczego, a także będą w stanie skutecznie konkurować z najlepszymi ośrodkami akademickimi w Europie i na świecie.
W ramach konkursu Ministra, wybieranych jest do dziesięciu uczelni w kraju, które otrzymują w ramach Programu środki finansowe, przekazywane co roku przez okres sześciu lat.
Jak już wskazał Wnioskodawca, cel ten nie może być jednak osiągnięty inaczej niż poprzez pracę, ciągły rozwój, dokształcanie i promowanie dorobku naukowego pracowników Uczelni, a wyjazdy do zagranicznych ośrodków naukowo-badawczych, udział w wydarzeniach naukowych takich jak np. konferencje, sympozja, itp. - są środkiem do osiągnięcia tego celu.
W ocenie Wnioskodawcy, nie można potwierdzić, że otrzymane przez pracowników świadczenie w postaci sfinansowanych opłat, będzie dla nich korzyścią w postaci zaoszczędzonych wydatków, które musieliby ponieść we własnym zakresie, gdyż gdyby nie realizacja opisanego Programu - taki wydatek w ogóle by nie powstał.
W opinii Wnioskodawcy, świadczenia w postaci sfinansowania opłat konferencyjnych, będą ponoszone przede wszystkim w interesie samej Uczelni - Wnioskodawcy, a pracownicy reprezentują swoją Uczelnię, przyczyniając się m.in. do zwiększenia jej renomy, rozpoznawalności i konkurencyjności, także na arenie międzynarodowej.
Nie można zatem uznać, że sfinansowanie pracownikom opłat konferencyjnych z otrzymanych z Programu środków, będzie dla nich stanowić wymierną korzyść w postaci zaoszczędzonych wydatków, które musieliby ponieść we własnym zakresie.
Zatem warunek ten nie będzie spełniony.
Warunek-3:
Trybunał Konstytucyjny wskazał, że przychód powstaje, gdy można zindywidualizować świadczenie, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę. Tym samym, nie można mówić o przychodzie podatkowym, w sytuacji gdy przypisana wartość świadczenia byłaby jedynie wartością statystyczną, a nie odzwierciedlałyby rzeczywistej korzyści odniesionej przez daną osobę. Wnioskodawca wprawdzie będzie mógł przypisać daną wartość świadczenia z tyt. udziału konkretnej osoby w konferencji (wydarzeniu naukowym) - ale spełnienie tego warunku, nie przesądza jeszcze by mówić o wymiernym przysporzeniu.
Zatem, wszystkie wskazane wyżej przesłanki muszą być spełnione łącznie, aby na podstawie powołanego wyroku TK móc stwierdzić, że po stronie pracownika Uczelni powstanie przychód podatkowy z tytułu nieodpłatnego świadczenia.
W kontekście niniejszej sprawy, należy także wskazać na wyrok NSA z 16 października 2019 r., sygn. II FSK 3531/17, w którym Sąd uznał m.in., że: „Podzielając stanowisko, że z przepisów art. 9 ust. 1, art. 11 ust. 1, art. 12 ust. 1 i ust. 4 u.p.d.o.f. wynika, że kryterium decydującym o tym, czy dane świadczenie jest świadczeniem ze stosunku pracy, nie jest źródło finansowania wydatku przez pracodawcę, ale okoliczność, czy świadczenie to może otrzymać wyłącznie pracownik czy też inna osoba niezwiązana z pracodawcą stosunkiem pracy i czy między świadczeniem a stosunkiem pracy istnieje związek faktyczny i prawny (por. wyrok NSA z 28 czerwca 2016 r., sygn. akt II FSK 1490/14), (..) Pomimo tego, że nie wynika to wprost z brzmienia przepisu art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które nie mają charakteru zwrotnego. (..) Do tej kategorii przychodów podatkowych zaliczono przychody z nieodpłatnych świadczeń uregulowane w art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b u.p.d.o.f. Sposób zdefiniowania tego rodzaju przychodów na tle występujących zagadnień spornych najpełniej został przeprowadzony w powołanym wyżej wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r., K 7/13. Pogląd zbieżny z wyrażonym przez Trybunał Konstytucyjny w omawianym wyroku ukształtowany został również w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego (por. uchwały z 24 maja 2010 r., II FPS 1/10 i z 24 października 2011 r., II FPS 7/10, a także wyrok z 25 kwietnia 2013 r., II FSK 1828/11, CBOSA). Zgodnie z tymi poglądami, do których przychyla się również skład rozpoznający skargę kasacyjną, świadczenia uzyskiwane od pracodawcy, niezależnie od tego czy są dokonywane w formie pieniężnej czy w formie świadczenia rzeczowego lub usługi, aby podlegały opodatkowaniu muszą prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika dochodu, czyli korzyści majątkowej, która może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub usługi.”
Wnioskodawca końcowo pragnie dodać, że choć przedmiotem niniejszego wyroku był zwrot kosztów na rzecz pracowników, to jak wskazano uprzednio, cytowany również przez NSA wyrok TK - ma charakter uniwersalny, bowiem odnosi się nie tylko do przychodów ze stosunku pracy, ale do przychodów z wszelkich tytułów, wymienionych w art. 11 ust. 1 ustawy o PIT.
Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy, sfinansowanie pracownikom Uczelni opłat konferencyjnych ze środków Programu „(…)”, nie będzie stanowiło przychodu po stronie uczestnika konferencji naukowej, ponieważ nie będą spełnione przesłanki wskazane przez Trybunał Konstytucyjny w cytowanym wyroku.
W konsekwencji, po stronie pracownika nie powstanie przychód podlegający opodatkowaniu na gruncie ustawy o PIT - i tym samym na Uczelni nie będzie spoczywał obowiązek obliczenia i pobrania podatku.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.):
Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:
Źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.
W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy:
Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
W myśl art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.
Biorąc pod uwagę powyższe, do przychodów ze stosunku pracy zalicza się każde świadczenie, które pracownik otrzymał w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z pracodawcą. Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się więc zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze, jak i wartość pieniężną świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Z cytowanych powyżej przepisów jednoznacznie wynika, że do przychodów pracownika zalicza się wszystkie otrzymywane przez niego świadczenia, wynikające z zawartej umowy, bądź mające związek z wykonywaniem przez niego pracy.
Należy zatem przyjąć, że co do zasady wartość świadczeń otrzymanych przez pracownika na dokształcanie i podnoszenie kwalifikacji zawodowych stanowi przychód ze stosunku pracy.
Stosownie do art. 31 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej ,,zakładami pracy'', są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.
Zgodnie z przepisem art. 38 ust. 1 ww. ustawy:
Płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.
Jednakże na mocy art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas zwolnienia z całości lub części dnia pracy oraz za czas urlopu szkoleniowego.
Z powyższego wynika, że warunkiem zastosowania zwolnienia, jest aby świadczenie to zostało przyznane pracownikowi, zgodnie z odrębnymi przepisami. Do odrębnych przepisów należy zaliczyć ustawę z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2020 r. poz. 1320 ze zm.), która w art. 1031 - 1036 reguluje kwestie dotyczące podnoszenia kwalifikacji zawodowych pracowników.
W myśl art. 17 Kodeksu pracy:
Pracodawca jest obowiązany ułatwiać pracownikom podnoszenie kwalifikacji zawodowych.
Zgodnie z art. 1031 § 1 Kodeksu pracy:
Przez podnoszenie kwalifikacji zawodowych rozumie się zdobywanie lub uzupełnianie wiedzy i umiejętności przez pracownika, z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą.
Przez kwalifikacje zawodowe pracowników należy rozumieć kwalifikacje wymagane do wykonywania pracy określonego rodzaju lub na określonym stanowisku. Za kwalifikacje zawodowe uważa się wszelką wiedzę niezbędną do wykonywania przez pracownika pracy i pełnionych obowiązków.
Stosownie do art. 1031 § 2 ww. ustawy:
Pracownikowi podnoszącemu kwalifikacje zawodowe przysługują:
-
urlop szkoleniowy;
-
zwolnienie z całości lub części dnia pracy, na czas niezbędny, by punktualnie przybyć na obowiązkowe zajęcia oraz na czas ich trwania.
W myśl art. 1031 § 3 ww. ustawy:
Za czas urlopu szkoleniowego oraz za czas zwolnienia z całości lub części dnia pracy pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia.
Stosownie do art. 1033 ww. ustawy:
Pracodawca może przyznać pracownikowi podnoszącemu kwalifikacje zawodowe dodatkowe świadczenia, w szczególności pokryć opłaty za kształcenie, przejazd, podręczniki i zakwaterowanie.
Regulacje zawarte w art. 1031-1036 Kodeksu pracy, różnicują zakres świadczeń przysługujących pracownikom w zależności od tego, czy pracownik:
- podnosi kwalifikacje zawodowe z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą, bądź
- zdobywa lub uzupełnia wiedzę i umiejętności z własnej inicjatywy.
Pracownikowi, który podnosi kwalifikacje zawodowe z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą, przysługuje urlop szkoleniowy i zwolnienie z całości lub z części dnia pracy, z zachowaniem prawa do wynagrodzenia, które nie korzysta ze zwolnienia. Ponadto pracodawca może mu przyznać dodatkowe świadczenia, w szczególności pokryć opłaty za kształcenie, przejazd, podręczniki, zakwaterowanie, które w takich okolicznościach korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Ponadto należy zaznaczyć, że pracodawca zawiera – na piśmie – z pracownikiem podnoszącym kwalifikacje zawodowe umowę określającą wzajemne prawa i obowiązki stron. Postanowienia umowy nie mogą być jednak mniej korzystne niż przepisy Kodeksu pracy (art. 1034 § 1 i 2 Kodeksu pracy). Pracodawca nie ma obowiązku zawarcia umowy, jeżeli nie zamierza zobowiązać pracownika do pozostawania w zatrudnieniu po ukończeniu podnoszenia kwalifikacji zawodowych (art. 1034 § 3 Kodeksu pracy).
Użyty w art. 1033 Kodeksu pracy zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione w nim rodzaje świadczeń stanowią katalog otwarty. Nie ma zatem przeszkód, aby do świadczeń, które pracodawca może przyznać pracownikowi podnoszącemu kwalifikacje zawodowe zaliczyć również inne, nie wymienione wprost w tym przepisie. Należy przy tym pamiętać, że za każdym razem przyznane pracownikowi świadczenia muszą pozostawać w związku z procesem podnoszenia kwalifikacji zawodowych.
Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Uniwersytet jest uczelnią publiczną działającą na podstawie ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce. Uniwersytet prowadzi działalność określoną w statucie Uczelni, obejmującą w szczególności: kształcenie i wychowywanie studentów, kształcenie i promowanie kadry naukowej, prowadzenie badań naukowych i prac rozwojowych, świadczenie usług badawczych oraz transferowanie technologii do gospodarki, zgodnie z zasadami wolności nauczania i wolności nauk. Uczelnia będzie realizowała Program „(…)”. W związku z powyższym, zawarliście Państwo umowę ze Skarbem Państwa określającą warunki finansowania realizacji Planu. Przyznane w ramach programu środki mają m.in. wspierać rozwój kompetencji naukowo-badawczych studentów, doktorantów i pracowników Uczelni, poprzez ich udział m.in. w pracach studenckich kół naukowych oraz w badaniach prowadzonych przez pracowników Uczelni, realizujących zadania w zakresie wszystkich dziedzin i dyscyplin naukowych. Zamierzacie Państwo finansować ze środków otrzymanych w ramach Programu m.in. wyjazdy studentów i doktorantów oraz pracowników Uczelni, w związku z różnymi wydarzeniami naukowymi, stażami, itp. Z przyznanych środków, mogą być finansowane m.in. koszty podróży i pobytu w zagranicznym ośrodku, ale także udział w innych wydarzeniach jak np. w konferencjach naukowych, z czym wiąże się wydatek związany z opłatą konferencyjną. Udział pracowników w konferencjach naukowych jest związany z podnoszeniem przez nich kwalifikacji zawodowych.
W związku z powyższym powzięliście Państwo wątpliwość czy opłaty konferencyjne sfinansowane ze środków pochodzących z Programu „(…)” z tytułu udziału w konferencji pracowników korzystają ze zwolnienia z opodatkowania.
Kierując się wyżej opisanymi regulacjami prawnymi oraz przedstawionym przez Państwo zdarzeniem przyszłym stwierdzam, że pokrywane przez Państwo (pracodawcę) koszty opłat konferencyjnych, w związku z podniesieniem kwalifikacji zawodowych pracownika, stanowić będą dla tych pracowników przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwolniony z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 cyt. ustawy. W konsekwencji, nie będziecie Państwo zobowiązani do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od tych świadczeń.
Mając na uwadze powyższe rozstrzygnięcie, udzielenie odpowiedzi na pytanie nr 2 nie znajduje uzasadnienia. Zgodnie z Państwa wskazaniem, oczekujecie Państwo odpowiedzi na nie w przypadku negatywnej odpowiedzi na pytanie nr 1.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
-
z zastosowaniem art. 119a;
-
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
-
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).