Interpretacja dotyczy zwrotu dodatkowych kosztów poniesionych przez pracowników publicznej uczelni w związku z używaniem prywatnych samochodów do celów służbowych, obejmujących opłaty za autostrady, parkingi oraz przeprawy promowe. Organ podatkowy uznał, że takie zwroty kosztów są zwolnione z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym uczelnia, jako płatnik, nie ma obowiązku obliczania, pobierania ani odprowadzania podatku od tych zwrotów.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyInterpretacja indywidualna
– stanowisko prawidłowe
Szanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.
18 listopada 2021 r. wpłynął Państwa wniosek z 15 listopada 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązków płatnika z tytułu zwrotu pracownikom dodatkowych kosztów związanych z wykorzystaniem w podróży służbowej prywatnego samochodu. Treść wniosku jest następująca:
P. jest uczelnią publiczną. Jej celem ustawowym i statutowym jest m.in. prowadzenie badań i usług badawczych oraz transfer wiedzy do gospodarki oraz prowadzenie kształcenia studentów. W związku z prowadzeniem ww. działalności pracownicy uczelni są zobowiązani do wyjazdów służbowych na konferencje naukowe oraz są realizowane wyjazdy służbowe na miejsce świadczenia usług badawczo-rozwojowych. W wielu przypadkach pracownicy Uczelni wnioskują o zgodę pracodawcy na dojazd do wyznaczonego miejsca z wykorzystaniem własnych środków transportu. Uczelnia przychyla się do próśb pracowników, ze względu na uwarunkowania logistyczne. Podróż własnym środkiem transportu jest najbardziej efektywna i najsprawniej przeprowadzana.
Podróże służbowe pracowników generują dodatkowe koszty związane z dojazdem na miejsce konferencji, czy miejsca wykonywania usług badawczych, tj. podróż autostradą, opłaty parkingowe, opłaty za przeprawy promowe itp. Pracodawca zgodnie z założeniami ustawy Kodeks pracy zwraca wszelkie wypłaty związane z podróżą służbową, w tym ww. opłaty parkingowe i autostradowe oraz koszty używania pojazdu wynikające z tzw. „kilometrówki”. Decyzja związana ze zwrotem kosztów, jest wynikiem konieczności pokrycia przez pracodawcę kosztów racjonalnie poniesionych przez pracowników uczelni pozostających w bezpośrednim związku z odbytą podróżą służbową. Podróż służbowa zajmuje pracownikowi od kilku do kilkunastu godzin, skrócenie tego czasu poprzez skorzystanie z płatnej drogi szybkiego ruchu pozwala zaoszczędzić środki publiczne oraz pozwala zaoszczędzić konieczne wypłaty związane np. z naliczanymi dietami. Nieskorzystanie z płatnej autostrady może przesądzić o przekroczeniu normowanego czasu pracy i prowadzić do konieczności zapewnienia usługi płatnego parkowania przy miejscu wykonywania podróży. Wpływa to i skraca czas wykonania usługi poprzez możliwość dojazdu w pobliże miejsca świadczenia pracy.
Czy zwrot dodatkowych kosztów podróży służbowych, tj. opłaty za płatne parkingi i autostrady i inne wydatki związane z podróżami służbowymi, np. opłaty za przejazd promem, związane z wykorzystaniem w podróży służbowej samochodu prywatnego jest dla pracowników zwolniony z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych i w związku z tym, czy uczelnia jest zobowiązana do obliczania, pobrania i odprowadzania podatku?
W Państwa ocenie, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 z późn. zm.), wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika – do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podroży służbowej na obszarze kraju, z zastrzeżeniem ust. 13. Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji podróży służbowej, dlatego w tej kwestii należy posłużyć się definicją zawartą w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1320 z późn. zm.).
Definicję podróży służbowej zawiera art. 77 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy. Wynika z niego, że podróżą służbową jest wykonywanie na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy pracownika. Zasady rozliczania krajowych podróży służbowych reguluje rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należność przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167 z późn. zm.).
Zgodnie z przepisem § 2 ww. rozporządzenia z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:
diety;
zwrot kosztów:
a) przejazdów,
b) dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
c) noclegów,
d) innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.
Powyższy przepis nie zawiera wykazu „innych niezbędnych udokumentowanych wydatków”, nie ogranicza również ich wysokości, pozostawiając to w gestii pracodawcy, a co za tym idzie jest to katalog otwarty. Wydatki te nie są limitowane, muszą mieć jednak związek z wykonywaną podróżą służbową oraz być prawidłowo udokumentowane.
Biorąc pod uwagę powyższe, uczelnia przedstawiając własne stanowisko w sprawie stwierdza, iż koszty dodatkowe (opłaty za parkingi i przejazd płatnymi drogami i autostradami), związane z wykorzystywaniem samochodów prywatnych do celów służbowych są dla pracownika zwolnione opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ww. ustawy.
Powyższe jest uzasadnione tym, iż Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. nr 27, poz. 2 z późn. zm.) określiło stawki za przejechany 1 kilometr. We wskazanej kwocie zostały zawarte koszty eksploatacyjne pojazdu takie jak koszt ubezpieczenia, koszty paliwa. Nie można natomiast uznać, iż we wskazanej kwocie zostały uwzględnione takie opłaty jak opłaty parkingowe czy też opłaty autostradowe. Powyższe poparte jest faktem, iż może często dochodzić do takiej sytuacji, iż pracownik ponosiłby stratę związaną w przypadku przejazdu płatną autostradą i parkując na parkingu samochód, gdyż koszty powyższego przewyższałyby iloczyn przejechanych kilometrów i stawki bazowej określonej w rozporządzeniu. Powyższe stanowisko poparte jest również tym, iż w przypadku wyjazdu samochodem należącym do Wnioskodawcy koszty opłat autostradowych i parkingowych ponoszone byłyby przez Wnioskodawcę niezależnie od poniesionych kosztów eksploatacyjnych samochodu służbowego.
Na podstawie powyższych wytycznych, zdaniem Wnioskodawcy, powyższe opłaty i koszty są dla pracownika zwolnione z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ww. ustawy, a uczelnia jako płatnik nie jest zobowiązana do obliczania, pobierania i odprowadzania podatku związanego z tymi kosztami.
Prawidłowość powyższego stanowiska została również uznana w interpretacji podatkowej z dnia 17 października 2016 r. sygn. ITPB2/4511-656/16-1/BK – Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy.
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.
Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.):
Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy:
Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Art. 12 ust. 4 powołanej ustawy stanowi:
Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.
Użyty w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwrot „w szczególności” oznacza, że wymieniane kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy.
Zgodnie natomiast z art. 31 ww. ustawy:
Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.
Jednakże, jak wynika z art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:
a) podróży służbowej pracownika,
b) podróży osoby niebędącej pracownikiem
– do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13;
Zwolnienie, przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przysługuje do wysokości limitów określonych w odrębnych przepisach. Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są: rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167), a w zakresie dotyczącym zwrotu kosztów używania samochodu prywatnego w podróży służbowej – także rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r. Nr 27 poz. 271 ze zm.).
Zgodnie z § 1 ww. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej:
Rozporządzenie określa wysokość oraz warunki ustalania należności przysługujących pracownikowi, zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej:
a) na obszarze kraju, zwanej dalej „podróżą krajową”;
b) poza granicami kraju, zwanej dalej „podróżą zagraniczną”.
W myśl § 2 powołanego rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej:
Z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:
diety;
zwrot kosztów:
a) przejazdów,
b) dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
c) noclegów,
d) innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.
Jak stanowi § 3 ust. 1 cyt. rozporządzenia:
Środek transportu właściwy do odbycia podróży krajowej lub podróży zagranicznej, a także jego rodzaj i klasę, określa pracodawca.
Przy czym, zgodnie z § 3 ust. 3 tego rozporządzenia:
Na wniosek pracownika pracodawca może wyrazić zgodę na przejazd w podróży krajowej lub podróży zagranicznej samochodem osobowym, motocyklem lub motorowerem niebędącym własnością pracodawcy.
Natomiast, jak wynika z treści § 3 ust. 4 ww. rozporządzenia:
W przypadkach, o których mowa w ust. 3, pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1265 oraz z 2013 r. poz. 21).
Zgodnie z § 5 ust. 1 powołanego rozporządzenia:
Pracownik dokonuje rozliczenia kosztów podróży krajowej lub podróży zagranicznej nie później niż w terminie 14 dni od dnia zakończenia tej podróży.
Stosownie zaś do § 5 ust. 2 ww. rozporządzenia:
Do rozliczenia kosztów podróży, o których mowa w ust. 1, pracownik załącza dokumenty, w szczególności rachunki, faktury lub bilety potwierdzające poszczególne wydatki; nie dotyczy to diet oraz wydatków objętych ryczałtami. Jeżeli przedstawienie dokumentu nie jest możliwe, pracownik składa pisemne oświadczenie o dokonanym wydatku i przyczynach braku jego udokumentowania.
Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Państwa pracownicy są zobowiązani do wyjazdów służbowych na konferencje naukowe oraz do wyjazdów służbowych na miejsce świadczenia usług badawczo-rozwojowych. W celu dojazdu do wyznaczonego miejsca pracownicy wykorzystują własne środki transportu. Podróże służbowe pracowników generują dodatkowe koszty związane z dojazdem na miejsce konferencji, czy miejsca wykonywania usług badawczych, tj. podróż autostradą, opłaty parkingowe, opłaty za przeprawy promowe itp. Zgodnie z założeniami ustawy Kodeks pracy zwracają Państwo swoim pracownikom wszelkie wydatki związane z podróżą służbową, w tym ww. opłaty parkingowe i autostradowe oraz koszty używania pojazdu wynikające z tzw. „kilometrówki”.
Państwa wątpliwości dotyczą objęcia ww. zwolnieniem, wynikającym z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwrotu dodatkowych wydatków ponoszonych przez pracowników, związanych z wykorzystaniem przez nich w podróży służbowej prywatnego samochodu, dotyczących opłat za płatne parkingi, opłat za autostrady oraz innych wydatków związanych z tą podróżą, np. opłat za przeprawy promem.
Wobec powyższego należy wskazać, że otrzymany przez pracowników zwrot dodatkowych udokumentowanych kosztów – z tytułu opłat za płatne parkingi, opłat za autostrady oraz opłat za przeprawy promowe – związanych z wykorzystaniem w podróży służbowej samochodu prywatnego, może zostać objęty zwolnieniem od podatku, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o ile zostaną spełnione warunki związane z korzystaniem z tej preferencji. Kluczowym jest jednak użyty przez ustawodawcę zwrot „podróż służbowa”.
Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji podróży służbowej. Dlatego w tej kwestii należy posłużyć się definicją zawartą w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2020 r. poz. 1320 ze zm.). Zgodnie z art. 775 § 1 Kodeksu pracy:
Pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.
Podróżą służbową jest zatem taki wyjazd, który odbywa się na polecenie pracodawcy i jest związany ze świadczeniem pracy poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy.
Przepis § 2 pkt 2 lit. d rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej odnosi się do należności pieniężnych innych niż diety oraz zwrot kosztów przejazdów i dojazdów oraz noclegów, tj. np. do zwrotu kosztów z tytułu opłat za parking lub przejazd autostradą, opłaty za postój w strefie płatnego parkowania itp.
Zgodnie z § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej:
Pracownikowi, który w czasie podróży krajowej lub podróży zagranicznej poniósł inne niezbędne wydatki związane z tą podróżą, określone lub uznane przez pracodawcę, zwraca się je w udokumentowanej wysokości.
Stosownie zaś do § 4 ust. 2 ww. rozporządzenia:
Wydatki, o których mowa w ust. 1, obejmują opłaty za bagaż, przejazd drogami płatnymi i autostradami, postój w strefie płatnego parkowania, miejsca parkingowe oraz inne niezbędne wydatki wiążące się bezpośrednio z odbywaniem podróży krajowej lub podróży zagranicznej.
Rozporządzenie nie zawiera wykazu „innych udokumentowanych wydatków”, nie ogranicza również ich wysokości. Uwzględniając powyższe, w ocenie tut. organu, do wydatków tych, poza opłatami za parking oraz opłatami za autostradę, można zaliczyć również opłaty za przeprawy promowe. Istotne jest jednak, aby były to wydatki niezbędne z punktu widzenia odbywanej podróży służbowej oraz właściwie udokumentowane.
Podsumowując, w związku z odbywaniem podróży służbowych zwrot pracownikom dodatkowych udokumentowanych kosztów związanych z wykorzystaniem w podróży służbowej samochodu prywatnego, takich jak: opłaty za płatne parkingi, opłaty za autostrady, inne wydatki związane z tymi podróżami, np. opłaty za przeprawy promowe, stanowi dla pracowników przychód w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednakże podlegający zwolnieniu na mocy art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a tej ustawy. W konsekwencji na Państwu nie ciążą obowiązki płatnika w związku ze zwrotem pracownikom ww. kosztów.
Przy czym kwota zwolnienia z tytułu zwrotu kosztów z tytułu opłat za płatne parkingi, opłat za autostrady, czy też opłat za przeprawy promowe nie podlega wliczeniu do kwoty zwolnienia limitowanego, dotyczącego kosztów samego przejazdu (tzw. kilometrówki).
W odniesieniu do powołanej we wniosku interpetacji informujemy, że zapadła ona w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili