Interpretacja indywidualna – stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanych zdarzeń przyszłych w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe w części dotyczącej możliwości zastosowania ryczałtu, o którym mowa w art. 12 ust. 2a do rozliczania udostępniania elektrycznych samochodów służbowych pracownikom (pytanie nr 1) i nieprawidłowe w pozostałym zakresie (pytanie nr 2).

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

4 listopada 2021 r. wpłynął Państwa wniosek z 28 października 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązków płatnika w związku z wykorzystywaniem przez pracownika samochodu służbowego elektrycznego do celów prywatnych.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzeń przyszłych

Wnioskodawca – (…) Oddział w Polsce (dalej również jako: "Oddział") jest oddziałem zagranicznego przedsiębiorcy (…) z siedzibą w Niemczech - spółki która jest członkiem międzynarodowej grupy specjalizującej się w wyrobach chemicznych. Przedmiotem działalności Oddziału jest (…).

Wnioskodawca udostępnia pracownikom samochody elektryczne jako ich samochody służbowe, do użytku zarówno służbowego, jak i prywatnego.

Udostępnienie samochodów służbowych pracownikom, posiadających napęd konwencjonalny (diesel, benzyna) Wnioskodawca opodatkowuje korzystając z ryczałtu, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2021 r. z późn. zm., dalej jako: ustawa o PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)).

W przypadku samochodów z napędem konwencjonalnym pracownik ma możliwość zatankowania chociażby na stacjach w pobliżu Oddziału. Natomiast w przypadku samochodów z napędem elektrycznym, z uwagi na brak możliwości naładowania samochodu na terenie Oddziału, lub w przypadku braku możliwości naładowania samochodu na bezpłatnych stacjach ładowania, pracownik, aby korzystać z samochodu elektrycznego musi naładować samochód w domu, co powoduje wzrost ponoszonych przez niego kosztów energii elektrycznej.

Z tego względu Wnioskodawca planuje wypłacać pracownikom określoną kwotę, która pokryje ponoszone przez nich koszty związane z ładowaniem służbowego samochodu elektrycznego w domu.

Pytania

1. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystania elektrycznych samochodów służbowych do celów prywatnych powinna zostać ustalona na zasadzie ryczałtu, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT?

2. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że dopłata do kosztów energii elektrycznej ponoszonych przez pracowników w związku z ładowaniem samochodów służbowych w domu mieści się w ryczałcie, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT i nie stanowi dodatkowego opodatkowanego przychodu pracownika?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 1.

Zdaniem Wnioskodawcy prawidłowe jest jego stanowisko, że do udostępnienia pracownikom elektrycznego samochodu służbowego do celów służbowych, jak i prywatnych, może znaleźć zastosowanie ryczałt, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT.

Uzasadnienie

Zgodnie z przepisem art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, z późn. zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Stosownie do treści art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128, z późn. zm., dalej jako: ustawa o PIT), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Powyższy przepis ustanawia generalną zasadę opodatkowania podatkiem dochodowym, zgodnie z którą opodatkowaniu tym podatkiem podlegają wszelkie uzyskane przez podatnika w danym roku korzyści majątkowe, z wyjątkiem tych, które na mocy ustawy wyłączone zostały z tego opodatkowania (np. poprzez wprowadzenie ustawowego zwolnienia z opodatkowania, czy też zaniechanie poboru podatku).

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie natomiast do art. 11 ust. 2 ustawy o PIT, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Art. 11 ust. 2a ustawy o PIT stanowi, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;

2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;

3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;

4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Przepisy ustawy o PIT nie zawierają definicji pojęcia "nieodpłatnego świadczenia". Dokonując więc wykładni gramatycznej, za "nieodpłatne świadczenie" uznać należy świadczenie "niewymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne" (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003 r.). Zatem należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie, kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu.

Dla celów podatkowych przyjmuje się - co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie - że pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 12 ust. 2a ustawy o PIT, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm3;

2. 400 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm3.

W myśl art. 12 ust. 2b ustawy o PIT, w przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a.

Z kolei, jak wynika z art. 12 ust. 2c ustawy o PIT, jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika. Zatem, w świetle obowiązujących przepisów wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi także z tytułu wykorzystywania elektrycznego samochodu służbowego do celów prywatnych ustawodawca uzależnia od pojemności silnika: 250 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm3, 400 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm3. Dlatego dla samochodów elektrycznych, których pojemność silnika wynosi 0 zastosowanie znajdzie stawka w wysokości 250 zł miesięcznie.

W związku z obecnym brzmieniem projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw wraz z początkiem 2022 roku planowane są zmiany w zakresie wskaźnika rozróżniającego wysokość ryczałtu określającego wartość uzyskanego przez pracownika świadczenia.

W wyniku powyższego nastąpi zmiana art. 12 ust. 2a pkt 1 i 2 ustawy o PIT, w wyniku której wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie - dla samochodów:

a) o mocy silnika do 60 kW,

b) stanowiących pojazd elektryczny w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 110 i 1093) lub pojazd napędzany wodorem w rozumieniu art. 2 pkt 15 tej ustawy;

c) 400 zł miesięcznie - dla samochodów innych niż wymienione w pkt 1.

Według Wnioskodawcy proponowane brzmienie przepisu eliminuje wątpliwości interpretacyjne i bezpośrednio sprawia, że dla samochodów stanowiących pojazd elektryczny będzie mieć zastosowanie stawka w wysokości 250 zł miesięcznie.

Ad. 2.

Zdaniem Wnioskodawcy prawidłowe jest jego stanowisko, że dopłata do kosztów energii elektrycznej ponoszonych przez pracowników w związku z ładowaniem samochodów służbowych w domu mieści się w ryczałcie o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT.

Uzasadnienie

Jak już wyżej zostało wspomniane zgodnie z art. 12 ust. 2a ustawy o PIT, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm3;

2. 400 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm3.

Jednocześnie należy wskazać, że 11 września 2020 r. Minister Finansów w interpretacji ogólnej Nr DD3.8201.1.2020 w celu zapewnienia jednolitego stosowania prawa podatkowego przez organy podatkowe, przyjął argumentację zawartą w jednolitej linii orzeczniczej sądów administracyjnych w zakresie interpretacji art. 12 ust. 2a ustawy PIT. Minister Finansów stwierdził, że ryczałtowo określona w tym przepisie wartość nieodpłatnego świadczenia obejmuje ponoszone przez pracodawcę koszty związane z utrzymaniem i ogólnym użytkowaniem samochodu, przykładowo takie koszty jak: paliwo, ubezpieczenie, wymiana opon, bieżące naprawy, okresowe przeglądy, które zakład pracy - jako właściciel samochodu musi ponieść, aby samochód był sprawny i mógł uczestniczyć w ruchu drogowym.

Z orzecznictwa sądów administracyjnych wynika, że ryczałt, o którym mowa w przepisie art. 12 ust. 2a ustawy o PIT obejmuje wszelkie koszty związane z użytkowaniem samochodu. Sądy przyjmują bowiem, że świadczeniem pracodawcy nie jest samo udostępnienie samochodu. Jest nim zapewnienie możliwości jego prawidłowego używania, w tym także ponoszenie wszystkich niezbędnych wydatków umożliwiających takie używanie, tj. kosztów eksploatacji, w tym materiałów eksploatacyjnych, kosztów związanych z zakupem paliwa czy badań technicznych. Z tego względu, nawet w przypadku dodatkowych dopłat pracodawcy do paliwa, dopłaty te nie stanowią odrębnego świadczenia i nie podlegają odrębnemu opodatkowaniu (tak np. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 22 lipca 2020 r., sygn. akt II FSK 1116/18, z 6 czerwca 2019 r. II FSK 1723/17, czy z dnia 10 lipca 2018 r., sygn. akt II FSK 1185/16).

Wobec tego, że w przypadku samochodów elektrycznych paliwem jest prąd, uzasadnione wydaje się analogiczne odniesienie zaprezentowanego wyżej stanowiska Naczelnego Sądu Administracyjnego do kwestii dopłat do kosztów zużycia energii elektronicznego przez pracowników w związku z ładowaniem samochodów służbowych w ich domach (miejscach zamieszkania).

Z tego względu, zdaniem Wnioskodawcy, dopłaty te mieszczą się w kosztach użytkowania samochodu służbowego opodatkowanych według ryczałtu, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT. Nie ma przy tym konieczności dodatkowego opodatkowania dopłat do zużycia prądu, w związku z ładowaniem samochodów w domu.

Zatem, niezależnie od wysokości kwot, jakie Wnioskodawca wypłacać będzie pracownikom na pokrycie ponoszonych przez nich zwiększonych kosztów zużycia energii elektrycznej, mając także na względzie stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegać będzie zryczałtowana kwota, o której mowa w art. 12 ust. 2a pkt 1 ustawy o PIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, ze zm.):

Płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Stosownie do treści art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128, ze zm.):

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Powyższy przepis ustanawia generalną zasadę opodatkowania podatkiem dochodowym, zgodnie z którą opodatkowaniu tym podatkiem podlegają wszelkie uzyskane przez podatnika w danym roku korzyści majątkowe, z wyjątkiem tych, które na mocy ustawy wyłączone zostały z tego opodatkowania (np. poprzez wprowadzenie ustawowego zwolnienia z opodatkowania, czy też zaniechanie poboru podatku).

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie natomiast do art. 11 ust. 2 ww. ustawy:

Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Art. 11 ust. 2a ustawy stanowi, że:

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;

2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;

3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;

4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

W myśl art. 11 ust. 2b ww. ustawy:

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia „nieodpłatnego świadczenia”. Dokonując więc wykładni gramatycznej, za „nieodpłatne świadczenie” uznać należy świadczenie „niewymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003 r.). Zatem należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie, kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu.

Dla celów podatkowych przyjmuje się – co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie – że pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 12 ust. 2a ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym w 2021 roku:

Wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm3;

2. 400 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm3.

Stosownie do art. 12 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a.

Z kolei jak wynika z art. 12 ust. 2c ww. ustawy:

Jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika.

Z art. 12 ust. 2 ww. ustawy wynika, że:

Wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Natomiast art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że:

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Regulacje określające zryczałtowaną wysokość przychodów pracowników z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, miały znieść wątpliwości co do sposobu ustalenia przychodu z tego tytułu. W uzasadnieniu do projektu ustawy wprowadzającej zmianę (druk sejmowy 2606) przepisów wskazano:

Często przyjmuje się, że wartość świadczenia, jakie otrzymuje pracownik z tytułu użytkowania pojazdu służbowego do celów prywatnych, powinna bazować na koszcie wynajmu takiego samego pojazdu w wypożyczalni samochodów i taka wartość powinna stanowić podstawę opodatkowania. W wyniku braku precyzyjnych i prostych przepisów w tym zakresie wiele osób narażonych jest na ryzyko podatkowe. Wiąże się to też z dodatkowymi obowiązkami dla przedsiębiorcy z tytułu ustalenia właściwej stawki wynajmu dla danego pojazdu i ewidencją przebiegu. W konsekwencji sprzyja to nieujawnianiu takiej czynności do celów podatkowych. Proponuje się zatem rozwiązanie polegające na określeniu wartości tego świadczenia, co pozwoli uniknąć wątpliwości co do sposobu ustalenia przychodu z tego tytułu. Wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości 250 zł miesięcznie dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm3 – co przy stawce podatkowej 18% oznacza kwotę 45 zł zryczałtowanego miesięcznego podatku, natomiast 400 zł miesięcznie dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm3 – czyli 72 zł zryczałtowanego miesięcznego podatku. W przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustalana będzie za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych – w wysokości 1/30 ww. kwot.

Z przedstawionych we wniosku zdarzeń przyszłych wynika, że Państwo (tj. Wnioskodawca - (…) - dalej również jako: "Oddział") jest oddziałem zagranicznego przedsiębiorcy (…) z siedzibą w Niemczech - spółki która jest członkiem międzynarodowej grupy specjalizującej się (…). Przedmiotem działalności Oddziału jest (…). Udostępniają Państwo pracownikom samochody elektryczne jako ich samochody służbowe, do użytku zarówno służbowego, jak i prywatnego. Udostępnienie samochodów służbowych pracownikom, posiadających napęd konwencjonalny (diesel, benzyna) Wnioskodawca opodatkowuje korzystając z ryczałtu, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W przypadku samochodów z napędem elektrycznym, z uwagi na brak możliwości naładowania samochodu na terenie Oddziału, lub w przypadku braku możliwości naładowania samochodu na bezpłatnych stacjach ładowania, pracownik, aby korzystać z samochodu elektrycznego musi naładować samochód w domu, co powoduje wzrost ponoszonych przez niego kosztów energii elektrycznej. Z tego względu planują Państwo wypłacać pracownikom określoną kwotę, która pokryje ponoszone przez nich koszty związane z ładowaniem służbowego samochodu elektrycznego w domu.

Wątpliwości Państwa budzą kwestie, czy do rozliczania udostępnienia elektrycznych samochodów służbowych Państwa pracownikom, mogą Państwo zastosować ryczałt, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT, a także czy dopłata do kosztów energii elektrycznej ponoszonych przez pracowników w związku z ładowaniem samochodów służbowych w domu mieści się w ryczałcie, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy też kwota ta powinna zostać opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych odrębnie.

Legalną definicję pojazdu elektrycznego, wprowadzono ustawą z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 110 ze zm.), dalej jako ustawa o elektromobilności.

Zgodnie z art. 2 pkt 12 ustawy o elektromobilności:

Użyte w ustawie określenie oznacza: pojazd elektryczny - pojazd samochodowy w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym, wykorzystujący do napędu wyłącznie energię elektryczną akumulowaną przez podłączenie do zewnętrznego źródła zasilania.

Przepisy o szczególnych zasadach naliczania przychodu z tytułu wykorzystywania do celów prywatnych samochodów służbowych, obowiązujące w 2021 roku nie regulują w sposób odrębny określenia kwoty ryczałtu dla samochodów elektrycznych.

Wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustawodawca w 2021 roku uzależnia od pojemności silnika: 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm3, 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm3.

Skoro zatem, w przedmiotowej sprawie, pojemność silnika wynosi 0 i mieści się w przedziale do 1600 cm3 należy przyjąć, że wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystania samochodu służbowego, będącego samochodem elektrycznym do celów prywatnych będzie wynosić w 2021 roku 250 zł.

Z uwagi jednak na fakt, że przedmiotem zainteresowania Państwa w przedmiotowej sprawie są zdarzenia przyszłe należy odnieść się również do przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2022 r.

W dniu 23 listopada 2021 r. została bowiem ogłoszona ustawa z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r. poz. 2105).

Zgodnie z art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2022 roku:

Wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie - dla samochodów:

a) o mocy silnika do 60 kW,

b) stanowiących pojazd elektryczny w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 110 i 1093) lub pojazd napędzany wodorem w rozumieniu art. 2 pkt 15 tej ustawy;

2. 400 zł miesięcznie - dla samochodów innych niż wymienione w pkt 1.

Zatem, począwszy od roku 2022 kwota ryczałtu dla samochodów elektrycznych ustalona została w takiej samej wysokości jak w roku 2021 i wynosi 250 zł miesięcznie, jednakże od 1 stycznia 2022 roku określona została w sposób osobny w art. 12 ust. 2a pkt 1 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze powyższe, do rozliczania udostępnienia elektrycznych samochodów służbowych Państwa pracownikom, będą mogli Państwo zastosować ryczałt, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przechodząc natomiast do Państwa wątpliwości, czy dopłata do kosztów energii elektrycznej ponoszonych przez pracowników w związku z ładowaniem samochodów służbowych w domu mieści się w ryczałcie, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy też kwota ta powinna zostać opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych odrębnie, należy wskazać co następuje.

Jak już wyżej wywiedziono, z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że w przypadku samochodów z napędem elektrycznym, w sytuacji braku możliwości naładowania samochodu na terenie Oddziału, czy innych bezpłatnych stacjach ładowania, pracownik, aby korzystać z samochodu elektrycznego musi naładować samochód w domu, co powoduje wzrost ponoszonych przez niego kosztów energii elektrycznej. Z tego względu planują Państwo wypłacać pracownikom określoną kwotę, na pokrycie ponoszonych przez nich kosztów związanych z ładowaniem służbowego samochodu elektrycznego w domu.

Zatem, planują Państwo prócz nieodpłatnego udostępnienia samochodu do celów prywatnych wypłacać „określoną kwotę”. Jak się wydaje, owa „określona kwota” wypłacana będzie bez żądania jakichkolwiek potwierdzeń, że samochód był ładowany w domu. Nie przedstawili też Państwo w jaki sposób „określona kwota” będzie kalkulowana. Ponadto ładowanie będzie mogło dotyczyć zarówno używania samochodu do celów prywatnych jak i służbowych.

Rozwiązanie wynikające z art. 12 ust. 2a reguluje kwestię nieodpłatnego udostępnienia samochodu. Dotyczy więc sytuacji, gdy pracodawca ponosi koszt związany z utrzymaniem i ogólnym użytkowaniem samochodu, a pracownik nieodpłatnie z niego korzysta.

Natomiast w sprawie dochodzi równolegle do nieodpłatnego udostępnienia samochodu i wypłacania „określonej kwoty”, która pokryje ponoszone przez pracowników koszty związane z ładowaniem służbowego samochodu elektrycznego w domu. I o ile w istocie to pracodawca ponosi koszty używania samochodu (tu koszty ładowania), to część tych kosztów stanowią opłaty na rzecz pracownika z niego korzystającego. Zatem, o ile faktycznie poniesione przez pracodawcę koszty utrzymania i użytkowania udostępnionego samochodu mieszczą się w ryczałcie, to wypłaconą „określoną kwotę” należy rozpatrywać odrębnie. Co istotne ryczałt ma charakter pieniężny, wypłacany jest on bez względu na to czy/jak wysokie koszty pracownik ponosi oraz bez względu na to czy/w jakim stopniu wykorzystuje samochód prywatnie.

Powtórzyć zatem należy, że stosownie do art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy:

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, że w każdym przypadku, w którym uzyska on od pracodawcy realną korzyść mającą wymiar finansowy, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z kolei w świetle art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Wobec powyższego, przedmiotowa kwota (planowana, określona kwota wypłaty pracownikom na pokrycie ponoszonych przez nich kosztów związanych z ładowaniem służbowego samochodu elektrycznego w domu) stanowi dodatkowe świadczenie otrzymywane przez pracownika od pracodawcy.

Dokonując oceny zdarzeń przyszłych przedstawionych w złożonym wniosku, wyjaśnić należy, że ustawodawca definiując na potrzeby ustawy pojęcie przychodu w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dokonał rozróżnienia pieniędzy i wartości pieniężnych od wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Wyodrębniając pojęcie nieodpłatnych świadczeń od pieniędzy uznał tym samym, że nieodpłatne świadczenia muszą mieć postać niepieniężną. Stanowisko to potwierdza również brzmienie art. 11 ust. 2-2b ww. ustawy, w których to regulacjach ustawodawca wskazuje sposób ustalania wartości świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Obowiązujące przepisy prawa pracy nie nakładają na pracodawcę obowiązku zrekompensowania pracownikowi ww. wydatku. To z kolei prowadzi do wniosku, że w sytuacji nieotrzymania zwrotu poniesionych kosztów przez pracownika, byłby on zobowiązany do ich pokrycia z własnych środków. Zatem przyjęcie dodatkowego świadczenia oferowanego przez pracodawcę leży w interesie pracownika, gdyż jest równoznaczne z uniknięciem przez niego wydatku, jaki musiałby ostatecznie ponieść, gdyby pracodawca nie dokonał jego zwrotu.

Wobec powyższego planowana, określona kwota wypłaty pracownikom na pokrycie ponoszonych przez nich kosztów związanych z ładowaniem służbowego samochodu elektrycznego w domu, stanowić będzie po stronie pracowników przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym. W konsekwencji na Państwu będą ciążyć obowiązki płatnika wynikające z art. 31 i 38 ww. ustawy.

Dodatkowe informacje

Przywołane przez Państwa orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości niniejszej kwestii, bowiem zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzeń przyszłych, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji oraz stanu prawnego, który obowiązywał w dniu wniesienia wniosku.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).