0115-KDWT.4011.256.2021.3.MK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 30 sierpnia 2021 r. (data wpływu 3 września 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych oraz zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 września 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych oraz możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą związaną z usługami księgowymi. Jest czynnym podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług), podatek dochodowy rozlicza według zasad ogólnych, formą ewidencji księgowej jest książka przychodów i rozchodów. Jest w związku małżeńskim, a małżonek również prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie handlu obwoźnego i jest czynnym podatnikiem VAT. Małżonkowie mają wspólność majątkową. Działalność Wnioskodawczyni jest opodatkowana podatkiem w wysokości 23%.

Wnioskodawczyni posiada działkę, na której znajduje się budynek mieszkalny o powierzchni użytkowej 110 m2. Planowana jest rozbudowa budynku mieszkalnego o powierzchnię 80 m2, która będzie składała się z dwóch pomieszczeń magazynowo - garażowych i biura o powierzchni około 20 m2.

Inwestycja polegająca na rozbudowie budynku ma pozwolić rozszerzyć prowadzoną działalność i ograniczyć koszty wynajmu lokalu. Budynek, który ma powstać będzie rozbudową - ulepszeniem budynku mieszkalnego, oddanego do użytkowania w 2012 roku.

Jedno z pomieszczeń garażowo-magazynowych będzie przeznaczone na pomieszczenie socjalne, w którym znajdować się będą dokumenty księgowe oraz materiały eksploatacyjne potrzebne do prowadzenia działalności.

Biuro o powierzchni 20 m2 będzie służyło do bieżącej obsługi klientów biura i przechowywania bieżącej dokumentacji. W biurze Wnioskodawczyni będzie przyjmowała kontrahentów. Całość inwestycji będzie wykorzystywana do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Drugie pomieszczenie garażowo-magazynowe ma służyć jako magazyn towarowy dla małżonka Wnioskodawczyni, który prowadzi działalność w zakresie handlu obwoźnego i jest czynnym podatnikiem VAT.

Wnioskodawczyni będzie miała możliwość przyporządkowania wydatków w całości do celów działalności gospodarczej. Według metody powierzchniowej będzie dokonywane wyliczenie kwoty podatku naliczonego przysługującego do odliczenia z podziałem na część wykorzystywaną w ramach działalności gospodarczej Wnioskodawczyni i małżonka.

Rozbudowa - ulepszenie domu będzie służyło tylko i wyłącznie dla celów prowadzonej działalności gospodarczej i jednocześnie nie będzie służyło celom osobistym. Wszystkie wybudowane pomieszczenia będą środkiem trwałym amortyzowanym po zakończeniu inwestycji i przyjęciu do użytkowania. W celu rozbudowy - ulepszenia Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem poniosą szereg kosztów związanych z inwestycją od projektu po materiały budowlane i usługi związane z rozbudową. Wszystkie dokumenty będą podzielone na Wnioskodawczynię i jej małżonka i wystawione na dane nabywcy z NIP. W celu realizacji inwestycji zostanie zaciągnięty kredyt na rozbudowę.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że budynek mieszkalny, którego dotyczy wniosek wchodzi w skład majątku wspólnego Wnioskodawczyni i jej męża – z uwagi na brak rozdzielności majątkowej. Budynek został wybudowany w kredycie hipotecznym na działce będącej własnością Wnioskodawczyni na podstawie aktu notarialnego - darowizna od rodziców. Budynek mieszkalny nie jest częścią działalności gospodarczej Wnioskodawczyni lub męża, pod adresem zamieszkania są tylko prowadzone działalności.

W dobudowanej części budynku będzie prowadzona działalność gospodarcza zarówno wnioskodawczyni jak i jej męża. Cała dobudowana cześć będzie przeznaczona pod działalność. Około 20 m2 powierzchni będzie stanowiło biuro w którym Wnioskodawczyni będzie prowadziła działalność - przyjmowała klientów, pozostała działalność będzie przeznaczona na archiwum i magazyn do przechowywania towarów. Z uwagi na to, że całość nowej części budynku będzie przeznaczona na działalność gospodarczą Wnioskodawczyni lub jej męża, małżonkowie chcieliby dokonać amortyzacji po zakończonej inwestycji.

W związku z powyższym opisem Wnioskodawczyni zadała następujące pytania w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

1. Czy po zakończeniu rozbudowy i oddaniu budynku do użytku, Wnioskodawczyni może zaliczyć do kosztów działalności gospodarczej poprzez odpisy amortyzacyjne wydatki, które zostały przeznaczone na budowę pomieszczeń przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej?

2. Czy z uwagi na rozbudowę, ulepszenie istniejącego budynku i oddanego do użytkowania w 2012 roku Wnioskodawczyni może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla części budynku przeznaczonego na działalność – budynku mieszkalnego – w wysokości 10%?

Zdaniem Wnioskodawczyni, po zakończeniu rozbudowy i oddaniu budynku do użytku, Wnioskodawczyni może zaliczyć do kosztów działalności gospodarczej poprzez odpisy amortyzacyjne wydatki, które zostały przeznaczone na budowę pomieszczeń przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej. Zgodnie z art.22 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art.23. Wydatki na nabycie składników majątku wykorzystywanych przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Podatnicy mogą uznać za koszty uzyskania przychodów jedynie odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art.23. Z treści przepisu 22a ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art.22c stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do użytkowania budynki, budowle oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Zgodnie z art.22d ust.1 ustawy o podatku od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art.22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, do końca tego miesiąca , w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych, z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór. Wnioskodawca ma prawo uwzględnić w kosztach odpisy amortyzacyjne od wartości budynku, odpowiadającej powierzchni wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej.

Zdaniem Wnioskodawczyni ma ona prawo zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną w odniesieniu do rozbudowy budynku, w części przeznaczonej na działalność gospodarczą, która będzie stanowiła budynek mieszkalny.

Zgodnie z wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stawki amortyzacji wynoszą odpowiednio - dla budynków mieszkalnych 1,5% - dla budynków niemieszkalnych -2,5%. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje również możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Kwestię tę uregulowano w art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jeżeli nabyty lokal przed wprowadzeniem do ewidencji był używany lub ulepszony, to istnieje możliwość indywidualnego ustalenia stawek amortyzacyjnych. Jak wynika z art. 22j ust. 3 ustawy o PDOF, lokal mieszkalny uważany jest za używany, jeżeli podatnik udowodni, że przed jej nabyciem był on wykorzystywany przez okres co najmniej 60 miesięcy, zaś za ulepszony - jeżeli przed jego wprowadzeniem do ewidencji nakłady ulepszeniowe wyniosły co najmniej 30% jego wartości początkowej. Wówczas indywidualnie ustalona stawka amortyzacyjna może wynieść maksymalnie 10%.

Wartość początkową nabytego lokalu mieszkalnego lub użytkowego wykorzystywanego na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej (stanowiącego zarówno środek trwały, a także wartość niematerialną i prawną) ustala się na podstawie ceny jego nabycia. W sytuacji, gdy do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowania lub wydzierżawiania jest wykorzystywana tylko część nieruchomości, w tym lokalu mieszkalnego, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości w tym lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości w tym lokalu (por. art. 22f ust. 4 ustawy o PDOF). W przypadku nieruchomości mieszkalnych, prawo do zastosowania indywidualnej stawki przysługuje wyłącznie pod warunkiem, że jest to lokal lub budynek wprowadzony po raz pierwszy do ewidencji, a jednocześnie używany lub ulepszony w rozumieniu definicji ustawowych. Jako ulepszony definiowany jest obiekt, na którym podatnik przed jego wprowadzeniem do ewidencji poniósł wydatki na ulepszenie stanowiące co najmniej 30% jego wartości początkowej. Odnośnie wydatków na ulepszenie nieruchomości chodzi o nakłady poczynione na przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację. Ponieważ budynek, którego dotyczy rozbudowa -ulepszenie użytkowany był od 2012 roku, a rozbudowa, ulepszenie będzie stanowiło co najmniej 30% wartości całego budynku należy uznać za dopuszczalne zastosowanie stawki podatkowej 10%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych oraz zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej - jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

- pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

- nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

- być właściwie udokumentowany.

Należy zaznaczyć, że wykazanie związku poniesionych kosztów z przychodami oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów) obciąża podatnika, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 cytowanej ustawy, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

- maszyny, urządzenia i środki transportu,

- inne przedmioty

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b. Zgodnie z art. 22f ust. 4 jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana – odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

W myśl art. 22n ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Zgodnie z art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Stosownie do treści art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zatem, odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej środka trwałego, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek wprowadzony został (zostanie) do ewidencji środków trwałych.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Prawidłowe ustalenie wartości początkowej środków trwałych jest bardzo istotne, ponieważ jej wysokość kształtować będzie wartość odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie – koszt wytworzenia.

W myśl art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio (art. 22g ust. 16 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 19 ust. 3 ww. ustawy, wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Z zacytowanych powyżej przepisów wynika, że zasadnicze znaczenie dla sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego ma sposób jego nabycia. Przy czym, możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego poprzez wycenę dokonaną przez podatnika lub przez biegłego dotyczy jedynie przypadków, w których środek trwały odpowiednio został nabyty przed dniem założenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych lub w przypadku gdy został wytworzony przez podatnika we własnym zakresie i brak jest możliwości ustalenia ceny nabycia lub kosztu wytworzenia. Te sposoby ustalenia wartości początkowej stanowią wyjątek od obowiązujących zasad ustalania tej wartości wg zasad określonych w art. 22g ust. 1 pkt 1 i 2 ww. ustawy. Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z generalną zasadą winna mieć przy tym charakter obiektywny, a więc dotyczyć np. tych sytuacji, w których podatnik nie posiada – bo nie musiał posiadać – stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego wydatków na nabycie lub wytworzenie określonego składnika majątku (dotyczących np. wytworzenia określonego składnika majątku przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej, czy też przeznaczenia do działalności gospodarczej prywatnego składnika majątku).

Zasad wyrażonych w art. 22g ust. 8 i 9 przedmiotowej ustawy, nie można stosować do składników majątku, które zostały nabyte lub wytworzone w ramach (w trakcie) prowadzonej działalności gospodarczej lub z zamiarem wykorzystywania ich na potrzeby tej działalności. W takim przypadku ponoszone koszty wytworzenia środków trwałych powinny być ewidencjonowane, z uwzględnieniem wymogów określonych w art. 22g ust. 1 pkt 2 i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika , wartość początkową tego składnika majątku ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 tej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22I, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4, z wyjątkiem:

a) trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,

b) kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

- dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.

W myśl art. 22j ust. 3 wymienionej ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

- używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub

- ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą związaną z usługami księgowymi. Wnioskodawczyni posiada działkę, na której znajduje się budynek mieszkalny o powierzchni użytkowej 110 m2, który wchodzi w skład majątkowej wspólności małżeńskiej Wnioskodawczyni i jej męża. Planowana jest rozbudowa budynku mieszkalnego o powierzchnię 80 m2, która będzie składała się z dwóch pomieszczeń magazynowo - garażowych i biura o powierzchni około 20 m2. Budynek, który ma powstać będzie rozbudową - ulepszeniem budynku mieszkalnego, oddanego do użytkowania w 2012 roku.

Jedno z pomieszczeń garażowo-magazynowych będzie przeznaczone na pomieszczenie socjalne, w którym znajdować się będą dokumenty księgowe oraz materiały eksploatacyjne potrzebne do prowadzenia działalności. Biuro o powierzchni 20 m2 będzie służyło do bieżącej obsługi klientów biura i przechowywania bieżącej dokumentacji. W biurze Wnioskodawczyni będzie przyjmowała kontrahentów. Drugie pomieszczenie garażowo-magazynowe ma służyć jako magazyn towarowy dla małżonka Wnioskodawczyni, który prowadzi działalność w zakresie handlu obwoźnego i jest czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawczyni będzie miała możliwość przyporządkowania wydatków w całości do celów działalności gospodarczej. Rozbudowa - ulepszenie domu będzie służyło tylko i wyłącznie dla celów prowadzonej działalności gospodarczej i jednocześnie nie będzie służyło celom osobistym. Wszystkie wybudowane pomieszczenia będą środkiem trwałym amortyzowanym po zakończeniu inwestycji i przyjęciu do użytkowania. W celu rozbudowy - ulepszenia Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem poniosą szereg kosztów związanych z inwestycją. Wszystkie dokumenty będą podzielone na Wnioskodawczynię i jej małżonka i wystawione na dane nabywcy z NIP. W celu realizacji inwestycji zostanie zaciągnięty kredyt na rozbudowę. Opisany we wniosku budynek mieszkalny nie jest częścią działalności gospodarczej Wnioskodawczyni ani jej męża.

Odnosząc zacytowane wyżej przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do przedstawionego zdarzenia przyszłego, należy wskazać, że Wnioskodawczyni i Jej mąż, nie wykorzystywali wcześniej w prowadzonych działalnościach gospodarczych budynku mieszkalnego. W związku z planowaną rozbudową budynku mieszkalnego, Wnioskodawczyni planuje wprowadzić wszystkie wybudowane pomieszczenia do ewidencji środków trwałych po zakończeniu inwestycji i przyjęciu do użytkowania.

Podkreślić należy, że w przypadku gdy co najmniej połowa powierzchni użytkowej budynku jest wykorzystywana dla celów mieszkalnych, to taki budynek według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych należy zaklasyfikować jako mieszkalny. Wnioskodawczyni i Jej mąż są właścicielami całego budynku mieszkalnego, który po dokonaniu opisanej rozbudowy będzie składał się z dwóch części: mieszkalnej i dobudowanej części wykorzystywanej w działalności gospodarczej (pomieszczenia biurowego i pomieszczeń garażowo-magazynowych). Wobec tego środkiem trwałym w działalności gospodarczej Wnioskodawczyni, będzie cały budynek mieszkalny (wraz z dobudowaną częścią). Z uwagi na fakt, że tylko część budynku mieszkalnego będzie wykorzystywana w działalności gospodarczej Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 22f ust. 4 odpisy amortyzacyjne powinny być dokonywane w wysokości ustalonej od wartości początkowej budynku odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej do ogólnej powierzchni użytkowej tego budynku.

Mając na uwadze powołane przepisy stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni powinna dokonać ustalenia wartości początkowej całego budynku, a nie tylko części handlowo-usługowej. Przy czym za wartość początkową w odniesieniu do budynku mieszkalnego wytworzonego we własnym zakresie uważa się koszt wytworzenia, natomiast stosownie do art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość początkową środka trwałego w przypadku gdy składnik majątku objęty jest wspólnością majątkową małżeńską, oraz wykorzystywany jest w działalności gospodarczej Wnioskodawczyni i jej męża prowadzonej odrębnie, należy ustalić w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział Wnioskodawczyni we własności tego składnika majątku.

Reasumując, wbrew twierdzeniu Wnioskodawczyni przedstawionemu we własnym stanowisku zawartym we wniosku, że „może zaliczyć do kosztów działalności gospodarczej poprzez odpisy amortyzacyjne wydatki, które zostały przeznaczone na budowę pomieszczeń przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej” wskazać należy, że do kosztów uzyskania przychodów zalicza się odpisy amortyzacyjne w wysokości ustalonej od wartości początkowej budynku odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej do ogólnej powierzchni użytkowej tego budynku, a nie wydatki , które zostały przeznaczone na budowę pomieszczeń przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej.

W myśl art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Przed poniesieniem, opisanych w stanie faktycznym, nakładów Wnioskodawczyni posiadała budynek mieszkalny, który nie był wykorzystywany w działalności gospodarczej. Na skutek poniesienia nakładów nie nastąpiło ulepszenie istniejącego środka trwałego, ponieważ o ulepszeniu można mówić w odniesieniu do istniejącego już środka trwałego. Natomiast jednym z warunków uznania składnika majątku za środek trwały jest jego wykorzystywanie na potrzeby związane z działalnością gospodarczą albo oddanie do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu. Dlatego też poniesione nakłady nie mogą być kwalifikowane jako ulepszenie środka trwałego, lecz jako wydatki na wytworzenie we własnym zakresie środka trwałego.

W związku z tym nie jest spełniona przesłanka określona w art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którą indywidualną stawkę amortyzacyjną podatnik może ustalić dla używanych lub ulepszonych środków trwałych. Zatem, w przedstawionym stanie faktycznym, nie ma zastosowania cytowany powyżej przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, umożliwiający ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej, ponieważ nie nastąpiło ulepszenie istniejącego już środka trwałego lecz jego wytworzenie.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

W zakresie podatku od towarów i usług wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Niniejszą interpretację wydano w oparciu o opis stanu faktycznego przedstawionego we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które zawsze musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez wnioskodawcę. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania organ uzna, że zdarzenie opisane we wniosku różni się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.