0115-KDIT3.4011.791.2021.4.PS

Interpretacja indywidualna - stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości – jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

16 września 2021 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości. Wniosek został uzupełniony pismem z 23 listopada 2021 r. (data wpływu 29 listopada 2021 r.).

Opis zdarzenia przyszłego

Począwszy od czerwca 1994 r. prowadził Pan indywidualną działalność gospodarczą – niewielki sklepik osiedlowy z artykułami spożywczymi w `(...)`. Był Pan czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług i rozliczał się Pan z podatku dochodowego od osób fizycznych na zasadach ogólnych (podatkowa księga przychodów i rozchodów). Po dwóch latach nabył Pan wraz z żoną `(...)` ha gruntów rolnych w miejscowości `(...)`, gmina `(...)`.

Własnymi siłami i ze środków własnych wykopał Pan na tym terenie dwa stawy – stawy te nie stanowiły stawów hodowlanych, zgodnie z operatem wodnym są to stawy na potrzeby własne bez hodowli i dokarmiania ryb.

W okresie następnych kilku lat dokonał Pan nasadzeń drzew owocowych i ozdobnych, a później wybudował Pan `(...)` domków drewnianych mieszkalnych i `(...)` domki gospodarcze. Zamierzał Pan wykorzystywać ten teren pod agroturystykę.

Niestety, gdy przystąpił Pan do kompletowania dokumentów z budowy, okazało się że domki wybudował Pan nielegalnie, a nadzór budowlany nie wyraża zgody na ich odbiór i dopuszczenie do ich użytkowania.

W okresie budowy domków gmina `(...)` nie posiadała uchwalonego planu zagospodarowania przestrzennego – plan taki został uchwalony dopiero w 2010 r.

Pana wielokrotne próby zalegalizowania domków zakończyły się niepowodzeniem – okazało się bowiem, że wypis z planu zagospodarowania nie przewiduje wolnostojących budynków gospodarczych. Stan techniczny tych domków również budził wątpliwości nadzoru budowlanego.

Próby legalizacji domków zakończył Pan (bez powodzenia) `(...)` 2019 r., kiedy zrezygnował Pan z prowadzenia działalności gospodarczej i przeszedł Pan na emeryturę.

W okresie działalności gospodarczej wynajmował Pan domki turystom w sezonie letnim licząc na ich legalizację w kształtującym się planie zagospodarowania przestrzennego gminy `(...)`.

Przychody z wynajmu rozliczał Pan na zasadach ogólnych, w ramach działalności gospodarczej. Domki wprowadził Pan do ewidencji działalności.

W okresie od `(...)` 2019 r. do `(...)` 2021 r. nie prowadził Pan wynajmu domków.

`(...)` 2021 r. Wynajął Pan … domek grupie pracowników zatrudnionych w jednej z miejscowych firm – najem trwał do … 2021 r. Domek wynajął Pan, aby z tego przychodu pokryć znaczący wzrost podatku od nieruchomości. Zgodnie z decyzją wymiarową podatek wzrósł aż o 3 000 zł z uwagi na zmianę kwalifikacji podatkowej domków – z „domków mieszkalnych” przekwalifikowano je na „inne obiekty”.

Jak wskazał Pan, przy Państwa możliwościach finansowych było to praktycznie nie do udźwignięcia, ponieważ oboje jesteście Państwo emerytami i Państwa emerytury ledwie starczają na pokrycie bieżących wydatków.

Biorąc pod uwagę własną sytuację życiową oraz znaczący wzrost obciążeń związanych z utrzymaniem gruntu, postanowiliście Państwo grunt sprzedać.

W związku z brakiem legalizacji domków przyszły nabywca, po zakupie gruntu, będzie zmuszony je wyburzyć, co skutkować będzie tym, że jego wartość zdecydowanie się obniży.

Cena sprzedaży zatem obejmować będzie de facto wartość gruntu pomniejszoną o wyburzenia domków.

Reasumując, zamierzacie Państwo jako osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej sprzedać działkę gruntu oznaczoną w wypisie z rejestru gruntów jako „działka zabudowana budynkami…”, ale jako właściciele, jak i kupujący zdają sobie Państwo sprawę z tego, że domki te przyszły nabywca zobowiązany będzie zburzyć.

W ramach prowadzonej wcześniej działalności gospodarczej grunt podlegający sprzedaży zawsze stanowił odrębną, wydzieloną część Pana przedsiębiorstwa.

Uważa Pan, że w tej sytuacji faktycznej można mówić o odrębnej zorganizowanej części przedsiębiorstwa także w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego.

W uzupełnieniu wniosku z 23 listopada 2021 r. (data wpływu 29 listopada 2021 r.) wskazał Pan, że grunt o powierzchni całkowitej … ha został zakupiony … 1996 r.

Zgodnie z aktualnym wypisem z rejestru gruntów sporządzonym … 2021 r. na przedmiotową działkę o powierzchni całkowitej … ha składają się:

‒ - pastwiska trwałe (PsIV) o powierzchni … ha,

‒ - pastwiska trwałe (PsV) o powierzchni … ha,

‒ - grunty pod stawami (Wsr-PSIV) o powierzchni … ha,

‒ - grunty zadrzewione (Lzr-PsIV) o powierzchni … ha,

‒ - inne tereny zabudowane (Bi) o powierzchni … ha.

Tereny oznaczone jako „Bi” o powierzchni … ha to tereny zajęte de facto prze domki letniskowe.

Domki te zostały wprowadzone … 2010 r. do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych Pana firmy i zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych (KŚT) zostały zaklasyfikowane pod symbolem 109 - jako pozostałe budynki niemieszkalne - domki letniskowe trwale związane z gruntem i poddane amortyzacji metodą liniową ze stawką indywidualną w wysokości 10% (domki zostały wybudowane metodą gospodarczą przez właściciela).

Grunt, na którym zostały wybudowane domki letniskowe nie został uwzględniony w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych Pana firmy.

Planuje Pan sprzedaż całej nieruchomości gruntowej w przyszłym roku, aktualnie prowadzi Pan rozmowy z potencjalnym nabywcą.

Pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych (doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku z 23 listopada 2021 r.)

Czy planowana przez Pana transakcja sprzedaży nieruchomości gruntowej w związku z upływem 5 letniego terminu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie będzie rodziła dla Pana konsekwencji podatkowych w postaci konieczności rozpoznania przychodu podatkowego?

Pana stanowisko w sprawie

Uważa Pan, że planowana przez Pana transakcja sprzedaży nieruchomości gruntowej w związku z upływem 5 letniego terminu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie będzie rodziła dla Pana konsekwencji podatkowych w postaci konieczności rozpoznania przychodu podatkowego.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Konstrukcja podatku dochodowego od osób fizycznych zakłada zróżnicowanie sposobu opodatkowania poszczególnych rodzajów dochodów (przychodów) osób fizycznych na podstawie systemu przyporządkowywania ich do odpowiedniego źródła przychodów.

Ustawodawca, tworząc system opodatkowania dochodów osób fizycznych, miał na względzie, że przysporzenia uzyskiwane przez osoby fizyczne mogą być skutkiem różnych rodzajów czynności i zdarzeń. Stworzył więc klasyfikację tych przysporzeń na podstawie kryterium źródła przychodów i system ich opodatkowania uwzględniający specyfikę poszczególnych źródeł.

W świetle art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c powołanej ustawy, jednym ze źródeł przychodów jest odpłatne zbycie:

‒ nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,

‒ spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,

‒ prawa wieczystego użytkowania gruntów,

‒ innych rzeczy,

– jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Odrębnym źródłem przychodów jest, wskazana w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, pozarolnicza działalność gospodarcza. Zgodnie z art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej oznacza to działalność zarobkową:

‒ wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,

‒ polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,

‒ polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

– prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Na podstawie art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Jak stanowi art. 14 ust. 1 powoływanej ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Co do zasady, do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej należą wszystkie przychody osiągane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, określone w art. 14 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z wyjątkiem przychodów wymienionych w art. 14 ust. 3 tej ustawy.

Stosownie do treści art. 14 ust. 2 pkt 1 omawianej ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

a) środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,

b) składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1500 zł,

c) składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,

d) składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

- wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

W stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2014 r. przepis ten wskazywał, że przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących środkami trwałymi - ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Od dnia 1 stycznia 2015 r. przepis ten stanowi jednak, że przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych – wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą (…).

Zmiana treści powyższego przepisu wynikała z przyjętej ostatecznie przez sądy administracyjne linii orzeczniczej, ukształtowanej uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 lutego 2014 r., sygn. akt II FPS 8/13. W ocenie Sądu, poprzednie brzmienie art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obejmowało swoim zakresem przychód z odpłatnego zbycia wyłącznie tych składników majątku, które podatnik wprowadził do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a nie wszystkich składników majątku. Tym samym, przychód ze sprzedaży składników majątku spełniających ustawową definicję środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, których podatnik nie ujął w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie stanowił przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej, mimo że zbyciu podlegały składniki majątku w rzeczywistości służące tej działalności, a nie celom prywatnym podatnika. Ustawą z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r., poz. 1328), ustawodawca doprecyzował brzmienie ww. przepisu i objął jego zakresem skutki podatkowe odpłatnego zbycia wszystkich składników majątku spełniających ustawowe kryteria uznania ich za środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, bez względu na to, czy podatnik wpisał je do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, czy też nie. Jak wynika z uzasadnienia do projektu ww. ustawy zmieniającej, zmiana dotycząca sposobu ustalenia przychodów z odpłatnego zbycia składników majątku wykorzystywanych w działalności gospodarczej ma charakter doprecyzowujący. Jej celem jest wyraźne wskazanie, że zbycie składnika majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej stanowi przychód z tej działalności. Dotyczy to składników, które z uwagi na przewidywany okres ich używania krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych, jak również składników, których podatnik - pomimo takiego obowiązku - nie ujął w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Podkreślić należy, że ww. przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2015 r., nie reguluje ani kwestii kwalifikowania składnika majątku do kategorii środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, ani obowiązku ujmowania go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ani też dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Reguluje on wyłącznie kwestię skutków podatkowych zbycia wskazanych w nim składników majątku, podlegających ujęciu w ewidencji środków trwałych.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że co do zasady regulacją art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2015 r. objęty został przychód z odpłatnego zbycia tych składników majątku, które spełniają ustawową definicję środka trwałego oraz wartości niematerialnej i prawnej, podlegających ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, niezależnie od tego, czy podatnik wprowadził, czy też nie wprowadził te składniki do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jak również od tego, czy zaliczał do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej.

Do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio (art. 14 ust. 2c powołanej ustawy).

Z powyższych przepisów wynika, iż co do zasady przychód ze sprzedaży składników majątku wykorzystywanych w działalności gospodarczej podatnika (stanowiących środki trwałe lub z uwagi na krótki okres użytkowania niebędące środkami trwałymi) co do zasady stanowi przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej. Jednakże od tej zasady przewidziany został wyjątek, zgodnie z którym jeżeli składnik majątku wykorzystywany w działalności gospodarczej podatnika należy do jednej z kategorii wskazanych w art. 14 ust. 2c ustawy (np. jest lokalem mieszkalnym) to wtedy przychodu ze sprzedaży takiego składnika majątku nie traktuje się jako przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Definicja środka trwałego zawarta została w art. 22a ust. 1 przedmiotowej ustawy, zgodnie z którym amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2. maszyny, urządzenia i środki transportu,

3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22c pkt 1 powołanej ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z powyższych wyjaśnień wynika, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają możliwości uznania danego składnika majątku za środek trwały od ujęcia go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ani też dokonywania jego amortyzacji (zwłaszcza, że część środków trwałych objęta jest ustawowym wyłączeniem z amortyzacji podatkowej).

Stosownie natomiast do art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Stosownie do art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W świetle powyższego, zaliczenie przychodu ze sprzedaży składnika majątku wykorzystywanego w prowadzonej działalności do przychodów z działalności gospodarczej jest możliwe, jeśli spełnione zostaną łącznie następujące warunki:

‒ składnik majątku wykorzystywano dla celów prowadzonej działalności gospodarczej,

‒ składnik ten stanowi/stanowił środek trwały w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

‒ składnik majątku podlegał ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika, że począwszy od czerwca 1994 r. prowadził Pan indywidualną działalność gospodarczą – niewielki sklepik osiedlowy z artykułami spożywczymi w `(...)`. Był Pan czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług i rozliczał się Pan z podatku dochodowego od osób fizycznych na zasadach ogólnych (podatkowa księga przychodów i rozchodów).

… 1996 r. nabył Pan wraz z żoną `(...)` ha gruntów rolnych w miejscowości `(...)`, gmina `(...)`. Własnymi siłami i ze środków własnych wykopał Pan na tym terenie dwa stawy – stawy te nie stanowiły stawów hodowlanych, zgodnie z operatem wodnym są to stawy na potrzeby własne bez hodowli i dokarmiania ryb. W okresie następnych kilku lat dokonał Pan nasadzeń drzew owocowych i ozdobnych, a później wybudował Pan `(...)` domków drewnianych mieszkalnych i `(...)` domki gospodarcze. Zamierzał Pan wykorzystywać ten teren pod agroturystykę. Niestety, gdy przystąpił Pan do kompletowania dokumentów z budowy, okazało się że domki wybudował Pan nielegalnie, a nadzór budowlany nie wyraża zgody na ich odbiór i dopuszczenie do ich użytkowania.

Próby legalizacji domków zakończył Pan (bez powodzenia) `(...)` 2019 r., kiedy zrezygnował Pan z prowadzenia działalności gospodarczej i przeszedł Pan na emeryturę.

Jak wynika ze złożonego wniosku, zakupiony przez Pana w 1996 roku grunt wykorzystywany był jednak w prowadzonej przez Pana działalności, bowiem w okresie jej prowadzenia wynajmował Pan w okresie letnim domki usytuowane na tej nieruchomości gruntowej. Przychody z wynajmu rozliczał Pan na zasadach ogólnych, w ramach działalności gospodarczej. Co więcej, domki wprowadził Pan również `(...)` 2010 r. do ewidencji środków trwałych i zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych (KŚT) zostały zaklasyfikowane pod symbolem 109 - jako pozostałe budynki niemieszkalne - domki letniskowe trwale związane z gruntem i poddane amortyzacji metodą liniową ze stawką indywidualną w wysokości 10%. W okresie od `(...)` 2019 r. do `(...)` 2021 r. nie prowadził Pan wynajmu domków ale `(...)` 2021 r. wynajął Pan jeszcze … domek grupie pracowników zatrudnionych w jednej z miejscowych firm – najem trwał do … 2021 r.

Z treści wniosku wynika więc, że nabyty w 1996 roku grunt służyć miał prowadzonej działalności gospodarczej, tj. agroturystyce i w ostatecznym kształcie wynajmował Pan domki posadowione na przedmiotowej nieruchomości gruntowej, uzyskując przychody w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz powołane przepisy prawa, należy więc stwierdzić, że odpłatne zbycie opisanej nieruchomości gruntowej wykorzystywanej przez Pana w prowadzonej działalności gospodarczej, który wprawdzie nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jednak spełniający ustawową definicję środka trwałego, będzie skutkować powstaniem przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wynika z treści wniosku grunt wykorzystywał Pan dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, stanowił środek trwały w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który podlega ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Pamiętać trzeba przy tym, że stosownie do treści art. 22 ust. 1 przywołanej wyżej ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów. (art. 9 ust. 2 ustawy).

Stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

Za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku (art. 22g ust. 3 ustawy).

Zgodnie natomiast z art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Powyższy przepis wskazuje więc, że ustalając wartość początkową, np. nieruchomości podatnik powinien co do zasady rozpoznać ją w takiej proporcji, w jakiej pozostaje jego udział we własności tego składnika majątku.

Skoro jednak to Pan wykorzystywał omawianą nieruchomość gruntową w prowadzonej działalności gospodarczej, to odpłatne zbycie omawianej nieruchomości gruntowej stanowiącej współwłasność Pana i żony, a wykorzystywanych przez Pana w działalności gospodarczej, nie ujętej w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Pana firmy, stanowi w całości przychód Pana z pozarolniczej działalności gospodarczej, o którym mowa w cytowanym art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, stanowisko Pana uznać należy za nieprawidłowe.

Informacje dodatkowe

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒ Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pani do interpretacji.

‒ Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

‒ Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒ w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒ w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).