Interpretacja dotyczy kwalifikacji podatkowej wynagrodzeń wypłacanych przez bank hipoteczny powiernikowi oraz jego zastępcy. Organ podatkowy uznał, że wynagrodzenia te powinny być klasyfikowane jako przychody z innych źródeł, zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy PIT, a nie jako przychody z działalności wykonywanej osobiście, wskazane w art. 13 pkt 6 ustawy PIT. W związku z tym bank hipoteczny nie ma obowiązków płatnika w zakresie pobierania zaliczek na podatek dochodowy od tych wynagrodzeń, a jedynie zobowiązanie do sporządzenia informacji PIT-11 oraz przesłania jej podatnikom i urzędowi skarbowemu. Organ uznał stanowisko wnioskodawcy za nieprawidłowe.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnySzanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.
18 października 2021 r. wpłynął Państwa wniosek z 8 października 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązków płatnika w zakresie zaliczenia wynagrodzeń wypłacanych powiernikowi i jego zastępcy/zastępcom do właściwego źródła przychodów oraz zastosowania kosztów uzyskania przychodów.
Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego
X. Spółka Akcyjna [dalej: Wnioskodawca lub Bank] jest bankiem hipotecznym działającym na podstawie ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o listach zastawnych i bankach hipotecznych [t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1771 ze zm.; dalej: Ustawa].
Zgodnie z art. 27 ust. 1 Ustawy, przy Banku obligatoryjnie powoływane są osoby pełniące funkcję powiernika [dalej: Powiernik] oraz zastępcy/zastępców Powiernika. Powiernik i jego zastępca nie mogą być pracownikami Banku.
Powiernika i jego zastępcę/zastępców powołuje na okres 6 lat, na wniosek rady nadzorczej Banku, Komisja Nadzoru Finansowego [dalej: KNF]. Ta sama osoba może być ponownie powołana na powiernika lub jego zastępcę tylko raz (art. 27 ust. 2 Ustawy).
W myśl art. 30 Ustawy do zadań powiernika należy sprawdzanie, czy:
zobowiązania wynikające ze znajdujących się w obrocie listów zastawnych zabezpieczone są przez Bank zgodnie z przepisami Ustawy;
przyjęta przez Bank bankowo-hipoteczna wartość nieruchomości ustalona została zgodnie z regulaminem, o którym mowa w art. 22 ust. 2 Ustawy; do zadań powiernika nie należy sprawdzanie, czy bankowo-hipoteczna wartość nieruchomości odpowiada jej wartości rzeczywistej;
Bank przestrzega wymogów, o których mowa w art. 18 Ustawy;
3a) wyniki testu równowagi pokrycia i testu płynności potwierdzają, że wierzytelności Banku oraz prawa i środki, o których mowa w art. 18 ust. 3, 3a i 4 Ustawy, wpisane do rejestru zabezpieczenia listów zastawnych, wystarczają na pełne zaspokojenie posiadaczy listów zastawnych;
sposób prowadzenia przez Bank rejestru zabezpieczenia listów zastawnych odpowiada warunkom Ustawy;
Bank zapewnia zgodnie z przepisami Ustawy zabezpieczenie dla planowanej emisji listów zastawnych oraz kontrolę, czy dokonane zostały odpowiednie wpisy do rejestru zabezpieczenia listów zastawnych.
Stosownie do art. 31 ust. 1 Ustawy Powiernik prowadzi ponadto bieżącą kontrolę prawidłowości prowadzenia rejestru zabezpieczenia listów zastawnych.
Zgodnie z art. 33 ust. 1 Ustawy Powiernik i jego zastępca otrzymują wynagrodzenie, którego wysokość ustala KNF w akcie powołania. Koszty związane z wykonywaniem funkcji Powiernika i jego zastępcy, w tym wynagrodzenie, stanowią koszt działalności Banku.
Wynagrodzenie Powiernika i jego zastępcy/zastępców jest wypłacane przez Bank.
Czy Wnioskodawca powinien zakwalifikować opisane w stanie faktycznym wynagrodzenie do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o których mowa w art. 13 pkt 6 ustawy PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych), a w konsekwencji zastosować zryczałtowane 20% koszty uzyskania przychodów przy ustalaniu zaliczki na podatek od wynagrodzenia wypłacanego na rzecz Powiernika i jego zastępcy/zastępców?
W ocenie Wnioskodawcy, powinien on zakwalifikować opisane w stanie faktycznym wynagrodzenie do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o których mowa w art. 13 pkt 6 ustawy PIT, a w konsekwencji zastosować zryczałtowane 20% koszty uzyskania przychodów przy ustalaniu zaliczki na podatek od wynagrodzenia wypłacanego na rzecz Powiernika i jego zastępcy/zastępców.
Uzasadnienie stanowiska
Określenie prawidłowych kosztów uzyskania przychodów w odniesieniu do wynagrodzenia wypłacanego przez Bank na rzecz Powiernika oraz jego zastępcy/zastępców wymaga – w pierwszej kolejności - przyporządkowania tego wynagrodzenia (przychodu) do właściwego źródła na gruncie ustawy PIT.
W tym kontekście należy wskazać, iż nie ulega wątpliwości, że wynagrodzenia tego nie sposób zakwalifikować do przychodów ze stosunku pracy, opisanych w art. 12 ust. 1 ustawy PIT. Przesądza o tym treść art. 27 ust. 1 Ustawy, który expressis verbis stanowi, że zarówno Powiernik, jak i jego zastępca/zastępcy nie mogą być pracownikami Banku. Niezależnie od powyższego wymaga podkreślenia, że stosunek łączący Powiernika oraz jego zastępcę/zastępców z Bankiem nie charakteryzuje się relacją podległości służbowej, która co do zasady determinuje możliwość uznania danej osoby za pracownika.
Powiernik oraz jego zastępca/zastępcy nie są także pracownikami zatrudnionymi przez KNF. Niezależnie bowiem od faktu, iż organ ten powołuje Powiernika oraz jego zastępcę/zastępców, należy wskazać, że nie sprawuje on nadzoru nad ich działaniami, o czym bezpośrednio stanowi treść art. 29 ust. 1 Ustawy. Ponadto, należy zaznaczyć, że w ocenie Wnioskodawcy KNF - tj. instytucja powołująca Powiernika oraz jego zastępcę/zastępców - stanowi organ administracji posiadający uprawnienia publicznoprawne, który jednakże nie spełnia definicji pracodawcy w rozumieniu prawa pracy. Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy, z organem tym nie może zostać nawiązany stosunek pracy. Stosunek taki mógłby zostać ewentualnie nawiązany z Urzędem KNF, tj. państwową osobą prawną, której zadaniem jest zapewnienie obsługi KNF, jednakże z ogółu regulacji zawartych w Ustawie nie sposób wywieść wniosku o nawiązaniu stosunku pracy z tym urzędem.
W tym miejscu należy również wskazać, iż - pomimo zbieżności nazwy - nie sposób utożsamiać funkcji wyznaczonej Powiernikowi przez Ustawę ze stosunkiem powiernictwa w jego cywilnoprawnym rozumieniu. Zakres zadań wykonywanych przez Powiernika oraz jego zastępcę/zastępców został bowiem wyczerpująco opisany w art. 30 Ustawy - nie wynika on tym samym z jakiejkolwiek czynności prawnej, w tym w szczególności z umowy łączącej Powiernika z Bankiem. Wymaga również podkreślenia, iż charakter czynności wykonywanych przez Powiernika w zakresie kontroli nad działalnością Banku wyraźnie wskazuje na ich publicznoprawne źródło, zasadniczo odmienne od funkcji pełnionych przez jego cywilnoprawnego odpowiednika.
Biorąc pod uwagę opisany w stanie faktycznym charakter zadań wykonywanych przez Powiernika i jego zastępcę/zastępców, sposób ich powoływania oraz ustalania ich wynagrodzenia, zdaniem Wnioskodawcy otrzymywane przez nich wynagrodzenie zakwalifikować należy do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy PIT.
W szczególności należy wskazać, iż w myśl art. 13 pkt 6 ustawy PIT za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy PIT, uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10 ustawy PIT, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.
Biorąc pod uwagę powyższe - w celu uznania danego przychodu za przychód, o którym mowa w art. 13 pkt 6 ustawy PIT - konieczne jest łączne spełnienie następujących warunków:
przychód został uzyskany przez osobę, której zlecono wykonanie określonych czynności;
zlecenie nastąpiło na podstawie właściwych przepisów;
zlecającym wykonanie czynności był organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej;
uzyskane przychody nie stanowią przychodów, o których mowa w art. 13 pkt 9 ustawy PIT.
W ocenie Wnioskodawcy, wynagrodzenie wypłacane na rzecz Powiernika i jego zastępcy/zastępców niewątpliwie spełnia pierwsze dwa ze wskazanych powyżej warunków. Jest ono bowiem wypłacane za wykonywanie zleconych czynności, a samo zlecenie nastąpiło na podstawie przepisów Ustawy, która precyzyjnie opisuje sposób zlecenia czynności, jak również wyczerpująco opisuje ich zakres oraz sposób wynagrodzenia za ich wykonanie.
W odniesieniu do trzeciego warunku, zgodnie z którym zlecającym wykonanie czynności jest organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, należy wskazać, że ustawa PIT nie zawiera definicji „organu administracji państwowej”, a tym samym - w ocenie Wnioskodawcy - w celu określenia, czy KNF stanowi przedmiotowy organ konieczne jest odwołanie się do odrębnych przepisów regulujących działalnie tej instytucji, tj. do ustawy z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym [t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 298 ze zm.; dalej: ustawa o KNF].
Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o KNF Komisja w zakresie swojej właściwości podejmuje uchwały, w tym wydaje decyzje administracyjne i postanowienia, określone w przepisach odrębnych. Jednocześnie, stosownie do ust. 5 wspomnianego artykułu do postępowania Komisji i przed Komisją stosuje się przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 2096 oraz z 2019 r. poz. 60), chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej.
Z analizy powyższych przepisów wynika jednoznacznie, że KNF - z uwagi na posiadane uprawnienia do władczego regulowania sytuacji prawnej innych podmiotów prawa przy pomocy decyzji administracyjnych - stanowi organ administracji w rozumieniu art. 13 pkt 6 ustawy PIT. Należy ponadto wskazać, że do działalności KNF bezpośrednie zastosowanie znajdują przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, co również potwierdza jego status jako organu administracji.
Status KNF jako organu administracji potwierdza również art. 11 ust. 9 ustawy o KNF, w myśl którego jeżeli KNF wskutek wyłączenia osób wchodzących w jej skład nie może załatwić sprawy, Prezes Rady Ministrów wyznacza do załatwienia sprawy inny organ administracji publicznej.
Należy wskazać, że powyższy przepis posługuje się pojęciem „organu administracji publicznej”, które powszechnie uznawane jest za pojęcie szersze od pojęcia „organu administracji państwowej”, o którym mowa w art. 13 pkt 6 ustawy PIT, obejmuje bowiem swoim zakresem także organy administracji samorządowej. W konsekwencji, biorąc pod uwagę, że KNF nie stanowi organu administracji samorządowej, a jednocześnie ustawodawca przesądził, iż jest to organ administracji publicznej, zdaniem Wnioskodawcy, należy uznać ten organ za organ administracji państwowej, o którym mowa w analizowanym przepisie.
Na marginesie warto zaznaczyć, iż art. 13 pkt 6 ustawy PIT posługuje się wyjątkowo szerokim pojęciem zbiorczym „organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej”, które de facto obejmuje swoim zakresem wszelkie organy administracji, w tym również KNF.
Zaprezentowane powyżej stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 15 czerwca 2011 r. (sygn. K 2/09), w którym stwierdzono, iż:
„W ramach szerszej kategorii pojęciowej administracji publicznej administrację rządową odróżnia się od administracji samorządowej. Ponadto występuje także administracja państwowa - nierządowa.
Administrację państwową - nierządową tworzą przede wszystkim organy, które z uwagi na konieczność przyznania im znacznego stopnia niezależności w ramach ich działalności zostały wyłączone spod kierownictwa Rady Ministrów, Prezesa RM lub poszczególnych ministrów. Do organów tego rodzaju należą m.in. organy powiązane z Sejmem, tj. Państwowa Inspekcja Pracy, Generalny Inspektor Danych Osobowych czy Instytut Pamięci Narodowej - Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu. Analiza ustawowych zadań KNF oraz prawnych form działania, jakimi Komisja może się posługiwać, w tym zwłaszcza szerokich kompetencji do wydawania decyzji administracyjnych, świadczy o tym, że omawiany organ jest elementem władzy wykonawczej. W świetle przepisów Konstytucji, ustawy n.r.f. oraz innych ustaw należy stwierdzić, że Komisja Nadzoru Finansowego jest szczególnym organem administracji publicznej - państwowej, ale usytuowanym poza strukturą administracji rządowej. [podkreślenie Wnioskodawcy]”.
Podsumowując powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, nie ulega wątpliwości, że również trzeci z wymienionych powyżej warunków do zastosowania art. 13 pkt 6 ustawy PIT jest spełniony, tj. zlecający wykonanie czynności (KNF) stanowi organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej.
Odnosząc się do czwartego warunku wskazać należy, iż wynagrodzenie uzyskiwane przez Powiernika i jego zastępcę/zastępców nie stanowi przychodów uzyskanych na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychodów z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez nich pozarolniczej działalności gospodarczej. Wynika to w szczególności z faktu, iż Powiernik jest powoływany na swoje stanowisko przez KNF, nie zawiera natomiast z Bankiem umowy cywilnoprawnej. Ponadto, zakres czynności Powiernika wskazany w Ustawie w żadnej mierze nie przypomina obowiązków osoby zatrudnionej na podstawie umowy o zarządzanie przedsiębiorstwem lub kontraktu menedżerskiego.
W konsekwencji, wszystkie warunki wymagane do zakwalifikowania wynagrodzenia otrzymywanego przez Powiernika i jego zastępcę/zastępców jako przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o których mowa w art. 13 pkt 6 ustawy PIT, należy uznać za spełnione.
Na marginesie należy wskazać, że na powyższą kwalifikację nie będzie miał również wpływu fakt, iż to Wnioskodawca jest podmiotem wypłacającym wspomniane wynagrodzenie. Ustawodawca nie przewidział bowiem wśród przesłanek niezbędnych do kwalifikacji przychodu do źródła wymienionego w art. 13 pkt 6 ustawy PIT dodatkowych wymagań odnośnie podmiotu wypłacającego dane świadczenie. Niezależnie od powyższego wymaga również podkreślenia, iż pomimo faktu, że wynagrodzenie Powiernika i jego zastępcy/zastępców wypłacane jest przez Bank, Wnioskodawca nie posiada wpływu na jego wysokość - ustalana jest ona przez KNF (art. 33 ust. 1 Ustawy).
Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy PIT, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.
Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, pełni on funkcję płatnika w odniesieniu do wynagrodzenia wypłacanego na rzecz Powiernika oraz jego zastępcy/zastępców, a w konsekwencji ciąży na nim obowiązek prawidłowego określenia kosztów uzyskania przychodów wspomnianych podatników oraz opłacenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.
W myśl art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy PIT koszty uzyskania przychodów z tytułów określonych w art. 13 pkt 2, 4, 6 i 8 ustawy PIT określa się w wysokości 20% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy PIT, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.
Podsumowując powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, w celu określenia zaliczki na podatek od wynagrodzenia wypłacanego na rzecz Powiernika i jego zastępcy/zastępców w prawidłowej wysokości powinien on zastosować zryczałtowane 20% koszty uzyskania przychodów przy jej ustalaniu.
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128, ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Stosownie do art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
Natomiast katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych zawiera art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym odrębnymi źródłami przychodów jest:
‒ działalność wykonywana osobiście (pkt 2),
‒ inne źródła (pkt 9).
Za przychody z działalności wykonywanej osobiście uważa się ściśle określone kategorie przychodów wymienione w art. 13 ww. ustawy.
W myśl postanowień art. 13 pkt 6 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.
Jak stanowi natomiast art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.
Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności” wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 tej ustawy. W związku z tym, każde świadczenie mające realną korzyść finansową, o ile nie stanowi konkretnej kategorii przychodu zaliczanego do jednego ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8b ww. ustawy, jest dla świadczeniobiorcy przychodem z innych źródeł.
W niniejszej sprawie kluczową kwestią jest rozstrzygnięcie do jakiego źródła przychodów należy zakwalifikować wynagrodzenie powiernika lub jego zastępcy pełniącego taką funkcję w banku hipotecznym, co z kolei pozwoli określić wynikające z tego tytułu obowiązki po stronie płatnika.
Źródłem regulacji dotyczących powiernika w banku hipotecznym jest ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o listach zastawnych i bankach hipotecznych (Dz. U z 2020 r. poz. 415 ze zm.), w której cały Dział IV Kontrola i nadzór nad bankami hipotecznymi został poświęcony temu tematowi.
Zgodnie z art. 27 ust. 1 i 2 ww. ustawy przy każdym banku hipotecznym powołuje się powiernika oraz co najmniej jednego zastępcę powiernika, przy czym liczbę zastępców powiernika dostosowuje się do skali działalności banku hipotecznego. Powiernik i jego zastępca nie mogą być pracownikami banku hipotecznego. Powiernika i jego zastępcę powołuje na okres 6 lat, na wniosek rady nadzorczej banku hipotecznego, Komisja Nadzoru Finansowego. Ta sama osoba może być ponownie powołana na powiernika lub jego zastępcę tylko raz.
Co istotne, jak wynika z art. 29 ust. 1 ww. ustawy Powiernik i jego zastępca są niezależni i nie podlegają poleceniom organu, który ich powołał.
Kwestię wynagrodzenia powierników i ich zastępców reguluje z kolei art. 33 tej samej ustawy.
Zgodnie z art. 33 ust. 1 tej ustawy, powiernik i jego zastępca otrzymują wynagrodzenie, którego wysokość ustala Komisja Nadzoru Finansowego w akcie powołania. Koszty związane z wykonywaniem funkcji powiernika i jego zastępcy, w tym wynagrodzenie, stanowią koszt działalności banku.
Na podstawie art. 33 ust. 2 ustawy, bank hipoteczny zapewnia powiernikowi i jego zastępcy warunki pracy odpowiednie do wykonywanych przez nich zadań.
W myśl art. 33 ust. 3 ustawy, powiernikowi i jego zastępcy przysługuje prawo do urlopu wypoczynkowego na zasadach określonych w Kodeksie pracy, w terminie uzgodnionym z bankiem hipotecznym.
Okres pełnienia funkcji powiernika i jego zastępcy zalicza się do okresów pracy oraz innych okresów, od których zależy nabycie uprawnień pracowniczych. Do osób pełniących funkcję powiernika i jego zastępcy mają zastosowanie przepisy o ubezpieczeniu społecznym i zdrowotnym, o ile osoby te nie są objęte tymi ubezpieczeniami z innych tytułów (art. 33 ust. 4 ustawy).
Odnosząc powyższe regulacje prawne na grunt omawianej sprawy stwierdzić należy, że powiernika i jego zastępcy/zastępców nie łączy z Wnioskodawcą żaden formalny stosunek prawny, na podstawie którego za wykonywane funkcje osoby te otrzymują wynagrodzenie. Jak bowiem wynika ze wskazanych przez Wnioskodawcę przepisów, powiernik i jego zastępcy są powoływani przez Komisję Nadzoru Finansowego. Nie mogą być oni również pracownikami banku hipotecznego. Zatem wynagrodzenie wypłacane przez Wnioskodawcę będącego bankiem hipotecznym na podstawie przepisów ustawy o listach zastawnych i bankach hipotecznych osobom pełniącym funkcję powiernika i jego zastępcy/zastępców należy zakwalifikować jako przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Wbrew stanowisku Wnioskodawcy tego rodzaju przychodów nie należy kwalifikować jako przychody, o których mowa w art. 13 pkt 6 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Do przychodów z tego tytułu zalicza się bowiem przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności.
Tymczasem z treści powołanego powyżej art. 29 ust. 1 ustawy o listach zastawnych i bankach hipotecznych wprost wynika, że powiernik i jego zastępca są niezależni i nie podlegają poleceniom organu, który ich powołał. Skoro zatem powiernik i jego zastępca/zastępcy nie podlegają poleceniom Komisji Nadzoru Finansowego, a zakres ich zadań wynika wprost z ustawy to nie można przyjąć jak to uczynił Wnioskodawca, że Komisja Nadzoru Finansowego może cokolwiek „zlecić” tym osobom na podstawie przepisów Ustawy.
Zakwalifikowanie wynagrodzeń wypłacanych przez Wnioskodawcę do przychodów, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza, że na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika, o których mowa w art. art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Od wypłacanych na rzecz powiernika i jego zastępców wynagrodzeń Wnioskodawca nie jest zatem zobowiązany do pobierania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. W odniesieniu do tych dochodów nie należy również stosować kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Koszty uzyskania przychodów określone w tym przepisie mają zastosowanie wyłącznie do przychodów z tytułów określonych w art. 13 pkt 2, 4, 6 i 8 ustawy.
W konsekwencji, w związku z wypłatą wynagrodzeń na rzecz powiernika i jego zastępcy/zastępców na Wnioskodawcy ciąży/będzie ciążył jedynie obowiązek sporządzenia informacji PIT-11 i przesłania ich podatnikom oraz urzędowi skarbowemu. Obowiązek ten wynika z art. 42a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.
Wobec powyższego Państwa stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
‒ Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.
‒ Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
‒ w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
‒ w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili