0115-KDIT2.4011.594.2021.2.ENB

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 13 sierpnia 2021 r. (data wpływu 18 sierpnia 2021 r.), uzupełnionym 17 listopada 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z wypłatą odszkodowania z tytułu zakazu konkurencji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

18 sierpnia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony 17 listopada 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z wypłatą odszkodowania z tytułu zakazu konkurencji.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka, ze względu na charakter swojej działalności, podpisuje z pracownikami umowy o zakazie konkurencji. Zapisy umowy wynikają z przepisów o zakazie konkurencji, art. 1011 -1014 Kodeksu pracy. Zgodnie z taką umową Pracodawca zobowiązuje się do zapłaty Pracownikowi odszkodowania za okres obowiązywania zakazu konkurencji po ustaniu stosunku pracy. Odszkodowanie wypłacane ma być Pracownikowi w ratach miesięcznych, z dołu, nie później niż do ostatniego dnia miesiąca.

W czerwcu 2019 r., w następstwie rozwiązania umowy o pracę z jednym z pracowników, powstał obowiązek wypłacania mu odszkodowania. Spółka dokonała kalkulacji odszkodowania (25% wynagrodzenia netto Pracownika w ostatnim miesiącu trwania stosunku pracy) oraz przesłała do byłego Pracownika pismo przewodnie zawierające harmonogram wypłat.

Po otrzymaniu przez Pracownika pierwszej raty w dniu 31 lipca 2019 r., przesłał on pismo do Spółki, w którym wskazał, iż otrzymana kwota była niższa niż wynikająca z umowy o zakazie konkurencji. Zgodnie ze stanowiskiem Pracownika, Spółka nie wywiązała się z zapisów umowy, czego skutkiem było wygaśnięcie zakazu konkurencji. Wobec powyższego Pracownik, każdorazowo po otrzymaniu odszkodowania, zwracał je na konto Spółki.

Spółka w kolejnym piśmie przesłanym do byłego Pracownika, uznała, że błąd rachunkowy, który był przyczyną zaniżonej wypłaty pierwszych rat, nie jest podstawą wygaśnięcia umowy. Spółka podtrzymała związanie umową o zakazie oraz wypłaciła wyrównanie po ponownej kalkulacji wysokości odszkodowania. Kolejne miesięczne raty były wypłacane zgodnie z poprawioną kalkulacją.

Pomimo stanowiska Spółki, były Pracownik, po każdorazowym otrzymaniu na konto bankowe odszkodowania, zwracał je na konto Spółki, uznając, że nie jest związany umową o zakazie konkurencji.

Zgodnie z przedstawioną sytuacją, ponieważ odszkodowanie było faktycznie wypłacane na konto Pracownika, Spółka, jako płatnik, potrącała od wypłacanych kwot podatek dochodowy z tytułu stosunku pracy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy w przedstawionej sytuacji Spółka była zobowiązana do pobierania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłacanych odszkodowań z tytułu zakazu konkurencji?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych) źródłem przychodów jest m.in. stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Z kolei art. 12 ust. 1 ustawy o PIT wskazuje, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop, wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Użyty zwrot „w szczególności" oznacza, że wskazane kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Innymi słowy, o tym, czy świadczenie jest przychodem ze stosunku pracy decyduje okoliczność, czy może je otrzymać wyłącznie pracownik aktualnie lub w przeszłości związany z pracodawcą, czy inna osoba, niezwiązana z pracodawcą.

Należności pracownika z tytułu zakazu konkurencji, pomimo że wynikają z innej umowy, niż umowa o pracę, są dla pracownika przychodem ze stosunku pracy (por. interpretację Pierwszego Urzędu Skarbowego w Poznaniu z 18 stycznia 2007 r., PD-2-415/288/06).

Ponieważ, zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o PIT przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, w tym m.in. przychody ze stosunku pracy, w przypadku przedmiotowego odszkodowania przychód pracownika powstanie każdorazowo z chwilą jego wypłaty. Jednocześnie, dla odszkodowań tego typu nie znajdzie zastosowania zwolnienie dla odszkodowań określone w art. 21 ust. 1 pkt 3, zgodnie z którym otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia są wolne od podatku dochodowego, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Brak zwolnienia wynika literalnie z litery d) cytowanego punktu: nie dotyczy to jednak m.in. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji. Oznacza to, że przedmiotowe odszkodowania wypłacone na podstawie umowy o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy nie korzystają ze zwolnienia z PIT.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Ponieważ Spółka, wypłacała byłemu Pracownikowi, odszkodowanie w oparciu o przepisy o zakazie konkurencji, jako płatnik jest zobowiązana do potrącania należnych zaliczek oraz wpłacania ich na rachunek organu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z jego treścią opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wyszczególnienia źródeł przychodów osiągniętych przez osoby fizyczne ustawodawca dokonał w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Natomiast w świetle art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Należy zauważyć, że użyty w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwrot „w szczególności” oznacza, że wymieniane kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r., wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2020 r. poz. 1320), z wyjątkiem:

a) określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,

b) odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,

c) odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,

d) odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,

e) odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,

f) odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,

g) odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Natomiast w myśl art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2022 r. i mającym zastosowanie do dochodów (przychodów) uzyskanych od 1 stycznia 2021 r. wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw lub aktów administracyjnych wydanych na podstawie tych przepisów, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2020 r. poz. 1320), z wyjątkiem:

a) określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,

b) odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,

c) odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,

d) odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,

e) odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,

f) odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,

g) odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej – o czym stanowi art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a (art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Z treści wniosku wynika, że Spółka, ze względu na charakter swojej działalności, podpisuje z pracownikami umowy o zakazie konkurencji. Zapisy umowy wynikają z przepisów o zakazie konkurencji, art. 1011 -1014 Kodeksu pracy. Zgodnie z taką umową Pracodawca zobowiązuje się do zapłaty Pracownikowi odszkodowania za okres obowiązywania zakazu konkurencji po ustaniu stosunku pracy. Odszkodowanie wypłacane ma być Pracownikowi w ratach miesięcznych, z dołu, nie później niż do ostatniego dnia miesiąca.

W czerwcu 2019 r., w następstwie rozwiązania umowy o pracę z jednym z pracowników, powstał obowiązek wypłacania mu odszkodowania. Spółka dokonała kalkulacji odszkodowania (25% wynagrodzenia netto Pracownika w ostatnim miesiącu trwania stosunku pracy) oraz przesłała do byłego Pracownika pismo przewodnie zawierające harmonogram wypłat.

Po otrzymaniu przez Pracownika pierwszej raty w dniu 31 lipca 2019 r., przesłał on pismo do Spółki, w którym wskazał, iż otrzymana kwota była niższa niż wynikająca z umowy o zakazie konkurencji. Zgodnie ze stanowiskiem Pracownika, Spółka nie wywiązała się z zapisów umowy, czego skutkiem było wygaśnięcie zakazu konkurencji. Wobec powyższego Pracownik, każdorazowo po otrzymaniu odszkodowania, zwracał je na konto Spółki.

Spółka w kolejnym piśmie przesłanym do byłego Pracownika, uznała, że błąd rachunkowy, który był przyczyną zaniżonej wypłaty pierwszych rat, nie jest podstawą wygaśnięcia umowy. Spółka podtrzymała związanie umową o zakazie oraz wypłaciła wyrównanie po ponownej kalkulacji wysokości odszkodowania. Kolejne miesięczne raty były wypłacane zgodnie z poprawioną kalkulacją.

Pomimo stanowiska Spółki, były Pracownik, po każdorazowym otrzymaniu na konto bankowe odszkodowania, zwracał je na konto Spółki, uznając, że nie jest związany umową o zakazie konkurencji.

Zgodnie z przedstawioną sytuacją, ponieważ odszkodowanie było faktycznie wypłacane na konto Pracownika, Spółka, jako płatnik, potrącała od wypłacanych kwot podatek dochodowy z tytułu stosunku pracy.

Stosownie do treści art. 1011 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2020 r., poz. 1320, z późn. zm.) w zakresie określonym w odrębnej umowie, pracownik nie może prowadzić działalności konkurencyjnej wobec pracodawcy ani też świadczyć pracy w ramach stosunku pracy lub na innej podstawie na rzecz podmiotu prowadzącego taką działalność (zakaz konkurencji).

W myśl art. 1012 § 1 tej ustawy przepis art. 1011 § 1 stosuje się odpowiednio, gdy pracodawca i pracownik mający dostęp do szczególnie ważnych informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę, zawierają umowę o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy. W umowie określa się także okres obowiązywania zakazu konkurencji oraz wysokość odszkodowania należnego pracownikowi od pracodawcy, z zastrzeżeniem przepisów § 2 i 3.

Zgodnie z art. 1012 § 3 Kodeksu pracy odszkodowanie, o którym mowa w § 1, nie może być niższe od 25% wynagrodzenia otrzymanego przez pracownika przed ustaniem stosunku pracy przez okres odpowiadający okresowi obowiązywania zakazu konkurencji; odszkodowanie może być wypłacane w miesięcznych ratach. W razie sporu o odszkodowaniu orzeka sąd pracy.

W kontekście przedstawionego stanu faktycznego, zauważyć należy, że w orzecznictwie wskazuje się, iż nieokreślenie odszkodowania albo określenie jego wysokości poniżej 25% otrzymywanego przez pracownika wynagrodzenia nie powoduje nieważności umowy (klauzuli konkurencyjnej). Natomiast zgodnie z przytoczonymi powyżej regulacjami zawartymi w Kodeksie pracy, w razie sporu w zakresie odszkodowania orzeka sąd pracy.

Skoro zatem Wnioskodawca podpisał z pracownikiem umowę o zakazie konkurencji, której zapisy wynikały z ww. przepisów o zakazie konkurencji, tj. z art. 1011 -1014 Kodeksu pracy, i w oparciu o tę umowę wypłacał po ustaniu stosunku pracy odszkodowanie za zakaz konkurencji, którego wysokość w związku z pismem pracownika została skorygowana, to uznać należy, że Wnioskodawca jako płatnik dokonywał na rzecz byłego pracownika świadczenia pieniężnego w postaci odszkodowania, które należy zaliczyć do źródła przychodów, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zauważyć bowiem należy, że użyty w treści tego artykułu zwrot „w szczególności” oznacza, iż kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo (stanowią katalog otwarty). Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Z przychodem ze stosunku pracy mamy do czynienia również w sytuacji, gdy były pracodawca wypłaca pracownikowi po ustaniu zatrudnienia świadczenia związane z uprzednio wykonywaną pracą. O tym, czy świadczenie jest przychodem ze stosunku pracy decyduje bowiem okoliczność czy może je otrzymać wyłącznie pracownik – w rozumieniu powołanego ust. 4 tego artykułu, czy też inna osoba – niezwiązana aktualnie lub w przeszłości z pracodawcą. Zatem uznać należy, iż przepisy art. 12 ww. ustawy mają zastosowanie również do wypłat po ustaniu zatrudnienia. Natomiast o zakwalifikowaniu świadczenia do przychodów z pracy nie przesądza fakt pozostawania danej osoby w stosunku zatrudnienia w momencie otrzymania przychodu. Dodatkowym argumentem przemawiającym za opodatkowaniem tego typu świadczeń jako przychodów ze stosunku pracy jest fakt, iż w treści tego artykułu ustawodawca nie wiąże momentu wymagalności świadczenia z faktem uznania tego świadczenia za przychód z pracy.

Ponadto, zgodzić należy się z Wnioskodawcą, że wypłacane odszkodowanie nie korzysta ze zwolnienia od opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Odszkodowanie to podlega bowiem wyłączeniu spod zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych na mocy lit. d) tego artykułu, ponieważ jest to odszkodowanie przyznane na podstawie przepisów o zakazie konkurencji.

W kontekście powyższego, odpowiadając wprost na zadane we wniosku pytanie, należy uznać, że Spółka była zobowiązana do pobierania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłacanych odszkodowań z tytułu zakazu konkurencji. W przedstawionej sytuacji, bez znaczenia dla obowiązków płatnika wynikających z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest fakt dokonywania zwrotu otrzymanych przez pracownika kwot.

Końcowo zastrzec należy, że niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o informacje przedstawione we wniosku, zgodnie z którymi Spółka podtrzymała związanie umową o zakazie (konkurencji) a błąd rachunkowy, który był przyczyną zaniżonej wypłaty pierwszych rat, nie może być przyczyną wygaśnięcia zakazu konkurencji.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie obowiązków płatnika należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.