0114-KDIP3-2.4011.961.2021.1.MT

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 22 października 2021 r. (data wpływu 28 października 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 października 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, wspólnikiem spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka jawna (zwana dalej: „Spółka”). W związku z wejściem w życie przepisów ustawy z dnia 28 listopada 2020 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2020 r. poz. 2123), nadających niektórym spółkom jawnym status podatnika CIT (podatek dochodowy od osób prawnych), Spółka złożyła do właściwego naczelnika urzędu skarbowego informację CIT-15J. W związku z tym Spółka zachowała transparentność podatkową i nie jest traktowana jako podatnik CIT. Co za tym idzie, podatnikiem podatku dochodowego jest Wnioskodawca.

Spółka planuje rozszerzenie dotychczas prowadzonej działalności gospodarczej, w ramach której będzie wykorzystywała samochody osobowe. Niektóre z nich będą przeznaczone wyłącznie do odpłatnego wykorzystywania przez osoby trzecie na podstawie umowy najmu. Działalność związana z wynajmem samochodów osobowych nie będzie działalnością dominującą Spółki. W Krajowym Rejestrze Sądowym (KRS (Krajowy Rejestr Sądowy)) Spółka będzie miała przypisany kod PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) wskazujący na prowadzenie działalności w zakresie najmu samochodów. Zmianie ulegnie również umowa Spółki, w której zostanie poszerzony przedmiot działalności w tym zakresie.

W związku z powyższym Spółka zawarła umowę, na podstawie której nabędzie nowy samochód osobowy, o wartości przekraczającej 150 000 zł, uiszczając przy tym przewidzianą umową zaliczkę. Samochód będzie przeznaczony wyłącznie do odpłatnego wykorzystywania przez osoby trzecie na podstawie umowy najmu. W związku z tym, Wnioskodawca dla potrzeb podatkowych, będzie uwzględniał odpisy amortyzacyjne, proporcjonalnie do swojego udziału w Spółce, od faktycznej wartości samochodu, bez uwzględnienia ograniczenia przewidzianego w art. 23 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy o PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych).

Metodą amortyzacji samochodu osobowego będzie metoda liniowa. Stawka amortyzacji będzie wynosiła w tym przypadku 20%, a co za tym idzie samochód będzie amortyzowany przez okres 5 lat. Wnioskodawca będzie zaliczał raty amortyzacyjne do kosztów uzyskania przychodów, proporcjonalnie do swojego udziału w Spółce.

Spółka rozważa możliwość zmiany przeznaczenia samochodu, przed upływem wskazanego 5-letniego okresu. Samochód osobowy nadal byłby wykorzystywany w ramach działalności gospodarczej (na cele bieżących potrzeb), jednak nie byłby przeznaczony do odpłatnego wykorzystywania przez osoby trzecie na podstawie umowy najmu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku wykorzystywania przez Spółkę samochodu osobowego celem wynajmu i wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych przedsiębiorstwa, a następnie zakończenia takiego sposobu wykorzystywania i rozpoczęcia wykorzystywania samochodu na potrzeby własnej działalności, ograniczenie, o którymi mowa w art. 23 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy o PIT, stosuje się do odpisów amortyzacyjnych rozliczanych przez Wnioskodawcę od dnia zakończenia wykorzystywania samochodu osobowego w celu wynajmu, czy też Wnioskodawca będzie miał prawo do rozliczania odpisów amortyzacyjnych bez ograniczenia o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy o PIT, z zastosowaniem art. 23 ust. 5b ustawy o PIT, do końca okresu amortyzacji?

Zdaniem Wnioskodawc****y, w przypadku wykorzystywania przez Spółkę samochodu osobowego celem wynajmu i wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych przedsiębiorstwa, a następnie zakończenia takiego sposobu wykorzystywania i rozpoczęcia wykorzystywania samochodu na potrzeby własnej działalności, ograniczenie, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy o PIT, stosuje się do odpisów amortyzacyjnych rozliczanych przez Wnioskodawcę od dnia zakończenia wykorzystywania samochodu osobowego w celu wynajmu, a Wnioskodawca nie będzie miał prawa do rozliczania odpisów amortyzacyjnych bez ograniczenia o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy o PIT, z zastosowaniem art. 23 ust. 5b ustawy o PIT, do końca okresu amortyzacji.

Na podstawie art. 5a pkt 19a ustawy o PIT, dla celów ww. ustawy samochodem osobowym jest co do zasady pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2021 r. poz. 450 ze zm.) o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy o PIT, w przypadku samochodów osobowych (innych niż elektryczne) nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę 150 000 zł.

W świetle art. 23 ust. 5b ww. ustawy limitu nie stosuje się do odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, jeżeli ten samochód został oddany przez podatnika do odpłatnego używania na podstawie umowy leasingu, najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, a oddawanie w odpłatne używanie na podstawie takiej umowy stanowi przedmiot działalności podatnika.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 2 ustawy o PIT, za środki trwałe podlegające amortyzacji uznaje się stanowiące własność podatnika, nabyte, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania m.in. środki transportu o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie m.in. umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu zwane środkami trwałymi.

W świetle powyższego, aby Wnioskodawca mógł dokonać odliczenia kosztów uzyskania przychodów w formie odpisów amortyzacyjnych od pojazdów samochodowych w pełnej wysokości konieczne jest spełnienie łącznie następujących warunków:

• zakup pojazdu na własność (współwłasność),
• wprowadzenie pojazdu do ewidencji środków trwałych,
• dokonywanie odpisów amortyzacyjnych,
• oddanie pojazdu do odpłatnego używania na podstawie umowy najmu (krótko-lub długoterminowego), oraz
• oddanie pojazdu do odpłatnego używania na podstawie ww. umowy powinno stanowić przedmiot działalności Spółki.

Mając na uwadze powyższe, przez cały okres aż do zmiany przeznaczenia wykorzystywania samochodu, spełnione będą przesłanki do rozliczenia w kosztach pełnej wysokości odpisów amortyzacyjnych od samochodu. Nabyty samochód będzie stanowił własność Spółki. Po określeniu jego wartości początkowej zostanie on wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych oraz poddany amortyzacji. Ponadto, samochód osobowy będący własnością Spółki, będzie oddawany do odpłatnego użytkowania na podstawie umów/umowy najmu.

Tym samym, Spółka jako podmiot prowadzący w przyszłości działalność gospodarczą, polegającą m.in. na oddawaniu w odpłatne używanie samochodu osobowego spełni warunki do wyłączenia przez Wnioskodawcę limitu kosztu uzyskania przychodów w zakresie wynajmu. W efekcie, odpisy amortyzacyjne od tego samochodu, rozliczane przez Wnioskodawcę, będą mogły zostać ujęte w podatkowych kosztach uzyskania przychodów w pełnej wysokości, aż do momentu zmiany przeznaczenia wykorzystywanego samochodu osobowego.

W ustawie o PIT brak jest jednak norm regulujących sytuację, w której podatnik przed końcem okresu amortyzacji dokonuje zmiany przeznaczenia użytkowania samochodu osobowego w ramach wynajmu i użytkuje go na cele bieżących potrzeb prowadzonej działalności. W związku z tym, zdaniem Wnioskodawcy przepisy art. 23 ust. 1 pkt 4 lit. b i ust. 5b ustawy o PIT należy każdorazowo odnosić do rzeczywistego zdarzenia. Dlatego też, w okresie wynajmowania w przyszłości przez Spółkę samochodu osobowego na rzecz osób trzecich w ramach prowadzonej działalności, Wnioskodawca będzie miał prawo do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów pełnych kwot z tytułu amortyzacji.

W sytuacji zmiany sposobu wykorzystywania samochodu, tj. zakończenia wynajmowania go oraz rozpoczęcia wykorzystywania na cele bieżących potrzeb działalności Spółki, Wnioskodawca straci prawo do stosowania art. 23 ust. 5b ustawy o PIT i będzie zobowiązany do uwzględnienia limitu, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy o PIT, jednak dopiero od momentu zmiany sposobu wykorzystywania.

Prawidłowość powyższego stanowiska znajduje potwierdzenie w Interpretacji Indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 22 maja 2019 r. (nr 0115-DIT3.4011.133.2019.l.MR), w której organ stwierdził, że: Mając na uwadze powyższe w kontekście przedstawionych przepisów wskazać należy, że Wnioskodawca uprawniony jest do uwzględniania w kosztach uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych od samochodów osobowych - środków trwałych, które po zakupie oddawane są w najem w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, z wyłączeniem limitu określonego w art. 23 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy, za okres (okresy), w których faktycznie świadczona była usługa najmu. Jednocześnie brak jest podstaw do korekty odpisów amortyzacyjnych za ten okres (okresy) w sytuacji zakończenia najmu i przekazania pojazdu na potrzeby własne Wnioskodawcy. ”

W świetle powyższego, w przypadku wykorzystywania przez Spółkę samochodu osobowego celem wynajmu i wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych przedsiębiorstwa, a następnie zakończenia takiego sposobu wykorzystywania i rozpoczęcia wykorzystywania samochodu na potrzeby własnej działalności, ograniczenie, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy o PIT, stosuje się do odpisów amortyzacyjnych rozliczanych przez Wnioskodawcę od dnia zakończenia wykorzystywania samochodu osobowego w celu wynajmu, a Wnioskodawca nie będzie miał prawa do rozliczania odpisów amortyzacyjnych bez ograniczenia o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy o PIT, z zastosowaniem art. 23 ust. 5b ustawy o PIT, do końca okresu amortyzacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1526 ze zm.): spółka osobowa to – spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo-akcyjna.

W myśl art. 5b ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.) jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3.

Przy czym w myśl art. 5a pkt 26 ww. ustawy ilekroć w ustawie jest mowa o spółce niebędącej osobą prawną – oznacza to spółkę inną niż określona w pkt 28.

Z kolei zgodnie z art. 5a pkt 28 tej ustawy: ilekroć w ustawie jest mowa o spółce – oznacza to:

1. spółkę posiadającą osobowość prawną, w tym także spółkę zawiązaną na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 2157/2001 z dnia 8 października 2001 r. w sprawie statutu spółki europejskiej (SE) (Dz. Urz. WE L 294 z 10.11.2001, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 6, t. 4, str. 251),
2. spółkę kapitałową w organizacji,
3. spółkę komandytową i spółkę komandytowo-akcyjną mające siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
4. spółkę niemającą osobowości prawnej mającą siedzibę lub zarząd w innym państwie, jeżeli zgodnie z przepisami prawa podatkowego tego innego państwa jest traktowana jak osoba prawna i podlega w tym państwie opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania,
5. spółkę jawną będącą podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych.

Zgodnie natomiast z art. 1 ust. 3 pkt 1a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1406, ze zm.) przepisy ustawy mają również zastosowanie do spółek jawnych mających siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli wspólnikami spółki jawnej nie są wyłącznie osoby fizyczne oraz spółka jawna nie złoży do naczelnika urzędu skarbowego właściwego ze względu na siedzibę spółki jawnej oraz naczelnika urzędu skarbowego właściwego dla każdego podatnika osiągającego dochody z takiej spółki przed rozpoczęciem roku obrotowego informacji, według ustalonego wzoru, o podatnikach podatku dochodowego od osób prawnych oraz o podatnikach podatku dochodowego od osób fizycznych, posiadających, bezpośrednio lub za pośrednictwem podmiotów niebędących podatnikami podatku dochodowego, prawa do udziału w zysku tej spółki, o którym mowa odpowiednio w art. 5 ust. 1 albo o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426 ze zm.) lub aktualizacji informacji, o której mowa w lit. a, w terminie 14 dni, licząc od dnia zaistnienia zmian w składzie podatników.

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że Spółka z o.o. Spółka jawna nie stała się podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Wobec tego w myśl cytowanego art. 5b ust. 2 ww. ustawy opodatkowaniu podlegają dochody poszczególnych wspólników. Sposób opodatkowania dochodu z udziału w spółkach niebędących osobami prawnymi uzależniony jest natomiast od cywilnoprawnego statusu danego wspólnika. Jeżeli wspólnikiem spółki osobowej jest osoba fizyczna, to dochód z udziału w tej spółce będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Z uwagi na powyższe zastosowanie znajdą postanowienia zawarte w ustawie z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.).

I tak, w myśl art. 8 ust. 1 tej ustawy: przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Stosownie do ust. 2 ww. przepisu – zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

1. rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat;

2. ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną.

W świetle przywołanych wyżej przepisów – uzyskane przez Spółkę osobową przychody oraz poniesione koszty uzyskania przychodów podlegają rozliczeniu u jej wspólników (w tym przypadku u wspólnika Spółki – Wnioskodawcy), proporcjonalnie do ich udziałów w zysku.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem, a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu, a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu.

W odniesieniu do podatników prowadzących działalność gospodarczą, należy przy tym podkreślić, że sam fakt poniesienia danego wydatku w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą nie jest decydujący dla uznania, że spełnia on przesłankę celowości, wynikającą z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie każdy bowiem wydatek ponoszony w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ma na celu osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła. W odniesieniu do kosztów nieobjętych wyłączeniem z art. 23 ust. 1 ww. ustawy, można stwierdzić, że kwestia ich związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika stanowi jeden z istotnych elementów, które powinny być uwzględniane przy ocenie ich celowości – nie przesądza jednak samoistnie o możliwości zaliczenia tych kosztów do kategorii kosztów podatkowych.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 5a pkt 19a cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za samochód osobowy uznaje się pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

a. pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:

• klasyfikowanego na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
• z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków,

b. pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,

c. pojazdu specjalnego, jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym, i jeżeli spełnione są również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:

• agregat elektryczny/spawalniczy,
• do prac wiertniczych,
• koparka, koparko-spycharka,
• ładowarka,
• podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
• żuraw samochodowy,

d. pojazdu samochodowego określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 86a ust. 16 ustawy o podatku od towarów i usług.

Jak wynika z art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę:

1. 225 000 zł - w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. poz. 317 i 1356),
2. 150 000 zł - w przypadku pozostałych samochodów osobowych.

Przy czym, w myśl art. 23 ust. 5b ww. ustawy, przepisu ust. 1 pkt 4 nie stosuje się do odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, jeżeli ten samochód został oddany przez podatnika do odpłatnego używania na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, a oddawanie w odpłatne używanie na podstawie takiej umowy stanowi przedmiot działalności podatnika.

Z literalnego brzmienia przepisów wynika, że ograniczenia, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy nie znajdą zastosowania w przypadku, gdy przedmiotem działalności prowadzonej przez podatnika jest oddawanie samochodu osobowego w odpłatne używanie na podstawie np. umowy leasingu albo umowy najmu. Istotne znaczenie ma zatem rodzaj oraz przedmiot prowadzonej działalności gospodarczej.

W opisie zdarzenia przyszłego Wnioskodawca wskazał, że jest osobą fizyczną, wspólnikiem spółki jawnej, która nie stała się podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych.

Spółka planuje rozszerzenie dotychczas prowadzonej działalności gospodarczej, w ramach której będzie wykorzystywała samochody osobowe. Niektóre z nich będą przeznaczone wyłącznie do odpłatnego wykorzystywania przez osoby trzecie na podstawie umowy najmu. Spółka będzie miała przypisany kod PKD wskazujący na prowadzenie działalności w zakresie najmu samochodów. W związku z powyższym Spółka zawarła umowę, na podstawie której nabędzie nowy samochód osobowy, o wartości przekraczającej 150 000 zł. Samochód będzie przeznaczony wyłącznie do odpłatnego wykorzystywania przez osoby trzecie na podstawie umowy najmu. W związku z tym, Wnioskodawca dla potrzeb podatkowych, będzie uwzględniał odpisy amortyzacyjne, proporcjonalnie do swojego udziału w Spółce, od faktycznej wartości samochodu, bez uwzględnienia ograniczenia przewidzianego w art. 23 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy o PIT. Wnioskodawca będzie zaliczał raty amortyzacyjne do kosztów uzyskania przychodów, proporcjonalnie do swojego udziału w Spółce.

Spółka jawna rozważa możliwość zmiany przeznaczenia samochodu, przed upływem wskazanego 5-letniego okresu. Samochód osobowy nadal byłby wykorzystywany w ramach działalności gospodarczej (na cele bieżących potrzeb), jednak nie byłby przeznaczony do odpłatnego wykorzystywania przez osoby trzecie na podstawie umowy najmu.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia zastosowania limitu wynikającego z art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z zaprzestaniem wynajmu samochodu osobowego będącego środkiem trwałym i przeznaczeniem go na cele działalności gospodarczej spółki.

Mając na uwadze powyższe w kontekście przedstawionych przepisów wskazać należy, że w przypadku wykorzystywania przez Spółkę samochodu osobowego celem wynajmu i wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych przedsiębiorstwa, a następnie zakończenia takiego sposobu wykorzystywania i rozpoczęcia wykorzystywania samochodu na potrzeby własnej działalności, ograniczenie, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy o PIT, stosuje się do odpisów amortyzacyjnych rozliczanych przez Wnioskodawcę od dnia zakończenia wykorzystywania samochodu osobowego w celu wynajmu.

W związku z powyższym Wnioskodawca nie będzie miał prawa do rozliczania odpisów amortyzacyjnych bez ograniczenia o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy o PIT, z zastosowaniem art. 23 ust. 5b ustawy o PIT, do końca okresu amortyzacji.

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu złożenia wniosku.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy).

W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.