0114-KDIP3-2.4011.888.2021.2.MN

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 7 października 2021 r. (data wpływu 7 października 2021 r.) uzupełnionym pismem z 2 listopada 2021 r. (data nadania 2 listopada 2021 r., data wpływu 2 listopada 2021 r.) na wezwanie z 29 października 2021 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.888.2021.1.MN (data nadania 29 października 2021 r., data doręczenia 29 października 2021 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku ze zwrotem pracownikom kosztów za używanie samochodów prywatnych do służbowych jazd lokalnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 października 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku ze zwrotem pracownikom kosztów za używanie samochodów prywatnych do służbowych jazd lokalnych.

Z uwagi na braki formalne, pismem z 29 października 2021 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.888.2021.1.MN (data nadania 29 października 2021 r., data doręczenia 29 października 2021 r.) wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku.

Pismem z 2 listopada 2021 r. (data nadania 2 listopada 2021 r., data wpływu 2 listopada 2021 r.) uzupełniono powyższe w terminie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Stan faktyczny nr 1: Sp. z o.o. prowadzi działalność dostarczania wody i odprowadzania ścieków min. na terenie miasta (…) Zakres obowiązków poszczególnych pracowników jest różnorodny.

Poprawne wykonywanie zleconych niektórym pracownikom obowiązków służbowych wymaga od nich przemieszczania się w terenie wskazanym jako ich stały obszar pracy. Czynności, dla których konieczne jest przemieszczanie się pracownika w terenie, są zawsze wykonywane w interesie pracodawcy np. objazdowe zdalne odczytywanie wodomierzy przy pomocy specjalistycznego sprzętu. Spółka zawiera z takimi pracownikami umowy w sprawie korzystania z prywatnego samochodu pracownika do celów służbowych.

Zgodnie z zawartymi umowami, pracownicy wyrażają zgodę na używanie własnych, prywatnych samochodów do odbywania przejazdów w obszarze wskazanym jako ich miejsce pracy, celem wykonywania zadań zleconych przez pracodawcę. Spółka natomiast zobowiązuje się do zwrotu kosztów używania przez pracownika pojazdu prywatnego do celów służbowych w jazdach lokalnych. Zwrot kosztów poniesionych przez pracownika następuje, w zależności od postanowień w przedmiotowych umowach, w formie miesięcznego ryczałtu do wysokości limitu w niej określonego, po złożeniu pisemnego oświadczenia o używaniu pojazdu do celów służbowych, bądź też według ilości przejechanych kilometrów. Kwotę ryczałtu zmniejsza się o 1/22 za każdy dzień roboczy nieobecności w pracy z powodu choroby, urlopu lub innej nieobecności lub podróży służbowej trwającej co najmniej 8 godzin, natomiast ilość przejechanych kilometrów musi być udokumentowana w karcie ewidencji przebiegu pojazdu. Takie oświadczenie pracownika lub też karta ewidencji przebiegu pojazdu w danym miesiącu muszą zostać potwierdzone przez kierownika jednostki organizacyjnej, w której jest on zatrudniony. Koszt używania pojazdu za 1 kilometr przebiegu ustala się wg stawek i w wysokości określonej w przepisach Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. Nr 27, poz. 271 ze zm.) Spółka wypłaca należne pracownikom kwoty za każdy miesiąc do 10 - go dnia następnego miesiąca i pobiera od nich zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Stan faktyczny nr 2 : Rada Nadzorcza Spółki Uchwałą nr (…) z dnia (…) 2020 r. powołała Członka Zarządu do pełnienia funkcji Dyrektora Zarządu Sp .z o. o. Na mocy uchwały nr (…) z dnia (…) 2017 r. oraz uchwały nr (…) z dnia (…) 2018 r. Zgromadzenie Wspólników Spółki ustaliło zasady kształtowania wynagrodzeń Członków Zarządu. W związku z jej wykonaniem, w dniu (…) 2020 r. została z Członkiem Zarządu zawarta umowa o świadczenie usług zarządzania. Umowa o świadczenie usług zarządzania określa między innymi przysługujące Zarządzającemu świadczenia dodatkowe, wśród których posiada on prawo do bezpłatnego korzystania z samochodu służbowego lub zwrotu kosztów użytkowania samochodu prywatnego do celów służbowych. Ponieważ Spółka nie udostępniła Członkowi Zarządu samochodu służbowego, do celów świadczenia usług korzysta on z samochodu prywatnego, na zasadach określonych w odrębnej umowie o używanie pojazdu będącego jego własnością, zawartej z Przewodniczącym Rady Nadzorczej Sp. z o. o. Zwrot kosztów używania przez Członka Zarządu pojazdu do celów służbowych w jazdach lokalnych następuje w formie miesięcznego ryczałtu, po złożeniu przez niego stosownego oświadczenia. Kwota ryczałtu jest określona zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2020 r. (Dz. U. Nr 27, poz. 271 ze zm.), pomniejszana jest o 1/22 za każdy dzień roboczy nieobecności w pracy z powodu choroby, urlopu lub innej nieobecności oraz podróży służbowej trwającej co najmniej 8 godzin. Należna kwota jest wypłacana za każdy miesiąc do 10 - go dnia następnego miesiąca i pobierana jest od niej zaliczka na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy wypłacane przez Spółkę pracownikom kwoty z tytułu zwrotu kosztów używania pojazdów prywatnych do jazd lokalnych (niebędących podróżą służbową w rozumieniu Kodeksu Pracy) tj. koszty w wysokości określonej w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury, stanowią przychód pracownika w rozumieniu ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2021 r. poz.1128 ze zm.) i są opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych, czy też są od tego podatku zwolnione, a w konsekwencji czy w przedstawionym stanie faktycznym Spółka jako płatnik, powinna pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych?
2. Czy wartość wypłacanego Członkowi Zarządu w oparciu o umowę cywilnoprawną ryczałtu z tytułu używania pojazdu będącego jego własnością do celów służbowych, stanowi jego przychód w rozumieniu ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.) i jest opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych, czy też jest od tego podatku zwolniona, a w konsekwencji czy w przedstawionym stanie faktycznym Spółka jako płatnik, powinna pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymywane przez pracowników kwoty, tytułem zwrotu kosztów używania pojazdów prywatnych do jazd lokalnych (niebędących podróżą służbową w rozumieniu Kodeksu Pracy) nie prowadzą do powstania u pracowników przychodu ze stosunku pracy, jeżeli przejazd samochodem prywatnym jest ściśle związany z wykonywaniem zadań służbowych zleconych przez pracodawcę, a pracodawca wyraził zgodę na używanie przez pracowników samochodów prywatnych do celów służbowych.

Wynika to z faktu, że wartość wypłacanych kwot nie stanowi w tym wypadku nieodpłatnego świadczenia, gdyż w zamian za otrzymywane kwoty pracownik wykonuje czynności w interesie i na rzecz pracodawcy.

Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika ze stosunku pracy wówczas, kiedy powoduje wystąpienie po jego stronie przysporzenia w postaci nabycia korzyści majątkowej bądź też zaoszczędzenia wydatku i pracownik skorzystał z niego w pełni dobrowolnie. Przychodem pracownika będą zatem te nieodpłatne świadczenia, które zostaną spełnione w jego interesie, a nie w interesie pracodawcy. Taką interpretację nieodpłatnych świadczeń pracowniczych podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych przedstawił Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. o sygnaturze akt K 7/13, uznając za zgodne z Konstytucją oparcie oceny uznającej dane świadczenie ze strony pracodawcy za przychód pracownika ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu, na przesłankach wynikających z przepisów ustawy o podatku od osób fizycznych. Spółka uważa, że w opisanym stanie faktycznym nie zachodzi przesłanka spełnienia świadczenia w interesie pracownika i przyniesienia mu wymiernej korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. Nie zachodzi zatem sytuacja realnego przysporzenia majątkowego. Ponoszone przez pracowników wydatki związane z zakupem paliwa, a także związane z eksploatacją samochodu (ubezpieczenie, przegląd techniczny, bieżące naprawy itp.,) które są mu następnie zwracane przez pracodawcę, nie stanowią przyrostu jego majątku. Zwrot poniesionych kosztów stanowi jedynie wyrównanie uszczerbku majątkowego i to w niewielkiej jego części w stosunku do realnie poniesionych kosztów, a nie stanowi jego przychodu. Stanowisko takie prezentuje NSA w wyroku z dnia 16 października 2019 r., sygn. akt II FSK 3531/17, w którym przyznaje, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które nie mają charakteru zwrotu wydatków. Przychód jest bowiem w istocie określonym przyrostem majątkowym, dlatego też wszystkie kwoty otrzymywane "tytułem zwrotnym" nie są zaliczane do przychodów podatkowych. Również WSA w Gdańsku w wyroku z dnia 13 lipca 2021 r., sygn. Akt I SA/Gd 425/21 przedstawił stanowisko, że zwrot kosztów korzystania przez pracownika z samochodu prywatnego dla celów pracodawcy powinien być neutralny podatkowo, albowiem pracownik nie uzyskuje żadnej realnej korzyści majątkowej, a jedynie zwrot kosztów jakie poniósł używając swojego prywatnego samochodu do celów służbowych. W ocenie Sądu, zwrot taki stanowi jedynie rekompensatę kosztów, których pracownik nie poniósłby, gdyby nie wyraźne działanie w interesie pracodawcy. Zwrot taki nie stanowi zatem przychodu pracownika podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Stąd też w ocenie Spółki potrącanie zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od kwot wypłacanych pracownikom przez pracodawcę z tytułu zwrotu kosztów używania pojazdów prywatnych do jazd lokalnych jest nieprawidłowe.

Powyższe stanowisko Spółki, w jej opinii, odnosi się również do stanu faktycznego przedstawionego w części G poz. 74 pkt 2 wniosku. Co prawda, przywoływane wyżej przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie regulują wprost tej sytuacji, nie mniej jednak w ocenie Spółki należy powyższe zasady zastosować również w stosunku do Członka Zarządu, świadczącego usługi zarządzania na podstawie umowy cywilnoprawnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 8 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są:

• stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta (pkt 1),
• działalność wykonywana osobiście (pkt 2).

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Według art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Tak szeroko zdefiniowane pojęcie przychodu pracownika wskazuje, że w każdym przypadku, w którym uzyska on od pracodawcy realną korzyść mającą wymiar finansowy, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Art. 12 ust. 4 powołanej ustawy stanowi, że za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Zgodnie z przepisem art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 uważa się przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych.

W myśl przepisu art. 13 pkt 9 ww. ustawy, za przychody o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 uważa się przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej – z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7.

W przypadku zawarcia umowy powierzającej zarząd przedsiębiorstwem występuje duża dowolność nazewnictwa. Przepis art. 13 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczy nie tylko przychodów uzyskanych na podstawie umów o zarządzanie, kontraktu menadżerskiego, lecz wszelkich umów o podobnym charakterze, z których wynika, że podatnikowi, w drodze umowy cywilnoprawnej, zostało zlecone sprawowanie zarządu przedsiębiorstwem, spółką, czy instytucją.

Wyjątek, o którym mowa w art. 13 pkt 7 ww. ustawy, dotyczy sytuacji, gdy podatnik powołany został np. do składu zarządu, rady nadzorczej, komisji lub innych organów stanowiących osoby prawnej. W takiej sytuacji uzyskane przez niego przychody będą przychodami w rozumieniu art. 13 pkt 7, a nie art. 13 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powołanie bowiem podatnika np. do składu zarządu, bez względu na sposób jego powołania, stanowi okoliczność, która powoduje zmianę kwalifikacji przychodu, jednakże nie wpływa na zmianę źródła przychodu, są to również przychody z działalności wykonywanej osobiście.

W związku z powyższym, przychody uzyskane przez Członka Zarządu na podstawie umowy o świadczenie usług w zakresie zarządzania dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych, będą przychodami w rozumieniu art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (stanowi o tym „wyłączenie” określone w art. 13 pkt 9 ww. ustawy).

W świetle art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Na mocy art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy dla miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca dokonuje zwrotu kosztów używania pojazdów prywatnych do jazd lokalnych pracownikom i Członkowi Zarządu. Zwrot kosztów za używanie pojazdu do celów służbowych w jazdach lokalnych dokonywany jest w formie miesięcznego ryczałtu według stawek i w wysokości określonej w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy. Od wypłaconego ryczałtu Wnioskodawca pobiera zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych, poddając jednak w wątpliwość, czy powinien ten ryczałt opodatkować.

Podkreślenia wymaga, że w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, ponieważ dotyczy on nieodpłatnych świadczeń, a pracownicy oraz Członek Zarządu otrzymują środki pieniężne. Ponadto zauważyć należy, że Trybunał Konstytucyjny w tym wyroku stwierdził, że „w przypadku świadczenia pieniężnego przysporzenie jest niewątpliwe i niejako bezwarunkowe (zawsze oznacza zwiększenie aktywów)”.

Wyrok ten dotyczy wyłącznie świadczeń nieodpłatnych. Nie może mieć zastosowania do świadczeń pieniężnych. Stosowanie tez zawartych w tym wyroku do świadczeń o charakterze pieniężnym otrzymywanych przez pracowników Spółki i Członka Zarządu, a więc również do zwrotu kosztów używania samochodów prywatnych do celów służbowych w jazdach lokalnych, nie jest uzasadnione.

Obowiązujące przepisy prawa pracy nie nakładają na Wnioskodawcę obowiązku zrekompensowania ww. wydatku, tak jak ma to miejsce w przypadku podróży służbowej zgodnie z art. 775 Kodeksu pracy (Dz. U. 2020 r. poz. 1320 ze zm.). Prowadzi to do wniosku, że w sytuacji nieotrzymania zwrotu poniesionych kosztów przez pracownika i Członka Zarządu, musiałby je pokryć z własnych środków. Przyjęcie dodatkowego świadczenia oferowanego przez Spółkę leży w interesie pracownika i Członka Zarządu, gdyż jest równoznaczne z uniknięciem przez niego wydatku, jaki musiałby ostatecznie ponieść, gdyby spółka nie dokonała jego zwrotu.

Zwrot kosztów używania samochodu prywatnego do celów służbowych zleconych przez Spółkę stanowi dodatkowe świadczenie pieniężne, a w konsekwencji przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dla pracownika, natomiast dla Członka Zarządu – przychód, o którym mowa w art. 13 pkt 7 ww. ustawy.

Gdyby wolą ustawodawcy nie było zaliczenie omawianych świadczeń do przychodów, to nie zawarłby w katalogu zwolnień przepisu określonego w art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika dla potrzeb zakładu pracy w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw – do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo do wysokości nieprzekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, jeżeli przebieg pojazdu, z wyłączeniem wypłat ryczałtu pieniężnego, jest udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika; przepis art. 23 ust. 7 stosuje się odpowiednio.

Powyższa regulacja ogranicza krąg podatników mogących skorzystać z omawianego zwolnienia do tych, którym przepisy odrębnych ustaw gwarantują możliwość przyznania prawa do zwrotu poniesionych kosztów bądź nakładają na pracodawcę obowiązek zwrotu pracownikowi tych kosztów. Odrębnymi ustawami do których odsyła art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy są:

• ustawa z 5 września 2008 r. o komercjalizacji państwowego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej „Poczta Polska” (Dz. U. z 2020 r. poz. 2064);
• ustawa z 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2021 r. poz. 1275);
• ustawa z 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2020 r. poz. 1876 ze zm.).

Zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika dla potrzeb zakładu pracy – jest wolny od podatku dochodowego, jeżeli samochód jest wykorzystywany w jazdach lokalnych, a obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów odrębnych ustaw. W pozostałych przypadkach zwrot taki stanowi przychód pracownika podlegający opodatkowaniu wraz z innymi przychodami ze stosunku pracy.

Stosownie do postanowień art. 34a ust. 1 ustawy z 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2021 r. poz. 919 ze zm.), na podstawie umów cywilnoprawnych mogą być używane do celów służbowych samochody osobowe, motocykle i motorowery niebędące własnością pracodawcy.

Natomiast § 1 ust. 1 rozporządzenie Ministra Infrastruktury z 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r. Nr 27 poz. 271 ze zm.) stanowi, że zwrot kosztów używania przez pracownika w celach służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy, zwanych dalej „pojazdami do celów służbowych”, następuje na podstawie umowy cywilnoprawnej, zawartej między pracodawcą a pracownikiem, o używanie pojazdu do celów służbowych, na warunkach określonych w rozporządzeniu.

Mając na uwadze powyższe, wypłacone przez Spółkę kwoty z tytułu zwrotu kosztów użytkowania pojazdów prywatnych do jazd lokalnych stanowią dla pracowników przychód ze stosunku pracy, a dla Członka Zarządu przychód z działalności wykonywanej osobiście. Spółka jako płatnik powinna pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków sądów, tutejszy organ informuje, że wydane zostały one w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.