Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Stwierdzam, że stanowisko Pani w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

14 października 2021 r. wpłynął wniosek Pani o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu kwoty z tytułu naprawienia przez Panią szkody wyrządzonej przez pracownika.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawczyni prowadzi indywidualną działalność gospodarczą zarejestrowaną w Centralnej Ewidencji Informacji o Działalności Gospodarczej. Wnioskodawczyni jest płatnikiem podatku PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych). W ramach prowadzonej działalności gospodarczej prowadzi 4 placówki bankowe.

Wnioskodawczyni prowadzi placówki bankowe w ramach umowy agencyjnej zawartej z (…) (Umowa Agencyjna”)

Wnioskodawczyni w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zatrudnia pracowników, którzy są upoważnieni do wykonywania w jej imieniu czynności bankowych i na rzecz klientów (…).

W jednej z placówek bankowych położonej w (…) w okresie od dnia 23 lutego 2015 roku do dnia 5 sierpnia 2019 roku była zatrudniona Pracownica (…)(„Pracownica”).

Pracownica podczas zatrudnienia u Wnioskodawczyni odbyła stosowne szkolenia i zobowiązała się do wykonywania czynności bankowych zgodnie z procedurami i zasadami bezpieczeństwa.

W sierpniu 2019 roku Wnioskodawczyni uzyskała wiedzę o tym, że Pracownica w trakcie jej zatrudnienia u Wnioskodawczyni dokonała bez wiedzy Wnioskodawczyni przywłaszczenia środków pieniężnych klientów (…) („Klienci”).

Pracownica została zwolniona w trybie dyscyplinarnym z pracy.

Zgodnie z Umową Agencyjną Agent ponosi odpowiedzialność wobec Banku za szkody wyrządzone Klientom Banku przez Pracowników.

Do chwili obecnej 10 Klientów (…) złożyło reklamacje związane z wyrządzeniem szkody przez Pracownika w związku z dokonywanymi operacjami bankowymi („Reklamacje”). Łączna kwota roszczeń Klientów objęta Reklamacjami uznanymi przez (…) wynosi: 770.145,67 złotych (siedemset siedemdziesiąt tysięcy sto czterdzieści pięć złotych sześćdziesiąt siedem groszy).

(…) obecnie dokonał wypłaty odszkodowań na rzecz Klientów w związku z uznanymi Reklamacjami w kwocie: 563.609,59 złotych (pięćset sześćdziesiąt trzy tysiące sześćset dziewięć złotych pięćdziesiąt dziewięć groszy).

(…) wystawił na rzecz Wnioskodawczyni notę obciążeniową nr `(...)` na kwotę 563.609,59 złotych.

Nota będzie zapłacona przez Wnioskodawczynię w drodze potrącenia z należnym Wnioskodawczyni wynagrodzeniem od (…) z tytułu prowadzonych placówek bankowych.

W stosunku do Pracownicy w związku z czynami, których dokonała podczas zatrudnienia u Wnioskodawczyni zostało wszczęte postępowanie karne.

Brak zapłaty przez Wnioskodawczynię odszkodowania na rzecz (…) z tytułu pokrycia szkody wyrządzonej Klientom Banku przez Pracownicę skutkowałby wypowiedzeniem umowy agencyjnej i brakiem możliwości prowadzenia przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej.

Pytanie

Czy naprawienie przez Wnioskodawczynię szkody wyrządzonej przez pracownika w opisanym we wniosku stanie faktycznym stanowi koszt uzyskania przychodów?

Pani stanowisko w sprawie

Naprawienie szkody wyrządzonej przez pracownika wykazuje bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a poniesienie wskazanego kosztu ma wpływ na możliwość zachowania przez Wnioskodawcę źródła przychodu, zatem stanowi koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o PIT.

Szkoda wyrządzona przez Pracownicę Klientom Banku musiała zostać naprawiona przez Wnioskodawczynię w celu możliwości kontynuowania prowadzenia placówek banku na mocy umowy agencyjnej z (`(...)`).

Szkoda została wyrządzona Klientom Banku, ale obciążenie ekonomiczne działań Pracownicy stanowi koszt Wnioskodawczyni.

Naprawienie przez Wnioskodawczynię szkody wyrządzonej przez Pracownicę miała na celu również zapobieżenie utracie pozostałych klientów zaniepokojonych wyrządzeniem szkody przez Pracownicę.

Stosownie do brzmienia art. 22 ust. 1 ustawy o PIT:Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Naprawienie szkody przez pracodawcę, tak jak i każdy inny wydatek, należy analizować z perspektywy ogólnej definicji kosztów podatkowych.

Powyższa zasada obowiązywać będzie zarówno w sytuacji, gdy pracownik swoim działaniem wyrządził szkodę samemu pracodawcy, jak i wtedy gdy czyn pracownika wywoła szkodę u podmiotu trzeciego.

Organy podatkowe na ogół nie kwestionują prawa do zaliczania w koszty podatkowe wydatku na naprawienie szkody spowodowanej przez pracownika.

Jak wskazał Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach z 26 stycznia 2009 r., w interpretacji podatkowej nr IBPB/I/1/415-863/08/AP: Zauważyć należy, iż straty w majątku obrotowym, w tym dotyczące pieniędzy mogą stanowić element kosztowy w prowadzonej działalności gospodarczej, przy czym każdy przypadek obciążania kosztów stratami powinien być rozpatrywany indywidualnie. Dlatego też, jeżeli strata nie powstała w wyniku niedbalstwa albo braku nadzoru nad pracownikiem, wnioskodawczyni podjęła dochodzenie roszczenia od pracownika przed terminem jego przedawnienia w świetle przepisów prawa cywilnego i dysponuje dokumentami stwierdzającymi bezskuteczność jego dochodzenia, to może zaliczyć powstałą stratę w środkach obrotowych do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Podobnie wypowiedział się Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 18 kwietnia 2005 roku stwierdził, iż: Wypłata odszkodowania będąca następstwem kradzieży przesyłki stanowi realizację zobowiązania wynikającego z umowy. Nie jest, co prawda, związana z określonym źródłem przychodu, służy jednakże zapewnieniu tego źródła w przyszłości. Jest gwarantem solidności firmy, jej wiarygodności. Zapewnia klienta, iż w przypadku zaistnienia określonej sytuacji losowej uszczerbek przez niego poniesiony wynagrodzony zostanie przez przewoźnika. To z kolei niewątpliwie skutkuje utrzymaniem dotychczasowego klienta, a w konsekwencji przyczynia się do generowania przychodów w przyszłości (`(...)`).

Natomiast Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 5 lutego 2010 roku o numerze: IPPB3/423-867/09-5/AG wskazał na zasadność uznania za koszty uzyskania przychodów naprawienie szkody wyrządzonej nawet nieumyślnie przez pracowników: Mając zatem na uwadze ww. aspekty, w ocenie Wnioskodawcy, ponoszenie przez A. kosztów z tytułu roszczeń znajduje uzasadnienie w dbałości Spółki o interesy gospodarcze, w dążeniu do umacniania Jej pozycji konkurencyjnej, w dbałości o wizerunek Spółki (w szczególności chęci budowania opinii o przyjaznym nastawieniu do klienta w sytuacji, gdy występuje on w roli poszkodowanego), na komunikowaniu postawy A. charakteryzującej się dążeniem do rozstrzygania sporów (zaspakajania roszczeń) na drodze pozasądowej, w sposób najmniej uciążliwy dla klienta i przy zaangażowaniu profesjonalnego podmiotu ubezpieczeniowego, gwarantującego obiektywną i rzetelną ocenę zasadności roszczenia. Ponadto, polityka A. w omawianym zakresie daje możliwość pozytywnego oddziaływania na umacnianie przywiązania do marki "K." dotychczasowych klientów, czy też zachęcanie nowych klientów do korzystania z Jej sieci. W ocenie Spółki, można zatem uznać, iż polityka A. w zakresie obsługi Roszczeń wpisuje się w cel racjonalnego przedsiębiorcy, jakim jest maksymalizacja wolumenu obrotów ze sprzedaży towarów (uzyskiwanych przez K. proporcjonalnie do posiadanego udziału w A.). Mając powyższe na uwadze, przedmiotowe Koszty z tytułu Roszczeń stanowią z perspektywy A. koszty racjonalne i gospodarczo uzasadnione. W powyższym aspekcie zasadne jest przyjęcie, iż koszty te przyczyniają się do zachowania albo zabezpieczenia źródeł przychodów (uzyskiwanych ze sprzedaży towarów oferowanych przez A.), jak również można przyjąć, iż omawiana polityka A. w zakresie obsługi roszczeń może prowadzić do zwiększenia przychodów ze sprzedaży towarów (czyli w efekcie – do uzyskiwania przez K. przychodów podatkowych proporcjonalnie do posiadanego udziału w A.).

Tym samym, naprawienie przez Wnioskodawczynię szkody wyrządzonej przez Pracownicę w opisanym stanie faktycznym stanowi koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o PIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.):

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto, poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast, jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na chronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodu, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem, bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. Kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu, względnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Obowiązkiem podatnika jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu.

Drugi z elementów zawarty w art. 22 ust. 1 ustawy stanowi przesłankę negatywną, zgodnie z którą, ponoszony wydatek nie może być ujęty w zawartym w art. 23 katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów (…).

Aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

• został właściwie udokumentowany,

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Oznacza to, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu kosztów wymienionych w przywołanym art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodu uzależniona jest od rzetelnej i celowościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że poniesiony wydatek przysporzy mu spodziewany przychód lub przyczyni się do zabezpieczenia źródła przychodów.

Działalność gospodarcza podlega określonym regułom ekonomicznym i musi opierać się o zasadę racjonalności działań w dążeniu do realizacji postawionego celu. Zauważyć należy, że podatnik nie może kwalifikować do kosztów uzyskania przychodów wydatków, będących następstwem jego niewłaściwego, niestarannego lub nieracjonalnego działania. Ryzyko prowadzonej działalności gospodarczej ponosi podatnik i nie ma możliwości przenoszenia tego ryzyka na budżet państwa. Wyjątkiem mogą być jedynie nieprzewidywalne sytuacje, których uniknięcie było niemożliwe, pomimo podjęcia przez podatnika wszelkich koniecznych działań w celu zapobieżenia ich powstaniu.

Prowadzi Pani placówki bankowe w ramach umowy agencyjnej i zatrudnia pracowników, którzy są upoważnieni do wykonywania w jej imieniu czynności bankowych i na rzecz klientów Banku. W jednej z placówek bankowych była zatrudniona pracownica, która

podczas zatrudnienia odbyła stosowne szkolenia i zobowiązała się do wykonywania czynności bankowych zgodnie z procedurami i zasadami bezpieczeństwa. Pracownica w trakcie jej zatrudnienia u Pani dokonała bez wiedzy Pani przywłaszczenia środków pieniężnych klientów Banku. Pracownica została zwolniona w trybie dyscyplinarnym z pracy. Zgodnie z Umową Agencyjną Agent ponosi odpowiedzialność wobec Banku za szkody wyrządzone Klientom Banku przez pracowników. Bank obecnie dokonał wypłaty odszkodowań na rzecz Klientów w związku z uznanymi Reklamacjami. Bank wystawił na Pani rzecz notę obciążeniową na kwotę 563.609,59 złotych. Nota będzie zapłacona w drodze potrącenia z należnym Pani wynagrodzeniem od Banku z tytułu prowadzonych placówek bankowych. W stosunku do pracownicy w związku z czynami, których dokonała podczas zatrudnienia w placówce zostało wszczęte postępowanie karne. Brak zapłaty przez Panią odszkodowania na rzecz Banku z tytułu pokrycia szkody wyrządzonej Klientom Banku przez pracownicę skutkowałby wypowiedzeniem umowy agencyjnej i brakiem możliwości prowadzenia przez Panią działalności gospodarczej.

Należy zbadać, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, zachowała Pani należytą staranność i czy zapłata odszkodowania była następstwem zdarzeń niezależnych od Pani.

Pod pojęciem zachowania należytej staranności należy rozumieć sposób postępowania odpowiadający wymaganiom zawartym w obiektywnym wzorcu postępowania. Kwestia niezachowania należytej staranności może być rozpatrywana wówczas, gdy zachowanie podmiotu stanowiło będzie odstępstwo od tak ukształtowanego wzorca. Budowa wzorca staranności musi uwzględniać regulację zawartą w art. 355 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U z 2020 r. poz. 1740 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem:

Należytą staranność dłużnika w zakresie prowadzonej przez niego działalności gospodarczej określa się przy uwzględnieniu zawodowego charakteru tej działalności.

Przy ocenie należytej staranności, w przypadku podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, należy brać pod uwagę zawodowy charakter tej działalności. Co za tym idzie należyta staranność wymagana w stosunkach danego rodzaju będzie musiała być oceniana przy uwzględnieniu wiedzy, doświadczenia i umiejętności praktycznych, jakie wymagane są od przedsiębiorcy podejmującego w tym przypadku działalność w zakresie usług bankowych. Oceniając należytą staranność podmiotu profesjonalnie zajmującego się wykonywaniem usług bankowych należy mieć na uwadze wyższe wymagania, które związane są z zawodowym charakterem tej działalności. Zaostrzony wzorzec staranności wpływa na zwiększenie wymagań wobec podmiotu wykonującego usługi bankowe, ułatwia zatem postawienie mu zarzutu niedołożenia należytej staranności, a więc zarazem utrudnia mu uchylenie się od odpowiedzialności w razie odstępstwa od wzorca. Podmiot wykonujący usługi bankowe musi mieć świadomość obowiązków jakie nakładają na niego przepisy prawa. Budowa wzorca staranności w przypadku podmiotów wykonujących usługi bankowe powinna również uwzględniać treść bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa.

W ocenie tut. Organu naruszyła Pani zasady należytej staranności obowiązujące Panią jako firmę profesjonalnie wykonującą usługi bankowe. Pracownica w trakcie jej zatrudnienia u Pani na przestrzeni kilku lat dokonała bez Pani wiedzy przywłaszczenia środków pieniężnych klientów Banku. Pracownica dokonując przywłaszczenia środków doprowadziła do powstania szkody na rzecz klientów Banku.

Fakt, że pracownica podczas zatrudnienia u Pani odbyła stosowne szkolenia i zobowiązała się do wykonywania czynności bankowych zgodnie z procedurami i zasadami bezpieczeństwa nie jest wystarczający do uznania racjonalności i należytej staranności w Pani działaniu jako osoby prowadzącej działalność w zakresie usług bankowych. Pani jako podmiot zajmujący się zawodowo usługami bankowymi powinna dołożyć należytej staranności, by nie dopuścić do przewłaszczenia przez pracownicę środków pieniężnych Klientów. Działając z należytą starannością powinna Pani nadzorować i kontrolować pracę swoich pracowników.

Skoro takie działania pracownicy miały miejsce na przestrzeni kilku lat, to w sposób oczywisty widać, że nastąpiły z Pani strony uchybienia w zakresie nadzoru, i organizacji pracy. Z opisu sprawy nie wynika w jaki sposób i czy w ogóle Pani kontrolowała, nadzorowała pracę swoich pracowników, sprawdzała poprawność działań pracowników aby nie dopuścić do przywłaszczenia pieniędzy.

Bank obecnie dokonał wypłaty odszkodowań na rzecz Klientów w związku z uznanymi Reklamacjami przez co de facto zrekompensował straty klientom. Bank wystawił na Pani rzecz notę obciążeniową.

Nie można na podstawie treści wniosku uznać, że działanie pracownicy było całkowicie niezawinione przez Panią. To Pani jako podatnik ponosi ryzyko prowadzenia działalności gospodarczej, a zapłata kwoty wynikającej z noty obciążeniowej stanowi konsekwencję tego ryzyka i nie może być przerzucana na Skarb Państwa poprzez pomniejszanie dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania. Prowadząc działalność gospodarczą w zakresie usług bankowych w sposób szczególny powinna Pani dochować należytej staranności , aby pieniądze klientów Banku były bezpieczne.

Kwota odszkodowania na rzecz Banku, którą Pani jest zobowiązana zapłacić nie może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym stanowisko Pani należało uznać za nieprawidłowe.

W odniesieniu do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych, stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnej sprawie i nie mają zastosowania, ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy :

· zdarzenia przyszłego, które Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: sytuacja Pani musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i musi się Pani zastosować do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (`(...)`). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).