Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

5 października 2021 r. wpłynął Państwa wniosek z 28 września 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłacaniem ekwiwalentu pieniężnego pracownikom wykonującym pracę zdalną.

**Opis stanu faktycznego/**zdarzenia przyszłego

W związku z trwającą od marca 2020 r. pandemią Spółka podjęła decyzję o wprowadzeniu tzw. pracy zdalnej w obszarach, w których ze względów organizacyjnych występuje taka możliwość, co z kolei ma wpływ na znaczne ograniczenie pracy w warunkach biurowych. W trakcie pracy zdalnej pracownicy Spółki wykonują swoje obowiązki z domu. Decyzję o wprowadzeniu pracy zdalnej wśród pracowników podjęto na podstawie przepisów tzw. tarczy antykryzysowej (ustawa z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1842 ze zm.; dalej: ustawa COVID)), które wprost umożliwiają pracodawcy polecenie pracownikowi wykonywania pracy przez określony czas (także w sposób ciągły) poza miejscem jej stałego wykonywania, czyli polecić świadczenie pracy zdalnie.

Sytuacja epidemiologiczna w Polsce skłoniła Spółkę do podjęcia odpowiednich działań w celu efektywnego zarządzania zarówno stroną przychodową, jak i kosztową, mających swoje przełożenie w znacznym ograniczeniu w przyszłości wykorzystywanej na potrzeby działalności powierzchni biurowej, a w związku z tym także ponoszenia opłaty z tytułu najmu powierzchni, a także w znacznym ograniczeniu aktualnie oraz w przyszłości wykorzystywania mediów (energia elektryczna, woda, Internet) oraz usług o charakterze administracyjno-porządkowym (dotyczy to również konieczności podjęcia działań przez pracodawcę w zakresie reorganizacji zasad i sposobu świadczenia pracy przez pracowników).

W związku z tym Spółka podjęła decyzję, że dla pracowników wykonujących pracę zdalną na zasadach określonych w przepisach powszechnie obowiązujących, wprowadzonych w związku z pandemią wywołaną wirusem SARS-CoV-2, przyznane zostanie świadczenie ryczałtowe (tzw. ekwiwalent) z tytułu zużycia mediów i amortyzacji prywatnego sprzętu w związku z pracą zdalną. Ma to na celu pokrycie zwiększenia wysokości wydatków ponoszonych przez tych pracowników na media (prąd, Internet, woda, itp.), a które to zwiększenie wynika z faktu wykonywania właśnie pracy z domu/mieszkania pracownika i stanowi naturalną konsekwencję wykonywania pracy w domu. Ma to również na celu pokrycie kosztów zużycia używanych przez pracowników sprzętu/narzędzi w postaci krzesła, biurka itp.

Zgodnie bowiem z zasadami prawa pracy to pracodawca ponosi koszty pracy i prowadzonej działalności, a ponadto kosztów związanych z działalnością nie powinien przerzucać na pracownika.

Wysokość ekwiwalentu została skalkulowania w grupie kapitałowej, w skład której wchodzi Spółka, w odniesieniu do pojedynczego stanowiska pracy z uwzględnieniem kosztów zużycia energii oraz kosztów Internetu. W kwocie ekwiwalentu uwzględniono koszty zużycia /amortyzacji sprzętu biurowego (min. biurko, krzesło) z uwzględnieniem okresu amortyzacji tego sprzętu. W rezultacie dokonanych kalkulacji kwota świadczenia pieniężnego (ekwiwalentu) została określona w wysokości …. zł netto. Ekwiwalent będzie wypłacany pracownikom w terminie wypłaty wynagrodzenia zasadniczego w miesiącu następnym po miesiącu, za który ekwiwalent przysługuje, co pozwali pracodawcy na odpowiednią weryfikację spełnienia warunków do wypłaty ekwiwalentu.

Warunkiem wypłaty ekwiwalentu jest:

1. złożenie przez pracownika oświadczenia o posiadaniu możliwości pracy zdalnej, w którym pracownik potwierdza m.in. fakt posiadania możliwości technicznych i lokalowych do wykonywania pracy w formie zdalnej;

2. faktyczne wykonywanie przez pracownika pracy zdalnej przez co najmniej 7 pełnych dni roboczych w miesiącu kalendarzowym, za który ekwiwalent jest wypłacany.

Dodatkowo, pracownik obowiązany jest, nie później niż do końca miesiąca kalendarzowego, za który przysługuje ekwiwalent, do poinformowania (drogą elektroniczną) bezpośredniego przełożonego oraz pracownika zajmującego się obsługą kadrową Spółki o każdorazowym przypadku braku spełnienia przesłanki, o której mowa ww. pkt 2, w szczególności gdy niezachowanie 7-dniowego okresu pracy zdalnej wynika z absencji pracownika w pracy spowodowanej chorobą, urlopem pracowniczym lub innym okolicznościami uniemożliwiającymi pracę zdalną ww. wymiarze.

Ostatecznej weryfikacji spełnienia warunków do wypłaty ekwiwalentu dokonuje pracownik kadr. W przypadku stwierdzenia przez pracownika kadr braku spełnienia przesłanek ekwiwalent nie zostanie wypłacony.

Pytanie

Czy przyznawane pracownikom Wnioskodawcy świadczenie pieniężne (ekwiwalent) za zużycie prądu i Internetu oraz pokrycie kosztów zużycia używanych przez pracowników sprzętu/narzędzi w postaci krzesła, biurka, itp. w trakcie pracy zdalnej w okresie trwania pandemii zgodnie z przepisami ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczeniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych stanowią po stronie pracowników przychód ze stosunku pracy?

Państwa stanowisko w sprawie, przyznawane pracownikom świadczenie pieniężne (ekwiwalent) za zużycie prądu i Internetu oraz pokrycie kosztów zużycia używanych przez pracowników sprzętu/narzędzi w postaci krzesła, biurka, itp. w trakcie pracy zdalnej w okresie trwania pandemii zgodnie z przepisami ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczeniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (dalej jako: ustawa COVID-19) nie stanowią po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu przepisów art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawa PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)).

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, w myśl art. 12 ust. 1 ustawy PIT, uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Dotyczy to w szczególności: wynagrodzenia zasadniczego, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatków, nagród, ekwiwalentów za niewykorzystany urlop i wszelkich innych kwot niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczeń pieniężnych ponoszonych za pracownika, jak również wartości innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W konsekwencji powyższego uznaje się za przychody każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

W odniesieniu do pracy zdalnej wykonywanej w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19 istotne jest, że zgodnie z przepisami ustawy COVID-19 (art. 3) w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, ogłoszonego z powodu COVID-19, oraz w okresie 3 miesięcy po ich odwołaniu, w celu przeciwdziałania COVID-19 pracodawca może polecić pracownikowi wykonywanie, przez czas oznaczony, pracy określonej w umowie o pracę, poza miejscem jej stałego wykonywania (praca zdalna). Wykonywanie pracy zdalnej może zostać polecone, jeżeli pracownik ma umiejętności i możliwości techniczne oraz lokalowe do wykonywania takiej pracy i pozwala na to rodzaj pracy. Narzędzia i materiały potrzebne do wykonywania pracy zdalnej oraz obsługę logistyczną pracy zdalnej zapewnia pracodawca. Przy wykonywaniu pracy zdalnej pracownik może używać narzędzi lub materiałów niezapewnionych przez pracodawcę pod warunkiem, że umożliwia to poszanowanie i ochronę informacji poufnych i innych tajemnic prawnie chronionych, w tym tajemnicy przedsiębiorstwa lub danych osobowych, a także informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę.

Z powyższych przepisów wynika m.in., że narzędzia i materiały potrzebne do wykonywania pracy zdalnej oraz obsługę logistyczną pracy zdalnej ma zapewnić pracodawca. Zatem jest to obowiązek pracodawcy, jednocześnie przepis ten pozostawia pracodawcy swobodę co do sposobu zapewnienia pracownikowi pracującemu zdalnie narzędzi i materiałów potrzebnych mu do wykonywania tej pracy. Zapewnienie to może mieć zatem charakter rzeczowy, poprzez wyposażenie stanowiska pracy w narzędzia i materiały, jak i wypłatę świadczenia za używanie własnych materiałów i narzędzi pracownika.

Zatem świadczenie pieniężne (ekwiwalent) przyznane pracownikom świadczącym pracę zdalną przez pracodawcę w formie ryczałtu ma charakter kompensacyjny za zwiększone koszty prądu i wody, koszty dostępu do Internetu, koszty zużycia sprzętu/narzędzi w postaci krzesła, biurka itp., a nie przysparzający.

Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne – to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu – przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Z perspektywy określenia zakresu pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” szczególnie istotne znaczenie mają kryteria wskazane przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku K 7/13. W wyroku tym Trybunał Konstytucyjny analizował pojęcie nieodpłatnego świadczenia na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych, wskazując na okoliczności, które powinny być uwzględnione przy ocenie świadczenia i uznania go za nieodpłatne. Trybunał Konstytucyjny wskazał, że przysporzenie może przybrać postać zarówno zwiększenia aktywów podatnika, jak i uniknięcia (zaoszczędzenia) wydatków, które podatnik musiałby ponieść. W tej ostatniej sytuacji uzyskanie przychodu, zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, nastąpi tylko pod warunkiem, że świadczenie rzeczywiście pozwoliło podatnikowi uniknąć wydatków.

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, przesłanką uznania przysporzenia no rzecz podatnika za nieodpłatne świadczenie powodujące powstanie przychodu podatkowego jest zgoda podatnika na otrzymanie tego przysporzenia. Przysporzenie to musi być więc przyjęte przez podatnika na zasadzie dobrowolności. Wiąże się z tym także kolejna przesłanko uznania przysporzenia za nieodpłatne świadczenie, powodujące powstanie przychodu podlegającego opodatkowaniu, a mianowicie warunek, ażeby świadczenie to zostało poniesione wyłącznie w interesie podatnika otrzymującego to świadczenie.

Mając na uwadze wskazane przez Trybunał Konstytucyjny przesłanki decydujące o wystąpieniu nieodpłatnego świadczenia, należy stwierdzić, że w przedstawionym przez Niego stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym, nie zostaną spełnione kryteria powodujące wystąpienie przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń. Bezsprzecznie nie dojdzie bowiem do zwiększenia majątku pracownika, ponieważ podejmowane przez Niego działania mają charakter wyłącznie kompensacyjny. Świadczenia wypłacane przez Niego będą stanowiły wyłącznie zwrot poniesionych wydatków (kosztów) przez pracowników w związku ze świadczeniem pracy w formule zdalnej i to wydatków, do których poniesienia zobowiązany jest On jako pracodawca, o jedynie przyjęty model rozliczeń przewiduje ich pierwotne finansowanie bezpośrednio przez pracowników. Nie zmienia to jednak charakteru i celu ponoszonych przez Niego wydatków, których pierwsza czynność materializuje się w działaniach podejmowanych przez pracownika. Nie dochodzi także, w związku z ich wypłatą, do przyrostu majątku pracownika, ponieważ z założenia są to wydatki poniesione przez pracodawcę, w jego interesie i w celu związanym z racjonalnie prowadzoną przez Niego działalnością gospodarczą. Zatem świadczenie pieniężne przyznane przez pracodawcę w formie ryczałtu, które ma charakter kompensacyjny za zwiększone koszty prądu i wody, koszty dostępu do Internetu, koszty zużycia sprzętu/narzędzi w postaci krzesła, biurka itp. pracownikom świadczącym pracę zdalną w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19 oraz w okresie 3 miesięcy po ich odwołaniu, nie stanowi przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy PIT.

Powyższe stanowisko znajduje uzasadnienie m.in. w interpretacjach Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej: nr 0114-KDIP3-2.4011.310.2021.1.MT z 6 maja 2021 r., nr 0114-KDIP3-2.4011.810.2020.2.AK z 16 marca 2020 r., nr 0114-KDIP3-2.4011.817.2020.2.AK z 5 marca 2020 r., nr 0115-KDIT1.4011.851.2020.1.KK z 1 lutego 2021 r., nr 0115-KDIT2.4011.739.2020.1.RS z 15 grudnia 2020 r., nr 0113-KDIP2.4011.344.2020.2.AC z 21 maja 2020 r.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które Państwo przedstawili we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.), jest zasada powszechności opodatkowania.

W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychód należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego – zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Pod pojęciem przychodu należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Jak wynika z treści powołanego art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem będzie każde przysporzenie majątkowe, mające konkretny wymiar finansowy, otrzymane jako świadczenie pieniężne, rzeczowe lub też jako świadczenie nieodpłatne lub częściowo odpłatne. Co do zasady, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danego podatnika decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa on aktywa tej osoby. Konsekwencją przyjęcia tezy o charakterze przychodu, jako definitywnego przysporzenia w majątku podatnika jest uznanie, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko te przychody, które nie mają charakteru zwrotnego. W celu określenia, co stanowi przychód podatnika, należy zidentyfikować stosunek prawny leżący u podstaw danej czynności.

Przepis art. 12 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Przyjęte przez Wnioskodawcę rozwiązanie wspiera obowiązujące działania, mające na celu przeciwdziałanie rozprzestrzenianiu się zakażeń oraz prowadzi do wywiązania się przez Niego z obowiązku zapewnienia narzędzi i materiałów potrzebnych do wykonywania pracy zdalnej. Przyjęcie jednakowej kwoty ryczałtu dla wszystkich pracowników ma na celu wyrażenie zasady równego traktowania przy jednoczesnym ograniczeniu ingerencji w sprawy osobiste pracowników, które obejmują m.in. wysokość indywidualnych opłat za media. Kontynuacja pracy zdalnej ma na celu uchronienie pracowników przed zarażeniem wirusem SARS-CoV-2 oraz zapewnienie ciągłości pracy, tym samym pozostaje w ścisłym interesie Wnioskodawcy.

Wnioskodawca powziął wątpliwości, czy wypłacony ryczałt stanowi przychód pracowników, a tym samym czy na Wnioskodawcy ciąży obowiązek obliczenia, poboru i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r., poz. 374), w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, ogłoszonego z powodu COVID-19, oraz w okresie 3 miesięcy po ich odwołaniu, w celu przeciwdziałania COVID-19 pracodawca może polecić pracownikowi wykonywanie, przez czas oznaczony, pracy określonej w umowie o pracę, poza miejscem jej stałego wykonywania (praca zdalna).

W myśl art. 3 ust. 3 ww. ustawy, wykonywanie pracy zdalnej może zostać polecone, jeżeli pracownik ma umiejętności i możliwości techniczne oraz lokalowe do wykonywania takiej pracy i pozwala na to rodzaj pracy. W szczególności praca zdalna może być wykonywana przy wykorzystaniu środków bezpośredniego porozumiewania się na odległość lub dotyczyć wykonywania części wytwórczych lub usług materialnych.

Narzędzia i materiały potrzebne do wykonywania pracy zdalnej oraz obsługę logistyczną pracy zdalnej zapewnia pracodawca (art. 3 ust. 4 ww. ustawy).

Stosownie do art. 3 ust. 5 powyższej ustawy, przy wykonywaniu pracy zdalnej pracownik może używać narzędzi lub materiałów niezapewnionych przez pracodawcę pod warunkiem, że umożliwia to poszanowanie i ochronę informacji poufnych i innych tajemnic prawnie chronionych, w tym tajemnicy przedsiębiorstwa lub danych osobowych, a także informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę.

Z powyższych przepisów wynika m.in., że narzędzia i materiały potrzebne do wykonywania pracy zdalnej oraz obsługę logistyczną pracy zdalnej ma zapewnić pracodawca. Przy czym przepis ten pozostawia pracodawcy swobodę co do sposobu zapewnienia pracownikowi pracującemu zdalnie narzędzi i materiałów potrzebnych mu do wykonywania tej pracy. Zapewnienie to może mieć zatem charakter rzeczowy, poprzez wyposażenie stanowiska pracy w narzędzia i materiały, jak i wypłatę świadczenia za używanie własnych materiałów i narzędzi pracownika.

Niezależnie od formy zapewnienia przez pracodawcę narzędzi i materiałów potrzebnych pracownikowi do wykonywania pracy zdalnej, na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, otrzymane przez pracownika świadczenia, nie stanowią jego przychodu w rozumieniu tej ustawy. Analogicznie jak ekwiwalent wypłacany za zwiększone zużycie energii elektrycznej, czy wody, co jest naturalną konsekwencją pracy w domu.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny/zdarzenie przyszłe stwierdzić należy, że przyznawane pracownikom świadczenie pieniężne (ekwiwalent) za zużycie prądu i Internetu oraz pokrycie kosztów zużycia używanych przez pracowników sprzętu/narzędzi w postaci krzesła, biurka, itp. w trakcie pracy zdalnej w okresie trwania pandemii zgodnie z przepisami ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczeniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych nie stanowi po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu przepisów art. 12 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym na Wnioskodawcy jako płatniku nie ciąży obowiązek pobierania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tego tytułu.

Dodatkowe informacje

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno**-**skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy – Ordynacja podatkowa. Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Pani sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w`(...)`. . Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).