Spółka X uiściła zaległe składki na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych za lata 2014-2016, które powinny być potrącone z wynagrodzeń pracowników, lecz nie zostały przez nich zwrócone. W związku z tym Spółka wystąpiła o interpretację indywidualną, pytając, czy zapłacone zaległe składki stanowią przychód dla pracowników i byłych pracowników, który Spółka powinna wykazać w informacji PIT-11. Organ podatkowy uznał, że zapłata zaległych składek przez Spółkę nie generuje przychodu dla pracowników i byłych pracowników, ponieważ nie doszło do żadnego definitywnego i faktycznego przysporzenia majątkowego z ich strony. Pracownicy oraz byli pracownicy nie otrzymali od Spółki żadnego świadczenia, które zwiększyłoby ich aktywa lub pozwoliłoby uniknąć wydatku, który musieliby ponieść. W związku z tym Spółka nie ma obowiązku wykazywania zapłaconych zaległych składek w informacji PIT-11 za 2018 r.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyINTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 19 lipca 2019 r., sygn. akt I SA/Po 402/19 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 22 października 2021 r_._) oraz wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 27 kwietnia 2021 r., sygn. akt II FSK 2810/19 stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 11 lutego 2019 r. (data wpływu 14 lutego 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z zapłatą zaległych składek na rzecz pracowników oraz byłych pracowników – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
14 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z zapłatą zaległych składek na rzecz pracowników oraz byłych pracowników.
Dotychczasowy przebieg postępowania:
Po rozpatrzeniu przedmiotowego wniosku Organ 21 marca 2019 r. wydał indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego nr 0113-KDIPT2-3.4011.114.2019.1.KS, dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy w zakresie obowiązków płatnika w związku z zapłatą zaległych składek na rzecz pracowników oraz byłych pracowników.
W powyższej interpretacji indywidualnej Organ stwierdził, że zaległe składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne zapłacone przez Wnioskodawcę do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, w części która powinna być potrącona z wynagrodzenia pracowników, a nie została zwrócona przez pracowników i byłych pracowników, stanowią przychód dla tych osób, który Wnioskodawca powinien wykazać w informacji PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)-11 za rok, w którym ww. składki zostały zapłacone przez Wnioskodawcę do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.
Interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego z 21 marca 2019 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.114.2019.1.KS, doręczono 26 marca 2019 r. za pośrednictwem platformy ePUAP. Postanowieniem z 27 marca 2019 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.114.2019.2.KS, doręczonym 8 kwietnia 2019 r., sprostowano z urzędu oczywistą omyłkę pisarską w treści ww. interpretacji indywidualnej.
Na powyższą interpretację przepisów prawa podatkowego z 21 marca 2019 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.114.2019.1.KS w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, Wnioskodawca wniósł skargę z 17 kwietnia 2019 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu (data wpływu 19 kwietnia 2019 r.).
Organ podatkowy pismem z 15 maja 2019 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.114.2019.4.ID, udzielił odpowiedzi na skargę z wnioskiem o jej oddalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z 19 lipca 2019 r., sygn. akt I SA/Po 402/19, uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną Organu podatkowego z 21 marca 2019 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.114.2019.1.KS, w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu przyznał rację Stronie Skarżącej, że płatnik uiszczając zaległe składki w części należnej od świadczenia wypłacanego pracownikowi, nie dokonuje żadnego przysporzenia majątkowego, zwiększającego majątek ubezpieczonych pracowników (oni sami nie otrzymują też od płatnika nieodpłatnych świadczeń).
Po otrzymaniu nieprawomocnego orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 19 lipca 2019 r., sygn. akt I SA/Po 402/19 (data wpływu 13 sierpnia 2019 r.), Organ podatkowy wniósł pismem z 11 września 2019 r., nr 0110-KWR5.4021.38.2019.2, do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę kasacyjną.
21 czerwca 2021 r. do tutejszego Organu wpłynął wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 27 kwietnia 2021 r., sygn. akt II FSK 2810/19, oddalający skargę kasacyjną.
Następnie 22 października 2021 r. do tutejszego Organu wpłynęło prawomocne orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 19 lipca 2019 r., sygn. akt I SA/Po 402/19 wraz z aktami sprawy.
W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.), ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.
Wskutek powyższego, wniosek Strony wymaga ponownego rozpatrzenia przez tutejszy Organ.
W związku z powyższym, wniosek Wnioskodawcy z 11 lutego 2019 r. (data wpływu 14 lutego 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z zapłatą zaległych składek na rzecz pracowników oraz byłych pracowników podlega ponownemu rozpatrzeniu.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:
Zakład Ubezpieczeń Społecznych przeprowadził u płatnika składek – X spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) – kontrolę w zakresie prawidłowości i rzetelności obliczania składek na ubezpieczenia społeczne oraz innych składek, do których poboru zobowiązany jest Zakład Ubezpieczeń Społecznych, oraz zgłaszania do ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego. Kontrolą objęto okres lipiec 2014 r. – kwiecień 2016 r. W protokole kontroli stwierdzono, że Spółka nieprawidłowo nie naliczyła składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne za pracowników Spółki wykonujących na rzecz Spółki prace w oparciu o umowy cywilnoprawne zawarte z agencją pracy tymczasowej (agencja pracy tymczasowej była zatrudniona przez podwykonawcę Spółki). W wyniku powyższego, Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydał decyzje stwierdzające, że przychód uzyskany przez pracowników Spółki z tytułu wykonywania pracy w ramach stosunku pracy i przychód z umowy o dzieło zawartej z agencją pracy tymczasowej z tytułu pracy świadczonej w ramach umowy cywilnoprawnej realizowanej na rzecz własnego pracodawcy, tj. Spółki, stanowią podstawę wymiaru składek na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne. Decyzje zobowiązywały Spółkę do wpłacenia na rachunek Zakładu Ubezpieczeń Społecznych zaległych składek z ww. tytułu.
Spółka odwołała się od ww. decyzji do sądu okręgowego. W części spraw sąd wydał negatywne rozstrzygnięcia (oddalono odwołania), a w części spraw Spółka zdecydowała się wycofać złożone odwołania.
W związku z powyższym, we wrześniu i październiku 2018 r. Spółka zapłaciła do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych zaległe składki na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne za lata 2014-2016, zarówno w części, która obciążała pracodawcę (tj. Spółkę), jak i w części, którą Spółka powinna była potrącić w przeszłości z wynagrodzeń pracowników. Spółka nie potrąciła z wynagrodzenia pracowników zaliczki na podatek dochodowy obliczonej od ww. kwot. Wskazać również należy, że na dzień zapłaty składek, część ubezpieczonych nie pozostawała już w stosunku pracy ze Spółką.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:
Czy zaległe składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne zapłacone przez Spółkę do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, w części, która powinna być potrącona z wynagrodzenia pracowników, a nie została zwrócona przez pracowników i byłych pracowników Spółki, są przychodem dla tych osób, który Spółka powinna wykazać w informacji PIT-11 za rok, w którym ww. składki zostały zapłacone przez Spółkę do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych?
Zdaniem Wnioskodawcy, zaległe składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne zapłacone przez Spółkę do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, w części, która powinna być potrącona w przeszłości z wynagrodzenia pracowników, a nie została zwrócona przez pracowników i byłych pracowników Spółki, nie są przychodem dla tych osób. W rezultacie, Spółka nie jest zobowiązana wykazać kwot zapłaconych składek w informacji PIT-11 za rok, w którym ww. składki zostały zapłacone przez Spółkę do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.
Zasadniczą kwestią, którą należy rozstrzygnąć w analizowanej sprawie jest ustalenie, czy zapłata przez Spółkę do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych zaległych składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne, w części, która powinna być potrącona w przeszłości z wynagrodzenia pracowników, a nie została zwrócona przez pracowników i byłych pracowników Spółki, stanowi dla tych osób przychód podlegający opodatkowaniu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wyłącznie w takim przypadku na Spółce ciążyłby obowiązek ujęcia przychodu w wysokości ww. części składek w informacji PIT-11 za rok, w którym ww. składki zostały zapłacone przez Spółkę do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.
Brak przychodu podatkowego po stronie pracowników i byłych pracowników Spółki
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Artykuł 11 ust. 1. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera ogólną definicję przychodów, zgodnie z którą przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
W orzecznictwie podkreśla się, że przychód podatkowy w rozumieniu powyższych przepisów jest w istocie określonym przyrostem majątkowym i jego otrzymanie musi mieć charakter definitywny. O zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, którymi może on rozporządzać lub pozwala na uniknięcie wydatku, który musiałby ponieść. Co więcej, uznanie świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń za przychód osoby fizycznej wymaga, aby świadczenia te były faktycznie otrzymane przez osobę fizyczną (w przeciwieństwie do pieniędzy i wartości pieniężnych, które mogą być jedynie postawione do dyspozycji osoby fizycznej).
W analizowanej sprawie, nie można zidentyfikować po stronie pracowników i byłych pracowników Spółki otrzymanego przez nich od Spółki przysporzenia majątkowego, które ostatecznie i faktycznie powiększa ich aktywa lub też pozwala na uniknięcie wydatku, który musieliby ponieść.
Spółka uiściła zaległe składki na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne, wykonując własne obowiązki płatnika składek wynikające z przepisów prawa oraz decyzji organów ubezpieczeniowych. Zapłata tych składek przez Spółkę na rachunek Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie skutkowała po stronie pracowników i byłych pracowników otrzymaniem żadnego przysporzenia majątkowego, zwiększającego ich aktywa. Składki ubezpieczeniowe zapłacone przez płatnika umożliwią dopiero w przyszłości uzyskanie potencjalnych świadczeń z ubezpieczenia społecznego i zdrowotnego, takich jak świadczenia emerytalne, chorobowe, dostęp do publicznej opieki zdrowotnej itp. Hipotetyczna możliwość skorzystania ze świadczeń z ubezpieczenia społecznego i zdrowotnego nie może być uznawana za „ostateczne i faktyczne” powiększenie aktywów pracownika lub byłego pracownika, nie może być także kwalifikowana jako „otrzymanie” od Spółki świadczenia w naturze lub nieodpłatnego świadczenia. Przyjęcie takiego podejścia prowadziłoby do absurdalnego wniosku, że opodatkowane świadczenie po stronie pracowników obejmuje również równowartość składek na ubezpieczenia społeczne obciążających koszty pracodawcy, skoro składki te wpływają na możliwość otrzymania przez te osoby i wysokość przyszłych świadczeń z ubezpieczenia społecznego. Tym samym, uznać należy, że nie można zidentyfikować po stronie pracowników i byłych pracowników Spółki, otrzymanego przez nich od Spółki przysporzenia majątkowego, które ostatecznie i faktycznie powiększa ich aktywa.
Nie można także twierdzić, że pracownicy i byli pracownicy Spółki otrzymali od Spółki opodatkowane świadczenie w postaci uniknięcia wydatku, który musieliby ponieść. W żadnym momencie pracownicy i byli pracownicy Spółki nie byli zobowiązani do zapłacenia na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych zaległych składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne. Publicznoprawny obowiązek zapłaty zaległych składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne ciążył wyłącznie na Spółce. Relacja prawna pomiędzy płatnikiem a Zakładem Ubezpieczeń Społecznych ma charakter ekskluzywny, w podstawowym znaczeniu tego określenia, że oznacza ono niedostępność dla innych podmiotów. Pracownik nie ma statusu strony w trakcie postępowania kontrolnego prowadzonego u płatnika składek przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych; może wnioskować do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o przeprowadzenie kontroli, ale późniejsze postępowanie kontrolne toczy się z udziałem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i płatnika składek, co miało miejsce w niniejszej sprawie. Wykonanie przez Spółkę zaległego zobowiązania w postaci obliczenia oraz odprowadzania składek na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne nie może być utożsamiane z wykonaniem przez Spółkę obowiązków za pracowników i byłych pracowników. Co więcej, w przypadku, gdyby Spółka nie wykonała obowiązku zapłaty zaległych składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne, Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie miałby podstawy prawnej, aby dochodzić tej zapłaty od pracowników i byłych pracowników Spółki. Podkreślić również należy, że pracownicy i byli pracownicy nie są zobowiązani do zapłacenia na rzecz Spółki tej części zaległych składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne zapłaconych przez Spółkę, którą Spółka powinna była w przeszłości potrącić z ich wynagrodzeń. Brak jest podstawy prawnej, która umożliwia Spółce dochodzenia takiej płatności od pracowników i byłych pracowników. Co więcej, przepisy prawa pracy zabraniają Spółce potrącić ww. kwotę z bieżącego wynagrodzenia pracowników bez ich wyraźnej i pisemnej zgody.
Brak powstania przychodu po stronie pracowników i byłych pracowników Spółki można również uzasadnić, odwołując się do przesłanek opodatkowania nieodpłatnych świadczeń wypracowanych przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13. W wyroku Trybunał przyjął, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które spełniają kumulatywnie następujące przesłanki: (1) zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie) i w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy), (2) przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, (3) korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów). W świetle reguł interpretacyjnych wskazanych przez Trybunał Konstytucyjny, zapłata składek za ubezpieczonych nie stanowi dla nich przychodu, ponieważ świadczenie takie: (1) nie jest spełnione za zgodą ubezpieczonych ani w ich interesie – uregulowanie błędnie niepobranych składek jest obowiązkiem ustawowym płatnika, a zatem jest spełnione w interesie Spółki – pracodawcy, w celu wywiązania się z obowiązków publicznoprawnych wynikających z przepisów prawa i decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, (2) nie przynosi ubezpieczonym korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku – co wykazano powyżej. Spełniona jest jedynie przesłanka (3), tj. możliwość indywidualizacji potencjalnego świadczenia, lecz nie ma to większego znaczenia, ponieważ zapłata przez Spółkę zaległych składek nie spełnia pozostałych warunków pozwalających na traktowanie równowartości tych składek jako przychodu podatkowego pracowników i byłych pracowników.
Podsumowując, w wyniku uregulowania przez Spółkę w 2018 r. zaległych składek w części, która powinna być potrącona w przeszłości z wynagrodzenia pracowników, a nie została zwrócona przez pracowników i byłych pracowników Spółki, nie powstał dla pracowników i byłych pracowników Spółki opodatkowany przychód na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Po stronie pracowników ani byłych pracowników Spółki nie wystąpiła bowiem ostateczna i definitywna korzyść, która powiększyła ich aktywa. Pracownicy i byli pracownicy nie byli także zobowiązani do poniesienia wydatku w wysokości ww. składek, ani na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, ani na rzecz Spółki. W rezultacie, nie uniknęli oni wydatku, który musieliby ponieść. Ponadto, zapłata zaległych składek przez Spółkę nie została dokonana za zgodą pracowników, ani w ich interesie. Powyższe wyklucza możliwość rozpoznania po stronie pracowników i byłych pracowników przychodu podatkowego w 2018 r.
Dla pełnego obrazu, podkreślić należy, że jedyna korzyść, która wystąpiła dla pracowników lub byłych pracowników w związku z zaistniałą sytuacją, polegała na tym, że w przeszłości otrzymali od Spółki – pracodawcy wyższe wynagrodzenie netto, z uwagi na brak potrącenia z wynagrodzenia brutto ww. składek. Wynagrodzenie to zostało opodatkowane w przeszłości podatkiem dochodowym od osób fizycznych.
Wysokość podatku zapłaconego w przeszłości była jednak wyższa niż wysokość podatku, który byłby należny, gdyby Spółka w przeszłości prawidłowo obliczyła i potrąciła składki na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne. Tym samym, pracownicy i byli pracownicy Spółki uregulowali już „dodatkowy” podatek dochodowy od osób fizycznych związany z analizowanymi składkami.
Obowiązki informacyjne Spółki
Jak wykazano powyżej, w wyniku uregulowania przez Spółkę w 2018 r. zaległych składek w części, która powinna być potrącona w przeszłości z wynagrodzenia pracowników, a nie została zwrócona przez pracowników i byłych pracowników Spółki, nie powstał dla pracowników i byłych pracowników Spółki opodatkowany przychód na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W rezultacie, w odniesieniu do pracowników Spółki, na Spółce nie spoczywał obowiązek pobrania od ww. kwoty zaliczek na podatek dochodowy, ani obowiązek ujęcia ww. kwoty wśród przychodów ze stosunku pracy wykazywanych w informacji PIT-11 za 2018 r. Analogicznie, w odniesieniu do byłych pracowników Spółki, na Spółce nie spoczywał obowiązek ujęcia ww. kwoty wśród przychodów z innych źródeł wykazywanych w informacji PIT-11 za 2018 r.
Stanowisko sądów administracyjnych w analogicznych sprawach
Stanowisko zaprezentowane przez Spółkę znajduje potwierdzenie w ukształtowanej przez lata linii orzeczniczej sądów administracyjnych. Przykładowo:
Linia orzecznicza zapoczątkowana przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 27 października 2015 r. jest podzielana również w późniejszych orzeczeniach. Przykładowo, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu orzekł w dniu 16 stycznia 2019 r. (sygn. akt I SA/Po 829/18), że w sytuacji analogicznej do zaprezentowanej we wniosku o interpretację prawa podatkowego, po stronie ubezpieczonych nie powstaje przychód podatkowy.
Podsumowując, w wyniku uregulowania przez Spółkę w 2018 r. zaległych składek w części, która powinna być potrącona w przeszłości z wynagrodzenia pracowników, a nie została zwrócona przez pracowników i byłych pracowników Spółki, nie powstał dla pracowników i byłych pracowników Spółki opodatkowany przychód na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W rezultacie, w odniesieniu do pracowników Spółki, na Spółce nie spoczywał obowiązek pobrania od ww. kwoty zaliczek na podatek dochodowy, ani obowiązek ujęcia ww. kwoty wśród przychodów ze stosunku pracy wykazywanych w informacji PIT-11 za 2018 r. Analogicznie, w odniesieniu do byłych pracowników Spółki, na Spółce nie spoczywał obowiązek ujęcia ww. kwoty wśród przychodów z innych źródeł wykazywanych w informacji PIT-11 za 2018 r. Powyższe stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w ukształtowanej linii orzeczniczej sądów administracyjnych, w tym w ostatnim wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 16 stycznia 2019 r., sygn. akt I SA/Po 829/18.
W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 19 lipca 2019 r., sygn. akt I SA/Po 402/19 oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 27 kwietnia 2021 r., sygn. akt II FSK 2810/19 – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego, dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z zapłatą zaległych składek na rzecz pracowników oraz byłych pracowników – jest prawidłowe.
Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji indywidualnej z 21 marca 2019 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.114.2019.1.KS.
Należy poinformować też, że na dzień wydania pierwotnej interpretacji indywidualnej z 21 marca 2019 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.114.2019.1.KS obowiązywał tekst jednolity ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509 ze zm.).
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili