0113-KDIPT2-2.4011.715.2021.1.KR

Interpretacja indywidualna – w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczące sprzedaży nieruchomości jest prawidłowe w części sprzedaży działki nr X i w części sprzedaży działki nr Y w odniesieniu do udziału nabytego w 2008 r. oraz nieprawidłowe w części sprzedaży działki nr Y w odniesieniu do udziału nabytego w 2015 r. wyniku zniesienia współwłasności.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

13 lipca 2021 r. wpłynął Pani wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną zamieszkałą w Polsce. W dniu 15 czerwca 2020 r. dokonała sprzedaży nieruchomości gruntowej składającej się z działek o numerach: Y (o pow. 574 m2) i X (o pow. 612 m2), zabudowanych budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym. Sprzedaż nie była wykonywana w ramach działalności gospodarczej. Prawo własności ww. nieruchomości Wnioskodawczyni uzyskała w następujący sposób.

1. Działka nr X

Wnioskodawczyni w dniu 10 października 2014 r. na podstawie umowy sprzedaży dokonała zakupu udziału 1/2 w nieruchomości gruntowej stanowiącej działkę nr 1 (o pow. 1 191 m2). Nieruchomość została nabyta do majątku osobistego, ze środków pochodzących z Jej majątku osobistego.

Pozostały udział 1/2 w nieruchomości gruntowej stanowiącej działkę nr 1 został nabyty w tym samym dniu przez teściów Wnioskodawczyni.

Na podstawie decyzji z dnia 3 sierpnia 2017 r. (ostatecznej z dniem 11 września 2017 r.) wydanej z upoważnienia Wójta Gminy, działka nr 1 uległa podziałowi na dwie działki gruntu o numerach: XX (o pow. 579 m2) i X (o pow. 612 m2).

W dniu 21 stycznia 2019 r. na podstawie umowy o zniesienie współwłasności Wnioskodawczyni i Jej teściowie dokonali zniesienia współwłasności nieruchomości obejmującej działki o numerach: XX i X, w ten sposób, że działkę nr XX nabyli w całości teściowie Wnioskodawczyni, a działkę nr X nabyła w całości Wnioskodawczyni. Zniesienie współwłasności zostało dokonane bez dopłat. Odbyło się ono w sposób ekwiwalentny, tzn. wartość nieruchomości uzyskanych przez każdą ze stron odpowiadała wartości udziału w nieruchomości posiadanego przed zniesieniem współwłasności.

2. Działka nr Y

Na podstawie umowy sprzedaży i umowy o ustanowieniu prawa użytkowania z dnia 23 czerwca 2008 r. oraz umowy darowizny z dnia 5 grudnia 2008 r. przyszły mąż Wnioskodawczyni (wówczas będąc jeszcze stanu wolnego) i jego brat stali się współwłaścicielami (w udziałach po 1/2) nieruchomości gruntowej stanowiącej niezabudowaną działkę nr Y (o pow. 574 m2), nieruchomości gruntowej stanowiącej niezabudowaną działkę nr YY (o pow. 557 m2) oraz innych nieruchomości.

Wnioskodawczyni wstąpiła w związek małżeński w dniu 14 lutego 2013 r.

W dniu 15 maja 2015 r. na podstawie umowy zniesienia współwłasności, umowy darowizny oraz oświadczenia o ustanowieniu służebności:

1. mąż Wnioskodawczyni i jego brat dokonali zniesienia współwłasności nieruchomości gruntowej obejmującej działkę nr Y, w ten sposób, że całą tę nieruchomość nabył mąż Wnioskodawczyni. Zniesienie współwłasności zostało dokonane bez żadnych spłat,

2. Wnioskodawczyni i Jej mąż dokonali rozszerzenia majątku wspólnego w ten sposób, że mąż Wnioskodawczyni darował nieruchomość obejmującą działkę nr Y sobie samemu oraz Wnioskodawczyni postanawiając, że nieruchomość ta wejdzie w skład ich majątku wspólnego,

3. mąż Wnioskodawczyni i jego brat dokonali darowizny na rzecz teściów Wnioskodawczyni udziałów w innej nieruchomości obejmującej niezabudowaną działkę nr YY.

Celem ww. czynności dokonanych w dniu 15 maja 2015 r., objętych jednym aktem notarialnym, było uregulowanie rozdrobnionej struktury własnościowej nieruchomości gruntowych będących w posiadaniu rodziny Wnioskodawczyni w taki sposób, aby Wnioskodawczyni i Jej mąż stali się wyłącznymi właścicielami działki nr Y, a teściowie Wnioskodawczyni - wyłącznymi właścicielami działki nr YY. Pomimo dokonanego zniesienia współwłasności i otrzymania przez męża Wnioskodawczyni własności działki nr Y ponad przysługujący mu dotychczas udział, mąż Wnioskodawczyni w rzeczywistości nie uzyskał żadnego trwałego przysporzenia majątkowego (i nie to było celem zawartej umowy), ponieważ w tej samej chwili dokonał darowizny posiadanego udziału w działce nr YY o takiej samej wartości na rzecz swoich rodziców. Wartość udziału 1/2 w działce nr Y, który uzyskał od swojego brata oraz wartość udziału 1/2 w działce nr YY, który podarował swoim rodzicom, były równe. W efekcie więc wartość majątku posiadanego przez męża Wnioskodawczyni nie uległa zmianie, natomiast doszło do powiększenia majątku teściów Wnioskodawczyni kosztem majątku brata jej męża.

Na mocy umowy majątkowej małżeńskiej z dnia 19 września 2016 r. w małżeństwie Wnioskodawczyni został ustanowiony ustrój rozdzielności majątkowej, przy czym nie zostały zawarte inne umowy majątkowe małżeńskie i nie dokonano podziału majątku wspólnego.

W dniu 3 marca 2017 r. zawarto umowę o podział majątku wspólnego, w skład którego wchodziła wyłącznie nieruchomość obejmująca działkę nr Y, zabudowaną budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym. Majątek wspólny został podzielony w ten sposób, że ww. nieruchomość nabyła w całości Wnioskodawczyni. Podziału majątku wspólnego dokonano bez spłat. Zawarta umowa wyczerpywała całość majątku wspólnego małżonków, a dokonany podział wyczerpywał wszelkie istniejące, jak i potencjalne roszczenia związane z ich majątkiem.

Ponadto, opisane wyżej działki nr Y i nr X zostały zabudowane budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym. W 2014 r. wystąpiono z wnioskiem o pozwolenie na budowę, a budynek został oddany do użytkowania w dniu 14 października 2016 r. Koszty budowy ponosiła Wnioskodawczyni i Jej mąż. Budynek nie stanowi przedmiotu odrębnej własności od gruntów, na których został wzniesiony.

Pytanie

Czy przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości gruntowej składającej się z działek o numerach: Y i X, zabudowanych budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym, dokonanej przez Wnioskodawczynię w dniu 15 czerwca 2020 r., podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, czy też (w całości lub w części) jest wyłączony z opodatkowania w związku z upływem 5-letniego okresu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Pani stanowisko w sprawie:

Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że przychód uzyskany przez Nią z dokonanej w dniu 15 czerwca 2020 r. sprzedaży nieruchomości gruntowej składającej się z działek o numerach: Y i X, zabudowanych budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym, nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, bowiem sprzedaż ta została dokonana po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie ww. nieruchomości.

Z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.; zwanej dalej: „u.p.d.o.f.”) wynika, że jednym ze źródeł przychodów jest odpłatne zbycie:

a) nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,

b) spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej.

c) prawa wieczystego użytkowania gruntów,

d) innych rzeczy,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie: w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Ponadto, od 1 stycznia 2019 r. obowiązują przepisy art. 10 ust. 5-7 u.p.d.o.f., zgodnie z którymi:

- art. 10 ust. 5 u.p.d.o.f., w przypadku odpłatnego zbycia, nabytych w drodze spadku, nieruchomości lub praw majątkowych, określonych w ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) okres, o którym mowa w tym przepisie, liczy się od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie tej nieruchomości lub nabycie prawa majątkowego przez spadkodawcę.

- art. 10 ust. 6 u.p.d.o.f., w przypadku odpłatnego zbycia po ustaniu wspólności majątkowej małżeńskiej, nabytych do majątku wspólnego małżonków lub wybudowanych w trakcie trwania wspólności majątkowej małżeńskiej nieruchomości lub nabytych do majątku wspólnego małżonków praw majątkowych, określonych w ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) okres, o którym mowa w tym przepisie, liczy się od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło ich nabycie do majątku wspólnego małżonków lub ich wybudowanie w trakcie trwania wspólności majątkowej małżeńskiej.

- art. 10 ust. 7 u.p.d.o.f., nie stanowi nabycia albo odpłatnego zbycia, o których mowa w ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), odpowiednio nabycie albo odpłatne zbycie, w drodze działu spadku, nieruchomości lub praw majątkowych, określonych w ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), do wysokości przysługującego podatnikowi udziału w spadku.

W niniejszej sprawie istotne jest rozstrzygnięcie, kiedy doszło do nabycia (w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f.) przez Wnioskodawczynię udziałów w nieruchomości sprzedanej w dniu 15 czerwca 2020 r.

Zgodnie z jednolicie ukształtowaną linią orzeczniczą, włączenie do majątku małżonków w drodze umowy rozszerzającej ustawową wspólność majątkową nieruchomości lub praw majątkowych stanowiących majątek odrębny jednego małżonka na zasadach i w sposób określony przez ustawę Kodeks rodzinny i opiekuńczy, nie jest nabyciem tej nieruchomości lub prawa majątkowego przez drugiego małżonka, w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f.

Zgodnie z art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2020 r., poz. 1359, z późn. zm., zwanej dalej: „k.r.o.”), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Do majątku osobistego każdego z małżonków należą między innymi przedmioty majątkowe nabyte przed powstaniem wspólności ustawowej, przedmioty nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę, chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił (art. 33 k.r.o.). Jak stanowi art. 43 § 1 k.r.o., oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Wskazać należy, że małżonkowie mogą przez umowę zawartą w formie aktu notarialnego wspólność ustawową rozszerzyć lub ograniczyć albo ustanowić rozdzielność majątkową lub rozdzielność majątkową z wyrównaniem dorobków (umowa majątkowa). Umowa taka może poprzedzać zawarcie małżeństwa (art. 47 § 1 k.r.o.). Zatem na podstawie powyższego przepisu stwierdzić należy, że małżonkowie poprzez zawarcie stosownej umowy (np. rozszerzającej lub ograniczającej wspólność ustawową bądź ustanawiającej rozdzielność majątkową) mogą ustanawiać ustrój majątkowy w sposób odmienny od przewidzianego w przepisach o wspólności ustawowej. Umowy takie w zakresie, w jakim ustanawiają zasadę kształtującą ustrój majątkowy, działają na przyszłość i mają charakter organizacyjny.

Ponadto w doktrynie prawa rodzinnego podkreśla się, że w przypadku majątku osobistego małżonek pozostaje w stosunku do niego podmiotem wyłącznie uprawnionym, co oznacza, że jego uprawnienia do dysponowania przedmiotami wchodzącymi w skład majątku osobistego nie podlegają co do zasady żadnym ograniczeniom, w tym wynikającym z przepisów prawa rodzinnego, takim jak konieczność uzyskania zgody współmałżonka co do możliwości rozporządzania konkretnym składnikiem majątku osobistego. Możliwe jest więc swobodne dokonywanie pomiędzy małżonkami czynności rozporządzających prowadzących do przeniesienia określonego przedmiotu majątkowego z majątku osobistego do majątku wspólnego.

W myśl art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740, z późn. zm., zwanej dalej: „k.c.”, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku. Zgodnie z prawem cywilnym darowizna dochodzi do skutku w drodze umowy jednostronnie zobowiązującej, której treścią jest zarówno zobowiązanie darczyńcy do spełnienia świadczenia pod tytułem darmym na rzecz obdarowanego, czyli do dokonania rozporządzenia i wydania przedmiotu darowizny, jak i oświadczenie obdarowanego o przyjęciu darowizny. Jeżeli przedmiotem darowizny jest nieruchomość, to umowa darowizny pod rygorem nieważności powinna mieć formę aktu notarialnego.

W oparciu o powyższe przepisy organy podatkowe i sądy administracyjne potwierdzają, że zarówno darowizna do majątku wspólnego małżonków, jak i umowa rozszerzająca wspólność małżeńską majątkową wywołuje takie same skutki na gruncie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) u.p.d.o.f. Włączenie do majątku wspólnego nieruchomości lub prawa majątkowego wchodzącej uprzednio w skład majątku osobistego małżonka nie stanowi nabycia tej nieruchomości lub prawa w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f. Datą nabycia nieruchomości lub prawa majątkowego przez każdego z małżonków jest data nabycia przez tego małżonka, który tę nieruchomość lub prawo włączył do majątku wspólnego. Potwierdzeniem powyższego stanowiska jest przykładowo wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 maja 2016 r., sygn. akt II FSK 1110/14 oraz interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 30 kwietnia 2020 r., sygn. 0115-KDIT2.4011.136.2020.1.KC.

Odnosząc powyższe wnioski do stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię uznać należy, że włączenie w dniu 15 maja 2015 r. nieruchomości obejmującej działkę nr Y do majątku wspólnego Wnioskodawczyni i Jej męża nie stanowi nabycia tej nieruchomości przez Wnioskodawczynię - datą nabycia przez każdego z małżonków (a więc również przez Wnioskodawczynię) jest data nabycia nieruchomości przez męża Wnioskodawczyni.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, na podstawie umowy sprzedaży i umowy o ustanowieniu prawa użytkowania z dnia 23 czerwca 2008 r. oraz umowy darowizny z dnia 5 grudnia 2008 r. przyszły mąż Wnioskodawczyni (wówczas będąc jeszcze stanu wolnego) i jego brat stali się współwłaścicielami (w udziałach po 1/2) nieruchomości gruntowej stanowiącej niezabudowaną działkę nr Y, nieruchomości gruntowej stanowiącej niezabudowaną działkę nr YY i innych nieruchomości. W dniu 15 maja 2015 r. na podstawie umowy zniesienia współwłasności, umowy darowizny oraz oświadczenia o ustanowieniu służebności, mąż Wnioskodawczyni i jego brat dokonali zniesienia współwłasności nieruchomości gruntowej obejmującej działkę nr Y w ten sposób, że całą tę nieruchomość nabył mąż Wnioskodawczyni. Zniesienie współwłasności zostało dokonane bez żadnych spłat. Ponadto, mąż Wnioskodawczyni i jego brat dokonali darowizny na rzecz teściów Wnioskodawczyni udziałów w innej nieruchomości obejmującej niezabudowaną działkę nr YY. Należy zatem rozstrzygnąć, czy zniesienie współwłasności dokonane w dniu 15 maja 2015 r. powinno zostać uznane za nabycie ww. nieruchomości przez męża Wnioskodawczyni (a w konsekwencji również przez Wnioskodawczynię), czy też nabycie nastąpiło w 2008 r.

Celem postępowania o zniesienie współwłasności w rozumieniu przepisów k.c. jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, która stanowi przedmiot współwłasności. Zgodnie z art. 195 k.c., współwłasność polega na tym, że własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom.

W myśl art. 210 k.c., każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Przez zniesienie współwłasności rozumie się likwidację łączącego współwłaścicieli stosunku prawnego, która następuje w drodze umowy lub orzeczenia sądu. Stosownie do art. 211 i 212 k.c., zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić poprzez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych, bądź przez podział cywilny polegający na sprzedaży rzeczy wspólnej i podziale uzyskanej ceny stosownie do wartości udziałów współwłaścicieli.

W oparciu o powyższe przepisy w orzecznictwie ukształtował się pogląd, że zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy wyłącznie wówczas, jeżeli nabyte na własność mienie mieści się w ramach udziału, jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbyło się bez spłat i dopłat. Gdy w wyniku zniesienia współwłasności udział danej osoby ulega powiększeniu (nawet bez spłat i dopłat) mamy do czynienia z nabyciem, gdyż zwiększa się stan jej majątku osobistego. Jeżeli zatem w drodze zniesienia współwłasności współwłaściciel nabywa nieruchomości lub prawa ponad udział, który uprzednio posiadał, to nabycie w drodze zniesienia współwłasności, części przekraczającej posiadany udział, należy traktować jako nabycie w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f. Zatem, jeżeli przy dokonaniu zniesienia współwłasności wystąpiło przysporzenie majątku ponad udział posiadany przed dokonaniem tej czynności oznacza to, że dla udziału w nieruchomości lub prawie nabytego w drodze zniesienia współwłasności ponad pierwotnie posiadany udział, dniem nabycia jest dzień, w którym nastąpiło zniesienie współwłasności (przykładowo: interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 4 sierpnia 2020 r., sygn. 0115-KDIT1.4011.408.2020.2.MST, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 7 lutego 2019 r., sygn. akt I SA/Łd 582/18).

Z opisu stanu faktycznego wynika, że od 2008 r. mąż Wnioskodawczyni i jego brat posiadali udziały po 1/2 w prawie własności przedmiotowej nieruchomości. W dniu 15 maja 2015 r. dokonano zniesienia współwłasności w ten sposób, że wyłącznym właścicielem nieruchomości stał się mąż Wnioskodawczyni, przy czym pomiędzy nim a jego bratem nie zostały dokonane żadne spłaty. Jednocześnie, mąż Wnioskodawczyni i jego brat dokonali darowizny na rzecz teściów Wnioskodawczyni udziałów w innej nieruchomości obejmującej niezabudowaną działkę nr YY.

Jak wyjaśniła Wnioskodawczyni, celem ww. czynności dokonanych w dniu 15 maja 2015 r., objętych jednym aktem notarialnym, było uregulowanie rozdrobnionej struktury własnościowej nieruchomości gruntowych będących w posiadaniu rodziny Wnioskodawczyni w taki sposób, aby Wnioskodawczyni i Jej mąż stali się wyłącznymi właścicielami działki nr Y, a teściowie Wnioskodawczyni - wyłącznymi właścicielami działki nr YY. Pomimo dokonanego zniesienia współwłasności i otrzymania przez męża Wnioskodawczyni własności działki nr Y ponad przysługujący mu dotychczas udział, mąż Wnioskodawczyni w rzeczywistości nie uzyskał żadnego trwałego przysporzenia majątkowego (i nie to było celem zawartej umowy), ponieważ w tej samej chwili dokonał darowizny posiadanego udziału w działce nr YY o takiej samej wartości na rzecz swoich rodziców. Wartość udziału 1/2 w działce nr Y, który uzyskał od swojego brata oraz wartość udziału 1/2 w działce nr YY, który podarował swoim rodzicom, były równe. W efekcie więc wartość majątku posiadanego przez męża Wnioskodawczyni nie uległa zmianie, natomiast doszło do powiększenia majątku teściów Wnioskodawczyni kosztem majątku brata Jej męża.

Uwzględniając zaprezentowane wyżej stanowisko utrwalone w orzecznictwie, w ocenie Wnioskodawczyni uznać zatem należy, że w dniu 15 maja 2015 r. nie doszło do nabycia (w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f.) przez męża Wnioskodawczyni (a w konsekwencji również przez Wnioskodawczynię) udziałów we własności nieruchomości obejmującej działkę nr Y. Z nabyciem w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f. mamy do czynienia wówczas, gdy w wyniku zniesienia współwłasności zwiększa się wartość majątku danej osoby, innymi słowy występuje przysporzenie majątku ponad udział posiadany przed dokonaniem tej czynności. Na podstawie umowy zawartej w dniu 15 maja 2015 r. nie doszło natomiast do powiększenia wartości majątku męża Wnioskodawczyni, gdyż pomimo otrzymania własności działki nr Y ponad przysługujący mu dotychczas udział, w tej samej chwili (w ramach tej samej umowy) dokonał darowizny posiadanego udziału w działce nr YY o takiej samej wartości na rzecz swoich rodziców.

Równoważny skutek prawny wystąpiłby, gdyby mąż Wnioskodawczyni i jego brat dokonali zniesienia współwłasności w ten sposób, że mąż Wnioskodawczyni stałby się wyłącznym właścicielem działki nr Y, a jego brat stałby się wyłącznym właścicielem działki nr YY o tej samej wartości (a więc „wymieniliby się” posiadanymi udziałami), a następnie brat męża Wnioskodawczyni samodzielnie dokonałby darowizny pełnej własności działki nr YY na rzecz swoich rodziców. Skoro skutek prawny takiej umowy byłby dokładnie taki sam, jak umowy zawartej przez Wnioskodawczynię i członków Jej rodziny, to w Jej ocenie brak jest także powodów do różnicowania ww. zdarzeń pod względów skutków podatkowych.

W rezultacie, zdaniem Wnioskodawczyni za moment nabycia (w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f.) prawa własności nieruchomości obejmującej działkę nr Y należy uznać daty 23 czerwca 2008 r. i 5 grudnia 2008 r., kiedy to mąż Wnioskodawczyni nabył udziały w nieruchomościach obejmujących działki nr Y i nr YY. W związku z upływem 5-letniego okresu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f., liczonym od końca 2008 r. do dnia 15 czerwca 2020 r. (data sprzedaży nieruchomości przez Wnioskodawczynię), przychód ze zbycia nieruchomości przez Wnioskodawczynię w części dotyczącej działki nr Y nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zauważyć także należy, że zgodnie z opisem stanu faktycznego, na mocy umowy majątkowej małżeńskiej z dnia 19 września 2016 r. w małżeństwie Wnioskodawczyni został ustanowiony ustrój rozdzielności majątkowej, przy czym nie zostały zawarte inne umowy majątkowe małżeńskie i nie dokonano podziału majątku wspólnego. W dniu 3 marca 2017 r. zawarto umowę o podział majątku wspólnego, w skład którego wchodziła wyłącznie nieruchomość obejmująca działkę nr Y, zabudowaną budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym. Majątek wspólny został podzielony w ten sposób, że ww. nieruchomość nabyła w całości Wnioskodawczyni. Podziału majątku wspólnego dokonano bez spłat. Zawarta umowa wyczerpywała całość majątku wspólnego małżonków, a dokonany podział wyczerpywał wszelkie istniejące, jak i potencjalne roszczenia związane z ich majątkiem.

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego (uchwała z dnia 15 maja 2017 r., sygn. akt II FPS 2/17 oraz inne orzeczenia, np. wyrok z dnia 24 sierpnia 2017 r., sygn. akt II FSK 2012/15, wyrok z dnia 8 marca 2018 r., sygn. akt II FSK 2098/17, wyrok z dnia 28 marca 2018 r., sygn. akt II FSK 820/16) utrwalony został pogląd, że wspólność małżeńska (łączna) to wspólność bezudziałowa, a w czasie jej trwania małżonkowie nie mogą rozporządzać swoimi prawami do majątku wspólnego jako całości. Wspólność ta jest wspólnością masy majątkowej, to znaczy obejmuje cały zbiór praw majątkowych takich jak własność i inne prawa rzeczowe czy wierzytelności. W przypadku nabycia nieruchomości przez małżonków pozostających w majątkowej wspólności małżeńskiej przewidzianej w art. 31 k.r.o. nie ma możliwości określenia tego, w jakich częściach nastąpiło nabycie nieruchomości, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f. Nie jest możliwe nabycie nieruchomości w określonym udziale przez małżonków pozostających we wspólności majątkowej małżeńskiej i działających jednocześnie, co wynika z istoty wspólności małżeńskiej. Skoro z uwagi na wspólność majątkową nie można wyodrębnić udziałów, które małżonkowie posiadali w chwili nabycia nieruchomości w małżeństwie i przyjmuje się, że małżonkowie nabyli prawo majątkowe wspólnie w całości, to nie można liczyć terminu nabycia określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) u.p.d.o.f. od daty ustania ustawowej majątkowej wspólności małżeńskiej. Zdaniem NSA, nie ma zatem podstaw prawnych, by termin nabycia nieruchomości liczyć od daty zawarcia umowy ustanawiającej rozdzielność majątkową lub umowy o częściowym podziale majątku wspólnego. Jako datę nabycia nieruchomości należy przyjąć datę nabycia do majątku wspólnego. Skoro zniesienie współwłasności majątkowej powoduje przekształcenie współwłasności ustawowej we współwłasność w częściach ułamkowych, to datę zniesienia współwłasności należy rozumieć nie jako datę nabycia w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f., ale wyłącznie jako datę przekształcenia współwłasności łącznej we współwłasność w częściach ułamkowych. Jak zaznacza NSA, małżonek, który otrzymuje całą nieruchomość w wyniku podziału majątku wspólnego, pozostaje cały czas współwłaścicielem całej nieruchomości.

Uwzględniając powyższe, zawartych w dniach 19 września 2016 r. i 3 marca 2017 r. umów o ustanowieniu ustroju rozdzielności majątkowej oraz o podziale majątku wspólnego, w ocenie Wnioskodawczyni nie sposób traktować jako zdarzeń skutkujących „nabyciem” przez Nią nieruchomości stanowiącej działkę nr Y. W rezultacie ustanowienia ustroju rozdzielności majątkowej i dokonania podziału majątku wspólnego doszło jedynie do przekształcenia małżeńskiej współwłasności ustawowej we współwłasność w częściach ułamkowych, a Wnioskodawczyni - mimo otrzymania w wyniku podziału majątku wspólnego całej nieruchomości - nie powiększyła wielkości swojego udziału, gdyż już przedtem w ramach dysponowania wspólnym majątkiem małżeńskim posiadała w całości (wspólnie z mężem) prawo własności ww. nieruchomości.

Podsumowując Wnioskodawczyni uważa, że przychód z odpłatnego zbycia nieruchomości obejmującej zabudowaną działkę nr Y nie podlega opodatkowaniu, ponieważ w tej części nieruchomość została nabyta przez Wnioskodawczynię w dniach 23 czerwca 2008 r. i 5 grudnia 2008 r., tj. w okresie, w którym mąż Wnioskodawczyni uzyskał udział w nieruchomości na podstawie umowy sprzedaży i umowy o ustanowieniu prawa użytkowania oraz umowy darowizny, a od końca 2008 r. do dnia odpłatnego zbycia upłynął okres 5-letni, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f.

Odnosząc się do drugiej części sprzedanej nieruchomości, tj. obejmującej zabudowaną działkę nr X, Wnioskodawczyni wskazała, że w dniu 10 października 2014 r. na podstawie umowy sprzedaży dokonała zakupu udziału 1/2 w nieruchomości gruntowej stanowiącej działkę nr 1 (o pow. 1 191 m2). Nieruchomość została nabyta do majątku osobistego, ze środków pochodzących z Jej majątku osobistego. Pozostały udział 1/2 w nieruchomości gruntowej stanowiącej działkę nr 1 został nabyty w tym samym dniu przez teściów Wnioskodawczyni. Na podstawie decyzji z dnia 3 sierpnia 2017 r. (ostatecznej z dniem 11 września 2017 r.) wydanej z upoważnienia Wójta Gminy, działka nr 1 uległa podziałowi na dwie działki gruntu o numerach XX (o pow. 579 m2) i X (o pow. 612 m2). W dniu 21 stycznia 2019 r. na podstawie umowy o zniesienie współwłasności Wnioskodawczyni i Jej teściowie dokonali zniesienia współwłasności nieruchomości obejmującej działki o numerach: XX i X, w ten sposób, że działkę nr XX nabyli w całości teściowie Wnioskodawczyni, a działkę nr X nabyła w całości Wnioskodawczyni. Zniesienie współwłasności zostało dokonane bez dopłat. Odbyło się ono w sposób ekwiwalentny, tzn. wartość nieruchomości uzyskanych przez każdą ze stron odpowiadała wartości udziału w nieruchomości posiadanego przed zniesieniem współwłasności.

Jak już uzasadniono wcześniej, w orzecznictwie ukształtował się pogląd, że zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy, jeżeli nabyte na własność mienie mieści się w ramach udziału, jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbyło się bez spłat i dopłat. Warunki te są spełnione w przypadku zniesienia współwłasności dokonanego w dniu 21 stycznia 2019 r. pomiędzy Wnioskodawczynią a Jej teściami. Tym samym, należy stwierdzić, że nie skutkowało ono nabyciem przez Wnioskodawczynię nieruchomości obejmującej zabudowaną działkę nr X, a za datę nabycia tej nieruchomości uznać należy dzień 10 października 2014 r., w którym Wnioskodawczyni dokonała zakupu udziału 1/2 w nieruchomości gruntowej stanowiącej działkę nr 1.

Ponieważ od końca roku 2014 do dnia odpłatnego zbycia upłynął okres 5-letni, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f., przychód z odpłatnego zbycia nieruchomości stanowiącej zabudowaną działkę nr 1 nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawczyni zaznaczyła także, że opisane wyżej działki nr Y i nr X zostały zabudowane budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym. W 2014 r. wystąpiono z wnioskiem o pozwolenie na budowę, a budynek został oddany do użytkowania w dniu 14 października2016 r. Koszty budowy ponosiła Wnioskodawczyni i Jej mąż. Budynek nie stanowi przedmiotu odrębnej własności od gruntów, na których został wzniesiony. Rozstrzygnąć należy czy dla ustalenia daty nabycia nieruchomości gruntowych sprzedanych w dniu 15 czerwca 2020 r. istotne znaczenie może mieć fakt, iż grunty te zostały zabudowane budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym, który został oddany do użytkowania w dniu 14 października 2016 r.

Zgodnie z art. 46 § 1 k.c., nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Stosownie natomiast do treści art. 47 § 1-3 k.c., część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych. Z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania (art. 48 k.c.).

Grunty stanowiące odrębny przedmiot własności są więc z natury swej nieruchomościami, budynki natomiast trwale z gruntem związane są częścią składową nieruchomości zgodnie z zasadą superficies solo cedit, w myśl której własność nieruchomości gruntowej rozciąga się na budynki, które stały się częścią składową nieruchomości. Budynek trwale związany z gruntem jako część składowa gruntu, nie może być przedmiotem odrębnej własności. Odrębnym przedmiotem własności budynek będzie wówczas, gdy wzniesiono go na gruncie będącym w użytkowaniu wieczystym i w takim przypadku istotne znaczenie będzie miała data jego wybudowania.

Z powyższego wynika, że w przypadku wybudowania budynku na własnym gruncie, grunt ten wraz z budynkiem stanowi jedną rzecz (nieruchomość). Oznacza to, że skoro budynek nie stanowi odrębnej nieruchomości, to nie może być samodzielnym przedmiotem zbycia bez gruntu, na którym został wzniesiony. Sprzedaż nieruchomości obejmuje zarówno zbycie gruntu, jak i znajdującego się na nim budynku trwale z nim związanego. Dlatego za datę nabycia nieruchomości w takim wypadku uznać należy datę nabycia gruntu niezależnie od tego, kiedy na gruncie tym wzniesiono budynek. Stanowisko to wynika z ugruntowanej linii orzeczniczej, której przykładem jest interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 19 lipca 2019 r., sygn. 0115-KDIT2-1.4011.189.2019.2.MST.

Na tym tle stwierdzić należy, że wzniesienie budynku mieszkalnego jednorodzinnego na gruntach obejmujących działki nr Y i nr X nie stanowi zdarzenia skutkującego nabyciem przez Wnioskodawczynię ww. nieruchomości. Dla ustalenia daty nabycia nieruchomości, od której rozpoczyna bieg 5-letni okres, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f., należy wziąć pod uwagę datę nabycia gruntów, na których budynek ten został wybudowany.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że przychód uzyskany przez Nią z dokonanej w dniu 15 czerwca 2020 r. sprzedaży nieruchomości gruntowej składającej się z działek o numerach: Y i X, zabudowanych budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym, nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, gdyż odpłatne zbycie zostało dokonane po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nieruchomość została przez Wnioskodawczynię nabyta. Należy zatem uznać, że stanowisko Wnioskodawczyni jest prawidłowe.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe**.**

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

a) nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,

b) spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,

c) prawa wieczystego użytkowania gruntów,

‒ jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Przytoczony przepis formułuje generalną zasadę, zgodnie z którą nienastępujące w wykonaniu działalności gospodarczej odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w tym przepisie przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, stanowi źródło przychodu podlegające opodatkowaniu i rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Zatem, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz ww. praw nastąpi po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie – nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym kwota uzyskana ze sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz ww. praw w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Wobec powyższego, w przypadku sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych uzyskanego z tego tytułu dochodu ma forma prawna ich nabycia oraz moment nabycia.

Zgodnie z art. 10 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku odpłatnego zbycia po ustaniu wspólności majątkowej małżeńskiej, nabytych do majątku wspólnego małżonków lub wybudowanych w trakcie trwania wspólności majątkowej małżeńskiej nieruchomości lub nabytych do majątku wspólnego małżonków praw majątkowych, określonych w ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), okres, o którym mowa w tym przepisie, liczy się od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło ich nabycie do majątku wspólnego małżonków lub ich wybudowanie w trakcie trwania wspólności majątkowej małżeńskiej.

Przepis ten dodany został przez art. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2159). Powyższa zmiana weszła w życie z dniem 1 stycznia 2019 r. i ma zastosowanie do dochodów (przychodów) uzyskanych od tego dnia.

Zatem aby ustalić, czy w przedmiotowej sprawie dokonana w 2020 r. przez Wnioskodawczynię sprzedaż przedmiotowych nieruchomości (działki nr Y i nr X), stanowić będzie dla Niej – w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – podlegające opodatkowaniu źródło przychodu, niezbędne jest ustalenie momentu ich nabycia.

Nieistotny dla opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest sam fakt podziału nieruchomości, jeżeli przez podział nieruchomości rozumie się proces mający na celu np. zyskanie korzystniejszej konfiguracji poszczególnych nieruchomości (działek). Jeżeli zatem właściciel (współwłaściciel) dokonuje podziału nieruchomości, nie mamy do czynienia z żadnym nabyciem, bo chodzi o nieruchomość, której ta osoba jest już właścicielem (współwłaścicielem). Sam podział nieruchomości (działek) nie stanowi przy tym daty nowego nabycia w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W wyniku podziału właściciel (współwłaściciel) nie nabędzie bowiem żadnych nowych nieruchomości ponad to, czego jest już właścicielem. W wyniku samego podziału działek nie zmieni się struktura własności każdej z mniejszych działek wydzielonych w drodze podziału. Właściciel nadal będzie posiadał takiej samej wielkości nieruchomości jak przed podziałem, tyle że w mniejszych działkach. Stąd czynność ta nie ma wpływu na określenie początku biegu terminu, o którym mowa art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Fakt podziału nieruchomości pozostaje bez znaczenia, gdyż jak zostało już wskazane na wstępie przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uzależniają skutki podatkowe odpłatnego zbycia nieruchomości od daty jej nabycia, a nie od daty podziału.

Moment przeniesienia prawa własności w prawie podatkowym określany jest zgodnie z normami prawa cywilnego.

Zgodnie z art. 155 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740, z późn. zm.), umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy oznaczonej co do tożsamości przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Podkreślić należy, że użyty w cytowanym przepisie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych termin „nabycie” oznacza każde przeniesienie na nabywcę własności rzeczy w ramach spadku, innej jednostronnej czynności, na podstawie aktu prawnego, umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia własności rzeczy oznaczonej co do tożsamości. Przez pojęcie „nabycie” należy zatem rozumieć nie tylko zakup, ale również każdą inną czynność prawną, w wyniku której dochodzi do przeniesienia prawa własności.

Interpretacja pojęcia „nabycie” została przedstawiona w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 listopada 2009 r., sygn. akt II FSK 1489/08, w którym Sąd stwierdził, że aby ustalić, jaka czynność prawna wyznacza początek biegu pięcioletniego terminu należy odwołać się do regulacji zawartych w prawie cywilnym. Według Kodeksu cywilnego nabycie jest to uzyskanie prawa własności rzeczy. Zatem, aktywa majątkowe ulegają zwiększeniu. Przez pojęcie „nabycie” użyte w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy rozumieć każde zwiększenie aktywów majątku podatnika.

Umowa darowizny uregulowana w art. 888 - 902 Kodeksu cywilnego jest umową jednostronnie zobowiązującą, konsensualną, nieodpłatną i kazualną (tzn. jest podstawą przysporzenia, która jest konieczna do przejścia własności rzeczy). Jak wynika z art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku, zatem jeśli świadczenie będzie polegać na przekazaniu rzeczy (np. nieruchomości) dochodzi do przeniesienia prawa własności rzeczy z darczyńcy na obdarowanego. Jej istota polega więc na zobowiązaniu darczyńcy do bezpłatnego świadczenia na rzecz drugiej strony umowy (obdarowanego), kosztem swego majątku w wyniku czego zwiększają się jej aktywa lub zmniejszają się jej pasywa. Oznacza to, że druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę. Umowa darowizny dochodzi do skutku dopiero z chwilą złożenia oświadczenia woli przez obdarowanego o przyjęciu darowizny.

Z kolei, celem postępowania o zniesienie współwłasności w rozumieniu przepisów ustawy Kodeks cywilny jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, która stanowi przedmiot współwłasności.

Zgodnie z art. 195 Kodeksu cywilnego, współwłasność polega na tym, że własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom.

Współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy Działu IV Księgi drugiej (art. 196 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego).

Natomiast w myśl art. 210 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Przez zniesienie współwłasności rozumie się likwidację łączącego współwłaścicieli stosunku prawnego, która następuje w drodze umowy lub orzeczenia sądu.

Stosownie do art. 211 i art. 212 Kodeksu cywilnego, zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić, przez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych bądź przez podział cywilny, polegający na sprzedaży rzeczy wspólnej i podziale uzyskanej ceny stosownie do wielkości udziałów współwłaścicieli.

Jeżeli zniesienie współwłasności następuje przez podział rzeczy wspólnej, to co do zasady dokonuje się jej podziału na tyle części ilu jest współwłaścicieli z uwzględnieniem wartości udziałów posiadanych przed zniesieniem współwłasności. W przypadku różnicy pomiędzy wartością utworzonych części rzeczy a wielkością udziałów, wartość poszczególnych udziałów może być wyrównana przez dopłaty pieniężne.

Co do zasady, zniesienie współwłasności jest formą nowego nabycia tylko wówczas, gdy – w wyniku tego zniesienia – podatnik otrzymuje nieruchomość, której wartość po dokonanym podziale przekracza wartość udziału, jaki pierwotnie mu przysługiwał.

Podobne wnioski wynikają z ukształtowanej już linii orzeczniczej Naczelnego Sądu Administracyjnego, zgodnie z którą nabyciem rzeczy w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie jest przyznanie jej na wyłączną własność jednemu ze współwłaścicieli w wyniku dokonanego zniesienia współwłasności, jeśli:

- podział taki jest ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszą mu spłaty i dopłaty, lub

- wartość otrzymanej przez daną osobę rzeczy w wyniku podziału tego majątku mieści się w udziale, jaki przysługiwał tej osobie we współwłasności.

Zatem, zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy tylko wówczas, jeżeli mieści się w ramach udziału jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbyło się bez spłat i dopłat. Za datę nabycia nieruchomości – w przypadku jej sprzedaży, która przypadła danej osobie w wyniku zniesienia współwłasności, należy zatem przyjąć datę jej pierwotnego nabycia, ale tylko wówczas gdy wartość otrzymanej przez daną osobę nieruchomości mieści się w udziale, jaki przysługiwał jej przed dokonaniem tej czynności oraz zniesienie współwłasności nastąpiło bez spłat i dopłat. Natomiast, jeżeli udział danej osoby ulega powiększeniu (nawet bez spłat i dopłat) to traktowany jest w kategorii nabycia, ponieważ w ten sposób ulega powiększeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa tej osoby na rzeczą (nieruchomością), jak i stan jej majątku osobistego. Tak więc co do zasady, zniesienie współwłasności jest formą nowego nabycia wówczas, gdy w wyniku tego zniesienia podatnik otrzymuje nieruchomość (udział w nieruchomości), której (którego) wartość po dokonanym podziale przekracza wartość udziału jaki pierwotnie podatnikowi przysługiwał.

Nadmienić należy, że prawo podatkowe, w szczególności ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie zawiera definicji nieruchomości. Wobec tego uzasadnionym jest posiłkowanie się definicją nieruchomości zawartą w Kodeksie cywilnym.

W myśl art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty) jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. Zgodnie z art. 47 § 1 ustawy Kodeks cywilny, część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Częścią składową rzeczy – stosownie do przepisu art. 47 § 2 ustawy Kodeks cywilny jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Ponadto, jak stanowi art. 48 ustawy Kodeks cywilny – z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili ich zasadzenia lub zasiania.

Mając na uwadze powołane ww. przepisy Kodeksu cywilnego należy stwierdzić, że w przypadku wybudowania budynku na gruncie, grunt ten wraz z budynkiem stanowi jedną rzecz (nieruchomość). Budynek trwale związany z gruntem, jako część składowa gruntu nie może być przedmiotem odrębnej własności. Wyjątki od tej zasady przewidują przepisy szczególne dotyczące wzniesienia budynku na gruncie będącym w wieczystym użytkowaniu.

Wskazać również należy, że stosunki majątkowe między małżonkami zostały uregulowane w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. – Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2020 r., poz. 1359, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 31 § 1 powołanego Kodeksu, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Do majątku osobistego każdego z małżonków należą między innymi przedmioty majątkowe nabyte przed powstaniem wspólności ustawowej (art. 33 pkt 1). W świetle natomiast art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Ustrój wspólności ustawowej obejmujący dorobek obojga małżonków ukształtowany został przez ustawodawcę jako wspólność łączna, bezudziałowa. Wspólność ta charakteryzuje się tym, że w czasie jej trwania małżonkowie nie mają określonych udziałów w majątku wspólnym, nie mogą zatem rozporządzać udziałami, a także nie mogą żądać podziału majątku objętego wspólnością – art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Obojgu małżonkom przysługuje pełne prawo do całości majątku wspólnego. Zważywszy na tak ukształtowaną sytuację prawną małżonków objętych wspólnością ustawową, definitywne nabycie w czasie jej trwania nieruchomości oznacza nabycie przez każdego z małżonków tego prawa w całości, a nie w określonym ułamkowo udziale.

Zaznaczenia wymaga, że małżonkowie mogą przez umowę zawartą w formie aktu notarialnego wspólność ustawową rozszerzyć lub ograniczyć albo ustanowić rozdzielność majątkową lub rozdzielność majątkową z wyrównaniem dorobków (umowa majątkowa). Umowa taka może poprzedzać zawarcie małżeństwa (art. 47 § 1 ww. ustawy).

Na podstawie powyższego przepisu stwierdzić należy, że małżonkowie – poprzez zawarcie stosownej umowy – mogą ustanawiać ustrój majątkowy w sposób odmienny od przewidzianego w przepisach o wspólności ustawowej. Umowy takie w zakresie, w jakim ustanawiają zasadę kształtującą ustrój majątkowy, działają na przyszłość i mają charakter organizacyjny.

Ponadto, w doktrynie prawa rodzinnego podkreśla się, że w przypadku majątku osobistego małżonek pozostaje w stosunku do niego podmiotem wyłącznie uprawnionym, co oznacza, że jego uprawnienia do dysponowania przedmiotami wchodzącymi w skład majątku osobistego nie podlegają co do zasady żadnym ograniczeniom, w tym wynikającym z przepisów prawa rodzinnego, takim jak konieczność uzyskania zgody współmałżonka co do możliwości rozporządzania konkretnym składnikiem majątku osobistego. Możliwe jest więc swobodne dokonywanie pomiędzy małżonkami czynności rozporządzających prowadzących do przeniesienia określonego przedmiotu majątkowego z majątku osobistego do majątku wspólnego.

W tym miejscu należy wskazać na jednolicie ukształtowaną linię orzeczniczą, zgodnie z którą włączenie do majątku małżonków w drodze umowy rozszerzającej ustawową wspólność majątkową nieruchomości lub praw majątkowych stanowiących majątek odrębny jednego małżonka na zasadach i w sposób określony przez ustawę Kodeks rodzinny i opiekuńczy, nie jest nabyciem tej nieruchomości lub prawa majątkowego przez drugiego małżonka w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zarówno darowizna do majątku wspólnego małżonków, jak i umowa rozszerzająca wspólność małżeńską majątkową wywołuje takie same skutki na gruncie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) powołanej ustawy. Włączenie do majątku wspólnego nieruchomości lub prawa majątkowego wchodzącej uprzednio w skład majątku osobistego małżonka nie stanowi nabycia tej nieruchomości lub prawa w rozumieniu ww. przepisu. Datą nabycia nieruchomości lub prawa majątkowego przez każdego z małżonków jest data nabycia przez tego małżonka, który tę nieruchomość lub prawo włączył do majątku wspólnego. W konsekwencji, od tej daty należy liczyć upływ 5-letniego terminu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, również w odniesieniu do małżonka, który nabył prawo własności nieruchomości w drodze darowizny.

Tym samym, włączenie do majątku małżonków w drodze rozszerzenia wspólności majątkowej małżeńskiej poprzez dokonanie darowizny nieruchomości stanowiącej majątek odrębny jednego małżonka, nie jest nabyciem tej nieruchomości przez drugiego małżonka w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Co do zasady, z chwilą ustania wspólności ustawowej, wspólność dotychczas bezudziałowa zostaje zastąpiona przez współwłasność w częściach ułamkowych. Od tej chwili małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym, niezależnie od tego, w jakim stopniu każdy z nich przyczynił się do jego powstania. Stosownie natomiast do art. 501 wspomnianej ustawy, w razie ustania wspólności, udziały małżonków są równe, chyba że umowa majątkowa małżeńska stanowi inaczej.

Uwzględniając powyższe oraz przyjmując za Wnioskodawczynią, że zniesienie współwłasności nieruchomości obejmującej działki o numerach: XX i X (powstałe w wyniku podziału działki nr 1) zostało dokonane bez dopłat, oraz że odbyło się ono w sposób ekwiwalentny, tzn. wartość nieruchomości uzyskanych przez każdą ze stron odpowiadała wartości udziału w nieruchomości posiadanego przed zniesieniem współwłasności, stwierdzić należy, że za datę nabycia przez Wnioskodawczynię przedmiotowej nieruchomości (działki nr X) należy uznać dzień 10 października 2014 r.

W związku z powyższym, okres 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie, upłynął 31 grudnia 2019 r., a więc sprzedaż przez Wnioskodawczynię przedmiotowej nieruchomości (działki nr X) dokonana w dniu 15 czerwca 2020 r. nie stanowi źródła przychodu z odpłatnego zbycia, o którym mowa w ww. art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni w tej części należało uznać za prawidłowe.

Z kolei, ustalenie kwestii, czy w przedmiotowej sprawie dokonana w 2020 r. sprzedaż przez Wnioskodawczynię nieruchomości (działki nr Y), podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, równoznaczne jest z ustaleniem czy odpłatne zbycie przez Wnioskodawczynię wskazanej nieruchomości nastąpi po upływie pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie przez Wnioskodawczynię ww. nieruchomości, włączonej wcześniej do majątku małżonków w drodze umowy darowizny w 2015 r., a następnie będącej wyłączną własnością Wnioskodawczyni na skutek dokonanego w 2017 r. podziału majątku wspólnego.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że rozszerzenie wspólności majątkowej małżeńskiej poprzez włączenie do majątku wspólnego nieruchomości wchodzącej uprzednio w skład majątku osobistego jednego z małżonków, nie stanowi nabycia tej nieruchomości w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W takiej sytuacji datą nabycia nieruchomości przez każdego z małżonków jest data nabycia tej nieruchomości przez tego małżonka, który tę nieruchomość włączył do majątku wspólnego.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, że włączenie do majątku małżonków w drodze umowy darowizny nieruchomości (działki nr Y), stanowiącej majątek osobisty męża Wnioskodawczyni, nie stanowi nabycia tej nieruchomości przez Wnioskodawczynię w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Oznacza to, że datą nabycia ww. nieruchomości przez każdego z małżonków, na skutek rozszerzenia wspólności ustawowej jest data nabycia tej nieruchomości przez męża Wnioskodawczyni, który następnie poprzez rozszerzenie wspólności majątkowej włączył ją do majątku wspólnego.

Kodeks cywilny nie reguluje odrębnie umownego trybu zniesienia współwłasności. Do trybu tego stosuje się ogólne przepisy o czynnościach prawnych oraz przepisy o przeniesieniu własności, w tym wymóg formy aktu notarialnego dla zniesienia współwłasności nieruchomości (art. 158 Kodeksu cywilnego). Umowa znosząca współwłasność nieruchomości stanowi rozporządzanie nieruchomością kończącym się nabyciem wyodrębnionych części przez poszczególnych właścicieli (w razie podziału rzeczy wspólnej) bądź nabyciem wyłącznej własności całej rzeczy przez jednego (lub kilku) ze współwłaścicieli (przyznanie własności) albo osobę trzecią (w razie sprzedaży). Istotą umowy znoszącej współwłasność nie jest zobowiązanie do bezpłatnego świadczenia, lecz realizacja prawa wyjścia z niepodzielności. Znosząc współwłasność rzeczy wspólnej współwłaściciele likwidują łączący ich stosunek współwłasności, przestają być współwłaścicielami danej rzeczy, nieruchomości.

Zniesienie współwłasności stanowi formę zbycia posiadanych przez współwłaścicieli udziałów w rzeczy wspólnej. Zbycie to może nastąpić odpłatnie (dopłaty, spłaty) lub nieodpłatnie albo częściowo odpłatnie poprzez rezygnację w całości lub w części z pieniężnej wartości zbywanego w trybie zniesienia współwłasności, udziału we współwłasności. Tak określona wartość i udział przechodzi na jego nabywcę, tj. m.in. właściciela rzeczy po zniesieniu jej współwłasności. W wypadku umownego zniesienia współwłasności o sposobie jej zniesienia decydują sami współwłaściciele.

Zawarcie umowy znoszącej współwłasność wyłącza możliwość stosowania do niej przepisów regulujących umowę darowizny. Są to dwie odrębne umowy odnoszące się do różnych stosunków prawnych. Istotą darowizny jest zobowiązanie się darczyńcy do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku, zaś istotą zniesienia współwłasności jest wykonanie przysługującego współudziałowcom rzeczy roszczenia (art. 210 Kodeksu cywilnego).

Umowa znosząca współwłasność nie jest zobowiązaniem do bezpłatnego świadczenia osoby wychodzącej ze współwłasności na rzecz osób w niej pozostających ani nie realizuje istniejącego wcześniej zobowiązania do jego spełnienia. Nie wynika ze stosunku zobowiązanego lecz prawa własności, współwłasności rzeczy. Każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 Kodeksu cywilnego) oraz żądać zniesienia współwłasności (art. 210 zd. 1 Kodeksu cywilnego). Uprawnienie do rozporządzania udziałem może nastąpić w drodze darowizny zaś żądanie zniesienia współwłasności poprzez zawarcie umowy znoszącej współwłasność.

Umowa współwłasności jest umową realizującą roszczenie współwłaścicieli, przenoszącą własność udziałów we współwłasności, nie w drodze darowizny lecz w wyniku rozporządzenia nimi celem wyjścia ze współwłasności rzeczy wspólnej. Do jej zawarcia niezbędna jest zgoda wola współwłaścicieli, a nie oświadczenie jego (lub kilku) z nich o bezpłatnym świadczeniu na rzecz pozostałych współwłaścicieli. Do umowy znoszącej współwłasność, odpłatnej czy nieodpłatnej z uwagi na jej charakter i skutek nie stosuje się przepisów dotyczących darowizny.

Wobec powyższego, mając na względzie przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane powyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że skoro w wyniku zniesienia współwłasności dokonanego w 2015 r. mąż Wnioskodawczyni otrzymał na wyłączną własność przedmiotową nieruchomość (działkę nr Y), to tym samym majątek, jaki przypadł mężowi Wnioskodawczyni w wyniku zawarcia umowy zniesienia współwłasności przekroczył udział, jaki przysługiwał jemu we współwłasności przed zniesieniem. Nabycie w wyniku zniesienia współwłasności części majątku, który należał do innych współwłaścicieli (brata męża Wnioskodawczyni), należy więc traktować jako nabycie w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zauważyć przy tym należy, że przedmiotem zniesienia współwłasności pomiędzy mężem Wnioskodawczyni a jego bratem, była ww. nieruchomość (działka nr Y), natomiast działka nr YY była przedmiotem odrębnej czynności prawnej, tj. umowy darowizny. Na powyższe nie będzie miała wpływu zawarta umowa darowizny, której przedmiotem była działka nr YY, bowiem czynność ta nie znosiła współwłasności rzeczy wspólnej współwłaścicieli.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że nabycie przez męża Wnioskodawczyni przedmiotowej nieruchomości (działki nr Y), nastąpiło w różny sposób i w różnym czasie:

- w 2008 r. – w części nabytej na podstawie umowy sprzedaży i umowy o ustanowieniu prawa użytkowania oraz umowy darowizny,

- w 2015 r. – w części nabytej w wyniku zniesienia współwłasności.

Zatem, przedmiotowa działka nr Y w części składa się z udziału nabytego przez męża Wnioskodawczyni w roku 2008, a w części z udziału nabytego w 2015 r.

W konsekwencji, Wnioskodawczyni na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych, za datę nabycia wskazanej we wniosku nieruchomości (działki nr Y), powinna przyjąć datę nabycia tej nieruchomości przez Jej męża (datę nabycia udziałów w ww. nieruchomości przez Jej małżonka ˗ do jego majątku odrębnego) – odpowiednio rok 2008 i rok 2015.

We wniosku wskazano również, że w 2016 r. Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem znieśli wspólność majątkową małżeńską, wprowadzając ustrój rozdzielności majątkowej małżeńskiej. W wyniku podziału majątku wspólnego dokonanego w 2017 r. Wnioskodawczyni nabyła w całości nieruchomość obejmująca działkę nr Y.

Zaznaczyć zatem należy, że w sytuacji sprzedaży – po ustaniu wspólności majątkowej małżeńskiej – nieruchomości uprzednio nabytej do majątku wspólnego małżonków (w przypadku Wnioskodawczyni miało to miejsce wskutek włączenia do majątku wspólnego małżonków poprzez umowę darowizny i rozszerzenia wspólności majątkowej o opisaną we wniosku nieruchomość – działkę nr Y) ˗ okres czasu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy liczyć od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jej nabycie do majątku wspólnego małżonków ˗ ze względu na dyspozycję art. 10 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny, uznać należy, że sprzedaż przez Wnioskodawczynię przedmiotowej nieruchomości (działki nr Y) w dniu 15 czerwca 2020 r., przyznanej Wnioskodawczyni w wyniku podziału majątku wspólnego małżonków w 2017 r., wcześniej włączonej do majątku wspólnego małżonków w drodze umowy darowizny w 2015 r., w odniesieniu do udziału nabytego przez męża Wnioskodawczyni w drodze umowy sprzedaży i umowy o ustanowieniu prawa użytkowania oraz umowy darowizny w 2008 r., nie stanowi dla Wnioskodawczyni źródła przychodu określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie, do dnia sprzedaży upłynęło 5 lat. W związku z tym, Wnioskodawczyni nie będzie zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego z tego tytułu.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni w tej części należało uznać za prawidłowe.

Natomiast sprzedaż przez Wnioskodawczynię przedmiotowej nieruchomości (działki nr Y) w dniu 15 czerwca 2020 r., przyznanej Wnioskodawczyni w wyniku podziału majątku wspólnego małżonków w 2017 r., wcześniej włączonej do majątku wspólnego małżonków w drodze umowy darowizny w 2015 r., w odniesieniu do udziału nabytego przez męża Wnioskodawczyni w drodze zniesienia współwłasności w 2015 r., stanowi dla Wnioskodawczyni źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach określonych w art. 30e ww. ustawy, z uwagi na fakt, że Wnioskodawczyni sprzedaży dokonała przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie.

W myśl art. 30e ust. 1 i art. 45 ust. 4 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku i jest płatny przed upływem terminu określonego na złożenia zeznania za rok podatkowy, w którym nastąpiło odpłatne zbycie.

Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy, podstawą obliczenia podatku jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

W myśl art. 30e ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3 (PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)-39), wykazać:

1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub

2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.

Dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł (art. 30e ust. 5 ww. ustawy).

W przypadku niewypełnienia warunków określonych w art. 21 ust. 1 pkt 131 podatnik jest obowiązany do złożenia korekty zeznania, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, i do zapłaty podatku wraz z odsetkami za zwłokę; odsetki nalicza się od następnego dnia po upływie terminu płatności, o którym mowa w art. 45 ust. 4 pkt 4, do dnia zapłaty podatku włącznie (art. 30e ust. 7 ww. ustawy).

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni w tej części należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Pani sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i musi Pani zastosować się do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).