Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środka trwałego jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

6 września 2021 r. za pośrednictwem poczty wpłynął Pana wniosek z 2 września 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 12 listopada 2021 r. (wpływ 16 listopada 2021 r.) oraz 21 grudnia 2021 r. (data wpływu 29 grudnia 2021 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Przedmiotem wniosku jest budynek posadowiony na fundamentach bezpośrednich, tj. stopach. Stopy fundamentowe zostały zaprojektowane pod słupy hali, połączone monolitycznie podwaliną po zewnętrznym obrysie hali. Ściany – główną konstrukcję budynku stanowi zespół 5-ciu ram poprzecznych. Rygle z profili IPE 160 ze stali S355JR ze wzmocnieniem w węzłach, słupy z profili RK 120 x 7 S355JR, RK 120 x 5 ze stali S235JR w ramie szczytowej. Stateczność konstrukcji w kierunku podłużnym jest zapewniona poprzez system stężeń dachowych i ściennych, umieszczonych w polach między ramami. W kierunku poprzecznym konstrukcja ram stanowi układ sztywny. Płatwie dachowe z profili zimnogiętych RK 120 x 50 w układzie belek wieloprzęsłowych. Płatwie przenoszą obciążenie z poszycia dachowego. Do usztywnienia zastosowano tężnik przęsłowy. Stężenie połaciowe poprzeczne zaprojektowano w kształcie litery X z prętów wiotkich średnicy 16 mm. Stężenie pionowe w ścianach podłużnych zaprojektowano w kształcie litery X z prętów wiotkich średnica 16 mm. Wszystkie stężenia prętowe są regulowane przy pomocy śrub rzymskich M16.

Budynek magazynowy to jednokondygnacyjna konstrukcja stalowa. Słupy nośne ram ustawione są na stopach fundamentowych, na podkładach stalowych, zgodnie z normą PN-B-06200, przytwierdzone śrubami. Budynek jest pokryty dachem dwuspadowym. Konstrukcję zaprojektowano jako ramę słupowo - ryglową o rozpiętości osiowej 4,93 m i rozstawie modułowym co 4,045 m. Na dachu jest płyta warstwowa z rdzeniem poliuretanowym o gr. 10 cm. Ściany budynku (konstrukcji) wypełnia płyta warstwowa z rdzeniem poliuretanowym gr. 10 cm. Stolarka, bramy segmentowe - typowe.

Jest Pan mikroprzedsiębiorcą, który prowadzi działalność od 1 stycznia 1993 r., której przedmiotem jest 46.90.Z - Sprzedaż hurtowa niewyspecjalizowana. Działalność jest ewidencjonowana za pomocą podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

12 listopada 2021 r. uzupełnił Pan wniosek, na wezwanie Organu, i wskazał, że posiada Pan nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128, z późn. zm.). Przychody z działalności gospodarczej opodatkowuje Pan podatkiem liniowym 19%. Grunt, na którym postawiono budynek należy do Pana rodziców, którzy użyczyli go na postawienie budynku. Przedmiotowy budynek ma charakter użytkowy. Budynek jest wyłącznie Pana własnością, który będzie wykorzystywany jako magazyn do działalności gospodarczej. Budynek jest wprowadzony na stan środków trwałych od 1 kwietnia 2021 r. Do dnia otrzymania interpretacji nie nalicza Pan amortyzacji, ponieważ podatek płaci Pan zaliczkowo po 1/12 za każdy miesiąc na podstawie dochodu z 2019 r. Przedmiotowy budynek jest nowy, jego budowę zakończono 31 marca 2021 r. W zaświadczeniu o zakończeniu budowy istnieje wpis, zgodnie z art. 54 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane. Budynek nie posiada fundamentów jako takich, tylko stopy fundamentowe w ilości 5 sztuk po każdej stronie, które wystają poza grunt i do ich są przytwierdzone śrubami słupy stalowe nośne, które stanowią konstrukcję budynku gospodarczego (hali). W dokumentacji budowlanej i projektowej oraz pozwoleniu do użytkowania jest wpis „Budowa budynku gospodarczego wraz z urządzeniami budowlanymi” (pozwolenie na budowę 2254/2019 z 4 grudnia 2019 r). W momencie oddania budynku, tj. 30 marca 2021 r. budynek był całkowicie kompletny i zdatny do użytku.

29 grudnia 2021 r. uzupełnił Pan wniosek, na ponowne wezwanie Organu, i wskazał, że przedmiotowy budynek jest budynkiem niemieszkalnym, niezwiązanym trwale z gruntem o kubaturze 82 m2, jest nowy, jego wartość to 98 239, 32 zł. Ponieważ nie jest trwale związany z gruntem, to mieści się w grupie 8 KŚT pod symbolem 806 – budynki, kioski, domki campingowe i inne obiekty wolnostojące niezwiązane w sposób trwały z gruntem, z wyłączeniem sklasyfikowanych w grupie 1 i 2.

Uważa Pan, że ma prawo do amortyzacji jednorazowej.

Pytanie (sformułowane w uzupełnieniu)

Czy taki budynek, wykonany zgodnie z projektem z nowych elementów, posadowiony na stopach fundamentowych, którego konstrukcja jest przykręcona śrubami do stóp fundamentowych i wszystkie elementy można rozkręcić i przenieść w inne miejsce, może być amortyzowany jednorazowo do kwoty 100 000 zł, zgodnie z art. 22k ust. 14-21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Pana stanowisko w sprawie (sformułowane w uzupełnieniu)

Pana zdaniem, przedmiotowy budynek (hala magazynowa) powinien być amortyzowany jednorazowo.

Budynek jest nowym środkiem trwałym, nie jest na stałe związany z gruntem, słupy konstrukcyjne zostały przytwierdzone do stóp fundamentowych śrubami i w każdej chwili można je rozmontować i przenieść w inne miejsce. Ponieważ nie jest on trwale związany z gruntem może być amortyzowany jednorazowo do wysokości 100 000 zł.

Utwierdza Pana w tym podobny przykład przedstawiony w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 11 sierpnia 2021 r., Nr 0111-KDIB2-1.4011.276.2020.1.BJ.

29 grudnia 2021 r. uzupełnił Pan wniosek, na ponowne wezwanie Organu, i wskazał, że budynek może być zaliczony do KŚT 806 i amortyzowany jednorazowo.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Stosownie do przepisu art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128, ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

- być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

- nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,

- być należycie udokumentowany.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

a) nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,

b) nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,

c) ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Problematyka amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uregulowana została w przepisach art. 22a do art. 22m ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2. maszyny, urządzenia i środki transportu,

3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższego przepisu wynika, że aby dany składnik majątku mógł zostać uznany za środek trwały, musi on spełniać łącznie następujące przesłanki:

- stanowić własność lub współwłasność podatnika,

- zostać przez niego nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,

- musi być kompletny i zdatny do użytku,

- musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej lub oddany w najem, dzierżawę lub leasing (tzw. leasing operacyjny),

- przewidywany okres jego używalności w prowadzonej przez podatnika działalności musi być dłuższy niż rok.

Dopiero po spełnieniu powyższych wymogów, dany składnik majątku można uznać za środek trwały i dokonywać odpowiednich odpisów amortyzacyjnych. Podatnik zobowiązany jest do dokonywania odpisów amortyzacyjnych zgodnie z określonymi stawkami.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Ponadto, jak stanowi art. 22i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1. Stawki te można podwyższać lub obniżać zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami ustawy.

Podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego, z uwzględnieniem art. 22i. Suma odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonanych w pierwszym roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, nie może przekroczyć wartości tych odpisów przypadających za okres od wprowadzenia ich do ewidencji (wykazu) do końca tego roku podatkowego (art. 22h ust. 4 ww. ustawy).

Jak stanowi przepis art. 22d ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

W myśl art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

Zgodnie z art. 22k ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji oraz środków transportu, z wyłączeniem samochodów osobowych, w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonych, z zastrzeżeniem ust. 2, o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania. Począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji miałaby być niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 22i ust. 1, podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22i.

W myśl art. 22k ust. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy prowadzący działalność gospodarczą mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej nabytych fabrycznie nowych środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 100 000 zł. Kwota 100 000 zł obejmuje sumę odpisów amortyzacyjnych i wpłaty na poczet nabycia środka trwałego, o której mowa w art. 22 ust. 1s, zaliczonej do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22k ust. 15 ustawy o podatku dochodowym, przepis ust. 14 stosuje się, pod warunkiem że:

1. wartość początkowa jednego środka trwałego, o którym mowa w ust. 14, nabytego w roku podatkowym, wynosi co najmniej 10 000 zł lub

2. łączna wartość początkowa co najmniej dwóch środków trwałych, o których mowa w ust. 14, nabytych w roku podatkowym, wynosi co najmniej 10 000 zł, a wartość początkowa każdego z nich przekracza 3 500 zł.

Przepis art. 22k ust. 16 ww. ustawy, stanowi, że kwotę jednorazowego odpisu amortyzacyjnego, o której mowa w ust. 14, pomniejsza się o wysokość zaliczonej do kosztów uzyskania przychodów wpłaty na poczet nabycia środka trwałego, o której mowa w art. 22 ust. 1s.

W przypadku, o którym mowa w ust. 15 pkt 2, kwotę jednorazowego odpisu amortyzacyjnego, o której mowa w ust. 14, pomniejsza się o kwotę odpisów amortyzacyjnych dokonanych przez podatnika od środków trwałych, o których mowa w ust. 14. (art. 22k ust. 17 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 22k ust. 18 ww. ustawy, do odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, o których mowa w ust. 14, stosuje się odpowiednio przepis ust. 8, z tym że suma dokonanych odpisów amortyzacyjnych i wpłaty na poczet nabycia środka trwałego, o której mowa w art. 22 ust. 1s, zaliczonej do kosztów uzyskania przychodów, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych.

Odnosząc powyższe uregulowania prawne do opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że skoro przedmiotowa hala magazynowa spełnia przesłanki zawarte w art. 22k ust. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. – jak wskazano we wniosku – jest fabrycznie nowa, została prawidłowo zaliczona do grupy 8 Klasyfikacji Środków Trwałych (nie jest trwale związana z gruntem), została nabyta oraz została wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w 2021 r., to będzie miał Pan prawo dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w łącznej kwocie do 100 000 zł.

Reasumując, zgodnie z art. 22k ust. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, może Pan dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej nabytej fabrycznie nowej hali magazynowej, zaliczonej do grupy 8 symbol 806 Klasyfikacji Środków Trwałych, w roku podatkowym, w którym środek ten został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 100 000 zł.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego , który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie zauważyć należy, że stosownie do zadanego pytania, wyznaczającego zakres rozpatrzenia wniosku, przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej nie jest ocena prawidłowości dokonanej we wniosku klasyfikacji hali magazynowej, opartej o przepisy Rozporządzenia z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz.U. z 2016 r., poz. 1864). W konsekwencji ryzyko prawidłowości tej klasyfikacji ciąży na Panu. Zgodnie bowiem z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS (Główny Urząd Statystyczny) Nr 1, poz. 11), zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m.in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego w Łodzi, który udziela informacji w zakresie stosowania takiej klasyfikacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywało się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Pana w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Pana sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i musi się Pan zastosować do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.; dalej jako : „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, ze zm.).