0112-KDIL3-1.4011.50.2019.9.AG

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 18 lipca 2019 r. sygn. akt I SA/Po 386/19 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 29 września 2021 r.) oraz wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 27 kwietnia 2021 r. sygn. akt II FSK 3179/19 stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanych stanów faktycznych w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

Dnia 14 lutego 2019 r. wpłynął Państwa wniosek z 11 lutego 2019 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w przypadku świadczenia na rzecz pracowników oraz byłych pracowników.

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 11 marca 2019 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał dla Państwa indywidualną interpretację nr 0112-KDIL3-1.4011.50.2019.1.AGR, w której uznał Państwa stanowisko w zakresie obowiązków płatnika w przypadku świadczenia na rzecz pracowników oraz byłych pracowników za nieprawidłowe.

Państwo na interpretację przepisów prawa podatkowego z 11 marca 2019 r. nr 0112-KDIL3-1.4011.50.2019.1.AGR złożyliście skargę z 10 kwietnia 2019 r. (data wpływu 12 kwietnia 2019 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z 18 lipca 2019 r. sygn. akt I SA/Po 386/19 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z 11 marca 2019 r. nr 0112-KDIL3-1.4011.50.2019.1.AGR.

W ocenie Sądu – spór między stronami dotyczy kwestii wystąpienia przychodu u pracowników i byłych pracowników w przypadku zapłaty przez płatnika zaległych składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne.

Sąd wskazał, że przychyla się do linii orzeczniczej, m.in. do wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego z: 19 marca 2019 r., II FSK 864/17; 27 października 2015 r., II FSK 1891/13; 5 kwietnia 2019 r., II FSK 1311/17.

Sąd podkreślił, że granice tzw. sprawy interpretacyjnej wyznaczają: stan faktyczny podany we wniosku, treść zadanego pytania oraz zajęte przez wnioskodawcę stanowisko. Organowi interpretacyjnemu nie wolno modyfikować elementów stanu faktycznego zakreślonych przez stronę. Ze złożonego zaś wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji wynika, że Spółka wadliwie rozliczała składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne, nie wywiązując się tym samym z obowiązków płatnika nałożonych na niego przez ustawę z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1778 ze zm.). Zasadnie zatem Skarżąca zarzuciła organowi naruszenie art. 14b § 3 oraz art. 14c § 1 i 2 Ordynacji podatkowej przez zniekształcenie stanu faktycznego podanego we wniosku. Organ przyjął, że Skarżąca sfinansowała za pracowników składki na ubezpieczenie, gdy tymczasem Skarżąca jedynie wykonała ciążący na niej, jako na płatniku, obowiązek uiszczenia zaległych składek, co stanowi istotną rozbieżność z przedstawionym we wniosku stanem faktycznym. Uregulowanie składek na ubezpieczenie społeczne pracowników i byłych pracowników miało na celu wywiązanie się przez Spółkę z jej obowiązków jako płatnika. Płatnik wykonał zatem, choć ze zwłoką, własne, wynikające z ustawy zobowiązanie publicznoprawne. Natomiast wspomniany obowiązek publicznoprawny w żadnym momencie nie ciążył na uprawnionym z ubezpieczenia (pracowniku lub byłym pracowniku). Relacja prawna między płatnikiem a Zakładem Ubezpieczeń Społecznych ma charakter ekskluzywny, przy podstawowym znaczeniu tego określenia, że oznacza ono niedostępność dla innych podmiotów. Pracownik, przy sporze pracodawcy (płatnika) z ZUS (Zakład Ubezpieczeń Społecznych), nie ma statusu strony. Ewentualnie może wnioskować do ZUS o przeprowadzenie kontroli, ale późniejsze postępowanie toczy się z udziałem Zakładu i płatnika. Obowiązki płatnika w sposób jednoznaczny określone zostały w art. 46 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz art. 85 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. 2018 r. poz. 1510 ze zm.). Tym samym Spółka, regulując zaległe składki na ubezpieczenie społeczne, zrealizowała ciążący na niej obowiązek. Wykonanie zaległego zobowiązania przez płatnika, w zakresie obliczenia, potrącenia z dochodu ubezpieczonego oraz odprowadzania składek na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne, nie można utożsamiać – jak słusznie podkreśla Skarżąca – z wykonaniem obowiązku za kogoś innego, tj. za pracownika lub byłego pracownika. Fakt późniejszego wpłacenia składek (późniejszego wywiązania się z opisanego obowiązku prawnego) nie zmienia charakteru prawnego wpłaty, nawet jeżeli w dacie wpłaty nie wiąże spółki z pracownikiem stosunek zatrudnienia. Wpłata ta pozostaje nadal składką na ubezpieczenie społeczne. Stosownie natomiast do art. 26 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych składki na ubezpieczenie społeczne odliczane są od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Sądu – Spółka, działając w zwłoce, uiszczając zaległe składki w ramach swoich publicznoprawnych obowiązków jako płatnik, nie dokonuje żadnego przysporzenia majątkowego z tego tytułu pracownikom i byłym pracownikom, przy jednoczesnym stanowczym zauważeniu, że konsekwencją niepobrania przez Spółkę we właściwym czasie składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne z wynagrodzeń wypłacanych zleceniobiorcom było wypłacenie tych wynagrodzeń w wyższej wysokości i w konsekwencji pobranie zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w wyższej wysokości niż należna, gdyby płatnik uwzględnił składki.

Należy zgodzić się ze Skarżącą, że przyjęcie za prawidłowe stanowiska Organu prowadziłoby do zakłócenia podstawowych zasad opodatkowania, również w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, a mianowicie zakazu podwójnego opodatkowywania.

Sąd wskazał, że zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami (co do zasady) są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Przychód podatkowy jest w istocie określonym przyrostem majątkowym i jego otrzymanie musi mieć charakter definitywny. Zgodnie z wykładnią ww. przepisu o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, którymi może on rozporządzać. Wartość świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, aby stanowiła przychód dodatkowy, musi być otrzymana przez podatnika, a nie tylko postawiona do jego dyspozycji, jak w przypadku pieniędzy i wartości pieniężnych.

Wobec powyższego – zdaniem Sądu – trafne jest stanowisko Skarżącej, że płatnik, uiszczając zaległe składki, w tej części do zapłacenia których zobligowani byli ubezpieczeni, nie dokonuje żadnego przysporzenia majątkowego zwiększającego majątek pracowników lub były pracowników. W konsekwencji na Spółce nie spoczywał obowiązek pobrania od ww. kwoty zaliczek na podatek dochodowy ani obowiązek ujęcia ww. kwoty wśród przychodów ze stosunku pracy wykazywanych w informacji PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)-11 za 2018 r.

Tym samym – zdaniem Sądu I instancji – Organ dopuścił się zarzucanego mu w skardze naruszenia przepisów prawa materialnego, tj. art. 9 ust. 1 oraz art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 18 lipca 2019 r. sygn. akt I SA/Po 386/19, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej złożył skargę kasacyjną z 24 października 2019 r. nr 0110-KWR2.4021.39.2019.2.MG do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wyrokiem z 27 kwietnia 2021 r. sygn. akt II FSK 3179/19 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę kasacyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że kwestia skutków podatkowych opłacenia przez płatnika składek na ubezpieczenie społeczne i ich wpływu na obowiązek płatnika na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych była już wielokrotne przedmiotem wypowiedzi orzeczniczych Naczelnego Sądu Administracyjnego (wyroki z; 6 sierpnia 2019 r., II FSK 2971/17; 5 kwietnia 2019 r., II FSK 1311/17; 21 marca 2019 r., II FSK 972/17; 19 marca 2019 r., II FSK 864/17; 27 października 2015 r., II FSK 1891/13). W tej sprawie Naczelny Sąd Administracyjny – podobnie jak Sąd pierwszej instancji – w pełni podziela zawartą w przywołanych wyrokach ocenę prawną.

Naczelny Sąd Administracyjny zaznaczył, że argumentacja przedstawiona we wspomnianych wyrokach dotyczyła wprost jedynie składek na ubezpieczenie społeczne, podczas gdy w tej sprawie Spółka uiściła również składki na ubezpieczenie zdrowotne – niemniej przyjęte w orzecznictwie stanowisko pozostaje aktualne również w tej sprawie. Wynika to z art. 85 ust. 1 w zw. z art. 87 ust. 1 ustawy z 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 581 ze zm.). Zgodnie z art. 87 ust. 1 tej ustawy pracodawca jest obowiązany „opłacić i rozliczyć składki na ubezpieczenie zdrowotne za każdy miesiąc kalendarzowy w trybie i na zasadach oraz w terminie przewidzianych dla składek na ubezpieczenie społeczne”. Natomiast art. 85 ust. 1 tej ustawy stanowi, że „za osobę pozostającą w stosunku pracy, w stosunku służbowym albo odbywająca służbę zastępczą składkę jako płatnik oblicza, pobiera z dochodu ubezpieczonego i odprowadza pracodawca”. Przepisy te zawierają zatem odesłanie do ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 r., nr 205, poz. 1585 ze zm.), a przyjęte w nich rozwiązanie jest zbieżne z art. 46 ust. 1 tej ustawy.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego istotnym jest, że w żadnym momencie obowiązek zaległych składek na obowiązkowe ubezpieczenie społeczne i zdrowotne nie ciążył na uprawnionym z ubezpieczenia. Obowiązki płatnika ubezpieczenia społecznego w sposób jednoznaczny określone zostały w art. 46 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, w myśl którego płatnik składek jest obowiązany według zasad wynikających z przepisów ustawy obliczać, potrącać z dochodów ubezpieczonych, rozliczać oraz opłacać należne składki za każdy miesiąc kalendarzowy. Z tego wynika, że Spółka – regulując zaległe składki na ubezpieczenie społeczne – zrealizowała ciążący na niej obowiązek. Wykonania zaległego zobowiązania przez płatnika, w zakresie obliczenia, potrącenia z dochodu ubezpieczonego oraz odprowadzania składek na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne, nie można utożsamiać z wykonaniem obowiązku za kogoś innego, tj. za pracownika lub byłego pracownika, czy za zleceniobiorcę. W przypadku składek na ubezpieczenie zdrowotne zbieżne wnioski należy wywieść z treści art. 87 ust. 1 oraz art. 85 ust. 1 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego – fakt późniejszego wpłacenia składek (późniejszego wywiązania się z opisanego obowiązku prawnego) nie zmienia charakteru prawnego wpłaty. Pozostaje ona nadal składką na ubezpieczenie społeczne. Stosownie natomiast do art. 26 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych składki na ubezpieczenie społeczne odliczane są od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego Spółka, działając w zwłoce, uiszczając zalegle składki w ramach swoich publicznoprawnych obowiązków jako płatnik, nie dokonuje żadnego przysporzenia majątkowego z tego tytułu zleceniobiorcom. Konsekwencją niepobrania przez płatnika we właściwym czasie składek na ubezpieczenie społeczne ze świadczeń wypłacanych zleceniobiorcom było wypłacenie tych świadczeń w wyższej wysokości i pobranie zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od całości wypłaconych dochodów, czyli zaliczki w wyższej wysokości niż należna, gdyby płatnik wcześniej prawidłowo uwzględnił składki.

Naczelny Sąd Administracyjny zaznaczył, że Spółka wykonała nałożony na nią obowiązek zapłaty należności publicznoprawnej. Przepisy regulujące zasady uiszczania składek na ubezpieczenie społeczne nie przewidują możliwości przeniesienia odpowiedzialności płatnika składek na ubezpieczenie społeczne za nienależyte wywiązywanie się z nałożonych na tego płatnika obowiązków na osoby ubezpieczone. Skoro tak, to późniejsza wpłata składek przez Spółkę nie może być uznana za świadczenie dokonane „za ubezpieczonych”. Ci ostatni nie są bowiem zobowiązani do zapłaty zaległej składki.

Dodatkowo Naczelny Sąd Administracyjny zauważył, że przyjęcie za prawidłowe stanowiska Organu interpretacyjnego prowadziłoby do zakłócenia podstawowych zasad opodatkowania, w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, a mianowicie zakazu podwójnego opodatkowywania. Wobec powyższego, wbrew zarzutom skargi kasacyjnej Organu, trafnie Sąd pierwszej instancji uznał, że płatnik – uiszczając zaległe składki w części należnej od świadczenia wypłacanego zleceniobiorcy – nie dokonuje żadnego przysporzenia majątkowego zwiększającego majątek zleceniobiorcy (oni sami nie otrzymują też od płatnika nieodpłatnych świadczeń).

Końcowo Naczelny Sąd Administracyjny odniósł się do zarzutów naruszenia przepisów postępowania i zaznaczył, że zgodnie z art. 183 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu uwzględniając wyłącznie nieważność postępowania sądowoadministracyjnego. Skarga kasacyjna jest bowiem wysoce sformalizowanym środkiem zaskarżenia i musi odpowiadać wymogom określonym w art. 174 i art. 176 tej ustawy. Naczelny Sąd Administracyjny związany jest granicami skargi kasacyjnej i nie może zastępować strony w wyrażaniu, precyzowaniu, czy też uzasadnianiu jej zarzutów. Innymi słowy, wskazanie przez autora skargi kasacyjnej przepisów, jakie w jego ocenie naruszył sąd administracyjny pierwszej instancji, a także wyjaśnienie w uzasadnieniu skargi kasacyjnej, na czym to naruszenie polegało, wyznacza granice, w których rozstrzyga Naczelny Sąd Administracyjny. Zarzuty, jak i ich uzasadnienie powinny zatem być ujęte ściśle i zrozumiale, zwłaszcza jeśli weźmie się pod uwagę wymóg sporządzenia skargi kasacyjnej przez profesjonalnego pełnomocnika (art. 175 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). Związanie sądu kasacyjnego zarzutami podniesionymi w skardze kasacyjnej oznacza, że sąd ten – co do zasady – nie ma kompetencji do kontroli legalności postępowania pierwszoinstancyjnego poza granicami zaskarżenia.

Opis stanów faktycznych

Zakład Ubezpieczeń Społecznych przeprowadził u płatnika składek – (…) (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) – kontrolę w zakresie prawidłowości i rzetelności obliczania składek na ubezpieczenia społeczne oraz innych składek, do których poboru zobowiązany jest Zakład Ubezpieczeń Społecznych oraz zgłaszania do ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego.

Kontrolą objęto okres marzec 2011 r. – kwiecień 2016 r. W protokole kontroli stwierdzono, że Spółka nieprawidłowo nie naliczyła składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne za pracowników Spółki wykonujących na rzecz Spółki prace w oparciu o umowy cywilnoprawne zawarte z agencją pracy tymczasowej (agencja pracy tymczasowej była zatrudniona przez podwykonawcę Spółki). W wyniku powyższego, Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydał decyzje stwierdzające, że przychód uzyskany przez pracowników Spółki z tytułu wykonywania pracy w ramach stosunku pracy i przychód z umowy o dzieło zawartej z agencją pracy tymczasowej z tytułu pracy świadczonej w ramach umowy cywilnoprawnej realizowanej na rzecz własnego pracodawcy, tj. Spółki, stanowią podstawę wymiaru składek na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne. Decyzje zobowiązywały Spółkę do wpłacenia na rachunek Zakładu Ubezpieczeń Społecznych zaległych składek z ww. tytułu.

Spółka odwołała się od ww. decyzji do Sądu Okręgowego. Wydane dotychczas rozstrzygnięcia sądu były negatywne dla Spółki (oddalenie odwołań). W rezultacie, Spółka rozpoczęła proces wycofywania pozostałych odwołań.

W związku z powyższym, w marcu, kwietniu i maju 2018 r. Spółka zapłaciła do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych zaległe składki na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne za lata 2011-2016, zarówno w części, która obciążała pracodawcę (tj. Spółkę), jak i w części, którą Spółka powinna była potrącić w przeszłości z wynagrodzeń pracowników. Spółka nie potrąciła z wynagrodzenia pracowników zaliczki na podatek dochodowy obliczonej od ww. kwot. Wskazać również należy, że na dzień zapłaty składek, część ubezpieczonych nie pozostawała już w stosunku pracy ze Spółką.

Pytanie

Czy zaległe składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne zapłacone przez Spółkę do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w części, która powinna być potrącona z wynagrodzenia pracowników, a nie została zwrócona przez pracowników i byłych pracowników Spółki, są przychodem dla tych osób, który Spółka powinna wykazać w informacji PIT-11 za rok, w którym ww. składki zostały zapłacone przez Spółkę do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych?

Państwa stanowisko w sprawie

Państwa zdaniem, zaległe składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne zapłacone przez Spółkę do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w części, która powinna być potrącona w przeszłości z wynagrodzenia pracowników, a nie została zwrócona przez pracowników i byłych pracowników Spółki, nie są przychodem dla tych osób. W rezultacie, Spółka nie jest zobowiązana wykazać kwot zapłaconych składek w informacji PIT-11 za rok, w którym ww. składki zostały zapłacone przez Spółkę do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Zasadniczą kwestią, którą należy rozstrzygnąć w analizowanej sprawie jest ustalenie, czy zapłata przez Spółkę do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych zaległych składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne w części, która powinna być potrącona w przeszłości z wynagrodzenia pracowników, a nie została zwrócona przez pracowników i byłych pracowników Spółki, stanowi dla tych osób przychód podlegający opodatkowaniu na gruncie Ustawy PDOF. Wyłącznie w takim przypadku na Spółce ciążyłby obowiązek ujęcia przychodu w wysokości ww. części składek w informacji PIT-11 za rok, w którym ww. składki zostały zapłacone przez Spółkę do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

1. Brak przychodu podatkowego po stronie pracowników i byłych pracowników Spółki.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 Ustawy PDOF opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Art. 11 ust. 1 ustawy PDOF zawiera ogólną definicję przychodów, zgodnie z którą przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W orzecznictwie podkreśla się, że przychód podatkowy w rozumieniu powyższych przepisów jest w istocie określonym przyrostem majątkowym i jego otrzymanie musi mieć charakter definitywny. O zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, którymi może on rozporządzać lub pozwala na uniknięcie wydatku, który musiałby ponieść. Co więcej, uznanie świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń za przychód osoby fizycznej wymaga, aby świadczenia te były faktycznie otrzymane przez osobę fizyczną (w przeciwieństwie do pieniędzy i wartości pieniężnych, które mogą być jedynie postawione do dyspozycji osoby fizycznej).

W analizowanej sprawie nie można zidentyfikować po stronie pracowników i byłych pracowników Spółki, otrzymanego przez nich od Spółki przysporzenia majątkowego, które ostatecznie i faktycznie powiększa ich aktywa lub też pozwala na uniknięcie wydatku, który musieliby ponieść.

Spółka uiściła zaległe składki na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne, wykonując własne obowiązki płatnika składek wynikające z przepisów prawa oraz decyzji organów ubezpieczeniowych. Zapłata tych składek przez Spółkę na rachunek Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie skutkowała po stronie pracowników i byłych pracowników otrzymaniem żadnego przysporzenia majątkowego, zwiększającego ich aktywa. Składki ubezpieczeniowe zapłacone przez płatnika umożliwią dopiero w przyszłości uzyskanie potencjalnych świadczeń z ubezpieczenia społecznego i zdrowotnego, takich jak świadczenia emerytalne, chorobowe, dostęp do publicznej opieki zdrowotnej itp. Hipotetyczna możliwość skorzystania ze świadczeń z ubezpieczenia społecznego i zdrowotnego nie może być uznawana za „ostateczne i faktyczne” powiększenie aktywów pracownika lub byłego pracownika, nie może być także kwalifikowana jako „otrzymanie” od Spółki świadczenia w naturze lub nieodpłatnego świadczenia. Przyjęcie takiego podejścia prowadziłoby do absurdalnego wniosku, że opodatkowane świadczenie po stronie pracowników obejmuje również równowartość składek na ubezpieczenia społeczne obciążających koszty pracodawcy, skoro składki te wpływają na możliwość otrzymania przez te osoby i wysokość przyszłych świadczeń z ubezpieczenia społecznego. Tym samym, uznać należy, że nie można zidentyfikować po stronie pracowników i byłych pracowników Spółki otrzymanego przez nich od Spółki przysporzenia majątkowego, które ostatecznie i faktycznie powiększa ich aktywa.

Nie można także twierdzić, że pracownicy i byli pracownicy Spółki otrzymali od Spółki opodatkowane świadczenie w postaci uniknięcia wydatku, który musieliby ponieść. W żadnym momencie, pracownicy i byli pracownicy Spółki nie byli zobowiązani do zapłacenia na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych zaległych składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne. Publicznoprawny obowiązek zapłaty zaległych składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne ciążył wyłącznie na Spółce. Relacja prawna pomiędzy płatnikiem a Zakładem Ubezpieczeń Społecznych ma charakter ekskluzywny, w podstawowym znaczeniu tego określenia, że oznacza ono niedostępność dla innych podmiotów. Pracownik nie ma statusu strony w trakcie postępowania kontrolnego prowadzonego u płatnika składek przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych; może wnioskować do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o przeprowadzenie kontroli, ale późniejsze postępowanie kontrolne toczy się z udziałem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i płatnika składek, co miało miejsce w niniejszej sprawie. Wykonanie przez Spółkę zaległego zobowiązania w postaci obliczenia oraz odprowadzania składek na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne nie może być utożsamiane z wykonaniem przez Spółkę obowiązków za pracowników i byłych pracowników. Co więcej, w przypadku, gdyby Spółka nie wykonała obowiązku zapłaty zaległych składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne, Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie miałby podstawy prawnej, aby dochodzić tej zapłaty od pracowników i byłych pracowników Spółki. Podkreślić również należy, że pracownicy i byli pracownicy nie są zobowiązani do zapłacenia na rzecz Spółki tej części zaległych składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne zapłaconych przez Spółkę, którą Spółka powinna była w przeszłości potrącić z ich wynagrodzeń. Brak jest podstawy prawnej, która umożliwia Spółce dochodzenia takiej płatności od pracowników i byłych pracowników. Co więcej, przepisy prawa pracy zabraniają Spółce potrącić ww. kwotę z bieżącego wynagrodzenia pracowników bez ich wyraźnej i pisemnej zgody.

Brak powstania przychodu po stronie pracowników i byłych pracowników Spółki można również uzasadnić, odwołując się do przesłanek opodatkowania nieodpłatnych świadczeń wypracowanych przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13. W wyroku Trybunał przyjął, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które spełniają kumulatywnie następujące przesłanki: (1) zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie) i w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy), (2) przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, (3) korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów). W świetle reguł interpretacyjnych wskazanych przez Trybunał Konstytucyjny zapłata składek za ubezpieczonych nie stanowi dla nich przychodu, ponieważ świadczenie takie: (1) nie jest spełnione za zgodą ubezpieczonych ani w ich interesie – uregulowanie błędnie niepobranych składek jest obowiązkiem ustawowym płatnika, a zatem jest spełnione w interesie Spółki – pracodawcy, w celu wywiązania się z obowiązków publicznoprawnych wynikających z przepisów prawa i decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, (2) nie przynosi ubezpieczonym korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku – co wykazano powyżej. Spełniona jest jedynie przesłanka (3), tj. możliwość indywidualizacji potencjalnego świadczenia, lecz nie ma to większego znaczenia, ponieważ zapłata przez Spółkę zaległych składek nie spełnia pozostałych warunków pozwalających na traktowanie równowartości tych składek jako przychodu podatkowego pracowników i byłych pracowników.

Podsumowując, w wyniku uregulowania przez Spółkę w 2018 r. zaległych składek w części, która powinna być potrącona w przeszłości z wynagrodzenia pracowników, a nie została zwrócona przez pracowników i byłych pracowników Spółki, nie powstał dla pracowników i byłych pracowników Spółki opodatkowany przychód na gruncie Ustawy PDOF. Po stronie pracowników ani byłych pracowników Spółki nie wystąpiła bowiem ostateczna i definitywna korzyść, która powiększyła ich aktywa. Pracownicy i byli pracownicy nie byli także zobowiązani do poniesienia wydatku w wysokości ww. składek ani na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, ani na rzecz Spółki. W rezultacie, nie uniknęli oni wydatku, który musieliby ponieść. Ponadto, zapłata zaległych składek przez Spółkę nie została dokonana za zgodą pracowników ani w ich interesie. Powyższe wyklucza możliwość rozpoznania po stronie pracowników i byłych pracowników przychodu podatkowego w 2018 r.

Dla pełnego obrazu podkreślić należy, że jedyna korzyść, która wystąpiła dla pracowników lub byłych pracowników w związku z zaistniałą sytuacją, polegała na tym, że w przeszłości otrzymali od Spółki – pracodawcy wyższe wynagrodzenie netto, z uwagi na brak potrącenia z wynagrodzenia brutto ww. składek. Wynagrodzenie to zostało opodatkowane w przeszłości podatkiem PIT. Wysokość podatku zapłaconego w przeszłości była jednak wyższa niż wysokość podatku, który byłby należny, gdyby Spółka w przeszłości prawidłowo obliczyła i potrąciła składki na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne. Tym samym, pracownicy i byli pracownicy Spółki uregulowali już „dodatkowy” podatek PIT związany z analizowanymi składkami.

2. Obowiązki informacyjne Spółki.

Jak wykazano powyżej, w wyniku uregulowania przez Spółkę w 2018 r. zaległych składek w części, która powinna być potrącona w przeszłości z wynagrodzenia pracowników, a nie została zwrócona przez pracowników i byłych pracowników Spółki, nie powstał dla pracowników i byłych pracowników Spółki opodatkowany przychód na gruncie Ustawy PDOF. W rezultacie, w odniesieniu do pracowników Spółki na Spółce nie spoczywał obowiązek pobrania od ww. kwoty zaliczek na podatek dochodowy ani obowiązek ujęcia ww. kwoty wśród przychodów ze stosunku pracy wykazywanych w informacji PIT-11 za 2018 r. Analogicznie, w odniesieniu do byłych pracowników Spółki na Spółce nie spoczywał obowiązek ujęcia ww. kwoty wśród przychodów z innych źródeł wykazywanych w informacji PIT-11 za 2018 r.

3. Stanowisko sądów administracyjnych w analogicznych sprawach.

Stanowisko zaprezentowane przez Spółkę znajduje potwierdzenie w ukształtowanej przez lata linii orzeczniczej sądów administracyjnych. Przykładowo:

· w wyroku z dnia 27 października 2015 r., sygn. II FSK 1891/13 Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że „(`(...)`) płatnik składek ubezpieczeniowych, uiszczając zaległe składki w części należnej od wynagrodzenia wypłacanego zawodnikowi, nie dokonuje żadnego przysporzenia majątkowego, zwiększającego majątek zawodników (oni sami nie otrzymują od płatnika nieodpłatnych świadczeń) (`(...)`)”;

· w wyroku z 25 lipca 2018 r., sygn. I SA/Rz 447/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie uznał, że „(`(...)`) Szpital, działając w zwłoce, uiszczając zaległe składki w ramach swoich publicznoprawnych obowiązków jako płatnik, nie dokonuje żadnego przysporzenia majątkowego z tego tytułu pracownikom i byłym pracownikom, przy jednoczesnym stanowczym zauważeniu, że konsekwencją nie pobrania przez Szpital we właściwym czasie składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne z wynagrodzeń wypłacanych zleceniobiorcom było wypłacenie tych wynagrodzeń w wyższej wysokości i w konsekwencji pobranie zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w wyższej wysokości niż należna, gdyby płatnik uwzględnił składki (finansowane w całości lub części przez świadczeniobiorcę). Przyjęcie za prawidłowe stanowiska Dyrektora prowadziłoby do zakłócenia podstawowych zasad opodatkowania, również w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, a mianowicie zakazu podwójnego opodatkowywania (`(...)`)”;

· w wyroku z dnia 15 maja 2018 r., sygn. I SA/GI 304/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wskazał, że „(`(...)`) Nie można zatem podzielić stanowiska zaprezentowanego przez organ, że wartość zaległej składki na ubezpieczenie społeczne (część ubezpieczonego) zapłaconej przez spółkę do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych stanowi dla ubezpieczonych przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Organ podatkowy błędnie zatem uznał, że płatnik zobowiązany jest pobrać zaliczkę na podatek w przypadku zapłaty zaległych składek na ubezpieczenie społeczne w części pracowniczej (…)”.

Linia orzecznicza zapoczątkowana przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 27 października 2015 r. jest podzielana również w późniejszych orzeczeniach. Przykładowo, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu orzekł w dniu 16 stycznia 2019 r. (sygn. I SA/Po 829/18), że w sytuacji analogicznej do zaprezentowanej w niniejszym wniosku o interpretację prawa podatkowego, po stronie ubezpieczonych nie powstaje przychód podatkowy.

4. Podsumowanie.

Podsumowując, w wyniku uregulowania przez Spółkę w 2018 r. zaległych składek w części, która powinna być potrącona w przeszłości z wynagrodzenia pracowników, a nie została zwrócona przez pracowników i byłych pracowników Spółki, nie powstał dla pracowników i byłych pracowników Spółki opodatkowany przychód na gruncie Ustawy PDOF. W rezultacie, w odniesieniu do pracowników Spółki na Spółce nie spoczywał obowiązek pobrania od ww. kwoty zaliczek na podatek dochodowy ani obowiązek ujęcia ww. kwoty wśród przychodów ze stosunku pracy wykazywanych w informacji PIT-11 za 2018 r. Analogicznie, w odniesieniu do byłych pracowników Spółki na Spółce nie spoczywał obowiązek ujęcia ww. kwoty wśród przychodów z innych źródeł wykazywanych w informacji PIT-11 za 2018 r. Powyższe stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w ukształtowanej linii orzeczniczej sądów administracyjnych, w tym w ostatnim wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 16 stycznia 2019 r., sygn. I SA/Po 829/18.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku, jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że tą interpretację oparliśmy na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania pierwotnej interpretacji, ponieważ interpretacja ta stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu i orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 z późn. zm.): opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z ogólnej definicji przychodów zawartej w powyższej regulacji wynika, że przychodami są w szczególności otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przy czym – przez pojęcie „otrzymane” należy rozumieć takie pieniądze i wartości pieniężne, które zostały podatnikowi dane. Mając na uwadze istnienie wielu form rozliczeń, należy stwierdzić, że otrzymane pieniądze to nie tylko wypłacona gotówka, ale również kwota, która wpłynęła na rachunek bankowy podatnika.

Natomiast „postawionymi do dyspozycji” są takie pieniądze i wartości pieniężne, które podatnik – wykazując określoną aktywność – ma możliwość włączyć do swojego władztwa. Innymi słowy, podatnik ma możliwość skorzystania z tych pieniędzy, a nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone środki do dyspozycji.

Ponieważ za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika, to należy wskazać, że dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie rozumie się te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy.

Art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot składek określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych potrąconych w roku podatkowym przez płatnika ze środków podatnika, z tym że w przypadku podatnika osiągającego przychody określone w art. 12 ust. 6, tylko w części obliczonej, w sposób określony w art. 33 ust. 4, od przychodu podlegającego opodatkowaniu – odliczenie nie dotyczy składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) zwolniony od podatku na podstawie ustawy, oraz składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód, od którego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Art. 27b ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: podatek dochodowy, obliczony zgodnie z art. 27 lub art. 30c, w pierwszej kolejności ulega obniżeniu o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1938, z późn. zm.) pobranej w roku podatkowym przez płatnika zgodnie z przepisami o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych – obniżenie nie dotyczy składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) zwolniony od podatku na podstawie ustawy oraz składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód, od którego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r.: osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Art. 42a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r.: osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Z przedstawionych we wniosku informacji wynika, że w protokole pokontrolnym Zakład Ubezpieczeń Społecznych stwierdził, że Państwo nieprawidłowo nie naliczyliście składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne za Państwa pracowników wykonujących na Państwa rzecz prace na podstawie umowy cywilnoprawnej zawartej z agencją pracy tymczasowej (agencja pracy tymczasowej była zatrudniona przez Państwa podwykonawcę). Dlatego w marcu, kwietniu i maju 2018 r. zapłaciliście Państwo do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych zaległe składki na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne za lata 2011-2016, zarówno w części, która obciążała pracodawcę (tj. Państwa), jak i w części, którą Państwo powinniście potrącić w przeszłości z wynagrodzeń pracowników. Państwo nie potrąciliście z wynagrodzenia pracowników zaliczki na podatek dochodowy obliczonej od ww. kwot. Na dzień zapłaty składek część ubezpieczonych nie pozostawała już z Państwem w stosunku pracy.

Taki stan rzeczy wskazuje, że odprowadzenie przez Państwa składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne, wpłaconych do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w części należnej od wynagrodzenia pracownika (a także byłego pracownika) miało na celu wywiązanie się przez Państwa z obowiązków jako płatnika. Płatnik wykonał zatem ze zwłoką własne, wynikające z ustawy zobowiązanie publicznoprawne. Wykonania zaległego zobowiązania przez płatnika w zakresie obliczenia, potrącenia z dochodu pracownika oraz odprowadzania składek na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne nie można utożsamiać z wykonaniem obowiązku za kogoś innego, tj. za pracownika lub byłego pracownika. Płatnik składek ubezpieczeniowych, uiszczając zaległe składki w części należnej od wynagrodzenia wypłacanego pracownikowi (a także byłemu pracownikowi), nie dokonuje żadnego przysporzenia majątkowego zwiększającego jego majątek. Dlatego też rozpoznanie zapłaty przez płatnika zaległych składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne, jako dochodu podatkowego pracownika (lub byłego pracownika) oznaczałoby w istocie domaganie się powtórnej daniny od opodatkowanych już kwot.

Reasumując – zaległe składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne zapłacone przez Państwa do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w części, która powinna być potrącona z wynagrodzenia pracowników, a nie została zwrócona przez pracowników i byłych Państwa pracowników, nie stanowią przychodów dla tych osób.

W konsekwencji – nie wystąpił po Państwa stronie obowiązek pobrania od ww. kwoty zaliczek na podatek dochodowy ani obowiązek ujęcia ww. kwoty wśród przychodów ze stosunku pracy lub przychodów z innych źródeł wykazywanych w informacji PIT-11 za 2018 r.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanów faktycznych, które Państwo przedstawili, i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji.

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanów faktycznych i zastosują się Państwo do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację przez Zainteresowanego, który jest stroną postępowania

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).