INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 29 lipca 2021 r. (data wpływu 30 lipca 2021 r.), uzupełnionym pismem 26 października 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości leasingowanego samochodu dla zastosowania limitu zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów:
‒ wyłącznie do opłat związanych z używaniem samochodu osobowego w ramach umowy leasingu operacyjnego (tj. opłaty wstępnej i rat leasingowych), bez opłaty końcowej związanej z wykupem samochodu osobowego z leasingu operacyjnego - jest nieprawidłowe;
‒ na podstawie wartości samochodu określonej w kwocie wykupu z leasingu, co oznacza, że podatnik limit 150 000 zł stosuje odrębnie dla transakcji wykupu samochodu na własność - jest prawidłowe
UZASADNIENIE
30 lipca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych ww. zakresie, który został uzupełniony pismem 26 października 2021 r.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe.
Wnioskodawca od … roku prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług …, pod nazwą …, NIP …, REGON …., pod adresem - ul. …. Wnioskodawca od (…) jest zarejestrowanym podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług) czynnym.
W … 2021 roku podpisał umowę leasingu operacyjnego na samochód osobowy o wartości … (wraz z opłatą końcową). Samochód spełnia definicję samochodu osobowego w myśl art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U.2021.1128 tj. z dnia 2021.06.24 - dalej "u.p.d.o.f."). Samochód jest wykorzystywany w działalności gospodarczej wyłącznie do czynności opodatkowanych i jako taki, został zgłoszony do właściwego Urzędu Skarbowego na formularzu VAT-26. Dla samochodu jest również prowadzona ewidencja przebiegu oraz sporządzone są zasady korzystania z pojazdu, wykluczające jego użycie do celów innych niż związane z prowadzeniem działalności, zgodnie z art. 86a ust. 4 pkt 1 Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U.2021.685 t.j. z dnia 2021.04.14 - dalej "u.p.t.u.").
Na wartość samochodu składa się:
‒ opłata wstępna …
‒ okresowe opłaty leasingowe (35 raty) …;
‒ opłata końcowa `(...)`
Umowa została zawarta na czas określony 35 miesięcy od dnia podpisania Protokołu Odbioru. Protokół odbioru pojazdu został podpisany, a pojazd odebrany w dniu … 2021 r.
Wnioskodawcy z tytułu użytkowania samochodu osobowego przysługuje prawo do odliczenia 100% naliczonego podatku od towarów i usług z faktur dotyczących wydatków na użytkowanie samochodu osobowego w związku wypełnieniem warunków do pełnego odliczenia.
Opłata końcowa, zgodnie z umową leasingu operacyjnego, podlega zapłacie jedynie w wypadku skorzystania przez Wnioskodawcę z opcji nabycia pojazdu będącego przedmiotem leasingu na własność.
Suma ustalonych opłat w umowie pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, jest wyższa od wartości początkowej samochodu będącego przedmiotem leasingu.
Wnioskodawca zamierza po zakończeniu umowy leasingowej skorzystać z możliwości zakupu przedmiotowego pojazdu i wprowadzić go do ewidencji środków trwałych swojej działalności gospodarczej.
Wnioskodawca nie korzysta ze zwolnień z podatku dochodowego.
Natomiast na przytoczone w wezwaniu pytania organu Wnioskodawca udzielił poniższych wyjaśnień i odpowiedzi w piśmie, które wpłynęło 26 października 2021 r.:
1. Czy podpisana przez Pana w … 2021 r. umowa leasingu operacyjnego na samochód osobowy, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji?
Tak, umowa została zawarta ….2021 r. na okres 35 miesięcy od daty podpisania Protokołu Odbioru …..
2. Czy finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie;
-
art. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?
-
przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych?
-
art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym /Dz.U. z 1997 r. poz.143, z 1998 r. poz. 1063 oraz z 1999 r. poz. 484 i 1178)?
Nie.
3. W sytuacji gdy finansującym jest spółka niebędąca osobą prawną, to czy każdy ze wspólników tej spółki korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:
-
art. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?
-
przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych?
-
art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym /Dz. U. z 1997 r. poz.143, z 1998 r. poz. 1063 oraz z 1999 r. poz. 484 i 1178)?
Finansujący jest spółka będąca osobą prawną.
4. Czy samochód osobowy, o którym mowa we wniosku nie jest pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy o elektromobilności i paliwach alternatywnych?
Samochód, o którym jest mowa we wniosku nie jest pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy o elektromobilności i paliwach alternatywnych.
W kontekście przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego Wnioskodawca sformułował w uzupełnieniu wniosku następujące pytania:
1. Czy w celu ustalenia proporcji o której mowa w art. 23 ust. 1 pkt 47a u.p.d.o.f. za wartość samochodu osobowego będącego przedmiotem leasingu należy przyjąć wartość samochodu osobowego ustaloną jako sumę opłaty wstępnej i rat miesięcznych, obniżoną o podatek od towarów i usług będący podatkiem naliczonym i podlegającym odliczeniu bez uwzględniania kwoty wykupu - wartości końcowej?
2. Czy w przypadku wykupu samochodu osobowego po zakończeniu okresu leasingu i wprowadzeniu go ewidencji środków trwałych, w celu ustalenia proporcji o której mowa w art. 23 ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.f. za wartość wykupionego samochodu osobowego należy przyjąć wartość pojazdu określoną na fakturze zakupu, która to równa jest wartości końcowej wynikającej z umowy leasingowej?
Stanowisko Wnioskodawcy do pytania nr 1.
Zdaniem Wnioskodawcy do ustalenia proporcji, o której mowa w art. 23 ust. 1 pkt 47a u.p.d.o.f. należy przyjąć wartość samochodu osobowego ustaloną jako sumę opłaty wstępnej i rat miesięcznych, obniżoną o podatek od towarów i usług będący podatkiem naliczonym i podlegającym odliczeniu bez uwzględniania kwoty wykupu - wartości końcowej. Zdaniem wnioskodawcy, wartość końcowa jest dodatkowym świadczeniem na rzecz finansującego wyodrębnionym z opłat leasingowych, za którą po wykonaniu umowy leasingu leasingobiorca ma prawo wykupić przedmiot leasingu na własność, czego dokonać nie musi. Opłata końcowa nie jest zatem opłatą, która zgodnie z art. 23 ust. 5c u.p.d.o.f. stanowi spłatę wartości samochodu osobowego, wobec czego wartości tej opłaty nie należy uwzględniać przy ustalaniu wartości samochodu osobowego dla wyliczenia proporcji, o której mowa w art. 23 ust. 1 pkt 47a u.p.d.o.f.
Stanowisko Wnioskodawcy do pytania nr 2.
Zdaniem Wnioskodawcy po wykupie przedmiotu leasingu i przyjęciu pojazdu do ewidencji środków trwałych, Wnioskodawca jako wartość pojazdu dla obliczenia proporcji, o której mowa w art. 23 ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.f., będzie mógł przyjąć wartość pojazdu określoną na fakturze zakupu, która to równa jest wartości końcowej wynikającej z umowy leasingowej.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w zakresie ustalenia wartości leasingowanego samochodu dla zastosowania limitu zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów:
‒ wyłącznie do opłat związanych z używaniem samochodu osobowego w ramach umowy leasingu operacyjnego (tj. opłaty wstępnej i rat leasingowych), bez opłaty końcowej związanej z wykupem samochodu osobowego z leasingu operacyjnego - jest nieprawidłowe;
‒ na podstawie wartości samochodu określonej w kwocie wykupu z leasingu, co oznacza, że podatnik limit 150 000 zł stosuje odrębnie dla transakcji wykupu samochodu na własność - jest prawidłowe
Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.), o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy.
Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu.
Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:
‒ został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
‒ jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
‒ pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
‒ poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
‒ został właściwie udokumentowany,
‒ nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu.
W odniesieniu do podatników prowadzących działalność gospodarczą, należy przy tym podkreślić, że sam fakt poniesienia danego wydatku w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą nie jest decydujący dla uznania, że spełnia on przesłankę celowości, wynikającą z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie każdy bowiem wydatek ponoszony w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ma na celu osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła. W odniesieniu do kosztów nieobjętych wyłączeniem z art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, można stwierdzić, że kwestia ich związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika stanowi jeden z istotnych elementów, które powinny być uwzględniane przy ocenie ich celowości – nie przesądza jednak samoistnie o możliwości zaliczenia tych kosztów do kategorii kosztów podatkowych.
W pierwszej kolejności zauważyć należy, że zgodnie z art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym – oznacza to pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:
a) pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
‒ klasyfikowanego na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
‒ z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków,
b) pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
c) pojazdu specjalnego, jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym, i jeżeli spełnione są również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
‒ agregat elektryczny/spawalniczy,
‒ do prac wiertniczych,
‒ koparka, koparko-spycharka,
‒ ładowarka,
‒ podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
‒ żuraw samochodowy,
d) pojazdu samochodowego określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 86a ust. 16 ustawy o podatku od towarów i usług.
Zasady opodatkowania stron umowy leasingu reguluje rozdział 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Zgodnie z art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu, rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.
W świetle art. 23b ust. 1 cytowanej ustawy, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:
-
umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
-
umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
-
suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.
Przepis art. 23b ust. 2 wskazanej ustawy określa, że jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:
-
art. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
-
przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,
-
art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz. U. z 1997 r. poz. 143, z 1998 r. poz. 1063 oraz z 1999 r., poz. 484 i 1178)
‒ do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 23f˗23h.
W związku z powyższym, skoro zawarta umowa leasingu spełnia określone w art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunki oraz finansujący w dniu jej zawarcia nie korzysta ze zwolnień wymienionych w art. 23b ust. 2 cytowanej ustawy, to korzystający może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wszelkie poniesione wydatki związane z przedmiotem umowy leasingu.
Przy ocenie możliwości zaliczenia wydatków związanych z umową leasingu operacyjnego do kosztów uzyskania przychodów należy także mieć na uwadze generalną zasadę kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów, o której mowa w przywołanym powyżej art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a˗22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę:
a) 225 000 zł – w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 908 i 1086),
b) 150 000 zł – w przypadku pozostałych samochodów osobowych.
Zgodnie natomiast z art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów dotyczących samochodu osobowego opłat wynikających z umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy.
Limit ten koresponduje z limitem stosowanym przy dokonywaniu odpisów amortyzacyjnych od nabytego samochodu i ustalany jest proporcją wartości samochodu będącego przedmiotem umowy leasingu, najmu (itp.) i kwoty 150 000 zł.
Z przepisu tego wynika więc, że nie stanowią kosztów uzyskania przychodów dotyczące samochodu osobowego opłaty wynikające z umów leasingu w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy.
Przy czym, poniesione wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 46 i 46a, oraz kwota, o której mowa w ust. 1 pkt 47a, obejmują także podatek od towarów i usług, który zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego, oraz naliczony podatek od towarów i usług, w tej części, w jakiej zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług ˗ art. 23 ust. 5a cytowanej ustawy.
W przypadku samochodu osobowego oddanego do używania na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1, ograniczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 47a, stosuje się do tej części opłaty, która stanowi spłatę wartości samochodu osobowego ˗ art. 23 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym powyższy limit 150.000 zł ma zastosowanie do tej części opłaty, która stanowi spłatę wartości samochodu osobowego – części kapitałowej raty leasingowej.
W analizowanej regulacji pojawia się pojęcie „wartość samochodu osobowego”. Pojęcie to nie zostało zdefiniowane. Natomiast zasadą w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych jest, że kosztem uzyskania przychodów są wydatki rzeczywiście poniesione. Wskazana regulacja odnosi się do samochodu osobowego będącego przedmiotem umowy, np. leasingu, stąd też zasadnym jest odniesienie się przy stosowaniu proporcji wynikającej z art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wartości samochodu osobowego wynikającej z umowy leasingu.
Innymi słowy, w przypadku umowy leasingu, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, wartość samochodu osobowego powinna wynikać z treści umowy, na podstawie której podatnik korzysta z danego samochodu. Wartość przedmiotu umowy powinna odzwierciedlać jego wartość rynkową ˗ jeżeli w umowie określono wartość samochodu, która znacznie odbiega od wartości rynkowej, działanie takie może zostać poczytane jako obejście prawa podatkowego.
Reasumując, wartość samochodu, o której mowa w art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to wartość netto wynikająca z umowy powiększona o podatek od towarów i usług, który zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług nie stanowi dla korzystającego podatku naliczonego oraz naliczony podatek od towarów i usług, w tej części, w jakiej zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi korzystającemu nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług. Wartość samochodu wynikająca z umowy musi odpowiadać faktycznej (aktualnej) wartości rynkowej takiego samochodu na dzień jej zawarcia.
Z wniosku wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest świadczenie usług … W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca zawarł … 2021 r. umowę leasingu operacyjnego na samochód osobowy. Zawarta przez Wnioskodawcę umowa leasingu stanowi umowę leasingu operacyjnego spełniającą warunki umowy leasingu operacyjnego na podstawie art. 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych . Leasingowany samochód jest samochodem osobowym. Na wartość samochodu składać się będą: Na wartość samochodu składa się:
‒ opłata wstępna …;
‒ okresowe opłaty leasingowe (35 raty) … - na łączną kwotę …;
‒ opłata końcowa ….
Wnioskodawca zaznaczył, że opłata końcowa nie jest związana z używaniem samochodu osobowego w ramach umowy leasingu, lecz stanowi odrębne świadczenie na rzecz finansującego, w ramach której leasingobiorca może (ale nie musi) wykupić przedmiot umowy leasingu na własność. Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej będzie wykorzystywał przedmiotowy samochód wyłącznie na cele związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Wnioskodawcę.
Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego w jaki sposób obliczyć limit o jakim mowa w art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a konkretnie ustalenia czy wartość opłaty końcowej związanej z wykupem przedmiotu leasingu powinna być brana pod uwagę przy ustalania limity o jakim mowa w art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że z cyt. art. 23b ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednoznacznie wynika, że aby określona umowa leasingu mogła być uznana za podatkową umowę leasingu operacyjnego – suma ustalonych w tej umowie opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, musi odpowiadać co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. W tym też zakresie zauważyć trzeba, że wyłączenie ceny wykupu przedmiotu leasingu z opłat wynikających z umowy leasingu, powodowałoby, że suma netto określonych w niej wartości byłaby niższa niż wartość początkowa przedmiotu leasingu, co tym samym wykluczałoby możliwość uznania wskazanej we wniosku umowy za podatkową umowę leasingu operacyjnego i zaliczenia wynikających z niej należności do kosztów podatkowych.
W konsekwencji wskazana we wniosku „opłata końcowa” stanowi „opłatę wynikającą z umowy leasingu” w rozumieniu art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych , co zarazem oznacza, że opłata ta powinna być uwzględniana przy obliczeniu limitu o jakim mowa w ww. przepisie.
W związku z powyższym twierdzenie Wnioskodawcy, że wynikający z art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych limit 150 000 zł dotyczy wyłącznie opłat związanych z używaniem samochodu osobowego w ramach umowy leasingu (tj. opłaty wstępnej i rat leasingowych), natomiast nie dotyczy opłaty końcowej związanej z wykupem samochodu osobowego z leasingu, jest nieprawidłowe.
Natomiast w zakresie wątpliwości Wnioskodawcy wyrażonych w pytaniu nr 2 sformułowanym we wniosku, jaką wartość pojazdu należy przyjąć do ustalenia wartości samochodu osobowego po zakończeniu okresu leasingu i wprowadzeniu go ewidencji środków trwałych, w celu ustalenia proporcji o której mowa w art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy wyjaśnić, że, jak już wcześniej wskazano, przepis ten wprowadza limit od którego odpisy z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywane według zasad określonych w art. 22a-22o, nie będą stanowić kosztów uzyskania przychodów.
Natomiast w myśl cytowanego powyżej art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, dotyczących samochodu osobowego opłat wynikających mi.in. z umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150.000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy.
Odnosząc się do zadanego we wniosku pytania należy wskazać, że limit wynikający z art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będzie dotyczył wykupu samochodu osobowego na podstawie zawartej umowy leasingu, tj. w przypadku dokonywania późniejszych odpisów amortyzacyjnych. Ponadto, wynikające z umowy leasingu operacyjnego opłaty, limitowane będą odrębnym limitem, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
W związku z powyższym, Wnioskodawcy będą przysługiwać dwa limity odnoszące się do kwoty 150.000 zł w odniesieniu do zawartej umowy leasingu operacyjnego, tj. jeden wynikający z art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dotyczący opłat wynikających z umowy leasingu), a drugi określony w art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczący ewentualnych odpisów amortyzacyjnych dokonywanych po wykupie samochodu osobowego będącego przedmiotem umowy leasingu operacyjnego.
Reasumując, z uwagi na powyższe organ ocenił stanowisko:
‒ w zakresie pytania nr 1, że w świetle art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość samochodu osobowego będącego przedmiotem leasingu należy przyjąć wartość samochodu osobowego ustaloną jako sumę opłaty wstępnej i rat miesięcznych, obniżoną o podatek od towarów i usług będący podatkiem naliczonym i podlegającym odliczeniu bez uwzględniania kwoty wykupu - wartości końcowej - za nieprawidłowe.
‒ W zakresie pytania 2, że w świetle art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych, za wartość wykupionego samochodu osobowego należy przyjąć wartość pojazdu określoną na fakturze zakupu, która to równa jest wartości końcowej wynikającej z umowy leasingowej – za prawidłowe.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia i zdarzenia przyszłego oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
-
z zastosowaniem art. 119a;
-
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
-
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).
Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.