0115-KDIT2.4011.579.2021.2.MD

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 1, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 30 lipca 2021 r. (data wpływu 2 sierpnia 2021 r.), uzupełnionym w dniu 9 listopada 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 sierpnia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 9 listopada 2021 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od 2015 r. Wnioskodawczyni ma przyznaną rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy (nie posiada orzeczenia o niepełnosprawności).

Około dwóch tygodni temu była osobiście w Urzędzie Skarbowym w B., gdzie otrzymała odpowiedź twierdzącą na pytanie: czy mogła już od dawna odliczać ulgę rehabilitacyjną posiadając tylko rentę bez orzeczenia o niepełnosprawności (ulga rehabilitacyjna w postaci wydatków na leki oraz używanie samochodu osobowego, którego jest właścicielem). Zwracała się również do Krajowej Informacji Skarbowej z prośbą o informację w tej kwestii. Odpowiedź również była twierdząca, iż treść art. 26 ust. 7d wyraźnie wskazuje na to, iż samo posiadanie renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy umożliwia Wnioskodawczyni skorzystanie z tej ulgi.

W związku z powyższym Wnioskodawczyni dokonała korekty deklaracji tylko za okres trzech ostatnich lat, tj. 2018, 2019, 2020 (za trzy lata używanie samochodu; za 2019 r. odpisanie ulgi na leki, bo z tego okresu Wnioskodawczyni posiadała faktury potwierdzające wydatki na zakup leku, które bierze nadal (jest po dwóch zawałach i zespole niedokrwiennym oraz czterech operacjach).

Zadzwoniła do Wnioskodawczyni pani urzędnik z Urzędu Skarbowego w B., stwierdzając, że ma spore wątpliwości czy korekta Wnioskodawczyni jest zasadna, gdyż nie posiada orzeczenia o niepełnosprawności. Wnioskodawczyni przesłała jej pocztą elektroniczną informację, którą wcześniej od Krajowej Informacji Skarbowej otrzymała.

W chwili obecnej Wnioskodawczyni oczekuje na decyzję ostateczną ze strony Urzędu Skarbowego, co do zasadności wniesienia przez Wnioskodawczynię korekt deklaracji podatkowych, za rok 2018, 2019, 2020 w zakresie odliczenia ulgi rehabilitacyjnej.

Wnioskodawczyni posiada zaświadczenie wydane przez lekarza specjalistę oraz wypisy ze szpitali, z których to wynika, że wskazane we wniosku leki powinna stosować stale.

Poniesione przez Wnioskodawczynię wydatki na zakup leków w danych miesiącach lat 2018-2021 przekraczają kwotę 100 zł/m-c.

Faktury na zakup leków Wnioskodawczyni posiada za 2019 r. Posiadała również za 2020 r., ale w Urzędzie Skarbowym w B. na tamten czas poinformowano Wnioskodawczynię, że nie ma prawa do odliczenia leków i faktury późniejsze zniszczyła, będąc w przekonaniu, że niszczy wszystkie – jednakże za 2019 r. znajdowały się w innych dokumentach i dlatego przetrwały. W tym roku tj. 2021 r. Wnioskodawczyni przeczytała dokładnie ustawę i doszła do wniosku, że popełniła błąd niszcząc je, ponieważ w przekonaniu Wnioskodawczyni, zgodnie z literą prawa, odliczenia za leki się jej należą. W czasie dokonywania w tym roku korekty deklaracji Wnioskodawczyni mogła sobie pozwolić na odliczenia tylko za 2019 r., chociaż leki zażywa stale do dnia dzisiejszego, jednakże od tego momentu posiada faktury i kolejnego rozliczenia za leki ma zamiar dokonać w rozliczeniu za rok 2021 (oczywiście tylko wtedy, kiedy otrzyma potwierdzenie zasadności tych odliczeń).

Poniesione przez Wnioskodawczynię wydatki, o których mowa we wniosku, nie zostały/zostaną sfinansowane lub dofinansowane ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych i nie zostały/zostaną zwrócone w jakiejkolwiek formie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni może korzystać z ulgi rehabilitacyjnej od 2018 r. do dziś, posiadając decyzję o przyznaniu renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, a nie posiadając orzeczenia o niepełnosprawności?

Zdaniem Wnioskodawczyni, art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mówi wyraźnie, iż samo posiadanie decyzji przyznającej rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy uprawnia Wnioskodawczynię do odliczenia wydatków na zakup leków oraz wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego – nie musi jednocześnie posiadać orzeczenia o niepełnosprawności. Tym samym, Wnioskodawczyni sądzi, że właściwym było dokonanie korekt deklaracji za rok 2018, 2019 i 2020, gdyż jest osobą uprawnioną do korzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30cb i art. 30da-30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 23o, art. 23u, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zostały wymienione w art. 26 ust. 7a ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b-7g tego artykułu.

Podkreślić należy, że stosowanie każdej ulgi podatkowej, w tym ulgi na cele rehabilitacyjne, jest możliwe wyłącznie wówczas, gdy spełnione są wszelkie przesłanki przewidziane w przepisach ustawy.

Stosownie do art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na leki – w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo).

Wydatki związane z zakupem leków, podlegają odliczeniu na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 w związku z ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o ile osoba niepełnosprawna spełni następujące warunki:

1. dokona zakupu produktów mających cechy „leku”,

2. poniesie w danym miesiącu wydatki na ich zakup powyżej kwoty 100 zł,

3. posiada imienny dokument potwierdzający poniesienie wydatku (np. faktury),

4. posiada potwierdzenie przez właściwego lekarza specjalistę o konieczności stosowania zaleconego leku (leków).

W przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest definicji „leku”, a zatem posiłkowo należy opierać się na definicjach zawartych w ustawie z dnia 6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2021 r. poz. 1977).

Z definicji zawartych w art. 2 ww. ustawy wynika, że:

1. lekiem aptecznym jest produkt leczniczy sporządzony w aptece zgodnie z recepturą farmakopealną, przeznaczony do wydawania w tej aptece (pkt 10),

2. lekiem gotowym jest produkt leczniczy wprowadzony do obrotu pod określoną nazwą i w określonym opakowaniu (pkt 11),

3. lekiem recepturowym jest produkt leczniczy sporządzony w aptece na podstawie recepty lekarskiej (pkt 12),

4. produktem leczniczym – jest substancja lub mieszanina substancji, przedstawiana jako posiadająca właściwości zapobiegania lub leczenia chorób występujących u ludzi lub zwierząt lub podawana w celu postawienia diagnozy lub w celu przywrócenia, poprawienia lub modyfikacji fizjologicznych funkcji organizmu poprzez działanie farmakologiczne, immunologiczne lub metaboliczne (pkt 32).

Wykaz produktów posiadających cechy „leku” został zamieszczony w Urzędowym Wykazie Produktów Leczniczych Dopuszczonych do Obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Natomiast art. 26 ust. 7a pkt 14 wskazanej ustawy stanowi zaś, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16. roku życia – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł.

Zaznaczyć należy, że określona w ustawie kwota 2280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia tego rodzaju wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia „w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2280 zł” wskazuje, że wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu.

Wskazany przez ustawodawcę limit 2280 zł dotyczy wyłącznie wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego będącego własnością osoby niepełnosprawnej. Kwota 2280 zł nie jest bowiem odliczeniem z tytułu bycia osobą niepełnosprawną, lecz z tytułu używania samochodu osobowego będącego własnością osoby niepełnosprawnej. Kwota ta jest wyłącznie limitem, powyżej którego wydatki poniesione na korzystanie z samochodu nie podlegają odliczeniu.

Powyższe oznacza że, podatnik może odliczyć tylko te wydatki, które faktycznie poniósł (do kwoty 2280 zł), co oznacza, że nie może odliczyć kwoty 2280 zł, jeżeli poniósł wydatki w kwocie niższej od wyżej wskazanej.

Przy czym należy wyjaśnić, że pod pojęciem wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego należy rozumieć nie tylko koszty samego przejazdu, ale również koszty utrzymania samochodu, takie jak koszty przeglądów technicznych, napraw, zakupu części czy obowiązkowego ubezpieczenia OC.

W myśl art. 26 ust. 7b wskazanej ustawy, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Z art. 26 ust. 7 pkt 4 cytowanej ustawy wynika, że wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty – w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Według art. 26 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;

2. okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego;

3. (uchylony).

Według art. 26 ust. 7d przywołanej ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub

2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo

3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Na podstawie art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

a) całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo

b) znaczny stopień niepełnosprawności;

2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

a) całkowitą niezdolność do pracy albo

b) umiarkowany stopień niepełnosprawności.

W świetle art. 26 ust. 7e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe, jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają dwunastokrotności kwoty renty socjalnej określonej w ustawie z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej (Dz. U. z 2020 r. poz. 1300), w wysokości obowiązującej w grudniu roku podatkowego. Do dochodów, o których mowa w zdaniu pierwszym, nie zalicza się alimentów na rzecz dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4, świadczenia uzupełniającego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 100a, oraz zasiłku pielęgnacyjnego.

Natomiast, zgodnie z postanowieniami art. 26 ust. 13a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od dochodów opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Należy również podkreślić, że zgodnie z powołanymi powyżej przepisami wydatki w ramach ulgi rehabilitacyjnej mogą podlegać odliczeniu od dochodu jedynie w roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że od 2015 r. Wnioskodawczyni ma przyznaną rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy (nie posiada orzeczenia o niepełnosprawności). Około dwóch tygodni temu była osobiście w Urzędzie Skarbowym w B., gdzie otrzymała odpowiedź twierdzącą na pytanie: czy mogła już od dawna odliczać ulgę rehabilitacyjną posiadając tylko rentę bez orzeczenia o niepełnosprawności (ulga rehabilitacyjna w postaci wydatków na leki oraz używanie samochodu osobowego, którego jest właścicielem). Zwracała się również do Krajowej Informacji Skarbowej z prośbą o informację w tej kwestii. Odpowiedź również była twierdząca, iż treść art. 26 ust. 7d wyraźnie wskazuje na to, iż samo posiadanie renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy umożliwia Wnioskodawczyni skorzystanie z tej ulgi. W związku z powyższym Wnioskodawczyni dokonała korekty deklaracji tylko za okres trzech ostatnich lat, tj. 2018, 2019, 2020 (za trzy lata używanie samochodu; za 2019 r. odpisanie ulgi na leki, bo z tego okresu Wnioskodawczyni posiadała faktury potwierdzające wydatki na zakup leku, które bierze nadal (jest po dwóch zawałach i zespole niedokrwiennym oraz czterech operacjach). Zadzwoniła do Wnioskodawczyni pani urzędnik z Urzędu Skarbowego w B., stwierdzając, że ma spore wątpliwości czy korekta Wnioskodawczyni jest zasadna, gdyż nie posiada orzeczenia o niepełnosprawności. Wnioskodawczyni przesłała jej pocztą elektroniczną informację, którą wcześniej od Krajowej Informacji Skarbowej otrzymała. W chwili obecnej Wnioskodawczyni oczekuje na decyzję ostateczną ze strony Urzędu Skarbowego, co do zasadności wniesienia przez Wnioskodawczynię korekt deklaracji podatkowych, za rok 2018, 2019, 2020 w zakresie odliczenia ulgi rehabilitacyjnej. Wnioskodawczyni posiada zaświadczenie wydane przez lekarza specjalistę oraz wypisy ze szpitali, z których to wynika, że wskazane we wniosku leki powinna stosować stale. Poniesione przez Wnioskodawczynię wydatki na zakup leków w danych miesiącach lat 2018-2021 przekraczają kwotę 100 zł/m-c. Faktury na zakup leków Wnioskodawczyni posiada za 2019 r. Posiadała również za 2020 r., ale w Urzędzie Skarbowym w B. na tamten czas poinformowano Wnioskodawczynię, że nie ma prawa do odliczenia leków i faktury późniejsze zniszczyła, będąc w przekonaniu, że niszczy wszystkie – jednakże za 2019 r. znajdowały się w innych dokumentach i dlatego przetrwały. W tym roku tj. 2021 r. Wnioskodawczyni przeczytała dokładnie ustawę i doszła do wniosku, że popełniła błąd niszcząc je, ponieważ w przekonaniu Wnioskodawczyni, zgodnie z literą prawa, odliczenia za leki się jej należą. W czasie dokonywania w tym roku korekty deklaracji Wnioskodawczyni mogła sobie pozwolić na odliczenia tylko za 2019 r., chociaż leki zażywa stale do dnia dzisiejszego, jednakże od tego momentu posiada faktury i kolejnego rozliczenia za leki ma zamiar dokonać w rozliczeniu za rok 2021 (oczywiście tylko wtedy, kiedy otrzyma potwierdzenie zasadności tych odliczeń). Poniesione przez Wnioskodawczynię wydatki, o których mowa we wniosku, nie zostały/zostaną sfinansowane lub dofinansowane ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych i nie zostały/zostaną zwrócone w jakiejkolwiek formie.

Mając na uwadze powyższe przepisy prawa oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, że w sytuacji gdy od 2015 r. Wnioskodawczyni ma przyznaną rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy, Wnioskodawczyni spełnia warunki do odliczenia – zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – od dochodów uzyskanych w latach 2019 i 2021, w ramach ulgi rehabilitacyjnej, wydatków na zakup leków, których stałe stosowanie zlecone zostało przez lekarza specjalistę, w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł.

Równocześnie, Wnioskodawczyni spełnia warunki do odliczenia – stosownie do art. 26 ust. 7a pkt 14 powołanej ustawy – od dochodów uzyskanych w latach 2018, 2019, 2020 i 2021 wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego, stanowiącego jej własność, w ramach obowiązującego limitu do wysokości 2280 zł.

Wnioskodawczyni przysługuje więc prawo do złożenia korekty zeznania podatkowego, za lata w których nie skorzystała z ulgi rehabilitacyjnej – w zakresie odliczenia wydatków za używanie samochodu osobowego za 2018, 2019 i 2020 r., oraz w zakresie wydatków poniesionych na leki za 2019 r.

Zgodnie bowiem z art. 81 § 1 Ordynacji podatkowej, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Przy czym, zgodnie z art. 3 pkt 5 wskazanej ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o deklaracjach rozumie się przez to również zeznania, wykazy, zestawienia oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego, podatnicy, płatnicy i inkasenci.

Korekta deklaracji może dotyczyć każdej jej pozycji, o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Może więc ona dotyczyć kwot odliczeń od dochodu z tytułu ulgi podatkowej. Skorygowanie deklaracji polega na ponownym poprawnym wypełnieniu formularza z zaznaczeniem, że w tym przypadku mamy do czynienia z korektą uprzednio złożonej deklaracji.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.