0115-KDIT2.4011.567.2021.2.AK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 3 sierpnia 2021 r.(data wpływu) uzupełnionym w dniu 7 września 2021 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania przez Wnioskodawczynię odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 sierpnia 2021 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej. Został on następnie uzupełniony – w odpowiedzi na wezwanie organu – pismem z dnia 7 września 2021 r.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Syn Wnioskodawczyni, A B., uległ wypadkowi komunikacyjnemu w dniu 23 sierpnia 2020 r., co spowodowało niepełnosprawność i całkowitą niezdolność do pracy. Do dnia 15 września 2020 r. przebywał w szpitalu, następnie do dnia 10 listopada 2020 r. w prywatnym ośrodku rehabilitacyjnym. W trakcie tego pobytu trwała procedura wydania orzeczenia o niepełnosprawności - wydane 29 października 2020 r. Wnioskodawczyni wskazała, że koszt pobytu w ośrodku rehabilitacyjnym wyniósł 35.253 zł, poniosła go Wnioskodawczyni jako opiekun prawny - kurator ustanowiony w dniu 15 września 2020 r. przez Sąd Rejonowy. Wnioskodawczyni w rozliczeniu PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych) za rok 2020 nie mogła ująć ulgi rehabilitacyjnej - orzeczenie o niepełnosprawności zostało wydane po dacie wystawienia faktur za pobyty rehabilitacyjne. Syn przed wypadkiem pracował 3 miesiące i uzyskał przychód wysokości 17.822,60 zł - za wysoki na skorzystanie z ulgi rehabilitacyjnej. Na podstawie ww. aktu prawnego syn uzyskał wyrównanie renty socjalnej, mimo poprzedniej niekorzystnej decyzji. Urząd ZUS (Zakład Ubezpieczeń Społecznych) uwzględnił prośbę Wnioskodawczyni o uznanie daty wypadku jako czasu powstania niepełnosprawności w stopniu znacznym.

Ponadto w uzupełnieniu Wnioskodawczyni wskazała, że wydatki za ten pobyt zostały poniesione za usługi lecznicze, rehabilitacyjne w trybie stacjonarnym - nie był to turnus rehabilitacyjny. Ośrodek ten jest zakładem rehabilitacji leczniczej, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, art. 26 ust. 7a pkt 6. Wydatki te nie zostały w jakiejkolwiek formie zwrócone ani dofinansowane z ZFRON, ZFA, PFRON, ani ze środków NFZ (Narodowy Fundusz Zdrowia), ani ZFŚS.

Dokumenty potwierdzające poniesione wydatki to faktury VAT (podatek od towarów i usług), nabywcą jest syn Wnioskodawczyni - A. B.. Koszt poniosła Wnioskodawczyni jako opiekun prawny syna – załączono załącznik: Zaświadczenie Sądu Rejonowego w `(...)`z dnia 15 września 2020 r.

W trakcie tego pobytu trwała procedura wydania orzeczenia o niepełnosprawności - wydane 29 października 2020 r. Orzeczenie o stopniu niepełnosprawności zostało wydane przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności. W tym orzeczeniu wskazano datę zaistnienia niepełnosprawności syna – 23 sierpnia 2020 r. oraz datę ustalenia stopnia niepełnosprawności – 23 sierpnia 2020 r. Data ta jest tożsama z datą wypadku, któremu uległ syn Wnioskodawczyni.

W rozliczeniu PIT za rok 2020 Wnioskodawczyni nie mogła ująć ulgi rehabilitacyjnej - orzeczenie o niepełnosprawności syna zostało wydane po dacie wystawienia faktur za pobyty w ośrodku rehabilitacyjnym.

W roku 2020 uzyskiwała wraz z mężem dochody opodatkowane według skali podatkowej.

Dochody syna przekroczyły kwotę 14.400 zł.

Na podstawie aktu prawnego - Ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374 ze zm.) – syn uzyskał wyrównanie renty socjalnej od momentu powstania niepełnosprawności w stopniu znacznym, tj. od 23 września 2020 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w zeznaniu podatkowym, w którym za rok 2020 Wnioskodawczyni rozliczyła się wspólnie z małżonkiem, mogła odliczyć wydatki na cele rehabilitacyjne syna?

Zdaniem Wnioskodawczyni, przepis mówiący o czasie powstania niepełnosprawności tożsamym z czasem wydania orzeczenia o stopniu niepełnosprawności jest nieprawidłowy w obliczu opisanego zdarzenia.

W orzeczeniu o stopniu niepełnosprawności wskazano datę zaistnienia niepełnosprawności syna – 23 sierpnia 2020 r. oraz datę ustalenia stopnia niepełnosprawności – 23 sierpnia 2020 r. Data ta jest tożsama z datą wypadku, któremu uległ syn.

Ulga rehabilitacyjna może więc być odliczona przez Wnioskodawczynię w jej zeznaniu podatkowym za rok 2020, ponieważ wydatki za rehabilitację zostały poniesione po dacie zaistnienia/ustalenia niepełnosprawności, czyli po 23 sierpnia 2020 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30cb i art. 30da-30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 23o, art. 23u, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b-7g tego artykułu.

Zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b cytowanej ustawy).

W myśl art. 26 ust. 7 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty – w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Art. 26 ust. 7d przywołanej ustawy stanowi, że warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub

2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo

3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Stosownie do art. 26 ust. 7f ww. ustawy ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

a) całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo

b) znaczny stopień niepełnosprawności;

2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

a) całkowitą niezdolność do pracy albo

b) umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Zgodnie z art. 26 ust. 7e ww. ustawy, przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe, jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają dwunastokrotności kwoty renty socjalnej określonej w ustawie z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej (Dz. U. z 2020 r. poz. 1300), w wysokości obowiązującej w grudniu roku podatkowego. Do dochodów, o których mowa w zdaniu pierwszym, nie zalicza się alimentów na rzecz dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4, świadczenia uzupełniającego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 100a, oraz zasiłku pielęgnacyjnego.

W związku z powyższym wskazać należy, że stosownie do art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej (Dz. U. z 2020 r., poz. 1300) renta socjalna wynosi 100% kwoty najniższej renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy ustalonej i podwyższonej zgodnie z ustawą o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Stosownie natomiast do art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 53) - w brzmieniu obowiązującym w grudniu 2020 r. - kwota najniższej renty z tytułu niezdolności do pracy wynosi 1.200,00 zł miesięcznie - dla osób całkowicie niezdolnych do pracy.

Biorąc pod uwagę treść art. 26 ust. 7e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdzić należy, że prawo do odliczeń wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych poniesionych w związku z niepełnosprawnością osoby pozostającej na utrzymaniu podatnika przysługuje tylko wówczas, gdy dochody tej osoby nie przekraczają dwunastokrotności kwoty renty socjalnej, czyli w 2020 r. kwoty 14.400 zł. Przy czym do dochodów tych osób nie zalicza się alimentów na rzecz dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4, świadczenia uzupełniającego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 100a, oraz zasiłku pielęgnacyjnego.

Natomiast, na mocy postanowień art. 26 ust. 13a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Należy również podkreślić, że zgodnie z powołanymi powyżej przepisami wydatki w ramach ulgi rehabilitacyjnej mogą podlegać odliczeniu od dochodu jedynie w roku podatkowym w którym zostały poniesione.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że w ramach ulgi rehabilitacyjnej Wnioskodawczyni chciałaby odliczyć wydatki poniesione na leczenie syna, który posiada orzeczenie o niepełnosprawności. Orzeczenie to wydał Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności. Wskazano w nim datę zaistnienia niepełnosprawności syna – 23 sierpnia 2020 r. oraz datę ustalenia stopnia niepełnosprawności – 23 sierpnia 2020 r. Data ta jest tożsama z datą wypadku, któremu uległ syn Wnioskodawczyni. Orzeczenie przyznano z powodu wypadku komunikacyjnego, któremu uległ syn Wnioskodawczyni. Do dnia 15 września 2020 r. przebywał w szpitalu, następnie do dnia 10 listopada 2020 r. w prywatnym ośrodku rehabilitacyjnym. Wnioskodawczyni wskazała, że koszt pobytu w ośrodku rehabilitacyjnym wyniósł 35.253 zł. Wydatki za ten pobyt zostały poniesione za usługi lecznicze, rehabilitacyjne w trybie stacjonarnym - nie był to turnus rehabilitacyjny. Ośrodek ten jest zakładem rehabilitacji leczniczej, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, art. 26 ust. 7a pkt 6. Dokumenty potwierdzające poniesione wydatki to faktury VAT, nabywcą jest syn Wnioskodawczyni - A. B.. Wydatki te poniosła Wnioskodawczyni jako opiekun prawny - kurator ustanowiony w dniu 15 września 2020 r. przez Sąd Rejonowy. Wnioskodawczyni w rozliczeniu PIT za rok 2020 nie mogła ująć ulgi rehabilitacyjnej - orzeczenie o niepełnosprawności zostało wydane po dacie wystawienia faktur za pobyty rehabilitacyjne. Syn Wnioskodawczyni przed wypadkiem pracował 3 miesiące i uzyskał przychód wysokości 17.822,60 zł - za wysoki na skorzystanie z ulgi rehabilitacyjnej. Na podstawie aktu prawnego - Ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374 ze zm.) – syn Wnioskodawczyni uzyskał również wyrównanie renty socjalnej od momentu powstania niepełnosprawności w stopniu znacznym, tj. od 23 września 2020 r. Wnioskodawczyni podkreśla, że dochody syna w 2020 r. przekroczyły kwotę 14.400 zł. W roku 2020 Wnioskodawczyni uzyskiwała wraz z mężem dochody opodatkowane według skali podatkowej. Wskazane wydatki na leczenie nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków: ZFRON, ZFA, PFRON, ani ze środków NFZ, ani ZFŚS.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane powyżej przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdzić należy, że skoro jak wskazała Wnioskodawczyni – jej syn w 2020 r. uzyskał dochody w kwocie wyższej niż określona w art. 26 ust. 7e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - dochody syna przekroczyły kwotę 14.400 zł, a ponadto poniesione wydatki udokumentowane zostały fakturami VAT, w których jako nabywca wskazany został syn Wnioskodawczyni - A. B., Wnioskodawczyni nie może odliczyć od swego dochodu wydatku na rehabilitację syna.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.