0115-KDIT2.4011.565.2021.2.ENB

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 lipca 2021 r. (data wpływu 5 sierpnia 2021 r.), uzupełnionym 2 listopada 2021 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia przedmiotowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

5 sierpnia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony 2 listopada 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia przedmiotowego.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną posiadającą w Polsce swoje centrum interesów życiowych. Tym samym w myśl obowiązujących w Polsce przepisów podatkowych posiada On swoją rezydencję podatkową w Polsce.

Wnioskodawca w okresie (…) do (…) pełnił funkcję osoby duchownej w posłudze Kościoła XXX w Polsce.

Kościół XXX statusowo przez Państwo Polskie jest uznawany za Kościół.

Następnie w okresie od (…) kontynuował posługę kapłana w funkcji duszpasterskiej Kościoła XXX jako Przewodniczący XXX.

Od dnia (…) do dnia (…) był osobą duchowną nr (…). Kolejno w okresie od (…) do (…) nadal kontynuował posługę duszpasterską w posłudze kapłana, dodatkowo od (…) w posłudze (…) nr (…).

Od 1 stycznia 2006 r. Wnioskodawca przystąpił do (…) Funduszu (…).

Siedziba Funduszu znajdowała się i nadal znajduje się w Niemczech, w Y. i należy do Kościoła (…) (forma prawna: Kościół pod prawem publicznym- K.d.ö.R.) /(…)./

Kościół XXX w Niemczech, pod który podlega Kościół XXX w Polsce, tworzy tzw. p. (P.), a duchowny przechodzący na emeryturę, wnosi roszczenia w stosunku do Kościoła o wypłatę świadczenia emerytalnego z funduszu. Zabezpieczenie wypłat emerytalnych dla duchownych gwarantuje ubezpieczenie przez zewnętrznego ubezpieczyciela, w tym przypadku Ubezpieczenie Y.

Fundusz nie był funduszem kapitałowym. Wnioskodawca w dniu 13 lipca 2021 r. z uwagi na osiągnięcie wieku emerytalnego w Polsce wystąpił z wnioskiem o wypłatę emerytury z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Od dnia 27 lipca 2021 r. Wnioskodawca przejdzie na emeryturę i będzie z tego tytułu pobierać świadczenie emerytalne. Równolegle z polskim świadczeniem emerytalnym, Wnioskodawca będzie otrzymywać comiesięczną wypłatę z pracowniczego funduszu emerytalnego.

Ponadto w przesłanym uzupełnieniu wyjaśniono, że świadczenie emerytalne, które otrzymuje Wnioskodawca nie podlega pod obowiązkowy systemu ubezpieczeń RFN (Deutsche Rentenanstalt). Tym samym świadczenie emerytalne wypłacane Wnioskodawcy nie stanowi płatności z obowiązkowego systemu ubezpieczeń socjalnych z Niemiec.

Świadczenie emerytalne wypłacane Wnioskodawcy pochodzi z (…) Funduszu (…). Jest on utworzony i działa w oparciu o przepisy dotyczące pracowniczych programów emerytalnych obowiązujące w Niemczech i określić go można Pracowniczym Programem Emerytalnym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy otrzymywane przez Wnioskodawcę świadczenia z pracowniczego programu emerytalnego utworzonego przez Kościół XXX z siedzibą w Niemczech, wypłacane przez zewnętrznego Ubezpieczyciela są zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych w Polsce na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b w zw. z art. 21 ust. 33 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

2. Jeżeli świadczenia, których dotyczy pytanie Nr 1 są zwolnione z opodatkowania, czy na Wnioskodawcy ciąży i będzie ciążył obowiązek obliczania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych na rachunek polskiego urzędu skarbowego od tych świadczeń otrzymanych w przyszłości?

3. Jeżeli świadczenia, których dotyczy pytanie nr 1 są zwolnione z opodatkowania w Polsce, a Wnioskodawca będzie jednocześnie pobierać w Polsce świadczenie emerytalne z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, czy będzie wówczas zobowiązany do wykazania w zeznaniu rocznym razem z polską emeryturą dochodu osiąganego z Pracowniczego Programu Emerytalnego utworzonego przez Kościół XXX?

Zdaniem Wnioskodawcy – w zakresie pytania Nr 1 – świadczenia wypłacane z pracowniczego funduszu emerytalnego prowadzonego przez Kościół XXX z siedzibą w Niemczech za pośrednictwem zewnętrznego ubezpieczyciela są zwolnione z podatku dochodowego w Polsce na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwagi na spełnienie wszystkich warunków ustawowych, z którymi związane jest nabycie przez niego prawa do tego zwolnienia.

Zdaniem Wnioskodawcy – w zakresie pytania Nr 2 – z uwagi na zwolnienie spod opodatkowania świadczenia, o którym mowa w punkcie pierwszym, na Wnioskodawcy nie ciąży i nie będzie ciążyć obowiązek odprowadzania w Polsce zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych obliczonych od wartości otrzymywanych z niemieckiego pracowniczego funduszu świadczeń emerytalnych.

Zdaniem Wnioskodawcy – w zakresie pytania Nr 3 – z uwagi na zwolnienie spod opodatkowania świadczenia, o którym mowa w punkcie pierwszym, na Wnioskodawcy nie ciąży i nie będzie ciążyć w latach następnych obowiązek uwzględniania tak osiąganych świadczeń w zeznaniach podatkowych za dany rok podatkowy.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). Powyższa regulacja wskazuje, iż podstawową przesłanką określenia miejsca (kraju), w którym osoba fizyczna podlega obowiązkowi podatkowemu jest miejsce zamieszkania podatnika. Zasada ta dotyczy zarówno osób uzyskujących dochody na terenie Polski, jak i osób, których źródła przychodu położone są za granicą, co zostało potwierdzone przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 5 stycznia 1999 r. III SA 2836/97, LEX nr 37171 („W przypadku osób fizycznych mających miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, opodatkowaniu podlega całość dochodów podatnika bez względu na to, gdzie położone są źródła przychodów”).

Od dnia 1 stycznia 2003 r. jedynym kryterium decydującym o powstaniu po stronie podatnika nieograniczonego obowiązku podatkowego jest miejsce zamieszkania. Jeżeli miejsce to będzie znajdować się na terytorium RP, to podatnik będzie obciążony nieograniczonym obowiązkiem podatkowym.

Jednocześnie podkreślić należy, iż ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych do 1 stycznia 2007 r. nie zawierała legalnej definicji pojęcia „miejsce zamieszkania”, dlatego też odnieść się trzeba do treści przepisu art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz.U. z 1964 r., Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Zgodnie z tą regulacją, miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Na tej podstawie uznać należy, że o miejscu zamieszkania osoby fizycznej decydują dwa czynniki występujące i trwające łącznie: obiektywny (faktyczne przebywanie) i subiektywny (zamiar stałego pobytu). O stałości pobytu na określonym terytorium decyduje przede wszystkim takie przebywanie, które ma na celu założenie tam ośrodka swoich osobistych i majątkowych interesów, chodzi zatem o aktualne centrum życiowej działalności człowieka. Przez pojęcie „zamiar” należy rozumieć w tym kontekście nie wolę wewnętrzną, ale wolę dającą się określić na podstawie obiektywnych, możliwych do stwierdzenia okoliczności. Przy ustalaniu zamiaru nie można poprzestawać tylko na oświadczeniach zainteresowanej osoby. Zatem miejscem zamieszkania będzie miejscowość, która dla danej osoby fizycznej stanowi centrum jej interesów życiowych. Jednocześnie należy podkreślić, że miejsce zamieszkania nie musi być tożsame z miejscem zameldowania osoby fizycznej (Por. A. Bartosiewicz, R. Kubacki, PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych), Komentarz, 2 wydanie, Wolters Kluwer Polska Sp. z o. o., stan prawny na 1 stycznia 2010 r., s. 46-52).

Z dniem 1 stycznia 2007 r. do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadzono przepisy określające, jakie przesłanki powodują uznanie, że dana osoba ma miejsce zamieszkania w Polsce. W myśl przepisu art. 3 ust. 1a, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych), lub

2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Obie powyższe przesłanki - powodujące ustalenie miejsca zamieszkania w Polsce - mają charakter rozłączny. Wystarczające jest spełnienie choćby jednej z nich, aby uznać, że podatnik ma miejsce zamieszkania w Polsce.

Zgodnie z punktem pierwszym powyższego przepisu miejsce zamieszkania w Polsce ma osoba, która w Polsce ma centrum interesów życiowych. Pojęcie „centrum interesów życiowych” od dawna funkcjonuje w doktrynie cywilistycznej jako kryterium rozstrzygające o miejscu zamieszkania, a to właśnie na podstawie przepisów prawa cywilnego dotychczas określano miejsce zamieszkania. Pojęcie centrum interesów życiowych jest dość ogólne, a jego zakres znaczeniowy jest nieostry, w związku z czym, przy określaniu miejsca zamieszkania (w Polsce) należy odnosić się do dorobku doktryny prawa cywilnego, która wypracowała dyrektywy określania centrum interesów życiowych danej osoby. Istotne wskazówki w tym zakresie znajdują się w uzasadnieniu postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 15 lipca 1978 r. (IV CR 242/78, OSNC 1979, nr 6, poz. 120), które bezpośrednio odnoszą się do przepisów kodeksu cywilnego, a mianowicie do art. 25 k.c., według którego miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu.

Druga przesłanka - powodująca ustalenie miejsca zamieszkania danej osoby w Polsce - jest związana z długością pobytu w Polsce. Miejsce zamieszkania w Polsce będzie miała zatem osoba, która przebywa w Polsce dłużej niż 183 dni w ciągu roku podatkowego. Chodzi tutaj o łączną liczbę dni pobytu w Polsce liczoną w danym roku kalendarzowym (a nie w okresie dowolnych kolejnych 12 miesięcy). Przepis nie wymaga, aby okres ten był ciągły. Owe 183 dni mogą zostać zliczone podczas kilku pobytów w Polsce w danym roku podatkowym. W tym miejscu podkreślić trzeba, że powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Na gruncie prawa polskiego obowiązuje zasada, w myśl której każda osoba fizyczna ma jedno - i tylko jedno - miejsce zamieszkania.

W związku z powyższym Wnioskodawca z uwagi na fakt posiadania w Polsce centrum interesów osobistych i gospodarczych oraz z uwagi na fakt, iż przebywa w Polsce powyżej 183 dni w danym roku podatkowym w Polsce, posiada nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce.

W myśl art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepis art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Wobec powyższego, w przedmiotowej sprawie, z uwagi na fakt, iż świadczenie będzie wypłacane z pracowniczego funduszu emerytalnego prowadzonego przez Kościół XXX w Niemczech zastosowanie znajdzie ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych z uwzględnieniem umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawartej między Polską a Republiką Federalną Niemiec.

Stosownie do art. 18 ust. 1 umowy z dnia 14 maja 2003 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90), emerytury i podobne świadczenia lub renty, otrzymywane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z drugiego Umawiającego się Państwa , podlegają opodatkowaniu tylko w tym pierwszym Państwie .

Umowa nie definiuje co należy rozumieć poprzez sformułowanie "emerytury i podobne świadczenia", jednakże należy przyjąć, że oznacza wynagrodzenie, które jest wypłacane po przejściu na emeryturę i które w pierwszej kolejności, aczkolwiek nie wyłącznie, ma na celu zabezpieczenie źródła utrzymania osobie je otrzymującej.

Natomiast, zgodnie z art. 18 ust. 2 ww. umowy, bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu płatności otrzymywane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w jednym Umawiającym się Państwie z obowiązkowego systemu ubezpieczeń socjalnych drugiego Umawiającego się Państwa, podlegają opodatkowaniu tylko w tym drugim Państwie.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że świadczenia emerytalne otrzymywane z Niemiec, wypłacane osobom mającym miejsce zamieszkania w Polsce podlegają opodatkowaniu w Polsce. Wyjątek dotyczy jednak sytuacji, gdy świadczenia (płatności) są wypłacane z niemieckiego obowiązkowego systemu ubezpieczeń socjalnych Republiki Federalnej Niemiec, bowiem wówczas stosownie do powołanego art. 18 ust. 2 ww. umowy, płatności takie podlegają opodatkowaniu tylko w państwie źródła, tj. w Niemczech.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, pracowniczy fundusz emerytalny prowadzony przez Kościół XXX w Niemczech nie działał w oparciu o przepisy ustawy niemieckiej regulującej świadczenia emerytalne i rentowe, tym samym nie stanowił elementu niemieckiego obowiązkowego systemu ubezpieczeń społecznych.

W związku z powyższym świadczenia emerytalne otrzymywane przez Wnioskodawcę z Niemiec, podlegają opodatkowaniu w Polsce.

Zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodu jest m.in. emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 7 ww. ustawy, przez emeryturę lub rentę rozumie się łączną kwotę świadczeń emerytalnych i rentowych, w tym kwoty emerytur kapitałowych wypłacanych na podstawie ustawy o emeryturach kapitałowych, wraz ze wzrostami i dodatkami, z wyłączeniem dodatków rodzinnych i pielęgnacyjnych oraz dodatków dla sierot zupełnych do rent rodzinnych.

Według art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatek dochodowy, z zastrzeżeniem art. 29-30f, pobiera się od podstawy jego obliczenia według skali podatkowej. W skali tej podane są obowiązujące w danym roku stawki podatkowe i kwoty progów podatkowych.

Zgodnie z art. 44 ust. 1 a pkt 2 ww. ustawy, podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników z emerytur i rent z zagranicy są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy, według zasad określonych w ust. 3a.

Jak wynika z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Jednakże stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są wypłaty środków zgromadzonych w pracowniczym programie emerytalnym dokonane na rzecz uczestnika lub osób uprawnionych do tych środków po śmierci uczestnika - z zastrzeżeniem ust. 33.

Przez pracownicze programy emerytalne rozumie się pracownicze programy emerytalne utworzone i działające w oparciu o przepisy dotyczące pracowniczych programów emerytalnych obowiązujące w państwach członkowskich Unii Europejskiej lub w innych państwach należących do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej (art. 21 ust. 33 cytowanej ustawy).

Na podstawie art. 2 pkt 18 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o pracowniczych programach emerytalnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1449, Dz. U. z 2018 r. poz. 1091) przez wypłatę rozumie się dokonaną przez uczestnika lub osobę uprawnioną wypłatę gotówkową lub realizację przelewu środków zgromadzonych w ramach programu na wskazany przez uczestnika lub tę osobę rachunek bankowy - na warunkach określonych w umowie zakładowej, w przypadku spełnienia warunków określonych w ustawie. Warunki te określone są w art. 42 ust. 1 ww. ustawy, zgodnie z którym wypłata następuje:

1. na wniosek uczestnika po osiągnięciu przez niego wieku 60 lat;

2. na wniosek uczestnika po przedstawieniu przez niego decyzji o przyznaniu prawa do emerytury i po ukończeniu 55 roku życia;

3. w przypadku ukończenia przez uczestnika 70 lat, jeżeli wcześniej nie wystąpił z wnioskiem o wypłatę środków;

4. na wniosek osoby uprawnionej, w przypadku śmierci uczestnika.

Z powyższego wynika, że zamiarem ustawodawcy było, aby określenie wypłaty dotyczyło świadczeń, które realizują cel programu emerytalnego.

Mając na uwadze powyższe, w sytuacji gdy świadczenie jest otrzymywane przez Wnioskodawcę z pracowniczego funduszu emerytalnego utworzonego przez Kościół XXX w Niemczech, wówczas świadczenie to podlega zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Od otrzymanych świadczeń emerytalnych Wnioskodawca nie ma i nie będzie miał obowiązku wpłacać zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, ani wykazywać tych świadczeń w składanych zeznaniach podatkowych w Polsce.

Tym samy zdaniem Wnioskodawcy jego stanowisko w przedmiotowej sprawie jest prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128 ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną posiadającą w Polsce swoje centrum interesów życiowych. Tym samym w myśl obowiązujących w Polsce przepisów podatkowych posiada On swoją rezydencję podatkową w Polsce.

Wnioskodawca w okresie od (`(...)`) do (…) pełnił funkcję osoby duchownej w posłudze Kościoła XXX w Polsce.

Kościół XXX statusowo przez Państwo Polskie jest uznawany za Kościół.

Następnie w okresie od (…) kontynuował posługę kapłana w funkcji duszpasterskiej Kościoła XXX jako Przewodniczący (…).

Od dnia (…) do dnia (…) był osobą duchowną nr (…). Kolejno w okresie od (…) do (…) nadal kontynuował posługę duszpasterską w posłudze kapłana, dodatkowo od (…) w posłudze (…) nr (…).

Od 1 stycznia 2006 r. Wnioskodawca przystąpił do (…) Funduszu (…) XXX.

Siedziba Funduszu znajdowała się i nadal znajduje się w Niemczech, w Y. i należy do Kościoła (…) (forma prawna: Kościół pod prawem publicznym- K.d.ö.R.) /(…)./

Kościół XXX w Niemczech, pod który podlega Kościół XXX w Polsce, tworzy tzw. p. (P.), a duchowny przechodzący na emeryturę, wnosi roszczenia w stosunku do Kościoła o wypłatę świadczenia emerytalnego z funduszu. Zabezpieczenie wypłat emerytalnych dla duchownych gwarantuje ubezpieczenie przez zewnętrznego ubezpieczyciela, w tym przypadku Ubezpieczenie Y.

Fundusz nie był funduszem kapitałowym. Wnioskodawca w dniu 13 lipca 2021 r. z uwagi na osiągnięcie wieku emerytalnego w Polsce wystąpił z wnioskiem o wypłatę emerytury z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Od dnia 27 lipca 2021 r. Wnioskodawca przejdzie na emeryturę i będzie z tego tytułu pobierać świadczenie emerytalne. Równolegle z polskim świadczeniem emerytalnym, Wnioskodawca będzie otrzymywać comiesięczną wypłatę z pracowniczego funduszu emerytalnego.

Ponadto w przesłanym uzupełnieniu wyjaśniono, że świadczenie emerytalne, które otrzymuje Wnioskodawca nie podlega pod obowiązkowy systemu ubezpieczeń RFN (Deutsche Rentenanstalt). Tym samym świadczenie emerytalne wypłacane Wnioskodawcy nie stanowi płatności z obowiązkowego systemu ubezpieczeń socjalnych z Niemiec.

Świadczenie emerytalne wypłacane Wnioskodawcy pochodzi z (…) Funduszu (…). Jest on utworzony i działa w oparciu o przepisy dotyczące pracowniczych programów emerytalnych obowiązujące w Niemczech i określić go można Pracowniczym Programem Emerytalnym.

W konsekwencji, w odniesieniu do świadczeń, które Wnioskodawca otrzymuje z (…) Funduszu Kościelnego (…) zastosowanie znajdą przepisy umowy z dnia 14 maja 2003 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. z 2005 r., Nr 12, poz. 90).

Zgodnie z art. 18 ust. 1 ww. umowy polsko-niemieckiej, emerytury i podobne świadczenia lub renty, otrzymywane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z drugiego Umawiającego się Państwa, podlegają opodatkowaniu tylko w tym pierwszym Państwie.

Natomiast w myśl art. 18 ust. 2 tejże umowy, bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu płatności otrzymywane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w jednym Umawiającym się Państwie z obowiązkowego systemu ubezpieczeń socjalnych drugiego Umawiającego się Państwa, podlegają opodatkowaniu tylko w tym drugim Państwie.

Oznacza to, że emerytury i renty otrzymywane z Niemiec, wypłacane osobom mającym miejsce zamieszkania w Polsce podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce. Wyjątek dotyczy jednak sytuacji gdy świadczenia (płatności) są wypłacane z niemieckiego obowiązkowego systemu ubezpieczeń socjalnych Republiki Federalnej Niemiec, bowiem wówczas, stosownie do ww. art. 18 ust. 2 umowy świadczenia takie podlegają opodatkowaniu tylko w państwie źródła, tj. w Niemczech.

Wobec powyższego świadczenie z pracowniczego programu emerytalnego, który nie stanowi elementu niemieckiego obowiązkowego systemu ubezpieczeń socjalnych, wypłacane po osiągnięciu przez Wnioskodawcę wieku emerytalnego stosownie do art. 18 ust. 1 tej umowy podlega opodatkowaniu wyłącznie w miejscu zamieszkania, tj. w Polsce.

Zatem w przedmiotowej sprawie świadczenia z (…) Funduszu (…) które otrzymuje Wnioskodawca mający miejsce zamieszkania w Polsce podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce według zasad wynikających z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są wypłaty środków zgromadzonych w pracowniczym programie emerytalnym dokonane na rzecz uczestnika lub osób uprawnionych do tych środków po śmierci uczestnika – z zastrzeżeniem ust. 33.

Jak wynika z ust. 33 ww. przepisu, przez pracownicze programy emerytalne rozumie się pracownicze programy emerytalne utworzone i działające w oparciu o przepisy dotyczące pracowniczych programów emerytalnych obowiązujące w państwach członkowskich Unii Europejskiej lub w innych państwach należących do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej.

Na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 18 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o pracowniczych programach emerytalnych (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 686 ze zm.) przez wypłatę rozumie się dokonaną przez uczestnika lub osobę uprawnioną wypłatę gotówkową lub realizację przelewu środków zgromadzonych w ramach programu na wskazany przez uczestnika lub tę osobę rachunek bankowy - na warunkach określonych w umowie zakładowej, w przypadku spełnienia warunków określonych w ustawie. Warunki te określone są w art. 42 ust. 1 ww. ustawy, zgodnie z którym wypłata następuje:

1. na wniosek uczestnika po osiągnięciu przez niego wieku 60 lat;

2. na wniosek uczestnika po przedstawieniu przez niego decyzji o przyznaniu prawa do emerytury i po ukończeniu 55. roku życia;

3. w przypadku ukończenia przez uczestnika 70 lat, jeżeli wcześniej nie wystąpił z wnioskiem o wypłatę środków;

4. na wniosek osoby uprawnionej, w przypadku śmierci uczestnika.

Z powyższego wynika, że zamiarem ustawodawcy było, aby określenie „wypłata” dotyczyło świadczeń, które realizują cel programu emerytalnego, tj. zabezpieczenie źródła utrzymania osobie otrzymującej wypłatę po przejściu na emeryturę.

Mając zatem na uwadze wskazane we wniosku okoliczności, w szczególności fakt, że (…) Fundusz (…) jest utworzony i działa w oparciu o przepisy dotyczące pracowniczych programów emerytalnych obowiązujące w Niemczech i określić go można Pracowniczym Programem Emerytalnym, a Wnioskodawca w związku z osiągnięciem wieku emerytalnego otrzymuje i będzie otrzymywał z tego funduszu świadczenie emerytalne stwierdzić należy, że opisane we wniosku wypłaty korzystają ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b) w związku z art. 21 ust. 33 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Od otrzymanych świadczeń emerytalnych Wnioskodawca nie ma i nie będzie miał w przyszłości obowiązku wpłacać zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, ani wykazywać tych świadczeń w składanym zeznaniu podatkowym.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.