0115-KDIT1.4011.633.2021.2.JG

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 5 sierpnia 2021 r., uzupełnionym pismem z 23 października 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie dzierżawy gruntu rolnego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

5 sierpnia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie dzierżawy gruntu rolnego, który został uzupełniony 23 października 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W kwietniu 2008 roku Wnioskodawca otrzymał w darowiźnie od rodziców nieruchomość rolną położoną w A. w woj. A. o powierzchni 32.6.06 ha. Ponieważ Wnioskodawca nie jest rolnikiem i na stałe mieszka w innym województwie to podjął decyzję o wydzierżawieniu przedmiotowej nieruchomości. W tym samym roku Wnioskodawca wydzierżawił tą nieruchomość na prowadzenie działalności rolniczej. Zgodnie z umową z tytułu dzierżawy raz w roku Wnioskodawca otrzymuje czynsz dzierżawny obecnie wynoszący 35.200 zł rocznie płatny do 5 września każdego roku. Środki otrzymywane z dzierżawy (czynsz dzierżawny) Wnioskodawca opodatkował w Urzędzie Skarbowym zryczałtowanym podatkiem dochodowym stosując stawkę opodatkowania w wysokości 8,5%.

Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej. W latach 2004-2019 Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą kod PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) 46.71.Z. Z dniem 1 stycznia 2020 r. Wnioskodawca został wykreślony z rejestru CEIDG (Centralna Ewidencja i Informacja o Działalności Gospodarczej). Wydzierżawiane grunty rolne nie stanowiły składników majątkowych związanych z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy z tytułu przychodu z dzierżawy rolnikowi ziemi rolnej wykorzystywanej przez niego na cele rolnicze, Wnioskodawca powinien rozliczać i opłacać podatek dochodowy? Jeśli tak, to w jakiej stawce?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłem przychodów jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą. Z definicji tej wynika, że źródłem przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych jest przychód z najmu gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze. W takich okolicznościach faktycznych uzyskiwany przez Wnioskodawcę przychód z tytułu dzierżawy nieruchomości rolnej na cele rolnicze nie stanowi źródła przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.) przepisów ustawy nie stosuje się do przychodów z działalności rolniczej, z wyjątkiem przychodów z działów specjalnych produkcji rolnej.

Działalnością rolniczą – zgodnie z definicją zawartą w art. 2 ust. 2 ww. ustawy – jest działalność polegająca na wytwarzaniu produktów roślinnych lub zwierzęcych w stanie nieprzetworzonym (naturalnym) z własnych upraw albo hodowli lub chowu, w tym również produkcja materiału siewnego, szkółkarskiego, hodowlanego oraz reprodukcyjnego, produkcja warzywnicza gruntowa, szklarniowa i pod folią, produkcja roślin ozdobnych, grzybów uprawnych i sadownicza, hodowla i produkcja materiału zarodowego zwierząt, ptactwa i owadów użytkowych, produkcja zwierzęca typu przemysłowo-fermowego oraz hodowla ryb, a także działalność, w której minimalne okresy przetrzymywania zakupionych zwierząt i roślin, w trakcie których następuje ich biologiczny wzrost, wynoszą co najmniej:

1. miesiąc – w przypadku roślin,

2. 16 dni – w przypadku wysokointensywnego tuczu specjalizowanego gęsi lub kaczek,

3. 6 tygodni – w przypadku pozostałego drobiu rzeźnego,

4. 2 miesiące – w przypadku pozostałych zwierząt

‒ licząc od dnia nabycia.

Z powyższego przepisu wynika, że ustawodawca dla celów podatku dochodowego precyzuje wyraźnie, co należy rozumieć przez działalność rolniczą, a wyliczenie dokonane w tym przepisie ma charakter wyczerpujący.

Zgodnie z przedstawioną wyżej definicją działalności rolniczej podstawową jej cechą jest uzyskiwanie produktów w stanie nieprzetworzonym, pochodzących z uprawy (produkty roślinne), chowu lub hodowli (produkty zwierzęce). Wszelkie inne przychody pośrednio związane z działalnością rolniczą, czy też powstające przy okazji prowadzenia działalności rolniczej – nie stanowią przychodów z tej działalności.

W związku z powyższym należy zauważyć, że sama dzierżawa gruntów stanowiących gospodarstwo rolne (bądź jego część) – choćby na cele rolnicze – nie spełnia definicji „działalności rolniczej” w rozumieniu cytowanego wyżej art. 2 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem, na gruncie badanej sprawy, nie zachodzi zawarte w cytowanym wyżej art. 2 ust. 1 pkt 1 wyłączenie stosowania ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji należy zbadać, czy środki uzyskane z dzierżawy stanowić będą źródło przychodu podlegające opodatkowaniu.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Jak wynika z powyższego przepisu, do przychodów z najmu, podnajmu, dzierżawy i poddzierżawy ustawodawca zalicza między innymi dzierżawę gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej. Nie stanowi jednak źródła przychodów, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dzierżawa gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele rolnicze.

Tak więc, aby przychód z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz innych umów o podobnym charakterze nie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych to przedmiotem najmu, dzierżawy (czy też innych umów wymienionych w cyt. art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) musi być gospodarstwo rolne lub jego składniki i przedmiot ten musi być w wyniku zawartej umowy wykorzystywany na cele rolnicze.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że dzierżawa gruntów stanowiących gospodarstwo rolne na cele działalności rolniczej nie stanowi dla wydzierżawiającego, tj. Wnioskodawcy, źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 6 cyt. ustawy.

Reasumując, skoro Wnioskodawca wydzierżawia rolnikowi grunt rolny stanowiący gospodarstwo rolne na cele rolnicze, nie ma obowiązku odprowadzania podatku dochodowego od osób fizycznych od dochodów uzyskiwanych z dzierżawy tego gruntu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Wnioskodawcy przysługuje prawo do wniesienia skargi na tą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.