0114-KDIP3-2.4011.711.2021.2.JK2

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 sierpnia 2021 r. (data wpływu 16 sierpnia 2021 r.) uzupełnione pismem z 2 listopada 2021 r. (data wpływu 2 listopada 2021 r.), w odpowiedzi na wezwanie z 11 października 2021 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.711.2021.1.JK2 (data doręczenia 26 października 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 sierpnia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego.

Z uwagi na braki formalne, pismem z 11 października 2021 r. Nr 0114-KDIP3- 2.4011.711.2021.1.JK2 (data doręczenia 26 października 2021 r.), tut. organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych.

Pismem z 2 listopada 2021 r. (data wpływu 2 listopada 2021 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, podlegającą obecnie nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Ma w Polsce miejsce zamieszkania w znaczeniu potocznym i w rozumieniu przepisów prawa podatkowego. W Polsce jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych.

Podatnik posiada w Polsce ośrodek interesów życiowych i przebywa w Polsce dłużej niż 183 dni w roku podatkowym (dotyczy to roku 2021 i lat poprzednich).

O tym, że Wnioskodawca posiada w Polsce centrum interesów osobistych świadczy w szczególności to, że:

• występują tu jego więzi rodzinne (ma w Polsce partnerkę oraz krewnych, Wnioskodawca nie posiada potomstwa),
• prowadzi w Polsce samodzielne gospodarstwo domowe, uczestniczy tu w życiu towarzyskim, kulturalnym, sportowym i politycznym.

Z kolei z występowaniem w Polsce centrum interesów gospodarczych mamy do czynienia w przypadku Wnioskodawcy, ponieważ:

• w Polsce uzyskuje przychody z odpłatnego zbycia waluty wirtualnej, zaliczane do źródła przychodów kapitały pieniężne (dokonuje obrotu kryptowalutami na giełdach kryptowalut), co w przyszłości (tzw. po emigracji) ma stanowić podstawowe i główne źródło przychodów Wnioskodawcy;
• nie jest jednak stroną umowy o pracę z polskim pracodawcą ani innej tego typu umowy;
• jest udziałowcem w dwóch polskich spółkach z ograniczoną odpowiedzialnością, prowadzących aktywnie działalność gospodarczą (w jednej pełni funkcję prezesa zarządu, uzyskuje z tego tytułu wynagrodzenie), jest też członkiem zarządu w spółkach córkach jednej z tych spółek z o.o., jednakże nie otrzymuje z tego tytułu wynagrodzeń, działalność tych spółek jest zawieszona i spółki te są przeznaczone do likwidacji w najbliższych miesiącach (z powodów trudności organizacyjno-formalnych spółki te nie zostały jeszcze zlikwidowane);
• posiada akcje w polskich spółkach akcyjnych (w tym notowanych na rynku N.),
• posiada w Polsce rachunki bankowe oraz rachunki w domach maklerskich,
• jest właścicielem nieruchomości mieszkalnej w Polsce (na zakup tej nieruchomości zaciągnął kredyt hipoteczny w Polskim banku) oraz ruchomości codziennego użytku, w tym samochodu osobowego.

Wnioskodawca:

• z końcem 2021 r. zamierza wyemigrować (w znaczeniu wyjechać na stałe) z Polski do Portugalii ze swoją partnerką - w Portugalii będzie przebywał dłużej niż 183 dni w roku kalendarzowym;
• od strony administracyjnej wymelduje się z mieszkania w Polsce, zaś stosownego meldunku dokona w Portugalii (zgodnie z przepisami wewnętrznymi tego państwa);
• w Portugalii zamierza wynająć mieszkanie na czas nieokreślony lub nabyć mieszkanie, celem trwałego osiedlenia się - zaprowadzenia tam gospodarstwa - ogniska - domowego (Wnioskodawca przeniesie tam swoje ruchomości codziennego użytku, w tym samochód, który zostanie zarejestrowany w Portugalii);
• mieszkanie położone w Polsce zamierza zbyć lub wynająć;
• wraz z ewentualną sprzedażą mieszkania chciałby spłacić swój kredyt hipoteczny, zaciągnięty w Polskim banku. Jeżeli jednak pojawią się trudności ze zbyciem mieszkania i mieszkanie to zostanie wynajęte, raty kredytu hipotecznego będą spłacane z rat czynszu najmu uzyskanych od najemców (dzięki temu Wnioskodawca nie będzie ponosił faktycznie kosztów związanych z majątkiem położonym w Polsce). W przypadku wynajęcia mieszkania, Wnioskodawca będzie zarządzał najmem oraz spłatą kredytu hipotecznego z Portugalii - raty kredytu oraz czynsz najmu będą deponowane na rachunku bankowym dedykowanym do kredytu hipotecznego (umowa kredytu hipotecznego uniemożliwia likwidację takiego rachunku w przypadku aktywnego kredytu tego rodzaju). W takiej sytuacji na rachunek ten nie będą wpływały inne środki pieniężne.
• do Portugalii przeniesie także swoje aktywności kulturalne, towarzyskie, polityczne i sportowe. W Polsce pozostaną jego krewni oraz znajomi, w szczególności rodzice i siostra, których będzie odwiedzał w Polsce kilka razy do roku - będzie wówczas korzystał z gościnności rodziny lub wynajmował pokój w hotelach (nie pozostawi w Polsce ogniska domowego). Nie będzie na terytorium Polski przebywał dłużej niż 183 dni w roku kalendarzowym - w założeniu będzie też gościł rodzinę i znajomych w nowym miejscu zamieszkania oraz będzie się z nimi komunikował przy użyciu środków porozumiewania się na odległość;
• będzie korzystał z usług portugalskich operatorów telekomunikacyjnych oraz innych podmiotów dostarczających tzw. media - zamierza on rozwiązać wszystkie tego rodzaju umowy w Polsce (w tym dot. telefonu komórkowego i Internetu; w przypadku podjęcia decyzji o wynajmie mieszkania w Polsce koszty mediów w tym zakresie będą faktycznie przerzucone na najemców lub nastąpi cesja umów dotyczących tych mediów na najemców);
• w nowym państwie zamieszkania chce uzyskiwać przychody z tytułu obrotu kryptowalutami - z wykorzystaniem zagranicznych giełd kryptowalut;
• z Portugalii będzie wykonywał czynności zarządcze w spółce, w której pełni funkcję prezesa zarządu - z wykorzystaniem przede wszystkim środków komunikacji elektronicznej;
• w Portugalii założy rachunki bankowe, na które będą wpływać przychody z obrotu kryptowalutami oraz z tytułu wykonywania funkcji prezesa zarządu spółki, jak wskazano powyżej;

Wnioskodawca zamierza „przeciąć” swoje więzi o charakterze gospodarczym z Polską przed dniem emigracji - wyjazdu na stałe tzn. zamierza zbyć swoje akcje w spółkach giełdowych oraz zamknąć rachunki bankowe (poza rachunkiem związanym z kredytem hipotecznym - jeżeli nie uda się sprzedać mieszkania).

Podatnik zachowa jedynie udziały w dwóch polskich spółkach z ograniczoną odpowiedzialnością wraz z funkcją prezesa zarządu jednej ze spółek (i jej spółkach córkach, przez które jak wskazano powyżej nie jest prowadzona działalność gospodarcza - mamy do czynienia z zawieszeniem działalności w tym zakresie). Będzie on jednak, jak wskazano powyżej wykonywał bieżące czynności zarządcze z Portugalii - z wykorzystaniem środków komunikacji elektronicznej.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że po wyemigrowaniu do Portugalii będzie tam traktowany jako rezydent podatkowy Portugalii.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy mając na uwadze powyżej opisane zdarzenie przyszłe Wnioskodawca po wyemigrowaniu na stałe do Portugalii będzie w Polsce podlegał nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu?

Zdaniem Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 3 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm., dalej: „Ustawa o PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)”) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Z kolei zgodnie z art. 3 ust. 1a tej ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Spójnik „lub” oznacza, że spełnienie przynajmniej jednego z tych kryteriów pozwala uznać podatnika za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski.

O ile kryterium przebywania przez określoną liczbę dni na terytorium danego państwa ma charakter zobiektywizowany, o tyle kwestia przeniesienia ośrodka interesów życiowych dotyczy okoliczności o charakterze ocennym.

Zgodnie z Objaśnieniami podatkowymi z 29 kwietnia 2021 r. „Rezydencja podatkowa oraz zakres obowiązku podatkowego osób fizycznych w Polsce” (dalej: „Objaśnienia”) istnienie w Polsce ośrodka interesów życiowych oznacza posiadanie ścisłych powiazań osobistych lub gospodarczych z Polską.

Centrum, czyli „skoncentrowanie” interesów osobistych, należy rozumieć jako miejsce, z którym podatnik posiada ścisłe powiązania osobiste. Powiązania osobiste to występowanie więzi rodzinnych, towarzyskich, podejmowanie aktywności społecznej, kulturalnej, sportowej politycznej, itp. W praktyce, czynnikiem branym najczęściej pod uwagę jest obecność w Polsce współmałżonka, partnera lub małoletnich dzieci (`(...)`) W przypadku osób żyjących samodzielnie należy w szczególności uwzględnić, w którym państwie prowadzone jest samodzielne gospodarstwo domowe i w którym państwie podatnik uczestniczy w życiu towarzyskim, kulturalnym lub politycznym.

Z kolei Objaśnienia wskazują, że ustalając miejsce, w którym podatnik ma centrum interesów gospodarczych, należy wziąć pod uwagę związki ekonomiczne osoby fizycznej z danym państwem, wśród których istotne są miejsce wykonywania działalności zarobkowej, główne źródła dochodów podatnika, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, zaciągnięte kredyty, konta bankowe, miejsce, z którego osoba zarządza swoim mieniem itd.

Należy mieć ponadto na względzie, że uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a Ustawy o PIT, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a Ustawy o PIT). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

W niniejszej sprawie zastosowanie znajdzie Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Portugalską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzona w Lizbonie dnia 9 maja 1995 r. (Dz. U. z 1998 r. Nr 48, poz. 304 ze zm., dalej: „Umowa o UPO”).

Stosownie do art. 4 ust. 1 Umowy o UPO "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo i każdą jego jednostkę terytorialną lub administracyjną lub władzę lokalną. Jednakże określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w Umawiającym się Państwie z tytułu dochodu uzyskiwanego ze źródeł położonych tylko w tym Państwie.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. umowy jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 tego artykułu osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad (tzw. tie-breaker rules):

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ona silniejsze powiązania osobiste lub gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli jest ona obywatelem obu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Wskazana Umowa o UPO zbudowana jest o wzorzec umowy w tym zakresie - Konwencję Modelową OECD. Tekst Konwencji Modelowej stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej (dalej: „oficjalny Komentarz”) zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Według oficjalnego Komentarza do tej Konwencji Modelowej posiadanie stałego miejsca zamieszkania, o którym mowa w art. 4 ust. 2 Umowy o UPO, tzw. stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. W polskim komentarzu do Konwencji Modelowej OECD (B. Brzeziński (red.), Model Konwencji OECD. Komentarz, Warszawa 2010, s. 272) podkreśla się, że za stałe miejsce zamieszkania uważa się każdą formę zamieszkania, przy czym nie jest konieczne bycie właścicielem domu lub lokalu, a wystarczy jego wynajem. Istotnym jest, aby dana osoba miała lokal do dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie jednie przy pobytach o charakterze krótkotrwałym.

Przechodząc do następnego kryterium normy kolizyjnej z art. 4 Umowy o UPO, oficjalny Komentarz nakazuje przy ustalaniu ośrodka interesów życiowych wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Niemiecki Federalny Sąd Finansowy ( orzekł, że dla oceny ośrodka interesów życiowych danej osoby decydujące jest to, które z państw ma większe znaczenie dla danej osoby. Państwo, w którym przeważają powiązania osobiste, powinien być zasadniczo traktowany jako ośrodek interesów życiowych. Jeśli dana osoba ma z danym krajem ściślejsze powiązania osobiste, a także znaczące powiązania ekonomiczne, podczas gdy z drugim państwem łączą ją jedynie bieżące interesy gospodarcze, które najprawdopodobniej zakończą się w niedalekiej przyszłości, jej ośrodek interesów życiowych będzie najpewniej w tym pierwszym kraju. Austriacki Sąd Administracyjny (Osterreichischer Verwaltungsgerichtshof) również potwierdził, że interesy ekonomiczne mają nieco mniejsze znaczenie od powiązań osobistych (J. Narkiewicz-Tarłowska, Przepisy o rezydencji podatkowej a opodatkowanie cudzoziemców w Polsce i Polaków za granicą. Przegląd Podatkowy 2007, nr 5, s. 7-13.).

Biorąc pod uwagę ww. wytyczne, wynikające z Objaśnień oraz Komentarza do Konwencji Modelowej OECD nie ulega wątpliwości, że Wnioskodawca, wraz z emigracją do Portugalii przeniesie tam także swój ośrodek interesów życiowych (niewątpliwie będzie miał silniejsze więzi z Portugalią aniżeli Polską). W szczególności Wnioskodawca:

zamierza przenieść do Portugalii gospodarstwo domowe - ognisko domowe i osiedlić się tam na stałe (w Polsce nie pozostawi ogniska domowego),

• z Wnioskodawcą emigruje najbliższa dla niego osoba - partnerka,
• wymelduje się z mieszkania w Polsce i dokona stosownego meldunku w Portugalii,
• przeniesie do Portugalii rzeczy codziennego użytku (mienie), w tym samochód, który zamierza zarejestrować w Portugalii,
• przeniesie do nowego państwa także swoje aktywności kulturalne, towarzyskie, polityczne i sportowe,
• Polskę zamierza odwiedzać kilka razy do roku (nie będzie na terytorium Polski przebywał dłużej niż 183 dni w roku kalendarzowym - pobyty będą krótkotrwałe - u rodziny bądź w hotelach),
• będzie korzystał z usług portugalskich dostawców, w tym dostawców usług telekomunikacyjnych i innych mediów,
• będzie uzyskiwał przychody w nowym państwie - z wykorzystaniem zagranicznych giełd kryptowalut,
• przez dniem emigracji zamierza zbyć swoje akcje w spółkach giełdowych i zamknąć rachunki bankowe (poza rachunkiem związanym z kredytem hipotecznym - jeżeli nie uda się sprzedać mieszkania) ,
• z Portugalii będzie wykonywał czynności zarządcze w spółce, w której pełni funkcję prezesa zarządu - z wykorzystaniem przede wszystkim środków komunikacji elektronicznej,
• w Portugalii założy rachunki bankowe, na które będą wpływać przychody z obrotu kryptowalutami oraz z tytułu wykonywania funkcji prezesa zarządu spółki, jak wskazano powyżej.

Powyższej konkluzji nie zmienia fakt, że Wnioskodawca zachowa udziały dwóch polskich spółkach i w jednej z nich pozostanie prezesem zarządu (poza spółkami zawieszonymi). Będzie on bowiem wykonywał czynności zarządcze z terytorium Portugalii - z wykorzystaniem środków komunikacji elektronicznej. Uzyskiwane dochody - z tytułu dywidend oraz wynagrodzenia prezesa zarządu nie będą stanowić głównego źródła przychodów Wnioskodawcy. Będą one z kolei podlegać zasadom ograniczonego obowiązku podatkowego w Polsce.

Ponadto Wnioskodawca nie pozostawia innego rodzaju inwestycji czy majątku w Polsce. Rozważa jedynie wynajęcie swojego mieszkania (w przypadku trudności z jego sprzedażą), co wiązałoby się również z zachowaniem kredytu hipotecznego i związanego z nim rachunku bankowego w Polskim banku, jednakże mieniem tym oraz spłatą kredytu będzie zarządzał z Portugalii. Co więcej wysokość raty czynszu najmu będzie w założeniu wyższa aniżeli wysokość raty kredytu hipotecznego, więc Wnioskodawca nie będzie faktycznie ponosił kosztów utrzymania majątku w Polsce.

Z powyższego wynika jednoznacznie, że po emigracji, mając na uwadze treść przywołanej umowy o UPO:

1. Wnioskodawca będzie miał stałe miejsce zamieszkania w Portugalii - ognisko domowe;
2. Gdyby nawet hipotetycznie uznać, że nie ma on w Portugalii stałego miejsca zamieszkania (choć z taką konkluzją Wnioskodawca się nie zgadza), to niewątpliwie Wnioskodawca będzie miał silniejsze więzi z Portugalią;
3. Ostatecznie, gdyby hipotetycznie uznać, że Wnioskodawca nie ma ośrodka interesów życiowych w Portugalii (choć z taką konkluzją Wnioskodawca się nie zgadza), to będzie on zwykle przebywać w Portugalii (dłużej niż 183 dni w roku, w Polsce będzie przebywał tylko incydentalnie - będą to krótkotrwałe wizyty).

Mając na uwadze powyższe zdaniem Wnioskodawcy po jego emigracji na stałe do Portugalii nie będzie on w Polsce podlegał nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Stosownie do postanowień art. 3 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 2b ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody)miedzy innymi z:położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości.

Na podstawie art. 4a ustawy, powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Jak wynika z treści wniosku Wnioskodawca obecnie mieszka w Polsce i tutaj podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Wnioskodawca zamierza z końcem 2021 r. wyemigrować do Portugalii, a zatem w przedmiotowej sprawie zastosowanie będą miały przepisy Konwencji z 9 maja 1995 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Portugalską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzonej w Lizbonie dnia 9 maja 1995 r. (Dz. U. z 1998 r. Nr 48 poz. 304, ze sprost.; dalej: „konwencja polsko-portugalska”), zmodyfikowane przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzoną w Paryżu dnia 24 listopada 2016 r. (Dz. U. z 2018 r., poz. 1369; „Konwencja MLI”).

Stosownie do art. 4 ust. 1 konwencji polsko-portugalskiej, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo i każdą jego jednostkę terytorialną lub administracyjną lub władzę lokalną. Jednakże określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w Umawiającym się Państwie z tytułu dochodu uzyskiwanego ze źródeł położonych tylko w tym Państwie.

Natomiast zgodnie z art. 4 ust. 2 konwencji polsko-portugalskiej, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 tego artykułu osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ona silniejsze powiązania osobiste lub gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli jest ona obywatelem obu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym Konwencja zawarta między Polską i Portugalią.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby.

Zatem, w pierwszej kolejności należy brać pod uwagę stałe miejsce zamieszkania, czyli państwo, z którym dana osoba ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych). Dopiero jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Mając na uwadze opisane zdarzenie przyszłe oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, że Wnioskodawca po wyemigrowaniu (wyjeździe na stałe) z Polski będzie posiadał ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze z Portugalią. Wnioskodawca zamierza wyjechać z Polski do Portugalii ze swoją partnerką. W Portugalii będzie przebywał dłużej niż 183 dni w roku kalendarzowym. Będzie tam traktowany jako rezydent podatkowy Portugalii. Od strony administracyjnej wymelduje się z mieszkania w Polsce, zaś stosownego meldunku dokona w Portugalii (zgodnie z przepisami wewnętrznymi tego państwa). W Portugalii zamierza wynająć mieszkanie na czas nieokreślony lub nabyć mieszkanie, celem trwałego osiedlenia się - zaprowadzenia tam gospodarstwa - ogniska - domowego (Wnioskodawca przeniesie tam swoje ruchomości codziennego użytku, w tym samochód, który zostanie zarejestrowany w Portugalii). Do Portugalii przeniesie także swoje aktywności kulturalne, towarzyskie, polityczne i sportowe. Wnioskodawca będzie korzystał z usług portugalskich operatorów telekomunikacyjnych oraz innych podmiotów dostarczających tzw. media - zamierza on rozwiązać wszystkie tego rodzaju umowy w Polsce (w tym dot. telefonu komórkowego i Internetu). W Polsce pozostaną jego krewni oraz znajomi, w szczególności rodzice i siostra, których będzie odwiedzał w Polsce kilka razy do roku - będzie wówczas korzystał z gościnności rodziny lub wynajmował pokój w hotelach (nie pozostawi w Polsce ogniska domowego). Nie będzie na terytorium Polski przebywał dłużej niż 183 dni w roku kalendarzowym.

Analizując natomiast powiązania gospodarcze należy wskazać, że mieszkanie położone w Polsce Wnioskodawca zamierza zbyć lub wynająć. W przypadku podjęcia decyzji o wynajmie mieszkania w Polsce koszty mediów w tym zakresie będą faktycznie przerzucone na najemców lub nastąpi cesja umów dotyczących tych mediów na najemców). W nowym państwie zamieszkania Wnioskodawca chce uzyskiwać przychody z tytułu obrotu kryptowalutami - z wykorzystaniem zagranicznych giełd kryptowalut. W przyszłości (tzw. po emigracji) ma stanowić podstawowe i główne źródło przychodów Wnioskodawcy. Z Portugalii Wnioskodawca będzie wykonywał czynności zarządcze w spółce, w której pełni funkcję prezesa zarządu - z wykorzystaniem przede wszystkim środków komunikacji elektronicznej. W Portugalii założy rachunki bankowe, na które będą wpływać przychody z obrotu kryptowalutami oraz z tytułu wykonywania funkcji prezesa zarządu spółki. Wnioskodawca zamierza „przeciąć” swoje więzi o charakterze gospodarczym z Polską przed dniem emigracji - wyjazdu na stałe tzn. zamierza zbyć swoje akcje w spółkach giełdowych oraz zamknąć rachunki bankowe (poza rachunkiem związanym z kredytem hipotecznym - jeżeli nie uda się sprzedać mieszkania).Podatnik zachowa jedynie udziały w dwóch polskich spółkach z ograniczoną odpowiedzialnością wraz z funkcją prezesa zarządu jednej ze spółek (i jej spółkach córkach, przez które jak wskazano powyżej nie jest prowadzona działalność gospodarcza - mamy do czynienia z zawieszeniem działalności w tym zakresie).

Skoro ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze będą łączyły Wnioskodawcę z Portugalią, zatem Wnioskodawca nie będzie posiadał miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce. Tym samym, będzie podlegać (jeśli nie zmieni się stan faktyczny i prawny) w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, określonemu w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że w Polsce będą podlegały opodatkowaniu tylko dochody osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Należy wyjaśnić, że brak zobowiązań podatkowych w Polsce wystąpi tylko w sytuacji braku uzyskiwania dochodów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zatem sama zmiana miejsca zamieszkania nie zwolni Wnioskodawcy z obowiązku zapłaty podatku, jeżeli uzyska dochody na terenie Polski.

Przy czym wskazać należy, że zarówno Polska, jak i Portugalia notyfikowały ww. Konwencję polsko – portugalską do objęcia Konwencją wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzoną w Paryżu 24 listopada 2016 r., podpisaną w Paryżu 7 czerwca 2017 r. (Dz. U. z 2018 r. poz. 1369). Konwencja MLI, której celem było jednorazowe zmodyfikowanie sieci umów o unikaniu podwójnego opodatkowania bez konieczności czasochłonnych negocjacji bilateralnych, została ratyfikowana przez Polskę 23 stycznia 2018 r., a przez Portugalię 28 lutego 2020 r. Dniem wejścia w życie postanowień Konwencji MLI dla Polski jest 1 lipca 2018 r., natomiast dla Portugalii 1 czerwca 2020 r.

Przepisy Konwencji MLI stosowane są równolegle z przepisami umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (Konwencja MLI nie działa, jak protokół zmieniający). W praktyce przepisy Konwencji MLI mają pierwszeństwo przed regulacjami umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (tzn. jeśli przepisy umowy będą sprzeczne z przepisami Konwencji MLI, to przepisy Konwencji MLI będą miały zastosowanie jako akt późniejszy).

Dla celów stosowania prawa, postanowienia Konwencji MLI muszą być interpretowane równolegle z Konwencją między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Portugalską, z uwzględnieniem stanowisk Umawiających się Państw w zakresie przyjęcia Konwencji MLI. Stanowisko Polski zostało przedstawione w oświadczeniu rządowym z 6 czerwca 2018 r. w sprawie mocy obowiązującej Konwencji wielostronnej implementującej środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzonej w Paryżu 24 listopada 2016 r. (Dz. U. z 2018 r. poz. 1370), natomiast wspólne stanowisko Polski i Portugalii zostało przedstawione w oświadczeniu rządowym z 22 kwietnia 2020 r. w sprawie mocy obowiązującej w relacjach między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Portugalską Konwencji wielostronnej implementującej środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzonej w Paryżu dnia 24 listopada 2016 r., oraz jej zastosowania w realizacji postanowień Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Portugalską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzonej w Lizbonie dnia 9 maja 1995 r.

Konwencja wchodzi w życie z pierwszym dniem miesiąca następującego po upływie terminu trzech miesięcy kalendarzowych, następujących po dacie zdeponowania piątego instrumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia (art. 34 ust. 1 Konwencji MLI).

Dla każdego Sygnatariusza, który dokonuje ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia niniejszej Konwencji po zdeponowaniu piątego instrumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia, niniejsza Konwencja wejdzie w życie z pierwszym dniem miesiąca następującego po upływie terminu trzech miesięcy kalendarzowych, rozpoczynającego bieg z datą zdeponowania przez tego Sygnatariusza jego instrumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia (art. 34 ust. 2 ww. Konwencji).

Z kolei, zasady stosowania jej postanowień w odniesieniu do danej Umowy Podatkowej wynikają z art. 35 ww. Konwencji.

Zgodnie z zasadami ogólnymi określonymi w art. 35 ust. 1 Konwencji MLI, przepisy niniejszej Konwencji będą stosowane przez każdą Umawiającą się Jurysdykcję w odniesieniu do Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja:

1. w odniesieniu do podatków pobieranych u źródła od kwot wypłacanych lub zaliczanych na rzecz osób niemających miejsca zamieszkania lub siedziby na terytorium Umawiającej się Jurysdykcji, gdy zdarzenie dające prawo do pobrania takiego podatku wystąpi w pierwszym dniu lub po pierwszym dniu kolejnego roku kalendarzowego, który rozpoczyna się w dniu lub po dniu późniejszej z dat, z którą niniejsza Konwencja wchodzi w życie w każdej z Umawiających się Jurysdykcji, która jest stroną Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja; oraz
2. w odniesieniu do pozostałych podatków nakładanych przez tę Umawiającą się Jurysdykcję, w zakresie podatków nakładanych w okresach podatkowych rozpoczynających się w dniu lub po dniu, w którym upłynął termin sześciu miesięcy kalendarzowych (lub krótszy termin, w przypadku gdy wszystkie Umawiające się Jurysdykcje notyfikowały Depozytariuszowi, że ich zamiarem jest stosowanie takiego krótszego terminu), rozpoczynający bieg z późniejszą z dat, z którą niniejsza Konwencja wchodzi w życie w każdej z Umawiających się Jurysdykcji, która jest stroną Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja.

Postanowienia Konwencji MLI będą miały zastosowanie w odniesieniu do Umowy podatkowej począwszy od innych dat niż data wejścia w życie. Przy tym, poszczególne postanowienia Konwencji MLI mogą być stosowane w różnych datach, zależnie od rodzaju podatków (podatki pobierane u źródła lub inne podatki) oraz od wyborów dokonanych przez Umawiające się Państwa w ich stanowiskach w zakresie przyjęcia Konwencji MLI.

W konsekwencji, jeśli w niniejszym dokumencie nie wskazano inaczej, zgodnie z art. 35 ust. 1 Konwencji MLI, postanowienia art. 5 ust. 6, art. 6 ust. 1, art. 7 ust. 1, art. 9 ust. 4 i art. 11 ust. 1 Konwencji MLI będą miały zastosowanie w zakresie stosowania Konwencji przez Polskę:

1. w odniesieniu do podatków pobieranych u źródła od kwot wypłacanych lub zaliczanych na rzecz osób niemających miejsca zamieszkania lub siedziby w Polsce, gdy zdarzenie dające prawo do pobrania takiego podatku wystąpi w dniu lub po dniu 1 stycznia 2021 r.; oraz

2. w odniesieniu do pozostałych podatków nakładanych przez Polskę, w zakresie podatków nakładanych w okresach podatkowych rozpoczynających się w dniu lub po dniu 1 grudnia 2020 r.;

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, należy wyjaśnić, że Wnioskodawca niemający miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce będzie podlegał w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. będzie podlegał opodatkowaniu tylko od dochodów (przychodów) osiągniętych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z uwzględnieniem Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.), przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43- 300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego.Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.