0114-KDIP3-2.4011.616.2021.3.JM

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 21 lipca 2021 r. (data wpływu 23 lipca 2021 r.) uzupełnionym pismem z 21 września 2021 r. (data nadania 21 września 2021 r., data wpływu 24 września 2021 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z 8 września 2021 r. Nr 0114-KDIP3-2. 4011.616.2021.1.JM (data nadania 8 września 2021 r., data doręczenia 17 września 2021 r.) oraz pismem z 19 października 2021 r. (data nadania 22 października 2021 r., data wpływu 29 października 2021 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z 7 października 2021 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011. 616.2021.2.JM (data nadania 7 października 2021 r., data doręczenia 11 października 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 lipca 2021 r. r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego.

Z uwagi na braki formalne, pismem z 8 września 2021 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.616. 2021.1.JM (data nadania 8 września 2021 r., data doręczenia 17 września 2021 r.) oraz pismem z 7 października 2021 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.616.2021.2.JM (data nadania 7 października 2021 r., data doręczenia 11 października 2021 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych.

Pismem z 21 września 2021 r. (data nadania 21 września 2021 r., data wpływu 24 września 2021 r.) oraz pismem z 19 października 2021 r. (data nadania 22 października 2021 r., data wpływu 29 października 2021 r.) Wnioskodawca uzupełnił powyższe w terminie.

We wniosku i uzupełnieniach przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca przebywa w Polsce od 2015 r. Jest On obywatelem Ukrainy pracującym wyłącznie w Polsce na podstawie pozwoleń na pracę. Tutaj również Wnioskodawca posiada rachunek bankowy, numer telefonu u polskiego operatora. Od 3 lat mieszka w wynajmowanych przez pracodawcę kwaterach, tu żyje wydając pieniądze na swoje utrzymanie, zarządza swoimi finansami, prowadzi życie towarzyskie, uczestniczy w życiu kulturalnym. Wnioskodawca nie złożył u pracodawcy oświadczenia do celów podatkowych o rezydencji podatkowej, ponieważ nikt tego nie wymagał. Z tego powodu w 2018 r. Wnioskodawca otrzymał informację o wysokości przychodów IFT-1R, natomiast w latach 2019 – 2020 informację o wysokości przychodów IFT-1R oraz PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)-11 od tego samego pracodawcy.

W uzupełnieniu z 21 września 2021 r. (data wpływu 24 września 2021 r.) Wnioskodawca poinformował, że okres podatkowy będący przedmiotem zapytania to 1 stycznia 2018 r. – 31 grudnia 2018 r., 1 stycznia 2019 r. – 31 grudnia 2019 r. oraz 1 stycznia 2020 r. – 31 grudnia 2020 r. Miejscem zamieszkania dla celów podatkowych Wnioskodawcy jest Polska. Wnioskodawca przyjechał do Polski celem świadczenia pracy, ale również z zamiarem przesiedlenia siebie i rodziny. Jak na razie rodzina zamieszkuje na terytorium Ukrainy. Wnioskodawca nie wie, czy zamierza wrócić na Ukrainę, jeszcze nie podjął decyzji. Żona mieszka u rodziny. Wnioskodawca nie posiada majątku nieruchomego w Polsce, ani za granicą. Natomiast w Polsce posiada konto bankowe, na którym zbiera oszczędności, ma meble w wynajętym lokalu mieszkalnym, telefon z polską kartą SIM. Okres pobytu w Polsce w roku podatkowym będącym przedmiotem zapytania przekracza 183 dni. Wnioskodawca jest zatrudniony na podstawie umowy zlecenia. Praca wykonywana jest za pośrednictwem stałej placówki położonej na terytorium Polski oraz jej siedziba również mieści się w Polsce. Wnioskodawca nadal mieszka w Polsce, pracuje w tej samej firmie, zarządza swoimi finansami, prowadzi życie towarzyskie oraz uczestniczy w życiu kulturalnym.

Natomiast w uzupełnieniu z 19 października 2021 r. (data wpływu 29 października 2021 r.) Wnioskodawca wskazał, że Ukraina nie traktuje Go jako rezydenta podatkowego, nie podlega opodatkowaniu na terytorium Ukrainy. Wnioskodawca nie rozlicza dochodu na Ukrainie, ponieważ tamtejsze przepisy nie wymagają rozliczenia dochodów z innego państwa. Wnioskodawca nie posiada kredytów na Ukrainie i w Polsce. Polis ubezpieczeniowych też nie posiada, natomiast jest ubezpieczony w Polsce i płaci tutaj składki ZUS (Zakład Ubezpieczeń Społecznych). Będąc w Polsce przyjeżdżała do Wnioskodawcy żona i przebywała nawet parę miesięcy. Wnioskodawca jeszcze nie jest w stanie stwierdzić, czy rodzina zamierza przeprowadzić się na stałe do Polski. Rodzina jest na utrzymaniu Wnioskodawcy. Głównym i jedynym źródłem dochodu Wnioskodawcy jest Polska

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu.

Czy w związku z przedstawionym stanem faktycznym Wnioskodawca może rozliczać wszystkie swoje dochody w Polsce i czuć się rezydentem polskim?

Zdaniem Wnioskodawcy, może się rozliczyć ze wszystkich osiągniętych dochodów w Polsce na zasadach nieograniczonego obowiązku podatkowego, o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy PIT. Powyższy stan faktyczny wskazuje, że Wnioskodawca jest rezydentem Polski.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Stosownie do postanowień art. 3 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 4a ustawy, powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Jak wynika ze stanu faktycznego, Wnioskodawca jest obywatelem Ukrainy. Od 2015 r. przebywa i jest zatrudniony w Polsce na podstawie umowy zlecenia.

Na podstawie art. 4 ust. 1 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Kijowie 12 stycznia 1993 r. (Dz. U. z 1994 r. Nr 63 poz. 269), w rozumieniu niniejszej konwencji określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Jednakże określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w Umawiającym się Państwie z tytułu dochodu uzyskiwanego tylko w tym Państwie lub z tytułu majątku znajdującego się w danym Państwie.

W myśl art. 4 ust. 2 ww. Konwencji, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 tego artykułu osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony według następujących zasad:

a. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek jej interesów życiowych);

b. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;

c. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;

d. jeżeli jest ona obywatelem obu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.

Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania przewidują specjalne reguły kolizyjne w przypadku podwójnej rezydencji podatkowej, pozwalające ustalić, w którym państwie dana osoba posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych. Reguły te zawarte są w powołanym wyżej art. 4 ust. 2 Konwencji polsko – ukraińskiej.

Należy jednak podkreślić, że normy kolizyjne stosowane w przypadku podwójnej rezydencji podatkowej będą miały zastosowanie dopiero wówczas, gdy Wnioskodawca zostanie uznany za rezydenta podatkowego zarówno w Polsce jak i na Ukrainie (w świetle tamtejszych przepisów krajowych) w tym samym okresie.

W związku z powyższym, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy, należy stwierdzić, że nie zaistnieje konieczność ustalenia miejsca zamieszkania Wnioskodawcy w oparciu o art. 4 ust. 2 umowy polsko – ukraińskiej, bowiem Wnioskodawca wskazał, ze posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce. Ponadto, z uzupełnienia wynika, że Ukraina nie traktuje Wnioskodawcy jako rezydenta podatkowego, Wnioskodawca nie podlega opodatkowaniu na terytorium Ukrainy.

Zatem w niniejszej sprawie zastosowanie znajdą jedynie przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w szczególności art. 3 ust. 1 i ust. 1a ustawy.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis art. 3 ust. 1a ustawy wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Po dokonaniu analizy stopnia powiązań osobistych Wnioskodawcy, należy stwierdzić, że w okresie od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2020 r. Wnioskodawca posiada ściślejsze powiązania osobiste z Ukrainą. Wnioskodawca przebywa w Polsce jednakże rodzina (żona) zamieszkuje na terytorium Ukrainy. Jak wskazał Wnioskodawca – rodzina jest na Jego utrzymaniu.

Natomiast analizując powiązania gospodarcze należy wskazać, że w praktyce chodzi o miejsce, z którym dana osoba ma ścisłe powiązania ekonomiczne. W tym względzie należy wziąć pod uwagę przede wszystkim związki ekonomiczne osoby fizycznej z danym państwem, wśród których istotne są miejsce wykonywania działalności zarobkowej, główne źródła dochodów podatnika, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, zaciągnięte kredyty, konta bankowe, miejsce, z którego osoba zarządza swoim mieniem itd.

Tym samym, ośrodek interesów gospodarczych Wnioskodawca ma w Polsce (główne źródło dochodów, konto bankowe, meble w wynajętym lokalu mieszkalnym, telefon z polską kartą SIM), prowadzi życie towarzyskie, uczestniczy w życiu kulturalnym. Wnioskodawca nie posiada majątku nieruchomego w Polsce, ani za granicą.

Zatem nie można określić państwa, w którym w okresie od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2020 r. znajdował się ośrodek interesów życiowych Wnioskodawcy. W związku z czym, zastosowanie znajdzie przepis art. 3 ust. 1a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który przyznaje miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej osobie fizycznej, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Jak wynika ze stanu faktycznego i jego uzupełnień, Wnioskodawca przebywa w Polsce od 2015 r. Od 3 lat mieszka w wynajmowanych przez pracodawcę kwaterach. Okres pobytu w Polsce w roku podatkowym będącym przedmiotem zapytania przekracza 183 dni.

W konsekwencji, w okresie od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2020 r. Wnioskodawca podlegał w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, określonemu w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. podlegał opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Tym samym ww. okresie, Wnioskodawca winien rozliczać wszystkie dochody na terytorium Polski.

Natomiast odnosząc się do statusu rezydencji podatkowej wyjaśnić należy, że zgodnie z art. 5a pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – certyfikat rezydencji oznacza to zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika.

Certyfikat rezydencji jest dokumentem wydawanym przez właściwą administrację podatkową, potwierdzającym – miejsce rezydencji podatnika dla celów podatkowych, którym w przypadku podatników podatku dochodowego od osób fizycznych jest miejsce zamieszkania. Wydając takie zaświadczenie właściwy organ potwierdza, że – na moment wydania tego dokumentu, bądź na moment w nim określony – stan faktyczny wskazany w jego treści jest zgodny ze stanem faktycznym, wynikającym z ewidencji, rejestrów prowadzonych przez ten organ bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu; może zatem dotyczyć wyłącznie zaistniałych, tj. teraźniejszych lub przeszłych stanów faktycznych, nigdy przyszłych okoliczności faktycznych.

Certyfikatu rezydencji nie może zastąpić inny dowód (np. oświadczenie w formie mailowej czy papierowej, dokument potwierdzający prowadzenie przez określony podmiot działalności gospodarczej na terytorium danego kraju, oświadczenie podatnika, odpis z właściwego rejestru handlowego, a nawet informacja o nadaniu numeru identyfikacji podatkowej, czy też decyzja podatkowa).

Certyfikat stanowi środek dowodowy (wyłączny) posiadania rezydencji podatkowej w określonym kraju, czego stwierdzenie umożliwia płatnikowi, zastosowanie postanowień stosownej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu. Przede wszystkim trzeba uznać, że uzależnienie stosowania opodatkowania przewidzianego w odpowiedniej umowie w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu (we wskazanym zakresie), od przedstawienia certyfikatu rezydencji oznacza, że fakt posiadania miejsca zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium określonego państwa, nie może być dowodzony w inny sposób, aniżeli za pomocą tegoż certyfikatu.

Stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywało się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy).

W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego.

Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.