INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 6 września 2021 r. (data wpływu 8 września 2021 r.), uzupełnionym pismem z 28 października 2021 r., data (data wpływu 3 listopada 2021 r.) na wezwanie tut. Organu z 11 października 2021 r. (doręczone 25 października 2021 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 8 września 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.
W dniu 16 czerwca 2015 roku, Wnioskodawczyni otrzymała od rodziców (1 grupa podatkowa) na podstawie umowy darowizny sporządzonej w formie aktu notarialnego 1/2 nieruchomości niezabudowanej o powierzchni 1,2375 ha. Następnie w dniu 8 czerwca 2020 roku pomiędzy Wnioskodawczynią a współwłaścicielką pozostałej części nieruchomości doszło do zniesienia współwłasności poprzez wyodrębnienie działek o powierzchni 0,6188 ha i 0,6187 ha o równej wartości bez spłat i dopłat. Do zniesienia współwłasności doszło przed upływem 5 lat od dnia nabycia własności w formie darowizny. W akcie notarialnym określono, że do zniesienia współwłasności doszło pomiędzy osobami z III grupy podatkowej, bez dopłat. Strony podały wartość nieruchomości na 40.000 zł i zapewniły, że wartość ta odpowiada wartości rynkowej, zaś wartość nabytych udziałów nie przekracza wartości udziałów, które przed zniesieniem współwłasności przysługiwały nabywcom.
W dniu 21 czerwca 2021 roku Wnioskodawczyni zbyła część wyodrębnionej w ramach zniesienia współwłasności nieruchomość, oznaczoną jako działka nr A o powierzchni 0,3185 ha za kwotę 290.000 zł. Jednocześnie Wnioskodawczyni informuje, że nie prowadzi działalności gospodarczej, a nieruchomość nie była wprowadzona do ewidencji środków trwałych.
Zdaniem Wnioskodawczyni, jeśli do nabycia nieruchomości doszło 16 czerwca 2015 r., a następnie, po zniesieniu współwłasności z osobą trzecią, gdzie wartość nabytych praw nie przekraczała wartości udziałów we współwłasności, które przed jej zniesieniem przysługiwały poszczególnym nabywcom, dokona się zbycia otrzymanej przy zniesieniu współwłasności nieruchomości, zbywca (w niniejszym stanie faktycznym Wnioskodawczyni) nie będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwagi na fakt, iż 5 lat należy liczyć od pierwotnego nabycia, a nie od daty zniesienia współwłasności.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:
Czy w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości dokonanej w dniu 21 czerwca 2021r., a wcześniej nabytej w dniu 16 czerwca 2015 r. przez Wnioskodawczynię w drodze umowy darowizny od rodziców (zaliczanych do 1 grupy podatkowej), w stosunku do której nastąpiło kolejno w dniu 8 czerwca 2020 r. zniesienie współwłasności z osobą trzecią, gdzie wartość nabytych praw nie przekraczała wartości udziałów we współwłasności, które przed jej zniesieniem przysługiwały poszczególnym nabywcom, Wnioskodawczyni jako zbywca nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym nie jest zobowiązana do zapłaty tego podatku z tytułu odpłatnego zbycia, ze względu na zniesienie współwłasności przed upływem 5 lat od nabycia udziału, z uwagi na sposób liczenia 5 lat tj. od pierwotnego nabycia nieruchomości, a nie od daty zniesienia współwłasności?
Zdaniem Wnioskodawczyni, jeśli do nabycia nieruchomości doszło 16 czerwca 2015 r., a następnie, po zniesieniu współwłasności z osobą trzecią, gdzie wartość nabytych praw nie przekraczała wartości udziałów we współwłasności, które przed jej zniesieniem przysługiwały poszczególnym nabywcom, dokona się zbycia otrzymanej przy zniesieniu współwłasności nieruchomości, zbywca (w niniejszym stanie faktycznym Wnioskodawczyni) nie będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwagi na fakt, iż 5 lat należy liczyć od pierwotnego nabycia, a nie od daty zniesienia współwłasności.
Dla większości podatników ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: pdof), podstawową informacją decydującą o opodatkowaniu odpłatnego zbycia nieruchomości i praw wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 pdof - dokonywanego poza działalnością gospodarczą - jest ustalenie czy minęło 5 lat od końca roku kalendarzowego, w którym nieruchomość ta została nabyta. Decyduje o tym wyraźny przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 pdof, zgodnie z którym odpłatne zbycie nieruchomości i praw majątkowych wymienionych w ww. przepisie stanowi źródło przychodu, jeżeli nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.
W niniejszym stanie faktycznym należy odnieść się do pojęcia współwłasności. Zgodnie z art. 195 kodeksu cywilnego (k.c.) ze współwłasnością mamy do czynienia, gdy własność tej samej rzeczy niepodzielnie przysługuje kilku osobom. W myśl natomiast art. 196 § 1 k.c. współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Natomiast, zgodnie z art. 196 § 2 k.c. do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy Działu IV Księgi drugiej k.c. Jej istota polega na tym, że poszczególnym współwłaścicielom przysługuje określony ułamkowo udział we współwłasności nieruchomości, którym można swobodnie rozporządzać. Istotne jest to, że współwłaściciele mają swoje udziały w prawie własności do tej samej rzeczy.
Na tym etapie nieruchomość pozostająca we współwłasność jest niepodzielna i każdemu ze współwłaścicieli przysługuje prawo do całej rzeczy, a nie wyłącznie do jej oznaczonej wielkością udziału, części. Każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, w jakim da się pogodzić ze współposiadaniem (współkorzystaniem) z tej rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli (art. 20 k.c.). Przepisy k.c. traktują współwłasność w częściach ułamkowych jako stan przejściowy, przewidując, że każdy ze współwłaścicieli, w każdym czasie, może domagać się zniesienia współwłasności.
Zgodnie z art. 211 i art. 212 k.c., zniesienie to może nastąpić przez:
1. podział fizyczny rzeczy wspólnej, w wyniku którego współwłaściciele nabywają jej fizycznie wydzielone części jako odrębną własność. Podział ten nie musi odpowiadać wielkości udziałów jakie pierwotnie przysługiwały poszczególnym współwłaścicielom. W tym ostatnim przypadku na współwłaścicieli, którzy nabyli ponad posiadany dotychczas udział, sąd lub umowa zniesienia współwłasności może nałożyć obowiązek dopłat;
2. przyznanie rzeczy wspólnej jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych współwłaścicieli;
3. podział cywilny polegający na sprzedaży rzeczy wspólnej i podziale ceny uzyskanej ze sprzedaży stosownie do udziałów we współwłasności.
Zdaniem Wnioskodawczyni, należy więc ustalić kwestię, czy zatem nabycie nieruchomości w wyniku zniesienia współwłasności będzie nabyciem, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 updof.
Przykład, jak zdaniem organów podatkowych, należy rozliczyć tego rodzaju zniesienie współwłasności stanowi interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 26 maja 2009 r., nr ILPB1/415-266/09- 2/TW, zgodnie z którą; „aktem notarialnym z dnia 30 sierpnia 2007 r. dokonano zniesienia współwłasności i podziału nieruchomości o łącznej wartości 95.000 zł, której do tego czasu podatnik był współwłaścicielem w 1/4 części. Wymienionym wyżej aktem notarialnym tytułem podziału nieruchomości podatnik stał się wyłącznym właścicielem części nieruchomości, którą to część wyceniono na wartość 25.000 zł. Aktem notarialnym z dnia 14 sierpnia 2008 r. podatnik sprzedał całą część nieruchomości, która przypadła w wyniku zniesienia współwłasności w 2007 r. Kwota uzyskana ze sprzedaży to 250.000 zł.
Podstawa opodatkowania z tytułu zbycia nieruchomości nabytej w 2007 r. obliczona została w następujący sposób:
‒ części działki, której Wnioskodawca był właścicielem przed 2007 r., o wartości 23.750 zł stanowi 95% ogólnej wartości nieruchomości,
‒ części działki, której właścicielem Wnioskodawca stał się w 2007 r., o wartości 1250 zł stanowi 5% ogólnej wartości działki nieruchomości,
‒ podstawa opodatkowania: 250.000 zł x 5% - 12.500 zł,
‒ podatek: 12.500 zł x 19% = 2375 zł”.
Inaczej wypowiedział się również organ podatkowy wydając postanowienie z dnia 30 stycznia 2007 r. w sprawie interpretacji prawa podatkowego, stwierdzając, że: „bez znaczenia w niniejszej sprawie pozostaje ponadto fakt zniesienia współwłasności i przyznania praw do nieruchomości wyłącznie podatnikowi. Czynność prawna zniesienia współwłasności, dokonana w drodze umowy nie jest czynnością prowadzącą do nabycia nieruchomości, która wcześniej podatnikowi przysługiwała, jako współwłaścicielowi”.
Obie linie rozumowania są w tym zakresie zbieżne dla sytuacji Wnioskodawcy, gdyż zniesienie współwłasności odbyło się bez spłat i dopłat. Wnioskodawca zatem stoi na stanowisku, że zbycie nieruchomości w dniu 21 czerwca 2021 r. odbyło się bez opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:
a) nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
b) spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
c) prawa wieczystego użytkowania gruntów,
d) innych rzeczy, - jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.
Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub prawa przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości nastąpiło po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie, nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 tej ustawy, a przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości w ogóle nie podlega opodatkowaniu.
Zatem, w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) ww. ustawy, co do zasady decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma moment i sposób ich nabycia.
Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia „nabycia”, należy zatem odwołać się do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145), a w szczególności do art. 155 § 1, który stanowi, że umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.
Stosownie do art. 195 Kodeksu cywilnego, własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność). Współwłaścicielom przysługują części wspólnego prawa własności (tzw. udziały), którymi mogą swobodnie rozporządzać. Dopóki więc istnieje współwłasność można mówić tylko o istnieniu udziałów w tym prawie, o ich nabywaniu i zbywaniu, nigdy o prawie do części rzeczy, o jej zbywaniu bądź nabywaniu w częściach. Współwłaściciele mają swoje udziały w prawie, ale nie w rzeczy.
W świetle art. 196 § 1 Kodeksu cywilnego, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy Działu IV Księgi drugiej Kodeksu cywilnego, o czym stanowi art. 196 § 2 Kodeksu cywilnego.
Przepis art. 210 ww. Kodeksu stanowi m.in., że każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Jednym ze sposobów zniesienia współwłasności jest fizyczny podział rzeczy wspólnych między współwłaścicielami. Następuje to w drodze przyznania każdemu ze współwłaścicieli wyodrębnionych (podzielonych) rzeczy wspólnych. Celem postępowania o zniesienie współwłasności jest zatem nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, które stanowią przedmiot współwłasności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności. W rezultacie w wyniku zniesienia współwłasności dochodzi więc jedynie do nowego ukształtowania prawa własności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności. Następuje to w drodze przyznania każdemu ze współwłaścicieli wyodrębnionej (podzielonej) rzeczy współwłasności. Za datę nabycia nieruchomości lub prawa - w przypadku ich sprzedaży, które przypadły danej osobie w wyniku zniesienia współwłasności, należy zatem przyjąć datę ich pierwotnego nabycia, jeżeli wartość otrzymanej przez daną osobę nieruchomości lub prawa w wyniku zniesienia współwłasności mieści się w udziale, jaki przysługuje tej osobie w majątku objętym współwłasnością oraz zniesienie współwłasności zostało dokonane bez spłat i dopłat.
Gdy w wyniku zniesienia współwłasności udział danej osoby ulega powiększeniu, mamy do czynienia z nabyciem, gdyż zwiększa się stan jej majątku osobistego.
Ponadto, należy wyjaśnić, że o tym, czy w wyniku zniesienia współwłasności doszło do nowego nabycia ponad wcześniej posiadany udział decyduje porównanie wartości tych nieruchomości, a nie ich powierzchni. Może się zdarzyć, że większą wartość będzie miała nieruchomość o mniejszej powierzchni. Co do zasady, zniesienie współwłasności jest formą nowego nabycia tylko wówczas, gdy w wyniku tego zniesienia współwłasności, podatnik otrzymuje nieruchomość, której wartość po dokonanym podziale przekracza wartość udziału, jaki pierwotnie mu przysługiwał.
Podobne wnioski wynikają z ukształtowanej już linii orzeczniczej Naczelnego Sądu Administracyjnego, który twierdzi, że nabyciem rzeczy w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie jest przyznanie jej na wyłączną własność jednemu ze współwłaścicieli w wyniku dokonanego zniesienia współwłasności, jeśli:
a) podział taki jest ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszą mu spłaty i dopłaty, lub
b) wartość otrzymanej przez daną osobę rzeczy w wyniku podziału tego majątku mieści się w udziale, jaki przysługiwał tej osobie we współwłasności.
Zatem zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy tylko wówczas, jeżeli mieści się w ramach udziału, jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbył się bez spłat i dopłat.
Przenosząc powyższe na grunt niniejszego stanu faktycznego należy stwierdzić, że zniesienie współwłasności, dokonane w dniu 8 czerwca 2020 r., z uwagi na wskazany we wniosku fakt, że wartość nieruchomości otrzymanej przez Wnioskodawczynię, nie przekroczyła wartości udziału przed zniesieniem współwłasności, to w rezultacie tej czynności nie doszło do nabycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem dokonane w dniu 21 czerwca 2021 r. przez Wnioskodawczynię zbycie prawa do udziału w nieruchomości nabytej w wyniku zniesienia współwłasności, nie będzie źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie będzie podlegało z tego tytułu opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:
a. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
b. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
c. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
d. innych rzeczy,
‒ jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.
Na podstawie powyższego, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości następuje przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie i nie zostaje dokonane w wykonywaniu działalności gospodarczej stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Zatem, w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości, decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych uzyskanego z tego tytułu przychodu ma moment nabycia tej nieruchomości.
Przy czym przyjąć należy, że termin „nabycie” oznacza każde przeniesienie na nabywcę własności rzeczy w ramach spadku, innej jednostronnej czynności, na podstawie aktu prawnego, umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia własności rzeczy oznaczonej co do tożsamości. Tak więc nabycie rozumiane jest jako uzyskanie tytułu własności (nabycie własności) lub uzyskanie określonego prawa (nabycie prawa) (por. wyroki NSA: z dnia 7 kwietnia 2016 r., sygn. akt II FSK 313/14, i z dnia 4 kwietnia 2018 r., sygn. akt II FSK 843/16).
Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że w dniu 16 czerwca 2015 roku, Wnioskodawczyni otrzymała od rodziców na podstawie umowy darowizny 1/2 nieruchomości niezabudowanej o powierzchni 1,2375 ha. Następnie w dniu 8 czerwca 2020 roku pomiędzy Wnioskodawczynią a współwłaścicielką pozostałej części nieruchomości doszło do zniesienia współwłasności poprzez wyodrębnienie działek o powierzchni 0,6188 ha i 0,6187 ha o równej wartości bez spłat i dopłat. Strony podały wartość nieruchomości na 40.000 zł i zapewniły, że wartość ta odpowiada wartości rynkowej, zaś wartość nabytych udziałów nie przekracza wartości udziałów, które przed zniesieniem współwłasności przysługiwały nabywcom. W dniu 21 czerwca 2021 roku Wnioskodawczyni zbyła część wyodrębnionej w ramach zniesienia współwłasności nieruchomość, oznaczoną jako działka nr A o powierzchni 0,3185 ha za kwotę 290.000 zł.
Według art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.) współwłasność istnieje wówczas, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom.
Stosownie do art. 196 § 1 powołanej ustawy współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną.
W świetle art. 210 § 1 cytowanej ustawy, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Jednym ze sposobów zniesienia współwłasności jest fizyczny podział rzeczy wspólnych między współwłaścicielami. Następuje to w drodze przyznania każdemu ze współwłaścicieli wyodrębnionych (podzielonych) rzeczy wspólnych. Celem postępowania o zniesienie współwłasności jest zatem nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, które stanowią przedmiot współwłasności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności. W rezultacie w wyniku zniesienia współwłasności dochodzi więc jedynie do nowego ukształtowania prawa własności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności.
Na mocy art. 211 i 212 ww. ustawy zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić, przez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych, bądź przez podział cywilny, polegający na sprzedaży rzeczy wspólnej i podziale uzyskanej ceny stosownie do wielkości udziałów współwłaścicieli. W rezultacie w wyniku zniesienia współwłasności dochodzi do nowego ukształtowania prawa własności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności.
Zgodnie z teorią prawa rzeczowego, przyznanie danej osobie na wyłączną własność rzeczy w drodze zniesienia współwłasności, czy działu spadku, jest nabyciem tych rzeczy. Natomiast, mając na uwadze przyjętą linię orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, nabyciem rzeczy w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest przyznanie jej na wyłączną własność jednemu ze współwłaścicieli, jeśli:
‒ podział taki jest ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszą mu spłaty i dopłaty lub
‒ wartość otrzymanej przez daną osobę rzeczy mieści się w ramach posiadanego dotychczas udziału.
Zatem zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy tylko wówczas, jeżeli mieści się w ramach udziału jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbył się bez spłat i dopłat. Za datę nabycia nieruchomości – w przypadku jej sprzedaży, która przypadła danej osobie w wyniku zniesienia współwłasności, należy zatem przyjąć datę jej pierwotnego nabycia, ale tylko wówczas gdy wartość otrzymanej przez daną osobę nieruchomości mieści się w udziale, jaki przysługiwał jej przed dokonaniem tej czynności oraz zniesienie współwłasności nastąpiło bez spłat i dopłat. Natomiast, jeżeli udział danej osoby ulega powiększeniu (nawet bez spłat i dopłat) to traktowany jest w kategorii nabycia, ponieważ w ten sposób ulega powiększeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa tej osoby na rzeczą (nieruchomością), jak i stan jej majątku osobistego. Tak więc co do zasady, zniesienie współwłasności jest formą nowego nabycia wówczas, gdy w wyniku tego zniesienia podatnik otrzymuje nieruchomość, której wartość po dokonanym podziale przekracza wartość udziału jaki pierwotnie podatnikowi przysługiwał.
W przedmiotowej sprawie Wnioskodawczyni wskazała, że wartość przyznanego jej udziału w nieruchomości, otrzymanego w wyniku dokonanego w 2020 r. zniesienia współwłasności, odpowiada wartości udziału posiadanego przez Wnioskodawczynię we współwłasności nieruchomości. Ponadto zniesienie współwłasności odbyło się bez spłat i dopłat
W związku z tym, w opisanym stanie faktycznym, odpłatne zbycie ww. nieruchomości otrzymanej przez Wnioskodawczynię w 2015 roku w drodze darowizny, nie stanowi źródła przychodu z odpłatnego zbycia, o którym mowa w ww. art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Okres 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie udziału w nieruchomości, upłynął bowiem z dniem 31 grudnia 2020 r.
Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni jest prawidłowe.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz opiera się jedynie na stanie faktycznym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.
Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawczynię interpretacji indywidualnej wskazać należy, że dotyczy ona konkretnej, indywidualnej sprawy podatników, w określonym stanie faktycznym i w tej sprawie rozstrzygnięcie w niej zawarte jest wiążące, zatem nie może przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie maja możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
-
z zastosowaniem art. 119a;
-
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
-
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…) w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).
W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.