0113-KDIPT2-3.4011.867.2021.1.AK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 23 września 2021 r. (data wpływu 23 września 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku ze zwrotem kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu opłat za miejsca parkingowe i płatne drogi oraz autostrady, związanych z wykorzystaniem w podróży służbowej samochodu prywatnego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

23 września 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku ze zwrotem kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu opłat za miejsca parkingowe i płatne drogi oraz autostrady, związanych z wykorzystaniem w podróży służbowej samochodu prywatnego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Spółka `(...)` S.A. (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest spółką podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wnioskodawca jest operatorem systemu przesyłowego, który zajmuje się przesyłaniem energii elektrycznej. Wnioskodawca jest odpowiedzialny przede wszystkim za ruch sieciowy w systemie przesyłowym elektroenergetycznym, bieżące i długookresowe bezpieczeństwo funkcjonowania tego systemu, a także eksploatację, konserwację i remonty.

W ramach prowadzonej działalności jest normą, że Spółka wysyła swoich pracowników w podróże służbowe. Pracownicy, na mocy umowy z Pracodawcą w związku z odbywaną podróżą służbową, wykorzystują prywatne samochody niebędące własnością Spółki. Pracownicy podczas odbywanych podróży służbowych ponoszą również koszty związane z eksploatacją pojazdu, m.in. koszty paliwa oraz innych materiałów eksploatacyjnych, jak również koszty dodatkowe w postaci opłat za miejsca parkingowe oraz opłat za przejazdy autostradami i drogami płatnymi.

Każdorazowo po zakończeniu podróży służbowych pracownicy przedstawiają Spółce – pracodawcy, prowadzoną ewidencję przebiegu pojazdu (dalej: „Ewidencja”). W przedstawionych przez pracowników Ewidencjach pracownicy dokumentują faktyczną ilość przejechanych przez nich kilometrów prywatnym samochodem w ramach odbywanych podróży służbowej. Ewidencje prowadzone są według zasad określonych w przepisach podatkowych. Spółka zwracając pracownikom koszty używania samochodów prywatnych do celów służbowych związane z eksploatacją pojazdu stosuje limity określone w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r. Nr 27 poz. 271, ze zm.; dalej: „Rozporządzenie”), tj. stosuje zasady zwrotu kosztów na podstawie ewidencji przebiegu pojazdu. W przypadku bowiem, gdy zwrot kosztów dotyczy przejazdu pojazdem niebędącym własnością pracodawcy, § 2 Rozporządzenia w sprawie podróży służbowych wprowadza bezwzględny limit zwrotu kosztów – w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę (Spółkę), która nie może być wyższa niż określona w Ewidencji. Stawki za jeden kilometr ustalane są przez Spółkę zgodnie z Rozporządzeniem.

W odniesieniu do kosztów dodatkowych związanych z korzystaniem z miejsc parkingowych oraz przejazdami autostradami i drogami płatnymi, pracownicy przedstawiają Spółce dowody poniesienia takich kosztów podczas podróży służbowej w postaci potwierdzeń opłat za przejazd autostradą lub drogą płatną oraz biletów opłat parkingowych. Co do zasady, wydatki te dokumentowane są paragonami lub biletami potwierdzającymi wysokość opłat.

W przypadku wymienionych powyżej kosztów dodatkowych (opłat za parkowanie oraz opłat za przejazd autostradami lub drogami płatnymi) Spółka zwraca pracownikom koszty przez nich poniesione w całości (na podstawie przedstawionych przez nich dowodów poniesienia kosztów opisanych jak wyżej).

Przedmiotem niniejszego zapytania są wątpliwości Spółki odnośnie obowiązku poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od zwracanych pracownikom dodatkowych kosztów poniesionych podczas odbytych podróży służbowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zwrot kosztów poniesionych przez pracowników podczas odbywania podróży służbowych w związku z korzystaniem z płatnych dróg i autostrad oraz płatnych miejsc parkingowych podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, i czy Wnioskodawca jest płatnikiem tego podatku, niezależnie od wysokości poniesionych kosztów (tj. bez ich wliczania do kwoty zwolnienia limitowanego)?

Zdaniem Wnioskodawcy, zwrot kosztów poniesionych przez pracowników podczas odbywania podróży służbowych w związku z korzystaniem z płatnych dróg i autostrad oraz płatnych miejsc parkingowych nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych i Wnioskodawca nie jest płatnikiem tego podatku, niezależnie od wysokości poniesionych kosztów (tj. bez ich wliczania do kwoty zwolnienia limitowanego określonego w art. 21 ust. 1 pkt 36 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.; dalej „ustawa o PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)’’) przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jak wynika z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Mając na uwadze wyżej przywołane uregulowania prawne, należy zaznaczyć, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o PIT wymienia jedynie przykładowe przychody ze stosunku pracy, a użyty w przepisie zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów nie mają charakteru enumeratywnego, i stanowią katalog otwarty. Oznacza to, że przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia nieodpłatne, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Przychód pracownika z tytułu przewidzianego przepisami prawa pracy zwrotu kosztów poniesionych przez niego w związku z wykonywaniem pracy poza miejscem określonym w umowie o pracę jest jednak zwolniony z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o PIT.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o PIT, wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13. Powyższe zwolnienie obejmuje zatem diety i inne świadczenia otrzymane przez pracownika za czas podróży służbowej, do wysokości określonej w odrębnych przepisach.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są przepisy Rozporządzenia oraz rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167, dalej: „Rozporządzenie z 29 stycznia 2013 r.”).

Warunkiem niezbędnym dla skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o PIT jest odbycie przez pracownika podróży służbowej. Przepisy prawa podatkowego, w szczególności przepisy ustawy o PIT, nie zawierają definicji podróży służbowej, dlatego w tej kwestii należy posłużyć się definicją zawartą w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21 poz. 94, ze zm.; dalej: „Kodeks pracy”). Wynika z niego, że podróżą służbową jest wykonywanie na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy pracownika. To oznacza, że podróżą służbową jest taki wyjazd, który odbywa się na polecenie pracodawcy i jest związany ze świadczeniem pracy poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy.

Z kolei, zgodnie z § 1 Rozporządzenia z 29 stycznia 2013 r., rozporządzenie określa wysokość oraz warunki ustalania należności i przysługujących pracownikowi, zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej:

1. na obszarze kraju, zwanej dalej „podróżą krajową”;

2. poza granicami kraju, zwanej dalej „podróżą zagraniczną”.

W myśl § 2 powołanego Rozporządzenia z 29 stycznia 2013 r., z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

1. diety;

2. zwrot kosztów:

a) przejazdów,

b) dojazdów środkami komunikacji miejscowej,

c) noclegów,

d) innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

Stosownie do treści § 3 ust. 1 Rozporządzenia z 29 stycznia 2013 r., środek transportu właściwy do odbycia podróży krajowej lub podróży zagranicznej, a także jego rodzaj i klasę, określa pracodawca.

Zgodnie zaś z § 3 ust. 3 Rozporządzenia z 29 stycznia 2013 r., na wniosek pracownika pracodawca może wyrazić zgodę na przejazd w podróży krajowej lub podróży zagranicznej samochodem osobowym, motocyklem lub motorowerem niebędącym własnością pracodawcy.

W myśl § 3 ust. 4 Rozporządzenia z 29 stycznia 2013 r., w przypadkach, o których mowa w ust. 3, pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2021 r. poz. 919 ze zm.).

Zgodnie z § 4 ust. 1 Rozporządzenia z 29 stycznia 2013 r. pracownikowi, który w czasie podróży krajowej lub podróży zagranicznej poniósł inne niezbędne wydatki związane z tą podróżą, określone lub uznane przez pracodawcę, zwraca się je w udokumentowanej wysokości. Wydatki, o których mowa w ust. 1, obejmują opłaty za bagaż, przejazd drogami płatnymi i autostradami, postój w strefie płatnego parkowania, miejsca parkingowe oraz inne niezbędne wydatki wiążące się bezpośrednio z odbywaniem podróży krajowej lub podróży zagranicznej (§ 4 ust. 2 Rozporządzenia z 29 stycznia 2013 r.).

Przepisy wyżej powoływanego Rozporządzenia z 29 stycznia 2013 r. nie zaliczają zatem wydatków za przejazd autostradą oraz opłat za parking jako wydatków związanych z używaniem samochodu. Rozporządzenie z 29 stycznia 2013 r. kwalifikuje takie wydatki jako inne niezbędne wydatki związane z podróżą służbową.

W związku z powyższym, stwierdzić należy, że § 3 pkt 4 Rozporządzenia z 29 stycznia 2013 r. nie zawiera wykazu „innych niezbędnych udokumentowanych wydatków”, nie ogranicza również ich wysokości, pozostawiając to w gestii pracodawcy. To pracodawca decyduje o zwrocie faktycznie poniesionych przez pracownika wydatków, które nie są limitowane i które muszą mieć związek z wykonywaną podróżą, a ponadto muszą być prawidłowo udokumentowane.

W świetle przytoczonych przepisów, przysługujące pracownikowi z tytułu odbytej podróży służbowej, w terminie i w miejscu określonym przez pracodawcę, należności takie jak koszty za przejazdy, dojazdy, noclegi, a także inne wydatki określone przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb podlegają zwolnieniu od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o PIT.

Zgodnie z opisanym stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym, w ramach prowadzonej działalności zdarzają się sytuacje, że Spółka wysyła swoich pracowników w podróże służbowe. Pracownicy, w związku z odbywaną podróżą służbową, wykorzystują prywatne samochody niebędące własnością Spółki. Pracownicy podczas odbywanych podróży służbowych mogą ponosić również koszty związane z eksploatacją pojazdu, m.in. koszty paliwa oraz innych materiałów eksploatacyjnych, jak również koszty dodatkowe w postaci opłat za miejsca parkingowe oraz opłat za przejazdy autostradami i drogami płatnymi.

Każdorazowo po zakończeniu podróży służbowych pracownicy przedstawiają Spółce – pracodawcy, prowadzoną Ewidencję. W przedstawionych przez pracowników Ewidencjach pracownicy dokumentują faktyczną ilość przejechanych przez nich kilometrów prywatnym samochodem w ramach odbywanych podróży służbowej. Ewidencje prowadzone są według zasad określonych w przepisach podatkowych. Spółka zwracając pracownikom koszty używania samochodów prywatnych do celów służbowych związane z eksploatacją pojazdu stosuje limity określone w Rozporządzeniu, tj. stosuje zasady zwrotu kosztów na podstawie ewidencji przebiegu pojazdu. W przypadku bowiem, gdy zwrot kosztów dotyczy przejazdu pojazdem niebędącym własnością pracodawcy, § 2 Rozporządzenia w sprawie podróży służbowych wprowadza bezwzględny limit zwrotu kosztów – w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę (Spółkę), która nie może być wyż sza niż określona w Ewidencji. Stawki za jeden kilometr ustalane są przez Spółkę zgodnie z Rozporządzeniem.

W odniesieniu do kosztów dodatkowych związanych z korzystaniem z miejsc parkingowych oraz przejazdami autostradami i drogami płatnymi, pracownicy przedstawiają Spółce dowody poniesienia takich kosztów podczas podróży służbowej w postaci potwierdzeń opłat za przejazd autostradą lub drogą płatną oraz biletów opłat parkingowych. Co do zasady, wydatki te dokumentowane są paragonami lub biletami potwierdzającymi wysokość opłat.

Mając na względzie powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, w związku z odbywaniem podróży służbowych zwrot pracownikowi dodatkowych udokumentowanych kosztów związanych z wykorzystaniem w podróży służbowej samochodu prywatnego, o ile były/będą niezbędne, takich jak: koszty z tytułu opłat za płatne parkingi i opłaty za drogi/autostrady stanowi/stanowić będzie dla tego pracownika przychód w rozumieniu przepisów ustawy PIT, jednakże podlegający zwolnieniu na mocy art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o PIT, w konsekwencji czego na Wnioskodawcy jako płatniku, nie ciążyły/nie będą ciążyły obowiązki płatnika w związku ze zwrotem pracownikowi ww. kosztów.

Wnioskodawca w szczególności wskazuje, że ww. wydatki nie podlegają limitowaniu ani na podstawie przepisów ustawy o PIT ani Rozporządzenia czy też Rozporządzenia z 29 stycznia 2013 r. Co więcej, tak jak wskazano wyżej, Rozporządzenie z 29 stycznia 2013 r. wyróżnia wręcz tego typu wydatki jako wydatki niezwiązane z używaniem samochodu prywatnego do celów służbowych. To oznacza, że wydatki takie jak opłaty za płatne parkingi i opłaty za drogi/autostrady zwracane przez Spółkę w związku z podróżą służbową pracowników, nie powinny podlegać limitowaniu, tym bardziej nie powinny podlegać limitowaniu na podstawie prowadzonej Ewidencji (tzw. kilometrówka).

Reasumując, Spółka stoi na stanowisku, że zwrot kosztów poniesionych przez pracowników podczas odbywania podróży służbowych w związku z korzystaniem z płatnych dróg i autostrad oraz płatnych miejsc parkingowych co do zasady podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, jednakże podlegający zwolnieniu na mocy art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o PIT, w konsekwencji czego na Wnioskodawcy jako płatniku, nie ciążyły/nie będą ciążyły obowiązki płatnika w związku ze zwrotem pracownikom ww. kosztów.

Analogiczne stanowisko do zaprezentowanego w niniejszym uzasadnieniu zostało przedstawione przykładowo przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w wydanych interpretacjach podatkowych, m.in.:

1. z 13 sierpnia 2018 r., sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.269.2018.2.RR, zgodnie z którą: „Zwrot pracownikowi przebywającemu w podróży służbowej poniesionych wydatków, o ile były/będą niezbędne, takich jak: opłaty za miejsca parkingowe, opłaty za przejazdy autostradą, […] stanowił/stanowić będzie dla tego pracownika przychód w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednakże podlegający zwolnieniu na mocy art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w konsekwencji czego Wnioskodawca jako płatnik, nie był/nie będzie zobowiązany do pobrania zaliczki na podatek dochodowy na zasadach określonych w art. 32 ustawy w związku z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym kwota zwolnienia z tytułu kosztów za przejazd płatną autostradą czy opłat za miejsca parkingowe nie podlegała/nie będzie podlegać wliczeniu do kwoty zwolnienia limitowanego, dotyczącego kosztów samego przejazdu (tzw. kilometrówki)”;

2. z 30 października 2018 r., sygn. 0112-KDIL3-1.4011.344.2018.3.AMN, zgodnie z którą: „Uwzględniając powyższe należy stwierdzić, że w związku z odbywaniem podróży służbowych zwrot pracownikowi dodatkowych udokumentowanych kosztów związanych z wykorzystaniem w podróży służbowej samochodu prywatnego, o ile były/będą niezbędne, takich jak: koszty z tytułu opłat za płatne parkingi i opłaty za autostrady stanowi/stanowić będzie dla tego pracownika przychód w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednakże podlegający zwolnieniu na mocy art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w konsekwencji czego na Wnioskodawcy jako płatniku, nie ciążyły/nie będą ciążyły obowiązki płatnika w związku ze zwrotem pracownikowi ww. kosztów. Przy czym kwota zwolnienia z tytułu kosztów z tytułu opłat za płatne parkingi i opłaty za autostrady nie podlegała/nie będzie podlegać wliczeniu do kwoty zwolnienia limitowanego, dotyczącego kosztów samego przejazdu (tzw. kilometrówki)”;

3. z 23 lutego 2017 r., sygn. 1462-IPPB4.4511.1346.2016.1.JK2, zgodnie z którą: „Zatem reasumując Spółka stoi na stanowisku, że zwracane pracownikom koszty przejazdów autostradą oraz opłaty parkingowe poniesione podczas podróży służbowej będą stanowić dla pracowników przychód zwolniony na mocy art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a updof. Na spółce nie będzie zatem ciążył obowiązek poboru zaliczki na podatek dochodowy od powyższych wypłat”;

4. z 28 lipca 2017 r., sygn. 0113-KDIPT2-1.4011.142.2017.1.RK: „Biorąc zatem pod uwagę przytoczone przepisy prawa, jak i przedstawiony we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, że zwrot pracownikom przebywającym w podróży służbowej kosztów poniesionych przez nich za opłaty parkingowe oraz za przejazd płatnymi drogami i autostradami, stanowić będzie dla tych pracowników przychód w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednakże podlegającym zwolnieniu na mocy art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w konsekwencji czego Wnioskodawca, jako płatnik, nie będzie zobowiązany do obliczenia, pobrania i odprowadzenia podatku dochodowego od osób fizycznych”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i

wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

a) podróży służbowej pracownika,

b) podróży osoby niebędącej pracownikiem

– do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Zwolnienie przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przysługuje do wysokości limitów określonych w odrębnych przepisach. Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są: rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167), a w zakresie dotyczącym zwrotu kosztów używania samochodu prywatnego w podróży służbowej – także rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r. Nr 27 poz. 271 ze zm.).

Zgodnie z § 1 ww. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej, rozporządzenie określa wysokość oraz warunki ustalania należności przysługujących pracownikowi, zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej:

1. na obszarze kraju, zwanej dalej „podróżą krajową”;

2. poza granicami kraju, zwanej dalej „podróżą zagraniczną”.

W myśl § 2 powołanego rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej, z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

1. diety;

2. zwrot kosztów:

a) przejazdów,

b) dojazdów środkami komunikacji miejscowej,

c) noclegów,

d) innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

Zgodnie z § 3 ust. 3 i 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej, na wniosek pracownika pracodawca może wyrazić zgodę na przejazd w podróży krajowej lub podróży zagranicznej samochodem osobowym, motocyklem lub motorowerem niebędącym własnością pracodawcy.

W takim zaś przypadku pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2021 r. poz. 919 ze zm.), co za tym idzie – stosuje się w tym zakresie stawki określone w § 2 drugiego z ww. rozporządzeń, tj.:

1. dla samochodu osobowego:

a) pojemności skokowej silnika do 900 cm3 – 0,5214 zł,

b) pojemności skokowej silnika powyżej 900 cm3 – 0,8358 zł,

2. dla motocykla – 0,2302 zł,

3. dla motoroweru – 0,1382 zł.

Zgodnie z § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej, pracownik dokonuje rozliczenia kosztów podróży krajowej lub podróży zagranicznej nie później niż w terminie 14 dni od dnia zakończenia tej podróży.

Do rozliczenia kosztów podróży, o których mowa w ust. 1, pracownik załącza dokumenty, w szczególności rachunki, faktury lub bilety potwierdzające poszczególne wydatki; nie dotyczy to diet oraz wydatków objętych ryczałtami. Jeżeli przedstawienie dokumentu nie jest możliwe, pracownik składa pisemne oświadczenie o dokonanym wydatku i przyczynach braku jego udokumentowania (§ 5 ust. 2 rozporządzenia).

W związku z powyższym, Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy w związku z odbywaniem podróży służbowych, zwrot dodatkowych udokumentowanych kosztów poniesionych przez pracowników z tytułu opłat za miejsca parkingowe i płatne drogi oraz autostrady, związanych z wykorzystaniem w podróży służbowej samochodu prywatnego, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych i w konsekwencji czy na Wnioskodawcy ciążą obowiązki płatnika tego podatku.

Wobec powyższego należy wskazać, że otrzymany przez pracowników zwrot dodatkowych udokumentowanych kosztów – z tytułu opłat za płatne parkingi i opłat za autostrady, związanych z wykorzystaniem w podróży służbowej samochodu prywatnego, może podlegać zwolnieniu na mocy art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o ile zostaną spełnione warunki związane z korzystaniem z tej preferencji. Kluczowym jest jednak użyty przez ustawodawcę zwrot „podróż służbowa”. Przywołać w tym miejscu należy definicję podróży służbowej zawartą w przepisach ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2020 r. poz. 1320 ze zm.), którą posiłkowo stosuje się przy interpretacji art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ww. ustawy.

Zgodnie z art. 775 § 1 Kodeksu pracy, za podróż służbową uznaje się wykonywanie przez pracownika na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, bądź stałe miejsce pracy pracownika.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że podróżą służbową jest taki wyjazd, który odbywa się na polecenie pracodawcy i jest związany ze świadczeniem pracy poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy.

Przepis § 2 pkt 2 lit. d) rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej odnosi się do należności pieniężnych innych niż diety oraz zwrot kosztów przejazdów i dojazdów oraz noclegów, tj. np. do zwrotu kosztów z tytułu opłat za parking lub przejazd autostradą, opłaty za postój w strefie płatnego parkowania.

Stosownie do § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej, pracownikowi, który w czasie podróży krajowej lub podróży zagranicznej poniósł inne niezbędne wydatki związane z tą podróżą, określone lub uznane przez pracodawcę, zwraca się je w udokumentowanej wysokości.

Wydatki, o których mowa w ust. 1, obejmują opłaty za bagaż, przejazd drogami płatnymi i autostradami, postój w strefie płatnego parkowania, miejsca parkingowe oraz inne niezbędne wydatki wiążące się bezpośrednio z odbywaniem podróży krajowej lub podróży zagranicznej (§ 4 ust. 2 ww. rozporządzenia).

Uwzględniając powyższe należy stwierdzić, że w związku z odbywaniem podróży służbowych zwrot pracownikowi dodatkowych udokumentowanych kosztów związanych z wykorzystaniem w podróży służbowej samochodu prywatnego, o ile były/będą niezbędne, takich jak: koszty z tytułu opłat za płatne miejsca parkingowe i płatne drogi oraz autostrady stanowi/stanowić będzie dla tego pracownika przychód w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednakże podlegający zwolnieniu na mocy art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji na Wnioskodawcy nie ciążyły/nie będą ciążyły obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych w związku ze zwrotem pracownikom ww. kosztów.

Przy czym kwota zwolnienia z tytułu kosztów z tytułu opłat za płatne miejsca parkingowe i opłaty za płatne drogi oraz autostrady nie podlegała/nie będzie podlegać wliczeniu do kwoty zwolnienia limitowanego, dotyczącego kosztów samego przejazdu (tzw. kilometrówki).

Ponadto Wnioskodawca wskazał we własnym stanowisku art. 21 ust. 1 pkt 36 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zamiast art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ww. ustawy, co Organ uznał za oczywistą omyłkę.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym oraz opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Końcowo, w odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych tutejszy organ informuje, że wydane zostały one w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.