INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 18 sierpnia 2021 r. (data wpływu 23 sierpnia 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 23 sierpnia 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:
Wnioskodawca (dalej również jako „Spółka”) jest osobą prawną, polskim oddziałem grupy kapitałowej („Grupa”), działającej w’ obszarze dostarczania zaawansowanych rozwiązań informatycznych.
We wszystkich spółkach Grupy obowiązują zunifikowane, globalne polityki dotyczące benefitów pracowniczych, dostosowane do specyfiki poszczególnych krajów. W spółce funkcjonuje m.in. polityka, umożliwiająca jej pracownikom („Pracownicy”) otrzymywanie zwrotu wydatków, poniesionych na dostęp do sieci Internet w miejscu zamieszkania w zakresie, w jakim wykorzystywany jest on do celów służbowych, należny po spełnieniu określonych warunków. Przed wprowadzeniem w Polsce stanu epidemii, zwrot wydatków związanych z używaniem domowej sieci Internet traktowany był jako rozwiązanie wyjątkowe, wymagające zgody przełożonego, obejmował część wydatków, którą można było przyporządkować do użytku służbowego. Wnioskodawca traktował kwotę wypłacaną Pracownikom z tego tytułu jako opodatkowany podatkiem dochodowym od osób fizycznych („PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)”) jako przychód ze stosunku pracy, oraz podstawę naliczania składek ZUS (Zakład Ubezpieczeń Społecznych).
W związku z sytuacją epidemiologiczną i rozprzestrzenianiem się wirusa SARS-C0V-2, Spółka przyjęła tryb pracy zdalnej, wykonywanej przez Pracowników w miejscu zamieszkania, z wykorzystaniem środków komunikacji elektronicznej (e-mail, telefony służbowe, komunikator), umożliwiających dostęp do wewnętrznej sieci informatycznej Spółki.
Do wykonywania pracy niezbędne jest posiadanie przez Pracowników szybkiego łącza internetowego, które umożliwia efektywne wykonywanie zadań (w tym m.in. umożliwia dostęp do ogólnofirmowych zasobów znajdujących się na serwerach zewnętrznych oraz przeprowadzanie konferencji audiowizualnych).
Biorąc pod uwagę powyższe, Spółka zmodyfikowała (poprzez zmianę treści odpowiedniej polityki) zasady możliwości ubiegania się o zwrot wydatków ponoszonych przez Pracowników w związku z dostępem do sieci Internet. Pracownicy są uprawnieni do otrzymania ekwiwalentu odpowiadającego rzeczywiście ponoszonym wydatkom, na zasadach przedstawionych poniżej:
- ekwiwalent można uzyskać wyłącznie w związku dostępem do sieci stacjonarnej (z wyłączeniem Internetu mobilnego);
- koszty są raportowane przez Pracowników za pomocą wewnętrznego systemu raportowania wydatków pracowniczych (C) na podstawie faktur/rachunków dokumentujących rzeczywiście poniesione koszty), przy czym Pracownicy mają obowiązek dołączenia skanów/kopii faktur do raportów dokumentujących wydatki, a także przechowywania dowodów poniesienia opłat;
- faktury powinny być wystawione na nazwisko Pracownika, dopuszczalne jest jednak przedstawienie faktur wystawionych na nazwisko innej osoby (np. małżonka, rodzica, współlokatora – pod warunkiem dokonania w raporcie poniesienia wydatku odpowiedniej adnotacji, potwierdzającej korzystanie z Internetu dla celów służbowych Pracownika Spółki);
- wysokość zwrotu kosztów została określona w wewnętrznej, globalnej polityce zwrotu wydatków, dostosowanej do każdego kraju; co do zasady obejmuje ona zwrot kosztów w pełnej wysokości, jednak do wysokości określonego limitu;
- do uzyskania zwrotu wydatków są uprawnieni wszyscy Pracownicy oraz praktykanci Spółki;
- rozliczenie/raportowanie wydatków następuje co do zasady na bazie miesięcznej, jednak polityka dopuszcza sporządzanie raportów potwierdzających wydatki co trzy miesiące, nie później niż 30 dni od dnia wystawienia ostatniej faktury;
Wyżej wymienione zasady będą obowiązywały przez czas obowiązywania w Polsce stanu epidemii, a także 3 miesiące po jego zakończeniu.
Po upływie tego okresu Spółka może kontynuować system pracy zdalnej lub hybrydowej, a także praktykę zwrotu wydatków ponoszonych na dostęp do sieci Internet na zasadach opisanych powyżej.
W związku z powyższym zadano następujące pytania:
1. Czy w odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego, Wnioskodawca jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, jest zobligowany do kalkulacji oraz poboru i zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych do właściwego urzędu skarbowego od kwot wypłacanego ekwiwalentu za zużycie Internetu w czasie trwania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii w Polsce oraz w okresie do 3 miesięcy po ich odwołaniu?
2. Czy w odniesieniu do przedstawionego zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych będzie zobligowany do kalkulacji oraz poboru i zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych do właściwego urzędu skarbowego od kwot wypłacanego ekwiwalentu za zużycie Internetu po upływie 3 miesięcy od odwołania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii w Polsce?
Zdaniem Wnioskodawcy:
Ad 1
Wnioskodawca jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, nie jest zobligowany do kalkulacji oraz poboru i zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych do właściwego urzędu skarbowego od kwot wypłacanego ekwiwalentu za zużycie Internetu w czasie trwania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii w Polsce oraz w okresie do 3 miesięcy po ich odwołaniu.
Ad 2
Wnioskodawca jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych nie będzie zobligowany do kalkulacji oraz poboru i zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych do właściwego urzędu skarbowego od kwot wypłacanego ekwiwalentu za zużycie Internetu po upływie 3 miesięcy od odwołania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii w Polsce.
Uwagi wspólne dla stanowiska nr 1 i nr 2
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.; dalej: „ustawa o PIT”), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 520 i 52C oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.
Z kolei zgodnie z art. 12, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, (`(...)`) uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń (`(...)`)
Na podstawie art. 31 ww. ustawy, (`(...)`) osoby prawne (`(...)`), zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, (`(...)`).
Art. 21 ust. 1 pkt 13 wskazuje, że ekwiwalenty pieniężne za używane przez pracowników przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiały lub sprzęt, stanowiące ich własność.
Ustawa COVID
Dla oceny prawnej przytoczonego wyżej stanu faktycznego, należy wziąć pod uwagę przepisy ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem C0VID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r., poz. 374, dalej: jako „Ustawa COVID”),
Zgodnie z art. 3 ust. 1 Ustawy COVID, w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, ogłoszonego z powodu COVID-19, oraz w okresie 3 miesięcy po ich odwołaniu, w celu przeciwdziałania COVID-19, pracodawca może polecić pracownikowi wykonywanie, przez czas oznaczony, pracy określonej w umowie o pracę, poza miejscem jej stałego wykonywania (praca zdalna).
W myśl art. 3 ust. 3 ww. ustawy, wykonywanie pracy zdalnej może zostać polecone, jeżeli pracownik ma umiejętności i możliwości techniczne oraz lokalowe do wykonywania takiej pracy i pozwala na to rodzaj pracy. W szczególności praca zdalna może być wykonywana przy wykorzystaniu środków bezpośredniego porozumiewania się na odległość lub dotyczyć wykonywania części wytwórczych lub usług materialnych.
Art. 3 ust 4. stanowi, że narzędzia i materiały potrzebne do wykonywania pracy zdalnej oraz obsługę logistyczną pracy zdalnej zapewnia pracodawca.
Stosownie do art. 3 ust. 5 cytowanej ustawy, przy wykonywaniu pracy zdalnej pracownik może używać narzędzi lub materiałów niezapewnionych przez pracodawcę pod warunkiem, że umożliwia to poszanowanie i ochronę informacji poufnych i innych tajemnic prawnie chronionych, w tym tajemnicy przedsiębiorstwa lub danych osobowych, a także informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę.
Z powyższych przepisów wynika m.in. że obowiązek zapewnienia narzędzi niezbędnych do wykonywania pracy zdalnej, oraz odpowiedniej obsługi logistycznej ciąży na pracodawcy. Sposób realizacji powyższych obowiązków pozostaje w gestii pracodawcy. Zapewnienie pracownikom wykonującym pracę zdalną odpowiednich narzędzi może mieć zatem charakter rzeczowy (w postaci wyposażenia stanowiska pracy), jak i pieniężny (w formie wypłaty świadczenia za używanie własnych materiałów i narzędzi stanowiących własność pracownika).
Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1
Biorąc pod uwagę przytoczone przepisy prawa nie ulega wątpliwości, że co do zasady każde świadczenie (pieniężne i niepieniężne) pochodzące od pracodawcy i dokonywane na rzecz pracownika, stanowi przychód podlegający opodatkowaniu PIT. Zasada ta może być jednak modyfikowana przez zastosowanie zwolnienia lub przepisy szczególne.
Ustawa COVID wprowadziła do polskiego systemu prawnego pojęcie pracy zdalnej. Należy przez to rozumieć wykonywanie pracy poza miejscem jej stałego świadczenia (np. poza biurem Spółki).
W związku z wprowadzeniem w Polsce stanu epidemii wywołanego przez wirus SARS-C0VID-2, Wnioskodawca zarekomendował Pracownikom wykonywanie pracy zdalnej, z wykorzystaniem środków bezpośredniego porozumiewania się na odległość (e-mail, telefony służbowe, komunikator). Co do zasady, Pracownicy wykonują pracę zdalną z miejsca zamieszkania podanego przez pracownika.
Nie jest spornym fakt, że stałe i szybkie łącze internetowe niezbędne jest Pracownikom Spółki do efektywnego wykonywania obowiązków pracowniczych w ramach pracy zdalnej. Koszty Internetu ponoszone są bezpośrednio przez pracowników na podstawie indywidualnych umów z dostawcami.
Przed wprowadzeniem stanu epidemii, Pracownicy co do zasady wykonywali pracę w biurze Spółki, zatem konieczność wykorzystywania Internetu domowego do zadań służbowych miała charakter marginalny i wyjątkowy.
Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Wraz z przejściem na system pracy zdalnej, domowa sieć Internet stała się nieodzownym warunkiem świadczenia pracy. W konsekwencji mogło wiązać się to z koniecznością zmiany pakietu lub dostawcy Internetu na takiego, którego parametry są lepiej dostosowane do wymogów pracy (np. z dużymi plikami w programie lub do obsługi zaawansowanych programów graficznych, programistycznych).
Ustawa COVID nałożyła na pracodawcę obowiązek stworzenia pracownikom warunków, umożliwiających wykonywania pracy w systemie zdalnym. Jednocześnie, wobec zaistniałej sytuacji epidemiologicznej Pracownicy Spółki nie mają możliwości wykonywania pracy w biurze Spółki. Tym samym, Pracownicy mają obowiązek ponoszenia kosztów użytkowania sieci Internet. Wydatki związane z użytkowaniem sieci Internet w okresie wykonywania pracy zdalnej można zatem uznać za poczynione w interesie pracodawcy.
Kwota poniesionych wydatków jest udokumentowana, zaś dowody ich poniesienia stanowiące podstawy wypłaty ekwiwalentu są przechowywane w wewnętrznym systemie Spółki, służącemu do raportowania wydatków służbowych.
W konsekwencji, Pracownicy otrzymują zwrot poniesionych i udokumentowanych wydatków, bez których świadczenie przez nich pracy w sytuacji stanu epidemii i zamkniętych biur Spółki, nie byłoby możliwe.
Wypłata ekwiwalentu kosztów użytkowania sieci Internet przez Spółkę stanowi zatem realizację obowiązków nałożonych na Spółkę przez Ustawę COVID.
Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz opisany stan faktyczny, zdaniem Wnioskodawcy, wypłacone przez Niego kwoty ekwiwalentu za zużycie Internetu Pracownikom wykonującym pracę zdalną w okresie trwania stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii oraz do 3 miesięcy po ich odwołaniu, nie stanowią przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, a zatem Wnioskodawca jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, nie jest zobligowany do kalkulacji oraz poboru i zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych do właściwego urzędu skarbowego od kwot wypłacanego ekwiwalentu za zużycie Internetu w czasie trwania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii w Polsce oraz w okresie do 3 miesięcy po ich odwołaniu.
Powyższe stanowisko zostało potwierdzone w szeregu interpretacji indywidualnych, wydanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w indywidualnych sprawach w dniach:
· 15 grudnia 2020 r. (sygn. akt 0115-KDIT2.4011.739.2020.1.RS),
· 1 lutego 2021 r. (sygn. akt 0115-KDIT1.4011.851.2020.1.KK),
· 16 marca 2021 r. (sygn. akt. 0114-KDIP3-2.4011.810.2020.2.AK ),
· 23 kwietnia 2021 r. (sygn. akt 0113-KDIPT2-3.4011.74.2021.3.MS).
Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy zakresie pytania nr 2
Art. 3 ust. 1 ustawy COVID przewiduje, że okres możliwości zastosowania konstrukcji pracy zdalnej przewidzianej w tym akcie prawnym upływa wraz z końcem okresu 3 miesięcy od daty odwołania stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii w Polsce, w związku z czym po upływie tego okresu konieczne będzie zastosowanie odrębnych przepisów.
Wnioskodawca podkreśla, że w ustawie o PIT określony został katalog przychodów, które zwolnione są od opodatkowania. W skład tego katalogu wchodzi zwolnienie przewidziane w cytowanym wyżej art. 21 ust. 1 pkt 13 ww. ustawy, zgodnie z którym wolne od podatku dochodowego są ekwiwalenty pieniężne za używane przez pracowników przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiały lub sprzęt, stanowiące ich własność.
Z powyższego przepisu wynika, że kwota wypłaconego ekwiwalentu korzysta ze zwolnienia od podatku po spełnieniu łącznie następujących warunków:
-
ekwiwalent musi być wypłacony w pieniądzu,
-
kwota ekwiwalentu powinna odpowiadać poniesionym przez pracownika wydatkom, to znaczy musi zachodzić racjonalny związek pomiędzy kwotą wypłaconą pracownikowi a wartością używanych dla celów pracodawcy narzędzi, materiałów lub sprzętu należących do pracownika oraz stopniem zużycia rzeczy dokonanego w trakcie tego używania,
-
narzędzia, materiały lub sprzęt muszą stanowić własność pracownika,
-
narzędzia, materiały lub sprzęt należące do pracownika muszą być wykorzystywane przy wykonywaniu pracy na rzecz pracodawcy.
Analizując powyższe, należy wskazać również art. 94 pkt 2 ustawy – Kodeks pracy, zgodnie z którym pracodawca ma obowiązek organizować pracę w sposób zapewniający pełne wykorzystanie czasu pracy, jak również osiąganie przez pracowników, przy wykorzystaniu ich uzdolnień i kwalifikacji, wysokiej wydajności i należy tej jakości pracy.
Wobec tego zapewnienie Pracownikowi wykonującemu pracę zdalną łącza internetowego niezbędnego do jej wykonywania spoczywa na pracodawcy.
Jak wskazano powyżej, wątpliwości nie budzi fakt, że stałe i szybkie łącze internetowe niezbędne jest pracownikom Spółki do efektywnego wykonywania zadań powierzonych przez Wnioskodawcę. Koszty Internetu ponoszone są bezpośrednio przez pracowników na podstawie indywidualnych umów z dostawcami. W konsekwencji mogło wiązać się to z koniecznością zmiany pakietu lub dostawcy Internetu na takiego, którego parametry są lepiej dostosowane do wymogów pracy.
Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że w sytuacji gdy ekwiwalent spełniać będzie wskazane przesłanki, a więc będzie wypłacany w pieniądzu i będzie odpowiadał poniesionym przez Pracowników wydatkom w związku z wykorzystywaniem łącza internetowego do pracy wykonywanej na rzecz Wnioskodawcy, to wypłacany ekwiwalent odpowiadający wydatkom poniesionym przez pracownika będzie stanowił dla nich przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, który to przychód podlega jednak zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 13 ww. ustawy.
Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, po upływie okresu 3 miesięcy od zakończenia stanu epidemii, Wnioskodawca może kontynuować zaangażowanie Pracowników w systemie zdalnym lub/i hybrydowym.
Wnioskodawca zastrzega, że Pracownicy mogą wnioskować o wypłatę ekwiwalentu na pokrycie tej części kosztów poniesionych na dostęp do sieci Internet, która dotyczy wykorzystywania sieci Internet do celów służbowych.
W związku z powyższym, w przypadku właściwego określenia kwoty ekwiwalentu, kwoty tego ekwiwalentu z tytułu zużycia Internetu w związku ze świadczeniem pracy na rzecz Pracodawcy, stanowić będą przychód ze stosunku pracy pracownika, który jednocześnie korzystał będzie ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o PIT, a co za tym idzie, Wnioskodawca jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych nie będzie zobligowany do kalkulacji oraz poboru i zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych do właściwego urzędu skarbowego od kwot wypłacanego ekwiwalentu za zużycie Internetu po upływie 3 miesięcy od odwołania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii w Polsce.
Powyższe stanowisko zostało potwierdzone w interpretacjach indywidualnych, wydanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w indywidualnych sprawcach w dniach:
-
16 marca 2021 r. (sygn. akt 0114-KDIP3-2.4011.810.2020.2.AK),
-
23 kwietnia 2021 r. (sygn. akt 0113-KDIPT2-3.4011.74.2021.3.MS).
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.
Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywało się będzie ze opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy Ordynacja podatkowa.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.
Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
-
z zastosowaniem art. 119a;
-
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
-
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).
Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.