INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 5 lipca 2021 r. (data wpływu 5 lipca 2021 r.), uzupełnionym pismem z 9 września 2021 r. (data wpływu 10 września 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wykorzystywaniem przez pracownika samochodu prywatnego elektrycznego do celów służbowych – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 5 lipca 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wykorzystywaniem przez pracownika samochodu prywatnego elektrycznego do celów służbowych.
Uzupełnienie wpłynęło 10 września 2021 r.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (ostatecznie sformułowany w uzupełnieniu wniosku):
(…) w (`(...)`), zwana dalej Wnioskodawcą jest podmiotem leczniczym niebędącym przedsiębiorcą w rozumieniu art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2018 r. poz. 2190 ze zm.) co z kolei jest konsekwencją tego, iż jest Ona prowadzona w formie państwowej jednostki budżetowej. Jest wpisana do rejestru podmiotów wykonujących działalność leczniczą prowadzonego przez (…).
Wnioskodawca jest kierowana przez (…) w (…), który jest jednocześnie Dyrektorem Powiatowej (…) w (…).
(…) w (…) zgodnie z przepisami art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2021 r. poz. 195), jest organem rządowej administracji zespolonej w województwie.
(…) w (…) służy (…) w (…) do realizacji zadań z zakresu zdrowia publicznego. Realizacja tych zadań polega na sprawowaniu sanitarnego nadzoru zapobiegawczego i bieżącego oraz prowadzeniu działalności zapobiegawczej i przeciwpandemicznej w zakresie chorób zakaźnych i innych chorób powodowanych warunkami środowiska, a także na prowadzeniu działalności oświatowo-zdrowotnej.
Zgodnie z przepisem art. 11 ust. 3 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej, (…) powołuje i odwołuje (…) po zasięgnięciu opinii wojewody właściwego ze względu na siedzibę (…).
Natomiast w postępowaniu administracyjnym zgodnie z art. 12 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy (…) jest organem wyższego stopnia w rozumieniu Kodeksu postępowania administracyjnego w stosunku do (…).
Podsumowując Wnioskodawca posiada status państwowej jednostki budżetowej i nie posiada osobowości prawnej. Jest więc typowym zakładem administracyjnym, czyli jednostką organizacyjną powołaną do świadczenia usług w dziedzinie zdrowia publicznego na podstawie nawiązanego z użytkownikiem stosunku administracyjnoprawnego. Stanowi więc część administracji państwowej i jest powołana do pełnienia zadań określonych ustawą o Państwowej Inspekcji Sanitarnej.
(…) (zwany dalej „Pracodawcą”) jest zwierzchnikiem służbowym wykonującym czynności z zakresu prawa pracy w stosunku do (…) w (…) (zwanego dalej „Pracownikiem”).
Pracownik w ramach sprawowania swoich obowiązków służbowych, przemieszcza się poza budynkiem stacji w (…), wykorzystując w tym celu swój prywatny samochód osobowy napędzany silnikiem spalinowym. W związku z tym, Pracownikowi został przyznany ryczałt miesięczny na użytkowanie tego samochodu.
W tym celu Pracodawca zawarł z Pracownikiem umowę cywilnoprawną o użytkowanie w celach służbowych do jazd lokalnych pojazdu niebędącego własnością pracodawcy. Na podstawie przedmiotowej umowy Pracodawca zobowiązał się do zwrotu kosztów za jazdy lokalne w granicach powiatu w ramach ustalonego miesięcznego limitu w wysokości 200 km. Zwrot kosztów dokonywany jest w formie miesięcznego ryczałtu wynikającego z iloczynu miesięcznego limitu i obowiązującej stawki za 1 km przebiegu. Wysokość stawki za 1 km przebiegu pojazdu określona została w § 2 rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r. Nr 27 poz. 271 ze zm.), gdzie wskazano dla samochodów osobowych o pojemności skokowej silnika do 900 cm3 stawkę w wysokości 0,5214 zł a dla pojemności silnika powyżej 900 cm3 stawkę wynoszącą 0,8353 zł. Parametr pojemności silnika został ujęty w przedmiotowej umowie w oparciu o dane z dowodu rejestracyjnego właściciela pojazdu. Kwotę wyliczonego ryczałtu pomniejsza się o jedną dwudziestą drugą (1/22) za każdy dzień nieobecności w miejscu pracy z powodu choroby, urlopu, podróży służbowej trwającej co najmniej 8 godzin lub innej nieobecności w pracy oraz za każdy dzień roboczy, w którym pracownik nie dysponował pojazdem do celów służbowych.
Podstawą do zwrotu kosztów za jazdy lokalne jest pisemne oświadczenie pracownika o używaniu pojazdu prywatnego do celów służbowych składane w każdym miesiącu za poprzedni miesiąc. Oświadczenie to Pracownik składa w dziale administracyjnym Wnioskodawcy w (…), ponieważ mimo iż, jak wspomniano, zwierzchnikiem służbowym wykonującym czynności z zakresu prawa pracy w stosunku do (…) w (…) jest (…), to wykonawcą wszelkich zobowiązań fiskalno-finansowych wynikających ze stosunku pracy, w tym także wypłacanie ryczałtu samochodowego oraz zaliczek na podatek dochodowy jest Wnioskodawca w (…).
Nadmienić również należy, że kwota wypłacanego przez Wnioskodawcę pracownikowi świadczenia stanowiącego zwrot kosztów z tytułu używania przez niego samochodu prywatnego w celach służbowych dojazd lokalnych stanowi przychód pracownika w rozumieniu art. 12. ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128), który jest opodatkowany wraz z innymi przychodami ze stosunku pracy.
W konsekwencji, Wnioskodawca jako płatnik zobowiązany jest do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy według reguł przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy.
W trakcie trwania powyżej wskazanej umowy o użytkowanie w celach służbowych do jazd lokalnych pojazdu niebędącego własnością pracodawcy, Pracownik zmienił dotychczasowy samochód na pojazd o napędzie elektrycznym. Niezwłocznie zgłosił zaistniały fakt Pracodawcy, składając stosowne oświadczenie wraz z kserokopią dowodu rejestracyjnego. Ponieważ samochód o napędzie elektrycznym nie posiada określonej skokowej pojemności silnika, a jedynie maksymalną moc netto silnika wyrażoną w jednostce kW (kilowat), powstała wątpliwość czy do takiego pojazdu można zastosować, tak jak dotychczas rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy, jak również czy na takiej podstawie można wyliczyć ryczałt miesięczny przyjmując że w przypadku takiego samochodu pojemność silnika wynosi 0, a więc mieści się w przedziale do 900 cm3, który stanowi przychód pracownika w rozumieniu art. 12. ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128).
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:
Czy stawkę 0,5214 zł za 1 km przebiegu pojazdu ujętą w § 2 pkt 1a rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r. Nr 27 poz. 271 ze zm.) można stosować do obliczania podstawy naliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych w przypadku, gdy przychodem pracownika w rozumieniu art. 12. ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128) jest wypłata ryczałtu związanego z użytkowaniem elektrycznego samochodu prywatnego do celów służbowych, który posiada 0 cm3 pojemności skokowej, a więc mieści się w przedziale do 900 cm3?
Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle obowiązujących przepisów wynikających z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128) oraz z rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r. Nr 27 poz. 271 z późn. zm.), podstawą opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest kwota ryczałtu wypłacana pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu prywatnego do celów służbowych wyliczonego w zależności od pojemności skokowej silnika jakim dysponuje pracownik: 0,5214 zł za 1 kilometr dla samochodowo pojemności skokowej silnika do 900 cm3 oraz 0,8358 zł za 1 kilometr dla samochodów o pojemności skokowej silnika powyżej 900 cm3. Ponieważ parametr pojemności skokowej silnika jest parametrem określającym silnik spalinowy, nieelektryczny, podczas wyliczania ryczałtu nie ma możliwości bezpośredniego odniesienia się do stawek wynikających z ww. rozporządzenia.
Jednocześnie brak jest regulacji prawnych, które pozwoliłyby wyliczyć ryczałt samochodowy na podstawie wyrażonej w kilowatach mocy netto silnika pojazdu elektrycznego.
Nadmienić przy tym należy, że legalną definicję pojazdu elektrycznego, wprowadzono ustawą z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 110).
Zgodnie z art. 2 pkt 12 ww. ustawy, pojazd elektryczny, to pojazd samochodowy w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym, wykorzystujący do napędu wyłącznie energię elektryczną, akumulowaną przez podłączenie do zewnętrznego źródła zasilania.
Z uwagi na to, że przepisy o szczególnych zasadach ustalania oraz sposobu dokonywania wyliczenia wypłacanej pracownikowi kwoty ryczałtu za używanie do celów służbowych prywatnych samochodów osobowych nie regulują odrębnie określenia tej kwoty dla samochodów elektrycznych, można przyjąć, iż samochód o napędzie elektrycznym posiada pojemność silnika równą 0 cm3 i mieści się w przedziale do 900 cm3.
(…) w (…) stoi na stanowisku, iż wysokość podstawy naliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych w przypadku, gdy przychodem pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest wypłata ryczałtu związanego z użytkowaniem elektrycznego samochodu prywatnego do celów służbowych, należy obliczyć przyjmując stawkę 0,5214 zł za 1 km, ponieważ pojemność silnika elektrycznego o wielkości 0 cm3 mieści się w przedziale do 900 cm3, dla którego ustawodawca nie określił dolnej granicy.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.
Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Powyższy przepis ustanawia generalną zasadę opodatkowania podatkiem dochodowym, zgodnie z którą opodatkowaniu tym podatkiem podlegają wszelkie uzyskane przez podatnika w danym roku korzyści majątkowe, z wyjątkiem tych, które na mocy ustawy wyłączone zostały z tego opodatkowania (np. poprzez wprowadzenie ustawowego zwolnienia z opodatkowania, czy też zaniechanie poboru podatku).
W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 przywołanej ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.
Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania (art. 11 ust. 2 ww. ustawy).
Według art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.
Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, że w każdym przypadku, w którym uzyska on od pracodawcy realną korzyść mającą wymiar finansowy, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Art. 12 ust. 4 powołanej ustawy stanowi, że za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.
W świetle art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.
Z kolei w świetle art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.
Stosownie do postanowień art. 34a ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2021 r. poz. 919 ze zm.), na podstawie umów cywilnoprawnych mogą być używane, do celów służbowych, samochody osobowe, motocykle i motorowery niebędące własnością pracodawcy.
Natomiast § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r. Nr 27 poz. 271 z późn. zm.) stanowi, że zwrot kosztów używania przez pracownika w celach służbowych do jazd lokalnych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy, zwanych dalej „pojazdami do celów służbowych”, następuje na podstawie umowy cywilnoprawnej, zawartej między pracodawcą a pracownikiem, o używanie pojazdu do celów służbowych, na warunkach określonych w rozporządzeniu.
Z kolei § 2 pkt 1a ww. rozporządzenia, stanowi że koszty używania pojazdów do celów służbowych pokrywa pracodawca według stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, które nie mogą być wyższe niż dla samochodu osobowego o pojemności skokowej silnika do 900 cm3 – 0,5214 zł.
Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest pracodawcą i płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, zawarł On z pracownikiem umowę cywilnoprawną. Pracownik w ramach sprawowania swoich obowiązków służbowych, przemieszcza się poza budynkiem Wnioskodawcy w (…), wykorzystując w tym celu swój prywatny samochód osobowy napędzany silnikiem spalinowym. W związku z tym, Pracownikowi został przyznany ryczałt miesięczny na użytkowanie tego samochodu.
Legalną definicję pojazdu elektrycznego, wprowadzono ustawą z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. 2018 poz. 317), dalej jako ustawa o elektromobilności. Zgodnie z art. 2 pkt 12 ustawy o elektromobilności, pojazd elektryczny, to pojazd samochodowy w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym, wykorzystujący do napędu wyłącznie energię elektryczną, akumulowaną przez podłączenie do zewnętrznego źródła zasilania.
Przepisy o szczególnych zasadach naliczania przychodu z tytułu wykorzystywania prywatnych samochodów do celów służbowych nie regulują w sposób odrębny określenia kwoty ryczałtu dla samochodów elektrycznych.
Wobec tego, zwrot kosztów poniesionych przez pracownika Wnioskodawcy tytułem wykorzystywania, na podstawie właściwej umowy, samochodu prywatnego elektrycznego celem wykonywania zadań zleconych przez Wnioskodawcę będzie stanowić dodatkowe świadczenie otrzymywane przez pracownika od pracodawcy, a w konsekwencji przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Tym samym, wypłacany przez Wnioskodawcę na rzecz pracownika zwrot kosztów (ryczałt) używania samochodu prywatnego elektrycznego do celów służbowych podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako przychód ze stosunku pracy.
W związku z powyższym, skoro w przedmiotowej sprawie, pojemność silnika wynosi 0, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że wysokość podstawy naliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych w przypadku, gdy przychodem pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest wypłata ryczałtu związanego z użytkowaniem elektrycznego samochodu prywatnego do celów służbowych, należy obliczyć przyjmując stawkę 0,5214 zł za 1 km, ponieważ pojemność silnika elektrycznego o wielkości 0 cm3 mieści się w przedziale do 900 cm3, dla którego ustawodawca nie określił dolnej granicy.
Dodatkowo należy wyjaśnić, że sam fakt zawarcia odrębnej umowy z pracownikiem, co do kwestii wykorzystania prywatnego elektrycznego samochodu pracownika nie ma znaczenia, gdyż zatrudniony wykorzystuje swój samochód celem świadczenia pracy na rzecz pracodawcy. Wykorzystywanie samochodu prywatnego elektrycznego do celów służbowych pracownika jest niewątpliwie związane z pozostawaniem przez niego w stosunku pracy.
W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
-
z zastosowaniem art. 119a;
-
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
-
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).
Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).
W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.