0113-KDIPT2-3.4011.572.2021.2.IR

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 czerwca 2021 r. (data wpływu 25 czerwca 2021 r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 września 2021 r. (data wpływu 5 października 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 czerwca 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 29 września 2021 r., stanowiącym odpowiedź na wezwanie Organu z dnia 21 września 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka – Wnioskodawca posiadała dług wobec spółki z siedzibą na Cyprze. Podmiot cypryjski miał zobowiązanie do wypłaty dywidendy swojemu udziałowcowi – osobie posiadającej rezydencję podatkową Cypru. Spółka cypryjska i jej udziałowiec podjęli decyzję o spłacie zobowiązania z dywidendy (z tytułu posiadanych udziałów w spółce cypryjskiej) poprzez instytucję datio in solutum, znaną również w polskim Kodeksie cywilnym (dalej: Kc) w art. 453 zd. 1 – „Jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa”. Innym od pieniężnego świadczeniem było przeniesienie na udziałowca wierzytelności wobec Spółki – Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 509 Kc, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią. W wyniku czynności datio in solutum doszło do spełnienia zobowiązania z tytułu dywidendy poprzez przeniesienie wierzytelności wobec Spółki – Wnioskodawcy. Spółka - Wnioskodawca spłacił swój dług nowemu wierzycielowi – cesjonariuszowi.

Powstała wątpliwość, czy wskutek zapłaty pieniężnej długu, który wcześniej stał się substytutem dywidendy wypłacanej przez spółkę cypryjską cypryjskiemu rezydentowi podatkowemu, nie wywołuje u Spółki – Wnioskodawcy obowiązków płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu dywidendy.

W piśmie z dnia 29 września 2021 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca wskazał, że ma siedzibę i miejsce zarządu w Polsce oraz podlega opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Spółka, która była wierzycielem Wnioskodawcy to spółka typu LTD, której odpowiednikiem w Polsce jest spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Spółka z siedzibą na Cyprze jest udziałowcem Wnioskodawcy. Udziałowiec spółki cypryjskiej nie jest udziałowcem Wnioskodawcy.

Podstawą dokumentową spełnienia przez Wnioskodawcę zobowiązania na rzecz nowego wierzyciela była umowa datio in solutum pomiędzy spółką cypryjską a cesjonariuszem oraz pisemna informacja do dłużnika (czyli Wnioskodawcy), że doszło do cesji wierzytelności. Wypłata środków została dokonana do rąk nowego wierzyciela.

Udziałowiec spółki cypryjskiej był rzeczywistym odbiorcą przekazanej przez Wnioskodawcę kwoty, ale wypłacona kwota nie była kwotą dywidendy, tylko kwotą długu, który został przejęty przez nowego wierzyciela w miejsce wypłaty dywidendy przez spółkę cypryjską.

Wypłacona kwota długu wynosiła więcej niż 2 000 000 zł na rzecz jednej osoby w jednym roku podatkowym. Wnioskodawca nie uważa za zasadne uznawanie wypłaconych przez Niego kwot stanowiących spłatę długu za wypłacanie dywidendy. Dywidenda nie była już w tym momencie zobowiązaniem istniejącym pomiędzy nowym wierzycielem a spółką cypryjską, a tym bardziej Wnioskodawcą. Dług spółki cypryjskiej z tytułu uchwalonej a niewypłaconej dywidendy wspólnikowi spółki cypryjskiej został spłacony poprzez przekazanie na Cyprze uprawnionemu do dywidendy wspólnikowi wierzytelności wobec Wnioskodawcy. Zatem, Wnioskodawca nie wypłacał dywidendy a jedynie płacił swój dług nowemu wierzycielowi.

Osoba fizyczna, która przejęła dług jest już polskim rezydentem podatkowym, gdyż przebywała na terenie Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w bieżącym roku podatkowym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka miała obowiązek jako płatnik obliczyć, pobrać i wpłacić podatek od dywidendy z tytułu zapłaty wierzytelności, która wcześniej została przeniesiona na cesjonariusza w wykonaniu zobowiązania do wypłaty dywidendy przez inną spółkę z siedzibą na Cyprze?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka nie miała obowiązku jako płatnik obliczyć, pobrać i wpłacić podatku od dywidendy z tytułu zapłaty wierzytelności, która wcześniej została przeniesiona na cesjonariusza w wykonaniu zobowiązania do wypłaty dywidendy przez inną spółkę z siedzibą na Cyprze.

Umowa datio in solutum wywiera skutek w postaci zwolnienia z zobowiązania o charakterze pieniężnym w razie przekazania zamiast pieniędzy innych rzeczy lub praw. Co prawda, stosownie do art. 354 § 1 Kc, dłużnik powinien spełnić świadczenie zgodnie z treścią zobowiązania, to jednak w pewnych wypadkach konieczne lub pożądane przez strony jest przekazanie, zamiast pierwotnie przewidzianych środków pieniężnych, rzeczy lub praw majątkowych. Sama umowa zobowiązująca do przekazania innych rzeczy lub praw niż pierwotnie ustalone stanowiłaby jedynie odnowienie. W przypadku datio in solutum niezbędne jest przekazanie praw, a nie tylko zobowiązanie do przekazania praw. Skutkiem umowy datio in solutum jest zwolnienie z zobowiązania przez spełnienie za zgodą wierzyciela innego świadczenia. Jak wskazuje doktryna, co do rodzaju i charakteru nowego świadczenia ustawodawca nie przewidział żadnych ograniczeń. Możliwe jest zatem by zamiast świadczenia pieniężnego przenieść wierzytelność do innego podmiotu.

W przedmiotowej sprawie doszło do datio in solutum poprzez przekazanie wierzytelności zamiast pieniędzy. Zatem, już dokonując transakcji datio in solutum doszło do zaspokojenia roszczenia udziałowca wobec podmiotu cypryjskiego z tytułu dywidendy. W tym momencie zaistniał ewentualny moment powstania obowiązku podatkowego ze strony spółki cypryjskiej z tytułu wypłaty dywidendy. Nie ma znaczenia prawnego czy wierzytelność przeniesiona na uprawnionego do dywidendy została spłacona czy nie. Skoro przekazanie wierzytelności w drodze datio in solutum wywołuje skutek wygaśnięcia zobowiązania z dywidendy to ten moment jest równoznaczny w skutkach z wypłatą dywidendy w postaci pieniężnej.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje, że płatnikiem podatku z tytułu zysków kapitałowych jest spółka wypłacająca dywidendę. Jeśli takim podmiotem w przedmiotowej sprawie jest spółka cypryjska i doszło do niego w momencie przekazania wierzytelności, to sam fakt późniejszej wypłaty środków pieniężnych z tytułu wierzytelności nie wywołuje dla spółki polskiej żadnych skutków podatkowych pod kątem dywidendy.

Umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania zawarta pomiędzy Polską i Cyprem wskazuje, że w rozumieniu tej umowy określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z ustawodawstwem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu lub miejsce, w którym faktycznie wykonywany jest zarząd, siedzibę prawną albo z uwagi na inne kryteria o podobnym charakterze.

Co do podatku od dywidendy, umowa wskazuje, że dywidendy wypłacane przez spółkę mającą siedzibę w Umawiającym się Państwie osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Z uwagi na posiadanie w dacie datio in solutum statusu rezydenta podatkowego Cypru przez wspólnika uprawnionego do dywidendy, spółka cypryjska nie miała obowiązku podatkowego w zakresie polskich podatków dochodowych. Tym samym też, polska spółka wypłacająca później wierzytelność nabytą w drodze dywidendy nie ma obowiązków podatkowych z tym związanych.

W piśmie z dnia 29 września 2021 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca dodał, że ponawiając tezy zawarte we wniosku wskazuje, że w przedmiotowej sprawie doszło do datio in solutum poprzez przekazanie wierzytelności zamiast pieniędzy. Zatem, już dokonując transakcji datio in solutum doszło do zaspokojenia roszczenia udziałowca wobec podmiotu cypryjskiego z tytułu dywidendy. W tym momencie zaistniał ewentualny moment powstania obowiązku podatkowego ze strony spółki cypryjskiej z tytułu wypłaty dywidendy. Nie ma znaczenia prawnego czy wierzytelność przeniesiona na uprawnionego do dywidendy została spłacona czy nie. Skoro przekazanie wierzytelności w drodze datio in solutum wywołuje skutek wygaśnięcia zobowiązania z dywidendy, to ten moment jest równoznaczny w skutkach z wypłatą dywidendy w postaci pieniężnej.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje, że płatnikiem podatku z tytułu zysków kapitałowych jest spółka wypłacająca dywidendę. Jeśli takim podmiotem w przedmiotowej sprawie jest spółka cypryjska i doszło do niego w momencie przekazania wierzytelności, to sam fakt późniejszej wypłaty środków pieniężnych z tytułu wierzytelności nie wywołuje dla spółki polskiej żadnych skutków podatkowych pod kątem dywidendy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie zaznaczyć należy, że niniejsza interpretacja dotyczy tylko problematyki będącej ściśle przedmiotem pytania postawionego przez Wnioskodawcę we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Treść pytania wyznacza bowiem granice tematyczne wydawanej interpretacji indywidualnej.

Stosownie do art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, z późn. zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 4a ww. ustawy, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Kwestie dotyczące wypłaty dywidendy przez spółkę kapitałową zostały uregulowane w ustawie z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1526, z późn. zm.; dalej: KSH (Krajowa Administracja Skarbowa)).

Zgodnie z art. 191 § 1 Ksh, wspólnik ma prawo do udziału w zysku wynikającym z rocznego sprawozdania finansowego i przeznaczonym do podziału uchwałą zgromadzenia wspólników.

Podmiotami uprawnionymi do dywidendy za dany rok obrotowy są wspólnicy, którym udziały przysługiwały w dniu powzięcia uchwały o podziale zysku (art. 193 § 1 Ksh).

Po podjęciu uchwały zgromadzenia wspólników o podziale zysku, wspólnik nabywa roszczenie o wypłatę dywidendy. Wspólnik, który otrzymał dywidendę, może nią swobodnie dysponować (również roszczenie może być przedmiotem cesji).

Podkreślić zatem należy, że wypłata dywidendy przez spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością stanowi formę partycypowania przez udziałowca w zysku wypracowanym przez spółkę, w której jest wspólnikiem.

Kodeks spółek handlowych nie wprowadza ograniczeń w odniesieniu do formy wypłaty dywidendy. W konsekwencji, dopuszczalna jest wypłata dywidendy zarówno w formie pieniężnej, jak i niepieniężnej, co znajduje potwierdzenie na gruncie doktryny.

W sytuacji, gdy wypłacana wspólnikowi dywidenda ma postać rzeczową, spółka nie ma możliwości pobrania podatku, tj. pomniejszenia wypłacanej dywidendy o wysokość podatku. W takiej sytuacji to wspólnik jest obowiązany wpłacić spółce należy podatek dochodowy.

Przychód z tytułu dywidendy należy kwalifikować jako przychód ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. kapitałów pieniężnych.

W myśl art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się dywidendy i inne przychody z tytułu udziału w zyskach osób prawnych, faktycznie uzyskane z tego udziału.

Zgodnie z dyspozycją przepisu art. 30a ust. 1 pkt 4 cytowanej ustawy, od uzyskanych dochodów (przychodów) z dywidend i innych przychodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych, pobiera się 19% zryczałtowany podatek dochodowy, z zastrzeżeniem art. 52a.

Na mocy art. 30a ust. 2 ww. ustawy, przepisy ust. 1 pkt 1-5 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

Zgodnie z art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnicy, o których mowa w ust. 1 (tj. osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej), są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1, pkt 1-11 oraz 11b-12, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5, 10, 12 i 21.

W myśl art. 42 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Stosownie do art. 41 ust. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli łączna kwota dokonanych temu samemu podatnikowi wypłat (świadczeń) lub postawionych do jego dyspozycji pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29 i art. 30a ust. 1 pkt 1-5a przekracza w roku podatkowym kwotę 2 000 000 zł, płatnik jest obowiązany pobierać zryczałtowany podatek dochodowy, stosując stawki podatku określone w art. 29 ust. 1 i art. 30a ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę 2 000 000 zł, z pominięciem stawki podatku, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka posiadała dług wobec spółki z siedzibą na Cyprze. Podmiot cypryjski miał zobowiązanie do wypłaty dywidendy swojemu udziałowcowi – osobie posiadającej rezydencję podatkową Cypru. Spółka cypryjska i jej udziałowiec podjęli decyzję o spłacie zobowiązania z dywidendy (z tytułu posiadanych udziałów w spółce cypryjskiej) poprzez instytucję datio in solutum. Innym od pieniężnego świadczeniem było przeniesienie na udziałowca wierzytelności wobec Spółki. W wyniku czynności datio in solutum doszło do spełnienia zobowiązania z tytułu dywidendy poprzez przeniesienie wierzytelności wobec Spółki. Spółka – Wnioskodawca spłaciła swój dług nowemu wierzycielowi – cesjonariuszowi.

Wątpliwości Spółki budzi kwestia ciążących na Spółce obowiązkach płatnika, tj. czy miała Ona obowiązek jako płatnik obliczyć, pobrać i wpłacić podatek od dywidendy z tytułu zapłaty wierzytelności, która wcześniej została przeniesiona na cesjonariusza w wykonaniu zobowiązania do wypłaty dywidendy przez inną spółkę z siedzibą na Cyprze.

Wnioskodawca wskazał na wystąpienie w sprawie instytucji datio in solutum, o której mowa w art. 453 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740, z późn. zm.).

W myśl art. 453 ustawy Kodeks cywilny, jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa. Uregulowana w tym przepisie instytucja świadczenia w miejsce wypełnienia/wykonania (datio in solutum) stanowi jeden z wyjątków od zasady realnego wykonywania zobowiązań cywilnych, znajdujący podstawę w zasadzie swobody umów.

Celem datio in solutum jest zatem wygaśnięcie istniejących pomiędzy stronami zobowiązań poprzez spełnienie przez dłużnika świadczenia innego niż określone w treści pierwotnej umowy. Zobowiązanie wówczas wygasa tak, jakby wygasło przez zwykłe wykonanie (np. przez zapłatę uzgodnionej pierwotnie kwoty), przy czym konieczną przesłanką wygaśnięcia zobowiązania – poza umową stron – jest rzeczywiste spełnienie świadczenia przez dłużnika.

Wnioskodawca wskazał również na zastosowanie w sprawie art. 509 polskiego Kodeksu cywilnego, który stanowi, że wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Organ stoi na stanowisku, że Wnioskodawca nie występuje w przedmiotowej sprawie w roli płatnika dywidendy w stosunku do wspólnika spółki cypryjskiej, na rzecz którego wypłacił określoną kwotę w związku z przeniesieniem wierzytelności na Niego jako na osobę trzecią i nie występuje w roli zobowiązanego do poboru podatku od dywidendy.

Stosunek prawny wynikający z prawa udziałowego, tj. z prawa do zysku (dywidendy), istniał pomiędzy spółką cypryjską a wspólnikiem tej spółki.

Wnioskodawca wstąpił w stosunek obligacyjny różny od stosunku prawnego, jakim jest stosunek wynikający z obowiązku wypłaty wspólnikowi dywidendy i obowiązku poboru podatku jako płatnik w związku z wypłatą dywidendy.

W konsekwencji zmianie ulega jedynie osoba dłużnika, sam zaś stosunek zobowiązaniowy trwa nadal. Nie oznacza ono, iż dłużnik wstąpił w prawa i obowiązki płatnika dywidendy. W przedmiotowej sprawie, osoba płatnika nie zmieniła się.

Przyjęcie, że obowiązek poboru podatku od dywidendy obciąża Wnioskodawcę jako dłużnika spółki cypryjskiej prowadziłoby do sytuacji, że obowiązkiem tym objęty byłaby spółka, w której wspólnik nie ma praw udziałowych.

Opodatkowanie podatkiem od dywidendy wiąże się z udziałem w zysku danej osoby prawnej. W konsekwencji źródłem dochodu (przychodu) z tytułu dywidendy jest prawo udziałowe wynikające z posiadania udziału w danej spółce.

Podmiot trzeci przejmując zobowiązanie do zapłaty dywidendy nie jest podmiotem, od którego należna jest dywidenda przysługująca wspólnikowi innej spółki.

Z treści cytowanych przepisów wynika, że podmiotem zobowiązanym do poboru podatku od dywidendy mogłaby być spółka z siedzibą w Polsce, w której wspólnik posiada udział w zysku.

Na zmianę podmiotu, będącego płatnikiem podatku od dywidendy nie wpływa fakt, że wypłaty kwoty dywidendy należnej wspólnikowi spółki cypryjskiej dokonał Wnioskodawca jako osoba trzecia, po przeniesieniu na Niego przez spółkę cypryjską wierzytelności z tytułu dywidendy.

Tym samym, Wnioskodawca nie był podmiotem zobowiązanym do poboru podatku dochodowego z tytułu wypłaty dywidendy, ponieważ płatnikiem dywidendy jest spółka, w której wspólnik posiada prawa udziałowe. Dywidenda wspólnika spółki cypryjskiej należna jest bowiem z tytułu udziału w zysku tej spółki.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że Spółka nie miała obowiązku jako płatnik obliczyć, pobrać i wpłacić podatku dochodowego od dywidendy z tytułu zapłaty wierzytelności, która wcześniej została przeniesiona na wspólnika cesjonariusza w wykonaniu zobowiązania do wypłaty dywidendy przez inną spółkę z siedzibą na Cyprze.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.