0113-KDIPT2-2.4011.859.2021.1.MK

st1\:*{behavior:url(#ieooui) } /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:Standardowy; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-priority:99; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin-top:0cm; mso-para-margin-right:0cm; mso-para-margin-bottom:10.0pt; mso-para-margin-left:0cm; line-height:115%; mso-pagination:widow-orphan; font-size:11.0pt; font-family:"Calibri","sans-serif"; mso-ascii-font-family:Calibri; mso-ascii-theme-font:minor-latin; mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-theme-font:minor-bidi; mso-fareast-language:EN-US;}

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 25 sierpnia 2021 r. (data wpływu 25 sierpnia 2021 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 sierpnia 2021 r. złożono ww. wniosek wspólny dotyczący podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

We wniosku złożonym przez:

- Zainteresowanego będącego stroną postępowania: Pana …,

- Zainteresowaną niebędącą stroną postępowania Panią …,

przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawcy są małżonkami, między którymi panuje ustawowa wspólność majątkowa.

Oboje Wnioskodawcy zasiadają w zarządzie .., spółki prowadzącej działalność gospodarczą w zakresie realizacji projektów deweloperskich (w tym inwestycji mieszkaniowych) oraz obrotu nieruchomościami. Wnioskodawcy zasiadają także w zarządach innych podmiotów gospodarczych, w szczególności spółek zależnych od …. … jest ponadto akcjonariuszem …

Żadne z Wnioskodawców nie prowadzi działalności gospodarczej wpisanej w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Wnioskodawcy jako osoby fizyczne w szczególności nie prowadzili w przeszłości ani obecnie nie prowadzą działalności profesjonalnej w zakresie obrotu nieruchomościami. Wnioskodawcy w ostatnich latach nie sprzedawali i nie planują sprzedawać innych nieruchomości niż wskazane we wniosku.

W 2012 r. Wnioskodawcy nabyli w ramach umów sprzedaży sześć lokali mieszkalnych znajdujących się w budynku położonym w … przy ul. …. Lokale nabyte zostały od spółki … - która zrealizowała budowę przedmiotowego budynku. Inwestycja zrealizowana przez …, w ramach której wybudowane zostały ww. lokale, miała głównie przeznaczenie handlowe - jest to kompleks budynków składających się na … w …. W 2012 r. grupa … nie prowadziła aktywnej działalności w zakresie sprzedaży i budowy mieszkań.

Lokale nabyte zostały przez Wnioskodawców do ich majątku wspólnego, za ich prywatne środki finansowe, z przeznaczeniem na cele prywatne. Wnioskodawcy nabyli lokale w stanie surowym, a następnie ponieśli wydatki na ich wykończenie. Celem wykończenia lokali nie było podniesienie ich wartości, ale przystosowanie ich do używania przez ich przyszłych mieszkańców. Następnie lokale przekazane zostały do zamieszkania osobom bliskim Wnioskodawców, w tym ich rodzicom/teściom. Lokale nie były nigdy przez Wnioskodawców wykorzystywane komercyjne, w szczególności nie były przedmiotem odpłatnego najmu ani nie były przyjęte do ewidencji środków trwałych w ramach jakiejkolwiek działalności gospodarczej Wnioskodawców. W okresie użytkowania lokali Wnioskodawcy nie ponosili wydatków, których celem byłoby zwiększenie ich wartości.

W grudniu 2016 r. Wnioskodawcy dokonali zbycia jednego z lokali na podstawie umowy sprzedaży. Sprzedaż lokalu spowodowała powstanie dochodu podatkowego u Wnioskodawców i została przez nich rozliczona na formularzach PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)-39.

W dniu 12 sierpnia 2021 r. Wnioskodawcy sprzedali drugi lokal. Wnioskodawcy przewidują sprzedaż jeszcze jednego lub dwóch lokali w roku 2021 lub latach kolejnych. Środki uzyskane ze sprzedaży tych lokali zostaną przeznaczone na spłatę kredytów, które są zabezpieczone hipotecznie na sprzedawanych lokalach, oraz na cele prywatne Wnioskodawców, w szczególności na budowę domu wakacyjnego do ich prywatnego użytku lub darowizny dla osób najbliższych. Wnioskodawcy nie prowadzili ani nie prowadzą akcji marketingowej ukierunkowanej na sprzedaż lokali. Pierwszy lokal został sprzedany osobie, która wcześniej z niego korzystała. Drugi lokal sprzedany został w związku z pojawieniem się osoby zainteresowanej, podobnie będzie z kolejnym lub dwoma kolejnymi lokalami.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż przez Wnioskodawców lokali, położonych w budynku przy ul. … w …, w 2021 r. lub później spowoduje powstanie przychodu podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych dla Wnioskodawców?

Zdaniem Zainteresowanych, sprzedaż lokali, położonych w budynku przy ul. … w …, nie spowoduje dla nich powstania przychodu podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: „Ustawy PIT”), źródłem przychodów jest odpłatne zbycie:

a) nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,

b) spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,

c) prawa wieczystego użytkowania gruntów,

d) innych rzeczy,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Zgodnie zaś z art. 10 ust. 2 Ustawy PIT, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia:

1. na podstawie umowy przewłaszczenia w celu zabezpieczenia wierzytelności, w tym pożyczki lub kredytu – do czasu ostatecznego przeniesienia własności przedmiotu umowy;

2. w formie wniesienia wkładu niepieniężnego do spółki lub spółdzielni środków obrotowych, środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych;

3. składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Zgodnie zaś z art. 10 ust. 3 Ustawy PIT, przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Lokale położone w budynku przy ul. … w … zostały nabyte przez Wnioskodawców w 2012 r. Nie ma więc wątpliwości, że licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło ich nabycie do momentu sprzedaży (2021 roku lub później) upłynęło 5 lat.

W 2021 r. jeden lokal zbyty został w oparciu o umowę sprzedaży i w takiej samej formie planowane jest zbycie kolejnego lub dwóch kolejnych lokali. Lokale nie były i nie są składnikami majątku związanymi z działalnością gospodarczą Wnioskodawców (w szczególności środkami trwałymi). Ograniczenia w stosowaniu art. 10 ust. 1 pkt 8 Ustawy PIT, wynikające z art. 10 ust. 2 w zw. z ust. 3 Ustawy PIT, nie mają więc do tych lokali zastosowania.

Jednocześnie zdaniem Wnioskodawców, odpłatne zbycie lokali nie następowało i nie będzie następować w ramach działalności gospodarczej. Wnioskodawcy nie prowadzili i nie prowadzą działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami.

W tym miejscu przywołać należy orzecznictwo sądów administracyjnych, które identyfikuje cechy profesjonalnej działalności w zakresie obrotu nieruchomościami, których to cech nie posiada sprzedaż lokali przez Wnioskodawców:

- w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 31 marca 2021 r., sygn. akt I SA/Po 91/21, Sąd uznał, że: „Działania podjęte przez skarżącego, polegające na podziale nieruchomości na mniejsze działki, wystąpieniu z wnioskiem o wydanie warunków zabudowy, staraniu zapewnienia faktycznego dostępu do drogi publicznej, uzbrojeniu działek w wodociąg, gazociąg i linię energetyczną, a także to, że skarżący w planowym modelu sprzedaży działek własnych zobowiąże się wobec każdego z nabywców do uzyskania pozwolenia na budowę, a następnie podejmie działania zmierzające do przeniesienia pozwolenia na budowę na tego nabywcę wskazują, że czynności te wyrażają wolę i zamiar skarżącego wykorzystania posiadanych działek własnych w celu odniesienia korzyści finansowej. Działania te cechują się dążeniem do uzyskania jak największego zysku z planowanej sprzedaży. Czynności te, oceniane łącznie, mają zatem wszystkie cechy działalności gospodarczej.”,

- w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 maja 2021 r., sygn. akt II FSK 3454/18, Sąd wskazał, że: „Działania podatnika w stosunku do stanowiących jego własność składników majątkowych (w tym mienia nieruchomego), wykazują cechy zorganizowania i ciągłości, w rozumieniu art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f., gdy podejmowane przez niego czynności, związane z zagospodarowaniem tego mienia i jego rozporządzaniem, będą istotnie odbiegały od normalnego wykonywania prawa własności, a nadto podatnik z operacji tych uczyni sobie lub ma zamiar uczynienia stałego (nie okazjonalnego) źródła zarobkowania.”,

- w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 21 kwietnia 2021 r., sygn. akt I SA/Łd 198/20, Sąd uznał, że: „Wszelkie działania cechujące się fachowością (stałym, nieokazjonalnym, nieamatorskim charakterem), podporządkowaniem regułom opłacalności i zysku lub zasadzie racjonalnego gospodarowania, podejmowane na własny rachunek, charakteryzujące się powtarzalnością (np. seryjnością produkcji, stypizowaniem działań, ciągłością współpracy) i uczestnictwem w obrocie gospodarczym, są pozarolniczą działalnością gospodarczą, a uzyskane w ich wyniku przychody są przychodami ze źródła wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. Dodatkowo w odniesieniu do czynności zbycia nieruchomości, kwalifikowanie przychodów do źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. dokonywane jest w oparciu o ilość zbywanych nieruchomości, podejmowane przez podatnika działania dla zwiększenia ich wartości, a także inne czynności, które związane są z organizacją sprzedaży.”,

- w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 31 marca 2021 r., sygn. akt I SA/Po 851/20, Sąd stwierdził, że: „Proste zestawienie unormowań zawartych w art. 10 ust. 1 pkt 3 oraz pkt 8, z regulacją art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f., nie pozwala na skonkretyzowanie uniwersalnego wzorca zachowań podatnika, umożliwiającego jednoznaczne oddzielenie tych z nich, które rozpoznawać należy jako sprzedaż związaną z wykonywaniem pozarolniczej działalności gospodarczej (pkt 3), od zwykłego odpłatnego zbycia (pkt 8). Zatem w każdym przypadku o właściwej kwalifikacji przychodu zadecydować musi całokształt ustaleń faktycznych, w tym dotyczących zjawisk poprzedzających i towarzyszących zbyciu składników majątkowych (np. nieruchomości). Na związek uzyskiwanych przychodów ze źródłem wymienionym w art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. może wskazywać zespół powiązanych ze sobą działań podatnika, polegających na: wielokrotnym nabywaniu nieruchomości, ich zaawansowanym przygotowaniu do sprzedaży (tzn. w sposób wykraczający poza zwykły zarząd mieniem), wielokrotnym zbywaniu w celu zarobkowym przygotowanych w ten sposób do zbycia nieruchomości oraz dokonywaniu tych transakcji (nabycia i zbycia) w stosunkowo krótkim przedziale czasowym.”,

- w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 3 marca 2021 r., sygn. akt I SA/Gd 1057/20, Sąd uznał, że: „Dokonanie przebudowy i adaptacji budynku w celu wyodrębnienia sześciu lokali mieszkalnych, których sprzedaż jest planowana, jak również sfinansowanie tej inwestycji ze środków uzyskanych ze sprzedaży dwóch innych lokali, potwierdzają stanowisko organu, że działalność ta nie ma charakteru przypadkowego, incydentalnego. Czynności wnioskodawczyni miały charakter profesjonalny i zorganizowany – wymagały bowiem podejmowania szeregu zaplanowanych i przemyślanych czynności. Ponadto czynności nakierowane były na osiągnięcie określonego dochodu. Czynności te przekraczają zakres zwykłego gospodarowania własnym majątkiem. Bez znaczenia pozostaje natomiast to, czy uzyskany dochód skarżąca planuje spożytkować na własne potrzeby, czy też planuje realizowanie dalszych inwestycji."

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Wnioskodawców odpłatne zbycie lokali, stanowi i stanowić będzie czynności wchodzące w zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. W świetle kryteriów sformułowanych w orzecznictwie nie sposób uznać, że Wnioskodawcy prowadzą działalność gospodarczą w zakresie obrotu nieruchomościami.

Po pierwsze, należy zwrócić uwagę, że Wnioskodawcy nie dokonywali wielokrotnego nabycia lokali na rynku, ale nabyli jednorazowo pakiet lokali położonych w tym samym budynku. Nabywając lokale Wnioskodawcy skorzystali z nadarzającej się okazji. Nie była to zorganizowana działalność ukierunkowana na jak najkorzystniejsze nabycie specyficznych lokali cechujących się niską ceną i potencjałem późniejszej sprzedaży z zyskiem (a są to okoliczności uwzględniane przez podmioty prowadzące działalność w zakresie obrotu nieruchomościami).

Po drugie, Wnioskodawcy nie podejmowali działań mających na celu przygotowanie lokali do sprzedaży, zwiększenie ich wartości. Wnioskodawcy dokonali wykończenia lokali po ich nabyciu w celu przystosowania ich użytkowania. Od tej pory minęło wiele lat. Wnioskodawcy nie podejmowali w odniesieniu do lokali żadnych zorganizowanych działań mających na celu doprowadzenie do podniesienia ich wartości oraz ich sprzedaży.

Co więcej, lokale nabyte zostały ze środków prywatnych (a nie np. ze środków pochodzących ze zbycia innych lokali) z zamiarem wykorzystania na potrzeby prywatne – zaspokojenie celów mieszkaniowych osób bliskich.

Lokale nie zostały nabyte w celu ich późniejszej sprzedaży z zyskiem. Wnioskodawcy nie dążą do osiągnięcia jak największego zysku z posiadanych lokali, co charakterystyczne jest dla przedsiębiorców. Na chwilę obecną Wnioskodawcy są przekonani, że dwa spośród sześciu lokali nie zostaną w ogóle sprzedane (w przewidywalnej przyszłości), ponieważ są zamieszkane przez ich rodziców/teściów. Bezpośrednim dowodem na potwierdzenie, że nabywając i posiadając lokale Wnioskodawcy nie kierowali się chęcią osiągnięcia zysku jest fakt, że lokale te od wielu lat udostępniają innym osobom nieodpłatnie. Działając jako przedsiębiorcy z pewnością wynajęliby lokale na rynku osiągając w związku z tym przychody z najmu.

Sprzedaż lokali przez Wnioskodawców nie ma charakteru ciągłego, lecz incydentalny, okazjonalny. Lokale sprzedawane są nie w ramach zorganizowanej działalności, ale stosownie do pojawiających się okoliczności. Jeden z lokali zbyty został w 2016 r. na rzecz jego lokatora, później przez ponad 4,5 roku nie były realizowane transakcje sprzedaży. Obecnie zbyty został kolejny lokal i Wnioskodawcy widzą możliwość sprzedaży jeszcze jednego lub dwóch lokali. Wnioskodawcy nie prowadzą akcji marketingowej ukierunkowanej na szybkie zbycie lokali.

Środki ze sprzedaży lokali nie zostaną przeznaczone na zakup kolejnych lokali na sprzedaż (co miałoby prawdopodobnie miejsce w przypadku działalności w zakresie obrotu nieruchomościami), ale na cele prywatne.

W związku z powyższym, uznać należy, że do zbycia przez Wnioskodawców lokali, położonych w budynku przy ul. … w …, w 2021 r. i później, znajdzie zastosowanie art. 10 ust. 1 pkt 8 Ustawy PIT. Z uwagi na upływ okresu 5 lat od końca roku, w którym nastąpiło nabycie przedmiotowych lokali, zbycie lokali nie spowoduje dla Wnioskodawców powstania przychodu.

Za prawidłowością powyższego stanowiska przemawiają także stanowiska organów podatkowych:

• w interpretacji indywidualnej z dnia z dnia 18 czerwca 2020 r. o sygn. 0113-KDIPT2-2.4011.303.2020.5.AKU, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wskazał, że: „W 2019 r. Wnioskodawca sprzedał jeden z budynków na działce nr `(...)` Środki finansowe Wnioskodawca przeznaczy na zakup mieszkania dla dzieci. Po tej sprzedaży Wnioskodawca nadal jest jedynym właścicielem siedmiu budynków wybudowanych systemem gospodarczym, murowanych, jednopiętrowych, o powierzchni użytkowej 130 m2. Obecnie Wnioskodawca planuje pozostałe budynki sprzedać, aby za uzyskane środki finansowe zakupić synom mieszkania w `(...)` . Zamiarem Wnioskodawcy jest sprzedać je zainteresowanym osobom aby pozbyć się kłopotu, bo obecnie włamano się do trzech z nich i dokonano kradzieży. Wnioskodawca nie prowadził gospodarstwa rolnego, nie otrzymywał żadnych dopłat. Przedmiotowa nieruchomość nie była przedmiotem dzierżawy, używania i jakiegokolwiek użytkowania. Z tego tytułu Wnioskodawca nie uzyskiwał żadnych dochodów. Wnioskodawca nigdy nie prowadził działalności gospodarczej jako osoba fizyczna w zakresie obrotu nieruchomościami. W budowanych budynkach nigdy nie prowadził działalności gospodarczej. Działki te oraz poniesione na nie nakłady nigdy nie stanowiły i nie będą stanowić towaru handlowego w rozumieniu działalności gospodarczej. Sprzedaż zabudowanych działek nie będzie wykonywaniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca posiada inne nieruchomości, lecz w nich zamieszkuje i nie są w przyszłości przeznaczone do sprzedaży. (`(...)`) Okoliczności przedstawione we wniosku wskazują, że przedmiotowa nieruchomość nie została nabyta przez Wnioskodawcę dla celów prowadzenia działalności gospodarczej i nie była w takiej działalności wykorzystywana. W przedmiotowej sprawie, czynności podejmowane przez Wnioskodawcę wskazują, że nie mają one charakteru profesjonalnego działania przypisywanego przedsiębiorcom i mieszczą się w zwykłych działaniach związanych z właściwym zarządem własnym majątkiem. Biorąc pod uwagę powyższe, sprzedaż przedmiotowej nieruchomości lub jej części nie nastąpi w wykonaniu działalności gospodarczej, a zatem nie spowoduje powstania przychodu ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, w oparciu o okoliczności przedstawione przez Wnioskodawcę, skutki podatkowe odpłatnego zbycia ww. nieruchomości lub jej części należy rozpatrywać w kontekście przepisu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w myśl którego sprzedaż nieruchomości lub jej części (jeżeli nie następuje w ramach wykonywania działalności gospodarczej) dokonana po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie nie jest źródłem przychodu podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.”,

• w interpretacji indywidualnej z dnia 19 lipca 2021 r., nr 0113-KDIPT2-2.4011.467.2021.1.KK, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zajął stanowisko, że: „Wnioskodawca pierwotne działki nr … (`(...)`) i nr … (`(...)`) nabył wraz z rodzeństwem w 2012 r. w spadku po zmarłej mamie, a nie na podstawie umowy kupna. Od momentu nabycia przedmiotowych nieruchomość minęło już dziewięć lat, a sprzedaż wyodrębnionych 44 działek planowana jest w okresie 20 lat. W związku z tym, pomiędzy momentem nabycia nieruchomości, a momentem sprzedaży wydzielonych działek upłynie ponad 9 lat. Do momentu złożenia wniosku, poza podziałem działek, Wnioskodawca nie ponosił żadnych nakładów mających na celu zwiększenie wartości poszczególnych działek i nie ma takiego zamiaru. Udziały w działkach nr … (`(...)`) i nr … (`(...)`) nie zostały nabyte przez Wnioskodawcę dla celów prowadzenia działalności gospodarczej i nie były w niej wykorzystywane. W przedmiotowej sprawie, czynności podejmowane przez Wnioskodawcę wskazują, że nie mają one charakteru profesjonalnego działania przypisywanego przedsiębiorcom i mieszczą się w zwykłych działaniach związanych z właściwym zarządem własnym majątkiem. Zatem, okoliczności opisane we wniosku nie wskazują, że planowana przez Wnioskodawcę sprzedaż udziałów w wydzielonych 44 działkach nastąpi w ramach zorganizowanej i ciągłej działalności, która wyczerpywałaby znamiona działalności gospodarczej, określonej w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast całokształt okoliczności, a w szczególności zakres, stopień zaangażowania i cel działania Wnioskodawcy wskazuje, że są to działania należące do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.”

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanych w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

a) nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,

b) spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,

c) prawa wieczystego użytkowania gruntów,

‒ jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Przytoczony przepis formułuje generalną zasadę, zgodnie z którą nienastępujące w wykonaniu działalności gospodarczej odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w tym przepisie przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz ww. praw nastąpi po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie – nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym kwota uzyskana ze sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz ww. praw w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Wobec powyższego, odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości i praw majątkowych stanowi źródło przychodu podlegające opodatkowaniu, jeżeli zbycie to ma miejsce przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie i nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej.

Zatem przychód z odpłatnego zbycia nieruchomości nie powstanie w podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli spełnione są łącznie dwa warunki:

1. odpłatne zbycie nieruchomości nie nastąpi w wykonaniu działalności gospodarczej (nie stanowi przedmiotu działalności gospodarczej) oraz

2. zostanie dokonane po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie.

Odrębnym źródłem przychodu, określonym w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Jak wynika z art. 5a pkt 6 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej - oznacza to działalność zarobkową:

a) wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,

b) polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,

c) polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

- prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Wskazać należy, że treść definicji zawartej w wyżej cytowanym art. 5a pkt 6 ww. ustawy daje podstawę by przyjąć, że dla uznania określonej działalności za działalność gospodarczą, konieczne jest m.in. łączne spełnienie trzech warunków:

a) po pierwsze, dana działalność musi być działalnością zarobkową,

b) po drugie, działalnością wykonywaną w sposób zorganizowany oraz,

c) po trzecie, w sposób ciągły.

Tak więc, działalność gospodarcza to taka działalność, która:

1. jest prowadzona w celu osiągnięcia dochodu, przy czym nawet ewentualna strata będąca wynikiem tej działalności nie pozbawia jej statusu działalności gospodarczej, bowiem istotny jest sam zamiar osiągnięcia dochodu,

2. wykonywana jest w sposób ciągły; jednakże przesłanki tej nie należy rozumieć jako konieczność wykonywania działalności bez przerwy. Istotny jest zamiar powtarzalności określonych czynności celem osiągnięcia dochodu, np. powtarzalna sprzedaż przedmiotów własności posiadających tożsamy charakter,

3. prowadzona jest w sposób zorganizowany, co oznacza, że podejmowane działania są podporządkowane obowiązującym regułom, normom i służą osiągnięciu celu, mają wpływ na racjonalność gospodarowania posiadanymi środkami, a tym samym uczestnictwa w obrocie gospodarczym.

Zatem, każde działanie spełniające wskazane wyżej przesłanki stanowi w rozumieniu przepisów ww. ustawy pozarolniczą działalność gospodarczą niezależnie od tego, czy podatnik dokonał jej rejestracji.

W związku z powyższym, aby określoną działalność uznać za działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, musi ona mieć charakter zarobkowy.

Zarobkowy charakter działalności gospodarczej oznacza, że zamiarem (celem) jej podjęcia jest osiągnięcie zysku. Zysk z kolei powinno się definiować jako nadwyżkę przychodów nad wydatkami. Należy też liczyć się z możliwością nieuzyskania przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej, czyli z poniesieniem straty. Nie zawsze można więc utożsamiać zarobkowego charakteru działalności gospodarczej z faktycznym osiąganiem dochodów z tej działalności; działalność gospodarcza często związana jest z ryzykiem nieosiągnięcia dochodów. Czym innym jest motyw zysku, a czym innym efekt osiągnięcia zysku.

Tym samym o zarobkowym charakterze działalności gospodarczej nie decyduje faktyczne osiągnięcie zysku, lecz zamiar jego osiągnięcia (wyrok NSA z dnia 26 września 2008 r., sygn. akt II FSK 789/07). Zamiar osiągnięcia zysku w związku z przeprowadzanymi transakcjami (czynnościami), nie przesądza jednak w sposób wyłączny o przypisaniu uzyskanego z tych operacji przychodu do źródła wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bez jednoczesnego spełnienia pozostałych przesłanek wynikających z art. 5a pkt 6 ww. ustawy. Wola uzyskania zysku w przytoczonym wyżej rozumieniu stanowić bowiem może również imperatyw, którym kierować się będzie podatnik zamierzający osiągnąć przychód zaliczany do innych źródeł niż pozarolnicza działalność gospodarcza, w tym np. z najmu lub dzierżawy (art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy), czy też z odpłatnego zbycia składników majątkowych (art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy).

Poza tym wskazuje się, że zarobkowy cel działalności oznacza, że jest ona prowadzona w celu uzyskania zysku (zarobku) i jest nakierowana na zaspokajanie cudzych potrzeb.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymagają również, aby działalność gospodarcza wykonywana była w sposób zorganizowany i ciągły, przy czym możliwe jest osiąganie dochodów z tego rodzaju działalności bez spełnienia niektórych formalnych elementów organizacji (np. rejestracji urzędowej), gdyż prowadzenie działalności gospodarczej jest kategorią obiektywną, niezależnie od tego, jak działalność tę ocenia sam prowadzący ją podmiot i jak ją nazywa oraz czy dopełnia ciążących na nim obowiązków z działalnością tą związanych. Zatem, jak wskazano w wyroku NSA z dnia 21 sierpnia 2014 r., sygn. akt II FSK 2096/12, nie ma znaczenia subiektywne przekonanie podatnika, że przychody z jego aktywności są przypisane do innego źródła przychodu.

Na pojęcie „zorganizowanie” w rozumieniu art. 5a pkt 6 ww. ustawy składa się zespół celowych, uporządkowanych czynności o charakterze profesjonalnym, realizowanych w ramach mniej lub bardziej wyodrębnionej struktury, mieszczących się zarówno w tzw. fazie przygotowawczej, związanej z uruchomieniem określonych działalności, jak i w fazie realizacji.

W efekcie uznać należy, że o zaliczeniu określonych form aktywności podatnika do prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej zadecyduje nie tyle dopełnienie przez niego wymogów formalnych związanych z podjęciem i prowadzeniem działalności gospodarczej, ile okoliczności faktyczne świadczące o tym, że jego działania miały charakter zorganizowany i ciągły, oraz że były prowadzone w celu zarobkowym we własnym imieniu, a uzyskane w ten sposób przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9 (wyrok NSA z dnia 9 kwietnia 2015 r., sygn. akt II FSK 773/13).

Co do kryterium ciągłości w wykonywaniu działalności gospodarczej to jego wprowadzenie przez ustawodawcę miało na celu wyeliminowanie z pojęcia działalności gospodarczej przedsięwzięć o charakterze incydentalnym i sporadycznym. Ciągłość w wykonywaniu działalności gospodarczej oznacza względnie stały zamiar jej wykonywania. Nie wyklucza on jednak możliwości prowadzenia działalności gospodarczej tylko sezonowo lub do czasu osiągnięcia postawionego przez dany podmiot celu i to bez względu na okres, w którym cel ten miałby być realizowany. Do zachowania ciągłości wystarczające jest, aby z całokształtu okoliczności sprawy wynikał zamiar powtarzania określonego zespołu konkretnych działań w celu osiągnięcia efektu w postaci zarobku. Przez powtarzalność rozumie się ponadto cały szereg wielokrotnie powtarzanych czynności podejmowanych w konkretnym celu. Taki zespół wielokrotnie powtarzanych czynności (nie zaś czynności sporadyczne, oderwane od siebie, niepowiązane ze sobą) w dziedzinie wytwórczej, usługowej lub handlowej, podejmowanych w celach zarobkowych i na własny rachunek można uznać za prowadzenie działalności gospodarczej.

Należy podkreślić, że w przypadku zbycia nieruchomości o prowadzeniu działalności gospodarczej przesądzają obiektywne i zewnętrzne jej przejawy, a nie przekonanie podatnika. Podatnik nie może zatem w sposób dowolny w zależności od stanu swojej świadomości, czy przewidywanych korzyści podatkowych kwalifikować wykonywanej przez siebie aktywności (wyrok NSA z dnia 11 kwietnia 2017 r., sygn. akt II FSK 933/17).

Z przytoczonych przepisów wynika, że przychód z odpłatnego zbycia nieruchomości może stanowić przychód jednego z dwóch źródeł, tj. z pozarolniczej działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy) lub z odpłatnego zbycia nieruchomości, o którym mowa art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ww. ustawy. Ustalenie, z jakiego źródła pochodzi przychód, ma kluczowe znaczenie dla ustalenia sposobu opodatkowania przychodu.

Wobec powyższego, w celu zakwalifikowania – na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – działań podjętych przez Zainteresowanych do właściwego źródła przychodu należy ocenić zamiar, okoliczności i cel działań związanych z nabyciem oraz ze sprzedażą nieruchomości, o której mowa we wniosku.

Jak już wcześniej wyjaśniono, na związek uzyskiwanych przychodów ze źródłem wymienionym w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych może wskazywać, rozpatrywany całościowo zespół powiązanych ze sobą działań podatnika, powtarzalnych, uporządkowanych, konsekwentnie prowadzących do osiągnięcia zysku, w szczególności łącznie polegających na wielokrotnym nabywaniu nieruchomości, ich zaawansowanym przygotowaniu do sprzedaży (tzn. w sposób wykraczający poza zwykły zarząd mieniem), wielokrotnym zbywaniu w celu zarobkowym odpowiednio przygotowanych nieruchomości. Brak jest natomiast podstaw, aby podejmowane przez podatnika czynności mieszczące się w zwykłym zarządzie własnym majątkiem, tzn. mające na celu prawidłowe, racjonalne gospodarowanie tym majątkiem, kwalifikować jako prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 tej ustawy.

Z przedstawionego we wniosku opisu wynika, że Wnioskodawcy są małżonkami, między którymi panuje ustawowa wspólność majątkowa. Żadne z Wnioskodawców nie prowadzi działalności gospodarczej. Wnioskodawcy jako osoby fizyczne w szczególności nie prowadzili w przeszłości ani obecnie nie prowadzą działalności profesjonalnej w zakresie obrotu nieruchomościami. Wnioskodawcy w ostatnich latach nie sprzedawali i nie planują sprzedawać innych nieruchomości niż wskazane we wniosku.

W 2012 r. Wnioskodawcy nabyli w ramach umów sprzedaży sześć lokali mieszkalnych. Lokale nabyte zostały przez Wnioskodawców do ich majątku wspólnego za ich prywatne środki finansowe z przeznaczeniem na cele prywatne. Wnioskodawcy nabyli lokale w stanie surowym, a następnie ponieśli wydatki na ich wykończenie. Celem wykończenia lokali nie było podniesienie ich wartości, ale przystosowanie ich do używania przez ich przyszłych mieszkańców. Następnie lokale przekazane zostały do zamieszkania osobom bliskim Wnioskodawców, w tym ich rodzicom/teściom. Lokale nie były nigdy przez Wnioskodawców wykorzystywane komercyjne, w szczególności nie były przedmiotem odpłatnego najmu ani nie były przyjęte do ewidencji środków trwałych w ramach jakiejkolwiek działalności gospodarczej Wnioskodawców. W okresie użytkowania lokali Wnioskodawcy nie ponosili wydatków, których celem byłoby zwiększenie ich wartości.

W grudniu 2016 r. Wnioskodawcy dokonali zbycia jednego z lokali na podstawie umowy sprzedaży. Sprzedaż lokalu spowodowała powstanie dochodu podatkowego u Wnioskodawców i została przez nich rozliczona na formularzach PIT-39. W dniu 12 sierpnia 2021 r. Wnioskodawcy sprzedali drugi lokal. Wnioskodawcy przewidują sprzedaż jeszcze jednego lub dwóch lokali w roku 2021 lub latach kolejnych. Środki uzyskane ze sprzedaży tych lokali zostaną przeznaczone na spłatę kredytów, które są zabezpieczone hipotecznie na sprzedawanych lokalach oraz na cele prywatne Wnioskodawców, w szczególności na budowę domu wakacyjnego do ich prywatnego użytku lub darowizny dla osób najbliższych. Wnioskodawcy nie prowadzili ani nie prowadzą akcji marketingowej ukierunkowanej na sprzedaż lokali. Pierwszy lokal został sprzedany osobie, która wcześniej z niego korzystała. Drugi lokal sprzedany został w związku z pojawieniem się osoby zainteresowanej, podobnie będzie z kolejnym lub dwoma kolejnymi lokalami.

Okoliczności przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego wskazują, że przedmiotowe lokale mieszkalne nie zostały nabyte przez Zainteresowanych dla celów prowadzenia działalności gospodarczej i nie były i nie będą w takiej działalności wykorzystywana.

W przedmiotowej sprawie, czynności podejmowane przez Zainteresowanych wskazują, że nie mają one charakteru profesjonalnego działania przypisywanego przedsiębiorcom i mieszczą się w zwykłych działaniach związanych z właściwym zarządem własnym majątkiem. Całokształt okoliczności, a w szczególności zakres, stopień zaangażowania i cel działania Zainteresowanych wskazują, że są to działania należące do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Biorąc pod uwagę powyższe, sprzedaż przedmiotowych lokali mieszkalnych nie nastąpi w wykonaniu działalności gospodarczej, a zatem nie spowoduje powstania przychodu ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, w oparciu o okoliczności przedstawione przez Zainteresowanych, skutki podatkowe odpłatnego zbycia ww. nieruchomości należy rozpatrywać w kontekście przepisu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości.

Zatem, w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, co do zasady decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma moment i sposób ich nabycia.

Moment przeniesienia prawa własności w prawie podatkowym określany jest zgodnie z normami prawa cywilnego.

Zgodnie z art. 155 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740, z późn. zm.), umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Jeżeli przedmiotem umowy zobowiązującej do przeniesienia własności są rzeczy oznaczone tylko co do gatunku, do przeniesienia własności potrzebne jest przeniesienie posiadania rzeczy. To samo dotyczy wypadku, gdy przedmiotem umowy zobowiązującej do przeniesienia własności są rzeczy przyszłe (art. 155 § 2 ww. Kodeksu).

Przy czym, umowa zobowiązująca do przeniesienia prawa własności nieruchomości powinna być dla jej ważności zawarta w formie aktu notarialnego, zgodnie z art. 158 ww. Kodeksu. Umowa sprzedaży uregulowana została w art. 535 Kodeksu cywilnego, który stanowi, że przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

Z przedstawionego opisu wynika, że Zainteresowani nabyli lokale mieszkalne w drodze zakupu w 2012 r., do współwłasności majątkowej małżeńskiej.

W tym miejscu należy odnieść się również do przepisów ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2020 r., poz. 1359). Przepis art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego stanowi, że z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa), która obejmuje przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Przedmiotami majątkowymi w rozumieniu tego przepisu są wszelkie prawa majątkowe zarówno bezwzględne (prawo własności rzeczy oraz inne prawa rzeczowe), jak i względne (np. przysługujące małżonkom wierzytelności). Wspólność ustawowa obejmuje wszelkie przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich. Z ww. przepisu wynika, że wspólność małżeńska została ukształtowana jako wspólność łączna. Charakteryzuje się ona tym, że w czasie jej trwania małżonkowie nie mają określonych udziałów w majątku wspólnym, nie mogą więc rozporządzać udziałami, a także nie mogą żądać podziału majątku objętego wspólnością ustawową. Obojgu małżonkom przysługuje pełne prawo do całości majątku wspólnego. Zważywszy na tak ukształtowaną sytuację prawną małżonków objętych wspólnością ustawową, definitywne nabycie w czasie jej trwania nieruchomości oznacza nabycie przez każdego z małżonków tego prawa w całości, a nie w określonym ułamkowo udziale. Konsekwentnie, w przypadku sprzedaży tego prawa, każdy z małżonków zbywałby je w całości, a nie w określonym udziale.

Mając na uwadze wyżej przywołane przepisy prawa należy stwierdzić, że nabycie przez Zainteresowanych lokali mieszkalnych wchodzących w skład majątku wspólnego małżonków, nastąpiło w 2012 r. W konsekwencji, termin pięcioletni, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, upłynął z dniem 31 grudnia 2016 r.

Wobec powyższego, uznać należy, że planowana w 2021 r. lub później sprzedaż przez Zainteresowanych lokali mieszkalnych nabytych do majątku wspólnego Zainteresowanych w drodze zakupu w 2012 r. nie będzie stanowić źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ odpłatne zbycie lokali mieszkalnych nastąpi po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło ich nabycie. Zainteresowani nie będą zobowiązani do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu sprzedaży nieruchomości.

W związku z powyższym stanowisko Zainteresowanych należy uznać za prawidłowe.

Podkreślić należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, z późn. zm.), składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym) podanym przez Zainteresowanych w złożonym wniosku.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 ustawy Ordynacja podatkowa) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.