INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 sierpnia 2021 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 17 sierpnia 2021 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 listopada 2021 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 23 listopada 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 17 sierpnia 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości.
Ww. wniosek został uzupełniony pismem przesłanym za pośrednictwem platformy ePUAP w dniu 23 listopada 2021 r., stanowiącym odpowiedź na wezwanie Organu z dnia 15 listopada 2021 r.
We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:
Opis nieruchomości:
Wnioskodawca …, jest zarejestrowanym w CEIDG (Centralna Ewidencja i Informacja o Działalności Gospodarczej) przedsiębiorcą, prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie wynajmu nieruchomości (a do 16 lutego 2018 r.: w zakresie prowadzenia punktu sieci dealerskiej producenta samochodów; działalność nie obejmuje obrotu nieruchomościami), zamierza On, wraz ze swoją małżonką …., sprzedać Nieruchomość, na którą składają się:
1. Działka nr X, zabudowana trzema segmentami A, B, C, tworzącymi jeden wspólny budynek (jeden z nich zachodzi częściowo na działkę nr Y) oraz budynkiem portierni, trzema nienadającymi się już do użytkowania niewielkimi murowanymi budynkami gospodarczymi, a także niezwiązanymi trwale z gruntem blaszaną wiatą oraz nieczynną wiatą (były kojec dla psów); działka jest częściowo utwardzona płytami betonowymi;
2. Działka nr Y, zabudowana mniejszym fragmentem czynnego budynku usługowego (segment C) oraz dawnym budynkiem biurowym (segment D) w pozostałej części utwardzona płytami betonowymi.
Segmenty A, B, C, D są połączone ścianami, tworząc funkcjonalnie jeden wspólny budynek, jednak zróżnicowany architektonicznie (wysokość elewacji, rodzaj pokrycia dachowego, kąt nachylenia dachu, itp. są swoiste dla każdego segmentu).
Żaden z budynków położonych na Nieruchomości nie jest budynkiem mieszkalnym. Żaden z tychże budynków nie posiada też części mieszkalnych.
Używane dalej określenia „Wnioskodawca”, „Małżonka”, „Nieruchomość”, oznaczają odpowiednio …, … oraz grunt (wraz z obiektami budowlanymi na nim posadowionymi) opisany powyżej.
Dochody Wnioskodawcy z działalności gospodarczej są ewidencjonowane w formie ksiąg rachunkowych. Wnioskodawca korzysta z opodatkowania w formie tzw. podatku liniowego (19%), o którym mowa w art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Małżonka Wnioskodawcy nie prowadzi (i nigdy nie prowadziła) działalności gospodarczej. Na Nieruchomości dopuszczona jest zabudowa, zgodnie z właściwym planem zagospodarowania przestrzennego (w części) i decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, wydaną w 2007 r. na rzecz Wnioskodawcy (w części nieobjętej planem). Nieruchomość objęta jest jedną księgą wieczystą.
Działka nr X sąsiaduje z działką Y, która z kolei sąsiaduje z działką Z, również należącą do Wnioskodawcy wraz z Małżonką (działka ta leży poza Nieruchomością). Łącznie trzy ww. działki tworzą obszar o kształcie zbliżonym do wydłużonego prostokąta. W części wykorzystywane są do celów prywatnych, w części zaś do działalności gospodarczej Wnioskodawcy (obecnie wynajem stacji serwisowej samochodów na rzecz podmiotu prowadzącego punkt sieci dealerskiej producenta samochodów).
Sposób wykorzystania Nieruchomości:
Na działce nr Z, sąsiadującej z Nieruchomością, stoi budynek mieszkalny, który zamieszkuje Wnioskodawca z Małżonką i z resztą rodziny. Działka ta wraz z budynkiem jest wykorzystywana wyłącznie na potrzeby prywatne Wnioskodawcy i Jego rodziny.
Działka nr Y jest wykorzystywana w następujący sposób:
‒ fragment nr 1 (oznaczenie liczbowe na potrzeby wniosku) przylegający do działki nr Z jest wykorzystywany do celów prywatnych Wnioskodawcy z Małżonką. Jest na nim wybudowany dwukondygnacyjny dawny budynek biurowy (Segment D) z przeznaczeniem do rozbiórki (w zamierzeniu Wnioskodawcy część działki Y pod tymże budynkiem ma zostać wydzielona z działki Y i dołączona do gruntu obejmującego działkę nr Z, powiększając w ten sposób działkę mieszkalną Wnioskodawcy). W tym celu w dniu 25 października 2010 r. część działki Y wraz z całym segmentem D została wyłączona z korzystania w działalności gospodarczej. Wnioskodawca przez przeoczenie nie wykreślił ich jednak wówczas z ewidencji środków trwałych (uczynił to dopiero w 2021 r. - o czym dalej);
‒ fragmenty 1 i 2 są rozdzielone słupkami oraz taśmą ostrzegawczą i wyznaczają granicę pomiędzy fragmentami 1 i 2 wzdłuż linii granicy pomiędzy Segmentem C, wykorzystywanym w działalności gospodarczej Wnioskodawcy, a dawnym budynkiem biurowym w Segmencie D, przeznaczonym na cele prywatne;
‒ fragment nr 2 (pomiędzy fragmentami nr 1 i 3) obejmuje mniejszą część segmentu C budynku usługowego, wykorzystywanego w działalności gospodarczej Wnioskodawcy (segment C w większej części położony jest na działce X), a także niewielki fragment placu wykorzystywanego w ten sam sposób;
‒ fragmenty nr 2 i 3 nie są oddzielone żadną wyznaczoną w terenie granicą; granicę tę wyznacza granica geodezyjna pomiędzy działkami X i Y.
Działka nr X jest wykorzystywana w następujący sposób:
‒ fragment nr 3 (pomiędzy fragmentami nr 2 i 4) obejmuje zabudowania biurowo-usługowe złożone z segmentów A, B i C (z zastrzeżeniem, że niewielki fragment segmentu C leży na działce Y) oraz największą część placu; fragment 3 jest w całości wykorzystywany w działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Granicę między fragmentami 3 oraz 4 wyznacza prosta wyznaczona ścianą segmentu A, przebiegająca w poprzek działki. Ta linia podziału została wydzielona przez ówczesnych współwłaścicieli działki … w 1987 r. (o czym będzie mowa dalej);
‒ fragment nr 4, położony pomiędzy fragmentami nr 3 i 5, obejmuje wykusz segmentu A (z kabiną lakierniczą) oraz część placu wyznaczoną na drogę potrzebną do komunikacji;
‒ fragment nr 4, jako ciąg komunikacyjny obsługujący Segment A, został dodany do powierzchni działki wykorzystywanej w działalności gospodarczej. Granicę między fragmentami 4 i 5 wyznaczają słupki rozdzielające część prywatną (fragment nr 5) i część udostępnioną do wykorzystania w działalności gospodarczej (fragment nr 4);
‒ fragment nr 5 obejmuje trzy niewielkie murowane budynki gospodarcze (w stanie nienadającym się już do remontu - największy z nich jest bez dachu, pozostałe grożą zawaleniem), a także niezwiązane z gruntem: blaszaną wiatę oraz wiatę z przeznaczeniem na kojec (dawny współwłaściciel, o którym będzie mowa dalej, trzymał tam psy). Plac tego fragmentu utwardzony jest miejscowo płytami betonowymi. Wnioskodawca nigdy nie wykorzystywał fragmentu nr 5 do działalności gospodarczej - trzyma tam prywatny sprzęt, gromadzony od trzydziestu kilku lat.
Powyższe zabudowania fragmentu nr 5 w latach 90 zostały błędnie wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych działalności gospodarczej przez ówczesną, nieżyjącą już księgową. Był to błąd, powtarzany w kolejnych ewidencjach środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, aż do 2021 r., niezauważony przez lata ze względu na niewielką wartość tychże środków (i jeszcze mniejszą wartość odpisów amortyzacyjnych). W 2021 r. Wnioskodawca wykreślił z ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wszystkie środki trwałe (lub ich części) położone na fragmentach 1 i 5 ze względu na to, że nigdy nie były one wykorzystywane w działalności gospodarczej (sam grunt pozostał zapisany w ewidencji, jednak jego wartość początkowa została proporcjonalnie obniżona, zgodnie z udziałem powierzchni fragmentów 1 i 5 w całości powierzchni gruntu objętego Nieruchomością). Ponadto, Wnioskodawca skorygował również odpowiednio zeznania podatkowe z 5 lat poprzednich w związku ze zmniejszeniem się kwoty odpisów amortyzacyjnych. Należny podatek dochodowy został uiszczony wraz z odsetkami. Korekty w zakresie podatku od towarów i usług nie były, zgodnie z przepisami wymagane w tym przypadku.
Od 16 lutego 2018 r. część Nieruchomości jest wynajęta w ramach działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Część ta obejmuje fragmenty 2, 3 i 4.
Historia Nieruchomości:
Nieruchomość została nabyta w części (współwłasność 50%) dnia 15 października 1987 r. przez Wnioskodawcę do majątku wspólnego małżeńskiego, wraz z ówczesną małżonką. Pozostały udział 50% nabył tego samego dnia znajomy Wnioskodawcy (do majątku wspólnego małżeńskiego). W momencie nabycia Nieruchomość obejmowała dodatkowo działkę noszącą obecnie nr Z. Wnioskodawca i drugi Współwłaściciel wraz z małżonkami planowali wybudowanie budynków mieszkalnych (domów jednorodzinnych) na własne potrzeby na części gruntu, która później została wydzielona jako odrębna nieruchomość (działka Z), a pozostałą część (obecna Nieruchomość) podzielili nieformalnie na ok. połowę na zasadzie umownego podziału quo ad usum (umowa ta nie była stwierdzona pismem ze względu na bliską znajomość współwłaścicieli). Podział ten został przeprowadzony na granicy określonej we wniosku, jako granica między fragmentami nr 3 i 4. Na fragmentach nr 1-3 działalność rozpoczął Wnioskodawca, a na fragmentach 4 i 5 Współwłaściciel.
W momencie ww. nabycia Nieruchomość stanowiła nieruchomość rolną. Powstały na nim jednak, pierwotnie bez wymaganych pozwoleń, obiekty budowlane - częściowo mieszkalne na obecnej działce nr Z, a częściowo związane z rozpoczętą działalnością gospodarczą. Wnioskodawca wzniósł budynki stojące do dziś na fragmentach 1-3 (dlatego granicę między fragmentami 3 i 4 wyznaczają ściany budynku, zajmujące niemal całość tejże granicy), natomiast Jego znajomy Współwłaściciel - budynki stojące na fragmentach 4-5 (z wyjątkiem wykuszu lakierni przyłączonej do segmentu A, który to wykusz stoi na fragmencie nr 4). Obaj współwłaściciele wykorzystywali wówczas całość „swoich” części na cele prowadzonych działalności. W 1989 r. w wyniku podziału majątku wspólnego poprzedniego małżeństwa Wnioskodawca stał się jedynym właścicielem udziału w Nieruchomości, nabytego pierwotnie do majątku wspólnego małżeńskiego. Dnia 15 kwietnia 1992 r. Wnioskodawca wraz z drugą (obecną) Małżonką, do majątku wspólnego, nabył pozostały udział we współwłasności Nieruchomości. Wnioskodawca z Małżonką stali się wówczas jedynymi właścicielami Nieruchomości. Z części wykorzystywanej do tej pory na potrzeby działalności gospodarczej znajomego, dotychczasowego Współwłaściciela, Wnioskodawca przeznaczył do swojej działalności gospodarczej tylko fragment zajęty obecnie na wykusz lakierni i drogę komunikacyjną (fragment 4). Fragmentu 5 Wnioskodawca nigdy nie wykorzystał do działalności gospodarczej i poza sporadycznymi przypadkami parkowania prywatnych samochodów pracowników Wnioskodawcy (pomimo zakazu), był on od początku przeznaczony na potrzeby prywatne. Znajdujące się na tej części elementy prymitywnej infrastruktury (gospodarcze budynki i blaszane szopy) nigdy nie były remontowane i od początku były przeznaczone do rozbiórki. W 2007 r. Wnioskodawca wraz z Małżonką rozszerzyli umownie ustawową wspólność małżeńską, włączając do majątku wspólnego udziały po 50% we własności Nieruchomości, której jedynym właścicielem od 1989 r. był Wnioskodawca. Wszystkie obiekty budowlane, znajdujące się na Nieruchomości (w tym blaszane obiekty niezwiązane trwale z gruntem), zostały wybudowane lub nabyte przed 2000 r. Dnia 1 lipca 2021 r. Wnioskodawca wraz z Małżonką sprzedali całość Nieruchomości na rzecz osoby trzeciej. Cena sprzedaży działki została ustalona według obowiązujących w tym rejonie cen „deweloperskich” pod budownictwo wielorodzinne i jest znacznie wyższa od ceny jej nabycia w latach 1987 r. i 1992 r. Sprzedaż mogła być dokonana ze względu na decyzję o warunkach zabudowy, wydaną na rzecz Wnioskodawcy i zezwalającą na budowę na Nieruchomości budynku mieszkalnego. Decyzja ta została przeniesiona na nabywcę. Cena w umowie sprzedaży została określona jednolicie dla całej Nieruchomości, tj. bez wyszczególnienia wartości pojedynczych obiektów położonych na Nieruchomości, ze względu na to, że w zamierzeniu nabywcy (dewelopera) mają one być wyburzone pod nową zabudowę mieszkaniową. Obecność zabudowań nie wpływała więc pozytywnie na wartość transakcji ze względu na konieczność poniesienia kosztów ich wyburzenia. Umowa sprzedaży nie obejmuje wyraźnie zbycia położonych na Nieruchomości blaszanych obiektów budowlanych, niezwiązanych trwale z gruntem, jednak intencją stron umowy było przeniesienie na kupującego własności także tychże obiektów, a nie zostały one w umowie wyraźnie ujęte ze względu na ich pomijalną wartość. W umowie sprzedaży sprzedający oświadczyli, że przystąpili do podziału działki nr Y na działki nr A oraz nr B, z kolei kupujący oświadczył, że będzie kontynuować działania zmierzające do tego podziału. Następnie strony zobowiązały się, że w terminie 90 dni od dnia wydania ostatecznej decyzji o zatwierdzeniu ww. podziału zawrą umowę jej sprzedaży na rzecz Wnioskodawcy i jego Małżonki. Dotyczy to fragmentu działki nr Y, obejmującej część dawnego budynku biurowego (segment D) i fragmentu placu przed nim, od 2010 r. znajdujących się w majątku prywatnym (obecna granica między działkami nr Y i działką mieszkalną nr Z jest nieregularna; po planowanej zmianie granica nieruchomości mieszkalnej, składającej się z działki nr Z2 i nowej działki dołączonej do działki nr Z, granica między nieruchomością mieszkalną Wnioskodawcy i gruntem dewelopera, który nabył Nieruchomość, będzie stanowić linię prostą).
W piśmie z dnia 23 listopada 2021 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od 1 stycznia 1991 r.
Powierzchnie działek są następujące: działka nr Y - 488 m2, działka nr X – 3 201 m2, działka nr Z – 1 229 m2 (Wnioskodawca podkreśla, że ta działka nie podlegała sprzedaży). Budynki A, B, C i D były budowane stopniowo od 1989 r. do 1994 r. jako oddzielne budynki, na zasadzie tzw. samowoli budowlanej. Dopiero dnia 23 maja 1994 r. doszło do wstecznej legalizacji budowy poprzez otrzymanie pozwolenia na dokończenie budowy serwisu samochodowego wraz z salonem sprzedaży, a dopiero 28 sierpnia 1998 r. wydano pozwolenie na użytkowanie. Wówczas budynki zostały określone jako serwis samochodowy z salonem sprzedaży, bez jakiegokolwiek kodu klasyfikacyjnego (Polska Klasyfikacja Obiektów Budowlanych funkcjonuje od 1 stycznia 2000 r.). Klasyfikując jednak poszczególne budynki według wytycznych PKOB, należy zaliczyć je do następujących klas:
‒ Budynek A – 1251;
‒ Budynek B – 1252;
‒ Budynek C – 1251;
‒ Budynek D – 1220.
Powierzchnie użytkowe budynków są następujące:
‒ Budynek A - 447 m2;
‒ Budynek B - 173,6 m2;
‒ Budynek C - 100 m2;
‒ Budynek D - 190 m2.
Ww. budynki zostały sklasyfikowane jako budynki, grupa 1, podgrupa 10 (Symbol KŚT 101, stawka amortyzacyjna 2,5%). Budynki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w sierpniu 1998 r. Budynki A, B, C i D były amortyzowane od września 1998 r. Budynek D został faktycznie wycofany z działalności gospodarczej 25 października 2010 r. (nie był od tego czasu wykorzystywany w działalności gospodarczej Wnioskodawcy), jednak poprzez oczywistą omyłkę byłej księgowej budynek ten nie został wykreślony z ewidencji środków trwałych i był dalej amortyzowany (zmiana jego przeznaczenia na inne niż działalność gospodarcza została natomiast zgłoszona organowi podatkowemu właściwemu w sprawie wymiaru podatku od nieruchomości). Dopiero po wnikliwej analizie dokonanej przez nowego księgowego wykreślono go z ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w lipcu 2021 r. oraz skorygowano koszty uzyskania przychodów za wszystkie nieprzedawnione lata podatkowe (tj. od 2015 r. włącznie), obniżając je o wysokość odpisów amortyzacyjnych naliczonych dla budynku D. Budynki były amortyzowane według metody amortyzacji liniowej ze stawką 2,5%, począwszy od września 1998 r. do chwili obecnej – z wyjątkiem budynku D, który był amortyzowany (również metodą liniową i stawką 2,5%):
‒ prawidłowo z prawem od września 1998 r. do października 2010 r.;
‒ nieprawidłowo od listopada 2010 r. do grudnia 2014 r. (w tym okresie nie powinien był być amortyzowany);
‒ również nieprawidłowo od stycznia 2015 r. do czerwca 2021 r., jednak w lipcu 2021 r. Wnioskodawca dokonał korekty kosztów uzyskania przychodu za tenże okres, obniżając je o kwotę odpisów amortyzacyjnych z tytułu zużycia budynku D.
W dniu 25 października 2010 r. wycofano z działalności budynek D (biurowy), jednak omyłkowo nie wykreślono go z ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (nastąpiło to po dostrzeżeniu omyłki przez nowego księgowego w lipcu 2021 r.). Natomiast zmiana przeznaczenia została zgłoszona organowi właściwemu w sprawie podatku od nieruchomości, w wyniku czego od 2011 r. ta część nieruchomości została objęta niższą stawką podatku od nieruchomości (dotyczyło to budynku 190 m2 oraz powierzchni gruntowej 488 m2 na działce nr Y). Pozostałe budynki (A, B, C) były wpisane do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy aż do miesiąca ich zbycia, tj. do lipca 2021 r., w którym to miesiącu zostały z niej wykreślone w związku ze sprzedażą w dniu 1 lipca 2021 r.
Pytanie, do jakiego źródła przychodów należy zaliczyć przychód ze zbycia Nieruchomości, jest przedmiotem wniosku, a z części „I” tegoż wniosku wynika, jak zdaniem Wnioskodawcy powinno się zakwalifikować przychód ze zbycia Nieruchomości w świetle art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie należy to jednak do opisu stanu faktycznego, lecz do jego oceny prawnej. Sposób kwalifikacji podatkowoprawnej przychodu ze zbycia Nieruchomości nie jest zatem w ogóle elementem stanu faktycznego, o którego skutki podatkowe pyta Wnioskodawca. Niemniej jednak Wnioskodawca informuje, że na cele ustalenia wysokości zaliczki z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za miesiąc osiągnięcia przychodu ze zbycia Nieruchomości zakwalifikował ów przychód, według swojej najlepszej posiadanej wiedzy, jako przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej (art. 10 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), ale nie w całości, lecz w proporcji, w jakiej Nieruchomość wykorzystywana była w prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawcy (tj. w proporcji wartości części działek nr Y i X, obejmujących części Nieruchomości opisane jako fragmenty nr 2, 3 i 4, do całości wartości gruntu objętego Nieruchomością; przychodem tym stała się zatem wartość odpowiadająca cenie sprzedaży całej Nieruchomości pomnożonej o iloraz łącznej powierzchni fragmentów nr 2 + 3 + 4 oraz powierzchni całego gruntu objętego Nieruchomością). W pozostałej części Wnioskodawca zakwalifikował go jako przychód ze zbycia nieruchomości, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy (czyli w istocie przychód ten w ogóle, zdaniem Wnioskodawcy, nie powstał ze względu na upływ ponad 5 lat od końca roku, w którym nastąpiło nabycie Nieruchomości). Wnioskodawca nie ma jednak pewności, czy taka kwalifikacja jest właściwa.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:
1. Czy zbycie Nieruchomości skutkuje dla Wnioskodawcy powstaniem przychodu z działalności gospodarczej, ale tylko w proporcji, w jakiej Nieruchomość wykorzystywana jest w prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawcy (tj. w proporcji wartości części działek nr Y i X, obejmujących części Nieruchomości opisane jako fragmenty nr 2, 3 i 4, do całości wartości gruntu objętego Nieruchomością), czy też w innej proporcji (a jeśli w innej, to w jakiej)?
2. Czy przychodem ze zbycia Nieruchomości, kwalifikowanym do przychodów z działalności gospodarczej, jest wartość odpowiadająca cenie sprzedaży całej Nieruchomości pomnożonej o iloraz łącznej powierzchni fragmentów nr 2 + 3 + 4 oraz powierzchni całego gruntu objętego Nieruchomością?
3. Czy w pozostałej części zbycie Nieruchomości nie skutkuje dla Wnioskodawcy powstaniem przychodu?
Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21,52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź od których zaniechano poboru podatku.
Wyszczególnienia źródeł przychodów osiągniętych przez osoby fizyczne ustawo-dawca dokonał w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Stosownie natomiast do art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:
a) nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
b) spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
c) prawa wieczystego użytkowania gruntów,
d) innych rzeczy
- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.
Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości nastąpi po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym miało miejsce nabycie lub wybudowanie - nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychód uzyskany z odpłatnego zbycia w ogóle nie podlega opodatkowaniu.
Ponadto, przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że dotyczy przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw, które nie następuje w ramach wykonywania działalności gospodarczej.
Należy podkreślić, że przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nakazuje liczyć bieg określonego w nim pięcioletniego terminu od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie własności nieruchomości, a nie przekształcenie, podział, czy scalenie danej nieruchomości. Zatem, czynności związane z podziałem nieruchomości będącej przedmiotem planowanej sprzedaży, nie wpływają na datę nabycia prawa własności nieruchomości.
Nadmienić należy, że prawo podatkowe, w szczególności ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie zawiera definicji nieruchomości. Wobec tego uzasadnionym jest posiłkowanie się definicją nieruchomości zawartą w Kodeksie cywilnym.
W myśl art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740, ze zm.), nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.
Zgodnie z art. 47 § 1 ustawy Kodeks cywilny, część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych.
Częścią składową rzeczy - stosownie do przepisu art. 47 § 2 ustawy Kodeks cywilny - jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego.
Ponadto, jak stanowi art. 48 ustawy Kodeks cywilny, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili ich zasadzenia lub zasiania.
Mając na uwadze powołane powyżej przepisy Kodeksu cywilnego, należy stwierdzić, że w przypadku wybudowania budynku na gruncie, grunt ten wraz z budynkiem stanowi jedną rzecz (nieruchomość). Budynek trwale związany z gruntem, jako część składowa gruntu, nie może być przedmiotem odrębnej własności. Wyjątki od tej zasady przewidują przepisy szczególne dotyczące wzniesienia budynku na gruncie będącym w wieczystym użytkowaniu.
Z kolei, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłem przychodów jest także pozarolnicza działalność gospodarcza.
W myśl art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a pomiędzy pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.
Zasady ustalania przychodów z działalności gospodarczej zostały określone w art. 14 ww. ustawy, który w ust. 1 stanowi, że za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.
Z kolei przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:
a) środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
b) składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1 500 zł,
c) składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
d) składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych
- wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.
O tym, jaki składnik majątku może stanowić środek trwały, decydują regulacje zawarte w art. 22a i 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym nie wszystkie wymienione w nich rodzaje składników majątku mogą podlegać amortyzacji podatkowej.
Zgodnie z treścią art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
a) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
b) maszyny, urządzenia i środki transportu,
c) inne przedmioty
- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.
W myśl art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.
Z powyższych wyjaśnień wynika, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają możliwości uznania danego składnika majątku za środek trwały od ujęcia go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ani też dokonywania jego amortyzacji (zwłaszcza, że część środków trwałych objęta jest ustawowym wyłączeniem z amortyzacji podatkowej).
Stosownie natomiast do art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.
W myśl art. 22g ust. 11 ww. ustawy, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.
Wskazać należy, że regulacją art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych objęty został przychód z odpłatnego zbycia tych składników majątku, które podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, niezależnie od tego, czy podatnik wprowadził, czy też nie wprowadził te składniki do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jak również od tego, czy zaliczał do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej.
Moment przeniesienia prawa własności w prawie podatkowym określany jest zgodnie z normami prawa cywilnego.
Zgodnie z art. 155 § 1 Kodeksu cywilnego, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.
Podkreślić zatem należy, że użyty w cytowanym powyżej przepisie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych termin „nabycie” oznacza każde przeniesienie na nabywcę własności rzeczy lub prawa w ramach spadku, innej jednostronnej czynności, umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia własności. A zatem jednym ze sposobów nabycia nieruchomości lub praw majątkowych jest nabycie własności nieruchomości lub praw majątkowych na podstawie umowy sprzedaży, jak i umownego podziału majątku wspólnego małżeńskiego oraz rozszerzenia małżeńskiej wspólności ustawowej. Nabycie może też nastąpić w odniesieniu do udziału we współwłasności nieruchomości.
Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest właścicielem całości Nieruchomości (częściowo w majątku odrębnym, a częściowo we wspólnym małżeńskim) od 1992 r. (zakup udziału 50% od Współwłaściciela), a Małżonka Wnioskodawcy od 2007 r. (wtedy to nastąpiło włączenie udziału stanowiącego od 1989 r. majątek osobisty Wnioskodawcy do majątku wspólnego małżeńskiego Wnioskodawcy i jego Małżonki). Nieruchomość, składająca się z dwóch działek ewidencyjnych, które Wnioskodawca na potrzeby wniosku podzielił na fragmenty 1, 2, 3, 4 i 5, jest wykorzystywana w części na cele prywatne Wnioskodawcy i jego Małżonki, a w części w związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą. Zakres wykorzystania fragmentów Nieruchomości do działalności gospodarczej nie zmienił się od 2010 r., w którym to wyłączono z użytku w działalności gospodarczej segment D budynku biurowo-usługowego, włączając go tym samym do majątku prywatnego Wnioskodawcy i jego Małżonki. Od tego czasu fragmenty oznaczone i opisane szczegółowo we wniosku jako fragmenty nr 2, 3 i 4 są wykorzystywane w działalności gospodarczej Wnioskodawcy, tj. początkowo w działalności dealerskiej, a następnie, od 2018 r., w zakresie najmu. Z kolei fragmenty nr 1 i 5 należą do prywatnego majątku Wnioskodawcy. Fragment nr 1 był wprawdzie wykorzystywany w Jego działalności gospodarczej do 2010 r., jednak w tymże roku Wnioskodawca zaprzestał tego wykorzystania, a rozpoczął wykorzystywanie fragmentu nr 1 do celów prywatnych. Do 2021 r. do ewidencji środków trwałych działalności gospodarczej Wnioskodawcy zaliczona była wprawdzie całość Nieruchomości oraz wszystkie budynki i wszystkie obiekty blaszane, znajdujące się na Nieruchomości. Nie była to jednak kwalifikacja odpowiadająca rzeczywistości, w związku z czym w 2021 r. Wnioskodawca wykreślił z ewidencji wszystkie obiekty znajdujące się na fragmentach 1 i 5, a także obniżył wartość gruntu przyjętej do ewidencji środków trwałych proporcjonalnie do udziału powierzchni fragmentów nr 5 i nr 1 w całości powierzchni gruntu. Skorygował także odpowiednio właściwe zeznania roczne i uregulował powstałe zaległości podatkowe wraz z odsetkami. Wnioskodawca z Małżonką w lipcu 2021 r. sprzedali Nieruchomość.
Mając na uwadze obowiązujące przepisy prawa podatkowego oraz przedstawiony stan faktyczny, stwierdzić należy w odniesieniu do Nieruchomości, że dokonane przez Wnioskodawcę i jego Małżonkę odpłatne jej zbycie, częściowo wykorzystywanej w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, skutkuje dla niego powstaniem przychodu z działalności gospodarczej w myśl art. 10 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - ale tylko w proporcji, w jakiej Nieruchomość wykorzystywana jest w prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawcy (przykładowo interpretacje Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 20 stycznia 2020 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.672.2019.1.KR oraz z dnia 27 listopada 2020 r., Nr 0115-KDIT3.4011.544.2020.4.KR) - czyli w proporcji wartości części działek nr Y i X, obejmujących części Nieruchomości opisane jako fragmenty nr 2, 3 i 4, do całości wartości gruntu objętego Nieruchomością.
Umowa sprzedaży nie określa ceny poszczególnych części składowych Nieruchomości oraz blaszanych zabudowań niezwiązanych trwale z gruntem, ponieważ obiekty budowlane położone na Nieruchomości w tej konkretnej transakcji nie zwiększały wartości Nieruchomości (zwiększały bowiem koszty budowy planowanej zabudowy mieszkaniowej o cenę ich wyburzenia). W związku z tym, w ustalaniu powyższej proporcji należy wziąć pod uwagę wyłącznie cenę całości gruntu oraz wielkość całości gruntu i wielkość fragmentów 2, 3 i 4. Należałoby zatem uznać, że przychodem ze zbycia Nieruchomości, kwalifikowanym do przychodów z działalności gospodarczej, jest cena sprzedaży części gruntu wykorzystywanej w działalności gospodarczej Wnioskodawcy (fragmenty 2, 3 i 4), odpowiadająca cenie całej Nieruchomości pomnożonej o iloraz łącznej powierzchni fragmentów 2+3+4 oraz powierzchni całego gruntu objętego Nieruchomością.
Natomiast odpłatne zbycie Nieruchomości w części niewykorzystywanej w działalności gospodarczej Wnioskodawcy nie stanowi źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) i lit. d) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwagi na upływ pięcioletniego terminu, liczonego od końca roku kalendarzowego, w którym nabyto tę nieruchomość (a dla blaszanych obiektów stanowiących ruchomości - półrocznego terminu, liczonego od końca miesiąca, w którym je nabyto). Oznacza to, że przysporzenie uzyskane z odpłatnego zbycia tej części nieruchomości (niewykorzystywanej w działalności gospodarczej) nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem dochodowym ani u Wnioskodawcy, ani u jego Małżonki. Przysporzenie to będzie równe cenie sprzedaży części gruntu niewykorzystywanej w działalności gospodarczej Wnioskodawcy (fragmenty nr 1 i nr 5), odpowiadającej cenie całej Nieruchomości pomnożonej o iloraz łącznej powierzchni fragmentów nr 1 + 5 oraz powierzchni całego gruntu objętego Nieruchomością. Zatem, Wnioskodawca, ani jego Małżonka, nie będą w tym zakresie zobowiązani do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych na zasadach określonych w art. 30e ww. ustawy.
Nie ma przy tym znaczenia to, że fragment nr 1 (z segmentem D) były w przeszłości wykorzystywane w działalności gospodarczej Wnioskodawcy, ponieważ w 2010 r. zaprzestał On takiego ich wykorzystywania i przeznaczył je do wykorzystania prywatnego, z zamiarem rozbiórki segmentu D w przyszłości i powiększenia działki mieszkalnej Z, połączonego z wyprostowaniem jej granicy z działką Y. Tymczasem w świetle art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników środków trwałych podlegających ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, i zarazem wykorzystywanych w działalności gospodarczej, jeśli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, upłynęło 6 lat.
Ustawa nie definiuje terminu „wycofać”, a zatem w celu zdekodowania normy prawnej wynikającej ze wspomnianego przepisu należy odwołać się do jego znaczenia utrwalonego w języku powszechnym. I tak, słowo „wycofać” oznaczać może 1. „zabrać, usunąć coś skądś, starając się to wydostać lub odebrać”, 2. „odstąpić od czegoś, odwołać coś, unieważnić coś; także: wyłączyć z użycia”, 3. „nakazać powrót, cofnięcie się na dawne miejsce, na poprzednie stanowisko” (B. Dubisz (red.), „Uniwersalny Słownik Języka Polskiego”, Warszawa 2003). Znaczeniem, do którego odwołał się ustawodawca w art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie jest z pewnością znaczenie pierwsze (dotyczy ono fizycznego cofnięcia, np. samochodu), ani trzecie (wycofanie np. oddziału wojska), lecz drugie, dotyczące wycofania w znaczeniu niematerialnym, niefizycznym. „Wycofać składnik majątku z działalności” oznacza zatem wyłączenie z użycia go w działalności gospodarczej. Ustawa nie odwołuje się tu w żaden sposób do formalnego wykreślenia składnika majątku z ewidencji środków trwałych - w przeciwieństwie do art. 22n ust. 2 pkt 1 tej samej ustawy, gdzie ustawa posługuje się terminem „wykreślenie” z ewidencji środków trwałych. Zgodnie z regułą zakazu wykładni synonimicznej, jeśli ustawodawca posługuje się dwoma różnymi terminami, to nie można domniemywać takiego samego ich znaczenia. Potwierdza to więc słuszność konstatacji, że „wycofanie z działalności” nie jest równoznaczne z „wykreśleniem środka trwałego z ewidencji”. Należy zaś utożsamiać je wyłącznie z intencjonalnym (celowym), faktycznym i trwałym zaprzestaniem wykorzystywania danego środka w działalności. Z taką zaś sytuacją mamy do czynienia w przedmiotowym stanie faktycznym w odniesieniu do fragmentu nr 1 wraz z segmentem D, przeznaczonym do rozbiórki, który w 2010 r. został celowo, faktycznie i trwale wycofany z działalności gospodarczej Wnioskodawcy, stając się tym samym składnikiem jego majątku prywatnego. Minął zatem sześcioletni okres, o którym mowa w art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a to znaczy, że przychód ze zbycia tej części należy traktować jako przychód ze zbycia majątku prywatnego (który w tym przypadku nie powstanie ze względu na upływ także 5 lat od końca roku, w którym nastąpiło nabycie tego fragmentu Nieruchomości), a nie przychód z działalności gospodarczej.
Nie ma też znaczenia to, że całość fragmentu 5 (grunt i obiekty budowlane) była wpisana do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych jeszcze od lat 90 XX wieku, ponieważ wpis ten był ewidentnie błędny i w 2021 r. został odpowiednio skorygowany w odniesieniu do wszystkich poszczególnych składników majątku położonych na fragmencie 5. Fragment nr 5 nigdy nie był bowiem wykorzystywany w działalności gospodarczej Wnioskodawcy (ani obszar gruntu, ani obiekty budowlane). Tymczasem w kontekście art. 22a ust. 1 i art. 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznym „środkiem trwałym” w rozumieniu tejże ustawy mogą być tylko takie składniki majątku, które są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 - fragment nr 5 (ani żaden z jego elementów) nigdy nie był zaś wykorzystywany w ten sposób, nie można go zatem uznać za środek trwały. Ponadto, z wyraźnego brzmienia art. 14 ust. 2 pkt 1 tejże ustawy wynika, że przychodem z działalności gospodarczej są przychody ze zbycia środków trwałych, ale tylko pod warunkiem ich wykorzystywania „na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c” (ust. 2c dotyczy jednak nieruchomości mieszkalnych, które w przedmiotowym stanie faktycznym nie występują - zastrzeżenie to nie ma więc znaczenia). Skoro zatem dane składniki majątku były ujęte w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (niezasadnie), ale nie były wykorzystywane na potrzeby związane z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, to przychody z ich sprzedaży nie mogą być traktowane jako przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy. Nie ma do nich zatem zastosowania także dyspozycja art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, wyłączającego zbycie środków trwałych, wykorzystywanych w działalności gospodarczej, ze zdarzeń wywołujących powstanie przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy, tj. ze zbycia majątku prywatnego.
W tym miejscu wskazać należy, że stosunki majątkowe między małżonkami zostały uregulowane w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2020 r., poz. 1359, z późn. zm.), a w świetle przedstawionego stanu faktycznego całość Nieruchomości (wraz ze wszystkimi położonymi na niej obiektami) od 2007 r. należą do majątku wspólnego Wnioskodawcy i Jego Małżonki. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną. Cechą charakterystyczną tego typu współwłasności jest to, że niemożliwe jest ustalenie wielkości udziału małżonków we współwłasności (współwłasność bezudziałowa) oraz żaden z małżonków w czasie jej trwania nie może rozporządzać swymi prawami do majątku wspólnego.
W świetle art. 43 § 1 ww. Kodeksu, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym. Zatem każdy z małżonków ma zarówno prawo do udziału w majątku wspólnym, jak i w odniesieniu do poszczególnych składników majątku wspólnego. Nie można przy tym w trakcie trwania wspólności majątkowej małżeńskiej wyodrębnić części należącej do żony i części należącej do męża, bowiem nieruchomość ta jest niepodzielnie własnością męża, jak i żony.
Należy podkreślić, że Małżonka Wnioskodawcy nie uczestniczyła czynnie w działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Z powyższego względu przychód, który powstanie w związku ze sprzedażą Nieruchomości, należy przypisać wyłącznie do osoby Wnioskodawcy, to On bowiem prowadzi działalność gospodarczą, a część gruntu wraz z obiektami na nim położonymi, stanowiła środki trwałe wykorzystywane w tej działalności. Nie ma na to wpływu fakt, że Małżonka Wnioskodawcy jest współwłaścicielką Nieruchomości, w sytuacji bowiem, gdy nieruchomość należącą do majątku wspólnego małżeńskiego wykorzystuje w swojej zorganizowanej i ciągłej działalności zarobkowej tylko jeden z małżonków, to tylko po jego stronie powstaje przychód podatkowy (przykładowo interpretacje indywidualne Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 22 maja 2020 r., Nr 0115-KDIT2.4011.221.2020.1.HD, a także z 10 stycznia 2020 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.672.2019.1.KR).
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego - jest prawidłowe.
Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.
Końcowo zaznaczyć należy, że tutejszy Organ wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz Jego stanowiskiem, tym samym Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku ww. postępowań okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różnić się będzie od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
-
z zastosowaniem art. 119a;
-
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
-
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Przepisów art. 14k**-**14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.