0113-KDIPT2-1.4011.737.2021.2.AP

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 21 lipca 2021 r. (data wpływu 30 lipca 2021 r.), uzupełnionym pismem z dnia 6 października 2021 r. (data wpływu 7 października 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na użyczoną nieruchomość – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 lipca 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na użyczoną nieruchomość, uzupełniony na wezwanie Organu, pismem z dnia 6 października 2021 r. (data wpływu 7 października 2021 r.)

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie transportu drogowego towarów. Prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, rozlicza się wg 19% podatku liniowego. Żona Wnioskodawcy nie prowadzi działalności gospodarczej. Wnioskodawca i Jego żona mają wspólność majątkową.

Żona Wnioskodawcy otrzymała jako darowiznę działkę wraz z budynkami do remontu, nadającymi się do prowadzenia działalności gospodarczej, które stanowią jej majątek odrębny.

Wnioskodawca zamierza nieodpłatnie użyczyć od żony przedmiotową nieruchomość i prowadzić na niej działalność gospodarczą. Zamierza ponieść wydatki na ulepszenie przedmiotowej nieruchomości poprzez adaptację budynków na potrzeby prowadzonej działalności oraz utwardzenie gruntu. Ponadto, będzie ponosić inne koszty eksploatacyjne związane z użyczoną nieruchomością. Wnioskodawca przewiduje, że suma wydatków poniesionych na adaptację użyczonej nieruchomości przekroczy w danym roku podatkowym kwotę 10 000 zł, a wydatki te spowodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia do używania.

W piśmie z dnia 6 października 2021 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że oprócz wskazanej działalności gospodarczej uzyskuje inne dochody podlegające opodatkowaniu, tj. z tytułu pełnienia funkcji Prezesa Zarządu Spółki z o.o. Umowa użyczenia zostanie zawarta w formie pisemnej od dnia 1 listopada 2021 r. na czas nieokreślony. Przedmiotem użyczenia będzie grunt o powierzchni 4 000 m2, wraz z następującymi budynkami: budynek mieszkalny o powierzchni 144 m2 (w celu jego adaptacji na pomieszczenia biurowe), budynek gospodarczy o powierzchni ok. 34 m2 (do rozbiórki), stodoła o powierzchni ok. 150 m2 (w celu jej adaptacji na pomieszczenia garażowe). Umowa, o której mowa we wniosku, będzie umową użyczenia w rozumieniu art. 710 i nast. Kodeksu cywilnego. Wnioskodawca ma zamiar wprowadzić inwestycję w obcym środku trwałym do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, i dokonywać odpisów amortyzacyjnych.

Wnioskodawca zamierza ponieść następujące wydatki na:

- adaptację budynku mieszkalnego na pomieszczenia biurowe; w tym celu zamierza wykonać nową instalację hydrauliczną, grzewczą, elektryczną, dokonać wymiany okien, drzwi, podłóg, położyć gładzie gipsowe i pomalować pomieszczenia;

- adaptację stodoły na pomieszczenia garażowe; w tym celu zamierza dokonać/wykonać nową instalację hydrauliczną, grzewczą, elektryczną, dokonać montażu bram garażowych, wykonać tynkowanie, pomalować pomieszczenia;

- wyburzenie budynku gospodarczego;

- utwardzenie gruntu poprzez ułożenie kostki brukowej przewidzianej dla ruchu samochodów ciężarowych.

Stan nieruchomości przedstawia się następująco:

- przed wykonaniem prac adaptacyjnych: nieutwardzony grunt; po wykonaniu prac adaptacyjnych: grunt utwardzony kostką brukową przewidziany dla ruchu samochodów ciężarowych;

- przed wykonaniem prac adaptacyjnych: budynek mieszkalny; po wykonaniu prac adaptacyjnych: budynek biurowy;

- przed wykonaniem prac adaptacyjnych: budynek gospodarczy; po wykonaniu prac adaptacyjnych: przedmiotowy budynek zostanie rozebrany;

- przed wykonaniem prac adaptacyjnych: stodoła; po wykonaniu prac adaptacyjnych: garaże dla samochodów ciężarowych.

Wnioskodawca zamierza zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne z tytułu inwestycji w obcym środku trwałym, koszty te będą stanowić koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

1. Czy Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu wydatki na adaptację użyczonej nieruchomości na potrzeby prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej poprzez odpisy amortyzacyjne z tytułu inwestycji w obcym środku trwałym?

2. Czy Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki eksploatacyjne poniesione na użyczonej nieruchomości na potrzeby prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie przedstawionym w uzupełnieniu wniosku), wskazana nieruchomość stanowi wyłączną własność żony i element składowy jej majątku odrębnego, nieobjętego wspólnością małżeńską.

Zgodnie z art. 33 pkt 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, do majątku osobistego należą przedmioty majątkowe nabyte w drodze darowizny, co oznacza, że wyłącznym właścicielem tej nieruchomości jest żona.

Zdaniem Wnioskodawcy, dopuszczalnym jest, aby małżonkowie zawarli nieodpłatną umowę użyczenia nieruchomości, a wydatki poniesione przez Wnioskodawcę stanowiły koszt uzyskania przychodu w prowadzonej przez Niego działalności.

Na płaszczyźnie prawa podatkowego obserwuje się w praktyce, że czynności cywilnoprawne pomiędzy małżonkami mogą być dokonywane. W przypadku małżonków, którzy są odrębnymi podmiotami gospodarczymi nie ma przeszkód, by świadczyli sobie wzajemnie usługi.

Biorąc pod uwagę fakt, że w opisanej sprawie, grunt i posadowione na nim budynki stanowią odrębną własność żony, nie budzi wątpliwości to, że dopuszczalnym jest zawiązanie przez małżonków umowy użyczenia.

Jeżeli umowa zostanie skutecznie zawarta, a nieruchomość wykorzystywana będzie do prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, to wydatki eksploatacyjne związane z używaniem gruntu i budynków oraz ich adaptacja na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej, mogą być ujęte przez Wnioskodawcę w kosztach uzyskania przychodu. Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (zwanej dalej: „ustawa o PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W ocenie Wnioskodawcy, poniesione wydatki obiektywnie przyczynią się do osiągnięcia przychodów, a co za tym idzie, wydatki mogą zostać uznane za koszt uzyskania przychodów, gdyż w myśl powołanego przepisu spełniają łącznie następujące warunki:

- pozostają w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i zostaną poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

- nie znajdują się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

- zostaną właściwie udokumentowane.

Wydatki poniesione przez Wnioskodawcę wpłyną na całokształt działalności gospodarczej. Będą stanowić koszt poniesiony racjonalnie i pozostający w związku z funkcjonowaniem prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej, a co za tym idzie, w ocenie Wnioskodawcy, będzie mógł On zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki na adaptację użyczonej nieruchomości na potrzeby prowadzonej działalności poprzez odpisy amortyzacyjne z tytułu inwestycji w obcym środku trwałym. Koszty te będą stanowić koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o PIT, a także będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu inne wydatki eksploatacyjne, np. opłaty za energię elektryczną, wodę, ogrzewanie.

Zgodnie z art. 22g ust. 17 ustawy o PIT, jeżeli podatnik dokona wydatków na ulepszenie użyczonego obcego środka trwałego, wówczas wszystkie poniesione koszty będą stanowić inwestycję w obcym środku trwałym, gdy:

1. środek trwały został ulepszony poprzez przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację,

2. suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację przekroczy w danym roku podatkowym kwotę 10 000 zł,

3. wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia mieszkania do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonego.

Inwestycja w obcym środku trwałym to ogół działań (nakładów) podatnika, odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego. Zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa sądowego przez „inwestycje w obcych środkach trwałych” należy rozumieć nakłady ponoszone na ulepszenie istniejącego już środka trwałego, który nie stanowi własności (współwłasności) podatnika, jest jednak przez niego wykorzystywany na podstawie stosownej umowy (najmu, dzierżawy, użyczenia itp.).

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy PIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl natomiast art. 22a ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”.

Co do zasady, inwestycje w obcym środku trwałym (nakłady na użyczoną nieruchomość) podlegają ujęciu w kosztach podatkowych poprzez odpisy amortyzacyjne.

Podstawowa roczna stawka amortyzacyjna wynosi w przypadku budynków niemieszkalnych 2,5%. Jednak zgodnie z art. 22j ust. 4 pkt 1 ustawy o PIT, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym, że dla inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach - okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (a więc maksymalna stawka amortyzacyjna wynosi 10%).

Wartość początkową inwestycji w obcym środku trwałym, od której dokonuje się odpisów amortyzacyjnych, ustala się zgodnie z art. 22g ust. 7 w związku z art. 22g ust. 3-5, tj. według ceny nabycia lub kosztu wytworzenia.

Jeżeli zatem będziemy mieli do czynienia z użyczeniem nieruchomości pomiędzy żoną a mężem i Wnioskodawca będzie ponosił wydatki:

- eksploatacyjne - będzie to koszt bezpośredni w miesiącu jego poniesienia;

- na adaptację - jako inwestycja w obcym środku trwałym, będzie to koszt ujmowany poprzez odpisy amortyzacyjne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 353 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1526, z późn. zm.), zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić. W myśl art. 353 § 2 Kodeksu cywilnego, świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu.

W związku z tym można stwierdzić, że otrzymanie nieodpłatnego świadczenia ma zasadniczo miejsce wówczas, gdy na podstawie stosunku prawnego istniejącego między dwoma podmiotami (stosunku zobowiązaniowego – zgodnie z art. 353 Kodeksu cywilnego), jedna ze stron tego stosunku jest wyłącznym jego beneficjentem, a zatem otrzymuje korzyść majątkową kosztem drugiej strony tego stosunku prawnego.

Zgodnie z przepisem art. 710 Kodeksu cywilnego, przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy.

Z przytoczonej definicji wynika, że przedmiotem wskazanej umowy mogą być zarówno rzeczy ruchome, jak i nieruchomości, a jej istotną cechą jest nieodpłatny charakter, co oznacza, że biorący w używanie nie ma obowiązku dokonywania żadnych świadczeń i opłat na rzecz dającego do bezpłatnego używania.

Mając powyższe na uwadze, należy zauważyć, że co do zasady skutkiem zawarcia umowy użyczenia na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest uzyskanie przez biorącego w użyczenie przychodu w postaci nieodpłatnego świadczenia.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Zatem, kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy, i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodów z danego źródła bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednak ciężar wykazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego na wstępie przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

1. pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
2. nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
3. być właściwie udokumentowany.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 cyt. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast stosownie do treści art. 22a ust. 2 pkt 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”, zwane także środkami trwałymi.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych. Definiuje natomiast pojęcie „inwestycji”.

Zgodnie z art. 5a pkt 1 tej ustawy, inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2021 r., poz. 217, z późn. zm.; zwanej dalej: „ustawą o rachunkowości”).

Środki trwałe w budowie to – w myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości – zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego.

Biorąc pod uwagę te definicje, można stwierdzić, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22g ust. 7 ww. ustawy, wartość początkową inwestycji w obcych środkach trwałych oraz budynków i budowli wybudowanych na obcym gruncie ustala się, stosując odpowiednio ust. 3-5.

Zgodnie z art. 22g ust. 4 tej ustawy, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych, rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

W myśl art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Zgodnie z art. 22j ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym że dla inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach – okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W tym miejscu należy wskazać, że ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Przebudową jest rezultat prac budowlanych, którego istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, nie powodująca jednak zwiększenia ani jego powierzchni, ani też kubatury. Rozbudowa polega na zwiększeniu, w wyniku prac budowlanych, powierzchni lub kubatury budynku. Rekonstrukcja to ponowna budowa, w efekcie której nastąpi odtworzenie określonych elementów obiektu w tej przestrzeni, którą dotychczas elementy te zajmowały. Zazwyczaj dotyczy elementów zużytych lub zniszczonych. Adaptacja natomiast polega na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił, a modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej.

Przykładem ponoszenia nakładów w obcych środkach trwałych jest konieczność dostosowania używanych na podstawie umowy użyczenia, najmu czy dzierżawy lub innej umowy, obcych budynków albo lokali do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej użytkownika.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie transportu drogowego towarów. Żona Wnioskodawcy nie prowadzi działalności gospodarczej. Wnioskodawca i Jego małżonka mają wspólność majątkową. Żona Wnioskodawcy otrzymała jako darowiznę działkę wraz z budynkami do remontu, nadającymi się do prowadzenia działalności gospodarczej, które stanowią jej majątek odrębny. Wnioskodawca zamierza nieodpłatnie użyczyć od żony przedmiotową nieruchomość i prowadzić w niej działalność gospodarczą. Zamierza ponieść wydatki na ulepszenie przedmiotowej nieruchomości poprzez adaptację budynków na potrzeby prowadzonej działalności oraz utwardzenie gruntu. Ponadto, będzie ponosić inne koszty eksploatacyjne związane z użyczoną nieruchomością. Przewiduje, że suma wydatków poniesionych na adaptację użyczonej nieruchomości przekroczy w danym roku podatkowym kwotę 10 000 zł, a wydatki te spowodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia do używania. Wnioskodawca zamierza zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne z tytułu inwestycji w obcym środku trwałym, koszty te będą stanowić koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tak więc stwierdzić należy, że poniesione nakłady wiążą się z przystosowaniem nieruchomości do wykonywania w niej działalności. Wobec tego, nakłady poczynione przez Wnioskodawcę na nieruchomości należącej do żony, którą zamierza nieodpłatnie od niej użyczyć, należy zakwalifikować jako inwestycję w obcym środku trwałym. Do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawca może więc zaliczyć odpisy amortyzacyjne ustalone od wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym.

Należy wskazać, że żaden przepis ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zakazuje ani nie uzależnia istnienia „inwestycji w obcym środku trwałym” od ponoszonej przez podatnika (Wnioskodawcy) odpłatności za korzystanie z obcego środka trwałego, ani nie zabrania ponoszenia wydatków na inwestycje w obcych środka trwałych w sytuacji, gdy korzystanie z tego obcego środka trwałego odbywa się na podstawie nieodpłatnego użyczenia.

A zatem, dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych, poniesione wydatki stanowić będą koszt uzyskania przychodów przez dokonywane odpisy amortyzacyjne.

Reasumując, w sytuacji, gdy Wnioskodawca poniesie w związku z zawartą umową użyczenia z żoną wydatki eksploatacyjne na nieruchomość, które będą spełniać przesłanki wskazane w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to będą one mogły zostać uznane przez Wnioskodawcę za bezpośrednie koszty uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej, w dacie ich poniesienia.

Natomiast wydatki na adaptację, poczynione w przedmiotowych nieruchomościach, jako inwestycje w obcym środku trwałym, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne, zgodnie z art. 22a ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i amortyzowane zgodnie z art. 22j ust. 4 pkt 1 ww. ustawy.

Końcowo zaznaczyć należy, że tutejszy Organ wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, z późn. zm.), jest związany wyłącznie opisem zdarzenia przyszłego przedstawionym przez Wnioskodawcę i Jego stanowiskiem, tym samym Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku ww. postępowań okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego będzie się różnił od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.