0113-KDIPT2-1.4011.727.2021.2.MGR

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 lipca 2021 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 29 lipca 2021 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 października 2021 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 11 października 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie używanych palet, udokumentowanych dowodem wewnętrznym – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 lipca 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie używanych palet, udokumentowanych dowodem wewnętrznym.

W dniu 11 października 2021 r., na wezwanie Organu, Wnioskodawca uzupełnił wniosek.

We wniosku po jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca planuje rozpoczęcie działalności gospodarczej związanej ze skupem i sprzedażą palet drewnianych.

Planuje skupować:

- palety używane i zniszczone w różnym stopniu, wymagające naprawy, jako odpady poużytkowe stanowiące surowce wtórne, od osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej;

- palety używane w stanie dobrym, nadające się do bezpośredniej odsprzedaży, jako odpady poużytkowe stanowiące surowce wtórne, od osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej.

Powody nieużyteczności (zużycia) dla tych osób fizycznych palet są różne, m.in. stanowią one odpad poopakowaniowy (np. po artykułach spożywczych, budowlanych, czy sprzęcie AGD).

W momencie nabycia palet będą one odpowiadały definicji „odpadów” ujętej w art. 3 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2016 r., poz. 1987, z późn. zm., dalej: „ustawa o odpadach”). Zgodnie z tą definicją, przez odpady rozumie się każdą substancję lub przedmiot, których posiadacz pozbywa się, zamierza się pozbyć lub do których pozbycia się jest obowiązany. Jednocześnie, jednorazowa wartość transakcji od jednego sprzedawcy (osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej) nie będzie przekraczała 1 000 złotych, stąd na Wnioskodawcy, jako kupującym, nie będzie ciążył obowiązek zapłaty podatku z tytułu czynności cywilnoprawnych (art. 9 pkt 6 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych, Dz. U. z 2016 r., poz. 223, z późn. zm., dalej: „ustawa PCC (podatek od czynności cywilnoprawnych)”). Dostawcy palet wywodzą się z różnych środowisk (m.in. są to konsumenci), wartość pojedynczej transakcji zakupu będzie wynosiła zazwyczaj kilkadziesiąt złotych. Z tych właśnie powodów, Wnioskodawca nie będzie zawierał z dostawcami surowców wtórnych pisemnych umów kupna - sprzedaży. Następnie, te palety, które są uszkodzone będą naprawiane (czasem wystarczy wzmocnić dodatkowo gwoździami, a czasem wymienić uszkodzone elementy) i łącznie z pełnowartościowymi wprowadzane do obrotu gospodarczego. Odbiorcami będą podmioty prowadzące działalność gospodarczą. Jako formę opodatkowania Wnioskodawca zamierza wybrać zasady ogólne. Operacje gospodarcze będą więc ewidencjonowane przy pomocy podatkowej księgi przychodów i rozchodów, uregulowanej w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2014 r., poz. 1037, z późn. zm.). Nabycie palet zostanie udokumentowane dowodem wewnętrznym. Z uwagi na niską wartość poszczególnych transakcji, Wnioskodawca zamierza ewidencjonować ww. zakupy w podatkowej księdze przychodów i rozchodów jednym dowodem wewnętrznym, stanowiącym zestawienie zakupu bezrachunkowego za każdy dzień. Z zestawień sporządzanych bezpośrednio w chwili zakupu będzie wynikała ilość sztuk i cena zakupionych palet (różna cena dla uszkodzonych i tych jakościowo dobrych - nadających się bezpośrednio do odsprzedaży). Zestawienie będzie podpisane przez Wnioskodawcę lub zatrudnionego w skupie pracownika.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy prawidłowym będzie dokumentowanie wydatków we wszystkich dwóch przykładach (skup palet uszkodzonych, skup palet nieuszkodzonych) poprzez sporządzenie dowodu wewnętrznego, o którym mowa w § 14 ust. 1 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów i na podstawie tego dowodu wewnętrznego zaliczenie tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy (przedstawionym ostatecznie w uzupełnieniu wniosku), prawidłowe będzie działanie polegające na dokumentowaniu wydatków poniesionych na nabycie od osób nieprowadzących działalności gospodarczej odpadów poużytkowych poprzez sporządzenie dowodu wewnętrznego, o którym mowa w § 14 ust. 1 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Palety, jako bezużyteczne dla dostawców, są dla nich odpadem (w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 6 ustawy o odpadach). Wystawiony dowód wewnętrzny będzie stanowił podstawę do zaliczenia wydatków jako kosztów podatkowych, w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatek przyczynia się bezsprzecznie do uzyskania przychodów podlegających opodatkowaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego - jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie rzeczywiście poniesione przez podatnika, racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów. Przy czym to na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia, że dany wydatek został faktycznie poniesiony i że spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu - w szczególności, że pozostaje on w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub możliwością powstania przychodu.

Tym samym podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich poniesionych przez siebie wydatków, które nie zostały wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pod warunkiem że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów).

Przy czym, aby dany koszt mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, musi zostać prawidłowo udokumentowany. Przepis art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie określa zasad dokumentowania wydatków zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów. Sposób dokumentowania ponoszonych kosztów uzależniony jest od rodzaju prowadzonych ksiąg podatkowych.

Zgodnie z art. 24a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, przedsiębiorstwa w spadku, spółki cywilne osób fizycznych, spółki cywilne osób fizycznych i przedsiębiorstwa w spadku, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3, 5 i 5a, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Z powyższego przepisu wynika, że jeżeli podatnik prowadzący podatkową księgę przychodów i rozchodów prawidłowo i zgodnie z obowiązującym prawem zaewidencjonuje dokonany wydatek w tej księdze, to tym samym należycie go udokumentuje do celów ustalenia wysokości dochodu.

Zasady prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów zawarte zostały w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2019 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2019 r., poz. 2544; dalej: „rozporządzenie”).

Stosownie do § 2 ust. 1 powołanego rozporządzenia, osoby fizyczne, przedsiębiorstwa w spadku, spółki cywilne osób fizycznych, spółki cywilne osób fizycznych i przedsiębiorstwa w spadku, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, o których mowa w art. 24a ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są obowiązane prowadzić księgę, z zastrzeżeniem ust. 2, według wzoru ustalonego w załączniku nr 1 do rozporządzenia, w sposób określony w rozdziale 2.

Zgodnie z § 11 ust. 1 cyt. rozporządzenia, zapisy w księdze są dokonywane w języku polskim i w walucie polskiej w sposób staranny, czytelny i trwały, na podstawie prawidłowych i rzetelnych dowodów.

Natomiast § 11 ust. 3 ww. rozporządzenia przewiduje, że podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są:

1. faktury, faktury VAT (podatek od towarów i usług) RR, rachunki oraz dokumenty celne, zwane dalej „fakturami”, wystawione zgodnie z odrębnymi przepisami, lub

2. dokumenty określające zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów lub zwiększenie przychodów na podstawie art. 22p ustawy o podatku dochodowym, zawierające co najmniej:

a) datę wystawienia dokumentu oraz miesiąc, w którym dokonuje się zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów lub zwiększenia przychodów,

b) wskazanie faktury, a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury, wskazanie umowy albo innego dokumentu, stanowiących podstawę do zaliczenia kosztu do kosztów uzyskania przychodów,

c) wskazanie kwoty, o którą podatnik zmniejsza koszty uzyskania przychodów lub zwiększa przychody,

d) podpis osoby sporządzającej dokument, lub

3. inne dowody, wymienione w § 12 i § 13 rozporządzenia, stwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem i zawierające co najmniej:

a) wiarygodne określenie wystawcy lub wskazanie stron (nazwę i adresy) uczestniczących w operacji gospodarczej, której dowód dotyczy,

b) datę wystawienia dowodu oraz datę lub okres dokonania operacji gospodarczej, której dowód dotyczy, z tym że jeżeli data dokonania operacji gospodarczej odpowiada dacie wystawienia dowodu, wystarcza podanie jednej daty,

c) przedmiot operacji gospodarczej i jego wartość oraz ilościowe określenie, jeżeli przedmiot operacji jest wymierny w jednostkach naturalnych,

d) podpisy osób uprawnionych do prawidłowego udokumentowania operacji gospodarczych

- oznaczone numerem lub w inny sposób umożliwiający powiązanie dowodu z zapisami księgowymi dokonanymi na jego podstawie.

Dodatkowo § 11 ust. 4 ww. rozporządzenia stanowi, że dowód księgowy jest sporządzany w języku polskim. Treść dowodu jest pełna i zrozumiała; dopuszczalne jest stosowanie skrótów ogólnie przyjętych. Jeżeli w dowodzie jest podane wartościowe określenie operacji gospodarczej tylko w walucie obcej, podatnik posiadający ten dowód jest obowiązany przeliczyć walutę obcą na złote, zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o podatku dochodowym. Wynik przeliczenia należy zamieścić w wolnych polach dowodu lub w załączniku do dowodu sporządzonego w walucie obcej.

Zgodnie z § 12 cyt. rozporządzenia, za dowody księgowe uważa się również:

1. dzienne zestawienia dowodów (faktur dotyczących sprzedaży) sporządzone do zaksięgowania ich zbiorczym zapisem;

2. noty księgowe, sporządzone w celu skorygowania zapisu dotyczącego operacji gospodarczej, wynikającej z dowodu obcego lub własnego, otrzymane od kontrahenta podatnika lub przekazane kontrahentowi;

3. dowody przesunięć;

4. dowody opłat pocztowych i bankowych;

5. inne dowody opłat, w tym dokonywanych na podstawie książeczek opłat, oraz dokumenty zawierające dane, o których mowa w § 11 ust. 3 pkt 3.

Stosownie do § 13 ust. 1 ww. rozporządzenia, na udokumentowanie zapisów w księdze, dotyczących niektórych kosztów (wydatków), mogą być sporządzone dokumenty zaopatrzone w datę i podpisy osób, które bezpośrednio dokonały wydatków (dowody wewnętrzne), określające: przy zakupie - nazwę towaru oraz ilość, cenę jednostkową i wartość, a w innych przypadkach - przedmiot operacji gospodarczych i wysokość kosztu (wydatku).

W myśl § 13 ust. 2 ww. rozporządzenia, dowody, o których mowa w § 13 ust. 1, mogą dotyczyć wyłącznie:

1. zakupu, bezpośrednio od krajowego producenta lub hodowcy, produktów roślinnych i zwierzęcych, nieprzerobionych sposobem przemysłowym lub przerobionych sposobem przemysłowym, jeżeli przerób polega na kiszeniu produktów roślinnych lub przetwórstwie mleka albo na uboju zwierząt rzeźnych i obróbce poubojowej tych zwierząt;

2. zakupu od ludności, sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU (Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług)), surowców roślin zielarskich i ziół dziko rosnących leśnych, jagód, owoców leśnych i grzybów leśnych (PKWiU ex 02.30.40.0);

3. wartości produktów roślinnych i zwierzęcych pochodzących z własnej uprawy lub hodowli prowadzonej przez podatnika;

4. zakupu w jednostkach handlu detalicznego materiałów pomocniczych;

5. kosztów diet i innych należności za czas podróży służbowej pracowników oraz wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących;

6. zakupu od ludności odpadów poużytkowych, stanowiących surowce wtórne, z wyłączeniem zakupu (skupu) metali nieżelaznych oraz przeznaczonych na złom samochodów i ich części składowych;

7. wydatków związanych z opłatami za czynsz, energię elektryczną, telefon, wodę, gaz i centralne ogrzewanie, w części przypadającej na działalność gospodarczą; podstawą do sporządzenia tego dowodu jest dokument obejmujący całość opłat na te cele;

8. opłat sądowych i notarialnych;

9. wydatków związanych z parkowaniem samochodu w sytuacji, gdy są one poparte dokumentami niezawierającymi danych, o których mowa w § 11 ust. 3 pkt 3; podstawą wystawienia dowodu wewnętrznego jest bilet z parkometru, kupon, bilet jednorazowy załączony do sporządzonego dowodu.

A zatem, dowody wewnętrzne mogą być wystawiane tylko dla dokumentowania poniesienia ściśle określonych wydatków – wymienionych enumeratywnie w powyższym przepisie. Do wydatków tych należy, m.in. zakup od ludności odpadów poużytkowych, stanowiących surowce wtórne, z wyłączeniem zakupu (skupu) metali nieżelaznych oraz przeznaczonych na złom samochodów i ich części składowych.

Przy czym, pojęcie ludności oznacza osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej. Osoby te nie mają możliwości wystawienia faktury, dlatego podatnik – dokonując zakupu od tych osób – dokumentuje go dowodem wewnętrznym.

Stosownie do § 3 pkt 1 lit. g) rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, odpadami są materiały, które na skutek procesów technologicznych lub na skutek zniszczenia albo uszkodzenia utraciły całkowicie swą pierwotną wartość użytkową.

Natomiast w myśl art. 3 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2021 r., poz. 779, z późn. zm.), przez odpady rozumie się każdą substancję lub przedmiot, których posiadacz pozbywa się, zamierza się pozbyć lub do których pozbycia się jest obowiązany.

Trzeba zaznaczyć, że aby dany dokument stanowił prawidłowy wewnętrzny dowód księgowy, o którym mowa w rozporządzeniu, musi zawierać wszystkie elementy wskazane w § 11 ust. 3 pkt 3 oraz § 13 ust. 1 ww. rozporządzenia.

Z okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca zamierza skupować od osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej palety używane i zniszczone w różnym stopniu, wymagające naprawy oraz palety używane w stanie dobrym, nadające się do bezpośredniej odsprzedaży. Skupowane palety używane, zarówno uszkodzone, jak i nieuszkodzone, zgodnie z oświadczeniem Wnioskodawcy, będą odpadami w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 6 ustawy o odpadach. Skoro warunek ten zostanie w istocie spełniony, to palety te należy traktować jako stanowiące surowce wtórne odpady poużytkowe, o których mowa w § 13 ust. 2 pkt 6 ww. rozporządzenia.

Tym samym, zgodnie z § 13 ust. 2 pkt 6 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, Wnioskodawca będzie miał możliwość dokumentowania tego rodzaju zakupów dowodem wewnętrznym, jednakże wyłącznie sytuacji, gdy dokona zakupu odpadów od osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej.

Zauważyć należy, że wydatki, które Wnioskodawca ponosi na zakup palet używanych (uszkodzonych i nieuszkodzonych), nie zostały wyłączone z kosztów podatkowych na mocy art. 23 ustawy o podatku dochodowym. Tym samym, będą związane z możliwością uzyskania przychodów, jako towary przeznaczone do sprzedaży. Wnioskodawca będzie więc mógł zaliczyć te wydatki do kosztów podatkowych, pod warunkiem że właściwie udokumentuje fakt ich poniesienia.

Podsumowując należy stwierdzić, że w przypadku zakupu przez Wnioskodawcę od ludności palet, stanowiących odpad poużytkowy, będących surowcem wtórnym, dopuszczalnym jest dokumentowanie tej czynności dowodem wewnętrznym, stosownie do § 13 ust. 2 pkt 6 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Jeśli wystawiony przez Wnioskodawcę dowód wewnętrzny będzie zawierał dane wskazane w § 11 ust. 3 pkt 3 oraz § 13 ust. 1 ww. rozporządzenia, tj. nazwę i adres stron, datę wystawienia dowodu oraz datę dokonania zakupu, nazwę towaru, jego ilość, cenę jednostkową i wartość oraz podpisy osób uprawnionych, które bezpośrednio dokonały wydatków, to sposób w jaki Wnioskodawca udokumentuje zakup palet używanych od osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej będzie prawidłowy i umożliwi ujęcie takiego wydatku w kosztach uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Przy czym, to na Wnioskodawcy, jako podatniku, spoczywać będzie dodatkowo ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu. Podatnik ma bowiem obowiązek nie tylko prawidłowo udokumentować, że wydatek został poniesiony, ale wykazać także, że poniesiony został w celu osiągnięcia przychodu.

W tym miejscu wyjaśnić należy, że odnosząc się do dokumentowania dowodami wewnętrznymi Wnioskodawca przywołał nieaktualne brzmienie § 14 ust. 1 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, obowiązujące do 31 grudnia 2019 r., natomiast od dnia 1 stycznia 2020 r. dokumentowanie dowodami wewnętrznymi reguluje § 13 ww. rozporządzenia. Powyższa zmiana nie ma jednak wpływu na treść tego rozstrzygnięcia.

Należy również zastrzec, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie się różnić od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, z późn. zm.). , przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k**-**14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego…., za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.