0112-KDIL2-2.4011.745.2021.2.WS

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 31 sierpnia 2021 r. (data wpływu 3 września 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 września 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny – uzupełniony pismem z 16 listopada 2021 r. (data wpływu 18 listopada 2021 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku złożonym przez:

- Zainteresowanego będącego stroną postępowania: (…)

- Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania: (…)

przedstawiono następujące stany faktyczne.

Zainteresowani są wspólnikami spółki jawnej (dalej jako: Spółka). Przeważającym przedmiotem działalności Spółki jest PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) 56.10.A „Restauracje i inne placówki gastronomiczne”. Spółka prowadzi działalność od 2005 r., jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT (podatek od towarów i usług). Uzyskane przez Spółkę przychody oraz poniesione koszty uzyskania przychodów podlegają rozliczeniu u jej wspólników, proporcjonalnie do ich udziałów w spółce.

W bieżącym roku, w związku z pandemią COVID-19, Spółka doświadczyła poważnych ekonomicznych konsekwencji, które obejmują m.in. znaczący spadek obrotów gospodarczych i co za tym idzie, zmniejszenie przychodów.

W celu ograniczenia negatywnych konsekwencji ekonomicznych związanych z pandemią COVID-19, w tym przede wszystkim w celu utrzymania stworzonych miejsc pracy, Spółka skorzystała z dostępnych form wsparcia przewidzianych w ustawie z dnia 2 marca 2020 r.

o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (dalej jako: ustawa o COVID-19). Spółka w związku z panujący w kraju stanem epidemii choroby

COVID-19 skorzystała z pomocy przewidzianej. Pomoc ta polegała na otrzymaniu:

1. świadczenie na podstawie art. 15gga i art. 15ggb ustawy COVID-19 na rzecz ochrony miejsc pracy ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych na dofinansowanie wynagrodzeń pracowników,

2. dotacji na pokrycie bieżących kosztów prowadzenia działalności gospodarczej mikro przedsiębiorcy/małego przedsiębiorcy na podstawie art. 15zze4 ustawy COVID-19.

Ad 1.

Wnioski o przyznanie świadczeń na rzecz ochrony miejsc pracy Spółka złożyła w postaci elektronicznej do Dyrektora Wojewódzkiego Urzędu Pracy. W wyniku rozpatrzenia złożonego wniosku Spółce zostało przyznane świadczenie odpowiednio w łącznej kwocie (`(...)`) zł (na postawie art. 15gga ustawy o COVID-19) oraz w łącznej kwocie (`(...)`) zł (na postawie art. 15ggb ustawy o COVID-19). Wypłaty dokonał Wojewódzki Urząd Pracy. Świadczenie zostało przyznane na sfinansowanie wynagrodzeń pracowniczych i na ten cel zostało spożytkowane przez Spółkę.

Zgodnie z art. 15 gga ust. 25 ustawy o CCMD-19 przychód z tytułu świadczeń na rzecz ochrony miejsc pracy nie stanowi przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ad 2.

Spółka otrzymała dotację w wysokości (`(...)`) zł (4 razy po (`(...)`) zł). Wypłaty dotacji dokonał Powiatowy Urząd Pracy. Dotacja została wykorzystana przez Spółkę na zapłatę bieżących rachunków związanych z prowadzoną działalnością oraz zakup towarów wykorzystywanych w ramach prowadzonej działalności.

Stosowanie do art. 15zze4 ust. 15 ustawy COVID-19 przychód z tytułu udzielonej dotacji nie stanowi przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z otrzymaniem opisanych powyżej dofinansowań wynikających z ustawy o COVID-19 Zainteresowani powzięli wątpliwość, czy wydatki sfinansowane z ww. form pomocowych mogą zostać zaliczone w koszty uzyskania przychodu.

Krajowa Informacja Skarbowa, do której z powyższą wątpliwością zwrócił się Wnioskodawca, potwierdziła możliwość zaliczenia wydatków sfinansowanych środkami finansowymi pochodzącymi z ww. źródeł do kosztów uzyskania przychodu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy wydatki sfinansowane ze środków dotacji, otrzymanej na mocy art. 15 zze4 ustawy COVID-19 stanowią koszty uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy o PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych), a tym samym podlegają księgowaniu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, wpływając na zmniejszenie podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym?

2. Czy środki finansowe otrzymane przez Spółkę na postawie art. 15gga i art. 15ggb ustawy o COVID-19 przeznaczone na sfinansowanie wynagrodzeń pracowniczych stanowią koszty uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy o PIT, a tym samym podlegają księgowaniu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, wpływając na zmniejszenie podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym?

Zdaniem Zainteresowanych wydatki sfinansowane z dotacji uzyskanej na mocy art. 15 zze4 ustawy o COVID-19 oraz środki finansowe otrzymane przez Spółkę na postawie art. 15gga i art. 15ggb ustawy o COVID-19 przeznaczone na sfinansowanie wynagrodzeń pracowników są kosztami uzyskania przychodów i tym samym podlegają ujęciu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów oraz wpływają na zmniejszenie podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o PIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego powyżej przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

– pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

– nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, enumeratywnie wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o PIT,

– być właściwie udokumentowany.

W ocenie Wnioskodawcy zarówno wydatki sfinansowane ze środków dotacji, otrzymanej na mocy art. 15 zze4 ustawy o COVID-19, jak również środki finansowe otrzymane przez Spółkę na postawie art. 15gga i art. 15ggb ustawy o COVID-19 przeznaczone na sfinansowanie wynagrodzeń pracowniczych spełniają przesłanki warunkujące możliwość uznania ich za koszty uzyskania przychodu.

Środki otrzymane na podstawie art. 15 zze4 ustawy o COVID-19

W ocenie Wnioskodawcy wydatki sfinansowane przez Spółkę środkami finansowymi pochodzącymi z dofinansowania otrzymanego przez Spółkę na postawie art. 15 zze4 ustawy o COVID-19 spełniają wyżej wskazane przesłanki warunkujące możliwość zaliczenia ich w koszty uzyskania przychodu.

Wszystkie wydatki sfinansowane dotacjami miały związek z uzyskaniem, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów z działalności gospodarczej. Wydatki te zostały poniesione w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą i są właściwie udokumentowane. Pomiędzy kosztami poniesionymi z dotacji a powstaniem lub rzeczywistą szansą powstania przychodu istnieje związek przyczynowo-skutkowy. Dokonane zakupy towarów wykorzystanych w ramach prowadzonej działalności oraz pokrycia bieżących rachunków Spółki służą stricte uzyskaniu przychodów ze sprzedaży. W efekcie stwierdzić należy, że otrzymane przez Spółkę na podstawie art. 15 zze4 ustawy o COVID-19 świadczenie związane jest z prowadzeniem działalności gospodarczej i jego celem jest utrzymanie płynności finansowej Spółki jako przedsiębiorcy, którego dotknęły skutki pandemii COVID-19. W związku z tym ograniczenie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą niweczyłoby cele udzielonej pomocy, tj. przyznanie środków finansowych na pokrycie bieżących kosztów prowadzenia działalności gospodarczej.

Wnioskodawca podkreśla nadto, że na gruncie tożsamego stanu faktycznego Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej rozpatrywał już możliwość zaliczenia w koszty uzyskania przychodu wydatków sfinansowanych dotacją, o której mowa w art. 15 zze4 ustawy o COVID-19, stwierdzając, że wydatki sfinansowane ze środków z dotacji, stanowią koszty uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym podlegają księgowaniu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, wpływając na zmniejszenie podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym (zob. interpretacja indywidualna z dnia 28 czerwca 2021 r., nr 0113-KDIPT2-1.4011.346.2021.2.MM).

Wnioskodawca w ślad za informacjami przedstawionymi w opisie stanu faktycznego zwraca również uwagę, że zgodnie z art. 15zze4 ust. 15 ustawy o COVID-19 przychód z tytułu udzielonej dotacji, o której mowa powyżej, nie stanowi przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych. Jednocześnie brak jest przepisu ograniczającego możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków sfinansowanych środkami pochodzącymi z takiej dotacji.

W związku z tym, Spółka może sfinansować wydatki związane z prowadzeniem działalności z tych środków i zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów na ogólnych zasadach. Jak bowiem wskazuje się w literaturze przedmiotu, Artykuł 15 ust. 1 ustawy z 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1406) wprowadza kryteria uznania danego wydatku za koszt podatkowy, ale nie wynika z nich zakaz zaliczania do takich kosztów wydatków sfinansowanych z kredytu, pożyczki czy innych form wsparcia zwrotnego czy też bezzwrotnego. Oznacza to, że aby dany wydatek został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, wystarczające jest, aby spełnione zostały warunki określone w powyższym przepisie, niezależnie od źródła jego sfinansowania. Takie stanowisko potwierdza Dyrektor KIS w odniesieniu do subwencji PFR np. w interpretacji z 29.09.2020 r., 0113-KDIPT2-3.4011.637.2020.3.MS, ale zachowuje ono aktualność również w stosunku do innych form wsparcia (zob. Mariusz Pogoński Czy otrzymana dotacja na przeciwdziałanie negatywnym skutkom COVID-19 stanowi przychód zwolniony z opodatkowania oraz czy koszty pokryte tym dofinansowaniem stanowią koszt uzyskania przychodów?). Co prawda powyższy komentarz został wydany na podstawie przepisów zawartych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, jednakże z uwagi na tożsamość regulacji prawnych dotyczących zaliczenia w koszty uzyskania przychodu na gruncie ww. ustawy oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ww. komentarz winien zostać uwzględniony również w odniesieniu do rozpoznawanego stanu faktycznego.

Środki otrzymane na podstawie art. 15gga i art. 15ggb ustawy o COVID-19

Wnioskodawca zwraca uwagę, że ogólna zasada zaliczania wydatków do kosztów uzyskania przychodów zawarta w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mówi, że kosztami podatkowymi są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy. Przepisy ustawy o COVID-19 nie dokonały żadnych zmian w tym zakresie, w szczególności mających na celu wyłączenie bądź ograniczenie w kosztach podatkowych wydatków, które zostały pokryte z otrzymanego przez przedsiębiorcę świadczenia na rzecz ochrony miejsc pracy. W efekcie powyższego nie istnieją ustawowe „przeszkody” uniemożliwiające zaliczenie wynagrodzeń sfinansowanych ze środków finansowych otrzymanych na podstawie art. 15gga i art. 15ggb ustawy o COVID-19 do kosztów uzyskania przychodu. Wnioskodawca zwraca uwagę, że w literaturze przedmiotu wskazuje się, że O ile świadczenia pracownicze pozostają wciąż w związku przyczynowo skutkowym z przychodami, to mogą pozostać kosztem podatkowym, zob. art. 22 ust. 1 ustawy z 26.07.1991 o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2020 r. poz. 1426 ze zm.) – u.p.d.o.f. Nie stanowią bowiem kosztów wydatki sfinansowane z przychodów zwolnionych, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 56 u.p.d.o.f – a tam ustawodawca nie odwołuje się do przepisów u.COVID (zob. Krzysztof Klimek, Jak zaksięgować w KPiR dofinansowanie do wynagrodzeń z FGŚP na pracownika?).

Nie ulega również wątpliwości, że w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym przyznane Spółce na podstawie art. 15gga i 15ggb ustawy o COVID-19 świadczenie ma bezpośredni związek z prowadzeniem przez Spółkę działalności gospodarczej, albowiem zostało „spożytkowane” przez Spółkę na dofinansowanie wynagrodzeń pracowników.

Podsumowując wydatki sfinansowane z dotacji uzyskanej na mocy art. 15 zze4 ustawy o COVID-19 oraz środki finansowe otrzymane przez Spółkę na postawie art. 15gga i art. 15ggb ustawy o COVID-19 przeznaczone na sfinansowanie wynagrodzeń pracowników są kosztami uzyskania przychodów i tym samym podlegają ujęciu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów oraz wpływają na zmniejszenie podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych stanów faktycznych jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, dlatego przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Zatem kosztami uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodów z danego źródła bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednak ciężar wykazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego na wstępie przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

· pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami lub źródłem przychodów i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

· nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, enumeratywnie wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

· być właściwie udokumentowany.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że w związku z pandemią COVID-19 spółka jawna, której wspólnikami są Zainteresowani (dalej: Spółka) doświadczyła poważnych ekonomicznych. W celu ich ograniczenia, w tym przede wszystkim w celu utrzymania stworzonych miejsc pracy, Spółka skorzystała z dostępnych form wsparcia przewidzianych w ustawie z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (dalej: ustawa o COVID-19). Spółka skorzystała z pomocy, która polegała na otrzymaniu:

1. świadczenia na podstawie art. 15gga i art. 15ggb ustawy o COVID-19 na rzecz ochrony miejsc pracy ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych na dofinansowanie wynagrodzeń pracowników,

2. dotacji na pokrycie bieżących kosztów prowadzenia działalności gospodarczej mikro przedsiębiorcy/małego przedsiębiorcy na podstawie art. 15zze4 ustawy o COVID-19.

W odniesieniu do wątpliwości Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia wydatków sfinansowanych ze środków dotacji otrzymanej na podstawie art. 15zze4 ustawy o COVID-19 Organ stwierdza, co następuje.

Zgodnie z art. 15zze4 ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r. poz. 1842 ze zm.; dalej: ustawa o COVID-19): w celu przeciwdziałania negatywnym skutkom COVID-19 starosta może, na podstawie umowy, udzielić ze środków Funduszu Pracy dotacji na pokrycie bieżących kosztów prowadzenia działalności gospodarczej mikroprzedsiębiorcy i małemu przedsiębiorcy, o których mowa odpowiednio w art. 7 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców, którzy na dzień 30 września 2020 r. prowadzili działalność gospodarczą, oznaczoną według Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) 2007, jako rodzaj przeważającej działalności, kodami 47.71.Z, 47.72.Z, 47.81.Z, 47.82.Z, 47.89.Z, 49.39.Z, 56.10.A, 56.10.B, 56.21.Z, 56.29.Z, 56.30.Z, 59.11.Z, 59.12.Z, 59.13.Z, 59.14.Z, 59.20.Z, 74.20.Z, 77.2l.Z, 79.90.A, 82.30.Z, 85.5l.Z, 85.52.Z, 85.53.Z, 85.59.A, 85.59.B, 86.10.Z w zakresie działalności leczniczej polegającej na udzielaniu świadczeń w ramach lecznictwa uzdrowiskowego, o którym mowa w art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych, lub realizowanej w trybie stacjonarnym rehabilitacji leczniczej, 86.90.A, 86.90.D, 90.01.Z, 90.02.Z, 90.04.Z, 91.02.Z, 93.11.Z, 93.13.Z, 93.19.Z, 93.21.Z, 93.29.A, 93.29.B, 93.29.Z, 96.01.Z, 96.04.Z, i których przychód z tej działalności w rozumieniu przepisów podatkowych uzyskany w październiku albo listopadzie 2020 r. był niższy co najmniej o 40% w stosunku do przychodu uzyskanego odpowiednio w październiku albo listopadzie 2019 r.

W myśl art. 15zze4 ust. 4 ustawy o COVID-19: ustalenie prawa do dotacji następuje na wniosek mikroprzedsiębiorcy albo małego przedsiębiorcy, zawierający oświadczenia:

1. posiadaniu statusu mikroprzedsiębiorcy albo małego przedsiębiorcy;

2. o prowadzeniu na dzień 30 września 2020 r. działalności gospodarczej, o której mowa w ust. 1;

3. potwierdzające, że przychód z działalności uzyskany w październiku albo listopadzie 2020 r. był niższy co najmniej o 40% w stosunku do przychodu uzyskanego odpowiednio w październiku albo listopadzie 2019 r.;

4. o niezawieszeniu wykonywania działalności gospodarczej na okres obejmujący dzień 30 września 2020 r.

Wniosek, o którym mowa w ust. 4, mikroprzedsiębiorca i mały przedsiębiorca składają wyłącznie w formie elektronicznej do powiatowego urzędu pracy właściwego ze względu na swoją siedzibę, po ogłoszeniu naboru przez dyrektora powiatowego urzędu pracy, do dnia 31 stycznia 2021 r. (art. 15zze4 ust. 6 ustawy o COVID-19).

Z kolei zgodnie z art. 15zze4 ust. 15 ustawy o COVID-19: przychód z tytułu udzielonej dotacji na zasadach określonych w ust. 1 oraz w przypadku, o którym mowa w ust. 13, nie stanowi przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 29b, 46, 47a, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137.

Otrzymane dotacje zostały wypłacone ze środków Funduszu Pracy. Dotacje te nie korzystają ze zwolnienia określonego w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych – dotacje te nie stanowią przychodu w podatku dochodowym od osób fizycznych na podstawie

art. 15zze4 ust. 15 ustawy o COVID-19.

Zatem wyłączenie, o którym mowa w art. art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie znajduje w tej sprawie zastosowania. Tym samym – wydatki, które Zainteresowani sfinansowali ze środków omawianej dotacji, mogą zostać zaliczone do podatkowych kosztów uzyskania przychodów.

Reasumując – wydatki sfinansowane ze środków dotacji, otrzymanej na mocy art. 15 zze4 ustawy o COVID-19, stanowią dla Zainteresowanych – proporcjonalnie do posiadanych udziałów w zyskach Spółki – koszty uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym podlegają księgowaniu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, wpływając na zmniejszenie podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym.

W odniesieniu natomiast do wątpliwości Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wynagrodzeń sfinansowanych ze świadczeń otrzymanych na podstawie art. 15gga i art. 15ggb ustawy o COVID-19 Organ stwierdza, co następuje.

Zgodnie z art. 15gga ust. 1 ustawy o COVID-19: przedsiębiorca w rozumieniu art. 4 ust. 1 lub 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców, który na dzień 30 września 2020 r. prowadził działalność gospodarczą, oznaczoną według Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) 2007, jako rodzaj przeważającej działalności, kodami 47.71.Z, 47.72.Z, 47.81.Z, 47.82.Z, 47.89.Z, 49.39.Z, 56.10.A, 56.10.B, 56.21.Z, 56.29.Z, 56.30.Z, 59.11.Z, 59.12.Z, 59.13.Z, 59.20.Z, 59.14.Z, 74.20.Z, 77.21.Z, 79.90.A, 82.30.Z, 85.51.Z, 85.52.Z, 85.53.Z, 85.59.A, 85.59.B, 86.10.Z w zakresie działalności leczniczej polegającej na udzielaniu świadczeń w ramach lecznictwa uzdrowiskowego, o którym mowa w art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1662), lub realizowanej w trybie stacjonarnym rehabilitacji leczniczej, 86.90.A, 86.90.D, 90.01.Z, 90.02.Z, 90.04.Z, 91.02.Z, 93.11.Z, 93.13.Z, 93.19.Z, 93.21.Z, 93.29.A, 93.29.B, 93.29.Z, 96.01.Z, 96.04.Z, i którego przychód z tej działalności w rozumieniu przepisów podatkowych uzyskany w jednym z trzech miesięcy poprzedzających miesiąc złożenia wniosku był niższy w następstwie wystąpienia COVID-19 co najmniej o 40% w stosunku do przychodu uzyskanego w miesiącu poprzednim lub w analogicznym miesiącu roku poprzedniego, może zwrócić się z wnioskiem o przyznanie świadczeń na rzecz ochrony miejsc pracy ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych na dofinansowanie wynagrodzenia pracowników w rozumieniu art. 15g ust. 4.

Z kolei zgodnie z art. 15ggb ust. 1 ustawy o COVID-19: Rada Ministrów może, w celu przeciwdziałania COVID-19, w drodze rozporządzenia, przyznać ponowną wypłatę świadczeń na rzecz ochrony miejsc pracy, o których mowa w art. 15gga ust. 1 albo art. 15gga1 ust. 1, dla wszystkich albo niektórych przedsiębiorców, którzy otrzymali to świadczenie na podstawie art. 15gga ust. 1 albo art. 15gga1 ust. 1, lub przyznać to świadczenie innym przedsiębiorcom, mając na względzie okres obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii, skutki nimi wywołane, ograniczenia w prowadzeniu działalności wynikające z tych stanów oraz obszary życia gospodarczego i społecznego w szczególny sposób dotknięte konsekwencjami COVID-19.

Wniosek o przyznanie świadczeń na rzecz ochrony miejsc pracy jest składany w postaci elektronicznej za pomocą udostępnionego narzędzia do dyrektora wojewódzkiego urzędu pracy właściwego ze względu na siedzibę przedsiębiorcy i zawiera w szczególności:

1. informacje o wnioskowanej kwocie na dofinansowanie wynagrodzeń pracowników i liczbie pracowników, których to świadczenie dotyczy;

2. oświadczenie o prowadzeniu na dzień 30 września 2020 r. działalności gospodarczej, której mowa w ust. 1;

3. oświadczenie potwierdzające, że przychód z działalności gospodarczej uzyskany w jednym z trzech miesięcy poprzedzających miesiąc złożenia wniosku był niższy co najmniej o 40% w stosunku do przychodu uzyskanego w miesiącu poprzednim lub w analogicznym miesiącu roku poprzedniego;

4. oświadczenie o spełnianiu warunków, o których mowa w ust. 3;

5. oświadczenie o przeznaczeniu wnioskowanej kwoty na dofinansowanie wynagrodzeń pracowników objętych wnioskiem, z uwzględnieniem ust. 4 i 5;

6. oświadczenie, że przedsiębiorca na dzień sporządzenia wniosku sporządził zgodny ze stanem faktycznym wykaz pracowników objętych wnioskiem i jednocześnie zobowiązuje się dostarczyć wykaz na żądanie uprawnionego organu;

7. oświadczenie o niekorzystaniu w miesiącach, na które składany jest wniosek, z innej pomocy w formie dofinansowania wynagrodzeń pracowników udzielonej w celu przeciwdziałania negatywnym skutkom COVID-19.

W myśl art. 15gga ust. 25 ustawy o COVID-19: przychód z tytułu świadczeń na rzecz ochrony miejsc pracy nie stanowi dla przedsiębiorcy przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy podkreślić, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają regulacji jednoznacznie przesądzającej o wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów wydatków na wynagrodzenia pracowników sfinansowanych świadczeniem otrzymanym na zasadach określonych w art. 15gga ustawy o COVID-19. Brak jest podstaw do przyjęcia, że koszty wynagrodzenia pracowników pokryte świadczeniem niestanowiącym przychodów nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów. W szczególności, uzasadnieniem takiej konkluzji nie może być fakt wyłączenia przychodów z tytułu świadczeń na rzecz ochrony miejsc pracy z przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych na mocy art. 15gga ust. 25 ustawy o COVID-19.

Zatem wynagrodzenia pracownicze sfinansowane ze środków otrzymanych przez Spółkę na postawie art. 15gga i art. 15ggb ustawy o COVID-19 stanowią koszty uzyskania przychodów Zainteresowanych w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując – wynagrodzenia pracownicze sfinansowane ze środków otrzymanych przez Spółkę na postawie art. 15gga i art. 15ggb ustawy o COVID-19 stanowią dla Zainteresowanych – proporcjonalnie do posiadanych udziałów w zyskach Spółki – koszty uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym podlegają księgowaniu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, wpływając na zmniejszenie podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji należy stwierdzić, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego tą interpretację. Natomiast odwołanie się do publikacji podatkowych, jako że co do zasady nie stanowią one źródła prawa, także nie jest wiążące dla organu.

Interpretacja dotyczy zaistniałych stanów faktycznych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.