INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 sierpnia 2021 r. (data wpływu 17 sierpnia 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 17 sierpnia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek – uzupełniony pismem z 28 października 2021 r. (data wpływu 28 października 2021 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.
Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, w 2021 r. zawarł w ramach prowadzonej działalności umowę leasingu operacyjnego na zakup samochodu osobowego, używanego (wyprodukowanego w 2017 roku) na okres 3 lat o wartości brutto poniżej 100 tys. zł. Jest to jedyny samochód, jaki Wnioskodawca wykorzystuje w ramach prowadzonej działalności, samochód wykorzystywany jest w sposób tzw. mieszany (użytek także na cele prywatne), bez prowadzenia szczegółowego rejestru przejechanych kilometrów.
Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług), koszty rozlicza w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, dochody opodatkowane są podatkiem liniowym.
Wątpliwości Wnioskodawcy budzi to, czy poniższy sposób zaliczenia poszczególnych kosztów jest prawidłowy.
Ponadto w piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca udzielił odpowiedzi na następujące pytania:
Czy umowa leasingu spełnia warunki określone w art. 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
Umowa leasingu spełnia warunki określone w art. 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Czy samochód, o którym mowa we wniosku, spełnia definicję samochodu osobowego w myśl art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
Samochód, o którym mowa we wniosku, spełnia definicję samochodu osobowego w myśl art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Jakie koszty związane z zawarciem umowy leasingu i eksploatacją samochodu, o którym mowa we wniosku, zamierza Pan zaliczać do kosztów uzyskania przychodów?
Koszty, jakie Wnioskodawca zamierza zaliczać do kosztów uzyskania przychodu w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, to:
1. raty leasingowe,
2. ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej (OC), ubezpieczenie Auto-Casco (AC), ubezpieczenie następstw nieszczęśliwych wypadków (NNW),
3. koszty eksploatacyjne, w których zawiera się m.in. koszt paliwa, koszty napraw i serwisu oraz konserwacji samochodu, koszty części niezbędnych do wykonania napraw samochodu, koszty przeglądów serwisowych zalecanych przez producenta, koszty przeglądów wymaganych prawem, koszty wymian oleju i inny elementów eksploatacyjnych, takich jak filtrów, opon, elementów zawieszenia, oświetlenia.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.
Czy istnieje możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu części ponoszonych opłat w następującej wysokości?
1. w zakresie faktur (rat) leasingowych:
- PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych): 100% wartości netto faktury + 100% podatku VAT niepodlegającego odliczeniu (npo) stanowi koszt uzyskania przychodu w KPiR w ramach ustawy o podatku dochodowym,
2. w zakresie składek ubezpieczeniowych OC, AC, NNW;
- PIT: 100% wartości polisy stanowi koszt uzyskania przychodu w KPiR w ramach ustawy o podatku dochodowym,
3. w zakresie kosztów eksploatacyjnych (paliwo, zakup i serwis opon, dodatkowe wyposażenie samochodu – dywaniki samochodowe, bagażnik itp. materiały eksploatacyjne, serwis i konserwacja)
- PIT: 75% wartości netto faktury + 75% podatku VAT niepodlegającego odliczeniu (npo) stanowi koszt uzyskania przychodu w KPiR w ramach ustawy o podatku dochodowym.
Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z posiadaną wiedzą, koszty związane z zawartą umową w ramach prowadzonej działalności gospodarczej powinien rozliczyć następująco:
- faktury (raty) leasingowe – PIT: 100% wartości netto faktury + 100% podatku VAT niepodlegającego odliczeniu (npo) stanowi koszt uzyskania przychodu,
- składki ubezpieczeniowe OC, AC, NNW – 100% wartości polisy stanowi koszt uzyskania przychodu,
- koszty eksploatacyjne (paliwo, zakup i serwis opon, dodatkowe wyposażenie samochodu – dywaniki samochodowe, bagażnik, itp., materiały eksploatacyjne, serwis i konserwacja)
PIT: 75% wartości netto faktury + 75% podatku VAT niepodlegającego odliczeniu (npo) – stanowi koszt uzyskania przychodu.
Ponadto w uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że jego zdaniem sposób rozliczania kosztów samochodu osobowego powinien odbywać się następujący sposób
1. w zakresie faktur (rat) leasingowych:
- PIT: 100% wartości netto faktury + 100% podatku VAT niepodlegającego odliczeniu (npo) stanowi koszt uzyskania przychodu w KPiR w ramach ustawy o podatku dochodowym;
2. w zakresie składek ubezpieczeniowych OC, AC, NNW:
- PIT: 100% wartości polisy stanowi koszt uzyskania przychodu w KPiR w ramach ustawy o podatku dochodowym;
3. w zakresie kosztów eksploatacyjnych (paliwo, zakup i serwis opon, dodatkowe wyposażenie samochodu – dywaniki samochodowe, bagażnik itp. materiały eksploatacyjne, serwis i konserwacja)
- PIT: 75% wartości netto faktury + 75% podatku VAT niepodlegającego odliczeniu (npo) stanowi koszt uzyskania przychodu w KPiR w ramach ustawy o podatku dochodowym.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.
Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodów” zawarte we wskazanym przepisie oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z osiąganiem przychodów z tytułu działalności gospodarczej podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Należy zauważyć, że przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodów), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”, jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych można zasadnie stwierdzić, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo (przychód).
W związku z powyższym – kosztem uzyskania przychodu są wszelkie wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskanymi przychodami z tego źródła bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów i nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
W odniesieniu do działalności gospodarczej – kosztami uzyskania przychodów są racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia (zwiększenia) przychodów z danego źródła.
Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, winien – w myśl powołanego na wstępie przepisu – spełniać łącznie następujące warunki:
- pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami lub źródłem przychodów i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
- nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
- być właściwie udokumentowany.
Należy również podkreślić to, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą, w tym okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów.
Zasady opodatkowania stron leasingu reguluje natomiast rozdział 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Zgodnie z art. 23a pkt 1 tej ustawy: ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu – rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.
Z kolei pkt 2 omawianego przepisu stanowi, że: ilekroć w rozdziale jest mowa o podstawowym okresie umowy leasingu – rozumie się przez to czas oznaczony, na jaki została zawarta ta umowa, z wyłączeniem czasu, na który może być przedłużona lub skrócona; w przypadku zmiany strony lub stron tej umowy podstawowy okres umowy uważa się za zachowany, jeżeli inne postanowienia umowy nie uległy zmianie.
W myśl art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:
-
umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
-
umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
-
suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona
o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis
art. 19 stosuje się odpowiednio.
Zgodnie z art. 23b ust. 2 ww. ustawy: jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:
-
art. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
-
przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,
-
art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym
(Dz. U. z 1997 r. poz. 143, z 1998 r. poz. 1063 oraz z 1999 r. poz. 484 i 1178)
– do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 23f-23h.
W myśl art. 23b ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: w przypadku finansującego będącego spółką niebędącą osobą prawną ograniczenia, o których mowa w ust. 2, dotyczą także wspólników tych spółek.
W związku z powyższym, jeżeli zawarta umowa leasingu spełnia określone w art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunki oraz finansujący w dniu zawarcia umowy nie korzysta ze zwolnień wymienionych w art. 23b ust. 2 tej ustawy, to korzystający może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wszelkie poniesione koszty związane z przedmiotem umowy leasingu, w tym także wydatek związany z uiszczeniem wstępnej opłaty leasingowej.
Jednocześnie należy wskazać, że zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków z tytułu kosztów używania, stanowiącego własność podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, samochodu osobowego niebędącego składnikiem majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, oraz składek na ubezpieczenie takiego samochodu; te wydatki i składki w wysokości 20% stanowią jednak koszty uzyskania przychodu pod warunkiem, że samochód ten jest wykorzystywany również do celów związanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.
Natomiast na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 46a tej ustawy: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów 25% poniesionych wydatków, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu kosztów używania samochodu osobowego, innego niż określony w pkt 46, na potrzeby prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej – jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.
W tym miejscu należy wskazać także na art. 23 ust. 5f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym: w przypadku nieprowadzenia przez podatnika ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, uznaje się, że samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika.
Zgodnie z art. 23 ust. 5g tej ustawy: przepisu ust. 5f nie stosuje się, jeżeli podatnik na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie jest obowiązany do prowadzenia takiej ewidencji, z wyjątkiem przypadku, gdy brak tego obowiązku wynika z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług.
W myśl art. 23 ust. 1 pkt 47 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, innego niż określony w pkt 46, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia.
Oznacza to, że w przypadku opłacania składek na ubezpieczenie samochodu osobowego składki te stanowią koszt uzyskania przychodu tylko w części ustalonej od wartości samochodu nieprzekraczającej równowartości 150 000 zł z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia. Z tym, że przewidziane ograniczenie wysokości składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, które mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów dotyczy wyłącznie składek, których wysokość jest uzależniona od wartości samochodu.
Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów dotyczących samochodu osobowego opłat wynikających z umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy.
W myśl art. 23 ust. 5c tej ustawy: w przypadku samochodu osobowego oddanego do używania na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1, ograniczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 47a, stosuje się do tej części opłaty, która stanowi spłatę wartości samochodu osobowego.
Z tego względu limit 150 000 zł ma zastosowanie do tej części opłaty, która stanowi spłatę wartości samochodu osobowego – części kapitałowej raty leasingowej.
Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. W 2021 r. zawarł umowę leasingu operacyjnego na zakup samochodu osobowego na okres 3 lat o wartości brutto poniżej 100 000 zł. Samochód jest wykorzystywany w sposób mieszany (czyli także do celów prywatnych). Umowa leasingu spełnia warunki określone w art. 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Samochód spełnia definicję samochodu osobowego zawartą w art. 5a pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia, czy może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki związane z ratami leasingowymi, ubezpieczeniami oraz kosztami eksploatacyjnymi.
W kontekście tych wątpliwości należy wyjaśnić, że decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, przy czym każdy wydatek, poza wyraźnie wskazanym w ustawie, wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu. Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków należy wziąć pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodów, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodów.
Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ograniczają możliwości wykorzystywania na potrzeby działalności gospodarczej różnych środków transportu, w tym także samochodów osobowych. Warunkiem koniecznym dla uznania wydatków poniesionych na nabycie określonych składników majątku, w tym przypadku samochodu osobowego, za koszt uzyskania przychodów jest jego wykorzystywanie na potrzeby i w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Podkreślenia wymaga fakt, że – jak już wskazano – wykazanie związku przyczynowo-skutkowego między wykorzystywaniem samochodów a osiągniętymi przychodami spoczywa na podatniku. To on bowiem osiąga korzyści polegające na możliwości zaliczenia wydatków, poniesionych w związku z leasingiem samochodu osobowego i jego eksploatacją, do kosztów uzyskania przychodów i tym samym obniżeniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym.
Zatem, jeżeli samochód osobowy będący przedmiotem leasingu operacyjnego stanowi samochód osobowy wykorzystywany do celów mieszanych, to ponoszone wydatki na opłaty leasingowe będą stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o ile będą poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów i zostaną prawidłowo udokumentowane. Należy jednak mieć na uwadze ograniczenia, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 46-47a oraz art. 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zawarcie zatem umowy leasingu operacyjnego skutkuje tym, że Wnioskodawca do kosztów uzyskania przychodów może zaliczyć tę część opłat leasingowych (w części dotyczącej spłaty wartości samochodu – kapitałowych rat leasingowych), która proporcjonalnie do ceny samochodu nie przekracza 150 000 zł.
Skoro, jak wskazano we wniosku, wartość samochodu osobowego będącego przedmiotem leasingu nie przekracza 150 000 zł, to wskazane wydatki (tu: raty leasingowe) dotyczące tego samochodu mogą w całości zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.
Odnosząc się natomiast do możliwości uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów całości opłat związanych z ubezpieczeniem leasingowanego samochodu, należy wskazać, że skoro wartość tego samochodu nie przekracza 150 000 zł, to składki na ubezpieczenie samochodu osobowego OC, AC, NNW w całości stanowią koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności.
Co do kosztów eksploatacyjnych, w których zawiera się koszt paliwa, koszty napraw i serwisu oraz konserwacji samochodu, koszty części niezbędnych do wykonania napraw samochodu, koszty przeglądów serwisowych zalecanych przez producenta, koszty przeglądów wymaganych prawem, koszty wymiany oleju i innych elementów eksploatacyjnych, takich jak filtrów, opon, elementów zawieszenia, oświetlenia, w przypadku gdy wydatki te będą rozliczane zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 46a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów 75% tych wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego. Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów 25% poniesionych wydatków z tytułu kosztów używania samochodu osobowego (wydatków eksploatacyjnych), wykorzystywanego na potrzeby prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej – jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.
Odnosząc się natomiast do kwestii zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku od towarów i usług wynikającego z faktur za raty leasingowe oraz wydatki eksploatacyjne, należy wyjaśnić, że zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a tiret drugi ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług – jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej
i prawnej.
Z cytowanego przepisu wynika więc, że kosztem podatkowym może być podatek od towarów i usług w sytuacji, gdy – zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług – podatek naliczony nie może zostać odliczony od podatku należnego lub zwrócony.
Z kolei zgodnie z art. 23 ust. 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: poniesione wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 46 i 46a, oraz kwota, o której mowa w ust. 1 pkt 47a, obejmują także podatek od towarów i usług, który zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego, oraz naliczony podatek od towarów i usług, w tej części, w jakiej zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług.
Zatem do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawca może zaliczyć także – zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a tiret drugi ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – naliczony podatek od towarów i usług od ww. wydatków, którego nie odliczył od podatku należnego na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (50% tego podatku).
Należy także podkreślić, że w sytuacji gdy samochód osobowy jest wykorzystywany do celów mieszanych (czyli także do celów prywatnych), to podatnik podatku od towarów i usług, ustalając 75% limit wydatków eksploatacyjnych zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów, powinien wziąć pod uwagę uregulowania zawarte w ww. art. 23 ust. 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z tego przepisu wynika natomiast, że – obliczając kwotę wydatków eksploatacyjnych podlegającą ujęciu w kosztach uzyskania przychodów – Wnioskodawca uwzględnia też 50% kwoty naliczonego podatku od towarów i usług, która zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług nie podlega odliczeniu. Zatem Wnioskodawca w swoich obliczeniach uwzględnia kwotę netto wydatków eksploatacyjnych poniesionych na samochód osobowy, dolicza do niej 50% podatku od towarów i usług, który nie podlega odliczeniu, a następnie od tak ustalonej wielkości oblicza 75% wydatków stanowiących koszty uzyskania przychodów.
Reasumując – Wnioskodawca, z uwagi na fakt, że wartość samochodu osobowego będącego przedmiotem leasingu nie przekracza 150 000 zł, raty leasingowe w kwocie netto łącznie z nieodliczonym podatkiem od towarów i usług może w całości zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.
Również składki na ubezpieczenie samochodu osobowego OC, AC, NNW w całości stanowią koszt uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności.
Ustalając natomiast 75% limit wydatków eksploatacyjnych zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów, w których zawiera się koszt paliwa, koszty napraw i serwisu oraz konserwacji samochodu, koszty części niezbędnych do wykonania napraw samochodu, koszty przeglądów serwisowych zalecanych przez producenta, koszty przeglądów wymaganych prawem, koszty wymiany oleju i innych elementów eksploatacyjnych, takich jak filtrów, opon, elementów zawieszenia, oświetlenia, Wnioskodawca powinien w pierwszej kolejności do kwoty netto tych wydatków doliczyć 50% podatku od towarów i usług, który nie podlega odliczeniu, a następnie od tak ustalonej wielkości obliczyć 75% wydatków stanowiących koszty uzyskania przychodów.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.
Ponadto Organ informuje, że wniosek w zakresie podatku od towarów i usług będzie podlegał odrębnemu rozpatrzeniu.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
-
z zastosowaniem art. 119a;
-
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
-
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.