0112-KDIL2-2.4011.674.2021.2.MM

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 lipca 2021 r. (data wpływu 26 lipca 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 lipca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek – uzupełniony pismem z 18 października 2021 r. (data wpływu 18 października 2021 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest przedsiębiorcą prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą pod firmą (…) (dalej jako „(…)” lub „Wnioskodawca”).

W Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej (CEIDG (Centralna Ewidencja i Informacja o Działalności Gospodarczej)) Wnioskodawca ma przypisany m.in. kod 77.11.Z Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD (Polska Klasyfikacja Działalności)), obejmujący wynajem samochodów osobowych nieprzekraczających 3,5 tony, bez kierowcy.

W ramach zawieranych umów o najem i obsługę techniczną samochodu rajdowego (…) odpłatnie udostępnia zleceniodawcom określony w umowie samochód rajdowy z przeznaczeniem do wzięcia udziału m.in. w rajdach, oficjalnych testach przed rajdami oraz zawodach treningowych.

W świetle takich umów Wnioskodawca zobowiązany jest m.in. do: (i) dostarczenia sprawnego technicznie samochodu oraz kompletu wymaganych dokumentów samochodu, (ii) dostarczenia samochodu w określonym miejscu i czasie, a także asystowania w trakcie badania kontrolnego przed i po zawodach, (iii) obsługi serwisowej samochodu podczas rajdu, oficjalnych testów, w strefach tankowania itp., (iv) transportu samochodu w drodze na zawody, testy, treningi, a także (v) wykupienia odpowiedniej polisy ubezpieczeniowej.

W celu realizacji ww. umów Wnioskodawca zakupił samochód wyścigowy marki (…) o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, który nie podlega rejestracji w Polsce. Wnioskodawca planuje również zakupić w przyszłości kolejne samochody rajdowe o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony. Część z nich będzie rejestrowana, część nie będzie podlegać rejestracji z uwagi na brak przystosowania do jeżdżenia w „normalnym” ruchu drogowym m.in. poprzez brak części wyposażenia obowiązkowego dla pojazdów dopuszczonych do ruchu na drogach publicznych.

Nabywane pojazdy, zarówno podlegające, jak i niepodlegające rejestracji będą ujmowane przez Wnioskodawcę w ewidencji środków trwałych i poddane amortyzacji.

Pojazdy będą przeznaczone wyłącznie do odpłatnego wykorzystywania na podstawie umowy najmu.

W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca wskazał, że samochód wyścigowy, który Wnioskodawca zakupił/samochody rajdowe, które Wnioskodawca planuje zakupić, są pojazdami samochodowymi o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczonymi do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą i stanowią one samochody osobowe w rozumieniu art. 5a pkt 19a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia do podatkowych kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od nabywanych samochodów rajdowych (zarówno podlegających, jak i niepodlegających rejestracji) w pełnej wysokości – bez względu na ich wartość – na podstawie art. 23 ust. 5b ustawy o PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)?

Zdaniem Wnioskodawcy w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia do podatkowych kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od nabywanych samochodów rajdowych (zarówno podlegających, jak i niepodlegających rejestracji) w pełnej wysokości – bez względu na ich wartość – na podstawie art. 23 ust. 5b ustawy o PIT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Na podstawie art. 5a pkt 19a ustawy o PIT dla celów ww. ustawy samochodem osobowym jest co do zasady pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów Prawo o ruchu drogowym (dalej jako „u.p.r.d.”) o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 4 lit. b) ustawy o PIT, w przypadku samochodów osobowych (innych niż elektryczne) nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę 150 000 zł.

W świetle art. 23 ust. 5b ww. ustawy limitu nie stosuje się do odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, jeżeli ten samochód został oddany przez podatnika do odpłatnego używania na podstawie umowy leasingu, najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, a oddawanie w odpłatne używanie na podstawie takiej umowy stanowi przedmiot działalności podatnika.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 2 ustawy o PIT za środki trwałe podlegające amortyzacji uznaje się stanowiące własność podatnika, nabyte, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania m.in. środki transportu o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie m.in. umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu zwane środkami trwałymi.

W świetle powyższego, aby (…) mógł dokonać odliczenia kosztów uzyskania przychodów w formie odpisów amortyzacyjnych od pojazdów samochodowych w pełnej wysokości konieczne jest spełnienie łącznie następujących warunków:

- zakup pojazdu na własność (współwłasność),

- wprowadzenie pojazdu do ewidencji środków trwałych,

- dokonywanie odpisów amortyzacyjnych,

- oddanie pojazdu do odpłatnego używania na podstawie umowy najmu (krótko- lub długoterminowego) oraz

- oddanie pojazdu do odpłatnego używania na podstawie ww. umowy powinno stanowić przedmiot działalności (…).

Na marginesie warto wskazać, że chociaż przesłanka wprowadzenia pojazdu do ewidencji środków trwałych nie stanowi bezpośredniego wymogu stosowania wyłączenia z limitu, to w praktyce władz skarbowych pojawia się takie kryterium. Przykładem takiego stanowiska jest interpretacja indywidualna z dnia 24 maja 2019 r. wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, nr 0112-KDIL3-3.4011.93.2019.2.AA, w której stwierdza się, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyłącza stosowanie limitów (m.in. 150.000 zł) przewidzianych dla dokonywanych przez podatnika odpisów amortyzacyjnych, jeżeli samochód osobowy został oddany przez podatnika do odpłatnego używania na podstawie umowy leasingu, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, pod warunkiem że oddawanie w odpłatne używanie na podstawie takiej umowy stanowi przedmiot działalności gospodarczej podatnika. Przy czym to wyłączenie dotyczy tylko i wyłącznie samochodów osobowych wpisanych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W świetle powyższego (…) spełnia przesłanki do rozliczenia w kosztach pełnej wysokości odpisów amortyzacyjnych od samochodów rajdowych przeznaczonych do krótkoterminowego najmu.

Po pierwsze, nabyte pojazdy samochodowe stanowią/będą stanowić własność Wnioskodawcy.

Po drugie, po określeniu ich wartości początkowej będą one wprowadzane do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych oraz poddane amortyzacji. Dotyczy to obu rodzajów pojazdów, tzn. zarówno podlegających, jak i niepodlegających rejestracji, ponieważ oba rodzaje będą spełniać definicję środka trwałego jako kompletne i zdatne do użytku. Pojazdy podlegające rejestracji będą kompletne i zdatne do użytkowania w ruchu publicznym, a pojazdy niepodlegające rejestracji kompletne i zdatne do użytkowania na terenach innych niż drogi publiczne, np. zamknięte tory wyścigowe.

Po trzecie, pojazdy samochodowe stanowiące własność (…) będą oddane do odpłatnego użytkowania na podstawie umowy najmu krótkoterminowego (wraz z obsługą serwisową). Dodatkowe czynności serwisowe nie wpływają w żadnej mierze na klasyfikację umowy jako umowy najmu.

Po czwarte, w zakresie swojej działalności Wnioskodawca posiada wpis w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej (CEIDG) o kodzie PKD 77.11.Z, obejmujący m.in. wynajem samochodów osobowych nieprzekraczających 3,5 tony, bez kierowcy. Powyższy wpis formalnie potwierdza, że przedmiotem działalności (…) jest m.in. wynajem pojazdów (bez kierowcy).

Warto również odnotować, że omawiane pojazdy są przeznaczone wyłącznie do odpłatnego wykorzystywania na podstawie umowy najmu. W przerwach pomiędzy kolejnymi umowami pojazdy te nie są wykorzystywane w innych celach (w szczególności utrudnione byłoby użycie pojazdów niepodlegających rejestracji, których ograniczone wyposażenie nie pozwala ich używać w „normalnym” ruchu na drogach publicznych).

Tym samym, (…) jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą, polegającą na oddawaniu w odpłatne używanie pojazdów samochodów spełnia warunki do wyłączenia limitu kosztu uzyskania przychodów w zakresie samochodów rajdowych. Tym samym, odpisy amortyzacyjne od tych pojazdów mogą zostać ujęte w podatkowych kosztach uzyskania przychodów w pełnej wysokości.

Prawidłowość powyższego stanowiska znajduje potwierdzenie w uzasadnienie do nowelizacji wprowadzającej zmianę rozliczenia w kosztach uzyskania przychodów wydatków na pojazdy samochodowe. Zgodnie z celem nowelizacji, dodany ust. 5b w art. 23 ustawy o PIT przewiduje, iż limit ograniczenia wysokości łącznej sumy odpisów amortyzacyjnych do wysokości 150 tys. zł nie będzie stosowany do leasingodawców, wynajmujących i innych podmiotów, które prowadzą działalność w zakresie leasingu, wynajmu etc. samochodów osobowych.

W świetle powyższego (…) będzie uprawniony do zaliczenia do podatkowych kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od nabywanych samochodów rajdowych w pełnej wysokości – bez względu na ich wartość – na podstawie art. 23 ust. 5b ustawy o PIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione łącznie następujące warunki:

· wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika;

· poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów;

· pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;

· jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;

· został właściwie udokumentowany;

· wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 23 ust. 1

ww. ustawy.

Należy przy tym zaznaczyć, że sam fakt, że określony wydatek nie został wymieniony w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zawierającym katalog wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, nie przesądza automatycznie o możliwości uwzględnienia tego wydatku przy ustalaniu podstawy opodatkowania. Konieczne jest wykazanie związku ponoszonych kosztów z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą oraz uzyskiwanymi z tej działalności przychodami.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Ponadto należy mieć na względzie, że podatnik – uznając wydatek za koszt uzyskania przychodów – odnosi ewidentne korzyści, gdyż o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Zatem możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodów jest uzależniona od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien wiedzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła.

W zakresie obowiązków podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, na podstawie zgromadzonych dowodów, związku między poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodów, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym – związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodów bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem ich źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodów bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Należy przy tym zauważyć, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Treść art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Natomiast w myśl art. 22a ust. 1 tej ustawy: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem

art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

a) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

b) maszyny, urządzenia i środki transportu,

c) inne przedmioty

− o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 22a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Składnik majątku może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

- stanowi własność lub współwłasność podatnika,

- został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,

- jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania (jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem; przez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego jego użytkowania),

- przewidywany okres używania tego składnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),

- składnik ten jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 cyt. ustawy.

Z treści art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę:

a) 225 000 zł – w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 908 i 1086),

b) 150 000 zł – w przypadku pozostałych samochodów osobowych.

Stosownie natomiast do art. 23 ust. 5b tej ustawy: przepisu ust. 1 pkt 4 nie stosuje się do odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, jeżeli ten samochód został oddany przez podatnika do odpłatnego używania na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, a oddawanie w odpłatne używanie na podstawie takiej umowy stanowi przedmiot działalności podatnika.

Oznacza to, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyłącza stosowanie limitów (m.in. 150.000 zł) przewidzianych dla dokonywanych przez podatnika odpisów amortyzacyjnych, jeżeli samochód osobowy został oddany przez podatnika do odpłatnego używania na podstawie umowy leasingu, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, pod warunkiem że oddawanie w odpłatne używanie na podstawie takiej umowy stanowi przedmiot działalności gospodarczej podatnika. Przy czym, to wyłączenie dotyczy tylko i wyłącznie samochodów osobowych wpisanych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Należy zwrócić uwagę, że ustawa posługuje się w tym zakresie wyrazem „oddawanie”, wskazującym na powtarzalność czynności zawierania ww. rodzajów umów. Musi to być bowiem działalność mieszcząca się w podstawowym zakresie działalności przedsiębiorstwa, a nie działalność mająca charakter poboczny, akcesoryjny w stosunku do podstawowej (podstawowych rodzajów) działalności.

Z treści art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika: ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym – oznacza to pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

a) pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:

- klasyfikowanego na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub

- z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków,

b) pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,

c) pojazdu specjalnego, jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym, i jeżeli spełnione są również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:

- agregat elektryczny/spawalniczy,

- do prac wiertniczych,

- koparka, koparko-spycharka,

- ładowarka,

- podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,

- żuraw samochodowy,

- pojazdu samochodowego określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 86a ust. 16 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawiera umowy o najem i obsługę techniczną samochodu rajdowego i odpłatnie udostępnia zleceniodawcom określony w umowie samochód rajdowy z przeznaczeniem do wzięcia udziału m.in. w rajdach, oficjalnych testach przed rajdami oraz zawodach treningowych. W Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej Wnioskodawca ma przypisany m.in. kod 77.11.Z Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) obejmujący wynajem samochodów osobowych nieprzekraczających 3,5 tony, bez kierowcy. W świetle takich umów Wnioskodawca zobowiązany jest m.in. do: (i) dostarczenia sprawnego technicznie samochodu oraz kompletu wymaganych dokumentów samochodu, (ii) dostarczenia samochodu w określonym miejscu i czasie, a także asystowania w trakcie badania kontrolnego przed i po zawodach, (iii) obsługi serwisowej samochodu podczas rajdu, oficjalnych testów, w strefach tankowania itp., (iv) transportu samochodu w drodze na zawody, testy, treningi, a także (v) wykupienia odpowiedniej polisy ubezpieczeniowej. W celu realizacji tych umów Wnioskodawca zakupił samochód wyścigowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, który nie podlega rejestracji w Polsce. Wnioskodawca planuje również zakupić w przyszłości kolejne samochody rajdowe o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony. Część z nich będzie rejestrowana, część nie będzie podlegać rejestracji z uwagi na brak przystosowania do jeżdżenia w „normalnym” ruchu drogowym m.in. przez brak części wyposażenia obowiązkowego dla pojazdów dopuszczonych do ruchu na drogach publicznych. Nabywane pojazdy, zarówno podlegające, jak i niepodlegające rejestracji, będą ujmowane przez Wnioskodawcę w ewidencji środków trwałych i poddane amortyzacji. Jak wskazał Wnioskodawca, samochód wyścigowy, który zakupił, oraz samochody rajdowe, które Wnioskodawca planuje zakupić, stanowią samochody osobowe w rozumieniu art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się do tej sprawy, należy zaznaczyć, że w przypadku opisanym przez Wnioskodawcę zachodzi związek przyczynowo-skutkowy, dający podstawy do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków na zakup samochodu wyścigowego/samochodów rajdowych (przez odpisy amortyzacyjne).

Jednocześnie w tej sprawie znajdzie zastosowanie art. 23 ust. 5b w związku z art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy podatku dochodowym od osób fizycznych, które odnoszą się do zagadnienia podatkowego związanego z używaniem w działalności gospodarczej samochodu osobowego.

Należy wskazać, że opisane we wniosku samochody stanowią samochody osobowe w rozumieniu art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowią środki trwałe ujęte w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a także są przeznaczone wyłącznie do odpłatnego wykorzystywania na podstawie umowy najmu. Tym samym Wnioskodawca prowadzący działalność gospodarczą polegającą na oddawaniu w odpłatne używanie tych samochodów spełnia warunki do wyłączenia limitu kosztu uzyskania przychodów w tym zakresie na podstawie art. 23 ust. 5b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem odpisy amortyzacyjne od tych samochodów mogą zostać ujęte w podatkowych kosztach w pełnej wysokości.

Reasumując – Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od nabywanych samochodów rajdowych (zarówno podlegających, jak i niepodlegających rejestracji) w pełnej wysokości – bez względu na ich wartość – na podstawie art. 23 ust. 5b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji należy stwierdzić, że zapadła ona w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Interpretacja dotyczy:

- zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,

- zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.