0115-KDIT3.4011.619.2021.3.AWO

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 4 lipca 2021 r. (data wpływu 12 lipca 2021 r.) uzupełniony w dniu 14 października 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącym podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 lipca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 14 października 2021 r., o wydanie indywidualnej interpretacji dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

We wniosku tym, po uzupełnieniu, przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną, polskim rezydentem podatkowym. Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą pod nazwą `(...)`, NIP: …, która zajmuje się m.in realizacją projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków (PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) 41.10.Z) oraz wynajmem i zarządzaniem nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi (PKD 68.20.Z) - PKD wpisane do ewidencji CEIDG (Centralna Ewidencja i Informacja o Działalności Gospodarczej).

W dniach 17 listopada 2020 r. i 30 czerwca 2021 r. Wnioskodawczyni zakupiła prywatnie dwa lokale, które następnie wprowadziła do majątku prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Obecnie są one wykorzystywane w ramach prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej w celach niemieszkalnych. Lokale mieszczą się w tej samej (jednej) kamienicy przy ulicy `(...)` w `(...)` .

Wiedzę na temat historii kamienicy Wnioskodawczyni czerpie z ogólnodostępnych stron internetowych oraz dokumentów Urzędu Miasta. … kamienica pod dzisiejszym adresem `(...)` została wybudowana w latach … dla `(...)` `(...)`, bogatego kupca zajmującego się handlem …. Uległa zniszczeniu podczas II wojny światowej. W czasie wojny kamienica pod adresem `(...)` (po wojnie …) znajdowała się w tej części …, która została przemieniona w dzielnicę …. Dzięki tym okolicznościom historycznym wiele kamienic w tej okolicy przetrwało. Budynek frontowy wraz z oficynami i terenem posesji wpisane są do Rejestru Zabytków Nieruchomości Województwa … zgodnie z numerem decyzji … wydanej 12 listopada 2013 r. przez … Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków.

W latach 2015-2018 dokonano prac remontowych - gruntowną renowację i przebudowę kamienicy wskrzeszając jej dawną świetność i przeznaczając ją na pomieszczenia usługowe na parterze i mieszkalne na wyższych piętrach kamienicy. Stolarka drzwiowa i okienna została zachowana, a tam, gdzie było to konieczne, odtworzona na wzór oryginalnej. Podobnie postąpiono z żeliwnymi balustradami, część z nich zachowano i odnowiono, część zaś - pod okiem konserwatora zabytków - uzupełniono elementami możliwie odpowiadającymi realiom historycznym epoki. Polichromia w przejeździe bramnym została zabezpieczona. Jest ona w połowie odtworzona, natomiast druga połowa pozostanie w takim stanie, w jakim ją odnaleziono.

Aktualna księga wieczysta jest z 2007 r. w wyniku wyodrębnienia z innej księgi wieczystej. Typ księgi wieczystej z 2007 r. zmieniono w związku z przekształceniem użytkowania wieczystego gruntu w prawo własności na podstawie decyzji Prezydenta Miasta … z …, numer decyzji ….

Lokale po zakupie Wnioskodawczyni wprowadziła do firmy, wpisała do ewidencji środków trwałych i rozpoczęła ich amortyzację stosując indywidualną stawkę amortyzacyjną, o której mowa w art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej jako: „ustawa PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)”) przez okres 10 lat (tj. stawkę amortyzacji w wysokości 10%), gdyż przed nabyciem przez Wnioskodawczynię budynek, w którym są lokale był wykorzystywany przez poprzednich właścicieli zarówno w celach mieszkalnych, jak i niemieszkalnych przez okres ponad stu lat. Pomieszczenia, które nabyła Wnioskodawczyni w 2020 r. i 2021 r. były kompletne i zdatne do użytku po ich wyremontowaniu w latach 2015-2018. W dniu 14 lutego 2017 r. została wydana Decyzja o pozwoleniu na użytkowanie przez `(...)` Inspektorat Nadzoru Budowlanego dla miasta ….

W uzupełnieniu wniosku wskazano natomiast, że:

1. forma opodatkowania prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej to podatek dochodowy liniowy,

2. lokale mają status odrębnych nieruchomości (Lokal Lu4 ma wydzieloną księgę wieczystą, a przy zakupie lokalu Lu5 - został złożony wniosek o wyodrębnienie. Na chwilę obecną czeka się około roku na rozpatrzenie wniosku o odrębną księgę wieczystą),

3. zakupione lokale to dwa odrębne środki trwałe,

4. Lu4 - przyjęcie środka trwałego 18 listopada 2020 r. (zakup 17 listopada 2020 r.)

Lu5 - przyjęcie środka trwałego 30 czerwca 2021 r. (zakup 30 czerwca 2021 r.),

5. każdy ze wskazanych lokali (Lu4 i Lu5) jest wprowadzony do ewidencji środków trwałych po raz pierwszy (odpowiedź Wnioskodawczyni na pytanie, czy każdy ze wskazanych lokali jest przez Wnioskodawczynię wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych po raz pierwszy),

6. każdy z lokali (Lu4 i Lu5) w momencie nabycia miał charakter niemieszkalny, użytkowy.

7. Wnioskodawczyni nie dokonywała zmiany charakteru lokali po ich nabyciu. Każde z lokali w dniu nabycia było niemieszkalne, ich cel był użytkowy – pozamieszkalny. Znajdują się na parterze budynku.

8. KŚT: 121 (odpowiedź Wnioskodawczyni na pytanie, pod jakim symbolem KŚT (rozporządzenia z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) – Dz. U z 2016, poz. 1864 każdy z opisanych lokali został przez Wnioskodawczynię wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych),

9. Wybudowana kamienica w latach 1893-1894 przetrwała II wojnę światową, ale poodpadały tynki, zniszczono balkony, a wnętrza pozostawiały wiele do życzenia. Kamienica, która została wybudowana ponad 100 lat temu została wyremontowana, a nie wybudowana na nowo (odpowiedź Wnioskodawczyni na następujący zakres wezwania: jak należy rozumieć następujące wskazania:

a) „Uległa zniszczeniu podczas II wojny światowej” (treść wniosku),

b) „odbudowywania budynku” (treść Pani własnego stanowiska w sprawie).

We wniosku wskazała Pani, że:

„… kamienica pod dzisiejszym adresem `(...)`. została wybudowana w latach … dla `(...)` `(...)`, bogatego kupca zajmującego się handlem …. Uległa zniszczeniu podczas II wojny światowej. W czasie wojny kamienica pod adresem `(...)` (po wojnie …) znajdowała się w tej części …, która została przemieniona w dzielnicę …. Dzięki tym okolicznościom historycznym wiele kamienic w tej okolicy przetrwało. Budynek frontowy wraz z oficynami i terenem posesji wpisane są do Rejestru Zabytków Nieruchomości Województwa … zgodnie z nr decyzji … wydana … przez … Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków. W 2015-2018 roku dokonano prac remontowych - gruntowną renowację i przebudowę kamienicy wskrzeszając jej dawną świetność i przeznaczając ją na pomieszczenia usługowe na parterze i mieszkalne na wyższych piętrach kamienicy.

W części wniosku poświęconej własnemu stanowisku wskazała Pani natomiast m.in., że: „Lokale niemieszkalne są składowymi kamienicy mimo późniejszych remontów, odbudowywania budynku”.

Z tego względu, tutejszy organ konfrontując te dwa wskazania nie wie co konkretnie one wyrażają/jak należy je odczytywać. Z jednej bowiem strony podaje Pani – ogólnie - że: kamienica „Uległa zniszczeniu podczas II wojny światowej”, a z drugiej, że: „W czasie wojny kamienica pod adresem `(...)` (po wojnie …) znajdowała się w tej części …., która została przemieniona w dzielnicę …. Dzięki tym okolicznościom historycznym wiele kamienic w tej okolicy przetrwało”, tj. nie wskazuje Pani – konkretnie - czy będąca przedmiotem wniosku kamienica również „przetrwała”. Natomiast we własnym stanowisku w sprawie podnosi Pani okoliczność „odbudowy budynku”. Z powyższych przyczyn niezbędne jest doprecyzowanie wniosku w tym zakresie (litery a i b)).

10. Kamienica nie została zburzona. W ramach prac remontowych wzmocniono fundamenty, stropy i ściany. Zaadaptowano strych na cele mieszkalne.

(odpowiedź Wnioskodawczyni na pytania: A) czy opisana kamienica została w jakimkolwiek okresie zburzona/wyburzona? Proszę przybliżyć datę/podać rok tego zdarzenia? B) W przypadku pozytywnej odpowiedzi na powyższe pytanie proszę również: - przybliżyć datę/podać rok (ponownego) wzniesienia tej kamienicy, - podać, czy po tej dacie kamienica była wykorzystywana/używana przez jej właściciela i jak długo/od jakiej daty to wykorzystywanie/użytkowanie trwało).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wobec zaistniałego stanu faktycznego związanego z nabyciem przez Wnioskodawczynię lokali użytkowych w przedwojennej kamienicy, która przeszła gruntowany remont Wnioskodawczyni ma prawo zastosować stawkę amortyzacji w wysokości 10% rocznie na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Przedstawiając własne stanowisko Wnioskodawczyni wskazała, że - w Jej ocenie - na podstawie art. 22j ustawy PIT, wobec dwóch zakupionych lokali Wnioskodawczyni będzie mogła zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%, skoro kamienica jest użytkowana ponad 100 lat, stanowi jedną całość jako budynek wzniesiony i oddany do używania w XIX wieku.

Wnioskodawczyni podkreśliła, że lokale niemieszkalne są składowymi kamienicy mimo późniejszych remontów, odbudowywania budynku.

Wnioskodawczyni podała, że nie ulega wątpliwości, że został spełniony określony w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunek używania lokalu przed wprowadzeniem go przez Wnioskodawczynię do ewidencji środków trwałych, konieczny dla zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Wnioskodawczyni wskazała, że ustawodawca, nie określił katalogu dowodów właściwych dla potwierdzenia okresu używania danego budynku lub lokalu niemieszkalnego, więc nie ulega wątpliwości, że za wystarczający dowód będą stanowić ogólnodostępne strony internetowe opisujące historię kamienicy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

- pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

- być właściwie udokumentowany,

- nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22 ust. 8 cytowanej ustawy, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Definicja środków trwałych - dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych - określona została w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - poprzez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe podlegające amortyzacji, oraz w art. 22c tej ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2. maszyny, urządzenia i środki transportu,

3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Na podstawie art. 22c pkt 2 wskazanej ustawy, amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Zatem, budynki (lokale) mieszkalne podlegają amortyzacji, o ile podatnik podejmie decyzję o ich amortyzowaniu. Amortyzacji nie podlegają zaś grunty oraz udział w gruncie przypadający na wyodrębniony lokal mieszkalny.

Co do zasady składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 - art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 - art. 22n ust. 4 wskazanej wyżej ustawy.

Stosownie do treści art. 22h ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z ustępem drugim tego artykułu (art. 22h ust. 2 wskazanej ustawy), podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W myśl art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 4 tej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż - dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% – 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Wskazać w tym miejscu należy, że sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864), określony środek zostanie zakwalifikowany. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. Wskazać przy tym należy, że kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam Podatnik. Kwestii tej nie regulują przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej. Podatnik, w przypadku wątpliwości dotyczących odpowiedniej klasyfikacji, może zwrócić się o dokonanie klasyfikacji do Urzędu Statystycznego.

Jak wynika z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, budynki (lokale) niemieszkalne amortyzuje się według stawki 2,5%.

Z powyższych względów, indywidualną stawkę amortyzacyjną dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% można ustalić, jeżeli wskazane budynki/lokale nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez Podatnika, a ponadto spełniają równocześnie jeden z warunków przewidzianych w tym przepisie, czyli są używane lub ulepszone.

Należy przy tym przyjąć, że przez używanie środka trwałego dla potrzeb tego przepisu rozumie się jego eksploatowanie (użytkowanie) przed dniem nabycia przez Podatnika. Oznacza to, że aby zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla budynku/lokalu niemieszkalnego, dla którego stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji, Podatnik musi wykazać, że ten budynek/lokal był wcześniej używany.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że:

- w dniach 17 listopada 2020 r. i 30 czerwca 2021 r. Wnioskodawczyni zakupiła prywatnie dwa lokale, które następnie wprowadziła do majątku prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Obecnie są one wykorzystywane przez Wnioskodawczynię ramach prowadzonej działalności gospodarczej w celach niemieszkalnych,

- Lokale mieszczą się w tej samej (jednej) kamienicy,

- Wnioskodawczyni po zakupie wprowadziła Lokale do firmy, wpisała do ewidencji środków trwałych i rozpoczęła ich amortyzację stosując indywidualną stawkę amortyzacyjną, o której mowa w art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez okres 10 lat (tj. stawkę amortyzacji w wysokości 10%), gdyż przed nabyciem przez Wnioskodawczynię budynek, w którym są lokale był wykorzystywany przez poprzednich właścicieli zarówno w celach mieszkalnych, jak i niemieszkalnych przez okres ponad stu lat,

- pomieszczenia, które nabyła Wnioskodawczyni w 2020 r. i 2021 r. były kompletne i zdatne do użytku po ich wyremontowaniu w latach 2015-2018,

- lokale mają status odrębnych nieruchomości,

- zakupione lokale to dwa odrębne środki trwałe,

- każdy ze wskazanych lokali jest wprowadzony do ewidencji środków trwałych po raz pierwszy,

- każdy z lokali w momencie nabycia miał charakter niemieszkalny, użytkowy,

- Wnioskodawczyni nie dokonywała zmiany charakteru lokali po ich nabyciu. Każde z lokali w dniu nabycia było niemieszkalne, ich cel był użytkowy – pozamieszkalny. Znajdują się na parterze budynku,

- każdy z opisanych lokali został przez Wnioskodawczynię wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych pod symbolem KŚT: 121.

Ustosunkowując się wprost do zadanego pytania należy zatem wskazać, że ustawodawca w przepisie art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określił minimalne okresy dokonywania odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek indywidualnych, określając tym samym maksymalne stawki amortyzacyjne. Dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% minimalny okres amortyzacji należy ustalić poprzez pomniejszenie okresu 40 lat o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania budynku po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika. Ponadto okres amortyzacji nie może być krótszy niż lat 10. Oznacza to, że stawkę amortyzacji 10% Podatnik może zastosować jedynie w przypadku, gdy od dnia oddania przedmiotowego budynku (lokalu) niemieszkalnego do używania do jego wprowadzenia do ewidencji środków trwałych minęło przynajmniej 40 lat.

Tym samym, w przypadku nabycia przez Wnioskodawczynię opisanych lokali niemieszkalnych oraz wykorzystywania ich dla celów działalności gospodarczej, Wnioskodawczyni może amortyzować te lokale − po raz pierwszy wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez Wnioskodawczynię – przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej, według zasad określonych w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. według stawki nie wyższej niż 10% (jak podała Wnioskodawczyni: „przed nabyciem przez Wnioskodawczynię budynek, w którym są lokale był wykorzystywany przez poprzednich właścicieli zarówno w celach mieszkalnych, jak i niemieszkalnych przez okres ponad stu lat”).

Z powyższych względów, stanowisko Wnioskodawczyni, w świetle którego na podstawie art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wobec dwóch zakupionych lokali będzie mogła zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% – należało uznać za prawidłowe.

Należy przy tym jednak podkreślić, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie reguluje kwestii dokumentowania używania danego lokalu niemieszkalnego. Jak słusznie zauważyła Wnioskodawczyni (argumentując własne stanowisku w sprawie) ustawodawca nie określił katalogu dowodów właściwych dla potwierdzenia okresu używania danego budynku lub lokalu niemieszkalnego. Ogólną zasadą dokonywania wpisów do urządzeń księgowych jest natomiast dokonywanie ich na podstawie prawidłowych i rzetelnych dowodów.

Zasady udowadniania okoliczności faktycznych w postępowaniu podatkowym normuje Ordynacja podatkowa. Na mocy art. 180 § 1 tej ustawy, jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. W szczególności dowodami w postępowaniu podatkowym mogą być w szczególności księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku działalności analitycznej Krajowej Administracji Skarbowej, czynności sprawdzających, kontroli podatkowej lub kontroli celno-skarbowej oraz materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe. (art. 181 Ordynacji podatkowej).

Końcowo zastrzec również należy, że to na Wnioskodawczyni ciąży obowiązek udowodnienia, że wskazane we wniosku lokale były wcześniej używane. Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na Podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi On dla siebie korzystne skutki prawne. Zaliczając określony wydatek do kosztów uzyskania przychodów, Podatnik stosuje przepis prawa podatkowego o charakterze materialnoprawnym, tj. uznaje, że zaistniałe po Jego stronie okoliczności wypełniają hipotezę określonej normy prawnej (mieszczą się w zakresie zastosowania danej normy prawnej/danego przepisu). Podejmując decyzję o zastosowaniu danego przepisu prawa podatkowego, Podatnik musi liczyć się również z koniecznością - mogącą się pojawić na etapie ewentualnych postępowań podatkowych lub kontrolnych - przedstawienia dowodów potwierdzających prawidłowość danej czynności.

Interpretacja dotyczy przedstawionego przez Wnioskodawczynię stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego**,** za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko˗Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.