0115-KDIT3.4011.578.2021.2.JG

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 21 czerwca 2021 r. (data wpływu 28 czerwca 2021 r.) – uzupełnionym 6 września 2021 r. (data wpływu) – o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości ustalenia wartości początkowej zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

28 czerwca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w ww. zakresie. Wniosek uzupełniony został 6 września 2021 r.

W ww. wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej w dniu 13.05.2021 r. Wcześniej Wnioskodawca nie prowadził działalności gospodarczej.

W dniu 28.08.2009 r. zakupił mieszkanie o powierzchni 37,10 m² przy ul. O. w K. za łączną kwotę (wliczając w to podatki od czynności cywilnoprawnych, opłatę sądową i taksę notarialną) równą 169 200 zł. Mieszkanie wymagało jednak gruntownego remontu - wymiany drzwi i okien, instalacji wodno-kanalizacyjnej, instalacji elektrycznej, wyburzenia niektórych ścian, położenia parkietów i płytek podłogowych, położenia gładzi i wymalowania wszystkich pomieszczeń. Mieszkanie było nisko wycenione ze względu na kiepski stan jaki to mieszkanie ówcześnie miało, co zostało potwierdzone zapisem w akcie notarialnym: „lokal ten wymaga przeprowadzenia generalnego remontu, w tym remontu wszystkich pomieszczeń lokalu łącznie z wymianą podłóg, okien, instalacji gazowej, wodnej i elektrycznej, a także drzwi zewnętrznych".

Po tylu latach Wnioskodawca nie posiada jednak dokumentacji poniesionych przez niego kosztów materiałów i robocizny.

Obecną wartość mieszkania, na podstawie podobnych ofert na rynku, Wnioskodawca szacuje na kwotę 330 000 - 360 000 zł.

Wnioskodawca chciałby wykorzystywać część tego mieszkania w postaci jednego pokoju w działalności gospodarczej. Dla celów obliczania amortyzacji zamierza On przyjąć proporcjonalną do metrażu pokoju przeznaczonego na działalność gospodarczą wartość mieszkania obliczoną poprzez wycenę z uwzględnieniem cen rynkowych środka trwałego z grudnia 2020 r. z uwzględnieniem stanu i stopnia zużycia zgodnie z art. 22g ust 8 ustawy o podatku od osób fizycznych.

Natomiast w uzupełnieniu, które wpłynęło do organu 6 września 2021 r. na wezwanie organu Wnioskodawca udzielił poniższych informacji:.

- Działalność Wnioskodawcy związana jest przede wszystkim z szeroko rozumianą produkcją filmową. W ramach działalności reżyseruje i produkuje filmy reklamowe, reportaże, filmy ze spektakli teatralnych, teledyski, pisze scenariusze i zajmuje się montażem wideo. Dodatkowo działalność obejmuje usługi powiązane z fotografią i scenografią.

- Wnioskodawca jest jedynym właścicielem lokalu przy ul. O. w K.?

- Od 2009 roku Wnioskodawca mieszka we wspomnianym mieszkaniu. Pokój, który ma służyć jako studio do montażu wideo był wykorzystywany do celów prywatnych.

- Mieszkanie nie podlegało wcześniej amortyzacji w żaden sposób.

- Mieszkanie składa się z 2 pokoi, kuchni i łazienki. Pokój, w którym Wnioskodawca zamierza wykorzystywać do działalności gospodarczej (studio montażowe) ma ok. 8,6 m². Drugi pokój, w którym będzie realizował własne cele mieszkaniowe ma powierzchnię ok. 15,2 m².

- W pokoju wykorzystywanym na działalność przede wszystkim znajduje się studio do montażu wideo (biurko, komputer, monitor, głośniki). Przechowywany jest również sprzęt filmowy (kamera, obiektywy, akcesoria, statywy, twarde dyski z materiałem filmowym, światło filmowe). Pokój służy również do pracy biurowej potrzebnej do prowadzenia działalności oraz do pracy stricte koncepcyjnej i kreatywnej (pisanie scenariuszy filmowych, przygotowywanie storyboardów itp.).

- Wydatki na remont mieszkania przy ul. O. Wnioskodawca poniósł zaraz po zakupie mieszkania - w 2009 roku.

- Wnioskodawca nie posiada dokumentów potwierdzających poniesienie wydatków na remont. Od czasu remontu minęło 12 lat i Wnioskodawca nie archiwizował tak długo rachunków. Były to wydatki prywatne i żadne przepisy nie obligowały go do przechowywania tego typu dokumentacji. Wnioskodawca nie planował wówczas zakładania działalności gospodarczej, a tym bardziej wykorzystywania wspomnianego lokalu czy pokoju przy prowadzeniu działalności.

- Wnioskodawca zaczął używać wspomnianej części mieszkania w ramach działalności gospodarczej pod koniec czerwca 2021. Wtedy też (tj. 30.06.2021) wprowadził ją do ewidencji środków trwałych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy przyjęcie do amortyzacji wartości początkowej części mieszkania wg cen rynkowych mieszkań z grudnia 2020 r. z uwzględnieniem stanu i stopnia zużycia zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe?

Zdaniem Wnioskodawcy, jako wartość początkową do amortyzacji części mieszkania przeznaczonego na prowadzenie działalności gospodarczej, może on przyjąć proporcjonalną do metrażu pokoju przeznaczonego na działalność gospodarczą wartość mieszkania, obliczoną poprzez wycenę z uwzględnieniem cen rynkowych środka trwałego z grudnia 2020 r. z uwzględnieniem stanu i stopnia zużycia zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy o podatku od osób fizycznych. Cena nabycia, która jest w akcie notarialnym bardzo niska (169 200,00 zł). Mieszkanie było bardzo nisko wycenione ze względu na kiepski stan jaki to mieszkanie ówcześnie miało, co zostało potwierdzone zapisem w akcie notarialnym: "lokal ten wymaga przeprowadzenia generalnego remontu, w tym remontu wszystkich pomieszczeń lokalu łącznie z wymianą podłóg, okien, instalacji gazowej, wodnej i elektrycznej, a także drzwi zewnętrznych".

Poniesione nakłady na remont i ulepszenie spowodowały, że mieszkanie zostało przystosowane do zamieszkania. Nie posiada on dokumentów potwierdzających poniesione wydatki, gdyż skończyły się gwarancje na przeprowadzone roboty (było to ponad 10 lat temu). Cena nabycia jest nieadekwatna do wartości mieszkania po remoncie ani wtedy ani teraz. Wnioskodawca szacuje, że obecna cena rynkowa tego mieszkania w tym stanie technicznym jest warta ok. 330 000-360 000 zł. Wnioskodawca uważa, że ta sytuacja jest szczególna, mieszkanie było w kiepskim stanie i musiało zostać doprowadzone do stanu, w którym można mieszkać. Do tej pory, od nabycia przez niego tego mieszkania - mieszkanie to nie było przez niego wykorzystywane w działalności gospodarczej.

Wnioskodawca nie posiada stosownych dokumentów stwierdzających wartość poniesionych wydatków, które mógłby zsumować i dodać do ceny nabycia, dlatego zdaniem Wnioskodawcy może On ustalić jego wartość zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że: za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się: w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia. Przy czym zgodnie z art. 22g ust. 3 tej ustawy: Za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku. "W myśl powołanego przepisu - na prawidłowe ustalenie wartości początkowej środka trwałego będą miały wpływ wszelkie wydatki mające związek z jego przystosowaniem do stanu kompletności i zdatności do użytku w dniu przyjęcia do używania. W związku z tym do wartości początkowej środka trwałego należy zaliczyć zarówno wydatki poniesione na jego zakup, jak również wydatki związane z jego remontem poniesione do dnia przyjęcia tego środka trwałego do używania." Zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia. Chciałbym jeszcze raz podkreślić, że nie wykorzystywałem tego mieszkania w działalności gospodarczej i nie mogłem przypuszczać, że będę to mieszkanie amortyzować, a zatem nie miałem obowiązku gromadzenia faktur oraz innych dokumentów potwierdzających wysokość poniesionych wydatków związanych z remontem mieszkania. Na potwierdzenie mojego stanowiska podaję numer przykładowej interpretacji indywidualnej dostępnej na portalu mfgov.pl: 481197/1, sygnatura: ILPB4/4511-1-2/16-2/BC

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128, ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

- musi pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

- musi nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

- musi być właściwie udokumentowany.

Przepis art. 22 ust. 8 ww. ustawy stanowi, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Definicja środków trwałych - dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych - określona została w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, podlegające amortyzacji oraz w art. 22c ww. ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2. maszyny, urządzenia i środki transportu,

3. inne przedmioty

- przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Zatem, budynki (lokale) mieszkalne podlegają amortyzacji, o ile podatnik podejmie decyzję o ich amortyzowaniu. Amortyzacji nie podlegają zaś grunty oraz udział w gruncie przypadający na wyodrębniony lokal mieszkalny.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W myśl art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Stosownie do art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową, lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór (`(...)`).

Powyższa regulacja określa więc moment rozpoczęcia dokonywania odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych wprowadzonych do ewidencji oraz

Sposób ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która stanowi podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych, określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

W myśl art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

W myśl powołanego przepisu - co do zasady - na prawidłowe ustalenie wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będą miały wpływ kwota należna zbywcy, jak i wszelkie wydatki mające związek z jego przystosowaniem do stanu kompletności i zdatności do użytku w dniu przyjęcia do używania. Zatem wartość początkową ustala się według wydatków faktycznie poniesionych na ich nabycie. Jednocześnie przepisy dają możliwość ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych według ich wartości rynkowej.

Zgodnie z art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Z cyt. powyżej przepisu wynika więc, że jeżeli środek trwały zostaje ulepszony, powoduje to konieczność powiększenia jego wartości początkowej o sumę wydatków poniesionych w związku z tym ulepszeniem. W efekcie poniesione wydatki nie będą stanowiły bezpośrednio kosztów uzyskania przychodów.

Przez ulepszenie środków trwałych należy rozumieć:

- przebudowę, czyli zmianę (poprawienie) istniejącego stanu środków trwałych na inny,

- rozbudowę, tj. powiększenie (rozszerzenie) składników majątkowych, w szczególności budynków i budowli, linii technologicznych itp.,

- rekonstrukcję, tj. odtworzenie zużytych całkowicie lub częściowo składników majątku,

- adaptację, tj. przystosowanie (przerobienie) składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż ten, do którego był pierwotnie przeznaczony albo nadania mu nowych cech użytkowych,

- modernizację, tj. unowocześnienie środka trwałego.

Koszty uzyskania przychodów mogą natomiast stanowić wydatki poniesione na remont składnika majątku, zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Istotą remontu jest wykonanie prac przywracających pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, niezwiększających jego wartości początkowej. Remontem jest zatem przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego poprzez wymianę zużytych składników technicznych, nie powodujące jednak zmian w użytkowaniu, przeznaczeniu i konstrukcji tego obiektu. Remont środka trwałego powinien zmierzać do zachowania jego dotychczasowej substancji. Konsekwencją remontu ma być utrzymanie środka trwałego we właściwym stanie technicznym i użytkowym.

Różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych. Za remont nie mogą być więc uznane prace, w wyniku, których powstają nowe elementy. Należy również zauważyć, że remont nie został wymieniony w art. 22g ust. 17 ustawy, co oznacza, że remont nie mieści się w pojęciu ulepszenie. Zatem, co do zasady, wydatki na remont środka trwałego, a więc odtworzenie pierwotnej wartości użytkowej oraz inne wydatki, które nie mają charakteru ulepszenia w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie muszą być zaliczone do jego wartości początkowej. Tym samym mogą być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Powyższa zasada nie dotyczy jednak przypadku, w którym nakłady zostały poniesione przed oddaniem środka trwałego do używania (co miało miejsce w niniejszej sprawie), zaś ich celem było przystosowanie tego środka do używania, tj. do celów mieszkalnych. Takie wydatki powinny zwiększać wartość początkową środka trwałego. Mogą zatem wpływać na wysokość kosztów uzyskania przychodów, ale tylko poprzez odpisy amortyzacyjne, a nie bezpośrednio.

Stosownie do treści art. 22g ust. 8 ww. ustawy jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio (art. 22g ust. 16 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 19 ust. 3 ww. ustawy, wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Należy jednak zauważyć, że możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego w drodze wyceny dokonanej przez podatnika stanowi sytuację szczególną, wyjątek od obowiązującej zasady ustalania tej wartości według ceny nabycia. Niemożliwość ustalenia wartości początkowej zgodnie z ww. generalną zasadą powinna przy tym mieć charakter obiektywny, a więc dotyczyć tych sytuacji, w których podatnik nie posiada, bo nie musiał posiadać stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego wydatków na nabycie środka trwałego i jego przystosowanie do używania (dotyczy np. nabycia określonego składnika majątku w ramach prywatnego majątku i następnie przekazania go do działalności gospodarczej).

Jednocześnie wskazać należy, że możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego w oparciu o wycenę dokonaną przez podatnika, zgodnie z cyt. art. 22g ust. 8 ww. ustawy, może mieć miejsce jedynie w przypadku, gdy środek trwały został nabyty w drodze kupna.

Zgodnie z wolą ustawodawcy w przypadku nabycia środków trwałych w drodze kupna zasadą jest przyjmowanie za ich wartość początkową ceny ich nabycia. Jedynie gdy nie można ustalić tej ceny, a środki trwałe nabyte zostały przez podatnika przed dniem założenia ewidencji, ich wartość początkową przyjmuje się na podstawie wyceny. Z powyższego wynika, że w odniesieniu do środków trwałych nabytych przez podatnika dokonanie przez niego wyceny na podstawie art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych możliwe jest wyłącznie, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia. Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z generalną zasadą winna mieć przy tym charakter obiektywny, a więc w szczególności dotyczyć tych sytuacji, w których podatnik rzeczywiście nie posiada - bo nie musi (nie musiał) posiadać stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych na nabycie, remont i przystosowanie określonego środka trwałego, wydatków.

Jak wynika z opisanego we wniosku stanu faktycznego Wnioskodawca zakupił mieszkanie w 2009 r. W związku z jego stanem dokonał jego gruntownego remontu zaraz po zakupie mieszkania - w 2009 roku. Wnioskodawca nie posiada dokumentów potwierdzających ponoszenie wydatków na remont. Od czasu remontu minęło 12 lat i nie archiwizował tak długo rachunków. Były to wydatki prywatne i żadne przepisy nie obligowały go bowiem do przechowywania tego typu dokumentacji. Wnioskodawca nie planował wówczas zakładania działalności gospodarczej, a tym bardziej wykorzystywania wspomnianego lokalu czy pokoju do prowadzenia w nim działalności gospodarczej.

Działalność gospodarczą Wnioskodawca rozpoczął w dniu 13 maja 2021 r. w zakresie szeroko rozumianej produkcji filmowej. Wnioskodawca używa wspomnianej części mieszkania w postaci jednego pokoju w ramach tej działalności gospodarczej na studio do montażu pod koniec czerwca 2021. Wtedy też (tj. 30.06.2021) wprowadził ją do ewidencji środków trwałych. W przedmiotowym pokoju przechowywany jest również sprzęt filmowy (kamera, obiektywy, akcesoria, statywy, twarde dyski z materiałem filmowym, światło filmowe). Pokój służy również do pracy biurowej potrzebnej do prowadzenia działalności oraz do pracy stricte koncepcyjnej i kreatywnej (pisanie scenariuszy filmowych, przygotowywanie storyboardów itp.).

Zgodnie natomiast z brzmieniem art. 22f ust. 4 cytowanej ustawy: jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana – odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od momentu ujęcia środka trwałego w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Przy czym, odpisy amortyzacyjne stanowić mogą koszty uzyskania przychodów w takiej proporcji, w jakiej powierzchnia wykorzystywana do działalności gospodarczej pozostaje do powierzchni całego mieszkania.

Podsumowując, w przedmiotowej sprawie przy ustaleniu wartości początkowej lokalu mieszkalnego w celu określenia wysokości odpisów amortyzacyjnych, zastosowanie znajdzie art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli wartość początkową Wnioskodawca może przyjąć w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji, tj. z grudnia 2020 r.

Reasumując – Wnioskodawca ma prawo dokonywać odpisów amortyzacyjnych w wysokości ustalonej od wartości początkowej wskazanego we wniosku lokalu mieszkalnego, odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej do ogólnej powierzchni użytkowej tego lokalu.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.