INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z 27 maja 2021 r. (data wpływu 8 czerwca 2021 r.) – uzupełnionym 11 sierpnia 2021 r. oraz 13 września 2021 r. (daty wpływu) – o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych rozwiązania umowy dożywocia – jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
8 czerwca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w ww. zakresie. Wniosek uzupełniony został 11 sierpnia 2021 r. oraz 13 września 2021 r.
W ww. wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.
19 stycznia 2021 r. Pani D. H.B zamieszkała w K. oraz małżonkowie Pani A. Ś.Ś oraz Pan K. Ś. zamieszkali wspólnie w K., zawarli w formie aktu notarialnego umowę o dożywocie na mocy, której Pani D. H.B przeniosła własność lokalu mieszkalnego położonego w K. na wyżej wymienionych małżonków w zamian za świadczenia wynikające z umowy dożywocia.
Małżonkowie Ś. ponieśli wszystkie koszty związane z zawarciem tej umowy, m.in. koszt sporządzenia aktu notarialnego, wpisu do ksiąg wieczystych oraz podatku od czynności cywilnoprawnych.
Wartość nieruchomości wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej określono w umowie na kwotę 380 000 zł, a roczną wartość dożywocia na kwotę 15 200 zł.
Własność lokalu została skutecznie przeniesiona na rzecz małżonków Ś., co zostało uwidocznione wpisem w księgach wieczystych.
Wkrótce po zawarciu umowy Pani D. H.B rozmyśliła się i zażądała rozwiązania umowy o dożywocie i przeniesienie z powrotem na jej rzecz przedmiotowego lokalu mieszkalnego.
Małżonkowie A. Ś.Ś i K. Ś. zgodzili się na rozwiązanie umowy o dożywocie i zwrot lokalu mieszkalnego pod warunkiem, że nie będą obciążeni obecnie i w przyszłości żadnymi zobowiązaniami podatkowymi związanymi z przeniesieniem własności wspomnianego lokalu i rozwiązaniem dopiero co zawartej umowy o dożywocie, co wydaje się oczywiste skoro do zawarcia umowy doszło z inicjatywy i na wniosek D. H.B i trudno przyjąć aby skutki jej nieodpowiedzialności ponosił ktoś kto w dobrej wierze zawarł z nią umowę o dożywocie.
Stąd w celu ewentualnego rozwiązania umowy dożywocia i przeniesienia własności wspomnianej nieruchomości w przyszłości konieczne jest nabranie pewności co do skutków podatkowych czynności przyszłej, stąd skierowanie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej jest w pełni uzasadnione.
Wnioskodawczyni podkreśla, że w publikacjach orzeczeń dotyczących rozwiązania umowy dożywocia nie znalazła orzeczenia dotyczącego skutków podatkowych w odniesieniu do osób przenoszących z powrotem własność lokalu na poprzedniego właściciela w związku z rozwiązaniem umowy o dożywocie.
Dodatkowo w uzupełnieniach wniosku Wnioskodawczyni podaje, że:
- umowa o dożywocie została rozwiązana 31 maja 2021 r.;
- do rozwiązania umowy doszło na podstawie art. 353 Kodeksu cywilnego na zasadzie porozumienia stron;
- rozwiązanie umowy o dożywocie i zwrotne przeniesienie własności lokalu mieszkalnego na rzecz dożywotnika nastąpiło w formie aktu notarialnego, w którym postanowiono o zwrocie wzajemnych świadczeń określonych w umowie o dożywocie. Na podstawie tej umowy wraz z mężem przeniosła z powrotem własność lokalu mieszkalnego otrzymanego w drodze umowy o dożywocie na rzecz dożywotnika, a dożywotnik zrzekł się wszystkich świadczeń wynikających z zawartej umowy dożywocia;
- umowa o dożywocie została zawarta na podstawie art. 908 Kodeksu cywilnego, czyli w zamian za przeniesienie własności lokalu mieszkalnego przez jedną stronę umowy druga strona zobowiązała się do wymienionych w tym przepisie świadczeń na rzecz przenoszącego na nią własność lokalu. W przypadku rozwiązania umowy o dożywocie mamy do czynienia z sytuacją odwrotną, czyli następuje zwrotne przeniesienie własności nieruchomości na poprzedniego właściciela z jednoczesnym zrzeczeniem się przez niego wszystkich świadczeń wynikających z umowy o dożywocie. Jest to tak oczywiste i jednoznaczne, że nie wiadomo jak odpowiedzieć na pytanie: co należy rozumieć pod pojęciem: dożywotnik zrzekł się wszystkich świadczeń z zawartej umowy dożywocia. Pod pojęciem dożywotnik zrzekł się wszystkich świadczeń z zawartej umowy dożywocia należy rozumieć zrzeczenie się przez dożywotnika wszystkich świadczeń wynikających dla niego z zawartej umowy do dożywocie;
- jeżeli chodzi o rozliczenie świadczeń wynikających z umowy o dożywocie, strony tej umowy nie dokonywały rozliczeń bo do świadczeń faktycznie nie doszło. Jak już podała w poprzednich pismach dożywotnik zaraz po zawarciu umowy o dożywocie i przeniesienia własności należącego do niego lokalu mieszkalnego rozmyślił się i natarczywie domagał się rozwiązania umowy o dożywocie i przeniesienia własności tego lokalu mieszkalnego z powrotem na niego. Lokal mieszkalny pomimo przeniesienia na nią i męża prawa własności nie został im przez dożywotnika wydany i nie korzystali z niego. Zwłoka w rozwiązaniu umowy wynikała z obawy dożywotnika obciążenia go podatkiem dochodowym i podatkiem od czynności cywilnoprawnych, który w sprawie wydania mu interpretacji skarbowej zwrócił się do Krajowej Informacji Skarbowej. Po otrzymaniu korzystnej dla siebie interpretacji dożywotnik rozpoczął natarczywe starania rozwiązania umowy o dożywocie i zwrotu lokalu mieszkalnego na co w tej sytuacji wyrazili zgodę;
- koszty zawarcia umowy o dożywocie, w tym opłaty notarialne i sądowe oraz podatek od czynności cywilnoprawnych poniosła wspólnie z mężem. Koszty te zostały im zwrócone przez dożywotnika w chwili rozwiązania umowy o dożywocie i przeniesienia prawa własności przedmiotowego lokalu z powrotem na dożywotnika. Koszty rozwiązania umowy o dożywocie i przeniesienia prawa własności lokalu z powrotem na dożywotnika poniósł w całości dożywotnik.
W związku z powyższym opisem Wnioskodawczyni w uzupełnieniu wniosku z 8 sierpnia 2021 r. sformułowała następujące pytanie.
Czy zwrotne przeniesienie własności lokalu mieszkalnego w K. otrzymanego na podstawie umowy o dożywocie (art. 908 Kodeksu cywilnego) – z powrotem na rzecz dożywotnika, z jednoczesnym odstąpieniem dożywotnika od zobowiązań jakie względem niego wynikały z umowy o dożywocie – będzie stanowić dla niej źródło przychodów w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i tym samym czynność ta będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?
Jak podaje Wnioskodawczyni wątpliwości w tym zakresie występują, gdyż jest to w świetle obowiązujących przepisów traktowane jako odpłatne zbycie nieruchomości pomimo, że w zamian za przeniesienie własności z powrotem na poprzedniego właściciela (dożywotnika) nie otrzymała żadnego wynagrodzenia.
W sformułowanym w uzupełnieniu wniosku z 8 sierpnia 2021 r. własnym stanowisku Wnioskodawczyni podaje, że w jej ocenie zwrotne przeniesienie prawa własności lokalu mieszkalnego otrzymanego na podstawie umowy o dożywocie z powrotem na dożywotnika nie stanowi w rzeczywistości źródła przychodu, skoro dożywotnik otrzymał nieruchomość z powrotem, a ona w zamian nie uzyskała z tego tytułu przychodu.
Stanowisko swoje opiera m.in. na uchwale NSA z17 listopada 2014 r., sygn. akt II FPS 4/14 dotyczącej zbycia nieruchomości w drodze umowy dożywocia, gdzie w myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych NSA podjął uchwałę o treści: W przypadku zbycia nieruchomości na podstawie umowy o dożywocie nie jest możliwe określenie przychodu ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), na zasadach wynikających z art. 19 ust. 1 i 3 tej ustawy. Ta sama zasada powinna obowiązywać także przy rozwiązaniu umowy dożywocia gdzie nabywcą nieruchomości jest tym razem dotychczasowy dożywotnik.
Dodatkowo Wnioskodawczyni podaje, że wkrótce po zawarciu umowy o dożywocie (art. 908 Kodeksu cywilnego) i przeniesieniu własności lokalu mieszkalnego na nią i na jej męża, dożywotnik rozmyślił się, żądając uporczywie zwrotu nieruchomości z uwagi, jak twierdził, podjęcia przez siebie niekorzystnej decyzji. Wobec takiej postawy dożywotnika i chcąc uniknąć sporów oraz konfliktów zgodziła się z mężem na rozwiązanie umowy o dożywocie i zwrotne przeniesienie własności lokalu mieszkalnego z powrotem na dożywotnika przy jednoczesnej rezygnacji dożywotnika ze wszystkich świadczeń wynikających z umowy o dożywocie.
Zanim doszło do rozwiązania przedmiotowej umowy o dożywocie i zwrotnego przeniesienia własności lokalu mieszkalnego na dożywotnika, dożywotnik uzyskał interpretację Krajowej Informacji Skarbowej, z której wynika, że w związku z rozwiązaniem umowy dożywocia i jednoczesnym zwrotnym przeniesieniem własności lokalu mieszkalnego nie będzie ponosił żadnych skutków podatkowych. W związku z powyższym w celu zabezpieczenia własnego interesu, koniecznym było uzyskanie przez nią indywidualnej interpretacji w przedmiotowym zakresie.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy jednym ze źródeł przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:
a) nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
b) spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
c) prawa wieczystego użytkowania gruntów,
d) innych rzeczy,
- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c– przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.
W świetle powyższego uregulowania, co do zasady, czynność prawna, której przedmiotem jest odpłatne zbycie nieruchomości lub praw wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy stanowi źródło przychodów w rozumieniu tego przepisu, jeżeli zostanie dokonana w określonym czasie, tj. przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie i nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej.
Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni i jej mąż 19 stycznia 2021 r. zawarli umowę dożywocia w drodze aktu notarialnego, na mocy której dożywotnik przeniósł na ich rzecz własność lokalu mieszkalnego w zamian za świadczenia wynikające z umowy dożywocia. Wartość nieruchomości wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej określono w umowie na kwotę 380 000 zł, a roczną wartość dożywocia na kwotę 15 200 zł. Wkrótce po zawarciu umowy dożywotnik rozmyślił się i zażądał rozwiązania umowy o dożywocie i przeniesienia z powrotem na jego rzecz lokalu mieszkalnego. Umowa dożywocie została rozwiązana 31 maja 2021 r. Do rozwiązania umowy doszło na podstawie art. 353 Kodeksu cywilnego na zasadzie porozumienia stron. Rozwiązanie umowy o dożywocie i zwrotne przeniesienie własności lokalu mieszkalnego na rzecz dożywotnika nastąpiło w formie aktu notarialnego, w którym dożywotnik zrzekł się wszystkich świadczeń z zawartej umowy dożywocia.
W tym miejscu należy zwrócić uwagę na treść art. 3531 Kodeksu cywilnego, w myśl którego strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Zasada swobody umów wynikająca z tej regulacji pozwala podmiotom kształtować stosunki cywilnoprawne według własnych decyzji, do których należy także zaliczyć prawo stron do rozwiązania zawartej umowy. Przepisy Kodeksu cywilnego nie określają bezpośrednio rzeczowych skutków rozwiązania umowy o dożywocie, nawet w sytuacji, o której mowa w art. 913 Kodeksu cywilnego, pozwalającego stronom umowy dożywocia na zmianę lub rozwiązanie umowy w szczególnych okolicznościach, gdy charakter stosunków, jakie wytwarzają się między stronami po ustanowieniu prawa, wskazuje na trudne lub wręcz niemożliwe utrzymywanie stosunku dożywocia. Jednak podkreślić należy, że w przypadku zmian dobrowolnie dokonanych przez strony, włącznie z rozwiązaniem umowy, zmiany te pozostają poza dyspozycją art. 913 Kodeksu cywilnego.
Rzeczowe skutki rozwiązania umowy o dożywocie należy wobec tego ocenić kierując się treścią regulacji Tytułu XXXIV, Działu II Kodeksu cywilnego. Skoro zawarcie umowy o dożywocie powoduje przeniesienie własności nieruchomości na podstawie umowy o dożywocie z jednoczesnym obciążeniem nieruchomości prawem dożywocia, to niewątpliwie w takim przypadku dochodzi do zbycia nieruchomości. Z takim samym skutkiem mamy do czynienia w sytuacji odwrotnej, gdy następuje dobrowolne rozwiązanie umowy o dożywocie. Wówczas z jednej strony następuje przeniesienie własności nieruchomości z powrotem na dożywotnika, a z drugiej strony czynność ta powoduje wygaśnięcie prawa dożywocia.
W myśl art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej. Art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio. Stosownie do art. 19 ust. 3 ww. ustawy, wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia. Jeżeli wartość wyrażona w cenie określonej w umowie odpłatnego zbycia znacznie odbiega od wartości rynkowej nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej wezwie strony umowy do zmiany tej wartości lub wskazania przyczyn uzasadniających podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej. W razie nieudzielenia odpowiedzi, niedokonania zmiany wartości lub niewskazania przyczyn, które uzasadniają podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej określi wartość z uwzględnieniem opinii biegłego lub biegłych. Jeżeli wartość ustalona w ten sposób odbiega co najmniej o 33% od wartości wyrażonej w cenie, koszty opinii biegłego lub biegłych ponosi zbywający (art. 19 ust. 4 ww. ustawy).
W przypadku umowy o dożywocie ustawodawca nie wskazuje, że uprawnienia dożywotnika, będące świadczeniami zobowiązanego z tej umowy, są ceną za przeniesienie własności nieruchomości. Jest to oczywiste bo mimo tego, że zarówno umowa sprzedaży, jak i umowa dożywocia są umowami wzajemnymi, w których świadczenie jednej strony jest odpowiednikiem świadczenia drugiej i subiektywnie biorąc mają one charakter ekwiwalentny (Z. Gawlik, Komentarz do art. 535 k.c., publ. Lex.el. 2010, pkt 3; E. Niezbecka, Komentarz do art. 908 k.c., publ. Lex.el. 2010, pkt 5), to czas trwania świadczeń w umowie dożywocia może być różny, a to oznacza, że nie sposób choćby z tego powodu ich utożsamiać z ceną. Już tylko z tego powodu do świadczeń z umowy dożywocia nie można zastosować reguł określenia wartości rynkowej z art. 19 ust. 1-4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Powyższe należy również odnieść do sytuacji gdy w związku z rozwiązaniem umowy dożywocia przeniesienie przez zobowiązanego z umowy dożywocia na dożywotnika własności nieruchomości następuje w zamian za zrzeczenie się przez dożywotnika wszystkich świadczeń wynikających z zawartej umowy dożywocia.
Skoro podstawą opodatkowania (dochodem z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) jest – w myśl art. 30e ust. 2 ustawy – różnica pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw, to każdy z elementów rachunku podatkowego musi cechować odpowiednio wysoki stopień precyzji i określoności.
Podsumowując, w niniejszej sprawie przeniesienie prawa własności nieruchomości na podstawie umowy rozwiązującej umowę o dożywocie w zamian zrzeczenie się przez dożywotnika z wszystkich świadczeń wynikających z zawartej umowy dożywocia – wbrew twierdzeniom Wnioskodawczyni – stanowi źródło przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości lub ich części, bądź udziału w nieruchomości na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże pomimo istnienia źródła przychodu, z którym wiąże się powstanie obowiązku podatkowego (odpłatne zbycie nieruchomości), jak również ustalenia podmiotu zobowiązanego do zapłaty podatku (w tym wypadku Wnioskodawczyni), nie jest możliwe określenie na zasadach wynikających z art. 19 ust. 1 i 3 ww. ustawy przychodu z tytułu zbycia nieruchomości w drodze rozwiązania umowy o dożywocie. Skoro na podstawie umowy rozwiązującej umowę o dożywocie nie jest możliwie określenie podstawy opodatkowania, oznacza to, że Wnioskodawczyni dokonując w wyniku rozwiązania umowy o dożywocie przeniesienia na rzecz dotychczasowego dożywotnika prawa własności opisanej we wniosku nieruchomości nie będzie zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych.
Reasumując, należy uznać, że stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie skutków podatkowych rozwiązania umowy o dożywocie jest nieprawidłowe. Brak opodatkowania ww. zdarzenia nie wiąże się bowiem z jego nieodpłatnym charakterem, ale z niemożliwością precyzyjnego ustalenia podstawy opodatkowania.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.
Zaznaczyć przy tym należy, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego i nie jest możliwa kompleksowa analiza i ocena prawna wszystkich postanowień umów zawieranych pomiędzy stronami. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi dla siebie korzystne skutki prawne.
Organ interpretujący zaznacza także, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie Wnioskodawczyni i tym samym nie ma mocy wiążącej dla obowiązków podatkowych spoczywających na jej współmałżonku.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
-
z zastosowaniem art. 119a;
-
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca
2004 r. o podatku od towarów i usług;
- z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).
Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.