0114-KDIP3-2.4011.672.2021.4.MN

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 10 sierpnia 2021 r. (data wpływu 10 sierpnia 2021 r.), uzupełnione pismem z 1 października 2021 r. (data wpływu 1 października 2021 r.) oraz uzupełnione pismem z 15 października 2021 r. (data wpływu 15 października 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 sierpnia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni była właścicielką nieruchomości, które zbyła w kwietniu 2016 roku na rzecz spółki w W.

Zbyte nieruchomości były w posiadaniu Wnioskodawczyni od 25 lat i zostały nabyte w drodze spadku. (…) 2019 roku Pan P. działający jako członek zarządu uprawniony do samodzielnej reprezentacji spółki z siedzibą w W. złożył Wnioskodawczyni oświadczenie, że w związku z istotnym błędem co do treści czynności prawnych, reprezentowana przez niego osoba prawna uchyla się od skutków prawnych wad oświadczeń woli zawartych w umowie sprzedaży ww. nieruchomości.

Pan P. M. oświadczył, że wbrew zapewnieniom sprzedającej, uzyskał informacje, że nabyte przez spółkę nieruchomości znajdują się w części na terenie zalewowym, przy czym gdyby Zarząd reprezentowanej przez niego osoby prawnej był poinformowany o powyższym, to spółka nie kupiłaby przedmiotowych nieruchomości.

Oświadczenie to P. M. złożył w treści aktu notarialnego z (…) 2019 roku. Zarząd spółki uzyskał informacje będące bezpośrednim powodem złożonego oświadczenia w (…) 2018 roku.

Wnioskodawczyni przyjęła powyższe oświadczenie do wiadomości i zaakceptowała uchylenie się przez spółkę z siedzibą w W. od skutków prawnych wad oświadczeń woli.

W wykonaniu wyżej wskazanych oświadczeń stron, aktem notarialnym Pan P. M. działający jako członek Zarządu uprawniony do samodzielnej reprezentacji spółki z siedzibą w W. przeniósł na rzecz Wnioskodawczyni prawo własności tych nieruchomości.

Obecnie Wnioskodawczyni ma zamiar sprzedać te nieruchomości i sądzi, że sprzedaż ta nie będzie podlegała opodatkowaniu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych).

W uzupełnieniu i sprostowaniu wniosku Wnioskodawczyni doprecyzowała, że w pierwotnie złożonym wniosku jako tytuł nabycia nieruchomości wskazany został spadek po rodzicach. Był to skrót myślowy albowiem spadek po swoim mężu W. nabyła matka Wnioskodawczyni I. Przedmiotowe nieruchomości W. i I. małżonkowie K. nabyli na zasadach wspólności ustawowej na podstawie umowy kupna sprzedaży (…) 1965 roku – akt notarialny rep. (…).

Wnioskodawczyni nabyła przedmiotowe nieruchomości w części w drodze przekazania gospodarstwa rolnego i darowizny od swojej matki I. K. i swojego brata J. K. (akt notarialny obejmujący te czynności został sporządzony w Państwowym Biurze Notarialnym (…) 1989 roku) i w części w drodze spadku po swoim ojcu W. K. (postanowienie Sądu Rejonowego (…) 1989 roku sygn. akt (…).

Wnioskodawczyni doprecyzowała także, że wszystkie nieruchomości, o których mowa we wniosku, to działki, które w chwili nabycia były ziemią rolną i taki status mają do dnia dzisiejszego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym wyżej zdarzeniu przyszłym Wnioskodawczyni będzie mogła nie opodatkować tej sprzedaży?

Zdaniem Wnioskodawczyni, stosownie do treści przepisu art. 84 § 1 ustawy - Kodeks cywilny z 23 kwietnia 1964 r. (Dz. U. z 2018 r. poz. 1025 z późn. zm.) w razie błędu co do treści czynności prawnej można uchylić się od skutków prawnych swego oświadczenia woli. Jeżeli jednak oświadczenie woli było złożone innej osobie, uchylenie się od jego skutków prawnych dopuszczalne jest tylko wtedy, gdy błąd został wywołany przez tę osobę, chociażby bez jej winy, albo gdy wiedziała ona o błędzie lub mogła z łatwością błąd zauważyć; ograniczenie to nie dotyczy czynności prawnej nieodpłatnej. Stosownie do art. 88 § 1 k.c., uchylenie się od skutków prawnych oświadczenia woli, które zostało złożone innej osobie pod wpływem błędu lub groźby, następuje przez oświadczenie złożone tej osobie na piśmie.

Uprawnienie do uchylenia się wygasa: w razie błędu - z upływem roku od jego wykrycia. Oświadczenie woli złożone pod wpływem błędu jest natomiast od chwili złożenia dotknięte nieważnością względną i jako wzruszalne może zostać pozbawione skutków prawnych przez uchylenie się od nich. Może to uczynić tylko osoba uprawniona lub jej przedstawiciel i następcy prawni pod tytułem ogólnym. Oznacza to, że w razie uchylenia się w terminie określonym w § 2 art. 88 k.c. oświadczenia te stają się od początku (ex tunc) bezwzględnie nieważne.

Uznanie umowy za pozbawioną skutków prawnych na skutek uchylenia się od oświadczenia woli może nastąpić w postępowaniu o ustalenie istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa - art. 189 ustawy z 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 155 ze zm.; dalej k.p.c.). Uprawnienie, o którym mowa w art. 189 przysługuje również, w toku prowadzonego postępowania, organowi podatkowemu, jeżeli ustalenie istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa jest niezbędne dla oceny skutków podatkowych art. 1891.

Złożenie oświadczenia o uchyleniu się od oświadczenia woli nabywcy lub zbywcy prowadzi do unicestwienia zobowiązania z mocy prawa, upadku skutku rozporządzającego i automatycznego powrotu własności do zbywcy bez potrzeby dokonywania odrębnego rozporządzenia.

Nieważność oświadczenia woli w postaci błędu powoduje skutek ex tunc, a zatem niweczy stosunek zobowiązaniowy.

Należy podzielić pogląd Sądu Najwyższego, że uchylenie się od skutków oświadczenia woli z powodu błędu co do treści umowy sprzedaży nieruchomości (art. 84 k.c. i 88 k.c.) wywołuje skutki obligacyjne i rzeczowe w zakresie przeniesienia prawa własności (wyrok Sądu Najwyższego z 24 kwietnia 2013 roku, IV CSK 600/12). Jak wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wskazanego orzeczenia oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli z powodu błędu ma charakter prawa podmiotowego kształtującego co oznacza, że jego wykonanie kształtuje stosunki pomiędzy stronami prowadząc do przekształcenia nieważności względnej czynności prawnej w nieważność bezwzględną. Sankcja nieważności bezwzględnej oznacza, że czynność nie wywołuje żadnych skutków prawnych w sferze cywilnoprawnej, a stan ten ma charakter definitywny, nie podlegający konwalidacji. Możliwość skorzystania z uprawnienia do uchylenia się od skutków prawnych wadliwego oświadczenia zależy wyłącznie od składającego oświadczenie o uchyleniu, a skutek wywołany jego złożeniem następuje ex lege. Dla unieważnienia czynności prawnej z omawianej przyczyny nie jest zatem konieczne orzeczenie sądu, a w wypadku kwestionowania skuteczności uchylenia przez adresata oświadczenia w powództwie o świadczenie lub ustalenie, wyrok sądu ma charakter deklaratywny.

Wnioskodawczyni przyjęła do wiadomości oświadczenie Pana P. i zaakceptowała je w treści aktu notarialnego.

Zdaniem Wnioskodawczyni - z uwagi na powyższy wywód - fakt przeniesienia własności nieruchomości aktem notarialnym z (…) 2019 roku nie spowodował „nowego” nabycia tej nieruchomości, a jedynie był niezbędny ze względu na zastrzeżoną formę przenoszenia własności nieruchomości.

Z uwagi na nieważność czynności prawnej (sprzedaż nieruchomości przez Wnioskodawczynię) ex tunc, należy przyjąć, że okres posiadania tych nieruchomości przez Wnioskodawczynię trzeba liczyć od daty jej pierwotnego nabycia.

Z uwagi na powyższe, planowana przez Wnioskodawczynię sprzedaż tych nieruchomości nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie, rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości nastąpiło po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie - nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości nie podlega opodatkowaniu.

Wnioskodawczyni wskazała we wniosku, że przedmiotowe nieruchomości (działki rolne) w 2016 r. zostały sprzedane spółce, a w 2019 roku kupujący złożył oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych wad oświadczeń woli w związku z istotnym błędem co do czynności prawnych w zakresie umowy sprzedaży.

Mając powyższe na uwadze Wnioskodawczyni powzięła w wątpliwość, czy w przypadku ponownej sprzedaży tych samych nieruchomości (działek rolnych), Wnioskodawczyni będzie zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego.

Zgodnie z art. 155 § 1 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.) umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo, że strony inaczej postanowiły.

Ponadto jak stanowi art. 158 Kodeksu cywilnego, umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości powinna być zawarta w formie aktu notarialnego. To samo dotyczy umowy przenoszącej własność, która zostaje zawarta w celu wykonania istniejącego uprzednio zobowiązania do przeniesienia własności nieruchomości.

Z treści powyższych przepisów wynika jednoznacznie, że przeniesienie własności nieruchomości następuje z chwilą zawarcia w formie aktu notarialnego umowy sprzedaży tej nieruchomości lub jej części. Aby zatem można było mówić o sprzedaży nieruchomości, między stronami tejże umowy musi być, nie tylko zawarta w odpowiedniej formie umowa przenosząca własność, lecz koniecznym jest, aby była ona skuteczna.

Tymczasem z treści wniosku wynika, że czynność prawna mająca na celu sprzedaż nieruchomości na rzecz spółki została dokonana pod wpływem błędu kupującego.

Zgodnie z przepisem art. 60 Kodeksu cywilnego, oświadczenie woli to każde zachowanie się danej osoby (z użyciem słów lub bez – potakiwaniem, mimiką, gestami, czynem), które ujawni jej wolę wobec adresata w sposób dostateczny, w tym również ujawnienie tej woli w postaci elektronicznej.

Co do zasady, oświadczenie woli złożone przez osobę pełnoletnią jest w pełni skuteczne, w szczególności zaś, może prowadzić do zawarcia ważnej umowy (sprzedaży, darowizny itd.), z której następnie trudno, jeżeli w ogóle można, się wycofać bez negatywnych konsekwencji.

Jak od każdej zasady, tu również istnieją wyjątki. Kodeks cywilny uznaje za nieważne z mocy prawa, bądź ewentualnie dopuszcza możliwość uchylenia się od skutków złożonego oświadczenia woli w przypadku, gdy jest ono dotknięte wadami wpływającymi na jego skuteczność prawną takimi jak:

1. brak świadomości albo swobody powzięcia i wyrażenia woli (art. 84 i art. 85 Kodeksu cywilnego),
2. pozorność oświadczeń woli (art. 83 Kodeksu cywilnego),
3. błąd co do czynności prawnej albo zniekształcenie oświadczenia woli (art. 84 i art. 85 Kodeksu cywilnego),
4. podstęp (art. 86 Kodeksu cywilnego) oraz
5. groźba (art. 87 Kodeksu cywilnego).

Jak wynika z przedstawionego zestawienia, jedną z wad oświadczenia woli, wpływających na jego skuteczność, jest złożenie takiego oświadczenia pod wpływem błędu (art. 84-85 Kodeksu cywilnego). Błędem zaś, jest mylne wyobrażenie o istniejącym stanie rzeczy lub mylne wyobrażenie o treści złożonego oświadczenia woli.

Stosownie do przepisu art. 84 § 1 Kodeksu cywilnego, w razie błędu co do treści czynności prawnej można uchylić się od skutków prawnych swego oświadczenia woli. Jeżeli jednak oświadczenie woli było złożone innej osobie, uchylenie się od jego skutków prawnych dopuszczalne jest tylko wtedy, gdy błąd został wywołany przez tę osobę, chociażby bez jej winy albo gdy wiedziała ona o błędzie lub mogła z łatwością błąd zauważyć; ograniczenie to nie dotyczy czynności prawnej nieodpłatnej.

W myśl art. 84 § 2 Kodeksu cywilnego, można powoływać się tylko na błąd uzasadniający przypuszczenie, że gdyby składający oświadczenie woli nie działał pod wpływem błędu i oceniał sprawę rozsądnie, nie złożyłby oświadczenia tej treści (błąd istotny).

Zgodnie z art. 88 § 1 Kodeksu cywilnego, uchylenie się od skutków prawnych oświadczenia woli, które zostało złożone innej osobie pod wpływem błędu lub groźby, następuje przez oświadczenie złożone tej osobie na piśmie.

Uprawnienie do uchylenia się wygasa: w razie błędu - z upływem roku od jego wykrycia, a w razie groźby - z upływem roku od chwili, kiedy stan obawy ustał (art. 88 § 2 Kodeksu cywilnego).

Podkreślić należy, że Kodeks cywilny nie definiuje, czym jest błąd jako wada oświadczenia woli. Zgodnie zaś z orzecznictwem, błędem w rozumieniu językowym jest niezgodne z rzeczywistością wyobrażenie o czynności, przy czym niezgodność ta może dotyczyć zarówno faktów jak i prawa. Zatem, jak wskazano powyżej, w myśl art. 84 § 1 Kodeksu cywilnego, w razie błędu co do treści czynności prawnej można uchylić się od skutków prawnych swego oświadczenia woli. Jeżeli jednak oświadczenie woli było złożone innej osobie, uchylenie się od jego skutków prawnych dopuszczalne jest tylko wtedy, gdy błąd został wywołany przez tę osobę, chociażby bez jej winy, albo gdy wiedziała ona o błędzie lub mogła z łatwością błąd zauważyć; ograniczenie to nie dotyczy czynności prawnej nieodpłatnej.

Z treści przytoczonego wyżej przepisu art. 84 Kodeksu cywilnego wynika, że złożenie oświadczenia woli pod wpływem błędu skutkuje nieważnością względną czynności prawnej, co oznacza, że czynność taka jest ważna dopóki nie nastąpi skuteczne uchylenie się od jej skutków prawnych. Z chwilą skutecznego uchylenia się od skutków prawnych oświadczenia woli złożonego pod wpływem błędu, czynność prawna jest nieważna z mocą wsteczną (ex tunc), tj. od chwili złożenia wadliwego oświadczenia woli. Z tego względu czynność ta nie może wywierać żadnych skutków, zaś te, które powstały, zostają z mocą wsteczną przekreślone, co dotyczy zarówno skutków o charakterze obligacyjnym, jak i prawnorzeczowym.

Powyższe stanowisko znajduje odzwierciedlenie w wyroku Sądu Najwyższego z 24 kwietnia 2013 r., sygn. akt IV CSK 600/12, w którym Sąd stwierdził, że „Nieważność oświadczenia woli w postaci błędu powoduje skutek ex tunc, a zatem niweczy stosunek zobowiązaniowy. (…) Nieważne oświadczenie woli nie może wywrzeć żadnego skutku prawnego, a zatem w przypadku umowy sprzedaży nieruchomości, nie może doprowadzić do przeniesienia prawa jej własności. Ponadto skutek rozporządzający umowy sprzedaży nieruchomości zależy od istnienia zobowiązania, w wykonaniu którego dochodzi do przesunięcia majątkowego. Złożenie oświadczenia o uchyleniu się od oświadczenia woli nabywcy lub zbywcy prowadzi do unicestwienia zobowiązania z mocy prawa, upadku skutku rozporządzającego i automatycznego powrotu własności do zbywcy bez potrzeby dokonywania odrębnego rozporządzenia. W konsekwencji stwierdzić należy, że skuteczne uchylenie się od skutków oświadczenia wolu z powodu błędu co do treści umowy sprzedaży nieruchomości (art. 84 i 88 k.c.) wywołuje skutki obligacyjne i rzeczowe w zakresie przeniesienia własności”.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że z chwilą skutecznego uchylenia się przez nabywcę nieruchomości od skutków prawnych złożonego pod wpływem błędu co do czynności prawnej oświadczenia woli, zawarta przez Wnioskodawczynię i nabywcę umowa sprzedaży omawianych nieruchomości stanie się nieważna ze skutkiem wstecz, a więc od początku jej zawarcia. W konsekwencji, powyższy stosunek prawny pomiędzy stronami umowy sprzedaży wygaśnie ze skutkiem wstecznym, tak jakby umowa sprzedaży nieruchomości zawarta w kwietniu 2016 roku w ogóle nie została zawarta.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że w sytuacji opisanej we wniosku, oceniając skutki podatkowe ponownego zbycia nieruchomości innemu nabywcy, należy wziąć pod uwagę pierwotne nabycie nieruchomości przez Wnioskodawczynię.

Z informacji przedstawionych przez Wnioskodawczynię wynika, że nieruchomości, o których mowa we wniosku, zostały nabyte po części w drodze darowizny od matki i brata, a po części w drodze spadku po ojcu.

W myśl art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku. Podstawowym elementem umowy darowizny, niezbędnym do uznania, że dane świadczenie jest darowizną, jest jej nieodpłatność. Świadczenie jest nieodpłatne wówczas, gdy otrzymujący świadczenie nie świadczy nic w zamian, ani też nie zobowiązuje się do innego świadczenia w przyszłości. Przy czym to świadczenie drugiej strony nie musi mieć charakteru majątkowego, może być np. korzyścią osobistą. Jedynym celem, jaki leży u podstaw darowizny, jest chęć przysporzenia majątkowego na rzecz drugiej strony.

Zatem udział w działkach rolnych w drodze darowizny Wnioskodawczyni nabyła (…) 1989 r.

Odnosząc się do udziału w nieruchomości nabytego w drodze spadku, należy wskazać, że ustawą z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2159) dodano art. 10 ust. 5, który stosuje się do dochodów (przychodów) uzyskanych od 1 stycznia 2019 r.

W myśl art. 10 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku odpłatnego zbycia, nabytych w drodze spadku, nieruchomości lub praw majątkowych, określonych w ust. 1 pkt 8 lit. a-c, okres, o którym mowa w tym przepisie, liczy się od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie tej nieruchomości lub nabycie prawa majątkowego przez spadkodawcę.

Zatem z powyższego wynika, że w przypadku sprzedaży nieruchomości decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma data nabycia tej nieruchomości. Przy tym, w przypadku zbycia nieruchomości nabytych w drodze spadku pięcioletni okres, po upływie którego nie powstanie obowiązek uiszczenia podatku dochodowego z tytułu sprzedaży nieruchomości nabytych w drodze spadku liczony jest od końca roku, w którym spadkodawca ją nabył lub wybudował.

Podkreślenia wymaga, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie precyzuje pojęcia „nabycie”, nie wskazując, czy ma to być nabycie odpłatne, czy nieodpłatne. Nie określa również, na podstawie jakiej czynności prawnej może nastąpić nabycie nieruchomości. Zatem pojęcie to należy rozumieć szeroko, tzn. że nabycie nieruchomości następuje z chwilą uzyskania prawa własności nieruchomości, bez względu na charakter czynności prawnej, na podstawie której doszło do przysporzenia majątkowego w postaci własności rzeczy. Zasadnym jest odwołanie się do regulacji zawartych w Kodeksie cywilnym.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia „spadek” ani też „nabycie w spadku”, dlatego zasadnym jest odwoływanie się do regulacji zawartych w Kodeksie cywilnym.

Z Kodeksu cywilnego wynika, że przez spadkobranie należy rozumieć przejście praw i obowiązków majątkowych zmarłego z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób. Na spadek składa się ogół praw i obowiązków należących do zmarłego w chwili jego śmierci, które ze swej istoty mogą przejść na jego następców prawnych.

Stosownie do art. 922 § 1 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740) prawa i obowiązki zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób stosownie do przepisów księgi niniejszej.

Według art. 924 i 925 ustawy Kodeks cywilny spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, a spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku. Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego, a data śmierci (chwila śmierci) spadkodawcy ustala, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej.

Natomiast art. 926 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi, że powołanie do spadku, czyli przekazania w spadku majątku, wynika z ustawy albo z testamentu.

Z kolei postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia spadku lub akt poświadczenia dziedziczenia potwierdzają jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia (art. 1025 § 1 Kodeksu cywilnego).

Jak wynika ze stanu faktycznego, ojciec Wnioskodawczyni (spadkodawca) nabył przedmiotowe nieruchomości wraz ze swoją żoną do wspólności małżeńskiej na podstawie umowy kupna sprzedaży (…) 1965 r.

Zatem planowana sprzedaż przedmiotowych nieruchomości nie będzie stanowiła źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż upłynął okres 5 lat, o którym mowa w ww. przepisie oraz w art. 10 ust. 5, licząc od końca roku, w którym nastąpiło nabycie ich przez spadkodawcę (tj. 1965 r. odnośnie udziału w nieruchomościach nabytego w drodze spadku) oraz przez Wnioskodawczynię (tj. 1989 r. odnośnie udziału nabytego w darowiźnie).

W związku z powyższym Wnioskodawczyni nie będzie zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu sprzedaży nieruchomości.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.