0114-KDIP3-1.4011.760.2021.1.MK1

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 7 września 2021 r**.** (data wpływu 8 września 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych umorzenia subwencji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 września 2021 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych umorzenia subwencji.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Przedsiębiorca (…) prowadzący samodzielną działalność gospodarczą pod firmą: (…), zwany dalej podatnikiem, stroną, lub wnioskodawcą, prowadzi działalność gospodarczą w zakresie (…). Strona jest podatnikiem czynnym VAT (podatek od towarów i usług), w zakresie podatku od towarów i usług zobowiązanym do składania deklaracji miesięcznych. W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych , strona jest zobowiązana do opłacania od uzyskanego dochodu podatku dochodowego wg stawki liniowej w wysokości 19%. Zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych strona opłaca miesięcznie.

Wnioskodawca, po złożeniu sformalizowanego wniosku w ramach tzw. tarczy antykryzysowej do spółki (…): A. Spółka Akcyjna (…), zwanej dalej w skrócie Spółką Akcyjną, zawarł w dniu 31 lipca 2020 r. umowę o nazwie umowa subwencji finansowej, w ramach której to umowy strona otrzymała na rachunek bankowy w dniu 4 sierpnia 2020 r. od spółki akcyjnej subwencję o nazwie Tarcza.PFR w kwocie (…) zwaną dalej w skrócie subwencją od spółki akcyjnej.

Kwotę ww. subwencji strona w przyszłości przeznaczyła na finansowanie bieżącej działalności gospodarczej, tj. wynagrodzeń pracowników, koszty biura, koszty nabycia materiałów budowlanych itp. Z zawartej umowy w dniu 31 lipca 2020 r. ze spółką akcyjną wynika, iż w przyszłości strona będzie zobowiązana do spłaty ww. subwencji w 24 równych ratach, od 13 miesiąca licząc od miesiąca otrzymania ww. subwencji oraz strona może się zwrócić do spółki akcyjnej o umorzenie części otrzymanej przez Spółkę subwencji.

Na wniosek strony, Polski Fundusz Rozwoju decyzją z dnia 1 września 2021 r. zwolnił stronę z obowiązku zwrotu subwencji w kwocie (…) ), zwaną dalej w skrócie zwolnieniem ze zwrotu Subwencji. Natomiast pozostała kwota subwencji w wysokości (…)ma zostać zwrócona przez stronę w 24 ratach.

W związku z powyższym zadano następujące pytani****e.

Czy uzyskane przez wnioskodawcę na podstawie decyzji spółki akcyjnej z dnia 1 września 2021 r. zwolnienie ze zwrotu Subwencji wnioskodawca ma obowiązek uznać za przychód z miesiąca września 2021r. podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych ?

Stanowisko Wnioskodawcy,

Przepis art.14 ust.2 pkt.2 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych uzależnia włączenie subwencji do przychodu podatnika od spełnienia wyłącznie jednej przesłanki, a mianowicie ich "otrzymania", z czym mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie. Ustawodawca nie stawia w tej mierze żadnych innych warunków, a w szczególności, od kogo i z jakiego tytułu zostały one otrzymane. Wskazać jednocześnie należy, iż do dnia złożenia niniejszego wniosku z ustawy o podatku dochodowym od fizycznych nie wynika, iż subwencja od spółki akcyjnej z uwagi na fakt, iż nie jest przeznaczona na bezzwrotne sfinansowanie kosztów działalności Spółki jest zwolniona na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z opodatkowania.

Wskazać jednakże także należy, iż na podstawie § 1 rozporządzenia został zaniechany pobór ww podatku z tytułu umorzenia subwencji. Dlatego też reasumując powyższe należy uznać, iż uzyskanie przez wnioskodawcę na podstawie decyzji spółki akcyjnej z dnia 1 września 2021r. zwolnienie ze zwrotu Subwencji wnioskodawca nie ma obowiązku uznać za przychód z miesiąca września 2021 r. podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Jak stanowi art.10 ust.1 pkt 3 wskazanej ustawy jednym ze źródeł przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Stosownie do treści art. 14 ust. 1 cytowanej ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca, zawarł w dniu 31 lipca 2020 r. umowę o nazwie umowa subwencji finansowej, w ramach której to umowy strona otrzymała na rachunek bankowy w dniu 4 sierpnia 2020 r. od spółki subwencję Tarcza.PFR.

Kwotę ww. subwencji strona w przyszłości przeznaczyła na finansowanie bieżącej działalności gospodarczej, tj. wynagrodzeń pracowników, koszty biura, koszty nabycia materiałów budowlanych itp. Z zawartej umowy w dniu 31 lipca 2020 r. ze spółką wynika, iż w przyszłości strona będzie zobowiązana do spłaty ww. subwencji w 24 równych ratach, oraz strona może się zwrócić do spółki akcyjnej o umorzenie części otrzymanej przez Spółkę subwencji. Na wniosek strony, Polski Fundusz Rozwoju decyzją z dnia 1 września 2021 r. zwolnił stronę z obowiązku zwrotu części subwencji. Natomiast pozostała kwota subwencji w wysokości ma zostać zwrócona przez stronę w 24 ratach.

Rządowy program wsparcia finansowego przedsiębiorstw "Tarcza Finansowa Polskiego Funduszu Rozwoju dla Małych i Średnich Firm” – przyjęty uchwałą Rady Ministrów z dnia 27 kwietnia 2020 r. - jest programem, o którym mowa w art. 21a ust. 1 ustawy z dnia 4 lipca 2019 r. o systemie instytucji rozwoju, znowelizowanej ustawą z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o systemie instytucji rozwoju (Dz. U. poz. 569), zgodnie z którym Rada Ministrów, w związku ze skutkami COVID-19, może powierzyć Polskiemu Funduszowi Rozwoju realizację rządowego programu udzielania przedsiębiorcom wsparcia finansowego, w tym w formie bezzwrotnej. Tarcza Finansowa zakłada, że podstawowym instrumentem wsparcia finansowego przedsiębiorstw będą subwencje finansowe, o których mowa w Tymczasowych Ramach Pomocy, przewidujące mechanizm przeciwdziałający negatywnym skutkom gospodarczym COVID-19.

Wsparcie finansowe otrzymane w ramach Tarczy Finansowej określone jest jako subwencja finansowa. Subwencja ta podlega zwrotowi, przy czym w określonych przypadkach może zostać umorzona w części nieprzekraczającej 75%. Dla celów podatku dochodowego pomoc finansowa z PFR traktowana jest jak pożyczka.

Zgodnie z art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2020 r. poz.1740 ze zm.) przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Ze swej istoty umowa pożyczki nakłada na pożyczającego obowiązek zwrotu tej samej ilości pieniędzy. Zatem, z punktu widzenia podatku dochodowego od osób fizycznych kwota pożyczki jest świadczeniem zwrotnym; jak wynika z powyższej definicji powinna zostać zwrócona przez pożyczkobiorcę. Konsekwentnie na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych otrzymanie pożyczki i jej spłata na warunkach przewidzianych w umowie są obojętne (neutralne) podatkowo z uwagi na zwrotny charakter środków pożyczki.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodem z działalności gospodarczej są również wartość umorzonych lub przedawnionych zobowiązań, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 6, w tym z tytułu zaciągniętych kredytów (pożyczek), z wyjątkiem umorzonych pożyczek z Funduszu Pracy;

Zgodnie z treścią art. 14 ust. 3 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do przychodów o których mowa w ust. 1 i 2, nie zalicza się kwoty stanowiącej równowartość umorzonych zobowiązań, w tym także umorzonych pożyczek (kredytów), jeżeli umorzenie zobowiązań jest związane z postępowaniem restrukturyzacyjnym lub postępowaniem upadłościowym.

Innymi słowy, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych (co do zasady) wiąże powstanie obowiązku podatkowego, tj. powstanie przychodu do opodatkowania, ze zdarzeniem jakim jest umorzenie danego zobowiązania/umorzenie pożyczki.

Zatem, o ile sam fakt otrzymania subwencji finansowej jest dla Wnioskodawcy obojętny podatkowo, to jej umorzenie stanowić będzie dla Wnioskodawcy konkretne przysporzenie majątkowe skutkujące koniecznością rozpoznania przychodu w miesiącu jej umorzenia.

W tym miejscu należy jednak zauważyć, że zgodnie z § 1 rozporządzenia Ministra Finansów, funduszy i polityki regionalnej z dnia 16 lipca 2021 r. w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od dochodów (przychodów) z tytułu umorzenia subwencji finansowej lub finansowania preferencyjnego udzielonych przez Polski Fundusz Rozwoju (Dz. U. 2021 poz. 1316), zarządza się zaniechanie poboru podatku dochodowego od osób fizycznych i podatku dochodowego od osób prawnych od dochodów (przychodów) osiągniętych odpowiednio przez podatników podatku dochodowego od osób fizycznych i podatników podatku dochodowego od osób prawnych z tytułu umorzenia subwencji finansowej lub finansowania preferencyjnego udzielonych przez Polski Fundusz Rozwoju Spółkę Akcyjną z siedzibą w Warszawie w ramach rządowego programu udzielania przedsiębiorcom wsparcia finansowego, o którym mowa w art. 21a ust. 1 ustawy z dnia 4 lipca 2019 r. o systemie instytucji rozwoju (Dz. U. z 2021 r. poz. 1010).

W myśl § 2 ww. rozporządzenia, Zaniechanie, o którym mowa w § 1, ma zastosowanie do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 czerwca 2021 r. do dnia 31 grudnia 2022 r.

W związku z powyższym zaniechaniem, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do zapłaty podatku od przychodu z tytułu umorzonej subwencji.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.