0114-KDIP3-1.4011.643.2021.2.AC

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540, ze. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 26 lipca 2021 r. (data wpływu 2 sierpnia 2021 r.) uzupełnione pismem z 12 października 2021 r. (data wpływu 19 października 2021 r.), w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z 28 września 2021 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.643.2021.1.AC (data nadania 28 września 2021 r., data doręczenia 8 października 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 sierpnia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 22.10.1992 r. Wnioskodawca z dorobku, wraz z żoną i drugim małżeństwem kupili na podstawie umowy sprzedaży lokal użytkowy do wspólności ustawowej, jako cztery osoby fizyczne. Lokal zlokalizowany jest na parterze spółdzielczego budynku mieszkalnego i kupujący uzyskali spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu użytkowego. Udział Wnioskodawcy wynosi 25 % i jego małżonki również 25 % w spółdzielczym własnościowym prawie do lokalu użytkowego. Wnioskodawca wraz z drugim nabywcą lokalu był od dnia 01.02.1991 r. współwłaścicielem dwuosobowej spółki cywilnej, a wspólnicy nabyli lokal w celu prowadzenia w nim działalności. Spółka była płatnikiem VAT (podatek od towarów i usług), a jej ewidencja księgowa prowadzona była w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Działalność gospodarcza prowadzona przez Wnioskodawcę w ramach spółki cywilnej objęta była zakresem: przeważająca działalność gospodarcza kod PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) 43.21.Z Wykonywanie instalacji elektrycznych, wykonywana działalność gospodarcza: PKD 68.20.Z Wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi, 61.10.Z Działalność w zakresie telekomunikacji przewodowej, 33.14.Z Naprawa i konserwacja urządzeń elektrycznych. Współwłaściciele s.c. uzyskali zgodę swoich małżonek do prowadzenia działalności gospodarczej w zakupionym wspólnie lokalu użytkowym. Lokal nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz od wartości lokalu nie była naliczana amortyzacja.

Zakupiony lokal użytkowy pierwotnie wykorzystywany był do prowadzonej działalności gospodarczej a od kilkunastu lat jest wynajmowany. Ostatnia długoletnia umowa najmu na okres 10 lat została zawarta 12 sierpnia 2011 r. Na tę okoliczność spółka cywilna będąca płatnikiem VAT wystawiała najemcy comiesięczną fakturę VAT.

W stosunku do zakupionego lokalu użytkowego kupującym nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (zakup lokalu nastąpił przed wprowadzeniem podatku VAT). Kupujący nie ponosili również wydatków na ulepszenie lokalu , w stosunku do których mieliby prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego stanowiącego co najmniej 30% jego wartości początkowej. Lokal wynajmowany był przez spółkę cywilną do 31 grudnia 2017r. tj. do czasu ostatecznej likwidacji działalności gospodarczej przez wspólników. W ostatnim roku prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca wybrał podatek liniowy w ramach działalności gospodarczej w formie spółki cywilnej.

Od 01 stycznia 2018 r. nastąpiła zmiana umowy najmu w związku ze zmianą Wynajmującego. Teraz są to cztery osoby fizyczne, współwłaściciele lokalu, nie prowadzące działalności gospodarczej. Na tą okoliczność wystawiane są Najemcy dwa rachunki po 50% wartości czynszu najmu przez każde z małżeństw. Wnioskodawca wraz z żoną rozliczając dochód z najmu wybrał ryczałt ewidencjonowany. Małżonkowie złożyli oświadczenie w US o wyborze opodatkowania całości przychodu (dochodu) z najmu przez jednego z małżonków tj. Wnioskodawcę.

Kwota podatku płatnego ryczałtem wynosi 8,5%, gdyż dla małżonków jest to jedyny dochód z najmu i w roku podatkowym mieszczą się przychody łączne małżonków do kwoty 100 000 zł, zgodnie z art. 12 pkt 3 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym. Żona Wnioskodawcy nie prowadzi i nigdy nie prowadziła działalności gospodarczej. Obecnie współwłaściciele będący emerytami zamierzają sprzedać posiadany lokal użytkowy.

Pismem z 28 września 2021 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.643.2021.1.AC wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania. Wnioskodawca w terminie uzupełnił wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w żądanym zakresie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy przychód ze sprzedaży lokalu użytkowego określony zgodnie z art. 14 ust.2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych może być pomniejszony o koszt jego zakupu, na podstawie aktu notarialnego z dnia 22.10.1992 roku, w którym transakcja wyrażona jest w nieistniejących już jednostkach pieniężnych tzw. "starych złotych"?
2. Czy określona wtedy cena nabycia w tzw. "starych złotych" po zastosowaniu przelicznika 1/10000 zgodnie z Dz.U. nr 84 poz. 386 o denominacji złotego, może być zgodne z art. 22g ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych zaliczona do kosztów uzyskania przychodu jako wartość początkowa lokalu, dla celów określenia wysokości podatku dochodowego od osób fizycznych należnego przy jego sprzedaży ?

Zdaniem Wnioskodawcy, dochód ze sprzedaży lokalu przypadający na małżonków (Wnioskodawca 25% udział w nieruchomości i jego żona 25% udział w nieruchomości) zobowiązany będzie opodatkować Wnioskodawca, gdyż to on wykorzystywał lokal w swojej działalności gospodarczej. W przypadku sprzedaży składnika majątku objętego wspólnością majątkową małżeńską, cały dochód z jego sprzedaży określony w art. 14 ust. 2 lit. d updof powstaje w tym przypadku wyłącznie u Wnioskodawcy.

W ostatnim roku prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca rozliczał się w zakresie updof opłacając podatek wg stawki liniowej 19%. Zgodnie z art. 14 ust.2 pkt 1d oraz art. 14 ust. 3 pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych planowana sprzedaż lokalu użytkowego będzie przychodem z działalności gospodarczej, jeżeli odpłatne jego zbycie nastąpi przed upływem okresu 6 lat od likwidacji spółki cywilnej, czyli przed 31 grudnia 2023 r. Wnioskodawca zapłaci podatek dochodowy wg stawki liniowej 19%, gdyż tak rozliczał się w ostatnim roku prowadzonej działalności gospodarczej.

Ponieważ lokal nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz od wartości lokalu nie była naliczana amortyzacja, Wnioskodawca nie może uwzględnić odpisów amortyzacyjnych. W tym przypadku kosztem uzyskania przychodu w momencie odpłatnego zbycia składnika majątku wykorzystywanego w działalności i jednocześnie niewpisanego do ewidencji będzie pełny koszt jego nabycia.

Problemem staje się określenie kosztu nabycia dla lokalu zakupionego w 1992 r. tj. przed denominacją, gdzie art. 22 pkt od 1 do 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określa różne sposoby ustalenia wartości początkowej środka trwałego.

W związku z tym, że obecnie nie istnieją jednostki pieniężne, za które nabyto lokal w 1992 roku ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w art. 22g pkt 8 określa sposób przyjęcia wartości początkowej, w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika dla środków trwałych, gdy nie można ustalić ich ceny nabycia.

Jednak zdaniem Wnioskodawcy właściwe będzie ustalenie ceny nabycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 „w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia".

Dla rozpatrywanego lokalu użytkowego ceną tą będzie wartość określona w akcie notarialnym zakupu lokalu z dnia 22.10.1992 r. Cena zakupu wyrażona jest tam w „starych złotych”. Należy zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z Dz. U. Nr 84, poz. 386 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o denominacji złotego przeliczyć na nowe jednostki pieniężne, o których mowa w art. 2 pkt 2, gdzie jedna nowa jednostka będzie miała wartość 10 000 starych złotych.

Podsumowując:

W przypadku sprzedaży lokalu użytkowego przed upływem okresu 6 lat od likwidacji spółki cywilnej u Wnioskodawcy powstanie dochód do opodatkowania będący różnicą pomiędzy połową ceny uzyskanej ze sprzedaży (25% udział Wnioskodawcy i 25% żona) pomniejszony o połowę kosztów nabycia (również w udziale 25% Wnioskodawca i 25% żona) lokalu w dniu 22.10.1992 r. (z zastosowaniem przelicznika 1/10 000 ceny określonej w starych złotych). Wnioskodawca zapłaci podatek dochodowy 19% przypadający na małżonków z połowy dochodu uzyskanego ze sprzedaży lokalu (Wnioskodawca 25% udział w nieruchomości i jego żona 25% udział w nieruchomości).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do przepisów tej ustawy – odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1:

• pkt 3 – pozarolnicza działalność gospodarcza,
• pkt 8 – odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

a. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,

b. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,

c. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

d. innych rzeczy,

– jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma zastosowania do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 – nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat (art. 10 ust. 2 pkt 3 omawianej ustawy).

W myśl art. 10 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Stosownie do art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Przychodem z działalności gospodarczej jest również – w myśl art. 14 ust. 2 pkt 1 cytowanej ustawy – przychód uzyskany z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

1. środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1500 zł,
3. składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
4. składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

– wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Przy czym, w myśl art. 19 ust. 1 ww. ustawy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej.

Z treści przywoływanych przepisów wynika, że przychodami z działalności gospodarczej są zarówno przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych wymienionych w art. 14 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), jak i przychody uzyskane ze sprzedaży tych składników majątku, które zostały z działalności gospodarczej z różnych względów wycofane. Jeżeli jednak między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia upłynęło 6 lat, to przychód ze sprzedaży tych składników majątku nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej.

W świetle powyższego zauważyć należy, że dochód z tytułu odpłatnego zbycia przedmiotowej nieruchomości należy ustalić na zasadach właściwych dla źródła przychodu jakim jest pozarolnicza działalności gospodarcza (art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy), a nie na zasadach właściwych dla źródła przychodów jakim jest odpłatne zbycie nieruchomości (udziału nieruchomości), przewidzianego przez ustawodawcę w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Kosztami uzyskania przychodów – zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

O tym, jaki składnik majątku może stanowić środek trwały, decydują regulacje zawarte w art. 22a i 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym nie wszystkie wymienione w nich rodzaje składników majątku mogą podlegać amortyzacji podatkowej.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2. maszyny, urządzenia i środki transportu,

3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 ww. ustawy – amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają możliwości uznania danego składnika majątku za środek trwały od ujęcia go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ani też dokonywania jego amortyzacji (zwłaszcza, że część środków trwałych objęta jest ustawowym wyłączeniem z amortyzacji podatkowej).

Należy przy tym podkreślić, że mimo tego, że lokal użytkowy, o którym mowa we wniosku, był wykorzystywany w działalności gospodarczej, ale nie podlegał amortyzacji podatkowej, to dotyczą go wszelkie konsekwencje związane z jego statusem jako środka trwałego, w szczególności podatnik miał obowiązek wprowadzić lokal użytkowy do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Stanowi o tym przepis art. 22d ust. 2 cytowanej ustawy, w myśl którego składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Z powyższego wynika, że określony składnik majątku podatnika jest środkiem trwałym, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
• jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.

Po spełnieniu łącznie wszystkich ww. przesłanek określony składnik majątku spełnia definicję środka trwałego. Ponadto wszystkie składniki majątku (poza składnikami wymienionymi w art. 22d ust. 1 ustawy), które stanowią środki trwałe w rozumieniu ustawy, powinny zostać wprowadzone do ewidencji środków trwałych – niezależnie od tego czy podlegają amortyzacji, czy też nie.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że regulacją art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych objęty został przychód z odpłatnego zbycia tych składników majątku, które podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, niezależnie od tego, czy podatnik wprowadził, czy też nie wprowadził tych składników do tej ewidencji, jak również od tego, czy zaliczał do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, w dniu 22.10.1992 r. Wnioskodawca z dorobku, wraz z żoną i drugim małżeństwem kupili na podstawie umowy sprzedaży lokal użytkowy do wspólności ustawowej, jako cztery osoby fizyczne. Udział Wnioskodawcy wynosi 25 % i jego małżonki również 25 % w spółdzielczym własnościowym prawie do lokalu użytkowego. Wnioskodawca wraz z drugim nabywcą lokalu był od dnia 01.02.1991 r. współwłaścicielem dwuosobowej spółki cywilnej, a wspólnicy nabyli lokal w celu prowadzenia w nim działalności. Zakupiony lokal użytkowy pierwotnie wykorzystywany był do prowadzonej działalności gospodarczej a od kilkunastu lat jest wynajmowany. Ostatnia długoletnia umowa najmu na okres 10 lat została zawarta 12 sierpnia 2011 r. Na tę okoliczność spółka cywilna będąca płatnikiem VAT wystawiała najemcy comiesięczną fakturę VAT. W stosunku do zakupionego lokalu użytkowego kupującym nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (zakup lokalu nastąpił przed wprowadzeniem podatku VAT). Kupujący nie ponosili również wydatków na ulepszenie lokalu , w stosunku do których mieliby prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego stanowiącego co najmniej 30% jego wartości początkowej. Lokal wynajmowany był przez spółkę cywilną do 31 grudnia 2017 r. t. do czasu ostatecznej likwidacji działalności gospodarczej przez wspólników. W ostatnim roku prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca wybrał podatek liniowy w ramach działalności gospodarczej w formie spółki cywilnej. Obecnie współwłaściciele będący emerytami zamierzają sprzedać posiadany lokal użytkowy.

Zważywszy zatem, że lokal użytkowy, był wykorzystywany w działalności gospodarczej Wnioskodawcy, to w rozumieniu przepisów podatkowych przyjąć należy, że Wnioskodawca dokona sprzedaży tego lokalu użytkowego w ramach działalności gospodarczej.

W tym miejscu należy podnieść, że zgodnie z art. 24 ust. 2 pkt 1 (zdanie drugie) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b, a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tych środków i wartości.

Powyższy przepis, określając sposób ustalania dochodu z odpłatnego zbycia środków trwałych nie posługuje się kategorią kosztów podatkowych, lecz wskazuje na konieczność uwzględnienia w tej mierze wyłącznie trzech wartości:

§ przychodu z odpłatnego zbycia,

§ wartości początkowej środka trwałego,

§ sumy odpisów amortyzacyjnych.

Z powyższego przepisu wynika więc, że przy określeniu dochodu z odpłatnego zbycia środka trwałego wykorzystywanego w działalności gospodarczej, jako koszt uzyskania przychodu uwzględnić należy wartość początkową tego składnika majątku, po jej pomniejszeniu o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Kosztami uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości (praw majątkowych) nabytych odpłatnie są udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania. Koszty nabycia nieruchomości obejmują nie tylko cenę zakupu, ale również inne wydatki związane z tym nabyciem.

Ustawą z dnia 7 lipca 1994 r. o denominacji złotego (Dz. U. Nr 84 poz. 386) wprowadzono denominację złotego. Na mocy tej ustawy NBP dokonał ekwiwalentnej denominacji złotego, wprowadzając do obrotu pieniężnego nową polską jednostkę pieniężną. Jak wskazano w art. 2 ust. 2 ww. ustawy nowa jednostka pieniężna, o której mowa w art. 1, będzie miała wartość równą 10.000 starych złotych. Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o denominacji złotego wszelkie prawa majątkowe, a także zobowiązania i należności pieniężne powstałe przed datą 1 stycznia 1995 r., a płatne po tej dacie – podlegają przeliczeniu w stosunku określonym w art. 2 ust. 2 przedmiotowej ustawy.

Wobec powyższego, odnosząc się do sposobu ustalenia dochodu przy sprzedaży przedmiotowego lokalu użytkowego zauważyć należy, że wydatek na jego zakup poniesiony w 1992 r., a więc według wartości obowiązującej przed denominacją, uwzględnia się w kwocie odpowiadającej po denominacji.

Reasumując stwierdzić należy, że kwota uzyskana z odpłatnego zbycia lokalu użytkowego wykorzystywanego w działalności gospodarczej jako składnika majątku będzie stanowić przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód dla Wnioskodawcy nie powstanie jedynie wówczas, gdy sprzedaż lokalu użytkowego nastąpi po upływie 6 lat licząc od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym lokal użytkowy zostanie wycofany z działalności gospodarczej. Przy ustaleniu dochodu z odpłatnego zbycia lokalu użytkowego należy wziąć pod uwagę koszt nabycia lokalu użytkowego, z uwzględnieniem denominacji złotego.

A zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Ponadto Organ wskazuje, że z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja wywołuje skutki prawne tylko dla Wnioskodawcy, który może się do niej zastosować i oczekiwać z tego tytułu ochrony prawnej. Wydana interpretacja nie dotyczy innych wspólników nieruchomości.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (`(...)`) w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.