0113-KDWPT.4011.234.2021.3.MG

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 17 maja 2021 r. (data wpływu 26 maja 2021 r.), uzupełnionego pismami z dnia 9 sierpnia 2021 r. (data wpływu 12 sierpnia 2021 r.) i z dnia 25 sierpnia 2021 r. (data wpływu 30 sierpnia 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 maja 2021 r. wpłynął do Organu podatkowego wniosek,uzupełniony pismami z dnia 9 sierpnia 2021 r. (data wpływu 12 sierpnia 2021 r.) i z dnia 25 sierpnia 2021 r. (data wpływu 30 sierpnia 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni w 1986 r. została zaliczona do trzeciej grupy inwalidów z ogólnego stanu zdrowia przez Komisję Lekarską do spraw Inwalidztwa i Zatrudnienia na okres do marca 1987 r. W 1995 r. Wnioskodawczyni ponownie otrzymała orzeczenie o zaliczeniu do drugiej grupy inwalidów z ogólnego stanu zdrowia wydane przez Wojewódzką Komisję Lekarską do spraw Inwalidztwa i Zatrudnienia. W tym orzeczeniu uznano, że inwalidztwo istnieje od maja 1995 r.

W 1999 r. Wnioskodawczyni otrzymała wypis orzeczenia lekarza rzeczoznawcy z Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego uznające Ją za stale niezdolną do pracy w gospodarstwie rolnym. W wypisie orzeczenia stwierdzono również niezdolność badanej do samodzielnej egzystencji oraz określono, że stała niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym istnieje od 1995 r.

W 2000 r. Wnioskodawczyni ponownie uzyskała wypis orzeczenia lekarza rzeczoznawcy KRUS, w którym przedłużono wyżej opisane postanowienia. W 2001 r. kolejny raz uzyskała wypis orzeczenia z komisji lekarskiej KRUS, która ponownie uznała Wnioskodawczynię za stale niezdolną do pracy w gospodarstwie rolnym. Ponadto, komisja uznała za zbędne ponowne badania kontrolne.

W piśmie z dnia 9 sierpnia 2021 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że:

1. Z ulgi rehabilitacyjnej chce skorzystać za rok podatkowy 2020.
2. Odliczyć od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej chciałaby wydatki zgodnie z art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych punkt 14 (wydatki w kwocie 2280 zł) - za używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16. roku życia.
3. Wydatki te nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków: Zakładowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (ZFRON), Zakładowego Funduszu Aktywności (ZFA), Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (PFRON), Narodowego Funduszu Zdrowia (NFZ (Narodowy Fundusz Zdrowia)), Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych (ZFŚS) ani zwrócone w jakiejkolwiek formie.
4. Odliczenia wydatków z tytułu używania samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne albo dzieci niepełnosprawne, nie wymagają udokumentowania.
5. Jest osobą mającą: przyznaną II grupę inwalidzką od 26 września 1995 r. (Nr akt ..); Orzeczenie KRUS z dnia 24 września 2001 r. o stałej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym (Nr akt ….); ustalone prawo do emerytury: zgodnie z zasadami reformy ubezpieczeń społecznych z 1999 r.

Następnie, w kolejnym uzupełnieniu wniosku z dnia 25 sierpnia 2021 r. Wnioskodawczyni dodała, że:

1. Za rok podatkowy 2020 uzyskała przychód (dochód) z źródła emerytury - renty oraz inne krajowe świadczenia, o których mowa w art. 34 ust. 7 ustawy - Podatek dochodowy od osób fizycznych;
2. Samochód osobowy, o którym mowa we wniosku jest zarejestrowany na X, a jako współwłaściciel jest wpisana Wnioskodawczyni.
3. W roku podatkowym 2020 ponosiła koszty z tytułu utrzymania samochodu osobowego - zakupu paliwa oraz bieżących napraw.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

Czy Wnioskodawczyni, jako osoba fizyczna może skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej za używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej w ramach odliczeń od dochodu za 2020 r.?

Zdaniem Wnioskodawczyni, ostatecznie przedstawionym w uzupełnieniu wniosku, jako osoba fizyczna ma prawo do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej za używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej w ramach odliczeń od dochodu za 2020 r. na podstawie orzeczeń wydanych przez komisje lekarskie KRUS przed 1 stycznia 1998 r., czyli na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r., zgodnie z art. 26 ust. 7g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6 tej ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym w 2020 r., podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30cb i art. 30da-30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 23o, art. 23u, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b – 7g tego artykułu.

Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy stanowi, że wydatkami, które uprawniają do skorzystania z przedmiotowej ulgi są wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,

2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,

3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego,

4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,

5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym,

6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne,

7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł,

8. utrzymanie przez osoby niewidome i niedowidzące, zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł,

9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa,

10. opłacenie tłumacza języka migowego,

11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia,

12. leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo),

13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:

a) osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,

b) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a),

1. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł,

15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:

a) na turnusie rehabilitacyjnym,

b) w zakładach, o których mowa w pkt 6,

c) na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.

W myśl art. 26 ust. 7d cytowanej ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub

2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo

3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Zgodnie z art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

a) całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo

b) znaczny stopień niepełnosprawności,

2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

a) całkowitą niezdolność do pracy albo

b) umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Zatem, osoby zakwalifikowane na podstawie odrębnych przepisów do takiej grupy inwalidztwa, która obejmuje całkowicie niezdolnych do pracy albo pomimo nieokreślenia grupy uznane zostały za całkowicie niezdolne do pracy, mogą korzystać z ulgi rehabilitacyjnej określonej dla II grupy inwalidztwa.

Ponadto, zgodnie z art. 26 ust. 7g ww. ustawy, odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Zauważyć należy, że odliczeniu od dochodu podlegają, co do zasady wydatki poniesione od daty uzyskania orzeczenia o niepełnosprawności, chyba że w orzeczeniu tym wskazano, że niepełnosprawność datowana jest wcześniej niż data wydania orzeczenia. W takiej sytuacji podatnik może odliczyć wydatki poniesione po dniu wskazanym w orzeczeniu jako data ustalenia niepełnosprawności.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty – w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Przy czym – zgodnie z art. 26 ust. 7c ww. ustawy – w przypadku wydatków, o których mowa, w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia (…).

Jak stanowi art. 26 ust. 7b ww. ustawy, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Ponadto, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od dochodów opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 13a ww. ustawy).

Należy również podkreślić, że zgodnie z powołanymi powyżej przepisami wydatki w ramach ulgi rehabilitacyjnej mogą podlegać odliczeniu od dochodu jedynie w roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

Z informacji zawartych we wniosku oraz jego uzupełnieniu wynika, że Wnioskodawczyni w 1986 r. została zaliczona do trzeciej grupy inwalidów z ogólnego stanu zdrowia przez Komisję Lekarską do spraw Inwalidztwa i Zatrudnienia na okres do marca 1987 r. W 1995 r. Wnioskodawczyni ponownie otrzymała orzeczenie o zaliczeniu do drugiej grupy inwalidów z ogólnego stanu zdrowia wydane przez Wojewódzką Komisję Lekarską do spraw Inwalidztwa i Zatrudnienia. W tym orzeczeniu uznano, że inwalidztwo istnieje od maja 1995 r. W 1999 r. Wnioskodawczyni otrzymała wypis orzeczenia lekarza rzeczoznawcy z Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego uznające Ją za stale niezdolną do pracy w gospodarstwie rolnym. W wypisie orzeczenia stwierdzono również niezdolność badanej do samodzielnej egzystencji oraz określono, że stała niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym istnieje od 1995 r. W 2001 r. kolejny raz uzyskała wypis orzeczenia z komisji lekarskiej KRUS, która ponownie uznała Wnioskodawczynię za stale niezdolną do pracy w gospodarstwie rolnym. Ponadto, komisja uznała za zbędne ponowne badania kontrolne.

Ponadto Wnioskodawczyni wskazała, że z ulgi rehabilitacyjnej chce skorzystać za rok podatkowy 2020. Odliczyć od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej chciałaby wydatki zgodnie z art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych punkt 14 (wydatki w kwocie 2280 zł) - za używanie samochodu osobowego, którego jest współwłaścicielem. Wydatki te nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków: Zakładowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (ZFRON), Zakładowego Funduszu Aktywności (ZFA), Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (PFRON), Narodowego Funduszu Zdrowia (NFZ), Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych (ZFŚS) ani zwrócone w jakiejkolwiek formie.

W związku z powyższym wskazać należy, że zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16. roku życia – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł.

Z analizy cytowanego art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia od dochodu poniesionych wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego, m.in. należy:

• być osobą niepełnosprawną lub mieć na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16. roku życia,
• być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego,
• ponieść z tego tytułu wydatki.

Należy również wyjaśnić, że pod pojęciem wydatków dotyczących eksploatacji samochodu osobowego należy rozumieć nie tylko koszty samego przejazdu, ale i koszty utrzymania samochodu takie jak koszty przeglądów technicznych, napraw, zakupu części czy obowiązkowego ubezpieczenia OC.

Zaznaczyć należy, że określona w ustawie kwota 2 280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa, stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni, jako osoba zakwalifikowana na podstawie odrębnych przepisów do takiej grupy inwalidztwa, która pomimo nieokreślenia grupy uznana została za całkowicie niezdolną do pracy w gospodarstwie rolnym, może korzystać z ulgi rehabilitacyjnej określonej dla II grupy inwalidztwa, o której mowa art. 26 ust 7f pkt 2 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem Wnioskodawczyni może odliczyć od dochodu osiągniętego w 2020 r. – na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego stanowiącego Jej współwłasność, w ramach obowiązującego limitu 2 280 zł.

Wobec powyższego, stanowiska Wnioskodawczyni nie można było uznać za prawidłowe, bowiem w przedmiotowej sprawie znajdzie zastosowanie przepis art. 26 ust 7f pkt 2 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a nie jak wskazała Wnioskodawczyni przepis art. 26 ust. 7g tej ustawy.

W konsekwencji, w myśl zasady, że wadliwa argumentacja prawna Wnioskodawczyni, przy prawidłowo wywiedzionym skutku prawnym, winna skutkować uznaniem stanowiska podatnika za nieprawidłowe, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

W związku z załączeniem przez Wnioskodawczynię do wniosku dokumentów, należy zaznaczyć, że Organ wydając interpretację w trybie art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, ze zm.), nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie dokonuje analizy i oceny załączonych do wniosku dokumentów, a jedynie opiera się na przedstawionym we wniosku stanie faktycznym.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.