0113-KDIPT2-3.4011.522.2021.2.GG

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 maja 2021 r. (data wpływu 10 czerwca 2021 r.), uzupełnionym pismem z 7 września 2021 r. (data wpływu 10 września 2021 r.), na wezwanie Organu z 1 września 2021 r. (data doręczenia 6 września 2021 r.) oraz uzupełnionym pismem z 24 września 2021 r. (data nadania 27 września 2021 r., data wpływu 30 września 2021 r.), na wezwanie Organu z 13 września 2021 r. (data doręczenia 21 września 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych dotyczących zwrotu poniesionych kosztów prac adaptacyjnych na nieruchomość będącą przedmiotem umowy najmu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 czerwca 2021 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych dotyczących zwrotu poniesionych kosztów prac adaptacyjnych na nieruchomość będącą przedmiotem umowy najmu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie usług budowlanych oraz wynajmu nieruchomości. W ramach podpisanej umowy Wnioskodawca zobowiązał się do wybudowania, a potem do wynajęcia budynku komercyjnego najemcy (spółka … S.A.), który będzie tam prowadził działalność handlową.

Z Z zawartej umowy wynika, że:

1. Wnioskodawca wybuduje budynek użytkowy, zgodnie z wymogami technicznymi, sanitarnymi i wynikającymi z projektu oraz przepisów prawa budowlanego w stanie pod klucz do dnia 4 maja 2021 r.
2. Wybudowanie budynku składać się będzie z dwóch etapów:

- Wzniesienie budynku w stanie tzw. deweloperskim.

- Wykończenie budynku, poprzez wykonanie szeregu prac adaptacyjnych związanych ze szczególnymi potrzebami najemcy, który będzie prowadził w budynku działalność handlową. Wnioskodawca jest bowiem mocą niniejszej umowy zobowiązany do wykonania prac adaptacyjnych zgodnie z załączonym do umowy standardem wykonania sklepu … 2018 typ projektowy B.. /2018, zwanym dalej we wniosku „standardem”.

1. Wnioskodawca dokona odbioru technicznego budynku, uzyska wszelkie konieczne zgody i zezwolenia niezbędne do prowadzenia działalności przez najemcę.
2. Wnioskodawca wyda przedmiot najmu spółce … w ramach umowy najmu.

Adaptacja jak zostało to przedstawione powyżej, zostanie zgodnie z zapisami umowy wykonywana na etapie budowy budynku. W ramach prac adaptacyjnych, doprowadzających przedmiot najmu do stanu wynikającego ze standardu, wnioskodawca jest zobowiązany do przeprowadzenia szeregu robót budowlanych polegających na przystosowaniu budynku do indywidualnych potrzeb wynajmującego.

Jest to przede wszystkim:

- wykonanie wykończenia sali sprzedaży i magazynu,

- przystosowanie kotłowni,

- wykonanie posadzek przemysłowych,

- sufitów podwieszanych itp.

Powyższe roboty budowlane podnoszą standard budynku, jednocześnie przystosowują go do indywidualnych potrzeb spółki … .

Rozliczenie adaptacji budynku zostało uregulowane w umowie. Zgodnie z umową koszty adaptacji wynikające ze standardu są ponoszone na etapie budowy przez wnioskodawcę, a następnie po wydaniu przedmiotu najmu najemcy oraz spełnieniu warunków formalnych wymienionych w umowie Wnioskodawca wystawi fakturę na kwotę równą poniesionym kosztom, nie wyższą jednak niż …. zł, zwiększoną o podatek VAT (podatek od towarów i usług) i na tej podstawie najemca zwróci wynajmującemu poniesione koszty.

Warunki formalne to:

- prawomocny wpis hipoteki na rzecz najemcy,

- wykonanie wszystkich prac budowlanych, łącznie z infrastrukturą zewnętrzną,

- wydanie najemcy przedmiotu najmu,

- doręczenie opinii rzeczoznawcy,

- doręczenie najemcy faktury VAT z kwotą zwrotu dla wynajmującego.

Wnioskodawca po zakończeniu budowy nieruchomości obliczył kwotę poniesionych wydatków na adaptację według standardu na 1 mln zł i na taką kwotę netto, zgodnie z umową, zamierza wystawić fakturę za zwrot kosztów poniesionych na dostosowanie do standardu. W tej chwili Wnioskodawca jest na etapie uzyskiwania wpisu do hipoteki. Najemca, …. S.A., zgodnie z informacją z działu księgowości rozliczy ten zwrot jako inwestycję w obcym środku trwałym.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca stwierdził, że posiada nieograniczony obowiązek podatkowy na terenie Rzeczypospolitej w myśl art. 3 ust. 1 i ust. 1a ustawy o podatku od osób fizycznych.Wnioskodawca opłaca podatek liniowy (19% od dochodu) określony w art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.Wnioskodawca prowadzi podatkową książkę przychodów i rozchodów.Budynek, w którym dokonano adaptacji, został wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Wnioskodawca będzie dokonywał od niego odpisów amortyzacyjnych.Wydatki na adaptację zwrócone Wnioskodawcy przez Najemcę (…. S.A.) poniesione zostały przed oddaniem budynku do użytkowania i wprowadzeniem go do ewidencji. Wydatki na adaptację poniesione przez Wnioskodawcę, a zwrócone Mu przez najemcę nie będą stanowiły kosztu wytworzenia środka trwałego i przez to nie zwiększą jego wartości początkowej. W konsekwencji od wydatków adaptacyjnych Wnioskodawca nie będzie dokonywał odpisów amortyzacyjnych.

W ponownym uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca stwierdził, że nakłady na wytworzenie budynku, o którym mowa we wniosku wyniosły …. zł …. gr. Taka wartość stanowi wartość początkową środka trwałego. Na tę kwotę składają się wydatki na wybudowanie budynku – …….. zł , …. gr oraz wydatki na adaptację budynku do standardu najemcy – …. zł. Budynek został sklasyfikowany wg KŚT do grupy … i jest amortyzowany metodą liniową wg stawki … %. Miesięczny odpis amortyzacyjny ujmowany w kosztach podatkowych (kol. 13 kpir) wynosi …. zł, … gr i został obliczony w następujący sposób: ((…. zł, … gr *… %)-(…. * …. %))/12.

Taki sposób wyliczenia odpisu amortyzacyjnego koresponduje z treścią art. 23 ust. 1 pkt 45 updof, wg którego nie stanowią kosztów uzyskania przychodów odpisy z tytułu zużycia środków trwałych od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków trwałych zwróconych podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W związku z treścią tego przepisu wytłuszczona część wzoru wg – …. * … % – to kwota umorzenia, która nie stanowi podatkowego odpisu amortyzacyjnego i nie została zaliczona w jakikolwiek sposób do kosztów uzyskania przychodów.

Precyzując zatem:

- budynek został wprowadzony do EŚT wg wartości …. zł, …. gr,

- amortyzacja będzie liczona zgodnie ze wzorem wskazanym powyżej,

- odpisy amortyzacyjne będą zaliczane do kosztów uzyskania zgodnie ze wzorem opisanym powyżej (w wysokości … zł, …. gr miesięcznie).

Budynek, jako kompletny i zdatny do użytku wprowadzono do ewidencji środków trwałych 31 lipca 2021r. Zwrot wydatków na adaptację od najemcy wnioskodawca otrzymał 27 lipca 2021 r., na podstawie faktury wystawionej 30 czerwca 2021 r.

Jak wskazano w pkt a, nakłady na wytworzenie budynku, o którym mowa we wniosku wyniosły …. zł …. gr. Taka wartość stanowi wartość początkową środka trwałego. Na tę kwotę składają się wydatki na wybudowanie budynku – …. zł …. gr oraz wydatki na adaptację budynku do standardu najemcy – …. zł. Ta część odpisu amortyzacyjnego z tytułu umorzenia, która odpowiada wydatkom na adaptację, zwróconym przez najemcę nie będzie zaliczona do podatkowych kosztów uzyskania przychodu z tytułu odpisu amortyzacyjnego, ani w żaden inny sposób zaliczona do kosztów podatkowych.

Do kosztów podatkowych, jak wskazano wyżej, nie będzie zaliczana ta część odpisu amortyzacyjnego z tytułu umorzenia, która odpowiada poniesionym wydatkom na adaptację do standardu najemcy i zwrócona Wnioskodawcy przez najemcę.

Zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 pkt 45 updof, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów odpisy z tytułu zużycia środków trwałych od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków trwałych zwróconych podatnikowi w jakiejkolwiek formie. Jeżeli zatem kwota wydatków na adaptację, o której mowa we wniosku, została zwrócona Wnioskodawcy przez najemcę, to odpisu amortyzacyjnego od tych wydatków Wnioskodawca nie może ująć w kosztach podatkowych z tytułu odpisu amortyzacyjnego, ani w żaden inny sposób.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wskazana kwota zwrotu za poniesione nakłady na adaptacje budynku wg standardu najemcy będzie stanowiła dla Wnioskodawcy przychód z działalności gospodarczej zgodnie z art. 14 ust 3 pkt 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie przy założeniu, że kwota zwrócona Wnioskodawcy przez najemcę za dostosowanie budynku do określonego standardu nie stanowi przychodu w myśl wskazanego wyżej przypisu, to czy wydatki poniesione w związku z tym przez Wnioskodawcę są wyłączone z kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy (po uzupełnieniu), wartość poniesionych nakładów na dostosowanie budynku do standardu najemcy, stanowi nakłady na wytworzenie środka trwałego, jednocześnie zwrot nakładów na adaptację według tego standardu stanowi zgodnie z przepisami prawa cywilnego zwrot kosztów.

Według Wnioskodawcy, ma tu zastosowanie z art. 23 ust. 1 pkt 45 updof, zgodnie z którym nie stanowią kosztów uzyskania przychodu odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 22a-22o. od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie. Skoro zatem wydatki na adaptacje zostały zwrócone Wnioskodawcy przez najemcę, to odpisy amortyzacyjne nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

W związku z tym zgodnie z art. 14 ust. 3 pkt 3a updof, według którego do przychodów z działalności gospodarczej nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, zwrot otrzymany przez Wnioskodawcę od najemcy nie będzie stanowił przychodu do opodatkowania.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca stwierdził, że reasumując w świetle powyższych wyjaśnień, wartość poniesionych nakładów na dostosowanie budynku do standardu najemcy, stanowi nakłady na wytworzenie środka trwałego, jednocześnie zwrot nakładów na adaptację według tego standardu stanowi zgodnie z przepisami prawa cywilnego zwrot wydatków.

Skoro zatem wydatki na adaptację zostały zwrócone Mu przez najemcę, to odpisy amortyzacyjne nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Wydatki na adaptację nie są zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w żaden inny sposób.

W związku z tym zgodnie z art. 14 ust. 3 pkt 3a updof, według którego do przychodów z działalności gospodarczej nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, zwrot otrzymany przez Niego od najemcy nie będzie stanowił przychodu do opodatkowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Stosownie do art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolnicza działalność gospodarcza), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Cytowany wyżej art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera ogólną definicję przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej, natomiast w art. 14 ust. 2 wymienione zostały przykładowe zdarzenia powodujące powstanie tego przychodu. Oznacza to, że co do zasady przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej są wszelkie przysporzenia majątkowe, uzyskane w związku z tą działalnością, o ile ustawa nie wyłącza ich z tej kategorii.

W art. 14 ust. 2 ww. ustawy, ustawodawca wskazał przykładowe oraz szczególne rodzaje korzyści, które dla podatnika stanowią przychód ze źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zgodnie natomiast z art. 14 ust. 3 pkt 3a ww. ustawy, do przychodów, o których mowa w ust. 1 i 2, nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Odnosząc się szczegółowo do tego unormowania, należy wskazać, że „zwrot” w języku powszechnym oznacza oddanie, zwrócenie czegoś.

Użyte w art. 14 ust. 3 pkt 3a omawianej ustawy, określenie „inne wydatki” koresponduje natomiast z poprzedzającym go punktem 3 art. 14 ust. 3 tej ustawy, dotyczącym zwrotu określonego rodzaju wydatków. Przez inne wydatki należy zatem rozumieć wydatki inne niż wymienione w art. 14 ust. 3 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego, jeżeli zwrot poniesionych wydatków dotyczyć będzie kosztów, które zgodnie z przepisami podatkowymi nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, wówczas zwrócone wydatki nie będą dla podatnika przychodem podatkowym. Takie rozwiązanie wynika literalnie z art. 14 ust. 3 pkt 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie, posługując się zasadami wnioskowania a contrario, z treści art. 14 ust. 3 pkt 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mając ponadto na względzie art. 14 ust. 1 można wyprowadzić zasadę, że zwrócone wydatki zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, stanowią przychody podatnika.

Tym samym, skutki podatkowe związane ze zwrotem wydatków są generalnie uzależnione od tego, czy wydatki, które będą zwracane podlegały zaliczeniu do kosztów podatkowych, czy też nie. Jeżeli zwracane wydatki podlegały zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, wówczas kwota zwrotu powinna podlegać zaliczeniu do przychodów. Natomiast, jeżeli zwrot poniesionych wydatków dotyczyć będzie kosztów, które zgodnie z przepisami podatkowymi nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, wówczas zwrócone wydatki nie będą dla podatnika przychodem podatkowym.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1.

Katalog wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów zawarty w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma charakter zamknięty. Wśród wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, ustawodawca wymienił m.in. – w art. 23 ust. 1 pkt 1 omawianej ustawy – wydatki na:

a) nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,

b) nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,

c) ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

– wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Powołany przepis wyklucza możliwość uznania wydatków na wytworzenie środka trwałego za koszty uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, przesuwając moment potrącalności tego rodzaju kosztów do odpłatnego zbycia tych składników majątku. Wprowadzając to unormowanie, ustawodawca miał na względzie, że wydatki na wytworzenie ww. trwałych składników majątku służących podmiotowi dla celów prowadzonej działalności nie są związane z przychodami uzyskiwanymi w okresie wytworzenia tego składnika majątku.

Jednocześnie, mając na względzie, że ww. składniki majątku będą wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej w dłuższym okresie czasu, ustawodawca przewidział możliwość sukcesywnego rozpoznawania kosztów związanych z ich zużywaniem.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Na mocy art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Z przytoczonego przepisu wynika, że nie stanowią kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne, z tytułu zużycia środków trwałych od tej ich części, która m.in. została podatnikowi w jakiejkolwiek formie zwrócona. Oznacza to, że otrzymane środki pieniężne stanowiące zwrot podatnikowi poniesionych wydatków na wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych wchodzą w zakres postanowień powołanego art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy.

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, że otrzymanie od najemcy środków pieniężnych, tytułem zwrotu poniesionych przez Wnioskodawcę wydatków, związanych pracami adaptacyjnymi, tj. dotyczącymi wydatków poniesionych na zwiększenie wartości początkowej budynku, skutkować będzie na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 45 ww. ustawy wyłączeniem z kosztów uzyskania przychodów odpowiedniej części odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej środka trwałego w postaci budynku, (naliczonych od tej części wydatków zwiększających wartość początkową środka trwałego, która została mu zwrócona).

W rezultacie, skoro zwrot poniesionych wydatków dotyczy kosztów, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, wówczas zwrócone wydatki, na podstawie art. 14 ust. 3 pkt 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie stanowią dla Wnioskodawcy przychodu podatkowego.

A zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, z późn. zm.).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k**-**14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w ….. , ….. za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.