0113-KDIPT2-2.4011.663.2021.2.ACZ

st1\:*{behavior:url(#ieooui) } /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:Standardowy; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-priority:99; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Cambria","serif";} INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 7 czerwca 2021 r. (data wpływu 17 czerwca 2021 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 października 2021 r. (data wpływu 7 października 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia prawa wieczystego użytkowania gruntu wraz ze znajdującymi się na tym gruncie budynkami – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 czerwca 2021 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia prawa wieczystego użytkowania gruntu wraz ze znajdującymi się na tym gruncie budynkami.

Powyższy wniosek wspólny uzupełniono pismem z dnia 4 października 2021 r. (data wpływu 7 października 2021 r.).

We wniosku i jego uzupełnieniu złożonym przez:

- Zainteresowanego będącego stroną postępowania: Pana `(...)`..,

- Zainteresowaną niebędącą stroną postępowania: Panią `(...)`..,

przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawcy są osobami fizycznymi, rezydentami podatku dochodowego od osób fizycznych w Polsce, pozostającymi w związku małżeńskim. Małżonkowie zawarli spółkę cywilną (dalej: Spółka).

Małżonkowie są współwłaścicielami prawa użytkowania wieczystego nieruchomości położonej w … (dalej: PUW). Nieruchomość jest zabudowana budynkiem warsztatowym. PUW oraz budynek posadowiony na gruncie zostały nabyte przez małżonków na podstawie umowy sprzedaży zawartej w dniu 6 maja 1995 r. na zasadzie wspólności majątkowej małżeńskiej. Początkowo nieruchomość była wynajmowana przez Wnioskodawców. Od 2002 r. nieruchomość wynajmowana była w ramach spółki cywilnej prowadzonej przez małżonków (Spółkę). Podstawą korzystania z nieruchomości przez Spółkę była umowa użyczenia – nieruchomość pozostawała przedmiotem wspólności majątkowej małżeńskiej i była użyczona Spółce.

Nieruchomość objęta PUW oraz budynki nie zostały wniesione do Spółki tytułem wkładu. Takie wniesienie wymagałoby wedle orzecznictwa formy aktu notarialnego także w przypadku majątku objętego wspólnością majątkową małżeńską (por. postanowienie SN z dnia 14 listopada 2012 r., sygn. akt II CSK 182/12, LEX nr 1226451; postanowienie Sądu Okręgowego `(...)`. z dnia 16 stycznia 2014 r., sygn. akt II Ca 2506/13, LEX nr 1851400), a w księdze wieczystej zamiast „wspólność majątkowa małżeńska” w zakresie PUW istniałoby wskazanie „wspólność majątkowa wspólników cywilnych”. Powyższy majątek pozostawał majątkiem osobistym Wnioskodawców.

Od 2002 r. w Spółce dokonywano odpisów amortyzacyjnych od budynku (zgodnie z zasadą transparentności Spółki w podatku dochodowym od osób fizycznych skutek ujęcia kosztu podatkowego odnoszony był do Wnioskodawców). Do dnia sprzedaży PUW oraz budynku przez Wnioskodawców, część budynku była wynajmowana przez Spółkę, a wynajem był dokumentowany fakturami VAT (podatek od towarów i usług) wystawionymi przez Spółkę. W innej części budynku Spółka prowadziła (do dnia sprzedaży PUW oraz budynków przez Wnioskodawców) dwie własne działalności, tj. bar oraz myjnię samochodową. Koszty związane z utrzymaniem budynku były ujmowane przez Wnioskodawców (jako wspólników Spółki) jako koszty podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych. W ocenie Urzędu Miasta …, na nieruchomości posadowione są dwa budynki, za odrębny budynek uznając 60 m2 przybudówki, w której prowadzona jest myjnia. Adaptacja budynku do potrzeb restauracji nastąpiła w 2010 r. Wydatki te poniosła Spółka kwalifikując je jako wydatki remontowe. W związku z tym nie podwyższyły one wartości początkowej budynku, ale zostały zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów wspólników Spółki (Wnioskodawców).

Wnioskodawca I (W.B.) rozlicza również ryczałt od przychodów ewidencjonowanych z tytułu najmu dwóch nieruchomości: mieszkania na cele mieszkalne i dom mieszkalny na cele niemieszkalne. Nie jest On zarejestrowany jako podatnik VAT ze względu na nieprzekroczenie limitu zwolnienia podmiotowego (200 000 zł rocznie). Wnioskodawcy nie prowadzą działalności gospodarczej poza Spółką.

Wnioskodawcy w 2021 r. dokonali zbycia PUW oraz budynków.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 4 października 2021 r. Wnioskodawcy wskazali, że prawo użytkowania wieczystego wraz z prawem własności budynków znajdujących się na tym gruncie do chwili zbycia ww. praw pozostawało objęte wspólnością majątkową małżeńską Zainteresowanych. Prawa te zostały zbyte nie przez Zainteresowanych działających jako wspólnicy spółki cywilnej, a przez małżonków, którym ww. prawa przysługiwały na zasadzie wspólności majątkowej małżeńskiej, tak samo te prawa były ujawnione w księdze wieczystej, tj. jako wspólność majątkowa małżeńska. Małżonkowie nigdy nie wnieśli ww. praw jako wkład do spółki cywilnej, do czego niezbędnym było zachowanie formy aktu notarialnego.

Rozróżnić należy sposób rzeczywistego wykorzystania budynków (budynek główny i przybudówka), od ich prawnego sposobu wykorzystania, czy też informacji widniejących w rejestrach. W kartotece budynków nie określono PKOB budynków. Budynek główny był wykorzystywany faktycznie w części jako restauracja, a w części jako warsztat samochodowy. Część tego budynku należałoby więc kwalifikować jako Budynki Hoteli (Sekcja 1, Dział 12, Grupa 121, Klasa 1211), natomiast drugą część budynku głównego jako Budynki Przemysłowe (Sekcja 1, Dział 12, Grupa 121, Klasa 1251). Podobnie należałoby zakwalifikować przybudówkę (Budynki Przemysłowe). Wedle informacji wskazanej w kartotece budynków na nieruchomości znajdują się dwa budynki, przy czym oba zostały zakwalifikowane jako budynki handlowo-usługowe (nie określono PKOB), ale oznaczałoby to, że budynki byłyby kwalifikowane jako Budynki Handlowo-Usługowe (Sekcja 1, Dział 12, Grupa 121, Klasa 1230). Wedle organów nadzoru budowlanego budynek główny powinien pełnić funkcję magazynową (dlatego orzeczono nakaz przywrócenia poprzedniego sposoby użytkowania), co powoduje, że winien być kwalifikowany jako Zbiorniki, Silosy i budynki magazynowe (Sekcja 1, Dział 12, Grupa 121, Klasa 1252). Organy nadzoru budowlanego nie wypowiedziały się odnośnie przeznaczenia przybudówki, gdyż uznały ją za samowolę budowlaną (wybudowaną bez pozwolenia na budowę).

Oba budynki zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w 2002 r. Odpisów dokonywano także od przybudówki, w której prowadzona była myjnia samochodowa.

Przybudówka była trwale związana z gruntem w świetle wykładni art. 3 pkt 2 i 5 Prawa budowlanego. Należy uznać, że przybudówka stanowiła odrębny od gruntu przedmiot własności, co zdaniem Wnioskodawców wynika z treści art. 235 § 1 Kodeksu cywilnego.

Budynek, w którym prowadzona była restauracja, a także w części wynajmowany pod warsztat samochodowy, stanowiły budynek trwale związany z gruntem, jak również odrębny przedmiot własności, z mocy art. 235 § 1 Kodeksu cywilnego.

Zainteresowani nigdy nie uzyskiwali pozwolenia na budowę myjni samochodowej, czy też drugiego z budynków. Oba budynki faktycznie były położone w ramach jednej bryły i istniały w chwili nabycia użytkowania wieczystego przez Zainteresowanych. W ostatnim czasie urząd uznał, że przybudówka stanowiła efekt samowoli budowlanej, dlatego nakazał ostateczną decyzją rozbiórkę tego obiektu.

Jak wspominano wyżej, przybudówka, w której prowadzona była myjnia samochodowa istniała w chwili nabycia użytkowania wieczystego przez Zainteresowanych. Zainteresowani nie uzyskiwali więc ani pozwolenia na budowę, ani pozwolenia na użytkowanie myjni samochodowej. Nakazując rozbiórkę tego obiektu organ nadzoru budowlanego przyjął, że w odniesieniu do przybudówki nigdy takie decyzje nie zostały wydane, stąd też nakazał rozbiórkę przybudówki.

Restauracja była prowadzona w części budynku głównego (nie w przybudówce, gdzie była wyłącznie myjnia samochodowa). Druga część budynku głównego była podnajmowana, a w niej prowadzony był przez najemcę warsztat samochodowy. Tym samym adaptacja na potrzeby restauracji w 2010 r. dotyczyła tylko części budynku głównego. W stosunku do całego budynku głównego organy budowlane orzekły nakaz przywrócenia poprzedniego sposoby użytkowania z funkcji warsztatu i restauracji do funkcji magazynowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż PUW oraz budynków podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Zainteresowanych, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 i 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odrębnymi źródłami przychodów są: pozarolnicza działalność gospodarcza oraz odpłatne zbycie nieruchomości i praw pokrewnych (w tym użytkowania wieczystego). Zasady opodatkowania zależą więc od kwalifikacji sprzedaży do właściwego źródła.

Art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zalicza do przychodów z działalności gospodarczej m.in. przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych – wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą.

Zdaniem Zainteresowanych, w opisywanej sprawie istotne jest, że nieruchomość objęta PUW oraz budynki nie zostały wniesione do Spółki. Znalazło to odzwierciedlenie m.in. w konstrukcji umowy sprzedaży, określającej jako sprzedawców Wnioskodawców, osoby fizyczne. Przez cały okres wykorzystywania PUW i budynku pozostawały one w majątku osobistym Wnioskodawców i jako takie zostały jedynie użyczone Spółce. Spółka, podatnik VAT, korzystała z majątku na podstawie stosunku obligacyjnego. Taki sposób wykorzystania majątku osobistego wspólnika spółki osobowej nie jest zaś uznawany w praktyce skarbowej za zdarzenie prawne skutkujące zastosowaniem (w momencie zbycia) art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, np. w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 8 stycznia 2021 r. (0112-KDIL2-2.4011.816.2020.1.WS) odniesiono się do przypadku używania przez spółkę cywilną nieruchomości będącej własnością wspólnika. Organ uznał, że odrębność „majątkowa” majątku spółki cywilnej w stosunku do majątku osobistego jej wspólnika pozwala na postawienie tezy, że dla wspólnika sprzedaż majątku (de facto wykorzystywanego gospodarczo) rodzi przychód nie z działalności gospodarczej, ale ze źródła odpłatne zbycie majątku (w którym zbycie nieruchomości po upływie 5 lat nie rodzi przychodu). Podobne stanowisko zajął Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia 15 maja 2019 r. (0115-KDIT3.4011.111.2019.1.PSZ). Ta druga interpretacja dotyczy „nietypowego” stanu faktycznego (wadliwego prawnie udostępnienia nieruchomości), ale również zawiera pozytywne wskazania interpretacyjne. Powyższe interpretacje należy uznać za mające zastosowanie również w przypadku Wnioskodawców. Spółka posiada zdolność majątkową (co przejawia się nadaniem majątkowi spółki cywilnej szczególnego statusu współwłasności). W przypadku Wnioskodawców PUW i budynek pozostawały jednak w majątku osobistym.

Użyczenie tego majątku nie spełnia zaś hipotezy przedmiotowej zastosowania art. 14 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dla Wnioskodawców majątek pozostał majątkiem osobistym, prywatnym. Sprzedaż nie dotyczyła środka trwałego ani towaru Spółki. Była też dokonana poza działalnością gospodarczą Sprzedających.

Zdaniem Zainteresowanych, stąd rodzi ona przychód określony w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponieważ okres pomiędzy nabyciem i sprzedażą przekroczył limit wynikający z ww. regulacji, sprzedaż PUW oraz budynku nie skutkowała uzyskaniem przez Wnioskodawców przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanych w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź, od których zaniechano poboru podatku.

Wyszczególnienia źródeł przychodów osiągniętych przez osoby fizyczne ustawodawca dokonał w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przypisanie do konkretnego źródła przychodów jest istotne, ponieważ w zależności od ustalenia źródła przychodów, dla tego przychodu powstają dalsze skutki podatkowe prowadzące do obliczenia uzyskanego dochodu lub poniesionej straty w danym okresie rozliczeniowym.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ww. ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są określone w pkt 3 i 8 tego przepisu:

• pkt 3 – pozarolnicza działalność gospodarcza,
• pkt 8 – odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

a) nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,

b) spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,

c) prawa wieczystego użytkowania gruntów,

d) innych rzeczy,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Zatem przychód z odpłatnego zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w tym przepisie na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie powstanie, jeżeli spełnione są łącznie dwa warunki:

- odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz ww. praw nie nastąpi w wykonaniu działalności gospodarczej (nie stanowi przedmiotu działalności gospodarczej) oraz

- zostanie dokonane po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie.

Przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat (art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zgodnie z art. 10 ust. 3 ww. ustawy, przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Z kolei jak stanowi art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

a) środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,

b) składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1500 zł,

c) składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,

d) składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

- wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio (art. 14 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zatem z treści przytoczonych przepisów jednoznacznie wynika, że przychodami z działalności gospodarczej są zarówno przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku, do których odnosi się art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak i przychody uzyskane ze sprzedaży tych składników majątku, które zostały z działalności gospodarczej z różnych względów wycofane. Jeżeli jednak między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności, i dniem ich odpłatnego zbycia upłynęło 6 lat, to przychód ze sprzedaży tych składników majątku nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawcy będący małżonkami zawarli spółkę cywilną.

Ponadto, małżonkowie są właścicielami prawa wieczystego użytkowania gruntu zabudowanego budynkiem warsztatowym. Prawo wieczystego użytkowania gruntu oraz budynek (budynki) posadowiony na gruncie zostały nabyte przez małżonków na podstawie umowy sprzedaży w dniu 6 maja 1995 r. na zasadzie wspólności majątkowej małżeńskiej.

Początkowo nieruchomość była wynajmowana przez Wnioskodawców. Od 2002 r. nieruchomość wynajmowana była w ramach spółki cywilnej prowadzonej przez małżonków. Podstawą korzystania z nieruchomości przez Spółkę była umowa użyczenia – nieruchomość pozostawała przedmiotem wspólności majątkowej małżeńskiej i była użyczona Spółce.

Prawo wieczystego użytkowania gruntu oraz budynki nie zostały wniesione do Spółki tytułem wkładu. Powyższy majątek pozostawał majątkiem osobistym Wnioskodawców.

Od 2002 r. w Spółce dokonywano odpisów amortyzacyjnych od budynku (zgodnie z zasadą transparentności Spółki w podatku dochodowym od osób fizycznych skutek ujęcia kosztu podatkowego odnoszony był do Wnioskodawców). Do dnia sprzedaży prawa wieczystego użytkowania gruntu oraz budynku przez Wnioskodawców, część budynku była wynajmowana przez Spółkę, a wynajem był dokumentowany fakturami VAT wystawionymi przez Spółkę. W innej części budynku Spółka prowadziła (do dnia sprzedaży prawa wieczystego użytkowania gruntu oraz budynków przez Wnioskodawców) dwie własne działalności, tj. bar oraz myjnię samochodową. Koszty związane z utrzymaniem budynku były ujmowane przez Wnioskodawców (jako wspólników Spółki) jako koszty podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych. W ocenie Urzędu Miasta, na gruncie posadowione są dwa budynki, za odrębny budynek uznając 60 m2 przybudówki, w której prowadzona jest myjnia. Adaptacja budynku do potrzeb restauracji nastąpiła w 2010 r. Wydatki te poniosła Spółka kwalifikując je jako wydatki remontowe. W związku z tym nie podwyższyły one wartości początkowej budynku, ale zostały zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów wspólników Spółki (Wnioskodawców). Restauracja była prowadzona w części budynku głównego (nie w przybudówce, gdzie była wyłącznie myjnia samochodowa). Druga część budynku głównego była podnajmowana, a w niej prowadzony był przez najemcę warsztat samochodowy. Tym samym adaptacja na potrzeby restauracji w 2010 r. dotyczyła tylko części budynku głównego.

W kartotece budynków nie określono `(...)` budynków. Budynek główny był wykorzystywany faktycznie w części jako restauracja, a w części jako warsztat samochodowy. Wedle informacji wskazanej w kartotece budynków na gruncie znajdują się dwa budynki, przy czym oba zostały zakwalifikowane jako budynki handlowo-usługowe (nie określono PKOB). Wedle organów nadzoru budowlanego budynek główny powinien pełnić funkcję magazynową (dlatego orzeczono nakaz przywrócenia poprzedniego sposoby użytkowania). Organy nadzoru budowlanego nie wypowiedziały się odnośnie przeznaczenia przybudówki, gdyż uznały ją za samowolę budowlaną i nakazano ostateczną decyzją rozbiórkę tego obiektu.

Oba budynki zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w 2002 r. Odpisów dokonywano także od przybudówki, w której prowadzona była myjnia samochodowa.

Przybudówka była trwale związana z gruntem w świetle wykładni art. 3 pkt 2 i 5 Prawa budowlanego. Należy uznać, że przybudówka stanowiła odrębny od gruntu przedmiot własności, co wynika z treści art. 235 § 1 Kodeksu cywilnego.

Budynek, w którym prowadzona była restauracja, a także w części wynajmowany pod warsztat samochodowy, stanowiły budynek trwale związany z gruntem, jak również odrębny przedmiot własności, z mocy art. 235 § 1 Kodeksu cywilnego.

Zainteresowani nigdy nie uzyskiwali pozwolenia na budowę myjni samochodowej, czy też drugiego z budynków. Oba budynki faktycznie były położone w ramach jednej bryły i istniały w chwili nabycia użytkowania wieczystego przez Zainteresowanych.

Wnioskodawcy nie prowadzą działalności gospodarczej poza Spółką.

Wnioskodawcy w 2021 r. dokonali zbycia prawa wieczystego użytkowania gruntu oraz znajdujących się na tym gruncie budynków.

Z przedstawionego przez Wnioskodawców opisu stanu faktycznego i powołanych wyżej regulacji prawnych wynika, że skutki podatkowe odpłatnego zbycia prawa wieczystego użytkowania gruntu, jak i posadowionych na tym gruncie budynków – należy rozpatrywać łącznie pod kątem możliwości powstania przychodu ze źródła wskazanego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy bowiem zauważyć, że właścicielami prawa wieczystego użytkowania gruntu wraz z posadowionymi na tym gruncie budynkami byli Wnioskodawcy na prawach wspólności majątkowej małżeńskiej, a nie Spółka. Prawo wieczystego użytkowania gruntu oraz znajdujące się na tym gruncie budynki nie zostały wniesione do Spółki tytułem wkładu. Spółka jedynie wykorzystywała ww. prawo wieczystego użytkowania gruntu wraz z posadowionymi na tym gruncie budynkami do prowadzenia działalności gospodarczej na podstawie umowy użyczenia. Sam fakt korzystania z gruntu i znajdujących się na nim budynków, będących własnością Wnioskodawców, przez Spółkę, w której Wnioskodawcy są wspólnikami, nie powoduje, że w momencie odpłatnego zbycia prawa wieczystego użytkowania gruntu wraz z posadowionymi na tym gruncie budynkami uzyskują Oni przychód z działalności gospodarczej.

Zatem, w przypadku odpłatnego zbycia prawa wieczystego użytkowania gruntu wraz z posadowionymi na tym gruncie budynkami, które nie zostały uprzednio wniesione do Spółki jako składnik majątku, a jedynie wykorzystywane do celów prowadzonej działalności gospodarczej w ramach tej Spółki na podstawie umowy użyczenia, zastosowanie będą miały przepisy art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku z czym nie powstanie przychód określony w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, tj. z pozarolniczej działalności gospodarczej.

W przypadku sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych uzyskanego z tego tytułu dochodu ma moment i sposób ich nabycia.

Zgodnie z art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U z 2020 r., poz. 1740, z późn. zm.), nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Jak stanowi art. 47 § 1 ww. Kodeksu, część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych.

Stosownie do art. 48 ww. Kodeksu, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

W myśl natomiast art. 232 § 1 ww. Kodeksu, grunty stanowiące własność Skarbu Państwa a położone w granicach administracyjnych miast oraz grunty Skarbu Państwa położone poza tymi granicami, lecz włączone do planu zagospodarowania przestrzennego miasta i przekazane do realizacji zadań jego gospodarki, a także grunty stanowiące własność jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków mogą być oddawane w użytkowanie wieczyste osobom fizycznym i osobom prawnym.

Z kolei jak stanowi art. 235 § 1 ww. Kodeksu, budynki i inne urządzenia wzniesione na gruncie Skarbu Państwa lub gruncie należącym do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków przez wieczystego użytkownika stanowią jego własność. To samo dotyczy budynków i innych urządzeń, które wieczysty użytkownik nabył zgodnie z właściwymi przepisami przy zawarciu umowy o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste. Z § 2 tego przepisu wynika, że przysługująca wieczystemu użytkownikowi własność budynków i urządzeń na użytkowanym gruncie jest prawem związanym z użytkowaniem wieczystym.

Z zacytowanych przepisów wynika, że co do zasady budynki posadowione na nieruchomościach stanowią ich część składową, przez co dzielą los prawny nieruchomości. Odmiennie należy natomiast traktować budynki wzniesione na gruntach oddanych w użytkowanie wieczyste. Traktowane one być bowiem powinny jako odrębne nieruchomości i chociaż ściśle związane z gruntem, stanowiące oddzielny przedmiot władania. Związek nieruchomości gruntowej z budynkową wyraża się natomiast wyłącznie w tym, że żadna z nich nie może stanowić samodzielnego przedmiotu obrotu prawnego.

W konsekwencji, aby stwierdzić, czy odpłatne zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntu i budynków usytuowanych na tym gruncie stanowi źródło przychodu wymienione w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz według jakich zasad należy opodatkować przychód z tego tytułu, należy określić dwie daty: datę nabycia prawa wieczystego użytkowania gruntu i datę nabycia bądź wybudowania budynków. W przypadku sprzedaży prawa użytkowania wieczystego gruntu i budynku trwale z tym gruntem związanego źródłem przychodu jest bowiem odrębnie sprzedaż prawa do gruntu i sprzedaż budynku, dokonana przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie prawa bądź wybudowanie budynku. Okres pięcioletni, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, jest w takim przypadku liczony odrębnie – od daty nabycia prawa użytkowania wieczystego gruntu i od daty nabycia bądź wybudowania budynku.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że w sytuacji Wnioskodawców za datę nabycia, od której należy liczyć pięcioletni termin, o którym mowa art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy uznać 1995 r., kiedy to nabyli Oni prawo wieczystego użytkowania gruntu wraz z posadowionymi na tym gruncie budynkami.

Oznacza to, że odpłatne zbycie przez Wnioskodawców w 2021 r. ww. prawa oraz budynków nie stanowi źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, gdyż nastąpiło po upływie 5 lat, licząc od końca 1995 r., w którym nastąpiło nabycie. Tym samym na Wnioskodawcach nie ciąży obowiązek zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych na zasadach określonych w art. 30e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podkreślić należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, z późn. zm.), składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 ustawy Ordynacja podatkowa) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.