0113-KDIPT2-2.4011.651.2021.2.2021.DA

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 czerwca 2021 r. (data wpływu 24 czerwca 2021 r.), uzupełnionym pismem z dnia 13 września 2021 r. (data wpływu 15 września 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów z kwalifikowanych praw własności intelektualnej preferencyjną stawką podatkową – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 czerwca 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów z kwalifikowanych praw własności intelektualnej preferencyjną stawką podatkową.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 31 sierpnia 2021 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.651.2021.1.DA, wezwano Wnioskodawcę, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 31 sierpnia 2021 r. (skutecznie doręczone w dniu 6 września 2021 r.). W dniu 15 września 2021 r. (nadano w dniu 13 września 2021 r.) wpłynęło uzupełnienie wniosku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe**:**

Profil Wnioskodawcy

Wnioskodawca od dnia … listopada 2009 r. prowadzi jako osoba fizyczna działalność gospodarczą zarejestrowaną w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, której podstawowym przedmiotem jest działalność związana z wytwarzaniem oprogramowania (PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) 62.01 Z). Wnioskodawca ukończył kierunek informatyka na Wydziale … ze stopniem magister inżynier Informatyk. Wnioskodawca posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczony obowiązek podatkowy w świetle art. 3 ust. 1 oraz ust. 1a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.; dalej: „u.p.d.o.f.”) i rozlicza się na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów według stawki liniowej 19%. Ewidencję dla potrzeb rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych, Wnioskodawca prowadzi w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zakład w rozumieniu art. 5a pkt 22 u.p.d.o.f. W szczególności, Wnioskodawca nie posiada za granicą żadnej stałej placówki ani wyznaczonej osoby działającej w Jego imieniu i na Jego rzecz za granicą. Przychody w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca uzyskuje w Polsce. Wnioskodawca nie posiada statusu centrum badawczo-rozwojowego określonego w ustawie z dnia 30 maja 2008 r. o niektórych formach wspierania działalności innowacyjnej (Dz. U. z 2019 r., poz. 1402, z póżn. zm.).

Charakterystyka oprogramowania

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca tworzy i rozwija oprogramowanie komputerowe, które znajduje zastosowanie w branży marketingowej i handlowej. Jest to oprogramowanie dedykowane dla firm specjalizujących się w przetwarzaniu baz danych i tzw. generowaniu leadów (ang. lead generation). Termin ten odnosi się do stosunkowo młodej gałęzi marketingu, której fundament stanowi budowanie baz danych kontaktowych potencjalnych klientów, tj. osób, podmiotów, które wyrażają w danym momencie lub wyrażą w przyszłości zainteresowanie nabyciem określonej usługi czy produktu. Gromadzone są przy tym również inne informacje, jak np. zainteresowania, dane demograficzne, preferencje zakupowe i inne dane, które sprzedawca może wykorzystać w celu pozyskania klienta. Zbiór takich danych nazywany jest rekordem w bazie danych. W rekordzie zawarte mogą być m.in. takie informacje jak: nazwa firmy, imię i nazwisko, adres, e-mail, numer telefonu, zainteresowania, preferencje itp. Zbiory danych zapisane są w formacie elektronicznym, umożliwiającym łatwe sortowanie i filtrowanie. Użytkownik może dokonać automatycznej selekcji rekordów według poszczególnych kategorii lub wyszukać informacje w obrębie tylko wybranych pól. Pozwala to na szybkie dotarcie do precyzyjnie wybranej grupy docelowej, a w tym potencjalnego klienta, zwanego w żargonie branżowym „leadem”.

Skuteczne generowanie wartościowych leadów, czyli przede wszystkim danych opartych na aktualnych informacjach i dających największe prawdopodobieństwo zrealizowania transakcji sprzedaży wymaga stałego monitorowania posiadanych zasobów. Trzeba bowiem zauważyć, że są to informacje, które szybko ulegają dezaktualizacji. Pozyskanie danych o grupach docelowych, zorientowanych na konkretne produkty lub usługi łączy się także z potrzebą monitorowania źródeł ruchu na stronie internetowej oraz interakcji. Dla sprzedawcy istotne są również informacje dotyczące kosztu pozyskania klienta, możliwość tworzenia związanych z tym raportów. Dla efektywnego wykorzystania bazy danych konieczne jest jej zintegrowanie z infrastrukturą informatyczną odbiorcy, systemami do automatycznego mailingu, masowego wysyłania wiadomości sms i innych narzędzi marketingowych.

Wdrażanie mechanizmów generowanie leadów i związanych z tym procesów zarządzania zasobami danych oraz ich monitorowania, mając na uwadze bazy liczone w milionach rekordów, nie byłoby możliwe bez wykorzystania specjalistycznego oprogramowania komputerowego.

Wnioskodawca stworzył w ramach prowadzonej działalności gospodarczej oprogramowanie do …. Jest to rozbudowana aplikacja, mająca konstrukcję modułową. Moduły nie mogą działać samodzielnie, lecz są kompatybilne pomiędzy sobą. Każdy moduł daje użytkownikowi pewną funkcjonalność. Podział ten pozwala na szeroko rozumianą indywidualną konfigurację aplikacji na etapie wdrożenia i w toku późniejszego użytkowania. Kontrahent Wnioskodawcy nabywa w modelu licencyjnym aplikację w najnowszej przetestowanej wersji i w konfiguracji uzgodnionej na etapie analizy przedwdrożeniowej. Użytkownik programu może rozszerzyć użytkowaną konfigurację o nowe lub ulepszone moduły, funkcjonalności. Ilekroć w dalszej części wniosku zostanie użyte sformułowanie „Aplikacja", należy przez to rozumieć ww. aplikację w każdej możliwej konfiguracji i w każdej ‒ aktualnej w danym czasie wersji. Aplikacja pozwala użytkownikowi m.in. zautomatyzować wysyłanie danych do odpowiednio zdefiniowanego w bazie odbiorcy na jego serwer, odpowiada za bezpieczeństwo szyfrowanego transferu baz danych, umożliwia tworzenie harmonogramów wysyłki danych, weryfikację zbiorów eksportowanych danych i zawiera wiele innych funkcji, wspomagających procesy …. Odpowiednie zastosowane algorytmy umożliwiają selekcję rekordów przeznaczonych do wysyłki w danym czasie.

Opisane wyżej oprogramowanie stanowi przejaw działalności twórczej Wnioskodawcy o indywidualnym charakterze, jest wyrazem Jego własnej pracy intelektualnej oraz kreacyjnej. Oprogramowanie uzewnętrznione jest w postaci kodu napisanego w określonym języku programowania. Napisany przez Wnioskodawcę kod źródłowy Aplikacji i składających się na nią modułów można najogólniej zdefiniować jako zestaw instrukcji (rozkazów), przeznaczonych do użycia bezpośrednio lub pośrednio w komputerze w celu osiągnięcia określonego rezultatu. Wytworzony przez Wnioskodawcę produkt informatyczny podlega ochronie na mocy ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. z 2006 r., nr 90, poz. 631, z późn. zm.). Aplikacja jest autorskim dziełem Wnioskodawcy, zatem przysługują Mu do niej w całości autorskie prawa majątkowe.

Komercjalizacja Aplikacji

Wnioskodawca komercjalizuje oprogramowanie w modelu licencyjnym, tzn. nie przenosi praw autorskich, ale udziela swoim kontrahentom zgody na korzystanie z oprogramowania na określonych w umowie polach eksploatacji. Licencja ma charakter niewyłączny, jest nieprzenoszalna i niezbywalna, a Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie z tytułu jej udzielenia na podstawie wystawianych przez siebie faktur VAT (podatek od towarów i usług). Wnioskodawca generuje dochody z licencjonowania oprogramowania począwszy od 2020 r. Wysokość wynagrodzenia licencyjnego ustalonego z danym klientem uzależniona jest od konfiguracji oprogramowania, na co ma wpływ przede wszystkim ilość udostępnionych funkcjonalności ‒ modułów.

Wnioskodawca nie wykonuje prac programistycznych pod kierownictwem swoich kontrahentów lub ich klientów. Nikt nie narzuca Wnioskodawcy sposobu wykonania Aplikacji, jej elementów. Wnioskodawca ma pełną swobodę jako twórca. Jednak to rynek szeroko rozumianych usług marketingowych i funkcjonujące na nim podmioty gospodarcze, były źródłem i inspiracją do stworzenia przedstawionej w przedmiotowym wniosku Aplikacji. Koncepcja, główne funkcjonalności oraz architektura produktu jest wynikiem przeprowadzonych przez Wnioskodawcę analiz potrzeb rynku i prac twórczych, które odbywały się jeszcze przed zawarciem wskazanych umów licencyjnych. Z uwagi na wynikające z nich zobowiązanie do dokonywania aktualizacji oprogramowania, jak również wskutek dynamicznie zachodzących zmian w branży, w której to oprogramowanie jest wykorzystywane, a także samych zmian technologicznych, produkt Wnioskodawcy stale ewoluuje. Aplikacja jest wciąż rozwijana i ulepszana z wykorzystaniem nowoczesnych metodyk wytwarzania oprogramowania, według przedstawionej w dalszej części metodologii.

Proces tworzenia i rozwoju Aplikacji

Fundamentem aktywności zawodowej Wnioskodawcy, jako programisty, jest rozwiązywanie problemów algorytmicznych, co polega na systematycznej pracy nad komputerowym rozwiązaniem problemu i obejmuje procedurę projektowania i otrzymania rozwiązania. Rozwiązania mają postać kodów napisanych w wybranym języku programowania. Innymi słowy, oprogramowanie napisane przez Wnioskodawcę jest realizacją algorytmu. Algorytm programu komputerowego to element konstrukcyjny programu stanowiący zapis logicznie uporządkowanych działań (instrukcji), prowadzących do rozwiązania konkretnych problemów na podstawie ustalonej funkcjonalności programu, wypracowanej przy pomocy funkcjonujących w teorii pojęć i reguł ogólnych. Powszechnie przyjmuje się, że algorytm jest opisem krok po kroku rozwiązania postawionego problemu lub sposobu osiągnięcia jakiegoś celu.

Napisanie przedmiotowej Aplikacji i jej dalszy rozwój jest złożonym procesem, który z technicznego punktu widzenia obejmuje zbudowanie modelu i zaprojektowanie algorytmu, wybór technologii i języka programowania, czynność programowania (tworzenia kodu źródłowego, będącego realizacją algorytmu) oraz weryfikację, modyfikację i udoskonalanie dostępnych rozwiązań programistycznych.

Nie można przy tym pominąć analiz rynkowych, zdefiniowania potrzeb użytkowników aplikacji, a więc określenia funkcji jakie ma ona spełniać. Dopiero w oparciu o tę wiedzę Wnioskodawca ustalał/ustala sposób dojścia do zdefiniowanego celu, dobierając odpowiednie rozwiązania programistyczne oraz technologie.

Proces tworzenia i rozwoju Aplikacji składa się z następujących faz:

1. specyfikacja ‒ określenie i ustalenie wymagań, które musi spełniać oprogramowanie. Wnioskodawca na podstawie własnych obserwacji rynku, pojawiających się trendów, czy też zgłoszonych potrzeb swoich kontrahentów, tworzy wizję produktu. W kontekście rozwoju Aplikacji może to być opracowanie koncepcji, zarysu, np. nowej funkcjonalności, czy zmodyfikowania, usprawnienia któregoś z jej komponentów. Jednocześnie Wnioskodawca analizuje możliwości zrealizowania zamierzonego celu, weryfikując posiadane zasoby wiedzy, czyli przede wszystkim umiejętności programistyczne, a także posiadane zasoby techniczne, jak choćby sprzęt komputerowy. Estymowany jest również harmonogram i budżet finansowy planowanego projektu programistycznego. Wnioskodawca nie posiada standardowo gotowych rozwiązań informatycznych. Nie zmienia tego fakt wykorzystania ogólnodostępnych bibliotek programistycznych i tzw. framework-ów, ponieważ nadal konieczny jest wkład twórczy. Wnioskodawca musi podjąć kreacyjny wysiłek intelektualny. Uzyskanie oprogramowania o pożądanych właściwościach uzależnione jest od szeregu czynników. Wnioskodawca nie ma możliwości dokładnego określenia rodzaju rezultatu ani kosztu (w tym poświęconego czasu) projektu. Prace nad oprogramowaniem obarczone są więc sporym ryzykiem i niepewnością związaną ze sposobem realizacji pomysłu lub sposobem osiągnięcia zamierzonych rezultatów;

2. projektowanie i tworzenie ‒ ten etap obejmuje wszelkie czynności faktyczne podejmowane przez Wnioskodawcę w celu stworzenia oprogramowania lub jego ulepszenia, rozwinięcia. Czynności te nie mają charakteru rutynowych, odtwórczych prac, bowiem prowadzą do opracowania nowatorskich w skali działalności gospodarczej Wnioskodawcy rozwiązań. Wnioskodawca nabywał/nabywa, łączył/łączy, kształtował/kształtuje i wykorzystywał/wykorzystuje dostępną aktualnie wiedzę i umiejętności, w tym między innymi z zakresu narzędzi informatycznych i oprogramowania, w celu stworzenia nowatorskiej aplikacji oraz jej dalszej rozbudowy. W praktyce zwiększenie zasobów wiedzy odbywa się m.in. poprzez lekturę fachowej literatury, publikacji, udział w szkoleniach. W każdym przypadku Wnioskodawca wnosił i będzie wnosić swój indywidualny i twórczy wkład, wykorzystując najnowsze technologie informatyczne z zakresu wytwarzania oprogramowania. Oprogramowanie stworzone przez Wnioskodawcę ma charakter indywidualny i jest utrwalone w postaci kodu w języku programowania;

3. podsumowanie i ewolucja ‒ analiza wyników uzyskanych na wcześniejszych etapach. Wnioskodawca testuje wytworzone oprogramowanie oraz rozpatruje możliwości zastosowania zdobytej wiedzy do dalszego rozwoju aplikacji, bądź też napisania zupełnie innych programów, czy zaoferowania nowych usług. Od momentu oddania aplikacji do użytku, w tej fazie jej tworzenia może dojść do zaimplementowania nowej funkcjonalności lub jej udoskonalenia poprzez wprowadzenie innych modyfikacji. Jest to uzależnione od wyników przeprowadzonych we własnym zakresie testów, czy informacji zwrotnej ze strony kontrahenta.

W tym miejscu Wnioskodawca wyjaśnia, że działalność związana z tworzeniem/rozwojem przedmiotowego produktu informatycznego jest procesem ciągłym, rozciągniętym w czasie i można w jego obrębie co najwyżej wyszczególnić pewne mikroprojekty, krótsze cykle rozwojowe. Wynika to z modułowej konstrukcji oraz zastosowania przez Wnioskodawcę nowoczesnej metodyki wytwarzania oprogramowania. Aplikacja powstaje w modelu przyrostowo-iteracyjnym, tzn. Wnioskodawca regularnie nadpisuje lub dodaje nowe linie kodu źródłowego, wprowadzając w ten sposób modyfikacje. Produkt jest więc stale udoskonalany, poprzez dodanie nowych funkcjonalności, bądź poprzez usprawnienie, poprawienie błędów któregoś z wcześniej stworzonych modułów.

Reasumując, działalność Wnioskodawcy w zakresie stworzenia Aplikacji oraz jej rozwoju, ulepszenia była i jest prowadzona w sposób systematyczny oraz zorganizowany, z wykorzystaniem własnego zaplecza sprzętowego. Wszystkie prace wykonywane są osobiście przez Wnioskodawcę, nie nabywa On wyników prac badawczo-rozwojowych od innych podmiotów. Każdy mikroprojekt oraz realizowane w jego toku zadania mają z góry ustalony cel i harmonogram. Prace były i są prowadzone w sposób uporządkowany, regularny. Nie mają one charakteru incydentalnego. Wnioskodawca ma również przyjęty określony schemat postępowania, według którego były i są planowane oraz monitorowane procesy zmian oraz rozwoju Aplikacji. Ponadto, powstała Aplikacja, rozwijana według przedstawionej wyżej metodologii, to oprogramowanie innowacyjne w skali przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, bazujące na nowatorskich koncepcjach. Nie można jej odmówić przymiotu oryginalności oraz indywidualności. Narzędzie informatyczne autorstwa Wnioskodawcy staje się motorem napędowym dalszych procesów innowacyjnych, które zachodzą u Jego kontrahentów, licencjobiorców Aplikacji.

Ewidencja

Wnioskodawca posiada i prowadzi począwszy od rozpoczęcia prac nad Aplikacją, tj. od stycznia 2019 r. odrębną od podatkowej księgi przychodów i rozchodów, zgodną z wymogami art. 30cb u.p.d.of. ewidencję, pozwalającą na ustalenie przychodów, kosztów uzyskania przychodów i dochodu (straty) przypadających na kwalifikowane prawo własności intelektualnej (którym w Jego ocenie jest prawo autorskie do przedstawionej Aplikacji) oraz na wyodrębnienie kosztów, o których mowa w art. 30ca ust. 4 u.p.d.o.f., przypadających na wyżej wymienione prawo i zapewniającą określenie kwalifikowanego dochodu z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej.

W piśmie z dnia 13 września 2021 r. stanowiącym uzupełnienie wniosku, wskazano, że:

- prowadzona przez Wnioskodawcę działalność w ramach wytwarzania, rozwijania oraz ulepszania programów komputerowych jest działalnością twórczą w rozumieniu art. 5a pkt 39 u.p.d.o.f. Wynika to faktu, że efekt Jego prac jest uzewnętrzniony, utrwalony w postaci kodu napisanego w języku programowania. Wnioskodawca zwraca uwagę, że we wniosku opisał dokładnie na czym polega Jego działalność, identyfikując ją przez pryzmat faktycznie podejmowanych działań i czynności w kontekście definicji działalności badawczo-rozwojowej. Gwoli doprecyzowania przedstawionego opisu, Wnioskodawca podsumowuje, że w ramach swojej działalności nabywa, łączy oraz wykorzystuje dostępną aktualnie wiedzę i umiejętności w zakresie programowania, algorytmiki, wykorzystywania najnowszych technologii oraz narzędzi informatycznych. Jednocześnie Wnioskodawca nabywa, łączy, kształtuje i wykorzystuje dostępną aktualnie wiedzę w dziedzinie, w której tworzone i rozwijane przez Niego oprogramowanie ma być wykorzystywane. Podejmowane działania służyły wytwarzaniu opisanej Aplikacji i są kontynuowane w celu jej ulepszenia, poszerzenia funkcjonalności. Nie są to działania rutynowe, schematyczne i odtwórcze. Tym samym, działalność gospodarcza prowadzona przez Wnioskodawcę, w zakresie związanym z wytworzeniem i rozwojem opisanej Aplikacji, stanowi prace rozwojowe, o których mowa w art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. ‒ Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz. U. z 2020 r., poz. 85, z późn. zm.) i spełnia definicję działalności badawczo-rozwojowej w rozumieniu art. 5a pkt 38 w zw. z pkt 40 u.p.d.o.f.;

- podjęta przez Wnioskodawcę działalność nie obejmuje działalności polegającej na badaniach naukowych;

- w okresie obejmującym przedmiotowy wniosek oprogramowanie lub jego część dla kontrahentów, o których mowa we wniosku, zostało/będzie wytworzone, rozwinięte lub ulepszone przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej bezpośrednio przez Niego działalności badawczo-rozwojowej;

- Wnioskodawca rozwijał/będzie rozwijał (ulepszał/będzie ulepszał) oprogramowanie komputerowe lub jego części wytworzone jedynie przez siebie;

- w wyniku rozwijania (ulepszania) oprogramowania nie były/nie będą tworzone nowe kody, algorytmy w językach programowania i nie powstawało/nie powstanie nowe prawo własności intelektualnej. Wnioskodawca rozwija (ulepsza) ten sam produkt informatyczny, tj. opisaną we wniosku Aplikację;

- w przypadku, gdy Wnioskodawca rozwijał/będzie rozwijał (ulepszał/będzie ulepszał) oprogramowanie komputerowe, to w wyniku podjętych przez Wnioskodawcę czynności nie powstawał/nie będzie powstawał odrębny od tego oprogramowania utwór (tj. nowe kwalifikowane prawo własności intelektualnej w postaci nowego autorskiego prawa do programu komputerowego), podlegający ochronie na podstawie art. 74 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych;

- Wnioskodawca jest i będzie właścicielem rozwijanego/ulepszanego oprogramowania, tzn. przysługują Mu w pełni autorskie prawa majątkowe do niego;

- Wnioskodawca ponosi i będzie ponosił pełną odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat oraz wykonywane przez siebie czynności;

- Wnioskodawca wykonując czynności w zakresie tworzenia, a także rozwijania (ulepszania) oprogramowania komputerowego ponosi ryzyko gospodarcze związane z prowadzoną działalnością;

- uzyskiwane przez Wnioskodawcę przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej obejmują/będą obejmować przychody z tytułu odpłatnego udzielenia licencji na korzystanie z oprogramowania opisanego we wniosku (Aplikacji), które podlega ochronie prawno-autorskiej na mocy art. 74 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Jednakże, Wnioskodawca nie może postawić z góry w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego tezy, że osiąga przychody z prawa własności intelektualnej, o którym mowa w art. 30ca ust. 2 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. kwalifikowanego prawa własności intelektualnej, ponieważ jest to przedmiotem rozstrzygnięcia, oceny prawnej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego Wnioskodawca ma prawo, zgodnie z art. 30ca ust. 1 u.p.d.o.f., zastosować 5% stawkę opodatkowania wobec dochodów osiągniętych z tytułu opłat licencyjnych za korzystanie z Aplikacji?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 30ca ust. 1 u.p.d.o.f., ma On prawo zastosować 5% stawkę opodatkowania wobec dochodów osiągniętych z tytułu opłat licencyjnych za korzystanie z Aplikacji.

Powyższa ocena wynika z faktu, że prawo autorskie do oprogramowania komputerowego w postaci opisanej Aplikacji, która została stworzona przez Wnioskodawcę samodzielnie w ramach prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej jest kwalifikowanym prawem własności intelektualnej w rozumieniu art. 30ca ust. 2 u.p.d.o.f. Wnioskodawca komercjalizuje Aplikację w modelu licencyjnym, zatem przychody, tj. wynagrodzenie otrzymywane w ramach zawartych umów licencyjnych, po pomniejszeniu o związane z ich uzyskaniem koszty, są dochodami z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej, o których mowa w art. 30ca ust. 7 pkt 1 ww. ustawy. Jak natomiast wynika z art. 30ca ust. 1 u.p.d.o.f., podatek od osiągniętego przez podatnika w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej kwalifikowanego dochodu z kwalifikowanych praw własności intelektualnej (kwalifikowanych IP) wynosi 5% podstawy opodatkowania.

Kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy ma ustalenie czy Wnioskodawca, generował, a w kontekście zdarzenia przyszłego - czy generuje i będzie generować zyski z kwalifikowanych praw własności intelektualnej w rozumieniu art. 30ca ust. 2 u.p.d.o.f.

Zgodnie z przytoczonym przepisem, do kwalifikowanych praw własności intelektualnej (kwalifikowanych IP) zalicza się m.in. autorskie prawo do programu komputerowego, podlegające ochronie prawnej na podstawie przepisów odrębnych ustaw lub ratyfikowanych umów międzynarodowych, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, oraz innych umów międzynarodowych, których stroną jest Unia Europejska, których przedmiot ochrony został wytworzony, rozwinięty lub ulepszony przez podatnika w ramach prowadzonej przez niego działalności badawczo-rozwojowej.

Zatem, badając status komercjalizowanego przez Wnioskodawcę produktu informatycznego, należy ustalić, czy produkt ten spełnia określone przez ustawodawcę podatkowego kryteria. Jak wynika z cytowanej wyżej regulacji, obowiązującej zarówno na gruncie u.p.d.o.f., kwalifikowanym prawem własności intelektualnej jest takie dobro - aktywa niematerialne, które spełnia łącznie następujące warunki:

1. zostało wytworzone, rozwinięte lub ulepszone przez podatnika w ramach prowadzonej przez niego działalności badawczo-rozwojowej;

2. należy do jednej z kategorii wymienionych w katalogu w art. 30ca ust. 2 u.p.d.o.f.;

3. podlega ochronie prawnej na podstawie przepisów odrębnych ustaw lub ratyfikowanych umów międzynarodowych, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, oraz innych umów międzynarodowych, których stroną jest Unia Europejska.

Odnosząc się do pierwszego z wyżej przedstawionych warunków, prace związane z tworzeniem, jak również doskonaleniem Aplikacji w ramach opisanego modelu działania Wnioskodawcy, należy uznać za działalność badawczo-rozwojową, o której mowa w art. 5a pkt 38 u.p.d.o.f. W świetle definicji wynikających z tego przepisu, działalność badawczo-rozwojowa oznacza działalność twórczą obejmującą badania naukowe lub prace rozwojowe, podejmowaną w sposób systematyczny w celu zwiększenia zasobów wiedzy oraz wykorzystania zasobów wiedzy do tworzenia nowych zastosowań.

Mając na względzie powyższą definicję wyróżnia się trzy kryteria działalności badawczo-rozwojowej:

- twórczość,

- systematyczność, oraz

- zwiększenie zasobów wiedzy oraz wykorzystania zasobów wiedzy do tworzenia nowych zastosowań.

W ocenie Wnioskodawcy, użycie przez ustawodawcę spójnika „lub” (który oznacza alternatywę łączną) pozwala na przyjęcie, że w celu uznania konkretnej aktywności za działalność badawczo-rozwojową wystarczające jest prowadzenie przez podatnika jedynie badań naukowych lub jedynie prac rozwojowych, lub też prowadzenie zarówno badań naukowych, jak i prac rozwojowych łącznie. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w art. 5a pkt 39 lit. a) i lit. b) oraz w art. 5a pkt 40 odsyła natomiast do definicji legalnych wskazanych w ustawie Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, badania naukowe są działalnością obejmującą:

1. badania podstawowe rozumiane jako prace empiryczne lub teoretyczne mające przede wszystkim na celu zdobywanie nowej wiedzy o podstawach zjawisk i obserwowalnych faktów bez nastawienia na bezpośrednie zastosowanie komercyjne;

2. badania aplikacyjne rozumiane jako prace mające na celu zdobycie nowej wiedzy oraz umiejętności, nastawione na opracowywanie nowych produktów, procesów lub usług lub wprowadzanie do nich znaczących ulepszeń.

Z kolei zgodnie z art. 4 ust. 3 ww. ustawy, prace rozwojowe są działalnością obejmującą nabywanie, łączenie, kształtowanie i wykorzystywanie dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności, w tym w zakresie narzędzi informatycznych lub oprogramowania do planowania produkcji oraz projektowania i tworzenia zmienionych, ulepszonych lub nowych produktów, procesów lub usług, z wyłączeniem działalności obejmującej rutynowe i okresowe zmiany wprowadzane do nich nawet jeżeli takie zmiany mają charakter ulepszeń.

Odnosząc powyższe na grunt przedstawionego stanu faktycznego, w przekonaniu Wnioskodawcy, Jego działalność nakierowana na opracowywanie i rozwijanie opisanej we wniosku Aplikacji wyczerpuje pojęcie „prac rozwojowych” zawarte we wskazanych powyżej przepisach. Wnioskodawca prowadził/prowadzi bowiem prace mające na celu wykorzystanie dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności, w tym w zakresie narzędzi informatycznych lub oprogramowania do planowania produkcji oraz projektowania i tworzenia zmienionych, ulepszonych lub nowych produktów lub usług. Tym samym, Wnioskodawca prowadzi prace rozwojowe zdefiniowane we wskazanych powyżej przepisach.

Analizując kolejną przesłankę statuującą definicję działalności badawczo-rozwojowej, tj. cechę „twórczości” Wnioskodawca odwołuje się do definicji zawartej w słowniku języka polskiego PWN, według której przymiotnik „twórczy” oznacza „mający na celu tworzenie”, „będący wynikiem tworzenia”. W świetle powyższego, przez działalność twórczą należy rozumieć działalność, której rezultat powinien:

1. być ustalony, co może odbyć się w dowolnej formie;

2. mieć charakter indywidualny, powstały w wyniku określonych procesów myślowych, wymagających od twórcy kreatywności;

3. mieć charakter oryginalny, nowy w porównaniu z tym, co już zostało stworzone.

Jak wynika z objaśnień Ministra Finansów wydanych dnia 15 lipca 2019 r. dotyczących preferencyjnego opodatkowania dochodów wytwarzanych przez prawa własności intelektualnej IP BOX (dalej: „objaśnienia MF”), w których Minister Finansów definiuje warunki uznania działalności za działalność badawczo-rozwojową: „33. (`(...)`) Zatem twórczość działalności badawczo-rozwojowej może przejawiać się opracowywaniem nowych koncepcji, narzędzi, rozwiązań niewystępujących dotychczas w praktyce gospodarczej podatnika lub na tyle innowacyjnych, że w znacznym stopniu odróżniają się od rozwiązań już funkcjonujących u podatnika. 34. Orzecznictwo wyjaśnia również, że przez działalność twórczą należy rozumieć działalność, której rezultat powinien:

1. być odpowiednio ustalony, co może odbyć się w dowolnej formie (między innymi niezależnie od sposobu wyrażenia), przez co należy rozumieć jego uzewnętrznienie, oraz możliwość wyodrębnienia, gdy stanowi część większej całości, mającej charakter zbiorowy;
2. mieć charakter indywidualny, tj. nie może być wynikiem wyłącznie mechanicznych działań, lecz określonych procesów myślowych, wymagających od twórcy kreatywności;
3. mieć charakter oryginalny (wnosić obiektywnie nową wartość: stanowić „nowy wytwór intelektu”), przy czym oryginalność należy rozpatrywać wstecznie (tj. rezultat pracy nie jest twórczy, jeżeli istnieje identyczne, uprzednio stworzone dzieło).”

Konstatując, o twórczym charakterze działalności możemy mówić, gdy podmiot tworzy innowacyjne rozwiązania, które w znacznym stopniu odróżniają się od rozwiązań już funkcjonujących w obrębie jego przedsiębiorstwa, a rezultat działalności odpowiednio ustalony ma charakter indywidualny oraz oryginalny.

Charakter pracy Wnioskodawcy w obszarze rozwoju i ulepszania algorytmów w swej naturze jest procesem twórczym, gdyż każde jego zadanie lub problem można rozwiązać na wiele różnych sposobów, przy wykorzystaniu wielu dostępnych narzędzi. Wybór, dostosowanie oraz ulepszenie już istniejących rozwiązań zależy tylko i wyłącznie od Jego wiedzy, doświadczenia oraz wyobraźni.

W tym miejscu podkreślić należy, że Aplikacja i składające się na nią moduły nie stanowią kopii istniejących dotychczas w praktyce gospodarczej Wnioskodawcy koncepcji. Kontrahenci, nabywający oprogramowanie od Wnioskodawcy w modelu licencyjnym, otrzymują nowoczesne i innowacyjne narzędzia, stanowiące novum, nie tylko w ramach działalności Wnioskodawcy, ale w skali całego rynku usług marketingowych. Wykreowanie tak zaawansowanych produktów wymaga indywidualnego podejścia i twórczej pracy koncepcyjnej na każdym etapie wykonywanych prac. Powstała w wyniku prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności Aplikacja niezaprzeczalnie ma indywidualny i oryginalny charakter oraz jest utrwalona w postaci języka programowania, kodu. Działalność Wnioskodawcy niewątpliwie spełnia warunek twórczości.

Przechodząc do kolejnej przesłanki działalności badawczo-rozwojowej, tj. cechy „systematyczności” prowadzonej działalności, zdaniem Wnioskodawcy, należy także w pierwszej kolejności przytoczyć definicją wskazaną w słowniku języka polskiego PWN. Według niej działania systematyczne to działania prowadzone w sposób uporządkowany, według pewnego systemu, a efekty takich działań są „planowe, metodyczne”.

Przez pryzmat powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, wykonywana prze Niego działalność prócz twórczego charakteru, cechuje się także przymiotem działalności prowadzonej w sposób systematyczny. Aplikacja powstała i jest rozwijana według określonych założeń, planu i harmonogramów. Jak wskazano, przedmiotowe prace są prowadzone w sposób uporządkowany i regularny, zgodnie z nowoczesnym modelem iteracyjno-przyrostowym. Nie mają one charakteru incydentalnego.

Ostatnią z przesłanek działalności badawczo-rozwojowej jest cel polegający na „zwiększeniu zasobów wiedzy oraz wykorzystaniu zasobów wiedzy do tworzenia nowych zastosowań”. W przypadku działalności polegającej na prowadzeniu prac rozwojowych, z którą Wnioskodawca utożsamia swoją działalność, celem owej działalności jest wykorzystanie dostępnej wiedzy i umiejętności w celu planowania produkcji oraz projektowania i tworzenia nowych, zmienionych czy usprawnionych produktów, procesów lub usług.

W opinii Wnioskodawcy, bezspornym jest, że prowadzone przez Niego działania, ze swej istoty zmierzają do wykorzystania już dostępnej wiedzy do zaprojektowania nowych i ulepszonych produktów informatycznych. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), fundamentem aktywności zawodowej Wnioskodawcy jest rozwiązywanie problemów algorytmicznych. Wnioskodawca na bieżąco analizuje potrzeby rynku, wymagania kontrahentów i na tej podstawie tworząc i udoskonalając Aplikację Wnioskodawca rozwijał/rozwija specjalistyczną wiedzę oraz umiejętności w zaawansowanej dziedzinie algorytmiki, programowania, które może wykorzystać w ramach bieżących albo przyszłych projektów. Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności nabywa, łączy, kształtuje i wykorzystuje dostępne aktualnie wiedzę i umiejętności, w tym między innymi z zakresu narzędzi informatycznych i oprogramowania, w celu tworzenia nowych zastosowań (nowych lub ulepszonych produktów, procesów lub usług) w postaci nowego oprogramowania. Działania Wnioskodawcy polegające na rozwijaniu i ulepszaniu Aplikacji, każdorazowo zmierzają do poprawy użyteczności oraz jej funkcjonalności.

Dodatkowo zauważyć należy, że rozwiązania opracowywane przez Wnioskodawcę nie mają charakteru rutynowych i okresowych zmian wprowadzanych do produktów, linii produkcyjnych, procesów wytwórczych, istniejących usług oraz innych operacji w toku.

Zważywszy na przedstawioną argumentację stwierdzić należy, że działalność Wnioskodawcy, w ramach której Aplikacja jest wytwarzana, rozwijana lub ulepszana stanowi działalność badawczo-rozwojową, o której mowa w art. 5a pkt 38 u.p.d.o.f. Tym samym, produkt informatyczny, a ściśle rzecz ujmując przysługujące Wnioskodawcy prawo autorskie do Aplikacji, spełnia pierwsze kryterium odnoszące się do przyznania statusu kwalifikowanego IP.

W ocenie Wnioskodawcy, w rozpatrywanym przypadku powstałe aktywa niematerialne, tj. autorskie prawo do przedmiotowej Aplikacji, należy skategoryzować jako kwalifikowane prawo własności intelektualnej wskazane w art. 30ca ust. 2 pkt 8 u.p.d.o.f.

Autorskie prawo do programu komputerowego objęte jest ochroną na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie z art. 74 ust. 1 ww. ustawy, programy komputerowe podlegają ochronie jak utwory literackie, z kolei ust. 2 stanowi, że ochrona przyznana programowi komputerowemu obejmuje wszystkie formy jego wyrażenia. Idee i zasady będące podstawą jakiegokolwiek elementu programu komputerowego, nie podlegają ochronie.

Polski prawodawca nie zdefiniował w żadnym obowiązującym akcie prawnym pojęcia programu komputerowego, dlatego w tym zakresie koniecznym jest odwołanie się do dorobku doktryny i orzecznictwa. W piśmiennictwie podnosi się, że przez program komputerowy należy rozumieć zestaw instrukcji (poleceń rozkazów) adresowanych do komputera, których wykonanie przez komputer prowadzi do uzyskania określonych wyników. Podkreśla się przy tym, że nawet dokumentacja projektowa, sporządzona w języku naturalnym, może stanowić formę wyrażenia programu komputerowego, tak samo jak jego kod źródłowy (ang. source codę), czy kod wynikowy (ang. object codę) (D. Flisiak (red.), Prawo autorskie i prawa pokrewne, Warszawa 2015).

Program podlegający ochronie prawno-autorskiej musi cechować się indywidualnością i stanowić utwór oryginalny, będący wytworem procesu intelektualnego programisty i jego zdolności kreacyjnych, wynikać z działalności twórczej. Oryginalność najczęściej jest utożsamiana z cechą działalności twórczej. Działalność twórcza stanowi przejaw takiego działania, które choćby w minimalnym stopniu odróżnia się od innych rezultatów takiego samego działania, a zatem posiada cechę nowości, której stopień jednakże nie ma znaczenia. Powinna to jednak być nowość obiektywna, z którą mamy do czynienia, gdy utwór różni się od dóbr niematerialnych, będących częścią dorobku kulturalnego, nie zaś nowość w sensie subiektywnym, zasadzająca się na przekonaniu autora o nowości własnego dzieła (A. Niewęgłowski, M. Późniak-Niedzielska, w: System prawa prywatnego, red. Z. Radwański, t. 13: Prawo autorskie, red. J. Barta, Warszawa 2013, s. 9-11). Treść programu komputerowego nie może mieć jedynie charakteru pracy odtwórczej, polegającej na powielaniu w linijkach programu standardowych rozwiązań problemów. Ponadto, program komputerowy, aby spełniać cechy utworu chronionego prawem autorskim, powinien być również ustalony. Ustalenie programu komputerowego polega na jego uzewnętrznieniu w jakiejkolwiek postaci umożliwiającej jego percepcję przez osoby inne niż twórca (J. Barta, M. Czajkowska-Dąbrowska, Z. Ćwiąkalski, R. Markiewicz, E. Trapie, Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Komentarz, Warszawa 2001, s. 74; J. Sieńczyło-Chlabicz, Prawo własności intelektualnej, Warszawa 2013, s. 46).

Niewątpliwie Aplikacja stanowi nowe i wartościowe rozwiązanie zaobserwowanych sytuacji problemowych. Wnioskodawca nie powiela istniejących już na rynku rozwiązań. Nawet jeśli funkcjonują podobne narzędzia informatyczne, to kod źródłowy Aplikacji nie został z nich skopiowany. Wnioskodawca dysponuje również swobodą twórczą, nie realizuje narzuconych odgórnie wytycznych.

Jak wskazano w pkt 89 objaśnień MF dotyczących preferencyjnego opodatkowania dochodów wytwarzanych przez prawa własności intelektualnej IP Box, pojęcie „program komputerowy" nie powinno być rozumiane wąsko lecz szeroko (`(...)`) Holistycznie i funkcjonalnie, program komputerowy obejmuje więc jego funkcjonalne części składowe, takie jak: kod źródłowy, opis procedur operacyjnych, zestawienie danych w informacjach konwersacyjnych i dialogowych oraz kod wynikowy i interfejs. W orzecznictwie polskich sądów powszechnych podkreśla się, że ochrona prawno-autorska uaktywnia się od momentu ustalenia czy dany produkt jest utworem w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Konsekwencją powyższych założeń jest fakt, że efekt prac Wnioskodawcy, obejmujący algorytmy i kody źródłowe Aplikacji, spełnia wszelkie przesłanki definicyjne programu komputerowego podlegającego ochronie prawno-autorskiej. Nie ulega bowiem wątpliwości, że Wnioskodawca pisząc kod wytwarza i rozwija dobro niematerialne charakteryzujące się oryginalnością i indywidualnością. Podejmował/podejmuje wysiłek umysłowy o charakterze kreacyjnym. Ponadto, efekty prac Wnioskodawcy są uzewnętrzniane w postaci kodu napisanego w danym języku programowania. Zdaniem Wnioskodawcy, o twórczym i indywidualnym charakterze Aplikacji przesądza sam fakt jej wytworzenia w ramach działalności badawczo-rozwojowej, co zostało już wykazane w uzasadnieniu wniosku. Reasumując, autorskie prawo do programu komputerowego w postaci przedmiotowej Aplikacji jest kwalifikowanym prawem własności intelektualnej w rozumieniu art. 30ca ust. 2 pkt 8 u.p.d.o.f.

Jak stanowi art. 30ca ust. 7 pkt 1 u.p.d.o.f., dochodem (stratą) z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej jest obliczony zgodnie z art. 9 ust. 2 ww. ustawy dochód (strata) z pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie, w jakim został osiągnięty z opłat lub należności wynikających z umowy licencyjnej, która dotyczy kwalifikowanego prawa własności intelektualnej. Wobec powyższego, dochód uzyskiwany z odpłatnego licencjonowania przedmiotowej Aplikacji stanowi kwalifikowany dochód, który Wnioskodawca, zważywszy na wypełnienie wymogów ewidencyjnych, ma prawo opodatkować 5% stawką.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe**.**

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.; Dz. U. z 2021 r., poz. 1128, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 5a pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności badawczo-rozwojowej – oznacza to działalność twórczą obejmującą badania naukowe lub prace rozwojowe, podejmowaną w sposób systematyczny w celu zwiększenia zasobów wiedzy oraz wykorzystania zasobów wiedzy do tworzenia nowych zastosowań.

Definicje badań naukowych i prac rozwojowych zostały zawarte w art. 5a pkt 39 i pkt 40 powoływanej ustawy.

I tak, w myśl art. 5a pkt 39 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o badaniach naukowych − oznacza to:

a) badania podstawowe w rozumieniu art. 4 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz. U. z 2018 r., poz. 1668, z późn. zm.; Dz. U. z 2020 r., poz. 85, 374, 695, 875 i1086; Dz. U. z 2021 r., poz. 478 i 619),

b) badania aplikacyjne w rozumieniu art. 4 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce.

Z kolei w definicji prac rozwojowych zawartej w art. 5a pkt 40 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazano, że oznaczają one prace rozwojowe w rozumieniu art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce.

Na podstawie art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz. U. z 2021 r., poz. 478, z późn. zm.), badania naukowe są działalnością obejmującą:

1. badania podstawowe rozumiane jako prace empiryczne lub teoretyczne mające przede wszystkim na celu zdobywanie nowej wiedzy o podstawach zjawisk i obserwowalnych faktów bez nastawienia na bezpośrednie zastosowanie komercyjne;

2. badania aplikacyjne rozumiane jako prace mające na celu zdobycie nowej wiedzy oraz umiejętności, nastawione na opracowywanie nowych produktów, procesów lub usług lub wprowadzanie do nich znaczących ulepszeń.

Stosownie do art. 4 ust. 3 ww. ustawy, prace rozwojowe są działalnością obejmującą nabywanie, łączenie, kształtowanie i wykorzystywanie dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności, w tym w zakresie narzędzi informatycznych lub oprogramowania, do planowania produkcji oraz projektowania i tworzenia zmienionych, ulepszonych lub nowych produktów, procesów lub usług, z wyłączeniem działalności obejmującej rutynowe i okresowe zmiany wprowadzane do nich, nawet jeżeli takie zmiany mają charakter ulepszeń.

Zatem, z pracami badawczo-rozwojowymi mamy do czynienia wówczas, gdy wykorzystuje się dostępną wiedzę z dziedziny nauki, technologii i działalności gospodarczej oraz innej wiedzy i umiejętności do tworzenia nowych lub ulepszania istniejących produktów/usług oraz procesów i technologii produkcji.

Ustawodawca wprowadził definicję działalności badawczo-rozwojowej w art. 5a pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którą (jak już wyżej wskazano) przez działalność badawczo-rozwojową, należy rozumieć działalność twórczą obejmującą badania naukowe lub prace rozwojowe, podejmowaną w sposób systematyczny w celu zwiększenia zasobów wiedzy oraz wykorzystania zasobów wiedzy do tworzenia nowych zastosowań.

Z ustawowej definicji wynika zatem, że taka działalność musi mieć charakter twórczy. Posłużenie się tym sformułowaniem wskazuje, że działalność badawczo-rozwojowa to taka aktywność, która nastawiona jest na tworzenie nowych i oryginalnych rozwiązań, często o charakterze unikatowym, które nie mają odtwórczego charakteru. Po drugie, z art. 5a pkt 38 ww. ustawy wynika, że działalność badawczo-rozwojowa musi być podejmowana w systematyczny sposób. Najbardziej właściwą definicją systematyczności prowadzenia działalności B+R jest definicja obejmująca prowadzenie działalności w sposób uporządkowany, według pewnego systemu. Zatem słowo systematycznie odnosi się również do działalności prowadzonej w sposób metodyczny, zaplanowany i uporządkowany. To oznacza, że działalność badawczo-rozwojowa jest prowadzona systematycznie niezależnie od tego, czy podatnik stale prowadzi prace badawczo-rozwojowe, czy tylko od czasu do czasu, a nawet incydentalnie, co wynika z charakteru prowadzonej przez niego działalności oraz potrzeb rynku, klientów, sytuacji mikro i makroekonomicznej. Z powyższego wynika, że spełnienie kryterium „systematyczności” danej działalności nie jest uzależnione od ciągłości tej działalności, w tym od określonego czasu przez jaki działalność taka ma być prowadzona, ani też od istnienia planu, co do prowadzenia przez podatnika podobnej działalności w przyszłości. Wystarczające jest, aby podatnik zaplanował i przeprowadził chociażby jeden projekt badawczo-rozwojowy, przyjmując dla niego określone cele do osiągnięcia, harmonogram i zasoby. Taka działalność może być uznana za działalność systematyczną, tj. prowadzoną w sposób metodyczny, zaplanowany i uporządkowany. Nie ma również wymogu ciągłego lub długotrwałego prowadzenia działalności przez podatnika, by uznać daną działalność za działalność spełniającą kryterium systematyczności, albo też by podatnik musiał planować tego rodzaju działalność na przyszłość. Podobnie, nie ma wymogu, aby podatnik otworzył działalność na przykład na okres trzech miesięcy lub nawet jednego miesiąca, lub jednego tygodnia, lub jednego dnia w celu przeprowadzenia określonego projektu badawczo-rozwojowego, jeżeli takie działania są uzasadnione charakterem i planowanym rezultatem działalności badawczo-rozwojowej. W każdym z powyższych przypadków zostanie bowiem spełnione kryterium systematyczności działalności prowadzonej przez podatnika. Po trzecie, taka działalność musi mieć określony cel, tj. powinna być nakierowana na zwiększenie zasobów wiedzy oraz ich wykorzystanie do tworzenia nowych zastosowań.

Kluczowe jest zawarte w definicji działalności badawczo-rozwojowej rozróżnienie, które wskazuje, że taka działalność obejmuje dwa rodzaje aktywności, tj.: badania naukowe (zdefiniowane w art. 5a pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) oraz prace rozwojowe (o których mowa w art. 5a pkt 40 ww. ustawy).

Należy zwrócić uwagę na podkreślone wyłączenie zawarte w art. 5a pkt 40 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogące odnosić się do wielu przejawów aktywności podatnika. Zastrzeżenie zostało wprowadzone w celu wyeliminowania z zakresu ulgi na działalność badawczo-rozwojową tych przejawów aktywności podatnika, które pomimo ulepszenia istniejących usług oraz innych operacji w toku z uwagi na swoją cykliczność (okresowość) oraz brak innowacyjnego charakteru (rutynowość) nie mogą stanowić prac rozwojowych.

Z przedstawionego we wniosku i jego uzupełnieniu opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika, że:

- Wnioskodawca na podstawie umowy z kontrahentem, tworzy, rozwija i ulepsza oprogramowanie/części oprogramowania w ramach prowadzonej działalności gospodarczej;

- Wnioskodawca prowadzi działalność badawczo-rozwojową;

- podjęta przez Wnioskodawcę działalność polega na prowadzeniu prac rozwojowych w rozumieniu art. 4 ust. 3 ustawy ‒ Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce;

- Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności nabywa, łączy, kształtuje i wykorzystuje dostępną aktualnie wiedzę i umiejętności, w celu tworzenia nowatorskiej aplikacji oraz jej dalszej rozbudowy poprzez dodanie nowych funkcjonalności;

- tworzona/rozwijana przez Wnioskodawcę Aplikacja, to oprogramowanie innowacyjne w skali Jego przedsiębiorstwa, posiadające cechy oryginalności i indywidualności, bazujące na nowatorskich koncepcjach. Wykonywane czynności nie mają charakteru rutynowych, odtwórczych prac, bowiem prowadzą do opracowania nowatorskich w skali działalności gospodarczej Wnioskodawcy rozwiązań;

- oprogramowanie wytwarzane przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej bezpośrednio przez Niego działalności gospodarczej jest rezultatem Jego własnej, indywidualnej, twórczej działalności intelektualnej;

- oprogramowanie lub jego część Wnioskodawca tworzy, rozwija lub ulepsza w ramach prowadzonej bezpośrednio przez Niego działalności badawczo-rozwojowej;

- Wnioskodawca rozwija (ulepsza) oprogramowanie komputerowe lub jego części wytworzone jedynie przez siebie;

- wytworzony przez Wnioskodawcę produkt informatyczny podlega ochronie na mocy ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1062, z późn. zm.). Aplikacja jest autorskim dziełem Wnioskodawcy, zatem przysługują Mu do niej w całości autorskie prawa majątkowe;

- Wnioskodawca nie przenosi praw autorskich na swoich kontrahentów, lecz udziela im zgody na korzystanie z oprogramowania na określonych w umowie polach eksploatacji;

- licencja ma charakter niewyłączny, jest nieprzenoszalna i niezbywalna, a Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie z tytułu jej udzielenia na podstawie wystawianych przez siebie faktur VAT;

- Wnioskodawca osiąga dochód z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej z tytułu opłat lub należności wynikających z umowy licencyjnej;

- tworzona i rozwijana przez Wnioskodawcę Aplikacja jest złożonym procesem, który obejmuje zbudowanie modelu i zaprojektowanie algorytmu, wybór technologii i języka programowania, czynność programowania (tworzenia kodu źródłowego, będącego realizacją algorytmu) oraz weryfikację, modyfikację i udoskonalanie dostępnych rozwiązań programistycznych;

- Wnioskodawca nie nabywa wyników prac badawczo-rozwojowych prowadzonych przez inne podmioty;

- odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat oraz wykonywane przez Wnioskodawcę czynności ponosi Wnioskodawca;

- wykonywane przez Wnioskodawcę prace programistyczne na podstawie umowy licencyjnej zawartej z kontrahentem nie są wykonywane pod kierownictwem ani w miejscu i czasie wyznaczonym przez Jego kontrahentów lub ich klientów;

- Wnioskodawca wykonując czynności w zakresie tworzenia, rozwijania oraz ulepszania oprogramowania komputerowego ponosi ryzyko gospodarcze związane z prowadzoną działalnością.

Przedsiębiorcy osiągający dochody generowane przez prawa własności intelektualnej od dnia 1 stycznia 2019 r. mogą korzystać z preferencyjnej stawki w podatku dochodowym. Na podstawie art. 1 pkt 25 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych dodano art. 30ca i art. 30cb. Ustawa ta wprowadziła do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych korzystne rozwiązanie podatkowe dla przedsiębiorców, którzy uzyskują dochody z komercjalizacji wytworzonych lub rozwiniętych przez nich praw własności intelektualnej (tzw. IP Box).

W uzasadnieniu do projektu powyższej ustawy, wskazano, że proponowane w projekcie ustawy rozwiązanie polega na preferencyjnym opodatkowaniu 5% stawką podatkową dochodów uzyskiwanych przez podatnika z praw własności intelektualnej, których podatnik jest właścicielem, współwłaścicielem, użytkownikiem lub posiada prawa do korzystania z nich na podstawie umowy licencyjnej i które są chronione na podstawie obowiązującego prawa krajowego lub międzynarodowego przez m.in. patent, dodatkowe prawo ochronne na wzór użytkowy czy prawo z rejestracji wzoru przemysłowego, zwane dalej „kwalifikowanymi prawami własności intelektualnej”.

(`(...)`) Dochodem kwalifikującym się do ulgi Innovation Box jest dochód uzyskany z tytułu należności/opłat licencyjnych lub innych należności związanych z wykorzystywaniem kwalifikowanego prawa własności intelektualnej, dochód ze sprzedaży kwalifikowanego prawa własności intelektualnej, jak również, co istotne, dochód z tego aktywa uwzględniony w cenie sprzedaży lub usługi określany na zasadzie ceny rynkowej.

Warunkiem koniecznym dla skorzystania z projektowanej preferencji jest wymóg prowadzenia przez podatnika działalności badawczo-rozwojowej bezpośrednio związanej z wytworzeniem, komercjalizacją, rozwojem lub ulepszeniem kwalifikowanego prawa własności intelektualnej, co stanowi wyraz realizacji zasady nexus.

(…) Podatnik, który będzie chciał skorzystać z projektowanej preferencji będzie zobowiązany prowadzić szczegółową ewidencję rachunkową w sposób umożliwiający obliczenie podstawy opodatkowania, w tym powiązanie ponoszonych kosztów prac badawczo-rozwojowych z osiąganymi dochodami z praw IP powstałymi w wyniku przeprowadzenia tych prac.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednym ze źródeł przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

W myśl art. 5a pkt 6 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej oznacza to działalność zarobkową:

a) wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,

b) polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,

c) polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

– prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Stosownie natomiast do treści art. 5b ust. 1 ww. ustawy, za pozarolniczą działalność gospodarczą nie uznaje się czynności, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat tych czynności oraz ich wykonywanie, z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych, ponosi zlecający wykonanie tych czynności,

2. są one wykonywane pod kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonych przez zlecającego te czynności,

3. wykonujący te czynności nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością.

Stosownie do art. 30ca ust. 1 ww. ustawy, podatek od osiągniętego przez podatnika w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej kwalifikowanego dochodu z kwalifikowanych praw własności intelektualnej wynosi 5% podstawy opodatkowania.

W myśl art. 30ca ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kwalifikowanymi prawami własności intelektualnej są:

1. patent,

2. prawo ochronne na wzór użytkowy,

3. prawo z rejestracji wzoru przemysłowego,

4. prawo z rejestracji topografii układu scalonego,

5. dodatkowe prawo ochronne dla patentu na produkt leczniczy lub produkt ochrony roślin,

6. prawo z rejestracji produktu leczniczego i produktu leczniczego weterynaryjnego dopuszczonych do obrotu,

7. wyłączne prawo, o którym mowa w ustawie z dnia 26 czerwca 2003 r. o ochronie prawnej odmian roślin (Dz. U. z 2018 r., poz. 432 oraz z 2020 r., poz. 288; Dz. U. z 2021 r. poz. 213),

8. autorskie prawo do programu komputerowego

‒ podlegające ochronie prawnej na podstawie przepisów odrębnych ustaw lub ratyfikowanych umów międzynarodowych, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, oraz innych umów międzynarodowych, których stroną jest Unia Europejska, których przedmiot ochrony został wytworzony, rozwinięty lub ulepszony przez podatnika w ramach prowadzonej przez niego działalności badawczo-rozwojowej.

Zatem, powyższe regulacje polegają na preferencyjnym opodatkowaniu 5% stawką podatkową dochodów uzyskiwanych przez podatnika z praw własności intelektualnej, które są chronione na podstawie obowiązującego prawa krajowego lub międzynarodowego przez m.in. patent, dodatkowe prawo ochronne na wzór użytkowy czy autorskie prawo do programu komputerowego, zwane „kwalifikowanymi prawami własności intelektualnej”.

Podstawę opodatkowania w myśl art. 30ca ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi suma kwalifikowanych dochodów z kwalifikowanych praw własności intelektualnej osiągniętych w roku podatkowym.

Należy przyjąć, że dochody z kwalifikowanego IP mogą być opodatkowane na preferencyjnych zasadach w takim zakresie, w jakim kwalifikowane IP wytwarza dochody w efekcie prac badawczo-rozwojowych prowadzonych przez podatnika. Innymi słowy, skorzystanie z preferencji IP Box jest możliwe w sytuacji występowania związku między dochodem kwalifikującym się do preferencji a kosztami faktycznie poniesionymi w celu jego uzyskania.

Stosownie z kolei do treści art. 30ca ust. 4 tej ustawy, wysokość kwalifikowanego dochodu z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej ustala się jako iloczyn dochodu z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej osiągniętego w roku podatkowym i wskaźnika obliczonego według wzoru:

(a+b) × 1,3

a+b+c+d

w którym poszczególne litery oznaczają koszty faktycznie poniesione przez podatnika na:

a ˗ prowadzoną bezpośrednio przez podatnika działalność badawczo-rozwojową związaną z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej,

b ˗ nabycie wyników prac badawczo-rozwojowych związanych z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, innych niż wymienione w lit. d, od podmiotu niepowiązanego w rozumieniu art. 23m ust. 1 pkt 3,

c ˗ nabycie wyników prac badawczo-rozwojowych związanych z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, innych niż wymienione w lit. d, od podmiotu powiązanego w rozumieniu art. 23m ust. 1 pkt 4,

d ˗ nabycie przez podatnika kwalifikowanego prawa własności intelektualnej.

Do kosztów, o których mowa w ust. 4, nie zalicza się kosztów, które nie są bezpośrednio związane z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, w szczególności odsetek, opłat finansowych oraz kosztów związanych z nieruchomościami (art. 30ca ust. 5 ww. ustawy).

Z powyżej powołanych przepisów wynika, że kwalifikowane prawo własności intelektualnej to prawo własności spełniające łącznie trzy warunki:

- zostało wytworzone, rozwinięte lub ulepszone przez podatnika w ramach prowadzonej przez niego działalności badawczo-rozwojowej;

- należy do jednej z kategorii wymienionych w katalogu w art. 30ca ust. 2 ustawy;

- podlega ochronie prawnej na podstawie przepisów odrębnych ustaw.

Zgodnie z art. 30ca ust. 7 powołanej ustawy, dochodem (stratą) z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej jest obliczony zgodnie z art. 9 ust. 2 dochód (strata) z pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie, w jakim został osiągnięty:

1. z opłat lub należności wynikających z umowy licencyjnej, która dotyczy kwalifikowanego prawa własności intelektualnej;

2. ze sprzedaży kwalifikowanego prawa własności intelektualnej;

3. z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej uwzględnionego w cenie sprzedaży produktu lub usługi;

4. z odszkodowania za naruszenie praw wynikających z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej, jeżeli zostało uzyskane w postępowaniu spornym, w tym postępowaniu sądowym albo arbitrażu.

Z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej mamy do czynienia wówczas, gdy jest to prawo wskazane przez ustawodawcę w art. 30ca ust. 2 pkt 1-8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegające ochronie prawnej na podstawie przepisów odrębnych ustaw lub ratyfikowanych umów międzynarodowych, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, oraz innych umów międzynarodowych, których stroną jest Unia Europejska.

Autorskie prawo do programu komputerowego objęte jest ochroną na mocy art. 74 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Zgodnie z art. 74 ust. 2 powołanej ustawy, ochrona przyznana programowi komputerowemu obejmuje wszystkie formy jego wyrażenia. Idee i zasady będące podstawą jakiegokolwiek elementu programu komputerowego, nie podlegają ochronie.

W celu poprawnego zastosowania preferencji IP Box wobec autorskiego prawa do programu komputerowego należy nadać mu znaczenia funkcjonalne, celowościowe i rozszerzające, w zgodzie z najbardziej istotnym międzynarodowym kontekstem przepisów o IP Box, czyli Raportem OECD BEPS Plan Działania nr 5. Zgodnie z akapitem 34 tego Raportu, copyrighted software, nie tylko program komputerowy chroniony prawem autorskim, ale szerzej oprogramowanie chronione prawem autorskim, może zawierać się w katalogu kwalifikowanych IP, jako aktywo funkcjonalnie ekwiwalentne do patentu. OECD wskazuje, że oprogramowanie chronione prawem autorskim dzieli podstawowe cechy patentów, ponieważ jest nowatorskie, nieoczywiste i użyteczne, a zatem zasadniczo wynika z prowadzenia innowacyjnej działalności badawczo-rozwojowej, której prowadzenie powinny stymulować przepisy o IP Box. OECD stwierdza także, że nie wszystkie jurysdykcje zapewniają ochronę patentową oprogramowania i dlatego wielu podatników, którzy wytwarzają oprogramowanie, musi posiadać prawa autorskie, zamiast polegać na ochronie patentowej. Włączenie oprogramowania chronionego prawem autorskim do definicji funkcjonalnie równoważnych kwalifikowanych IP zapewnia również, że różne traktowanie oprogramowania na mocy prawa patentowego różnych jurysdykcji nie ma wpływu na to, czy dochody z oprogramowania mogą korzystać z różnych regulacji IP Box.

W związku z tym, że w Polsce oprogramowanie – definiowane jako ogół informacji w postaci zestawu instrukcji, zaimplementowanych interfejsów i zintegrowanych danych przeznaczonych dla komputera do realizacji wyznaczonych celów – podlega ochronie jak utwór literacki z art. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, oprogramowanie może być uznane za kwalifikowane prawo własności intelektualnej w świetle art. 30ca ust. 2 pkt 8 ustawy, jeśli jego wytworzenie, rozszerzenie lub ulepszenie jest wynikiem prac badawczo-rozwojowych.

W myśl art. 30ca ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy korzystający z opodatkowania zgodnie z ust. 1 są obowiązani do wykazania dochodu (straty) z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej w zeznaniu za rok podatkowy, w którym osiągnięto ten dochód (poniesiono stratę).

Zatem, podatnik, który osiągnął w ciągu roku dochód z kwalifikowanego IP i decyduje, że wobec tego dochodu będzie stosował 5% stawkę podatku, jest zobowiązany do wykazania tego dochodu w zeznaniu rocznym składanym za rok, w którym ten dochód został osiągnięty. Podatnik ma prawo stosować 5% stawkę podatkową do dochodu z tego konkretnego kwalifikowanego IP w okresie, w którym kwalifikowane IP posiada ochronę prawną.

Ponadto należy wskazać, że podatnik, który chce skorzystać z ww. preferencji jest zobowiązany prowadzić szczegółową ewidencję rachunkową w sposób umożliwiający obliczenie podstawy opodatkowania, w tym powiązanie ponoszonych kosztów prac badawczo-rozwojowych z osiąganymi dochodami zkwalifikowanych praw własności intelektualnej powstałymi w wyniku przeprowadzenia tych prac.

Z opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji wynika, że od stycznia 2019 r. Wnioskodawca prowadzi odrębną od podatkowej księgi przychodów i rozchodów, szczegółową ewidencję zgodną z wymogami wskazanymi w art. 30cb ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 30cb ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy podlegający opodatkowaniu na podstawie art. 30ca są obowiązani:

1. wyodrębnić każde kwalifikowane prawo własności intelektualnej w prowadzonych księgach rachunkowych;

2. prowadzić księgi rachunkowe w sposób zapewniający ustalenie przychodów, kosztów uzyskania przychodów i dochodu (straty), przypadających na każde kwalifikowane prawo własności intelektualnej;

3. wyodrębnić koszty, o których mowa w art. 30ca ust. 4, przypadające na każde kwalifikowane prawo własności intelektualnej, w sposób zapewniający określenie kwalifikowanego dochodu;

4. dokonywać zapisów w prowadzonych księgach rachunkowych w sposób zapewniający ustalenie łącznego dochodu z kwalifikowanych praw własności intelektualnej – w przypadku, gdy podatnik wykorzystuje więcej niż jedno kwalifikowane prawo własności intelektualnej, a w prowadzonych księgach rachunkowych nie jest możliwe spełnienie warunków, o których mowa w pkt 2 i 3;

5. dokonywać zapisów w prowadzonych księgach rachunkowych w sposób zapewniający ustalenie dochodu z kwalifikowanych praw własności intelektualnej w odniesieniu do tego produktu lub tej usługi albo do tych produktów lub tych usług – w przypadku gdy podatnik wykorzystuje jedno kwalifikowane prawo własności intelektualnej lub większą liczbę tych praw w produkcie lub usłudze albo w produktach lub usługach, a w prowadzonych księgach rachunkowych nie jest możliwe spełnienie warunków, o których mowa w pkt 2-4.

Stosownie do treści art. 30cb ust. 2 ww. ustawy, podatnicy prowadzący podatkową księgę przychodów i rozchodów wykazują informacje, o których mowa w ust. 1, w odrębnej ewidencji. W myśl art. 30cb ust. 3 powołanej ustawy, w przypadku gdy na podstawie ksiąg rachunkowych lub ewidencji, o której mowa w ust. 2, nie jest możliwe ustalenie dochodu (straty) z kwalifikowanych praw własności intelektualnej, podatnik jest obowiązany do zapłaty podatku zgodnie z art. 27 lub art. 30c.

Jak wynika z powyższych regulacji podatnicy, którzy opodatkowują dochody z kwalifikowanych IP stawką 5%, mają obowiązek prowadzenia wyodrębnionej ewidencji dla wszystkich operacji finansowych związanych z uzyskiwaniem tych dochodów. Przepisy o IP Box nie narzucają podatnikom konkretnej formy ewidencjonowania zdarzeń na cele stosowania preferencji IP Box.

Odrębna od podatkowej księgi przychodów i rozchodów ewidencja – zgodnie z art. 30cb ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – ma zatem na celu obliczenie podstawy opodatkowania, w tym powiązanie ponoszonych kosztów prac badawczo-rozwojowych z osiąganymi dochodami z kwalifikowanych praw własności intelektualnej, a także monitorowanie i śledzenie efektów prac badawczo-rozwojowych. Wskazana ewidencja jest bardzo ważna, ponieważ jej prowadzenie w sposób niezapewniający osiągnięcie ww. celów, spowoduje po stronie podatnika obowiązek zapłaty podatku dochodowego wg skali bądź podatkiem liniowym.

Taka odrębna ewidencja, oprócz dat dokumentów księgowych, ich numerów oraz kwot z nich wynikających, powinna także:

- wyodrębniać każde kwalifikowane prawo własności intelektualnej, z których Wnioskodawca uzyskuje przychody (przede wszystkim, jaki to jest rodzaj kwalifikowanego prawa własności intelektualnej, na podstawie jakich przepisów prawa te podlegają ochronie),

- wykazywać przychody, koszty ich uzyskania, a także dochód (stratę) przypadające na każde wyodrębnione kwalifikowane prawo własności intelektualnej,

- wyodrębniać koszty, o których mowa w art. 30ca ust. 4 ww. ustawy.

Powyższe ma zapewnić możliwość ustalenia łącznego dochodu z kwalifikowanych praw własności intelektualnej.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny i zdarzenie przyszłe, stwierdzić należy, że uzyskany przez Wnioskodawcę dochód z tytułu tworzonego jak również rozwijanego i ulepszanego oprogramowania lub jego części, które stanowi utwór prawnie chroniony i zostało wytworzone w ramach prowadzonej działalności badawczo-rozwojowej, o której mowa w art. 5a pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi dochód z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej z tytułu opłat lub należności wynikających z umowy licencyjnej w rozumieniu art. 30ca ust. 7 pkt 1 ww. ustawy. To oznacza, że Wnioskodawca może skorzystać z preferencyjnego opodatkowania dochodów uzyskanych w 2020 r. z tego tytułu według stawki 5%, a także przysługiwać Mu będzie prawo do skorzystania z preferencyjnego opodatkowania dochodów uzyskanych w kolejnych latach, jeżeli nie zmieni się stan faktyczny lub nie ulegną zmianie przepisy prawa podatkowego w tym zakresie.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Końcowo należy wskazać, że samodzielne prowadzenie działalności badawczo-rozwojowej nie było przedmiotem interpretacji indywidualnej, bowiem okoliczność ta stanowiła element stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego.

Tutejszy Organ podkreśla, że jednym z celów interpretacji indywidualnych jest zinterpretowanie przepisów budzących wątpliwość wśród podatników, w określonych stanach faktycznych czy zdarzeniach przyszłych. Przepis art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, z późn. zm.) nakłada na Organ podatkowy obowiązek udzielania interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego.

Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ww. ustawy jest sam przepis prawa. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.