0113-KDIPT2-1.4011.673.2021.1.MGR

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 13 lipca 2021 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 13 lipca 2021 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów związanych z zakupem zegarka – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 lipca 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów związanych z zakupem zegarka.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług prawnych w ramach indywidualnej kancelarii radcy prawnego. Działalność gospodarcza kancelarii radcy prawnego w przeważającej części polega na sporządzaniu opinii prawnych, porad prawnych, objaśnień do przepisów prawa, poglądów doktryny lub orzecznictwa, sporządzaniu pism procesowych, spotkaniach z klientami, reprezentowaniu klientów na spotkaniach, zastępowaniu klientów przed sądami lub pełnieniu dyżuru w siedzibie klienta przez ustalony czas. Działalność gospodarcza oparta jest o samodzielną pracę radcy prawnego, który nie zatrudnia pracowników, ani nie korzysta z pomocy osób trzecich w celu realizacji zadań na rzecz klientów. Podstawowym zasobem zużywanym przez radcę prawnego w jego pracy jest poświęcany przez czas niego na realizację poszczególnych czynności. Podstawą rentowności działalności gospodarczej jest więc odpowiednie zarządzenie nakładem niezbędnej pracy na dane zadanie, a tym samym nakładem czasu, jaki należy poświęcić na dane zadanie, gdyż przedsiębiorca wszelkie czynności wykonuje osobiście. Jedną z funkcjonujących na rynku metod rozliczania kancelarii prawnych z klientami jest rozliczenie godzinowe na podstawie zestawienia czasu pracy poświęconego na wykonanie czynności lub indywidualna wycena usługi, której podstawę stanowi przede wszystkim przeciętny czas, jaki należy poświęcić na realizację danej usługi, w tym np.: długość spotkań z klientem, czas rozprawy, czas dojazdu na rozprawy, sporządzenie pisma procesowego, opinii prawnej o określonej tematyce i stopniu skomplikowania. Mierzenie czasu poświęconego na wykonanie danego zadania powinno być prowadzone codziennie w dniach i godzinach pracy, stale i na bieżąco, w związku z czym Wnioskodawca zamierza prowadzić codzienny rejestr czynności wskazujący każde kolejne wykonywane zadanie, by znać rzeczywisty, tj. bardziej dokładny niż z dokładnością do 10-15 minut, a nie jedynie przybliżony, czas pracy poświęcony na pracę nad konkretnym zadaniem lub konkretną czynność, co jest szczególnie trudne przy czynnościach, które co do zasady liczone są w minutach niż godzinach, np. spotkanie lub rozmowa telefoniczna z klientem, czy sporządzenie wiadomości e-mail. Z ww. względu, istotnym narzędziem pracy Wnioskodawcy jest posiadanie zegarka z funkcją stopera, alarmu, odbierania rozmów, wiadomości sms oraz e-mail, przede wszystkim jednak za pomocą którego możliwe jest dokładne odmierzanie czasu poświęcanego na poszczególne zadania i konkretne czynności, z możliwością natychmiastowego wstrzymania pomiaru w sytuacji, gdy np. w czasie pracy nad zadaniem dla jednego klienta sporządzane jest pismo, telefon od klienta lub z sądu przerywa wykonywanie aktualnego zadania. Wnioskodawca musi odmierzać czas urządzeniem gotowym do natychmiastowego użycia w opisywanym celu („podręcznym”), które musi mieć stale przy sobie i które pozwala natychmiastowo dokonywać pomiaru, wstrzymywać go, kontynuować i podsumowywać czas konkretnego zadania, przy czym posiadanie takich funkcji w telefonie nie rozwiązuje wyżej opisanej kwestii mierzenia czasu, zwłaszcza w przypadku rozmów telefonicznych, gdyż często aparat telefoniczny wykorzystywany jest np. jako kalkulator do obliczeń w przypadku spraw, w których konieczne jest wykonywanie obliczeń w celu ustalenia np. wysokości roszczenia. Wnioskodawca nie posiada zegarka, zaś posiadany aparat telefoniczny nie spełnia koniecznych w wyżej opisanym zakresie funkcji, stąd na potrzeby codziennej pracy i monitorowania czasu poświęcanego na wykonywanie konkretnych zadań, Wnioskodawca potrzebuje zegarka z ww. funkcjonalnościami i zamierza nabyć tego rodzaju zegarek, który jednak za sprawą tych funkcji jest istotnie droższy od klasycznego zegarka, który nie posiada funkcji alarmu, odbierania połączeń telefonicznych, wiadomości sms lub e-mail. Wnioskodawca zamierza nabyć zegarek typu „smartwatch”, którego aktualne ceny na rynku kształtują się obecnie na poziomie od ok. 100,00 zł dla najbardziej podstawowych modeli, których cena wzrasta w zależności od modelu, posiadanych funkcji i producenta, przy czym, w ocenie Wnioskodawcy, kryterium wyboru w przypadku zbliżonych modeli średniej lub lepszej jakości stanowić może i powinien, jako najbardziej racjonalny, długi czas pracy baterii między ładowaniami zegarka. Wnioskodawca zamierza używać przedmiotowego zegarka jedynie w dniach i godzinach, w których prowadzi działalność gospodarczą, gdyż tylko wtedy potrzebuje mieć przy sobie bezustannie urządzenie do dokładnego odmierzania czasu poświęcanego poszczególnym zadaniom, jak również tylko wtedy istnieje zwiększona potrzeba kontrolowania zasadności odbierania połączeń przychodzących lub czasu w jakim należy udzielić odpowiedzi na odebraną wiadomość sms lub e-mail, jak również korzystania z alarmu w celu zakończenia pracy nad danym zadaniem w celu dotarcia na rozprawę lub spotkanie z klientem o umówionej godzinie, we wskazanym miejscu, w danym dniu albo w celu zakończenia pracy w danym dniu w związku z zakończeniem pełnienia dyżuru w siedzibie klienta w tym dniu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca może zaliczyć koszt zakupu zegarka z funkcją stopera, odbierania połączeń przychodzących, wiadomości e-mail, wiadomości sms, jako koszt uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym wyżej zdarzeniu przyszłym może zaliczyć zakup zegarka z ww. funkcjami, jako koszt uzyskania przychodu.

Po pierwsze, „podręczne” (znajdujące się przez cały czas pracy w danym dniu na dłoni Wnioskodawcy) narzędzie pozwalające odmierzać czas poświęcony na poszczególne zadania jest faktycznie niezbędne Wnioskodawcy, ze względu na charakter działalności i możliwego sposobu rozliczeń z klientami w jej ramach (gdzie konieczne jest niekiedy rozliczenie dokładniejsze, niż co do kwadransa,jak również by być w stanie precyzyjnie określić rzeczywisty czas poświęcony na realizację danego zadania).

Po drugie, narzędzia w postaci naręcznego minutnika nie można efektywnie zastąpić innym urządzeniem, komputerem albo telefonem, ponieważ tego rodzaju urządzenia wymagają dodatkowej przerwy w pracy, uruchomienia i obsłużenia aplikacji oraz zweryfikowania wyników. Nie są przy tym, w przeciwieństwie do naręcznego stopera, połączone z ciałem Wnioskodawcy, zatem przy odejściu od komputera i nie wzięciu telefonu ze sobą, nie będzie możliwe wstrzymanie pomiaru czasu pracy, ze względu na natychmiastowe podjęcie innej czynności. W praktyce zatem, biorąc pod uwagę całodzienne monitorowanie czasu wykonywanych zadań, nabycie „naręcznego” urządzenia do pomiaru czasu jest uzasadnionym i celowym kosztem uzyskania przychodu, zwiększającym efektywność pracy.

Po trzecie, nabycie zegarka ze wskazanymi funkcjonalnościami oraz posiadającego efektywny czas pracy baterii po naładowaniu jest uzasadnionym wydatkiem w sytuacji, gdy na rynku możliwe jest nabycie tradycyjnego modelu zegarka nieposiadającego wyżej opisanych funkcjonalności, których ceny, pomimo braku opisywanych funkcji, mogą na rynku osiągać ceny kilkukrotnie droższe.

Zdaniem Wnioskodawcy, ze względu na charakter działalności - w szczególności przejawiający się zastępowaniem klientów przed sądami w stroju urzędowym oraz w spotkaniach z klientami, przy którym od radcy prawnego wymagany jest schludny i zasadniczo formalny wygląd - nie może wybrać dla odmierzania czasu zegarka najtańszego, „lichej” jakości, ulegającego szybkiemu zniszczeniu, nielicującego z powagą wykonywanego zawodu, pomimo tego, że ten spełniałby funkcję stopera oraz pozostałe opisywane funkcje. Wnioskodawca tego rodzaju stoper, zmuszony byłby zdejmować z dłoni i zastępować innym zegarkiem na czas rozpraw, czy spotkań z klientami (co zresztą dodatkowo uniemożliwiałoby pomiar czasu trwania tych zadań)lub korzystać z telefonu, z którego korzystanie jest przede wszystkim niedozwolone w czasie posiedzeń sądowych. Wnioskodawca zatem nie musi nabywać zegarka najdroższego z dostępnych na rynku, jednak musi nabyć zegarek z funkcją stopera oraz pozostałymi ww. funkcjonalnościami, wyglądający klasycznie, licujący ze strojem urzędowym radcy prawnego, jak i klasycznym, formalnym strojem używanym na spotkaniach z klientami. Wnioskodawca uważa zakup zegarka z funkcją stopera, alarmu, odbierania rozmów telefonicznych, wiadomości sms oraz e-mail, charakteryzujący się długim czasem pracy baterii pomiędzy ładowaniami w cenie ok. 600 zł – 1 400 zł za celowy, gdyż żywotność tego rodzaju zegarka będzie znacząco wyższa aniżeli podstawowych modeli, stąd wysoce prawdopodobnym jest, że będzie on służył do monitorowania czasu pracy poświęcanego na konkretne czynności przez wiele lat. Nie da się przy tym ocenić waloru bardzo wysokiej użyteczności korzystania z zegarka z opisywanymi funkcjami, gdyż w znacznym stopniu usprawni to zarządzanie czasem pracy stale i na bieżąco, pozwoli to na precyzyjne mierzenie czasu poświęconego na wykonanie konkretnej czynności, a ponadto pozwoli na zwiększenie rentowności prowadzonej działalności, gdyż znajomość czasu pracy poświęconego na realizację danego rodzaju czynności umożliwi ich lepszą i szybszą wycenę, jak również pozwoli na usprawnienie rozliczeń z klientami, z którymi rozliczenie będzie odbywać się na zasadzie rozliczenia rzeczywistego czasu poświęconego na wykonanie czynności na rzecz danego klienta. Z tych też względów, nabycie zegarka z cenę 600 zł – 1 400 zł jest celowym i uzasadnionym wydatkiem. Urządzenie takie jest niezbędne do prowadzenia działalności, a jego cena nie odbiega znacznie od najtańszych, modeli zegarków z funkcją stopera, czy zegarków tradycyjnych bez wskazywanych we wniosku funkcji, a jest uzasadniona trwałością i wysoką użytecznością urządzenia w codziennej pracy.

Wnioskodawca, tak jak nie jest zobowiązany do nabycia najtańszych dostępnych na rynku urządzeń takich jak drukarka, komputer lub samochód, tak nie ma obowiązku nabyć najtańszego niezbędnego w codziennej pracy zegarka, skoro wydatek taki jest uzasadniony ekonomicznie i nie jest zbytkowny, a za taki uznać należałoby urządzenia, których cena jest niewspółmiernie wysoka, tj. znacznie poniżej rynkowego minimum, w stosunku do funkcji i oczekiwanej od danego modelu użyteczności i żywotności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

W art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawarto katalog wydatków, które nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem, bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

Konstrukcja art. 22 ust. 1 cyt. ustawy daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 23 ust. 1 tej ustawy) pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni lub pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wysokość osiągniętego przychodu, bądź zachowanie źródła przychodu.

Ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów. Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

· cel to „to, do czego się zmierza, dąży, to, co chce się osiągnąć”;

· celowość oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,

· zabezpieczyć oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast „zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.

Przez sformułowanie „w celu osiągnięcia przychodu” należy zatem rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”. Koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów, z taką chęcią i zamiarem. Zgodnie z orzecznictwem, nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo-skutkowym, że poniesienie go miało lub mogło mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie danego przychodu (wyrok NSA z dnia 29 listopada 1993 r., sygn. akt SA/Wr 1242/94). Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Wskazuje się, że istnieją sytuacje, w których związek przyczynowo-skutkowy nie jest wyraźny. Należy je rozwiązywać w oparciu o zasadę zdrowego rozsądku, a każda sytuacja wymaga odrębnego potraktowania (wyrok NSA z dnia 16 grudnia 1999 r., sygn. akt SA/Bk 1619/98, LEX nr 39745).

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Pamiętać przy tym należy, że koszty uzyskania przychodów nie są kosztami uzyskania jakichkolwiek przychodów, lecz zawsze związane są z uzyskaniem przychodu z konkretnego źródła. Koszty uzyskania przychodu z danego źródła pomniejszają przychody z tego właśnie źródła. Koszty te są zatem ściśle i funkcjonalnie przyporządkowane do danego źródła przychodów.

Wobec powyższego, zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 cyt. ustawy. Z zasady tej wynika, że wydatek poniesiony przez podatnika może być brany pod uwagę przy ustalaniu dochodu do opodatkowania jedynie wówczas, gdy służy osiągnięciu przychodów, czyli istnieje związek przyczynowy pomiędzy kosztem, a możliwością uzyskania przychodów rozumianą również jako zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.

Biorąc pod uwagę, że wydatki na nabycie zegarka z funkcją stopera, odbierania telefonicznych połączeń przychodzących, wiadomości e-mail, wiadomości sms nie są ujęte w katalogu kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, to mogą być uwzględnione w kosztach podatkowych, o ile istnieje związek tych wydatków z możliwością uzyskania przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Wykazanie tego związku spoczywa na podatniku i nie może następować w oderwaniu od konkretnego stanu faktycznego. Ocena, czy w danym przypadku zachodzi związek przyczynowy pomiędzy poniesionym wydatkiem a osiągnięciem przychodu lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów powinna odbywać się przy uwzględnieniu wszystkich aspektów prowadzonej działalności gospodarczej, w tym charakteru i rodzaju prowadzonej działalności.

Skoro zatem jednym z warunków zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodu jest poniesienie go w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, kryterium uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu sprowadza się w istocie do ustalenia, czy mógł się on potencjalnie przyczynić do osiągnięcia przychodów lub zabezpieczenia źródła przychodów bez względu na to, czy ów skutek się ziści. Wykazywany związek przyczynowo-skutkowy powinien mieć charakter obiektywny.

Mając na uwadze opis wniosku oraz obowiązujące regulacje prawne, stwierdzić należy, że stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, istnieją podstawy by można było mówić o związku przyczynowo-skutkowym między poniesionym wydatkiem związanym z zakupem zegarka z funkcją stopera, odbierania telefonicznych połączeń przychodzących, wiadomości e-mail, wiadomości sms, z prowadzoną przez Wnioskodawcę pozarolniczą działalnością gospodarczą i uzyskiwaniem lub zachowaniem albo zabezpieczeniem przychodów. Jak wskazał Wnioskodawca, zamierza On używać przedmiotowego zegarka jedynie w dniach i godzinach, w których prowadzi działalność gospodarczą, gdyż tylko wtedy potrzebuje mieć przy sobie bezustannie urządzenie do dokładnego odmierzania czasu poświęcanego poszczególnym zadaniom, jak również tylko wtedy istnieje zwiększona potrzeba kontrolowania zasadności odbierania połączeń przychodzących lub czasu w jakim należy udzielić odpowiedzi na odebraną wiadomość sms lub e-mail, jak również korzystania z alarmu w celu zakończenia pracy nad danym zadaniem w celu dotarcia na rozprawę lub spotkanie z klientem o umówionej godzinie, we wskazanym miejscu, w danym dniu albo w celu zakończenia pracy w danym dniu w związku z zakończeniem pełnienia dyżuru w siedzibie klienta. Jednocześnie wydatek na zakup zegarka z ww. funkcjami nie jest wymieniony w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako niestanowiący kosztów uzyskania przychodów. Tym samym pośrednio może przekładać się na uzyskiwane przez firmę Wnioskodawcy przychody.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy w świetle przytoczonych wyżej przepisów prawa, stwierdzić należy, że wydatek poniesiony przez Wnioskodawcę w związku zakupem zegarka z funkcją stopera, odbierania telefonicznych połączeń przychodzących, wiadomości e-mail, wiadomości sms, spełniający przedstawione powyżej kryteria, będzie mógł być zaliczony w ciężar kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pamiętać przy tym należy, że to na Wnioskodawcy, jako podmiocie odnoszącym korzyść z faktu zaliczenia wskazanych we wniosku wydatków do kosztów uzyskania przychodu, ciąży obowiązek wykazania związku przyczynowo-skutkowego poniesionego wydatku z prowadzoną przez Niego pozarolniczą działalnością gospodarczą, jak również obowiązek właściwego jego udokumentowania.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

W tym miejscu wskazać należy na treść art. 23 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych - w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób, albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa.

Podkreślić przy tym należy, że przedmiotem interpretacji indywidualnych wydawanych na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, z późn. zm.) jest – co do zasady – sam przepis prawa podatkowego. Dlatego też, wydając przedmiotową interpretację indywidualną tutejszy Organ interpretacyjny dokonał wyłącznie wykładni przepisów materialnego prawa podatkowego znajdujących zastosowanie w sprawie. Zaliczając określony wydatek do kosztów uzyskania przychodów, podatnik stosuje przepis prawa podatkowego o charakterze materialnoprawnym, tj. uznaje, że zaistniałe po jego stronie okoliczności wypełniają hipotezę określonej normy prawnej (mieszczą się w zakresie zastosowania danej normy prawnej/danego przepisu). Podejmując decyzję o zastosowaniu danego przepisu prawa podatkowego podatnik musi liczyć się jednak z koniecznością przedstawienia dowodów potwierdzających prawidłowość tej czynności, jaka może się pojawić na etapie ewentualnych postępowań podatkowych lub kontrolnych. Udowodnienie prawidłowości zaliczenia przez Wnioskodawcę opisanego we wniosku wydatku do kosztów uzyskania przychodów może zatem wymagać w szczególności udowodnienia: poniesienia wydatku, jego charakteru, w szczególności jego celowości, racjonalności działań podatnika, a w konsekwencji braku okoliczności uniemożliwiających uznanie przedmiotowego kosztu za koszt uzyskania przychodów. W ramach postępowania dowodowego może również zostać dokonana szczegółowa analiza związku poniesionego wydatku z przychodami Wnioskodawcy.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy Ordynacja podatkowa. Ponadto, jeżeli przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego będzie się różnił od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…) , za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.