0112-KDWL.4011.103.2021.1.TW

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 lipca 2021 r. (data wpływu 4 sierpnia 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie opodatkowania dzierżawy znaku towarowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 sierpnia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie opodatkowania dzierżawy znaku towarowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca – (…) (dalej: Wnioskodawca), jest osobą fizyczną posiadającą nieograniczony obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób fizycznych w Polsce oraz będącą zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca na podstawie wpisu do ewidencji gospodarczej, prowadzi w Polsce pozarolniczą działalność gospodarczą pod firmą (…). Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest: Wynajem i dzierżawa samochodów osobowych i furgonetek (PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) 77.11.Z).

Dochody z prowadzonej działalności gospodarczej opodatkowuje podatkiem liniowym, zgodnie z art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca posiada również zarejestrowane znaki towarowe:

• (…) - zarejestrowany pod numerem Z.(…),

• (…) - zarejestrowany pod numerem Z.(…),

• (…) - zarejestrowany pod numerem Z.(…),

• (…)- zarejestrowany pod numerem Z.(…),

• (…) - zarejestrowany pod numerem Z.(…),

• (…) - zarejestrowany pod numerem Z.(…).

- do których posiada prawo wyłącznego używania, a także prawo do rozporządzania przedmiotowymi znakami w pełnym zakresie.

W związku tym faktem, Wnioskodawca zawarł umowy dzierżawy ww. znaków towarowych z następującymi podmiotami:

• (…) Sp. z o.o. oraz

• (…) S.A.

Przedmiotowe umowy zostały zawarte w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, na podstawie art. 162 § 1 ustawy – Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 z późn. zm.), który stanowi, że: „Prawo ochronne na znak towarowy jest zbywalne i podlega dziedziczeniu (`(...)`)”, w zw. z art. 709 ustawy – Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm., dalej: Kodeks Cywilny), który to przepis stanowi, że przepisy Kodeksu Cywilnego dotyczące dzierżawy stosuje się odpowiednio do dzierżawy praw.

Zgodnie z art. 693 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Na podstawie zawartych umów dzierżawy znaków towarowych, Wnioskodawca jako wydzierżawiający upoważnił dzierżawców do używania ww. znaków towarowych dla celów związanych z działalnością gospodarczą dzierżawców w zakresie:

• umieszczania znaków towarowych na papierze firmowym i dokumentacji handlowej związanej z działalnością prowadzoną przez dzierżawców,

• posługiwania się znakiem towarowym w działalności marketingowej, reklamowej i promocyjnej prowadzonej przez dzierżawców,

• oznaczania produktów dzierżawców.

W zamian za powyższe, dzierżawcy są zobowiązani do wypłaty Wnioskodawcy umownego czynszu, który jest kalkulowany w uzależnieniu od wysokości zrealizowanego przez dzierżawców obrotu za każdy miesiąc. Czynsz ten jest wypłacany miesięcznie na podstawie wystawionych prze Wnioskodawcę faktur VAT (podatek od towarów i usług).

Zgodnie z postanowieniami zawartych umów Wnioskodawca jako wydzierżawiający, jest zobowiązany do ponoszenia nakładów w celu zachowania prawa ochronnego na znaki towarowe, w tym ponoszenia kosztów opłat okresowych z tytułu ochrony znaków towarowych, a także kosztów postępowań przed sądami i innymi organami powołanymi do orzekania w sprawach dotyczących znaków. Dodatkowo, to Wnioskodawca jest zobowiązany do utrzymania prawa ochronnego, a w razie zaistnienia zdarzeń mogących skutkować utratą prawa do znaku, do podjęcia działań mających na celu utrzymanie ochrony.

Obecnie Wnioskodawca rozważa uporządkowanie stosunków prawnych zawartych w ramach prowadzonej jednoosobowej działalności gospodarczej. Takie uporządkowanie ma pozwolić Wnioskodawcy skupić się na jego głównym przedmiocie działalności tj. na wynajmie i dzierżawie samochodów osobowych.

W tym miejscu, Wnioskodawca pragnie wskazać, że główny przedmiot prowadzonej przez niego jednoosobowej działalności znacznie odbiega swoją charakterystyką od zawartych przez Wnioskodawcę umów dzierżawy znaków towarowych. W związku z planowanym uporządkowaniem, Wnioskodawca chciałaby przenieść składniki majątkowe w postaci znaków towarowych z majątku firmowego do swojego majątku prywatnego (przekazać na cele prywatne). Jednocześnie, po przeniesieniu znaków towarowych do majątku prywatnego, Wnioskodawca planuje zawrzeć nowe umowy dzierżawy znaków towarowych (wypowiadając obecnie funkcjonujące). Celem wydzierżawiania ich na zmienionych warunkach, już jako podmiot nieprowadzący działalności gospodarczej w zakresie dzierżawy znaków towarowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przychód z czynszu z umów dzierżawy znaku towarowego może zostać opodatkowany ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych, zgodnie z art. 1 pkt 2, art. 2 ust. 1a, art. 6 ust. 1a, art. 12 ust. 1 pkt 4 lit. f ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne?

Zdaniem Wnioskodawcy, uwzględniając fakt, że na skutek planowego przeniesienia znaków towarowych do majątku prywatnego Wnioskodawcy i zawarcia nowych umów dzierżawy znaków towarowych (poza działalnością gospodarczą Wnioskodawcy), przychód z czynszu z umowy dzierżawy znaków towarowych może zostać opodatkowany ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych na podstawie art. 1 pkt 2, art. 2 ust. 1a, art. 6 ust. 1a, art. 12 ust. 1 pkt 4 lit. f ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U.2020.1905 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 2 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, osoby fizyczne osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, mogą opłacać ryczałt od przychodów ewidencjonowanych.

Na podstawie art. 6 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają również otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 4 lit. f ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 8,5% przychodów do kwoty 100 000 zł oraz 12,5% przychodów od nadwyżki ponad kwotę 100 000 zł z tytułu wynajmu i dzierżawy:

- samochodów osobowych i furgonetek, bez kierowcy (PKWiU (Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług) 77.11.10.0),

- pozostałych pojazdów samochodowych (z wyłączeniem motocykli), bez kierowcy (PKWiU 77.12.1),

- środków transportu wodnego bez załogi (PKWiU 77.34.10.0),

- środków transportu lotniczego bez załogi (PKWiU 77.35.10.0),

- pojazdów szynowych (bez obsługi) (PKWiU 77.39.11.0),

- kontenerów (PKWiU 77.39.12.0),

- motocykli, przyczep kempingowych i samochodów z częścią mieszkalną, bez kierowcy (PKWiU 77.39.13.0),

- własności intelektualnej i podobnych produktów z wyłączeniem prac chronionych prawem autorskim (PKWiU 77.40).

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U.2020.1426 z późn. zm., dalej – ustawa o PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)) źródłem przychodów jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Uwzględniając treść art. 10 ust. 1 pkt 6, słusznym wydaje się, żeby ten przepis odczytywany w powiązaniu z art. 16a oraz 14 ust. 2b ustawy o PIT, ponieważ żaden przepis prawa nie jest oderwaną jednostką, lecz występuje w pewnym kontekście systemowym – jest częścią określonego aktu normatywnego, który z kolei jest częścią określonej gałęzi prawa przynależącej do systemu prawa polskiego.

Zgodnie z art. 16a ustawy o PIT przy określaniu przychodów z tytułu umowy najmu lub dzierżawy rzeczy albo praw majątkowych oraz umów o podobnym charakterze, których przedmiotem nie są składniki majątku związane z działalnością gospodarczą, przepis art. 14 ust. 2b stosuje się odpowiednio, z tym, że opłaty ponoszone przez najemcę lub dzierżawcę na rzecz osoby trzeciej stanowią przychód wynajmującego lub wydzierżawiającego w dniu zapłaty.

Na podstawie art. 14 ust. 2b ustawy o PIT, w przypadku umowy najmu lub dzierżawy rzeczy albo praw majątkowych oraz umów o podobnym charakterze, których przedmiotem są składniki majątku związane z działalnością gospodarczą, jeżeli wynajmujący lub wydzierżawiający przeniósł na rzecz osoby trzeciej wierzytelności z tytułu opłat wynikających z takich umów, a umowy te między stronami nie wygasają, do przychodów wynajmującego lub wydzierżawiającego nie zalicza się kwot wypłaconych przez osobę trzecią z tytułu przeniesienia wierzytelności. Opłaty ponoszone przez najemcę lub dzierżawcę na rzecz osoby trzeciej stanowią przychód wynajmującego lub wydzierżawiającego w dniu wymagalności zapłaty.

Uwzględniając powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku przekazania znaków towarowych do majątku prywatnego i zawarcia nowych umów dzierżawy znaków towarowych jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności w zakresie objętym przedmiotowymi umowami, przychód z dzierżawy znaków towarowych należy zakwalifikować jako przychód z najmu, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o PIT.

W opinii Wnioskodawcy powyższe wynika z faktu, iż bezpośrednim źródłem przychodu dla Wnioskodawcy będą umowy dzierżawy, na podstawie których będzie wydzierżawiał prawa majątkowe w postaci znaków towarowych. W przypadku dzierżawy prawa majątkowego powstanie przychodu określa treść umowy dzierżawy, nie zaś treść prawa majątkowego. Jest to istotna różnica, która decyduje o tym, że źródła przychodu w przypadku dzierżawy prawa majątkowego należy upatrywać bezpośrednio w tej dzierżawie, nie zaś w prawie majątkowym.

W konsekwencji, źródło przychodu należy w tym wypadku identyfikować w oderwaniu od tego co jest przedmiotem dzierżawy. W sytuacji, gdy prawo majątkowe jest przedmiotem dzierżawy, to przychód jest uzyskiwany bezpośrednio na podstawie umowy dzierżawy i nie ma bezpośredniego znaczenia, czym jest przedmiot dzierżawy. W przypadku umowy dzierżawy prawa majątkowego należy wskazać, że źródła przychodu należy upatrywać bezpośrednio w umowie dzierżawy, nie zaś w prawie majątkowym. Tym samym, przychodu osiągniętego z umowy dzierżawy nie należy kwalifikować do źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o PIT.

W dniu 24 maja 2021 r. Naczelny Sąd Administracyjny podjął uchwałę 7 sędziów o sygn. II FPS 1/21, w której wskazał, że uzyskiwane przez podatników przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz innych umów o podobnym charakterze, zalicza się bez ograniczeń do źródła przychodów wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o PIT, chyba że stanowią składnik wprowadzony przez nich do majątku związanego z działalnością gospodarczą. Uchwała ta uzasadnia wyżej wskazaną argumentację Wnioskodawcy.

W uchwale Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, iż skoro czynsz najmu jest pożytkiem cywilnym z posiadanego majątku, to błędne byłoby przyjęcie, że bierne uzyskiwanie przez podatnika pożytków z majątku stanowi prowadzenie działalności gospodarczej. W związku z tym, jeżeli objęte wnioskiem znaki towarowe zostaną przeniesione z majątku firmowego do swojego majątku prywatnego Wnioskodawcy pożytki cywilne (tj. przychód z dzierżawy) z posiadanych znaków nie będą stanowiły prowadzenia działalności gospodarczej.

Naczelny Sąd Administracyjny w przedmiotowej uchwale wskazał również, że z samej wielkości osiąganego przychodu oraz liczby przedmiotów najmu nie da się wyprowadzić wniosku, że nie jest to już przychód z najmu, a z działalności gospodarczej, dlatego też, bez względu na ilość znaków towarowych objętych umowami dzierżawy oraz wielkość osiąganego z nich przychodu, taki przychód Wnioskodawcy powinien być traktowany jako związany z majątkiem prywatnym (poza działalnością gospodarczą).

W uchwale Naczelny Sąd Administracyjny zwrócił ponadto uwagę, że skoro obecnie obowiązują dwie stawki zryczałtowanego podatku: 8,5% do kwoty 100 000 zł; od nadwyżki ponad tę kwotę ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 12,5% przychodów, to ustawodawca musi zakładać osiąganie większych przychodów z tytułu najmu. W związku z tym bez względu na ilość umów dzierżawy znaków towarowych oraz wielkości osiąganego z nich przychodu, taki przychód może zostać opodatkowany ryczałtem.

W przedmiotowej uchwale Naczelny Sąd Administracyjny wskazał też, że podatnik, który chce składniki majątkowe „wyłączyć” z majątku firmy i przenieść do majątku „prywatnego” (czyli niezwiązanego z działalnością gospodarczą), może najem opodatkować ryczałtem. Zasadą jest kwalifikowanie przychodów do źródła – najem, a wyjątkiem sytuacja, w której podatnik, z uwagi na zakwalifikowanie składników majątku do kategorii „związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą” – do przychodów z działalności gospodarczej.

Wskazana uchwała potwierdza zatem stanowisko Wnioskodawcy, że w przypadku przekazania znaków towarowych do majątku prywatnego i zawarcia nowych umów jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności w zakresie objętym przedmiotowymi umowami, przychód z dzierżawy znaków towarowych należy zakwalifikować jako przychód z najmu, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o PIT.

Ponadto, stanowisko zgodnie z którym przychód z tytułu dzierżawy znaku towarowego jest przychodem z najmu, dzierżawy lub podobnej umowy (z art. 10 ust 1 pkt 6), co w konsekwencji daje możliwość zastosowania ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. Tak m.in. w:

• wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 8 listopada 2019 r., II FSK 3715/17: „Wykładnia językowa i systemowa art. 10 ust. 1 pkt 6 i pkt 7 u.p.d.of. wskazuje, że w przypadku gdy przedmiotem umowy dzierżawy (art. 693 k.c.) są prawa majątkowe (art. 709 k.c.), to pożytki z tego prawa (art. 54 k.c.) będą przychodem ze źródła przychodów oznaczonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f, a nie art. 10 ust. 1 pkt 7 u.p.d.o.f. Przychodami z praw własności przemysłowej określonych w art. 10 ust. 1 pkt 7 i art. 18 u.p.d.o.f. będą tylko te przychody, które bezpośrednio z tych praw są uzyskiwane a nie pośrednio, a więc takie, które są przedmiotem umów wskazanych w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. o ile prawo majątkowe może być przedmiotem umowy tam określonej.”

• wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 24 września 2015 r., sygn. I SA/Łd 657/15:

„W związku z powyższym wyrazić należy pogląd, że wykładnia językowa i systemowa art. 10 ust. 1 pkt 6 i pkt 7 u.p.d.o.f. wskazuje, że w przypadku gdy przedmiotem umowy dzierżawy (art. 693 k.c.) są prawa majątkowe (art. 709k. c), to pożytki z tego prawa (art. 54 k.c.) będą przychodem ze źródła przychodów oznaczonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f., a nie art. 10 ust. 1 pkt 7 u.p.d.o.f. Wówczas bowiem pożytki prawa są bezpośrednio uzyskiwane ze źródła jakim jest umowa dzierżawy, a prawo majątkowe tylko pośrednio wskazuje na to źródło.”

• wyroku Wojewódzkiego Sąd Administracyjnego w Poznaniu z 5 marca 2014 r., sygn. I SA/Po 819/13:

„W konsekwencji, kiedy prawo majątkowe jest przedmiotem dzierżawy, jak to opisuje podatnik, to przychód jest uzyskiwany bezpośrednio na podstawie umowy dzierżawy i nie ma bezpośredniego znaczenia co jest przedmiotem dzierżawy, rzecz czy prawo. Wówczas prawo majątkowe tylko pośrednio generuje przychód, bowiem wyłącznie jako przedmiot tej dzierżawy. W przypadku dzierżawy prawa majątkowego przychód, jego warunki, określa treść umowy dzierżawy, nie zaś treść prawa majątkowego. Jest to istotna różnica, która decyduje o tym, że źródła przychodu w przypadku dzierżawy prawa majątkowego należy upatrywać bezpośrednio w tej dzierżawie, nie zaś w prawie majątkowym. Ten wymóg bezpośredniości między źródłem przychodu a przychodem jest wyraźnie widoczny, kiedy przychody z praw autorskich czy praw własności przemysłowej, uzyskiwane są w ramach stosunku pracy, działalności gospodarczej czy działalności wykonywanej osobiście i wówczas podlegają kwalifikacji jako pochodzące odpowiednio ze źródeł przychodu wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 3, 2 u.p.d.o.f., nie zaś z praw majątkowych”.

Stanowisko zgodnie z którym przychód z tytułu dzierżawy znaku towarowego jest przychodem z najmu, dzierżawy lub podobnej umowy (z art. 10 ust 1 pkt 6), potwierdza również interpretacja indywidualna z 8 czerwca 2020 r., wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, IPPB4/4511-102/16/20-8/S/JM.

Reasumując powyższe, w opinii Wnioskodawcy, czynsz otrzymywany na podstawie zawartych przez Wnioskodawcę w przyszłości umów dzierżawy znaków towarowych może zostać opodatkowany zryczałtowanym podatkiem od przychodów ewidencjonowanych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3, 6 i 7 ww. ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są odpowiednio:

- pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3),

- najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (pkt 6),

- kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a)-c) (pkt 7).

W myśl art. 5a pkt 6 cytowanej ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej – oznacza to działalność zarobkową:

a) wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,

b) polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,

c) polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

– prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Stosownie do art. 5b ust. 1 omawianej ustawy, za pozarolniczą działalność gospodarczą nie uznaje się czynności, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat tych czynności oraz ich wykonywanie, z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych, ponosi zlecający wykonanie tych czynności;

2. są one wykonywane pod kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonych przez zlecającego te czynności;

3. wykonujący te czynności nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością.

Z powyższych przepisów wynika, że aby dane przychody zostały zaliczone do źródła, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, muszą być łącznie spełnione trzy warunki:

- zaistniały przesłanki pozytywne, o których mowa w art. 5a pkt 6 powołanej ustawy,

- nie wystąpiły przesłanki negatywne, o których mowa w art. 5b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz

- wykluczono, że uzyskane przychody są zaliczane do jednego z pozostałych źródeł przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 ww. ustawy.

Przepis art. 14 ust. 2 pkt 11 omawianej ustawy stanowi, że przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Na tle przedstawionych regulacji prawnych należy stwierdzić, że najem, czy dzierżawa stanowi odrębne od działalności gospodarczej źródło przychodu (art. 10 ust. 1 pkt 6 powołanej ustawy), choć może także istnieć najem lub dzierżawa, które prowadzone są w ramach działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W myśl art. 9a ust. 6 powołanej ustawy, dochody osiągane przez podatników ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6, są opodatkowane na zasadach określonych w ustawie, chyba że podatnicy wybiorą opodatkowanie w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, na zasadach określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2020 r. poz. 1905 ze zm.), ustawa reguluje opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym niektórych przychodów (dochodów) osiąganych przez osoby fizyczne:

1. prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą;

2. osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej;

3. będące osobami duchownymi;

4. osiągające przychody ze sprzedaży, o której mowa w art. 20 ust. 1c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 2 ust. 1a ww. ustawy, osoby fizyczne osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, mogą opłacać ryczałt od przychodów ewidencjonowanych.

Powyższe przepisy wskazują, że opodatkowaniu w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych mogą podlegać jedynie przychody uzyskiwane przez podatników z pozarolniczej działalności gospodarczej oraz z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. Przy czym, kwalifikacji uzyskiwanych przez podatników przychodów (niezależnie do wybranej formy opodatkowania) należy dokonywać na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji stwierdzić należy, że opodatkowaniu w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych mogą podlegać, po spełnieniu innych wymogów ustawowych, jedynie te przychody uzyskiwane przez podatnika, które w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mogą być zakwalifikowane do źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza wskazana w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych lub najem, podnajem, poddzierżawa (…), o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 tej ustawy.

Z kolei, przychody z praw majątkowych, zaliczane do źródła przychodu wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, definiuje przepis art. 18 ww. ustawy, zgodnie z którym, za przychód z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.

Powyższy przepis ma charakter otwarty. Wskazuje jednak wprost, że wszelkie przychody uzyskane w związku z posiadaniem, udostępnianiem i korzystaniem znaku towarowego zaliczane są do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 w zw. z art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. do przychodów z praw majątkowych.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2021 r. poz. 324), ustawa normuje stosunki w zakresie wynalazków, wzorów użytkowych, wzorów przemysłowych, znaków towarowych, oznaczeń geograficznych i topografii układów scalonych.

Na warunkach określonych w ustawie udzielane są patenty oraz dodatkowe prawa ochronne na wynalazki, prawa ochronne na wzory użytkowe i znaki towarowe, a także prawa z rejestracji na wzory przemysłowe, topografie układów scalonych oraz oznaczenia geograficzne (art. 6 ust. 1 ww. ustawy).

Znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa (art. 120 ust. 1 cytowanej ustawy).

Znakiem towarowym, w rozumieniu ust. 1, może być w szczególności wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy (art. 120 ust. 2 omawianej ustawy).

W myśl art. 121 powołanej ustawy, na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne.

Przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej (art. 153 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej).

Prawo ochronne na znak towarowy jest zbywalne i podlega dziedziczeniu. Przepisy art. 67 ust. 2-4 stosuje się odpowiednio (art. 162 ust. 1 ww. ustawy).

Z powyższych przepisów wynika, że przychód z korzystania przez podatnika z posiadanego znaku towarowego (w tym także ze znaku, na który udzielono prawo ochronne), a zatem także z odpłatnego udostępniania praw do korzystania z tego znaku innym podmiotom, stanowi przychód z praw majątkowych, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 w zw. z art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, niezależnie od rodzaju umowy na podstawie której udostępnienie to nastąpi (np. umowa dzierżawy na podstawie Kodeksu cywilnego).

W rezultacie stwierdzić należy, że opodatkowaniu w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych mogą podlegać, po spełnieniu innych wymogów ustawowych, jedynie te przychody uzyskiwane przez podatnika, które w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mogą być zakwalifikowane do źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza lub najem, podnajem, dzierżawa (`(...)`), o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 tej ustawy.

Brak jest zatem podstaw prawnych do opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych przychodów ze źródła przychodów, jakim są prawa majątkowe, w tym także przychodów uzyskiwanych z odpłatnego udostępniania znaku towarowego. Przychody te należy zakwalifikować jako przychód z praw majątkowych, podlegający opodatkowaniu według skali podatkowej, określonej w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując: mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że skoro znak towarowy, który będzie przedmiotem umowy dzierżawy stanowić będzie majątek prywatny Wnioskodawcy, a umowa dzierżawy nie będzie zawarta w ramach działalności gospodarczej Wnioskodawcy, to czynsz z umowy dzierżawy znaku towarowego uzyskiwany przez Wnioskodawcę, będzie stanowić dla Niego przychód z praw majątkowych, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 w zw. z art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Brak będzie zatem możliwości zakwalifikowania ww. przychodu do przychodów z najmu i dzierżawy, tj. do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, a tym samym do opodatkowania tego przychodu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne. Przychody te podlegają bowiem opodatkowaniu według skali podatkowej, określonej w art. 27 ust. 1 cytowanej ustawy.

Reasumując, przychód z czynszu z umów dzierżawy znaku towarowego nie może zostać opodatkowany ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych.

W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej, tut. Organ informuje, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Na ocenę prawidłowości analizowanej kwestii nie może wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę orzecznictwo, ponieważ zapadło ono w odniesieniu do indywidualnego i właściwego tylko temu orzecznictwu opisu sprawy. W związku z powyższym, nie negując takiego orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca zaprezentowanych przez Wnioskodawcę wyroków zamyka się w obrębie spraw, dla których zostały wydane.

Organ wskazuje jednak, że istnieją wyroki prezentujące stanowisko odmienne niż prezentowane przez Wnioskodawcę, natomiast zgodne z wyrażonym w niniejszej interpretacji, np.: z 13 lipca 2017 r. sygn. akt III SA/Wa 2492/16 i III SA/Wa 2493/16, z 28 lipca 2016 r. sygn. akt II FSK 1908/14, z 13 grudnia 2016 r. sygn. akt I SA/Łd 942/16.

Ponadto podkreślić należy, że powołany przez Wnioskodawcę wyrok WSA w Poznaniu z dnia 5 marca 2014 r. sygn. akt I SA/Po 819/13, został uchylony wyrokiem NSA z dnia 28 lipca 2016 r. sygn. akt II FSK 1908/14, w którym Sąd przedstawił stanowisko zgodne ze stanowiskiem zajętym przez Organ w interpretacji indywidualnej dotyczącej zdarzenia przyszłego opisanego we wniosku przez Wnioskodawcę.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.