0112-KDIL2-2.4011.729.2021.1.AA

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 sierpnia 2021 r. (data wpływu 19 sierpnia 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 sierpnia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca ma nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U.2021.1128 t.j. z dnia 2021.06.24, dalej zwana „ustawą o PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)”) i rozlicza się obecnie na podstawie księgi przychodów i rozchodów. Wnioskodawca korzysta obecnie z podatku liniowego jako formy opodatkowania.

Na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 ze zm.) Wnioskodawca wnosi o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Zgodnie z obowiązkiem wynikającym z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, poniżej przedstawiony zostanie wyczerpujący opis stanu faktycznego, zdarzenia przyszłego oraz pytania interpretacyjne wraz ze stanowiskiem Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej.

Wnioskodawca prowadzi od 3 lat jednoosobową działalność gospodarczą polegającą na tworzeniu filmów na platformie (…). Wnioskodawca tworzy filmy samodzielnie od początku do końca lub z pomocą asystentki zatrudnionej na podstawie umowy zlecenia. Asystentka posiada status studenta i nie ukończyła jeszcze 26 roku życia. Przedmiotem tworzonych filmów są (`(...)`). Materiały te mają charakter informacyjny oraz relaksacyjny. (`(...)`). Druga, większa część widowni ogląda wyżej wymienione filmy w celach relaksacyjnych i rozrywkowych. Dzięki temu kanał, na którym zamieszczane są filmy Wnioskodawcy, generuje miesięcznie miliony wyświetleń reklam.

W związku produkcją filmów, dzięki którym Wnioskodawca osiąga przychody z reklam, Wnioskodawca ponosi określone koszty, do których można zaliczyć:

- koszty księgowania faktur za sprzęt służący do nagrań (kamery, laptop),

- koszty oprogramowania służącego do montażu filmów i produkcji filmowej – jest to pakiet (…) i jego licencja jest opłacana comiesięcznie,

- koszty zakupu biletów lotniczych do miejsc nagrań,

- koszty zakwaterowania w hotelach na obszarze Unii Europejskiej oraz w innych miejscach na świecie, w których odbywają się nagrania,

- koszty usług wyjazdów organizowanych przez biura podróży, ponieważ w niektóre miejsca nie da się dotrzeć na własną rękę lub jest to skrajnie nieopłacalne. W przypadku biur podróży na jednej fakturze znajduje się przelot, transfer do hotelu, nocleg i wyżywienie – na fakturze wszystko to ujęte jest jako „wycieczka” bez rozbicia na odrębne podprodukty,

- koszty wynajęcia samochodu w miejscu.

Powyższe koszty są dokumentowane przez Wnioskodawcę za pomocą otrzymywanych faktur. Ponadto Wnioskodawca ponosi koszty wstępu (`(...)`) na całym świecie ((`(...)`)), które dokumentowane są paragonami – (`(...)`) nie wystawiają zazwyczaj faktur klientom.

Zaznaczyć należy, że Wnioskodawca sam pokrywa wymienione wydatki z własnych środków.

Osiągany przychód z reklam jest wypłacany Wnioskodawcy przez połączoną z platformą (…).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy opisane w stanie faktycznym koszty ponoszone przez Wnioskodawcę są kosztami uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U.2021.1128 tj. z dnia 2021.06.24)?

Zdaniem Wnioskodawcy opisane w stanie faktycznym koszty mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów zgodnie art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U.2021.1128 t.j. z dnia 2021.06.24).

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U.2021.1128 t.j. z dnia 2021.06.24, dalej zwana „ustawą o PIT”) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

1. został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika;

2. jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;

3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;

4. poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów;

5. został właściwie udokumentowany;

6. nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ustawy o PIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Ad 1.

W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca określił ponoszone przez siebie koszty, które wiążą się z określonymi wydatkami. Wnioskodawca sam pokrywa wskazane wydatki z własnych środków, spełnia zatem pierwszą z wymienionych przesłanek.

Ad 2.

Wnioskodawca nie otrzymuje jakichkolwiek zwrotów poniesionych wydatków. Wydatki dotyczą wymienionych w stanie faktycznym usług lub towarów, które Wnioskodawca kupuje w celu zabezpieczenia źródła swojego przychodu — Wnioskodawca wchodzi w relacje z podmiotami prowadzącymi działalność w warunkach rynkowych, np. zakup biletów lotniczych, skorzystanie z usług biura podróży lub opłata licencji programu komputerowego.

Ponoszone wydatki nie są więc w żaden sposób przedmiotem dotacji, subwencji lub innej formy pomocy państwowej lub prywatnej polegającej na zwrocie poniesionych przez Wnioskodawcę wydatków.

Ad 3. oraz Ad 4.

Źródłem przychodu Wnioskodawcy są reklamy. Liczba ich wyświetleń związana jest z:

- tworzeniem filmów,

- liczbą wyświetleń filmów.

Można więc wykazać istniejący związek przyczynowo-skutkowy. Po pierwsze, by nastąpił przychód z reklam, musi dojść do powstania filmu oraz zamieszczenia go na platformie (…). Po drugie, wysokość przychodu wynika z liczby wyświetleń filmów — im jest ona wyższa, tym większy jest zasięg reklam związanych z filmem względem potencjalnych odbiorców reklamy. By osiągnąć taki efekt, Wnioskodawca jest zmuszony ponosić określone koszty. Koszty te związane są bezpośrednio z tworzeniem filmów, które same w sobie nie są źródłem przychodów. Jednakże koszty ponoszone przez Wnioskodawcę mają na celu osiągnięcie przychodów z reklam nierozerwalnie połączonych z tworzonymi przez niego filmami. Wnioskodawca nie osiągnąłby jakichkolwiek przychodów z reklam, gdyby nie tworzone przez niego filmy zamieszczane na platformie (…). Są one niezbędne do tworzenia filmów w takiej formule, w jakiej pozwalają one osiągać dochody ze związanych z nimi reklam. Określona przez Wnioskodawcę formuła filmów pozwala na osiąganie dużej liczby wyświetleń. Oznacza to, że koszty ponoszone przez Wnioskodawcę spełniają alternatywną przesłankę z art. 22 ust. 1 ustawy o PIT dotyczącą zabezpieczenia źródła przychodów. W szczególności poprzez zabezpieczenie źródła przychodów należy rozumieć koszty poniesione na ochronę istniejącego (podstawowego) źródła przychodów w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów, nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

Wobec powyższego kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów lub dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów, nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Ad 5.

Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, Wnioskodawca skrupulatnie stara się dokumentować każdy wydatek, w szczególności fakturą za każdym razem kiedy jest to możliwe.

Ad 6.

Ponadto wymienione przez Wnioskodawcę koszty nie wydają się spełniać przesłanek określonych w art. 23 ustawy o PIT, wyłączające określone przez ustawodawcę koszty jako koszty uzyskania przychodu.

Biorąc pod uwagę stan faktyczny oraz wskazaną powyżej argumentację, uznać należy, że koszty ponoszone przez Wnioskodawcę spełniają wymienione warunki uznania ich za koszty uzyskania przychodu w związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej tworzy filmy na platformę (…). Przedmiotem tworzonych filmów są (`(...)`). Materiały te mają charakter informacyjny oraz relaksacyjny. Kanał, na którym zamieszczane są filmy Wnioskodawcy, generuje miesięcznie miliony wyświetleń reklam. W związku z produkcją filmów Wnioskodawca osiąga przychody z reklam. W związku z produkcją filmów Wnioskodawca ponosi koszty, do których można zaliczyć:

- koszty faktur za sprzęt służący do nagrań (kamery, laptop),

- koszty oprogramowania służącego do montażu filmów i produkcji filmowej – jest to pakiet (…) i jego licencja jest opłacana comiesięcznie,

- koszty zakupu biletów lotniczych do miejsc nagrań,

- koszty zakwaterowania w hotelach na obszarze Unii Europejskiej oraz w innych miejscach na świecie, w których odbywają się nagrania,

- koszty usług wyjazdów organizowanych przez biura podróży, ponieważ w niektóre miejsca nie da się dotrzeć na własną rękę lub jest to skrajnie nieopłacalne; w przypadku biur podróży na jednej fakturze znajduje się przelot, transfer do hotelu, nocleg i wyżywienie – na fakturze wszystko to ujęte jest jako „wycieczka” bez rozbicia na odrębne podprodukty,

- koszty wynajęcia samochodu w miejscu,

- koszty wstępu do (`(...)`) na całym świecie.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione łącznie następujące warunki:

- wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika;

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów;

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;

- został właściwie udokumentowany;

- wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 23 ust. 1 ustawy.

Należy przy tym zaznaczyć, że sam fakt braku określonego wydatku w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zawierającym katalog wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, nie przesądza automatycznie o możliwości uwzględnienia tego wydatku przy ustalaniu podstawy opodatkowania. Konieczne jest wykazanie związku ponoszonych kosztów z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą oraz uzyskiwanym z tej działalności przychodem.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Ponadto należy mieć na względzie, że podatnik – uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu – odnosi ewidentne korzyści, gdyż o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Zatem możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodów jest uzależniona od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien wiedzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła.

W zakresie obowiązków podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, na podstawie zgromadzonych dowodów, związku między poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodów, zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy. Przy czym, związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodów bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem ich źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodów bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Należy przy tym zauważyć, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Odnosząc powyższe wyjaśnienia do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, należy stwierdzić, że ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki związane z tworzeniem materiałów filmowych na kanał, wskazane w opisie nie spełniają przesłanek, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca uzyskuje bowiem przychód z tytułu reklam, a nie z tytułu wyświetlania jego filmów na kanale (…). Sam Wnioskodawca wskazuje, że Dzięki temu kanał, na którym zamieszczane są filmy wnioskodawcy, generuje miesięcznie miliony wyświetleń reklam. W związku z produkcją filmów, dzięki którym Wnioskodawca osiąga przychody z reklam.

Zatem wydatki – opisane w stanie faktycznym – związane z tworzeniem filmów na platformie (…) nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów. Nie istnieje bowiem związek przyczynowo-skutkowy, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując – wydatki opisane w stanie faktycznym, ponoszone przez Wnioskodawcę nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.