0112-KDIL2-1.4011.680.2021.1.AMN

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 lipca 2021 r. (data wpływu 14 lipca 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika wynikających z zawarcia umów zleceń z obywatelami Ukrainy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 lipca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika wynikających z zawarcia umów zleceń z obywatelami Ukrainy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą i posiada miejsce efektywnego zarządu na terytorium Polski, w związku z czym podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest działalność o charakterze agencji pracy tymczasowej. Ponadto, Wnioskodawca świadczy także usługi outsourcingowe z zakresu obróbki mechanicznej metali oraz ich elementów. Spółka - jako agencja pracy tymczasowej oraz podmiot świadczący usługi outsourcingowe - współpracuje z osobami fizycznymi (dalej jako „Zleceniobiorcy”) na podstawie umów o świadczenie usług, do których na podstawie art. 750 Kodeksu Cywilnego stosuje się przepisy o zleceniu. W przypadku współpracy nawiązanej przez Spółkę z osobami fizycznymi w ramach jej działalności w charakterze agencji pracy tymczasowej, Zleceniobiorcy są kierowani do zakładów pracodawców użytkowników, w których wykonują usługi na ich rzecz i pod ich kierownictwem. W przypadku zaś współpracy nawiązanej przez Spółkę w ramach outsourcingu z osobami fizycznymi, Zleceniobiorcy wykonują usługi na rzecz podmiotów trzecich pod kierownictwem Wnioskodawcy. Zleceniobiorcy, z którymi współpracuje Spółka są obywatelami Polski oraz cudzoziemcami (na dzień składania niniejszego wniosku są to obywatele Ukrainy).

Zleceniobiorcy zawierają umowy ze Spółką jako osoby nieprowadzące działalności gospodarczej. Zleceniobiorcy otrzymują miesięczne wynagrodzenie obliczane w oparciu o stawkę godzinową (równą co najmniej minimalnemu wynagrodzeniu za pracę) oraz ilości godzin, w ciągu których świadczyli pracę. Wysokość wynagrodzenia Zleceniobiorców każdorazowo przekracza 200,00 (słownie: dwieście i 00/100) złotych.

Z uwagi na sposób współpracy ze Zleceniobiorcami, Wnioskodawca jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych.

Przy nawiązywaniu współpracy ze Zleceniobiorcami będącymi cudzoziemcami, Wnioskodawca prosi ich o przedstawienie certyfikatu rezydencji podatkowej (polskiej lub zagranicznej). Tym niemniej, Zleceniobiorcy zazwyczaj nie dysponują tymi certyfikatami, zaś uzależnianie przez Wnioskodawcę możliwości nawiązania z nim współpracy od przedstawienia takiego certyfikatu, w przeszłości wielokrotnie skutkowało zaniechaniem przez daną osobę z procesu rekrutacji prowadzonego przez Spółkę.

Z tego względu Wnioskodawca przy nawiązywaniu współpracy ze Zleceniobiorcami będących cudzoziemcami:

1. informuje Zleceniobiorców w formie pisemnej - w języku polskim oraz języku ojczystym cudzoziemca o zasadach ustalania rezydencji podatkowej w Polsce; oraz
2. prosi Zleceniobiorców o podpisanie wzoru oświadczenia, który odpowiada sytuacji faktycznej w jakiej dany Zleceniobiorca się znajduje.

Wzór pouczenia oraz wzory oświadczeń, o których mowa w Nb 6 powyżej, mają następującą treść:

POUCZENIE DOTYCZĄCE ODPROWADZANIA ZALICZEK NA PODATEK DOCHODOWY DLA CUDZOZIEMCA WYKONUJĄCEGO USŁUGI NA RZECZ SP. Z O.O.

(prosimy o zapoznanie się z pouczeniem przed wyborem oświadczenia zamieszczonego poniżej)

1. Niniejsze pouczenie znajduje zastosowanie, jeżeli nie przedłoży Pan/Pani dokumentu, który będzie potwierdzał (określał) Pana/Pani rezydencję podatkową.

2. Niniejsze pouczenie zawiera ogólne informacje pozwalające na podjęcie decyzji co do złożenia jednego z niżej zamieszczonych oświadczeń.

3. Jeżeli ma Pan/Pani miejsce zamieszkania na terytorium Polski, podlega Pan/Pani obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

4. Jeżeli nie ma Pan/Pani miejsca zamieszkania na terytorium Polski, podlega Pan/Pani obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

5. Powyższe powoduje, że ustalenie Pana/Pani miejsca zamieszkania decyduje o zakresie obowiązku podatkowego na terytorium Polski. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy Pan/Pani podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

6. Aby uznać, że posiada Pan/Pani miejsce zamieszkania na terytorium Polski musi Pan/Pani spełniać jeden (którykolwiek) z niżej podanych warunków:

a) posiadać na terytorium Polski centrum interesów osobistych - warunek ten będzie spełniony, jeżeli na terytorium Polski posiada Pan/Pani tzw. ognisko domowe, powiązania rodzinne i towarzyskie, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawia Pan/Pani hobby itp.

b) posiadać na terytorium Polski centrum interesów gospodarczych - warunek ten będzie spełniony, jeżeli na terytorium Polski znajdują się: miejsce prowadzenia Pana/Pani działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

c) przebywać w danym roku podatkowym na terytorium Polski dłużej niż 183 dni (nie ma przy tym znaczenia długość współpracy z sp. z o.o., chodzi o całkowitą długość pobytu Pana/Pani na terytorium Polski w danym roku podatkowym. Jednocześnie zgodnie z art. 11 Ordynacji Podatkowej rokiem podatkowym jest rok kalendarzowy).

7. Jeżeli spełnia Pan/Pani, którykolwiek z warunków wskazanych powyżej wówczas powinien/na Pan/Pani złożyć odpowiednio OŚWIADCZENIE NR 1 lub 2. Złożenie OŚWIADCZENIA NR 1 lub 2 jest równoznaczne z obowiązkiem uiszczania podatku dochodowego od całości dochodów na terytorium Polski, bez względu na miejsce położenia ich źródła, zatem także od dochodów uzyskanych ze źródeł położonych za granicą, w tym na terytorium Ukrainy.

8. Jeżeli nie spełnia Pan/Pani żadnego z warunków wskazanych powyżej wówczas powinien/na Pan/Pani złożyć OŚWIADCZENIE NR 3. Jeżeli złoży Pan/Pani OŚWIADCZENIE NR 3 wówczas zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych sp. z o.o. pobierze z Pani/Pana wynagrodzenia podatek w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

9. Jeżeli złoży Pan/Pani OŚWIADCZENIE NR 1 lub 2, tj. oświadczy, że:

· posiada ośrodek interesów życiowych lub gospodarczych w rozumieniu art. 3 ust. la pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (niezależnie od długości ich pobytu w Polsce) lub

· przebywa w danym roku podatkowym na terytorium Polski dłużej niż 183 dni,

- wówczas sp. z o.o. od początku współpracy z Panem/Panią obowiązana jest do poboru zaliczek na podatek dochodowy na zasadach ogólnych, tj. w wysokości 18% przychodu.

10. W przypadku gdy nie złoży Pan/Pani żadnego oświadczenia sp. z o.o. przyjmuje, że do czasu złożenia oświadczenia lub do czasu powzięcia przez Spółkę wiedzy o okolicznościach, które mają wpływ na ocenę Pani/Pana status podatkowy będzie Pan/Pani rozliczany podatkiem ryczałtowym w wysokości 20% przychodu.

11. W przypadku złożenia OŚWIADCZENIA NR 1 lub 3, w razie zmiany okoliczności, które mają wpływ na ustalenie Pana/Pana statusu podatkowego informacja taka powinna być przekazana sp. z o.o. z 7-dniowym wyprzedzeniem na adres e-mail: x

12. W przypadku złożenia OŚWIADCZENIA NR 2, po upływie roku podatkowego jest Pan/Pani zobowiązany ponownie przedstawić okoliczności umożliwiające określenie, czy podlega Pan/Pani ograniczonemu, czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. W razie nieprzedstawienia tych okoliczności będzie Pan/Pani rozliczany podatkiem ryczałtowym w wysokości 20% przychodu.

13. Jeżeli ma Pan/Pani jakiekolwiek pytania w związku ze złożonym oświadczaniem prosimy kierować je na adres e-mail: lub kontakt pod numerem telefonu: x.

OŚWIADCZENIE NR 1

Ja niżej podpisany/podpisana [•], legitymujący/legitymująca się paszportem nr [•] oraz numerem PESEL [•], przebywający/przebywająca na terytorium Polski na podstawie [•], po zapoznaniu się z pouczeniem przekazanym mi przez sp. z o.o. niniejszym oświadczam, że:

□ centrum moich interesów osobistych*

□ centrum moich interesów gospodarczych* jest Polska.

Rozumiem, że w związku ze złożeniem niniejszego oświadczenia będę rozliczany/rozliczana podatkiem dochodowym na zasadach ogólnych, tj. w wysokości 18% przychodu.

Jednocześnie oświadczam, że niniejsze oświadczenie pozostaje ważne w każdym kolejnym roku podatkowym, a w przypadku jakiejkolwiek zmiany poinformuję o tym z wyprzedzeniem sp. z o.o., składając ponowne oświadczenie.

Niniejsze oświadczanie składane jest przeze mnie dobrowolne po zapoznaniu się z pouczeniem zamieszczonym powyżej.

*zaznaczyć właściwe (możliwe jest zaznaczenie dwóch odpowiedzi).

CZYTELNY PODPIS I DATA

OŚWIADCZENIE NR 2

Ja niżej podpisany/podpisana [•], legitymujący/legitymująca się paszportem nr [•] oraz numerem PESEL [•], przebywający/przebywająca na terytorium Polski na podstawie [•], po zapoznaniu się z pouczeniem przekazanym mi przez sp. z o.o. niniejszym oświadczam, że w obecnym roku podatkowym mój pobyt na terytorium Polski przekracza 183 dni, co oznacza, że jestem rezydentem podatkowym Polski.

Rozumiem, że w związku ze złożeniem niniejszego oświadczenia w tym roku podatkowym będę rozliczany/rozliczana podatkiem dochodowym na zasadach ogólnych, tj. w wysokości 18% przychodu.

Rozumiem, że składane przeze mnie oświadczenie dotyczy wyłącznie tego roku podatkowego, co oznacza, że niezwłocznie po jego zakończeniu będę zobowiązana/zobowiązany przedstawić sp. z o.o. okoliczności umożliwiające określenie zasady podlegania obowiązkowi podatkowemu w Polsce w kolejnych latach.

Niniejsze oświadczanie składane jest przeze mnie dobrowolne po zapoznaniu się z pouczeniem zamieszczonym powyżej.

CZYTELNY PODPIS I DATA

OŚWIADCZENIE NR 3

Ja niżej podpisany/podpisana [•], legitymujący/legitymująca się paszportem nr [•] oraz numerem PESEL [•], przebywający/przebywająca na terytorium Polski na podstawie [•], po zapoznaniu się z pouczeniem przekazanym mi przez sp. z o.o. niniejszym oświadczam, że: (i) nie posiadam w Polsce centrum moich interesów osobistych, (ii) nie posiadam w Polsce centrum moich interesów gospodarczych, ani też (iii) mój pobyt na terytorium Polski w obecnym roku podatkowym nie przekroczył 183 dni.

Rozumiem, że w związku ze złożeniem niniejszego oświadczenia będę rozliczany/rozliczana podatkiem ryczałtowym w wysokości 20% przychodu.

W przypadku zmiany, którejkolwiek z okoliczności objętych niniejszym oświadczeniem zobowiązuje się niezwłocznie poinformować sp. z o.o. i złożyć ponowne oświadczenie w tym zakresie.

Niniejsze oświadczanie składane jest przeze mnie dobrowolne po zapoznaniu się z pouczeniem zamieszczonym powyżej.

CZYTELNY PODPIS I DATA

Należy dodatkowo podkreślić, że:

a) mogą zachodzić przypadki, w których podczas współpracy ze Spółką rezydencja podatkowa Zleceniobiorcy ulegnie zmianie (będzie to miało miejsce na przykład w sytuacji, w której dany Zleceniobiorca złoży oświadczenie o zagranicznej rezydencji podatkowej, a następnie - w związku z przeniesieniem centrum jego interesów życiowych do Polski - złoży oświadczenie o polskiej rezydencji podatkowej);

b) Wnioskodawca jest pozbawiony możliwości weryfikowania oświadczeń składanych mu przez Zleceniobiorców, stąd też musi opierać się na udzielanych przez nich informacjach. Jednocześnie jednak, jeżeli Wnioskodawca dysponuje wiedzą, że Zleceniobiorca na pewno nie posiada centrum interesów życiowych w Polsce, wówczas Spółka nie przedkłada Zleceniobiorcy ww. oświadczeń do podpisu, tylko rozlicza za niego podatek dochodowy od osób fizycznych na zasadach dotyczących nierezydentów;

c) okres przebywania cudzoziemców na terytorium Polski jest zróżnicowany (może wynosić więcej niż 183 dni lub mniej niż 183 dni) i nie jest to w żaden sposób zależne od Wnioskodawcy;

d) w przypadku Zleceniobiorców, którzy złożyli OŚWIADCZENIE NR 2, Spółka z początkiem każdego kolejnego roku podatkowego będzie pozyskiwała nowe oświadczenia, aby ustalić zasady rozliczania podatku od wynagrodzenia uiszczanego temu Zleceniobiorcy;

e) w toku działalności Spółki Wnioskodawca współpracował ze Zleceniobiorcami, którzy przebywali w Polsce przez okres krótszy aniżeli 183 dni w roku, ale mieli w Polsce centrum swoich interesów osobistych, bądź gospodarczych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

i) Czy w przypadku, gdy Zleceniobiorca z Ukrainy, niebędący obywatelem Rzeczypospolitej Polskiej, złoży oświadczenie, w którym oświadczy, że jego centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) mieści się w Polsce, Wnioskodawca działający w zaufaniu do treści oświadczenia, będzie mógł traktować go od początku jako polskiego rezydenta podatku dochodowego od osób fizycznych na zasadach ogólnych, a nie na zasadach dotyczących rezydentów (ryczałt lub zastosowanie regulacji wynikających z umowo unikaniu podwójnego opodatkowania)?

ii) Czy w przypadku, gdy Zleceniobiorca z Ukrainy, niebędący obywatelem Rzeczypospolitej Polskiej, złoży oświadczenie, w którym oświadczy, że przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, Wnioskodawca działający w zaufaniu do treści oświadczenia, będzie mógł traktować go od początku jako polskiego rezydenta podatku dochodowego od osób fizycznych na zasadach ogólnych, a nie na zasadach dotyczących rezydentów (ryczałt lub zastosowanie regulacji wynikających z umowo unikaniu podwójnego opodatkowania)?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku złożenia przez Zleceniobiorcę z Ukrainy, niebędącego obywatelem Polski, OŚWIADCZENIA NR 1 lub OŚWIADCZENIA NR 2 Spółka będzie mogła traktować tego Zleceniobiorcę od początku współpracy jako polskiego rezydenta podatkowego i tym samym obliczać zaliczki na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych na zasadach ogólnych, a nie na zasadach dotyczących nierezydentów, tj. ryczałt lub zastosowanie regulacji wynikających z umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Tym samym, w ocenie Spółki odpowiedź na pytania (i) - (ii) powinna być twierdząca.

Uzasadniając powyższe stanowisko należy wskazać co następuje.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że nie budzi wątpliwości, iż zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 41 ust. 4 u.p.d.o.f., osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej są obowiązanie do pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego od dokonanych wypłat (świadczeń) lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1 pkt 1-11 oraz 11b -12 , z zastrzeżeniem ust. 4d, 5, 10, 12 i 21.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 u.p.d.o.f., osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Polski, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce czy źródło przychodu (tzw. nieograniczony obowiązek podatkowy). Za osoby mające miejsce zamieszkania na terytorium Polski uważa się odpowiednio osoby fizyczne, które: (i) posiadają na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych), lub (ii) przebywają na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowych (tak art. 3 ust. la u.p.d.o.f.).

Art. 3 ust. 2a u.p.d.o.f. stanowi, że osoby fizyczne - jeżeli nie mają na terytorium Polski miejsca zamieszkania - podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Polski (ograniczony obowiązek podatkowy). Za dochody, o których mowa w zdaniu poprzednim uważa się w szczególności dochody (przychody) z działalności wykonywanej osobiście na terytorium Polski, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia (tak art. 3 ust. 2b ppkt 2 u.p.d.o.f.).

Z powyższego wynika, że ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia ich źródeł. Natomiast jeżeli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Powyższa zasada powoduje, że w przypadku Zleceniobiorców będących cudzoziemcami (obywatelami Ukrainy) i niedysponującym certyfikatem rezydencji podatkowej (polskiej lub zagranicznej), w ocenie Wnioskodawcy, pozostaje konieczne ustalenie - przynajmniej w oparciu o oświadczenia tych osób - ich miejsca zamieszkania. Z tego też powodu Wnioskodawca pobiera od tych osób oświadczenia o posiadaniu centrum interesów życiowych lub gospodarczych w Polsce lub przebywaniu na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Jak bowiem zostało wskazane wyżej, przepisy art. 3 ust. 1a u.p.d.o.f. wskazują dwa warunki, od spełnienia których zależy kwalifikacja danej osoby jako mającej zamieszkanie w Polsce. Pierwszym warunkiem, o którym stanowią powyższe przepisy jest posiadanie na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Jednocześnie, w związku z użyciem w przepisie spójnika „lub” wystarczy, żeby jedna z tych przesłanek została spełniona.

Poprzez centrum interesów osobistych w doktrynie rozumie się miejsce, w którym dana osoba posiada najwięcej powiązań osobistych, tj. rodzinnych (tzw. ognisko domowe), towarzyskich, miejsce, w którym podejmuje aktywność społeczną, kulturalną, polityczną, obywatelską, w którym należy do organizacji/klubów, uprawia hobby itp. (tak K. Serwińska, J. Narkiewicz-Tarłowska (red.), PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych). Komentarz praktyczny, Warszawa 2014, komentarz do art. 3 u.p.d.o.f.).

Z kolei poprzez centrum interesów gospodarczych najczęściej, według powoływanego komentarza, rozumie się miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, czyli państwo, w którym dana osoba uzyskuje większość swoich dochodów (przychodów). Tym samym, za centrum interesów gospodarczych należy uznać państwo, w którym dana osoba np. wykonuje pracę, wolny zawód, prowadzi działalność gospodarczą.

Przechodząc do drugiej z przesłanek posiadania rezydencji podatkowej, tj. kwestii przebywania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, to z całą pewnością zostanie ona spełniona w chwili, gdy cudzoziemiec rozpocznie 184 dzień swojego pobytu na terytorium Polski. Wobec tego - w odniesieniu do Zleceniobiorcy, który oświadczy, że już przebywa ponad 183 dni na terytorium Polski w danym roku podatkowym - można przyjąć, iż informacja taka stanowi podstawę do uznania miejsca zamieszkania Zleceniobiorcy w Polsce i przyjęcia nieograniczonego obowiązku podatkowego, a w konsekwencji do poboru zaliczek na podatek dochodowy na zasadach ogólnych (art. 41 ust. 1 u.p.d.o.f.).

Zaznaczenia wymaga, że Wnioskodawca nie dysponuje „instrumentami” umożliwiającymi mu dokonanie oceny, czy oświadczenie złożone przez cudzoziemca jest zgodne z prawdą. Tym niemniej należy przypomnieć, że w przeszłości, w podobnych stanach faktycznych, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznawał, że samo oświadczenie cudzoziemca wystarczy, aby płatnik mógł traktować go jak polskiego rezydenta podatkowego [Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej m.in. z dnia 3 października 2019 roku, o sygn. 0112-KDIL3-1.4011.193.2019.2.AMN wskazał, że „Także w przypadku kiedy zleceniobiorcy będący obywatelami Ukrainy, Indii, Filipin nie przebywają w kraju 183 dni i złożą oświadczenie o wskazanej treści (oświadczenie o centrum interesów życiowych w Polsce, że pozostają polskimi rezydentami podatkowymi) (`(...)`) postoje spełniony warunek, o którym mowa w art. 3 ust. 1a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych”; podobnie wskazano w interpretacji indywidualnej z dnia 1 lutego 2019 roku, o sygn. 0113-KDIPT2-2.4011.573.2018.1.AKR, w której zaznaczono, że „Płatnik pobiera zaliczki, opierając się jedynie na posiadanych przez siebie informacjach oraz tych przedstawionych przez podatnika. Nie jest obowiązany do ustalania faktycznej liczby dni pobytu podatnika na terytorium Polski’].

W świetle powyższych stanowisk Wnioskodawca przyjmuje, że gdy Zleceniobiorca będący cudzoziemcem (obywatelem Ukrainy) złoży oświadczenie, w ramach którego oświadczy, iż jego centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) znajduje się w Polsce lub oświadczy, że przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, to Wnioskodawca działając w zaufaniu do przedmiotowego oświadczenia, od początku współpracy powinien traktować go jako polskiego rezydenta podatkowego i tym samym obliczać zaliczki na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych na zasadach ogólnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Stosownie do treści art. 3 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b omawianej ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;

2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;

3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;

4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;

5. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;

6. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej i praw o podobnym charakterze lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków, tytułów uczestnictwa lub praw – jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów tej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, tego funduszu inwestycyjnego, tej instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;

6a) tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków, tytułów uczestnictwa lub praw o podobnym charakterze w spółce nieruchomościowej;

7. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia;

8. niezrealizowanych zysków, o których mowa w art. 30da.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b ustawy, stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. powołanej ustawy).

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Wspomniany przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć tzw. ognisko domowe, wszelkie powiązania rodzinne i towarzyskie, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W świetle art. 3 ust. 1a ww. ustawy ww. analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ośrodka interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a cytowanej ustawy nie przesądza o uznaniu tej osoby za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Jak już bowiem wspomniano, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Ocena, czy osoba fizyczna podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie, z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W związku z tym, że Wnioskodawca zatrudnia na podstawie umowy zlecenia obywateli Ukrainy, do wynagrodzeń wypłacanych z tego tytułu ma zastosowanie Konwencja w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawarta między Rzecząpospolitą Polską a Ukrainą.

W świetle art. 4 ust. 1 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Kijowie dnia 12 stycznia 1993 r. (Dz. U. z 1994 r., Nr 63, poz. 269, ze zm.), w rozumieniu Konwencji określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Jednakże określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w Umawiającym się Państwie z tytułu dochodu uzyskiwanego tylko w tym Państwie lub z tytułu majątku znajdującego się w danym Państwie.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na mocy art. 13 pkt 8 ww. ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

a) osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,

b) właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora – jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością,

c) przedsiębiorstwa w spadku

– z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy, podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 oraz z odsetek innych niż wymienione w art. 30a ust. 1, z praw autorskich lub z praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) – pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji (art. 29 ust. 2 omawianej ustawy).

W myśl art. 41 ust. 1 powołanej ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zgodnie z art. 42 ust. 1 ww. ustawy płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

W świetle przedstawionych regulacji należy zatem wskazać, że w przypadku, gdy Zleceniobiorca z Ukrainy, niebędący obywatelem Rzeczypospolitej Polskiej, złoży oświadczenie, w którym oświadczy, że:

- jego centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) mieści się w Polsce, Wnioskodawca, jako płatnik, działający w zaufaniu do treści oświadczenia, będzie mógł traktować go od początku jako polskiego rezydenta podatku dochodowego od osób fizycznych na zasadach ogólnych, a nie na zasadach dotyczących rezydentów (ryczałt lub zastosowanie regulacji wynikających z umowo unikaniu podwójnego opodatkowania) a tym samym Wnioskodawca (płatnik) obowiązany będzie do poboru zaliczek na poczet podatku dochodowego na zasadach ogólnych, o czym stanowi wyżej powołany art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych;

- przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, Wnioskodawca działający w zaufaniu do treści oświadczenia, będzie mógł traktować go od początku jako polskiego rezydenta podatku dochodowego od osób fizycznych na zasadach ogólnych, a nie na zasadach dotyczących rezydentów (ryczałt lub zastosowanie regulacji wynikających z umowo unikaniu podwójnego opodatkowania) a w konsekwencji Wnioskodawca (płatnik) obowiązany będzie do poboru zaliczek na poczet podatku dochodowego na zasadach ogólnych, o czym stanowi wyżej powołany art. 41 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku jest prawidłowe.

Końcowo należy wskazać, że organ interpretacyjny nie ma możliwości potwierdzenia prawidłowości prawnej zamieszczonych we wniosku wzorów oświadczeń z uwagi na fakt, że przepis art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa nakłada na organ interpretacyjny obowiązek udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlegają analizie i weryfikacji pod względem prawnym przytoczone przez Wnioskodawcę oświadczenia. Z uwagi na powyższe, nie podlega urzędowej interpretacji treść zamieszczonych we wniosku oświadczeń, gdyż wykraczałoby to poza zakres interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem stanu faktycznego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę pism organów podatkowych tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.