0112-KDIL2-1.4011.617.2021.2.AMN

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 czerwca 2021 r. (data wpływu 28 czerwca 2021 r.), uzupełnionym w dniu 5 października 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z finansowaniem przez pracodawcę ze środków obrotowych wyjazdu szkoleniowo-integracyjnego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 czerwca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z finansowaniem przez pracodawcę ze środków obrotowych wyjazdu szkoleniowo-integracyjnego.

W związku z tym, że złożony wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, pismem z 23 września 2021 r., nr 0112-KDIL2-1.4011.617.2021.1.AMN, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ww. ustawy, wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków, w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Jednocześnie poinformowano Wnioskodawcę, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d § 1 Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a jego uzupełnieniem, nie wlicza się do terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłane 23 września 2021 r., skutecznie doręczono 27 sierpnia 2021 r., natomiast 5 października 2021 r. do tut. organu wpłynęło pismo będące odpowiedzią na ww. wezwanie.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest pracodawcą i czynnym podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług).

Wnioskodawca zamierza zorganizować kilkunastodniowy wyjazd szkoleniowo-integracyjny poza granicami Polski. W pierwszej kolejności celem wyjazdu jest integracja pracowników oraz ich przeszkolenie. Wyjazd jest również sposobem podziękowania pracownikom za realizację jednego z istotnych projektów biznesowych spółki.

Ponadto, organizacja wyjazdu ma służyć potwierdzeniu przed pracownikami pozycji spółki na rynku oraz zapewnienia im poczucia stabilności zatrudnienia w przyszłości mimo zawirowań gospodarczych wywołanych koronawirusem. Wyjazd integracyjny ma wpłynąć na utrzymanie dobrej atmosfery wśród pracowników, uspokojenie nastrojów oraz przede wszystkim ich zmotywowanie do wykonywania kolejnych, stawianych przed nimi w przyszłości projektów i zadań. Podczas wyjazdu zostaną zorganizowane szkolenia mające podnieść kwalifikacje i wiedzę pracowników spółki, które umożliwią bardziej efektywne wykonywanie obowiązków służbowych w kolejnych latach. Wyjazd integracyjny w całości ma zostać zorganizowany przez biuro podróży i zrealizowany według programu przygotowanego przez wspomnianego organizatora. Do uczestnictwa w wyjeździe integracyjnym uprawniony będzie każda z osób zatrudnionych u Wnioskodawcy, a wyjazd będzie miał charakter dobrowolny. Pracownikowi będzie mogła towarzyszyć jedna bliska osoba, ale już na własny koszt, bez obciążania kosztami pracodawcy. Wszelkie wydatki związane z wyjazdem integracyjnym, tj. w szczególności obejmujące transport, wyżywienie, zakwaterowanie, opłaty miejscowe itp. Wnioskodawca będzie opłacał ze środków obrotowych. Rozliczenie kosztów wyjazdu nastąpi na podstawie faktury VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku opisanego wyjazdu integracyjnego, opłacanego przez Wnioskodawcę powstaje dla osób biorących w nim udział (pracowników) przychód, który podlegałby opodatkowaniu, a w konsekwencji Wnioskodawca będzie zobowiązany pobrać, a następnie przekazać podatek dochodowy od osób fizycznych do właściwego urzędu skarbowego?

Zdaniem Wnioskodawcy, po stronie pracowników biorących udział w planowanym wyjeździe integracyjnym przychód nie powstaje. Stanowisko Wnioskodawcy opiera się m.in. na stanowisku Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej zawartym w wydanej niedawno, w identycznym stanie faktycznym i prawnym interpretacji indywidualnej z 21 września 2020 r., sygn.: 0114-KDWP.4011.71.2020.1.KS1 oraz wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r., sygn. akt: K 7/13 (Dz. U. z 2014 r. poz. 947).

Korzyści z wyjazdu integracyjnego wywodzi dla siebie Wnioskodawca pełniący rolę pracodawcy. Wyjazd ma uspokoić nastroje pracowników spółki. W szczególności ma na celu utrzymanie dobrej atmosfery pracy oraz zapewnić pracownikom poczucie stabilności ich miejsc pracy. Wyjazd integracyjny ma również zintegrować pracowników i zmotywować ich do wspólnej, ciężkiej pracy dla zwiększenia przychodów Wnioskodawcy w przyszłości. Wyjazd integracyjny ma także na celu związanie pracowników z firmą Wnioskodawcy, zwiększenie ich odpowiedzialności i wpływu na bieżącą działalność Wnioskodawcy. Ma sprawić, że Pracownicy poczują wolę dalszego angażowania się w zadania spółki i aktywnie będą uczestniczyli w kolejnych projektach. Planowany wyjazd integracyjny stanowi wreszcie podziękowanie pracownikom za zrealizowanie istotnego z punktu widzenia spółki projektu biznesowego.

W stanowisku Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej zawartym w wydanej w identycznym stanie faktycznym i prawnym interpretacji indywidualnej z 21 września 2020 r., sygn.: 0114 KDWP.4011.71.2020.1.KS1 słusznie podkreślono, że: „stwierdzić należy, że udział pracowników i członkowi ich rodzin w kilkudniowym zagranicznym wyjeździe szkoleniowo-integracyjnym, opłaconym ze środków obrotowych Wnioskodawcy, mającym na celu podniesienie kwalifikacji pracowników, budowanie zespołu poprzez tworzonej pozytywnych relacji pracowników pomiędzy sobą oraz pracowników z Wnioskodawcą, będącym pracodawcą, zwiększenie wśród pracowników motywacji do pracy i zaangażowania w powierzone zadania, efektywności i wydajności pracy oraz wzmocnienie lojalności pracowników wobec pracodawcy, nie będzie stanowić dla nich przysporzenia majątkowego, a tym samym nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem, opłacenie przez Wnioskodawcę kosztów ww. wyjazdu szkoleniowo-integracyjnego nie spowoduje powstania po stronie pracowników i członków ich rodzin przychodu podlegającego opodatkowaniu na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji na Wnioskodawcy jako płatniku nie będzie ciążył obowiązek pobrania i przekazania podatku dochodowego od osób fizycznych.”

Stanowisko powyższe, które jest identyczne ze stanowiskiem Wnioskodawcy jest również zgodne z aktualną interpretacją Ministra Finansów dotycząca powyższego zagadnienia z dnia 5 sierpnia 2015 r. znak: DD3.8222.2.344.2015.MCA (opublikowaną w LEX: 271115, a także na www.mofnet.gov.pl), w której Minister Finansów w analogicznym stanie faktycznym podkreślił, że wydatki pracodawcy na zorganizowanie wyjazdu integracyjnego dla pracowników ze środków obrotowych spółki nie stanowią przychodu dla osób biorących udział w takim wyjeździe. Uznał tym samym stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe.

Dokonując wykładni powołanych w niniejszym wniosku przepisów prawa podatkowego Minister Finansów oparł się na wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt: K 7/13, w którym Trybunał wskazał kiedy można mówić o powstaniu po stronie pracownika przychodu na skutek otrzymanego od pracodawcy świadczenia. W szczególności Trybunał wskazał, że świadczenie na rzecz pracownika musi zostać spełnione ściśle w interesie pracownika, a nie w interesie pracodawcy. W niniejszej sprawie zorganizowanie wyjazdu integracyjnego, jak wskazano w opisie stanu przyszłego leży w interesie samego Wnioskodawcy jako pracodawcy. Wnioskodawca chce zachować odpowiednią atmosferę pracy, utrzymać przekonanie o stabilności zatrudnienia wśród pracowników, zmotywować ich do dalszej pracy i związać ze spółką. Wyjazd ma również pozwolić na osiągnięcie w przyszłości większych obrotów finansowych Wnioskodawcy na skutek efektywnej pracy całego zespołu osób zatrudnionych u Wnioskodawcy.

Trybunał wskazał również, że aby zakwalifikować świadczenie jako należność generująca przychód, świadczenie musi dotyczyć korzyści, które dana osoba musiałaby ponieść. W niniejszej sprawie wyjazd ma charakter całkowicie dowolny. Jest otwarty dla osób zatrudnionych u Wnioskodawcy. Jedynie wprowadzona zasada długości stażu pracy oraz wola samego zainteresowanego będzie decydować o możliwości uczestnictwa w wycieczce.

Podsumowując Trybunał, a w ślad za nim również Minister Finansów wskazał, że: „udział w spotkaniu (wyjeździe) integracyjnym czy szkoleniu zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż (`(...)`) nie ma podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść. /`(...)`/W świetle powyższego - mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych) przychodów ze stosunku pracy - nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika, bez ustalonej za nie zapłaty, jest świadczeniem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (przykładem tego rodzaju świadczenia jest zaoferowanie pracownikowi przez pracodawcę udziału w wyjazdowym spotkaniu integracyjnym)”.

Przyjmując powyższe za zasadne Minister Finansów uznał, że wydatki pracodawcy na zorganizowanie wyjazdu integracyjnego dla pracowników ze środków obrotowych spółki nie stanowią przychodu.

Zdaniem Wnioskodawcy, jako pracodawca nie musi pobrać, a następnie przekazać podatku dochodowego od osób fizycznych do właściwego urzędu skarbowego od pracowników biorących udział opisanym we wniosku o wydanie interpretację indywidualną w wyjeździć integracyjnym.

Jako uzasadnienie powyższego stanowiska należy wskazać, że skoro zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku przedstawionego wyjazdu integracyjnego (opłacanego przez Wnioskodawcę) nie powstaje przychód dla biorących w nim udział pracowników podlegający opodatkowaniu to jednocześnie, w konsekwencji Wnioskodawca zwolniony jest z obowiązku pobrania, a następnie przekazania takiego podatku dochodowego do właściwego urzędu skarbowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź, od których zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są m.in.:

• stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta (pkt 1) oraz
• inne źródła (pkt 9).

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie natomiast do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Z kolei, zgodnie z treścią art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców; 2) jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu; 3) jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku; 4) w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia nieodpłatne świadczenie. W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt II FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt II FPS 1/06 NSA ustalił znaczenie terminu nieodpłatne świadczenie na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stwierdził bowiem, że ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym, ponieważ obejmuje wszelkie zjawiska o charakterze gospodarczym i zdarzenia prawne, których konsekwencją jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne oraz gospodarcze w działalności osób prawnych, których następstwem jest nieodpłatne, czyli niezwiązane z kosztami lub inną formą świadczenia przysporzenie majątku tej osobie, mające wyraźny finansowy wymiar. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10 NSA potwierdził, że powyższe stanowisko ma zastosowanie także odnośnie podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 tej ustawy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Ponadto, treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

W myśl art. 12 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 12 ust. 4 cytowanej ustawy, za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca zamierza zorganizować kilkunastodniowy wyjazd szkoleniowo-integracyjny poza granicami Polski. W pierwszej kolejności celem wyjazdu jest integracja pracowników oraz ich przeszkolenie. Wyjazd jest również sposobem podziękowania pracownikom za realizację jednego z istotnych projektów biznesowych spółki. Ponadto, organizacja wyjazdu ma służyć potwierdzeniu przed pracownikami pozycji spółki na rynku oraz zapewnienia im poczucia stabilności zatrudnienia w przyszłości mimo zawirowań gospodarczych wywołanych koronawirusem. Wyjazd integracyjny ma wpłynąć na utrzymanie dobrej atmosfery wśród pracowników, uspokojenie nastrojów oraz przede wszystkim ich zmotywowanie do wykonywania kolejnych, stawianych przed nimi w przyszłości projektów i zadań. Podczas wyjazdu zostaną zorganizowane szkolenia mające podnieść kwalifikacje i wiedzę pracowników spółki, które umożliwią bardziej efektywne wykonywanie obowiązków służbowych w kolejnych latach. Do uczestnictwa w wyjeździe integracyjnym uprawniony będzie każda z osób zatrudnionych u Wnioskodawcy, a wyjazd będzie miał charakter dobrowolny. Wszelkie wydatki związane z wyjazdem integracyjnym Wnioskodawca będzie opłacał ze środków obrotowych.

Biorąc pod uwagę powyższe wyjaśnić należy, że dokonując oceny, czy udział w wyjeździe szkoleniowo-integracyjnym pracowników prowadzi do powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy kierować się wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym stwierdzono, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

1. po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

2. po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

3. po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium - wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) - nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje swoim pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych, czy szkoleniach choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w wycieczce dobrowolnie, to po jego stronie nie pojawia się żadna korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Natomiast, bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu. Nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak jest podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w wyjeździe szkoleniowo-integracyjnym, zaoferowanym przez Wnioskodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez te osoby, gdyż brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich uprawnionych przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że udział pracowników w kilkudniowym zagranicznym wyjeździe szkoleniowo-integracyjnym, opłaconym ze środków obrotowych Wnioskodawcy, mającym na celu integrację pracowników oraz ich przeszkolenie, a także podziękowanie pracownikom za realizację jednego z istotnych projektów biznesowych spółki, potwierdzenie przed pracownikami pozycji spółki na rynku oraz zapewnienia im poczucia stabilności zatrudnienia w przyszłości mimo zawirowań gospodarczych wywołanych koronawirusem, utrzymanie dobrej atmosfery wśród pracowników, uspokojenie nastrojów oraz przede wszystkim ich zmotywowanie do wykonywania kolejnych, stawianych przed nimi w przyszłości projektów i zadań, nie będzie stanowić dla nich przysporzenia majątkowego, a tym samym nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, opłacenie przez Wnioskodawcę kosztów ww. wyjazdu szkoleniowo-integracyjnego nie spowoduje powstania po stronie osób biorących w nim udział (pracowników) przychodu podlegającego opodatkowaniu na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji na Wnioskodawcy jako płatniku nie będzie ciążył obowiązek pobrania i przekazania podatku dochodowego od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.